centre pompidou

na zewnątrz - wygodne schody. i muzeum sztuki nowoczesnej wewnątrz.

stał na którymś schodku i pluł z góry na ludzi, albo ine, jednak tylko stał i palił papierosa, bo dzisiaj światowy dzień nałogów. okej w sumie to kalendarz czy tam organizator z akuku mi mówi, że dzisiaj było zdobycie mont everest, ale nie dzisiaj tylko w 53 ale dobra, nieważne, w każdym razie było zamknięte, a on patrzył z tych schodków kto ma łupież. i teraz cię wrobiłam bo nie wiem co mogła tam robić twoja postać he he

nie wiem co robiła, ale na pewno nie miała łupieżu. wracała z wieczornych zakupów papierosowo-herbacianych. nie wiem dlaczego akurat tamtędy, ale szwędanie się totutotam to ulubione zajęcie współczesnej młodzieży. a pan w tytoniowym powiedział, że pojutrze jest światowy dzień bez tytoniu. więc rozważała obdarowanie papierosami bezdomnych, żeby nie kusiły się pojutrze, a to jest sobota, trochę dodupy że dzien bez tytoniu wypada w sobotę............................

bolał go brzuch od wypitych herbat więc jej pomachał ale aha po chwili dopiero zdał sobie sprawę, że może ona go nie widzi, więc zaświeciła mu się nad łepetyną lampka niczym u pomysłowego dobromira i z racji, że wcale tak wysoko nie stał to zbiegł raz dwa trzy osiem szybko i zasłonił jej oczy z zapytaniem 'zgadnij ktoo' oczywiście nie wpadł na pomysł, że może znać jego głos.

-och dżordż to ty!11 - powiedziała głosem prezenterki azerbejdżanu z eurowizjii..... chociaż nie znała żadnego dzordża i w ogóle co to za imię. a potem odwróciła się, cudem nie rozwalając sobie nosa o majkelowy obojczyk, bo oczywiście poznała, że to on. była sprytniejsza nawet od sokolicy he he he. -bierzesz te sztuczki z filmów z hilary duff? masz zimne ręce.
hilcia pewnie by nie zgadła. chyba że byłby to robero....

omg nie zauważyłam cię... xd
majkel niestety nie przypominał ani trochę rowerto a szkoda... mógłby tak tańczyć jak on w teledyskach, echhh. uśmiechnął się miło i przyjemnie do perińczy i odgarnął jej włosy za ucho na powitanie, zamiast calowania, chocaż nie powiem, też miał ochotę
-okej, nie widzialem żadnego filmu z hilary daf, ale jak chcesz-patrz, po drodze zgasił tego papierosa, bo zapomniałam napisać xd dziko by było, gdyby zasłaniał jej oczy z włączonym papierosem.

rozkminiałam dziesięć lat dlaczego on ma dwa znaki zodiaku...........
z włączonym papierosem <3
-ja też nie, chociaż byłam kiedyś na premierze jakiegoś jej teledysku (jak wszyscy). w teledysku nie bło chyba numeru z zasłanianiem oczu. nieważne. co tu robisz? już dawno zamknięte. - muzeum w sensie. włosy i tak zaraz wypały jej zza ucha, niektórzy tak mają -.-
uwielbiam podryw w stylu hilci
'Fajnie. Dasz mi swój numer telefonu?- spytała, z myślą ze jej da'

xd............ ja tak mam.. a kiedyś zazdrościłam aśce 'białej mewie' kowalskiej że umie takim dziwnym sposobem zakładać włosy za ucho echhh. . . ;c
-cóż, przegapiłem-w sensie, że teledysk, miał nadzieję, że perrine się domyśli. jej imię kojarzy mi się z preriami kurczaków, chyba chce mi się spać hehs-a tutaaaaj, nic, wlaściwie-wzruszył ramionami i spojrzał w górę-chciałem się włamać i ukraść jakiś obraz, a ty.

