pomnik stalina osiem metrów dalej

nie było się czym rozkoszować, bo padał śnieg i było wybitnie zimno i nieprzyjemnie, w zasadzie louise nie wiedziała, co tu robi, powinna siedzieć w domu, prowadzić inteligentne rozmowy z ojcem i którąś z jego dziewczyn. angelica? clementine? nie mogła sobie przypomnieć, jak na imię miała tamta, którą przedstawiał jej ostatnio. pamiętała tylko niebotycznie duże cycki i nienaturalnie mały nos.
zobaczyła też donata, wywaliła ulotkę, chociaż owa ją wciągnęła, do kosza pobliskiego, by uśmiechnąć się do niego i podejść. do donata, nie kosza. - czeeść.

- hej - powiedział, po czym uznał, że miło będzie, jeśli chociaż pocałuje ją w policzek, co właśnie w tej chwili zrobił, wiedziony swoimi taktownymi myślami. - co tu robisz? - zapytał, bezinteresownie i z ciekawości, a nie dlatego, że chciał ją śledzić albo coś. objął ją delikatnie ręką w talii, było mu zimno.

- ach, nic w zasadzie, w zasadzie miałam iść do domu, ale zapomniałam.. - to pewnie jakaś groźna choroba, może mózg jej się przegrzał albo coś. w każdym razie, chociaż było jej najpierw zimno,to teraz zrobiło się o wiele cieplej. przytuliła policzek do donatowego ramienia zupełnie ufnie i niewinnie. - a ty, hm?

- robiłem sobie spacer, jakoś miałem ochotę rozprostować nogi - powiedział, co w stu procentach było najprawdziwszą prawdą, przecież nie będzie siedział 39853082 godzin nad książkami i się uczył i uczył i uczył na te wykłady i ćwiczenia i kolokwia i inne duperele. - jest zimno - stwierdził.

- cholernie. i nic nie zapowiada radykalnej zmiany pogody - westchnęła, przewracając oczyma, chyba nawet jakiś pojedynczy płatek śniegu wpadł jej do oka, więc zamrugała kilka razy. - muszę kupić sobie rękawiczki, mam całkiem zmarznięte dłonie.. - zaraz odpadną :c

a tu niespodziewajka, donat miał rękawiczki na rękach, skórzane, z całkiem miłej skóry, która dawała mu ciepełko w łapki. dlatego teraz ujął jej obie dłonie w swoje i cmoknął ją w czółko.
- wybierasz sie gdzieś czy mogę cię zaprosić na kawę? - zapytał.

zaśmiała się uroczo, przymykając oczy i pokiwała głową. - możesz mnie zaprosić na kawę, nigdzie się nie wybieram.. - zapewniła go i zw!

przyglądała się stalinowi z rosnącym zainteresowaniem, siedząc na ławce kilkadziesiąt metrów od niego i przeglądając gazetę, którą wepchnął jej w ręce jakiś chłopiec gdy wychodziła z metra. jakaś staruszka, przynajmniej tak pisali, zabiła swoje wnuki pilnikiem do paznokci. pięcioro.

a sian abbott wiecznie żywa.
ędi sobie spacerował, bo mu się nigdzie nie spieszyło. chyba porzucił zwyczaj golenia się rano, bo miał zarost, ciemny, na policzkach. dłonie trzymał wsunięte w opuszczone rurki, pozdro dla aleksa, a jaskrawe bokserki stanowiły miły kontrast pomiędzy czarną kurtką a spodniami. i miał krasnalczą! czapkę, pozdro dla stasia tym razem.

Honey nie wiedziała jak zawędrowała w to miejsce. była tu nowa i podczas spaceru całkowicie straciła orientacje w terenie

to jak stalin zupełnie!
zmarzła całkiem, w metrze ktoś próbował jej ukraść malinową kawę, taką z dodatkiem białej czekolady i w ogóle, więc wypiła jąjednym duszkiem nie myśląc, że może potem zapragnie rozgrzać sobie zlodowaciałe wnętrzności, czy coś w tym stylu, za dużo poezji i historii literatury dziś. w każdym razie założyła nogę na nogę i roztarła dłonie, zupełnie sprytnie jedna o druga. nie, żeby jej bardzo pomogło.

czuła się obco i głupio. Rozejrzała sie i spuściła głowę. bedzie musiała sie stąd jakos wydostać. Z cichym westchnieniem ruszyła w pierwszym lepszym kierunku...

