dziedziniec

-ta. albo czeka na jakąś napaloną lecz niewinną niewiastę - miała oczywiście na myśli siebie. wstała jak zahipnotyzowana. pomachała niepewnie Andrełce i pobiegła w krzaki, zniknęła w nich popiszczała tylko trochę i już jej nie było

/sorry ale ja już muszę lecieć baj

Andrea odmachała i wstała, a stojąc na mureczku podciągnęła spodenki do góry żeby nie wystawał jej rowek i bluzusię do dołu żeby nie wystawał jej pępuś. Chwyciła wyżej wymienioną torbę Prady, psa obronnego rasy ten mały i poszła bo czas do łóżek!

on był normalny, naprawdę był normalny. tylko, że tym razem trochę mniej, bo w końcu siedział na dziecińcu szkolnym w niedzielny poranek i jęczał w duchu, starając się nie przekiwać [? w sensie, że się kiwał i nie chciał się przewrócić!] z murka, który właśnie zajmował. to był kac, ten zwykły. moralnego dzięki bogu nie miał,jeszcze. kołnierzyk, niestety nie tak, jak uczyła go mama, wykrochmalony, tylko pogięty, ale czysty, tyle nonszalancji mu zostało po życiu w cholernym zamku. obok niego leżał tomik poezji w prostej, postrzępionej już okładce bez zaznaczonego autora.

dominique po raz setny tego poranka pytała samą siebie, w co ona się znowu wpakowała, jakiś durny komitet, bo zamiast uważnie słuchać nauczyciela, ona się durnie szczerzyła, co ten palant wziął za potwierdzenie i wyraz chęci tudzież zadowolenia, z możliwości zorganizowania kolejnego kretyńskiego spotkania. wściekła i niewyspana wyszła ze szkoły, do piersi przyciskając czerwony segregator. miała nieuczesane włosy, co i tak trudno było dojrzeć, biorąc pod uwagę, że miała naturalne fale. i tradycyjnie jakąs wzorzystą, prostą sukienkę przed kolana, którą próbowała zakamuflować, wystające żebra i resztę kości.

oni się przecież znali, właśnie mnie olśniło. toteż william, którego obraz dominique, jakby trochę chudszej niż ostatnio wytrącił z zamyślenia, zamachał do niej słabo, bo ogólnie czuł się słaby, jak biedny poeta cierpiący na suchoty, albo syfilis, albo nawet raka kolana. przełknął i pomachał nieco radośniej, siląc się na entuzjastyczny wyraz twarzy, co nie było takie łatwe toteż i średnio mu wyszło, aczkolwiek zrozummy go, potrzebował jej towarzystwa i tak dalej. w ogóle potrzebował jakiegokolwiek towarzystwa.

zauważyła łiljama, jakże inaczej i nieco automatycznie podeszła do niego i bez słowa pocałowała w policzek, siadając obok. rzuciła cholerny segregator na ziemię i położyła głowę na swoich kolanach, biorąc parę głębokich oddechów. była naprawdę bliska od tego, żeby wybuchnąć, a nie miała zamiaru wyżywać się na nim. po chwili uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego, mówiąc, że dawno na siebie nie wpadli. jak chcesz, możesz wyczuć odrobinę rozżalenia w jej głosie.

trochę wyczułam, więc i on także. cóż, ostatnie dni miał raczej ciekawe, raczej intensywne i męczące zarazem, toteż takie spotkanie z dominique, oczywiście, jeśli nie miała zamiaru robić mu zaraz scen, mogło być dla niego miłym, wyciszającym elementem.powiedział, że trzeba to naprawić, znaczy fakt, że się tak dawno nie widzieli, a potem pokiwał głową patrząc na segregator, zupełnie tak jakby znał i rozumiał jego zawartość, a oczywiście jej nie znał i nie rozumiał. starał się, może za pomocą jakiegoś magicznego sposobu, odgadnąć co jest w środku, ale chyba z marnym skutkiem, bo w końcu zmarszczył brwi i spytał: -dominique-chwaląc się przy tym, że zna jej imię!-co jest w środku?

chwalipięta.
spojrzała na niego zdziwiona, że wykazał jakiekolwiek zainteresowanie.
- jakieś pieprzone papiery organizacyjne. - mruknęła i ukucnęła, żeby wziąć segregator i włożyć do środku parę kartek, które wypadły. - nic ciekawego. - wstała i stanęła tuż przed nim, prawdopodobnie jej kolana były nieco wyżej niż jego, skoro on siedział. na chwilę przymknęła oczy i położyła dłoń na czole, niemalże od razu reflektując się, że nie zadała kluczowego pytania. - co ty tutaj robisz? czekasz na kogoś? - chyba nieładnie być taką dociekliwą.

