les invalides (musée de l'armée)

oryginalnie zbudowany przez ludwika czternastego jako szpital i schronienie dla poszkodowanych żołnierzy. obecnie mieści się tu grób napoleona i muzeum armi francuskiej.

pałac inwalidów jest fajny. nie żeby creola miała o nim jakieś większe pojęcia. jak dla niej mógl tam mieszkać prezydent, czy tam król francji, o polityce też wiedziała tyle co nic.
oparła się więc o jakiś słupek, czyli kolumnę, i zapaliła papierosa truskawkowego :3.

a sergio przechodził tędy, zmierzając do spożywczaka, ale że zauważył creolę, to zatrzymał się przy niej i uśmiechnął się złośliwieeee.
- mówiłaś, że nie palisz - zauważył, wsadzając ręce do kieszeni swoich sztruksów.

- bredzisz, na pewno tak nie mówiłam - machnęła ręką, trzymając tę samą papierosa. - a jeśli tak, to przepraszam bardzo, pewnie zapomniałam. aha i też się cieszę, że cię widzę - uniosła obie brwi, była przewrażliwiona na punkcie przywitań.

- to miłeeee - mruknął, opierając swój zgrabny tyłek o murek. - wiesz co, aż zachciało mi się palić! - poinformował ją, wyciągając paczkę camelów. zapytał się jej, czy ma ogień, bo zapomniał wziać z domu ;c.

- nie mam, rozpalmy ognisko z dwóch patyczków - zaproponowała. była kiedyś harcerką! xd. a swojego papierosa zapalała jakąś zapalniczką, którą użyczył jej pewien chińczyk, lubię chińczyków, xd, który wybałuszał gały na pałac, robiąc mu i creoli tysiące zdjęć.

do diaska, pierre chciał trochę odsapnąć od ludzi w miejscu innym, niż jego mieszkanie, chociaż za nim się oczywiście stęsknił, ale zapomniał o tym, że pałac inwalidów jest jedną z atrakcji turystycznych paryża. mrucząc pod nosem wiele niemiłych słówek przepychał się przez chmary azjatów, szukając miejsca, gdzie mógłby spokojnie usiąść. skończyło się na tym, że oparł się o jakiś murek, trzęsącymi się dłońmi szukając papierosów po kieszeniach.

a anne, kompletnie roztrzęsiona, ale wcale nie z powodu fajowych chińczyków z jeszcze fajniejszymi aparatami, którzy cykali jej zdjęcia, że niby ona taka francuska, tylko dlatego, że popadała w depresję, szła szybkim krokiem w stronę, hm, tesco [xd!], chciała sobie kupić płatki corn flakes z witaminą c. szła tak szybko, że aż zgubiła klapka, po którego zaraz się wróciła.

pierre miał zza jednego z filarów wspaniały widok. na dodatek, on widział wszystkich, a mało kto mógł widzieć jego! uśmiechnął się, widząc ciamajdowatość anne, zawsze to jakieś pocieszenie, że nie tylko on gubi buty. nawet strzepnął popiół z papierosa i podszedl do niej ciaczem.
- uważaj, bo następnym razem zgubisz coś innego, niż buta.

podskoczyła aż, bo nie często zdarzało jej się, żeby jacyś faceci zakradali się do niej od pleców, podczas gdy ona siłowała się z klapkami, o rozmiar za dużymi w dodatku.
- ojej, a co miałabym zgubić? - uniosła pytająco prawą brew, lewej unosić nie umiała, ja też nie umiem, mniejsza z tym.

- serce! - powiedział zupełnie poważnie, bo pierre o takich rzeczach mówił tylko i wyłącznie poważnie, dusza artysty nie pozwalała mu żartować jeśli chodzi o miłość i sprawy z nią związane.

parsknęła śmiechem, zadzierając głowę do góry, był od niej zdecydowanie wyższy, co akurat jej się spodobało, zważając na to, że ona do najniższych kobiet na ziemi nie należała ze swoim wzrosem metr siedemdziesiąt trzy.
- serce? wypadnie mi z żeber? - dotknęła aż swojego serca, a raczej miejsca, w którym powinno się znajodować, tyle, że nie wiedziała dokładnie nawet, gdzie znajdowało się jej serce, dotykała więc bardziej prawego żebra.

