la montanian

- Coś nie tak ? Zapytała z uśmiechem.

-nie nic - w sumie czuła się z deka dziwnie gadając o nim z Alexią i jakoś tak się wyciszyła

- Może zmieńmy temat. Uśmiechnęła się. - Masz kogoś tutaj w Paryżu ? zapytała całkiem z czystej ciekawości.

-można tak powiedzieć - odparła i wypiła zimną już kawę. nie była pewna czy można było tak powiedzieć ale jej na tym zależało

Westchnęła tylko. - To szczęścia Ci życzę. Ja jakoś miałam wielu chłopaków, ale z żadnym mi nie wyszło. Może teraz, jak się urodzi dziecko, jakoś mi pójdzie, jak myślisz ? Zapytała się kończąc szarlotkę.

-Wydaje mi się że jesteś silna. i nawet jeśli nikogo nie poznasz., to sobie poradzisz. - uśmiechnęła się - co nie znaczy że nie życzę Ci wielkiej miłości, a tak z czystej ciekawości. tatuś wie że jest tatusiem? - zapytała perfidnie

- Dziękuję. Uśmiechnęła się. - Wie, ale się kompletnie tym nie interesuje. Jak to Blaise. Tutaj jakoś zobojętniała. - Musze jeszcze wybrać imię dla dziecka. Zastanowiła się.

-dziewczynka czy chłopiec? - zapytała uświadamiając sobie. że skoro jeszcze nie widać że jest w ciąży to raczej nie wie czy dziewczynka czy chłopiec

- Hmm, jeszcze nie wiem. ale na pewno się dowiem w trakcie ciąży. Uśmiechnęła się. - Może masz jakieś propozycje ? zapytała.

zrobiła minę zamyśloną - ja bym nazwała je jakoś tak .wyjątkowo . jakoś tak co by to coś znaczyło. nie koniecznie normalnie - zaśmiała się

- Wiesz, tutaj się zgadzamy obie. Chciałabym, żeby moje dziecko się wyróżniało. W końcu jest rodowitym, lub rodowitą Paryżanką, lub Paryżaninem. Uśmiechnęła się. - To masz jakieś ciekawe propozycje ?

zrobiła minę zamyślonej i podrapała się po głowie - Eunike? Idalia? Jordan? Albin? - urwała i zrobiła dramatyczną przerwę - nie mam pojęcia

Zamyśliła się też. - Ładne. Eunika i Jordan. To jest to. Dzięki za pomoc. Uśmiechnęła się. - Hil, żałujesz czegoś czasami w życiu ? zapytała zamyślona, myśląc o Blaisie.

uśmiechnęła się czy żałuje ? - oh, nieustannie - zaśmiała się - ale gdyby nie robiło się rzeczy których się żałuje nie wiedziałoby się kim się jest na prawdę. jakim się jest - zdobyła się na złotą myśl i spojrzała na Alexię . co Blajs sobie myślał zostawiając na lodzie Alexię z dzieckiem. debil. skwitowała swoje myśli

Uśmiechnęła się, bo dobrze to rozumiała. - Ja żałuję wielu rzeczy. Związku z Blaisem, tego że przespałam się z niejakim Radwanem, i wielu innych rzeczy. ale najbardziej tego, że Blaise mnie zostawił. Posmutniała.

-Radwanem? - zapytała bo tylko tyle zdołała z siebie wydukać. miała tylko nadzieję że to co powiedziała Alexia to było dawno i nie prawda. przez chwilę miała wrażenie że oko jej skacze . ręce wisiały bezwładnie wzdłuż jej ciała

w sumie czekałaby na odpowiedź długo ale spieszyła się na jakąś imprezę u Eruiny -wiesz co Alex? JA muszę lecieć pa - wstała i pomachała Alex. odeszła

przywlokła się tutaj, gdyż a)lubiła to miejsce, b)musiała się n a p i ć, c)na spotkanie z ver na ogół wybierała właśnie la montanian i jakoś się przyjęło.
rozpięła czarny sweterek i rzuciła go niedbale na oparcie jednego z krzeseł obok siebie. specjalnie wybrała ten stolik z czterema krzesłami by móc oprzeć na jednym z nich swą wielką torbę w kolorze bakłażana. spodziewała się że i torebka jej przyjaciółka nie będzie należeć do drobnych, toteż na przyszłość odsunęła jej krzesełko. i czekała, odganiając kelnerów machnięciem ręki. zamówi jak zjawi się jej towarzyszka,nie?