-nie mam na kogo-odparł i zmierzył ją wzrokiem. potem zacznie dociekać, czy coś się stału, czy jest chora, czemu jest taka chuda i stwierdzać raz po raz, że zbladła, że nie wylada dobrze, że się martwi o nią i tak dalej, ale to nie teraz, teraz skupił się na jej ustach, które właśnie, tak się zdarzyło, po przyciągnięciu jej do siebie, bo raczej nie siebie do niej, całował, całkiem namiętnie jak na siebie i wcale nie chodziło o przytłumienie depresji czy czegoś tam, po prostu wydała mu się tak cholernie piękna i dodatkowo tak cholernie zatęsknił za jej ustami, których już całkiem dawno nie całował, że musiał to zrobićm,wybaczmy mu.

była nieco zaskoczona, co nie obniżyło poziomu jej koncentracji i zdolności do jakiejś sensownej reakcji. na wyczucie udało jej się usiąść na jego kolanach, bo przecież nie będzie stać w dziwnej, na wpół zgiętej pozycji, prawda? odwzajemniła jego pocałunek, nie oszukujmy się, że łiljam jej nie pociągął, delikatnie kładąc dłoń, prawą czy lewą, to nie ma w tej chwili najmniejszego znaczenia, na jego karku. miał na karku piegi? mogła się założyć, że ma, nie wiem zupełnie jak do tego doszła, ale brawa dla tej pani.

na pewno się zakradła do niego kiedy spal i oglądała jego kark, bo miała na tym punkcie jakąś petit obsesję, niech się lepiej nie przyznaje.
william, co było podłe z jego strony, w tym momencie zupełnie zapomniał o maxime i wizji pozowania jej nago xd, za to skupił się na dominique, trudno w końcu żeby krążył myślami gdzie indziej, kiedy ona siedziała na jego kolanach, taka piękna i wyjątkowo krucha w jego ramionach, telenowelka!. tak więc, porzucając wizję spędzenia najbliższej godziny w nieustającej depresji, pozwolił sobie chwycić ją za tyłek i przyciągnąć do siebie nieco bliżej, zauważając przy tym, że ma cholernie kościsty tyłek wyżej już właśnie wspomniany.

zsunęła swoją dłoń niżej, zwalniając ruch na jego klatce piersiowej i brzuchu, delikatnie przy tym całując go w górną w wargę. zapomniała zupełnie, że wciąż siedzą na szkolnym dziedzińcu, dziedzińcu jej cholernego liceum i że zaraz z budynku może wyparować dyrektorka albo jakieś nawiedzone dziecko z aparatem. rozkoszowała się dotykiem jego dłoni, który wcale nie był nachalny, a sprawiający wiele przyjemności. brazyliana, słowem. riiidż.

ridż i ta ruda to moi idole!
-dominique, chodźmy stąd, proszę-mruknął do jej ucha, którego płatek właśnie przygryzł, delikatnie, bo to było przecież takie fajne. uniósł brew wciągając w nozdrza jej delikatny zapach, coś pomiędzy pudrową słodką wonią a orzeźwiającą cytrusową mgiełką. boze, ale pieprzę głupoty. ale wiemy, o jaki zapach nam chodzi, więc brawka dla nas. w każdym razie łili nie miał ochoty na seks przed szkołą, to byłio chyba aż ZA bardzo odważne, nawet jak na niego. nie zapominajmy, że to on rozebrał się raz na rodzinnym bankiecie do naga, demonstrując tym samym swoje podejście do systemu monachrii.

łili to jakiś zagubiony ksiażę? / ej ta ruda ukradła mu te dzieci! ridżowi w sensie że, xd.
w ramach potwierdzenia uroczo się uśmiechnęła i pocałowała go w skroń, wstając z jego kolan. miała ochotę chwycić go za dłoń, ale doszła do wniosku, że to zbyt romantyczny gest, wymagający choć nieco obopólnego uczucia.

pocałowała go w skroń, wstając z jego kolan. xdCO?
tak, więc on pozwolił sobie na gest nieco bardziej namiętny, mianowicie chwycił ją w talii i pocałował jeszcze i poszli, poszli powiedzmy do niej, no nie? nieważne, gdziekolwiek. więc poszli, a ty zaczniesz nawet jak wrócimy obie, eloł.