przejebane mieć ksywkę 'biała mewa'. i nie wiem co to prerie kurczaków.
-przyszłam cię powstrzymać przed tym niecnym zamiarem. - ona jest jak atomówki, broni miasto przed mojo jojo :c. i prawie jak anna maria wesołowska. nie żebym napisała 'przyszedłam'........

haha okej nie mówmy już o preriach kurczaków xd przyszedłam do tego klubu żeby wyrwać jakichś fajnych menów.
-nie masz legitymacji, a konfidentom śmierć-zrobił z palców krzyżyk i aż się poparzył gdy przyłożył jej do czoła. okej wcale tak nie zrobił, tylko podał jej ramię, ale nie wyjął go ze stawu tylko w sensie że niech się przejdą bo tak sobie myślę że głupio stać pod galerią jak kołek-pewnie nawet nie masz komórki <3

-mam i komórkę i legitymację. - perwersyjne kajdanki z seksszopu też. a komórkę trzymała zamkniętą w piwnicy. okej, mniejsza z tym...xsd teraz miała też majkelowe ramię, więc nie powinien się stawiać, bo je zabierze i pójdzie do domu :c. przypomniało mi się, że wypada mi noga, chociaż przez jakiś czas mi nie wypadała, ale teraz znowu wypada dżizas...

haha czyli byś się nie nabiegała i tak. ... ..
-pokaż!-nakrzyczal na nią bo ćwiczył razem z tą blondynką z tego filmu o blondynce. dobra, może nie nakrzyczał, ale prawiee, w każdym razie był stanowczy niczym hilcia wobec klaudii-legitymację, znaczy.
bo ja też bym nie chciała widzieć tej komórki w sumie.. zaraz idę.

-nie mogę. jestem tajnym agentem. i chce mi się spać. - nie krzyczała, tylko mówiła konspiracyjnym szeptem do majkelowego ucha, jak przystało na tajną agentkę. drugie:nie będziesz pokazywał legitymacji swojej na daremno (wcale nie żadne darmeno). ten telefon przyśnim mi się w nocy -.-

-jasne, a ja jestem gosią andrzejewicz..-w sumie to się trochę obraził i powiedzmy, że ją odprowadził, czy tak czy nie? dobranoc.

siedział na betonie, czując, jak wiatr zawiewa mu szyję. zapewne znowu będzie chory, jak zawsze. jak zawsze zapomniał także szalika burberry, który go gryzł, ale przynajmniej był cepły. sprezentowała mu go pewna dziewczyna imieniem caitlin, z którą chodził przeszło dwa lata wcześniej.
no, więc siedział z bruschettą którą kupił przed chwilą w małej piekarence i słuchał amatorskiej, ale całkiem ładnej i melancholijnej przy tym gry na skrzypcach. jakaś dziewczyna produkowała się za jego plecami.

przyszła tutaj, szukając williama, bo chciała się z nim zobaczyć. kiedy już go zobaczyła, o mało się nie potknęła o te nowe spodnie, które miała na sobie, a one bardzo były szerokie. szła z kubkiem goracej kawy, to dla willa. podeszła do niego z szerokim uśmiechem i przeciągle powiedziała - czeeeść, mam coś dla ciebie. i podała mu kubek z kawą, siadając obok niego.

-cześć maxime-jęknął i oparł głowę na ramieniu-dzięki, fajne spodnie-tego dnia nie buchał z niego nawet w połowie tak silny entuzjazm jak w ciągu ostatniego tygodnia. nie wiedzieć czemu, to może te wszystkie prądy atmosferyczne krążące nad paryżem, przykre, wszyscy wiemy, ale wpadł w jesienną depresję. całkiem wcześnie jak na siebie.
chyba powinien się w końcu zakochać. albo nawpierdzielać czekolady.

- dziękuję. uśmiechnęła się szeroko. - biedaku, nie wyspałeś się. pocałowała go chyba w czoło i wplotła swoją rękę w jego włosy. - to teraz pokaż mi, nad czym tak pracowałeś. powiedziała to, próbując jakoś natchnąć pozytywnością willa, który coś ostatnio się przemęczał. i to między innymi przez nią.