a towarzyszka właśnie kroczyła krokiem całkiem spręzystym ulicą w kierunku la montanian z torbą pokaźnych rozmiarów, ale wiedziała, że soph to zaradna bestyjka, więc nie przejmowała się usytuowaniem gdzieś rzeczonego torbiszcza. i otóż zauważyła ją, siedzącą przy stoliku i ku niej skierowała swój krok sprężysty, stukając szpilkami. uśmiechnęła się pod nosem widząc soph kręcącą zgrabnego młynka rękami.
- już nie musisz ich odganiać. pasowałoby coś zamówić- uśmiechnęła się i podeszła do stolika.

-cześć, moja seksowna bestio. owpierdzielam się dziś owocowymi, tuczącymi syfami tak, że będziesz musiała mnie wynieść-mruknęła jej na ucho, przy okazji składając powitalny pocałunek na gładkim policzku przyjaciółki. musiała się w tym celu lekko unieść, toteż właśnie opadła ponownie na krzesło i splotła nogi w kostkach, odgarniając włosy za uszy. związała je pośpiesznie różową gumką zdjętą z nadgarstka, czyli jej stałego miejsca pobytu-opowiadaj, co u ciebie. minęły chyba całe wieki.
ta, chyba tydzień.
ale, jak wiemy, soph zawsze miała skłonność do przesady&dramatyzowania, a wszyscy przyznamy jednogłośnie, że "całe wieki" brzmiały znacznie bardziej poetycko i dramatycznie niż marny tydzień.

- taa...jakoś sobie z tobą poradzę, lata praktyki robią swoje- powiedziała i jak zwyczaj nakazywał, również pocałowała soph na przywitanie, po czym z tą właściwą sobie niedbałą gracją opadła na krzesło obok. no, a torba na drugie. - o mnie potem. wiesz, że wizyty w londynie nie należą do moich ulubionych zajęć - mruknęła. - lepiej powiedz, dlaczego masz ochotę na standardowy zestaw poprawiający humor, zwany trywialnie bombą kaloryczną?

-nie pytaj-jęknęła, opadając na ramiona, które zaś wcześniej oparła o blat stolika. kelner zaintrygowany jej zachowaniem przystanąl na moment dwa stoliki dalej mierząc ją wzrokiem, by zaraz przypomnieć sobie o pracy i wrócić do swych właściwych zajęć-masakrycznie, tragicznie. możesz mnie porównać do opętanej dziewicy o której pisał rimbaud, naprawdę. zatapiam się w cholernym absurdzie, ver. i tak, potrzebuję, naprawdę pragnę kalorii. może wtedy cholerny liam przestraszy się mojego tyłka i nie będzie mnie chciał. i umrę, przywalona własnym tłuszczem.
nonszalancko machnęła na kelnera i pośpiesznie wydobyła z torebki papierosy plus metalową zapalniczkę z wieżą eiffla, kupioną kiedyś u ulicznego sprzedawcy na rogu trocadero.

- liam. to wiele wyjaśnia. sooooph. wiesz, ze ty się zabijasz na raty? hoho, niech cię will zobaczy. nie będzie zabawnie- przyjrzała się badawczo przyjaciółce. - na pewno nie chcesz o tym pogadać?- zapytała z wyczuwalna troską w głosie.

-nie ma o czym. wczoraj z nim spałam. wcześniej poznałam jakiegoś cholernego renana i byłam pewna, że nie będę musiała wracać do domu, ale on przyćpał. naprawdę, byłam uwalona. a potem wszystko poszło jakoś...samo. no wiesz.-oczywiście, że veronique wiedziała. cóż, trudno było nie wiedzieć. być może faktycznie ten układ współlokator+współlokator był karą śmierci emocjonalnej, którą sama sobie narzuciła?

- kiedyś wylądujecie w psychiatryku. a ja razem z wami. swoją drogą, dawno go nie widziałam. nie, żebym spodziewała się jakichś zmian.- powiedziała patrząc na przechodzącą obok dziewczynkę z piegami i czerwonym balonem napełnionym helem. przechyliła się i oparła głowę na ręce. - londyn był paskudny. - jęknęła.