ędi niczym o nic nie pocierał, ale czuł, że odmraża sobie pół twarzy i że pewnie już ma różowe policzki, zupełnie tak jakbym miał 5 lat i zapomniał założyć kalesony. nie miał ani ciepłej kawy, ani grubego szalika, którym owinęła się marie? zatrzymał się na pobliskim przejściu dla pieszych, czując, że z zimna zsiniały mu usta :c
już widzę te zaspy śniegu, xd.

biedny ędi, zmierzyła go wzrokiem, oczywiście nie mając przy tympojęcia, że nazywa się tak wdzięcznie, zauważając jedynie jego zupełnie sine usta i śliczne policzki, nie przypominał przy tym ani trochę aniołków rubensa, raczej te urocze skandynawskie dzieciaki z sesji zdjęciowych, no wiesz. przyjrzała się jego dłoniom, zaczerwienionym od mrozu i posłała mu zupełnie nieśmiały uśmiech, zupełnie uroczy przy tym też, gdyby była margo pewnie już całowałaby go po zmarźniętych policzkach, ale była marie, wyjątkowo teraz speszoną.

śmiało ruszył przez ulicę, nawet nie myślał o tym, że coś go może potrącić. podświadomie zatrzymał wzrok na marie, ale póki co jedynie się w nią wpatrywał, bez uśmiechu na twarzy. całe szczęście, że z taką miną nie wyglądał jak jakiś wilkołak.

mogłaby się zerwać i wrzasnąć 'samochód, uważaj!' jednocześnie uświadamiając sobie, że ędi jest jej jedyną i największą miłością, a potem obserwować z mocno bijącym sercem i krzykiem zastygniętym na rozchylonych wargach jak samochód rozwleka jego kawałki po jezdni, ale to nie ten scenariusz, więc tylko udała wyjątkowo zainteresowaną gazetą, artykułem o sekcie czcącej świętego byka, udając, że wcale nie gapiła się na ędiego w ten niewyżyty sposób.

a ędi uśmiechnął się właśnie-dokładnie-wtedy, gdy marie wzrokiem powróciła do gazety, a przynajmniej sprawiając takie wrażenie. mijając ją, zatrzymał się i zajrzał jej przez ramię, co czyta, wciągając zarazem zapach jej kawy.
- pilnikiem? aua. - mruknął, uśmiechając się pod nosem.

przeszły ją zupełnie dziwne dreszcze, zaczynające się gdzieś w okolicy kostek i podejrzewam, że to wszystko przez zimno. albo przez zupełnie miły ędiowy głos. zmarszczyła brwi.
-to już podchodzi pod patologię, no nie?-spojrzała na niego przez ramię, mnąc brzeg gazety w dłoniach.

- i molestowanie psychiczne. - dodał, siadając obok. - jest cholernie zimno. - powiedział, siadając obok i powoli przesuwając jej kubek z kawą w swoją stronę. potrzymał chwilę kubek w dłoniach, żeby nieco się rozgrzać, uśmiechając się do marii albo samego siebie, bo ciągle zgłębiał treść gazety. napił się kawy. - ej, marie, wiesz, że mieszkam z rajanem? - powiedział. nie wiem, czy się chwalił.

i wtedy zupełnie ją olśniło, w końcu się znali, tak? no właśnie, to znaczy jej brat, zaraz, jak mu tam było, achilles, postrzelił go w końcu kiedyś w tyłek drewnianą strzałą, a ona bawiła się akurat w sanitariuszkę,hmh.
-faktycznie zimno-przytaknęła, nie wyrażając swojego wielkiego zaskoczenia&zachwytu, że to ędi a nie jakiś idiota, który ją oczarował ; d i sobie pójdzie zaraz i uśmiechnęła do niego lekko-achilles coś wspominał, ale nie jestem pewna. hm, zapewne jest wesoło.
;c

jako, że ralf był bardzo nieodpowiedzialnym dzieckiem siedział w tiszercie z jimem morrisonem i palił piątego z kolei camela z pomiętej paczki. jedynym akcentem jesiennym, a raczej już wczesnozimowym był szaro-szary szalik w paski, którym owinął swoją seksowną szyję. zakaszlał głośno.

przechodziła tędy, bo szła po papierosy, dajmy na to i zobaczyła ralfa. to znaczy, najpierw pomyślała, że chyba musiała się przewidzieć czy coś takiego, bo jak to, przecież jeszcze wczoraj miał gorączkę, a dzisiaj już siedzi na tym zimnie i pewnie tyłek przymarza mu do schodka, jak w tej piosence hepisadu.
- ralf! - powiedziała wiec, kiedy go zobaczyła.

-mariette! - odpowiedział naśladując jej zatroskany ton głosu. poruszył się na kamiennym murku, czy na czym on tam siedział, łotewa, i wyszczerzył szeroko i radośnie, nawet wstając i całując mariette w policzek - ale dzisiaj gorąco, nieprawdaż?