-znasz cadeau?-dla niego było to raczej oczywiste, ale w sumie cholera ją wie. mam ostatnio straszną fazę na cadeau, wybaczcie mi, o ławo przysięgłych-szłaś z tak daleka, aż zza twojej twarzy...?

zastanowiła się chwilkę. - niestety nie. pokręciła przecząco głową. - ale widziałam tego dużo u Ciebie w biblioteczce i nawet jakieś fragmenty czytałam. i bardzo mi się spodobało. wiesz, cieszę się że piszesz wiersze. to takie romantyczne. uśmiechnęła się i oparła głowę na jego głowie.

-czy ja wiem-westchnął. miał ochotę na makaron. dużo makaronu-bez tego pewnie dawno bym zwariował.
oh, oczywiście zwariował już dawno i zawsze przy pełni księżyca zakradał się na cmentarz gdzie śmiał się demonicznie i rozkrajał przy tym czarne kury na grobach.
no dobra, nie.

ona nadal bawiła się jego włosami. miała wrażenie że im więcej z nim przebywa, tym bardziej coś do niego czuje i że się do niego zbliża. ujęła twarz willa w swoje ręce i powiedziała mu prosto w oczy. - przeczytaj mi jeden z Twoich wierszy. tak po cichu. uśmiechnęła się.

-nie!-zamachał rękoma dramatycznie i dla pewności, że jego dzieła są bezpieczne ścisnąl swój notatnik wepchnięty w wewnętrzną kieszeń beżowego prochowca, który zaś, bezpiecznie złożony, leżał sobie obok niego-nie są wystarczająco dobre.
uświadamiał sobie, że w zasadzie nic o maxime nie wie. cóż, dowie się. jeśli zechce.

popatrzyła na willa, chowającego pospiesznie swoje dzieła przed nią. uśmiechnęła się i popatrzyła w przestrzeń. - ok, pokażesz mi je tylko jak już będziesz pewny, że mi je chcesz pokazać. powiedziała to uśmiechając się, kiedy wiatr smagał jej twarz.

-maxime!-jęknąl dramatycznie, przeczesując przydługie nieco włosy-przeżywam poważny kryzys twórczy. a w dodatku nic o tobie nie wiem. to znaczy nic, o czym mógłbym pisać. erotyki już mi się znudziły.
biedna umęczona z niego duszyczka.

oblizała usta i zwróciła się ku willowi. - hmmm, to Ci trochę o sobie opowiem. jestem Maxime Henry, mam 18 lat. pracuję w butiku. rodzice się mi rozwiedli, mam 4 siostry. miałam kilka przelotnych związków. ogólnie to wiodę zwariowane życie. zastanowiła się, co by tu jeszcze powiedzieć. - a tak właściwie to co chcesz wiedzieć ? zapytała się, bo nie za bardzo umiała opowiedzieć o sobie.

-no nie wiem-wgryzł się na chwilę w swoją własną dłoń. w zasadzie w przegub-czy lubisz stąpać po porannej rosie-wyrzucił z siebie pierwszą rzecz, jaka przyszła mu na myśl. zamknął oczy z rezygnacją-nie, to głupie. nie ma dla mnie nadziei. maxime henry, jestem pewien, że nic więcej w życiu nie napiszę!

- mmm, uwielbiam. uwielbiam promienie słońca na mojej twarzy, uwielbiam wiatr gdy mnie smaga po szyi. każdy dotyk kogoś, przysparza mnie o dreszcze, ale te pozytywne. - will, musisz znaleźć swoją inspirację, muzę, która będzie Cię napajać pomysłami. pocałowała go delikatnie w usta, aby dodać mu otuchy.

-jeeej-jęknął-chcesz bruschetty?
życie go przerastało. chyba zmieniał się jesienią w małego wertera. i chyba musiał się uwalić. i upalić. i w ogóle, biedny biedny biedny will.
poza tym cały czas cierpiał przez to świństwo, które wykręcił liamowi.

