café des 2 moulins (kawiarnia)

- hm - zastanowiła się przez chwilę, wprawdzie zamierzała zamówić jakieś kapuczino z podwójną śmietanką, ale oczy żeroma miały wyjątkowo ładny kolor, jak zdążyła zauważyć. - tak, poprosimy dwie espresso - skinęła głową w dodatku, żeby było wiarygodniej i wsparła brodę na rękach, a ręce na stole. kelner sobie poszedł, co zarejestrowała z ulgą, bo wcale jej się nie spodobał owy tęgi mężczyzna. zaraz też przypomniała sobie, że ma robić zbolałą minę, więc przestała się już tak ślinić do żeroma. - a ty, żerom? co tak właściwie u ciebie? - nie lubiła skupiać się wyłącznie na własnej osobie, wolała raczej dowiedzieć się, czy żerom nie żeni się za tydzień.

-dwa tygodnie temu ożeniłem się z dominique i spodziewamy się drugiego dziecka - odpowiedział z błyskiem w ciemnych oczach. lubił się z niej zgrywać. w pewnym sensie odetchnął z ulgą, bo miał nadzieję że podczas rozmowy myśli o tym jak anne wygląda w samej bieliźnie albo i bez niej same się od niego odsuną. zmierzwił włosy i starał się na nią nie patrzeć. oczywiście w miarę możliwości. nie będzie przecież przez całe spotkanie siedział z wzrokiem wbitym w kwiatki w tandetnym wazoniku, stojące między nimi - właściwie nic nadzwyczajnego, snuję się tu i tam. zawsze w paryżu, zawsze sam - czy to była sugestia?

natomiast anne miała spory problem z oderwaniem wzroku od jego twarzy, od tych oczu, od tej brody, od tych włosów, od tego zarostu, od tego nosa... wszystko w nim nagle wydało jej się tak niesamowicie seksowne i podniecające, że aż zacisnęła palce na poręczach swojego krzesła.
- odkąd ty jesteś sam? - uniosła jedną brew z niedowierzaniem w oczach. - zawsze z kimś byłeś, odkąd tylko pamiętam - nie potrafiła uwierzyć, że żerom, taki przystojny i inteligentny, jest sam.

jest sam, bo jak widać na załączonym obrazku został zakonnikiem, xd.
przekrzywił głowę i przejechał dłonią po karku, zastanawiając się nad odpowiedzią. najprawdopodobniej anne miała na mysli jego krótkie i stricte przygodne związki z wesołymi panienkami chętnymi na jump in do jego łóżka. zaskoczę was i ją zapewne również, że jerome trochę od tamtego czasu dojrzał, chociaż pewnie gdyby teraz nakłonić go na wycieczkę do mulę rusz, skorzystałby z każdej możliwej okazji. człowieka nigdy nie da się zmienić w całości. uśmiechnął się, podnosząc na nią spojrzenie
-a tu serprajz - puścił jej oczko, bo zawsze mnie ten gest rozczulał.

- nie no, ale serio - bo ona naprawdę mu nie wierzyła! pamiętała jeszcze, jak kiedyś kręcił z trzema na raz, z jedną umawiając się na rano, z drugą na południe, a z trzecią na wieczór, więc to wydało jej się taaakież niewiarygodne. - mówisz serio? ja pierniczę - roześmiała się szczerze, zapominając kompletnie o tym, że miała się zachowywać jak w żałobie. - co ci się stało, hę?

-potrącił mnie dzieciak na hulajnodze - odpowiedział z grobową powagą i dotknął swojej potylicy - trwały uraz czaszki, myślę że to dlatego - chyba nie potrafił wyzbyć się swoich głupich żarcików, które zapewne śmieszyły tylko jego, z żadnej rozmowy. był to fakt potwornie irytujący jego zawsze poważnego i nienagannego ojca. uśmiechnął się wesoło, a w kącikach jego oczu pojawiły się małe zmarszczki. ten szczegół też pamiętała?

roześmiała się perliście i z ładnym wydźwiękiem, skupiając wzrok na jego dłoniach, bo w tym momencie wydały jej się strasznie fajne! pomyślała też, że równie fajnie byłoby jej czuć je na swojej skórze.
- aha, no raczej! - przytaknęła z powagą, jednak za chwilę znów parsknęła śmiechem. - chyba z tego wszystkiego pójdę aż się pomodlić do kościoła. nie miałam pojęcia, że tak się zmieniłeś - powiedziała szczerze. w tym momencie dostali kawę, podaną na plastikowej, rozlatującej się tacce, jaki dżołk i skifa. upiła łyka swojej i oblizała usta.

a jerome spijający każde słowo z jej ust, musiał założyć nogę na nogę, kiedy je oblizała. dla zatuszowania tegoż incydentu upił łyk swojego espresso i przymknął oczy, rozkoszując się smakiem prawdziwej kawy. nie lubił zagęszczanych mleczkiem i innymi pierdółkami kawopodobnych wynalazków. prawdziwy facet!
-nie odzywałaś się do mnie. długo - powiedział z wyrzutem, patrząc na jej policzek, nie pytaj.

spuściła wzrok na swoje dłonie, aktualnie leżące na wyszorowanym starannie blacie stołu.
- przepraszam - powiedziała. - miałam naprawdę mnóstwo spraw na głowie...
i owszem, że miała! najpierw przeprwadzka, potem cała ta szkoła, tracenie dziewictwa, ochh, biedny, ignorowany żerom. z braku laku napiła się jeszcze trochę owej kawy, nie smakowała jej, ale dzielna była z niej dziewka. - ty też się do mnie nie odzywałeś.