- nie, nie.. - zaśmiał się odrobinę zakłopotany. w zasadzie stwierdził, że nie powinien był podchodzić, należał do osób raczej nieśmiałych, a teraz będzie musiał powiedzieć coś ładnego, chociaż migoczące włosy anne, zapewne pachnące jakimś świeżym szamponem i może perfumami, o mocniejszej woni. zamrugał i przez przypadek upuścił papierosa, daj boże nie wybuchnie z tego powodu pożar i napoleon ze swoim grobem nie spłonie. - chodzi mi o metaforyczne zgubienie serca, ktoś może ci je skraść, nawet teraz. - ssesese, pierre nie miałby chyba nic przeciwko przywłaszczeniu sobie jego. zarumienił się nieznacznie, a spuszczanie głowy nic nie dało.

- aha, wybacz, nigdy nie byłam dobra w interpretacji wierszów - powiedziała, kiedy już skapowała, o czym on tak w ogóle mówił. przydeptała jego papierosa klapkiem, bała się trochę, że podeszwę je przepali, bo to były takie skifiaste klapki, które kupiła gdzieś na wyprzedaży. - moje serce zamknięte jest w złotej klatce, a klucz hmhm, w sejfie bankowym mojego taty? - przymrużyła powieki, zastanawiając się nad sensem słów, które wypowiedziała przed chwilą.

- czym się zajmuje twój tata? - spytał, w zasadzie trochę bezsensu. ale trochę zazdrościł osobom, które mogły się jeszcze pochwalić posiadaniem ojca. w dodatku, normalnego ojca, a nie jakiegoś pierdolonego papy soprano. - jestem pierre, urocza dziewczyno gubiąca klapki - westchnął, odwracając twarz do słońca, czego zaraz pożałował, bo świeciło mocno.

jej tata wcale nie był normalny, był ekologicznym gejem na pokaz kochającym jej matkę, a matka natomiast była pianistką, w dodatku wiecznie pijaną pianistką, to raczej smutne.
- mój ojciec to minister od spraw zagranicznych - powiedziała, nie miała ochoty się tym chwalić, jeszcze chińczycy się zlecą i co wtedy! - anne - wyciągnęła rękę w jego stronę, miała delikatne dłonie, pachnące wiśniami.

- mój ojciec sprawował w państwie w zasadzie podobną funkcję - stwierdził, po chwili namysłu. ujął ją dłoń i uniósł ją do swoich ust, żeby musnąć ją swoimi wargami, ciepłymi, kawowo-papierosowo-herbacianymi. - miło mi, anne - uśmiechnął się ciepło, acz trochę nieobecnie, zastanawiając się, czy anne dałaby się uprosić, żeby pierre mógł ją namalować.

odwzajemniła uśmiech, ale raczej nieznacznie, bardziej była skupiona na wspomnianych wyżej kawowo-papierosowo-herbacanych ustach, które wyglądały całkiem nieźle, jeśli miałaby je oceniać.
- mi również - dygnęła lekko, miała fajną niebieską sukienkę, rozkloszowaną u dołu, którą ciągle podwiewał jej wiatr.

/ christopher sylvest aka pierre ma najmilsze usta ze wszystkich.

- anne - powtórzył, żeby zapamiętać. chociaż on pamiętał większość, jeśli nie wszystkie imiona dziewcząt, tych godnych uwagi (bo przecież nie robi mu jak ma na imię gruba sprzedawaczka, u której kupował gumki, pozdro sandra xddddd), które miał okazję spotkać. - anne, mam nadzieję, że dasz mi się zaprosić kiedyś na herbatę, hm? chyba, że preferujesz kawę.

- jasne, że dam, nawet jeszcze dziś - powiedziała z zapałem, odgarniając włosy na plecy, ale wiatr zaraz zawiał je z powrotem na jej twarz. - ale teraz wybacz, muszę już lecieć! - i wyciągnęła swoją świetną wizytówkę w czterolistne koniczynki z numerem telefonu, po czym poleciała, tak jak mówiła.

postał jeszcze chwilę i poszedł sobie do swojego zajebistego domku.