-opowiedz mi o tym. nie mogę ci co prawda udostępnić mojej kozetki, ale,hm, zamieniam się w słuch-nachyliła się nieco nad stolikiem, ówcześnie zamawiając mus malinowy, największe latte i lody cytrynowe. tak, to był duży problem naszej biednej, nader depresyjnej soph-wyobrażam sobie, że rodzice znowu dali ci,hm,popalić.

- cóż, niecierpię tego. naprawdę, albo jestem słabym psychologiem, albo oni są nienormalni. nie mam pojęcia, czemu oni to ciągną...było jak zawsze. mnóstwo pytań o to, co zamierzam zrobić z własnym życiem i czy nie uważam, ze należałoby już stać się odpowiedzialną dorosłą osobą. biedny Alex ma to codziennie. ale to już długo nie potrwa. - tu nastąpiło głębokie westchnienie. - powiedz, że zabierzesz mnie dzisiaj gdzieś. albo ja ciebie. albo obie sie zabierzmy.

-tak. zdecydowanie-pogłaskała ją po dłoni, mierząc wzrokiem gładkie płytki jej paznokci, elegancko przypiłowane i pomalowane. od razu zgadła, że nie było to dzieło samej veronique, będącej niestety menualnym kretynem. na jej manualny kretynizm działała jedynie gitara, której, o liczne sprzeczności, ver była istnym wirtuozem na szpilkach.-musimy się czymś upierdzielić, zachlać, naćpać i nie martwić, bo życie jest do dupy, ver.
nonszalancko uniosła dłonie w górę i westchnęła dramatycznie.

uwielbiam cie xD jestem manualną kaleką xD znaczy, ver jest : > myślę, że to liam nauczył ją grać, oto cała tajemnica wirtuozerii xD
- o tak- przytaknęła jej ver bez wahania i jakoś tak krzywo się uśmiechnęła. - i, cóż, taak... chyba też chcę lody- powiedziała i machnęła na kelnera. - w takim razie, które miejsce paryża będzie oglądało dzisiaj nasz blask? :>

-la scala!-rzekła z udawanym, wymuszonym wręcz entuzjazmem i wyrzuciła aż rękę w górę-nie, nie wyszła mi ta radość. la scala. coś trzeba ze sobą zrobić, ver. tyle ci powiem i ani słowa więcej. a wiesz co jest najgorsze? że liam-pokręciła głową-jest najlepszym kochankiem ze wszystkich. nawet lepszym od tego gościa z prowansji. jak on się nazywał?
dlatego dobrze mieć przyjaciółkę, taką z którą pójdzie się na lody i będzie ustalało listę dziesięciu najlepszych facetów przy wódce. gerl pałer.

ver zaśmiała się, czy zwróciła na siebie, ponownie z resztą, uwagę jednego z kelnerów. - theo- odpowiedziała. wspomnienia z prowansji były całkiem miłe. ładnie się wtedy upiła. - zdecydowanie, coś trzeba zrobić. toteż zrobimy- rzekła i przyglądnęła się soph. - polegam na tobie w tej kwestii. dzięki bogu, nie należę do tej połowy paryża. to znacznie ułatwia sytuację. - powiedziała i zamyśliła się. czy to było dziwne, że potrafiła rozmawiać z liamem i nie myśleć opętańczo tylko o tym, żeby wreszcie przestał gadać i zaczął ją całować?

nie. bo ver nie była soph, a soph miała duży problem, to wszystko przez rodziców.
-veronique-jęknęła tymczasem nasza urocza sophie, starając się opanować kosmyk włosów, który z uporem maniaka wysuwał się z jej kucyka-ja chciałabym po prostu z nim gadać. rozumiesz, o życiu i śmierci i o wszystkim. tymczasem jak tylko zaczynamy, to kończy się seksem. albo awanturą. naprawdę,nie wiem co gorsze.

- wieeeem...- rzekła ver i pogładziła udręczoną życiem soph po twarzyczce. - ale to w sumie ciekawe, ze tak na siebie działacie. może mu to ...bo ja wiem, powiedz. czy coś. albo nie wiem. -rzekła ver inteligentnie. - no, coś z tym zrobić musisz, bo się udusisz. i dobrze o tym wiesz, moja soph. - powiedziała z zatroskaną miną. istnieje kilka osób na tym złym świecie, którymi mimo wszystko zimna i zła ver sie przejmuje, tadam.