-leczyłem uraz czaszki - odpowiedział natychmiast, patrząc jej prosto w oczy, chyba pierwszy raz tego poranka. nachylił się przez stolik i położył swoją dłoń na jej mniejszej - nie myśl o nim - w domyśle o samuelu - jakoś to załatwię - oczywiście miał na myśli 'go', ale przecież nie powie tego na głos przy damie. był dobrze wychowanym lekko skrzywionym psychicznie małym dżentelmenem.

- już ja wiem, jak faceci załatwiają takie sprawy - mruknęła, kręcąc głową z politowaniem. zrobiło jej się super gorąco od tych jego rąk, przeszły po niej miłe dreszcze. - mój brat go już zlał, kompletnie bez mojej wiedzy, zgody, czegokolwiek, a teraz on nie chce do mnie wrócić, a ja nienawidzę być samotna. wczorajszy wieczór spędziłam kompletnie sama, dzisiejszy pewnie też... - a to była tylko taka mała alzuja.

-dzisiejszy uprzykrzę ci swoją osobą - odpowiedział, czekając na jej reakcję. może wtedy mógłby jej powiedzieć aka pokazać co tak naprawdę do niej czuje. zastanowił się chwilę sącząc swoją kawę, która była wyjątkowo dobra. rzucił okiem na szyld z nazwa kawiarni, żeby ją zapamiętać i wpadać tu częściej - jeśli nie masz nic przeciwko, oczywście.

- oczywiście, że nie mam - powiedziała z zapałem, po czym posłała mu szeroki uśmiech wypełniony czystą wdzięcznością. ujęła jego dużą dłoń w swoje dwie małe, stwierdzając przy tym, że żerom nie obgryza już paznokci, a przy tym ma bardzo miłe dłonie, co postanowiła zostawić wyłącznie dla swojej świadomości. - możesz mi się naprzykrzać, ile tylko chcesz...

-muszę iść - mruknął, nie spuszczając z niej wzroku. sporo go to kosztowało, ale wiedział że jeżeli siedziałby z nią chociaż chwilę dłużej nie mógłby powstrzymać się przed rzuceniem na nią i sprezentowaniem namiętnego pocałunku w sam środek pełnych ust. wstał i wygładził czarny sweter spod którego wystawał kołnierzyk białej koszuli, bo adam brody ładnie się w tym prezentuje. a tak naprawdę kończy mi się wenka - przyjdę wieczorem - obiecał jeszcze i zostawiwszy niedopite espresso pospiesznie wyszedł, ignorując zaczepne spojrzenia dziewczyn siedzących przy stoliku nieopodal wyjścia. widziała?

widziała! ale nie miała szansy tego skomentować, więc dopiła kawę, chwyciła za torebkę i wybiegła, ahoj przygodo i panna młodo.

zostawił perrine w mieszkaniu, hehe zonk, i przyszedł na kawę. może nawet zostawił jej jakąś miłą karteczkę, że nie chciał jej budzić czy coś.

cafe w nazwie tego przybytku nie wskazywało na to, że jest to kawiarnia. na szczęście na szyldzie zostało to wyjaśnione w nawiasie, więc domyśliła się, że to o tym miejscu wspominał na miłej karteczce majkel. weszła i wspięła się na palce, zeby się rozejrzeć, chociaż wcale nie było to konieczne. mimo wszystko dawało szerszą perspektywę i widziała dzięki temu kelnera tańczącego makarenę na zapleczu. zignorowała go jednak, chociaż własnie ściągał skarpetki, co mogło być zapowiedzią striptizu i ruszyła w kierunku majkela.

wychylił się niczym snoop doog w ostatnim odcinku parenthood na widok davida beckhama, co polegało mniej więcej na położeniu na oparciu krzesła prawego ramienia z tyłu tak i wychylenia się samemu też i w ten oto sposób dojrzał perine... hehe, powiedzmy. pomachał do niej, bo to taki znak, gdyby go jeszcze nie zauważyła. różne zaćmy krążą po ludziach.

