café des 2 moulins (kawiarnia)

- e tam. - starał się zakończyc temat głupiego kelnera,chociaż może zazdrosc go pobudzi do działania,w sensie markiza,nie francoisa. - w ogole cię nie widuje w szkole. - powiedział z wyrzutem,może się ukrywa,albo spędza przerwy w kiblu ze swoimi kole.

-widocznie słabo szukasz - utkwiła spojrzenie w jego oczach, bo jakoś się go nie wstydziła. nie wiem czy to dobry znak, czy niekoniecznie. dodam, że zabrała rękę, bo przy stoliku ponownie pojawił się francois z jej muffinem i kawą markiza. kiedy się nad nią nachylał puścił oczko. wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu i nerwowo założyła włosy za ucho, bo czuł iż się czerwieni.

- widocznie specjalnie przede mną się chowasz. - sfochował się z lekka,chociaż to mogłabyc i jego wina,przecież on ciągle siedzi tylko na boisku. postanowił inaczej aranżowac wolny czas,chyba,że nie będzie sensu bo gingy ucieknie z kelnerzyną,ktory tak się do niej wdzięczy.

skubała muffina, zastanawiając się nad tym co powiedział markiz. właściwie po części go unikała, specjalnie omijając okolic boiska, gdzie miała pewność iż może na niego wpaść. ale nie można jej za to winić, skoro ciągle wierzyła w plotę z wakacji w rzymie, prawda? no właśnie.

- hej,czy to jest jakaś gra? chcesz się odegrac? - powiedział smutno,co chwilę w zamyśleniu dmuchając w gorącą kawę. bo jeśli miał dobre przypuszczenia,to musiał stwierdzic,że miała całkiem dobry plan,chociaż w sumie pozytywem jest,że go nie znienawidziła na tyle,żeby z nim w ogóle nie gadac. najboleśniejszy fakt to ten,że plotki nie są przeważnie prawdziwe,jak i w tym wypadku nie były.

-odegrać? za co, markiz? - zapytała dosyć nieprzyjemnie, odsuwając od siebie ciastko. wytarła palce w serwetkę i przeniosła na niego spojrzenie. może dlatego go tutaj ściągnęła, żeby w końcu dowiedzieć się co zdarzyło się w rzymie. nie vegas, a szkoda. lubię asztona, chociaż nie przepadam za kameron - za to, że przespałeś się z querelle w pieprzonych włochach? nie, no skądże - odchyliła się na krześle i zerknęła na bok. wszyscy na nich patrzyli. no tak, chyba miała problem z hamowaniem swoich emocji, przepraszam za nią.

akurat pił kawę,jak wypowiedziała to zdanie i mało brakowało,a wypadłaby mu filiżanka z ręki. - słucham? - wychrypiał. super,niech się jeszcze zadławi i umrze. nie był do konca pewny co tak naprawde ona myslala o nim,ale kiedy usłyszał,że spał z querelle to się w nim zagotowało. - co za suka. - mruknął mając na myśli ową quer.

wymamrotała coś pod nosem i nie patrząc na markiza wznowiła skubanie muffina. zasłoniła się włosami, nie jak kuzyn coś, ale prawie. i miała cichą nadzieję, że faktycznie się zadławi i umrze.

odchrząknął,próba dźwięku i tak dalej. - więc,jeśli cię to interesuje lub nie,z tego co widac,bardziej to ostatnie to nie spałem z querelle. w ogole nic nas nie łączy i nie łączyło oprócz tego,że bylismy na tej samej wycieczce.

podniosła głowę i mierzyła go spojrzeniem przywodzącym na myśl promienie rentgena, czy coś. starała się jakoś wysondować, czy mówi prawdę czy też nie. bo kerell wypowiadała się o tym wiarygodnie i ze szczegółami.
-przynajmniej nie kłam, markiz.

położył głowę na stół. 'to bezsensu. '',pomyślał,dlatego nawet po całym nibyzajściu nie chciał jej tego tłumaczyc,bo wiedział,że i tak uwierzy querelle. ale cóż,nic nie straci jeśli to powie. - querelle była zakochana we mnie,z racji,że się przyjaźniłyście nie chciała odbijac ci chłopaka. wymyśliła coś innego. - napił się kawy,dziękował bogu & innym za wynalezienie rumu,w takich sytuacjach idealny.

-tego się po tobie nie spodziewałam, markiz - mruknęła, wstając. szamotała się ze swoją fioletową kurtką przez parę chwil, żeby następnie zmrozić go spojrzeniem. pokręciła głową - jak możesz mówić takie rzeczy o kerell? - hm, pokaże jej filmik z jutuba i wszystko się wyjaśni.