-wpieprz sobie lodów-pomachała jej łyżeczką przed nosem-wiersz, że nie jestem najlepsza,mimo całemu temu psychologicznemu talentowi, w prowadzeniu poważnych rozmów.
i oczywiście, że wiedziała. w końcu znały się niemal tak długo jak ona i liam. oblizała usta i zapaliła papierosa, zaciągając się dymem.-chcesz?powinnam rzucić, do cholery.
wiele rzeczy powinna. na przykład ogolić w końcu nogi i wziąć się za siebie, poza tym adoptować somalijskie dziecko i zmienić się w nową matkę teresę.

wzięła łyżeczkę i zaczęła okazywać trochę uwagi swoim lodom. - jesteś najlepsza, soph. tylko razem tworzycie dość... ciekawą mieszankę - powiedziała i wyrwało się jej ziewnięcie. - nie chcę...- odparła na pytanie soph. - założyłam sobie, że będę silna i przez jeden dzień uroczyście zobowiązałam się nie palić... - rzekła z przekonaniem. tu nastąpiła chwila ciszy. - daaaaj, chrzanię to- powiedziała i wyjęła sobie papierosa.

-boże!-sophie zachichotała nerwowo pod nosem-obie umrzemy młodo, naprawdę. przysięgam ci, pewnie jeszcze, znając nasze niewątpliwe szczęście, tego samego, cholernego, słonecznego dnia.
więc może trzeba było przyspieszyć ten proces? wpakowała sobie do ust czubatą łyżeczkę musu, obficie polanego syropem malinowym. rozgniotla ta mieszankę językiem na podniebieniu i uśmiechnęła się błogo. tak, stres da się zajeść.

z takim dodatkiem wszystko jest do przełknięcia.
zdecydowanie ver bardzo odczuwała brak soph, gdyż lubiła taki wyraz błogości na jej twarzy w związku z czym uśmiechnęła się do niej promiennie.
- z tą śmiercią, to całkiem możliwe. - zachichotała. - poradzimy sobie- rzekła tonem przepełnionym taką pewnością, ze trudno byłoby jej nie uwierzyć. - wiem, ze liam brzydko bawi się z dziewczynkami. może ktoś... - zrobiła wymowną pauzę. -... powinien brzydko pobawić się z nim. przecież on nie jest z kamienia, chociaż bardzo chce - zaciągnęła się papierosem.

roześmiała się w głos.
-chcesz na niego nasłac ruską mafię czy niemiecką sado maso dziwkę helgę?-uniosła obie brwi, krzywiąc się ze śmiechu. tego jej było trzeba, przyjaciółki, kalorii, papierosów. zastanawiała się tylko czy w la montanian serwują cointerau. jeśli nie, najwyżej hm, nadwyręży nieco limit karty i kupi sobie całą butelkę, by potem opróżnić ją w samotności. liam zapewne noc spędzi poza domem, jak to miał w zwyczaju po nocy spędzonej,hm, z nią. a przynajmniej wieczorze. a przynajmniej godzinie.

zaśmiała się ironicznie. - nie... myślałam o czymś gorszym. aczkolwiek helga wydaje się dość kuszącą propozycją- dodała wkładając sobie sporą porcję lodów do buzi i podnosząc do góry lewą brew. prawej nigdy nie umiała. - naprawdę, moim skromnym zdaniem trochę zwykłego ludzkiego cierpienia miałoby zbawczy wpływ na jego psychikę. pomimo całej mojej sympatii do niego- dodała i uśmiechnęła się do soph słodko. hahaha xD

-co masz na myśli?-oj knuły, knuły jak nic. ale cóż, przecież miały macice i jajniki i nawet piersi, co oznaczało, że raczej były kobietami, a knucie, nawet to dosyć rzadkie, jest charakterystyczną cechą większości, jeśli nie niemal całej populacji kobiet. nie wyobrażała sobie, by wyrzucić go na bruk albo skrzywdzić. był jedną z nielicznych osób na całym tym bożym świecie śmierdzącym spalinami na której jej zależało. jak bardzo by jej nie zranił. niestety, takie życie i taka już jej osobowość. pod tą stertą narkotycznych brudów, pod zwałami oschłości i suczej podłości jaką okazywała większości ludzi,no cóż, kryła się prawdziwa sophie, której rzeczywistość nie dała rady stłamsić. sophie z uczuciami.
;x