- a daj kawałek. powiedziała patrząc na niego. - will, powiedz mi, co się dzieje ? zapytała wiedząc że coś z nim nie tak.

-nic. jestem udręczony-prychnął i całkiem się wkurzył, bo ta dziewczyna, której gra nieco uspokajała jego skołatane po niemal nieprzespanej nocy, którą i tak spędzał w towarzystwie swojej najwierniejszej dziewczyny, tequili, właśnie schowała skrzypce do futerału.

uśmiechęła się szeroko. - mówiłeś, ale to miłe że zauważyłeś. położyła swoją głowę na jego ramieniu. było jej całkiem przyjemnie z nim tak siedzieć, bo wiill, to bardzo romantyczny facet jest.

-masz ładne spodnie, mówiłem?-uniósł brew i nawet objął ją ramieniem, raczej przepełniony negatywnymi uczuciami, ale nie wobec niej, prawda? no własnie, prawda.

uśmiechęła się szeroko. - mówiłeś, ale to miłe że zauważyłeś. położyła swoją głowę na jego ramieniu. było jej całkiem przyjemnie z nim tak siedzieć, bo wiill, to bardzo romantyczny facet jest.

no, trochę jest.
-opowiedz mi-koło jego głowy niemal zaświeciła się taka rysunkowa zaróweczka jak u bohaterów kreskówek-o swoim dzieciństwie!
może właśnie to jest odpowiednia inspiracja.

- hmm, moje dzieciństwo... dzieciństwo spędziłam na wsi, bawiąc się z siostrami. codziennie chodziłyśmy nad rzekę, która tak cudownie szumiała... codziennie rano wychodziłysmy specjalnie żeby pochodzić po rosie.. biegałyśmy za barwnymi motylkami łapiąc każdy okruch słońca. ahh... to było dzieciństwo. maxime się całkowicie rozmarzyła.

-od dziś chyba zacznę cię nazywać swoją muzą-rzucił, może jeszcze bez zbytniego przekonania, ale za to odzyskując jakąkolwiek siłę witalną. może w swoim wierszu zrobi z tego dramat i na koniec sielanki potopi jej siostry? przecież uprzedzał, że jest psychodeliczny.

zmierzwiła lekko jego włosy, uśmiechając się pod nosem. - cieszę się. wiesz, zgłodniałam. a ty masz na coś ochotę ? zapytała zwracając się do niego.

-na makaroooon-jęknął i w efekcie rozłożył się na chłodnym betonie wyginając się tak sprytnie, że aż dostrzegł miły sklepik z różnymi śmiesznymi, modernistycznymi rzeczami. wiem, bo byłam, widziałam, uwaga, bo się lansuję, aaaaj, i kupiłam sobie fluorescencyjną kaczkę do kąpieli&torbę w rybki. i kto jest fajny?
no właaaśnie.

- doobra, to chodź, ja mam w domu makaron. pójdziemy i zjemy kolację. co ty na to will ? zapytała się wstając z tego betonu. ostatnio bardzo dużo czasu poświęcała willowi. i dobrze jej było z tym.

-a masz pomidorki koktajlowe?-dobra, był wybredny. to wszystko przez dzieciństwo w luksusach, z kucharką, opiekunką i czymś tam, maszyną do lodu na korytarzu.

- maam. oczywiście że miała, bo jej były je kiedyś kupował, to i ona też je kupuje. - to jak will ? położyła obie ręce na biodrach i na niego patrzyła.