- a ja się spodziewałem,że uwierzysz jakiejś dziwce prędzej niż mnie. - wypił kawę do dna i z hukiem odstawił filiżankę,aż prawie talerzyk robiący za podstawkę się stłukł. wiedział,że ta rozmowa nie prowadzi do zadnego rozwiazania,mimo to był wsciekły,że gingy ma klapki na oczach i swiecie wierzy w to co mówiły jej pseudoprzyjaciolki.

pseudo, biedna ;c
-licz się ze słowami - powiedziała zupełnie jak moja mama czasem ma w zwyczaju i stanęła tuż przed nim, zapewne z zamiarem uderzenia go w twarz, ale nigdy jeszcze się na to nie zdobyła i chyba tym razem również miała jakieś blokady moralne. na szczęście markiza, prawda?

prawda.
- hm,okej,usiadzmy. - starał się załagodzic sytuacje,chociaż rozwalało go coś od środka,jakaś wewnętrzna frustracja czy inne takie,w każdym razie miał ochotę wyrzuci francoisa przez okno i resztę ludzi z kawiarni też. - masz mnie za dupka. zawsze miałaś. - bolesne doswiadczenia sprzed lat,biedny markis.

-zaczęłam dopiero od sierpnia - prychnęła, odwracając głowę. zsunęła kurtkę z ramion, bo zrobiło się jej gorąco. nie wiedziała tylko czy to za sprawą wzroku markiza, czy czynników bardziej powiązanych z klimatem.

machał nogą bardzo energicznie. pod stołem rzecz jasna. wynikało to z tego,że był niezmiernie wkurzony. miał pecha do dziewczyn,czy coś takiego,najpierw renee,która pokazuje się z martinem,czy innym luzerem,teraz gingy wyprowadza go z równowagi,chciałoby się rzec: kuuuurwa. ale on był kulturalniejszy niż ja i nie powiedzial tego. - no nie mów,że nie wiesz,jaka jest querelle. - wszyscy,to znaczy nie wszyscy,tylko ona i on pamiętają,jak kerel opowiadała o wymyślonym kochanku z aruby oraz o tym,jak to ją chwalono jak zagrała w musicalu. może to w koncu do niej dotrze. albo i nie.

przypomniała sobie o tym, bo później okazało się iż nie było żadnego kochanka, a musical o którym opowiadała nigdy nie został odegrany. wstała więc i dosyć nieśmiało przysiadła markizowi na kolanku. chyba lewym z tego co pamiętam.
-przepraszam - mruknęła po dłuższej pauzie, czy tam półpauzie, bo sporo ją te słowa kosztowały. przecież ginger nie przeprasza!

teraz to na chwile znieruchomiał,bo nie mógł jakos uwierzyc w to,ze mu się udało. bardzo przeczulony po tej małej kłotni sprzed paru minut patrzył się niepewnie na nią. - ginger,w porządku. - odpowiedział w końcu. i nawet ją po włoskach głasknął.

-tęskniłam - mruknęła w jego obojczyk, bo właśnie mi się przypomniało że była ofiarą wahań nastrojów, więc teraz to wykorzystam. zamknęła oczy, bo poczuła że robią się bardziej wilgotne niż domyślnie i nawet objęła markiza jedną ręką gdzieś na wysokości pasa. faktycznie tęskniła.

przytulił się do niej całkiem fajnie,wymruczał,że i on się stęsknił. - może w ramach wynagrodzenia za wszystko - przerwał,bo nie był pewien,czy ujął to tak jak chciał,żeby brzmiało - zamieszkamy razem?
uu.

zesztywniała trochę i spojrzała na niego, odsuwając się nieznacznie. uznała, że źle usłyszała.
-słucham? - żeby jednak go nie speszyć, odgarnęła mu włosy z czoła.

- no,to co powiedziałem. - powiedział,stukając palcami w stolik. speszony nie był zbytnio,przecież jak się nie zgodzi to się nie rzuci z ajfla.

chwilę się zastanawiała, rozważając wszelkie za i przeciw również, aż w końcu nieśmiało zaproponowała, że mogą zamieszkać u niej. bo ona mieszkała sama w domu swojej babci z jej kulawym psem!

- okej,jak chcesz. - powiedział słodko,jak na faceta i pocałował ją w czółko. popatrzył na stół,ginger nie dojadła swojej muffinki więc wziął ją i zaczął jesc,to z wrażenia.