nie miała zaćmy, więc zauważyła go i bez tego machania. jakimś cudem przedarła się przez całą kawiarnię, choć nie było to łatwe, na drodze stały liczne przeszkody. to znaczy krzesła i staruszek grający na akordeonie. usiadła obok i oddała mu klucze, prezentując przy tym siniak na nadgarstku w miejscu gdzie uderzyła się o framugę. przy tej okazji zapomniała dodać, że to tragiczne zdarzenie miało miejsce zaraz po tym, jak zepsuła jego ekspres do kawy. miała cichą nadzieję, ze majkel już nigdy nie będzie miał ochoty pic kawy w domu i sprawa nigdy się nie wyda.

przeczytałam 'piec kawy w domu'. - cześć, perin - wziął klucze, chciałam napisać kwiaty. - co powiesz śliczna;*? - zapytał, albo nie, żartowałam, zajrzał na faceta z akordeonem i skrzywił sie. - nie chciałem cię budzić. - powtórzył się ale cóż....

na szczęście przyszła cotowa i powiedziała do faceta z akordeonem 'jest pan hujem', a ten uciekł, bo co innego mógłby zrobić. yeah. -cześć majkel. mogłeś jednak mnie obudzić. albo przynajmniej unicestwić ten dziwny budzik, którego nie da się wyłączyć. mam nadzieję, że już przestał dzwonić. - podrapała się po kolanie i poprawiła spódnicę, a potem zaglądnęła do majkelowej filiżanki, o ile on cokolwiek pił, ale mniejsza z tym. bolały jąplecy, bo miał ziarnko grochu pod materacem. może myślał, że zakiełkuje.

nie domyśłił się nawet, żę perinne może być spragniona, a mozę był przyzwyczajony do towarzystwa hm samowystarczalnych kobiet, które same potrafią zamówić sobie kawę, w każdym razie nie zainteresował się poziomem płynów w jej organiźmie i pokręcił głową z niedowierzaniem. - jak możesz mówić że dziwny, to jest mój ulubiony budzik. - co nie znaczy że miał ich dwadzieścia tysięcy, tak mu się powiedziało.

-no tak. nie jest dziwny, tylko nie da się go wyłączyć, to całkiem typowe. - nie zauważyła dwudziestu tysięcy innych budzików w różowym mieszkaniu majkela. bo gdyby faktycznie tyle ich miał, to byłoby dość podejrzane. i pewnie musiałaby uciekać. zamówiła więc kawę sama, żeby pokazać jaka jest samowystarczalna. u kelnera, który wcześniej tańczył makarenę na zapleczu. zauważyła, że wciąż nie miał jednej skarpetki, ale wolała nie wiedzieć co się z nią stało.

ty serio stawiasz kropki zamiast przecinków. i wcale mnie nie śmieszy twoja ranga... rozejrzał się, a właściwie zajrzał na owe zaplecze, skoro i ona tam patrzyła, ale patrzył pod yy nieco innym kątem i niewiele zobaczył, odwrócił się więc do niez z powrotem. - okej, niech ci będzie. - zmarszczył nos i zamieszał swoją kawę, ale bez łyżeczki, tylko kubkiem zamieszał. no wiesz!!! - mnie obudził pies sąsiada. - co z tego, że majkel miał caly dom wedlug twoich obraskuw. - to nawet gorsze niż budzik! co tam widzisz?

OJA JESTEM GOSIĄ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1111
- sobowtóra mateusza sygneta damięckiego - chciała powiedzieć, że gosi pearline, ale wtedy koniecznie chciałby to zoabczyć i wydałoby się, że skłamała. mateusz sygnet powinien mniej go zainteresować. zabrała mu kubek i upiła trochę kawy. pewnie obudziła go maraja,a nie żaden pies.

- i tak nie wiem, kto to jest.. - biedny mateusz nie zrobił kariery nawet na rodzinnej majkelowi ukrainie. biedny majkel też, tyle stracił. - hmm, nie masz jutro jakiejś szkoły czy czegoś? - tak tylko pytał no co.

- jutro poniedziałek, więc tak, mam szkołę. - już chciałam pisać, że przeciez wakacje, ale jednak nie wakacje. zrobiła niezadowloną minę (:[), bo wcale nie była z tego powodu zadowolona, tylko właśnie niezadowolona.

wygrałaś nagrodę Refleksja Miesiąca. wyciągnął nogi pod stołem, bo wszyscy moi tak robią i przyjrzał się jej nosowi, nie wiem dlaczego, ale nie na dole tylko na górze, jezu, nie wiem co pisać już. - he, he, dobrze ci tak. - on się cieszył bo chodzi sobie na wykłady wybiórczo. - kawa ci stygnie :c

:3

dziękuję moim fanom, mtv i bogu :łzy wzruszenia:
-już wystygła. - i z tego powodu uciekła, całując na pożegnanie nos majkela, nie tam na dole, tylko na górze.

to z blogaska su, xd? też poszedł, bo cóż! albo nie, wypił jej zimną kawę wpierw, spozirając za nią.

nie, to z googli i opcji 'the sims 2 love' xddd

i wszyscy już wiedzą, jaki jest erotyczny fetysz ciotki klo!