- żadna straszna krzywda. 'jak kuba bogu...', soph. potrafiłabyś. wszystko tylko trzeba umiejętnie robić. skorupki jajka nie rozbijesz naciskając ją na górze i na dole. ale z boku... momentalnie. niewiele ludzi wie, ze masz uczucia, ha- ja wiem. ale wiesz, ze z nim jest tak samo. z resztą, sama wiesz- powiedziała i zamyśliła się na chwilę. miała intuicję, tak samo jak jajniki, macicę a nawet piersi, jak już wspomniałaś. a ta intuicja była całkiem niezła. i mówiła jej, ze oni będą albo szczęśliwi mimo wszystko razem, albo zachorują na jakąś psychiczną chorobę z dala od siebie. v i jej przebłyski człowieczeństwa.

tak. panny z dobrych domów z zniekształconymi duszami. cierpienie wyższych sfer.
-niekoniecznie wiem o czym do mnie mówisz, ale w porządku. z tym,że veronique...zrozum. ja nie umiem go od siebie odsunąć. bez niego zdycham. nie patrz tak na mnie, to nie to o czym myślisz. ale wiesz, jego brak robi mi jeszcze gorzej niż jego obecność. w zasadzie nic już z tego nie rozumiem-podrapała się czubkiem szpilki w kostkę drugiej nogi i oparła głowę na wyprostowanej dłoni z rezygnacją wielką. noo właśnie.

- ale ja ci wcale nie każę go od siebie odsuwać. tylko..hm. trochę podręczyć? kusić kusić i w końcu nie dać, haaaa xD- powiedziała z pokrętnym uśmieszkiem.- chociaż z drugiej strony nie jestem pewna, czy dałabyś radę. poza tym, bóg jeden wie, co jemu mogłoby strzelić do głowy. a jakby przyszło mu do głowy to samo, to już byłby cyrk - rzekła i wyrwało się jej głębokie westchnienie, gdyż w sumie trochę soph zazdrościła, chociaż nie zamierzała przyznać się do tego nawet sobie samej. może to dlatego miała takie relacje z liamem. bo byli do siebie w gruncie rzeczy bardzo podobni, chociaż pod wieloma względami różni. bawiła się ludźmi i często była zwyczajnie podła. i niewiele sobie z tego robiła. wolała zranić pierwsza niż być zranioną, toteż ciężko było z nią wytrzymać, zwykle. dobrze, że było kilka osób takich jak soph, bo dawno skończyłaby w psychiatryku.

zazdrościła? głupia! toż to była katorga duszy i w ogóle, zywot cierpiętniczy biednej soph, nie ma czego zazdrościć!
-skończmy ten temat-rzuciła sophie zrezygnowana.-to i tak nie ma sensu, co będzie to będzie. opowiedz mi lepiej co u ciebie i tego chłopaka, którego dziadek miał winnice przemysłowe w aix.

pff, kupo xP tego uczucia jej zazdrościła xD i tego, co może z tego być, gdyż ver myśli przyszłościowo ^^
- okej- powiedziała przywrócona prośbą soph do rzeczywistości i wpakowała sobie do buzi kolejną porcję lodów. a ze zrobiła to niedbale, a nadwrażliwe uzębienie posiadała, toteż ją przeszył ten paskudny ból, biedna ver. - ała! - krzyknęła i złapała się za szczękę. -a co do lucasa... pfff. sama nie wiem. generalnie był całkiem fajny, tylko jakoś mało dowartościowany- rzekła i podrapała się w ramię.

-trzeba było go dowartościować-rzuciła kilka ojro xd, znaczy euro na stolik i zgasiła papierosa pod obcasem-kochanie, idę wprowadzać twój plan dokuczania liamowi w życie. widzimy się za godzinę pod la scalą?-i powiezmy, że ver się zgodziła. toteż sophie wzięła torbę, ucałowała przyjaciółkę po raz drugi i zniknęła z zamiarem przebrania się w domu. nie przy liamie!

ver uśmiechnęła się krzywo, ale nie skomentowała uwagi soph. tak oto pożegnały się i ver też poszła do swojego mieszkania, którego jeszcze nie ma, ale zaraz będzie xD

xddd

Wszedł do kawiarni, niespiesznie, zamówił espresso i usiadł przy stoliku.

Weszła tez do kawiarni i zauważyła Raphaela. Od razu do niego podeszła mówiąc przeciągle - czeeeść. i usiadła sobie gdzieś koło niego.