-łakomczuch - skwitowała, żeby cokolwiek powiedzieć, bo cisza wbrew pozorom nigdy nie była przyjemna, przynajmniej nie w kawiarniach. starła resztkę muffina z kącika jego ust.

przeprosił ją ładnie,ale musiał isc już bo miał duzo do szkuki :c buziaczka jej dał,zapłacił szybko,ale nie francoisowi tylko innemu jakiemuś,tamtego nie lubiał i poszedł przepraszając osiemnascie razy.

pozbierała swoje różne pierdółki i poszła również.

Usiadła na jednym z czerwonych krzesełek i czekała na Marka. Paląc rzecz jasna.

Przyczłapał się akurat jak kończyła palić. Jej szczęście, nie lubi ł jak ładne młode kobiety kurzą jak smoki.
- Hej.- dał jej buziaka w policzek- Zjawiskowo wyglądasz - powiedział patrząc na jej nową sukienkę, która wspaniale podkreslala kształty jej ciała i nową, którszą fryzurę. - Nie to co ja - rozłożył ramiona i pokazał jej niewyprasowany błekitny t-shirt i poprzecierane dzinsy.

-Cześć.- Spojrzała na niego wnikliwie.- Przesadzasz, nie jest tak źle. No i masz najmodniejsze trampki.- pokazała na jego satre schodzone tramposze, jeszcze z czasów lo. - Kawy! - zawyła

- No to zmykaj do środka i bierz co chcesz, ja płacę - usmiechnął się przepuszcając ją w drzwiach. Usiedli przy stoliku, a on skinął na kelnera, który zaraz przyjął ich zamówienie. - Cóż takiego ważnego się stało, ze jęczysz o spotkanie od wczoraj?- zapytał opierając się na stoliku.

- A musiało się coś stać? - zapytała. - Po prostu, tęskniłam, za moim jedynym, aczkolwiek przyszywanym braciszkiem. - Zrobiła przy tym tak słodką minę, ze nie sposób było się jej oprzeć.

- ok. A tak poważnie? - zapytała patrząc na nią spode łba. - Potrzebujesz czegoś? Wpadłaś w tarapaty?

- Rozczaruję cię - przerwała , bo kelner przyniósł ich kawę i jej ciastko zbitą śmietaną. - Nie wpadłam w tarapaty, nie potrzebuję kasy. Zamknęłam rok na studiach. Pogadać chciałam, może sie troszkę poużalać nad sobą.

- Rozczaruję cię - przerwała , bo kelner przyniósł ich kawę i jej ciastko zbitą śmietaną. - Nie wpadłam w tarapaty, nie potrzebuję kasy. Zamknęłam rok na studiach. Pogadać chciałam, może sie troszkę poużalać nad sobą.

- A to czemu? - spytał znad swojego espesso.

-Wiesz, samotne wieczory, spacery w pojedynkę i tak dalej. Zaczynam fiksowac z samotności. - stwierdziła i wypiła jednym haustem swoje cappucino. - Wczoraj uczepiłam się Bogu ducha winnej dziewczyny tylko dlatego, ze nie przeprosiła jakiegoś dziadka, za to, ze do przewróciła. - machnęła ręką - Jak ja nie cierpię tych rozwydrzonych bogatych bachorów1

-Co do tej gówniary to prawidłowo. - uśmiechnął się- Co do samotności: jestes piękna, młoda inteligentna, napewno kogoś znajdziesz.- poklepał ją po wieszchu dłoni. - Wierzę w ciebie.

- Tylko wiesz, ja nie chce szukać. Jak szukasz, czekasz to nie dostajesz. Przynajmniej jeśli o tą kwestię chodzi.- przytaknął jej głową. - Gorzej jest, ze ja chę teraz, zaraz, już.- powiedziała i łypnęła okiem na ciacho

- Vi, Vi , Vi. Nie można mieć wszystkiego, przynajmniej nie na zawołanie.- uśmiechnął się i spojrzał na zegarek. - Psia kostka! Musze lecieć!- powiedział udająctrochę pewnego księgarza z pewnej komedii romantycznej. - Ekipa sprzątająca czeka na mnie w domu. - Dostała buziaka w policzek i tyle go widziała.