-idziemy!-ucałował ją, po raz pierwszy tego dnia z własnej incjatywy w nos i poszli i zaczniesz a ja małe zw.

kontemplowała obrazy współczesnych twórców, bo ostatnio byłam w Zachęcie na wystawie tematycznie do tej podobnej i mi się podobało, aczkolwiek tak samo jak susą w tej chwili miałam problem z dopasowaniem tytułu do dzieła. przeważnie są totalnie od chuja, że tak brzydko powiem. w każdym razie susanne powoli przemieszczała się po przestronnych pomieszczeniach co i rusz stając przed jakimś płótnem. chciała znaleźć inspirację na przemalowanie ściany w pokoju. aha!

denjel pojawił się tu, bo hm, w związku z lekcjami sztuki miał napisać za karę długie wypracowanie o obrazie takim a takim. na niczym się nie znał, nie mógł znaleść tego obrazu i czuł się cholernie zagubiony. w pewnym momencie, zauważył znajomą sylwetkę susanne i podszedł do niej od tyłu, układając dłonie na jej biodrach. zaskakująco śmiałe posunięcie, jak na daniela, tego skromnego i nieśmiałego chłopczyka, który ledwo co wyfrunął spod skrzydełek swojej mamuśki.
- cześć - mruknął, wpatrując się ponad jej głową na obraz ukryty za szybą gabloty.

-dejnjel - uśmiechnęła się, odwracając przez ramię. lubiła wypowiadać jego imię, doszła do tego wniosku wczoraj wieczorem pijąc szampana i jedząc truskawki. musnęła jego kark ustami i przejechała palcem wskazującym bez jakichkolwiek tipsów i innych atrakcji po jego kości omatko nigdy nie wiem jak takowa się nazywa. tej koło ucha :3 - co ty tutaj robisz?

nie mogąc się powstrzymać, a przy tym wiedząc, że może, bo chyba mógł, a przynajmniej tak się mu zdawało, że nawet wypada, musnął wilgotnymi, kawowymi wargami jej policzek, nie wyczuł żadnego zapachu podkładu ani różu, czy czegoś równie zbędnego.
- ja? tak sobie chodzę - wzruszył ramionami. nie chciał jej opowiadać o tym, jak to pan profesor na jednym z jego szczegółnie wyjątkowych i jedynych w swoim rodzaju wykładów przyłapał go na pisaniu semseksów.

-znowu mnie śledziłeś, przyznaj się! - zaśmiała się perliście, celując w jego tors owym palcem wskazującym. taki wielofunkcyjny przyrząd z niego. z palca, nie daniela. w każdym razie odsunęła się kawałek, poprawiając pasek swojej niewielkiej lakierowanej torebki - czy może interesujesz się sztuką współczesną? - patrzyła na niego z ukosa, zastanawiając się w jaki magiczny sposób ciągle na nią wpada. może jednak był seryjnym mordercom i tylko czekał aż zacznie ufać mu na tyle, żeby dała się zaciągnąć do jego domu, w którym zabije ją pod prysznicem, a części ciała pochowa w szkatułkach, które dostał w spadku po prababci od strony ojca.

- och, no dobra, powiem ci - stwierdził w końcu zrezygnowany. nie chciał przecież, żeby myślała, że ją śledzi, chociaż z drugiej strony... hm, przyznawanie się do tego, że jest tu za karę nie bardzo mu się spodobało. w końcu pewnie su była tu jedynie z przyjemności, może z nudów, nie wiedział, wątpił jednak, by oglądanie tych obrazów stanowiło dla niej szczególny życiowy problem. - muszę napisać wypracowanie o takim jednym obrazie, huh - powiedział, odsuwając się od niej. nie będą się przecież do siebie kleić w miejscach publicznych, on tego nie uznawał.

-oh - odpowiedziała jedynie i wygładziła spódnicę w kwiecisty deseń, sięgającą niewiele za kolana. nie dała po sobie poznać, że jest nieco rozczarowana, bo oczywiście bardziej spodobałaby jej się opcja iż daniel przyszedł do pompido dla własnej przyjemności, a nie z przymusu. ogarnęła się jednak szybko, mamrocząc coś o tym, że obraz którego szuka jest w sali obok i jeśli chce, może pomóc mu go zinterpretować, bo należy do grona kilku ulubionych prac danego artysty. nie będziemy rzucać nazwiskami, bo nie za bardzo się na tym znam. może być neo rauch, 'hatz'.