Skonsumowała ciastko i wyszła. postanowiła się poszwendać po paryżewie

anne naprawdę potrzebowała napić się kawy, jak stwierdziła godzinę wczęśniej, stojąc przed lustrem i wgapiając się w siebie. a teraz wpadła do kawiarni, nie domykając za sobą drzwi i rozglądając się w poszukiwaniu wolnego stolika. z tym akurat nie było problemu, o tej porze było tutaj wybitnie pusto, więc usiadła w kącie na wyjątkowo niewygodnym krześle i zaczęła przeglądać menu.

niespiesznie wszedł do środka. trzymał ręce w kieszeni, a jego włosy pozostawały w nieodłącznym nieładzie. zlustrował wszystkich obecnych i zatrzymał wzrok na annie, bo znał ją z podwórka z czasów jakichśtam bliżej nie określonych. nie lubię zaczynać wszystkiego od nowa i od nowa. sori?
-anne? - stanął nad nią, przyglądając się bynajmniej nie upierdliwie. wolał się jednak upewnić. zresztą, nawet jeśli nie była to anna, chętnie by się dosiadł i poznał piękną acz wyglądającą na przybitą dziewczynę.

na początku wcale go nie usłyszała, będąc niesamowicie zainteresowaną zawartością menu i tych wszystkich pierdółek, ale wreszcie dotarło do niej, że tak właściwie to ona ma na imię anne [jaka skapa], więc spojrzała na niego z, że tak powiem, beznamiętnym wyrazem twarzy i skinęła głową nieznacznie, aczkolwiek zawsze jakoś.
- żerom? - zapytała, odkładając kartę z kawami, by poprawić ramiączko bluzki.

-anne - odpowiedział, coby nadać tej konwersacji modonasukcesowego wydźwięku kiedy to nieustannie wymawiają swoje imiona. usiadł vis a vis niej i przyglądał się, tym razem znacznie uważniej, jej twarzy - coś się stało? - byli przyjaciółmi, o więc co chyba zrozumiałe że jakotako się interesował jej rozterkami życiowymi i wielkością worów pod oczami. bawił się rogiem serwetki, leżącej na stole.

- hm, tak - odparła szczerze, przecież nie mogła powiedzieć, że nie, bo i tak by jej nie uwierzył. przyjrzała się uważnie swoim paznokciom, pomalowanym na kolor ciemnej wiśni, które pasowały do jej białej bluzki i bordowych rurek. - właściwie, to rozstałam się z facetem - wyjaśniła rzeczowo&konkretnie, robiąc przy tym zbolałą minę i wcale nie musiała udawać, że cierpi, bo cierpiała.
;c

w pierwszym odruchu chciał się wyszczerzyć, bo nigdy nie lubił sama poza tym był tylko facetem i fakt, że anne jest teraz pojedynczo nie w parze był dla niego w pewnien sposób łechtający po igoł. nie wiem dlaczego, może czasami wydawało mu się, że przyjaźń to za mało, ale! był na tyle rozsądny żeby niczego nie psuć. bo to była przyjaźń z gatunku długoletnich i prawdziwych. wstał więc ze swojego krzesła i stanąwszy za nią, objął i pocałował w czubek głowy
-nie był ciebie wart - powiedział w końcu, po krótkiej chwili milczenia kiedy to usiłował sobie przypomnieć jakiś pokrzepiający tekst z seriali, które nałogowo oglądała jego babcia halinka, hihi.

nie wiedziała dlaczego, ale zrobiło jej się dziwnie gorąco, kiedy to poczuła jego oddech gdzieś w swoich włosach i jego ręce na swoich ramionach. wiedziała za to, że bardzo jej się podoba to pocieszenie, więc przymknęła powieki.
- chyba masz rację - mruknęła po dłuższej chwili zastanowienia, ciężko było jej się skupić, miał intensywne perfumy, no ale kurczę, też nie chciała niczego psuć, choć miała wrażenie, że dostrzeganie fizyczności żeroma nie jest najlepszym, co mogło ją spotkać.

lacoste, lubię męskie lacoste
smyrał ją kciukiem po lewym ramieniu i stał tak dłuższą chwilę z podbródkiem opartym o jej głowę. lubił zapach jej szamponu, którego jak widać nie zmieniła od pewnego czasu. właśnie doszedł do wnosku (narazie tylko, niestety), że mógłby tak stać w nieskończoność, kiedy przy stoliku pojawił się nieco tęższy kelner i odchrząknął, stukajac długopisem w notesik, bo dajmy na to kawiarnia stawiała na staromodne akcenty i nie mieli palmtopów, bo obawiam się, że stukania pałeczką o ekranik nikt by nie usłyszał.
zdezorientowany jerome otworzył oczy i podniósł głowę, uśmiechając się blado do kelnera. w zasadzie powinien mu podziękować, bo jego myśli zbaczały na bynajmniej nie przyjacielskie tory. odsunął się od anne i wrócił na swoje miejsce, drapiąc się za uchem, bo nagle ręce zaczęły mu dziwnie przeszkadzać.
-dwie espresso? - spojrzał na nią pytająco.