- jezu, chyba odechciało mi sie pokazywać z tobą publicznie - poinformowała go, wywracając oczami. skorzystała z tego, że ralf stanowił żywe źródło ciepła i wsunęła mu rękę pod ramię. - jesteś jakiś niepoważny, naprawdę - dodała.

-dlaczego, mariette? chciałem się tylko przewietrzyć - naprawdę nie wiedział o co tym razem jej chodzi. ciagle się go czepiała! biedny ralf, oh biedny. podrapał się za uchem i wzdrygnął, kiedy dotknęła go lodowatą dłonią.

- no to trzeba było wyjść na balok, do cholery! wiesz, że teraz zostanę matką samarytanką i zacznę cię śledzić? - zapytała, szturchając go lekko w bok, raczej nie w celu połamania mu żeber, chociaż czasem miała naprawdę ochotę mu to zrobić. wyszczerzyła się, można chyba powiedzieć, że była na haju... tym razem ona.

-aha. o tym nie pomyślałem - stwierdził, smyrając się palcem w podbródek porośnięty ciemnym zarostem, ale nie takim alibabowym tylko lekkim i seksownym. przeważnie takowy posiadał i było mu z nim całkiem dobrze. tak jest.

marjeta zawsze jednak wolała, żeby się golił, bo lubiła, kiedy miał policzki gładziutkie jak pupcia niemowlęcia a nie porośnięte jakąś trzciną wodną czy czymś takim.
- bożeee, czy ty w ogóle myślisz? nie, zdecydowanie nie, skoro wychodzisz chory na taki ziąb. nawet mi jest zimno, w ogóle, co to ma być, powinieneś mnie ogrzać, a ty się tutaj opierdalasz - opieprzyła go zgrabnie i ładnie, a tak prawdę mówiąc, to siadła na nim, ale w sensie niedosłownym.

-ja tylko chciałem się przewietrzyć - mruknął, patrząc na nią wzrokiem kota ze szreka. krzyczała zupełnie jak jego matka kiedy był mały i w zasadzie zrobiło mu się przykro gdzieś tam głęboko, że już na niego nie nakrzyczy. chwilę siedział więc kompletnie zamulony, jednak otrząsnął się i podniósł głowę wpijając się w kark mariette - jestem człowiekiem-pijawką! - majaczył?

xddddddddddddddddd
zachichotała pogłupawo.
- raczej wampirem, dobrze, że nie kobietą wamp - rozesmiała się głośniej, sama z siebie, by odepchnąć go od siebie. - ralf, majaczysz - powiedziała też z miną profesjonalnego onkologa, nie wiem, jak może wyglądać ta mina, wymyśl sobie. - daj mi papierosa! - zażądała, wiedziała dobrze, że on zawsze ma przy sobie fajki.

-wszystkie wypaliłem - odparł dumny z siebie, że w przeciągu ostatnich x minut zdołał wyjarać całą paczkę cameli. ho ho brawa dla tego pana, wybrał raka swojego życia. pozdrawiam płuca ralfa. pokręcił głową i wstał - chodź, krokodyle dziwnie się na nas patrzą - wskazał na nie podbródkiem.

oboże.
- nigdzie nie idę! - powiedziała jak uparty osioł, głównie po to, by zrobić mu na złość. - stalin się patrzy - dodała jeszcze, zakładając nogę na nogę i spoglądając na niego wyzywająco. - a dokąd chcesz pójść?

-do domu - nie dopowiedział, że jest mu... słabo, bo zabrzmiałby jak ostatnia ciota. faceci nie mdleją! wyprężył się więc dumnie i i i tyle - kochać się całą noc.

- sam ze sobą? - uniosła obie brwi, machając nogą i co jakiś czas trącając go w łydkę prawą chyba niezbyt boleśnie. wiatr zawiał na nią niekorzystnie, toteż wszystkie włosy zawiało jej na twarz, także teraz zajęła się ich strącaniem. poza tym, przykeiły jej się do błyszczyka czekoladowego.

który ralf zapewne chętnie by zlizał gdyby w tym momencie nie stracił przytomności, zsuwając się z murka, na którym dotychczas siedział. a nie, stał już chyba. efekt w każdym razie jeden. wylądował na ziemi.

- KURWA MAĆ, RALF! - wykrztusiła niezupełnie cicho, a potem przyjechała karetka, amen paternoster, pogramy jutro, bo brakuje mi czasu i idę sie zaras kąpać.

abigail dotarła aż tutaj i teraz przysiadła na piedestale pomnika, podwijając pod siebie nogi. powiedzmy, że było na tyle miejsca żeby jej się to udało. jadła czupaczupsa o smaku mango i generalnie wpatrywała się w swoje baletki. zasadniczo zmarzły jej stopy. mogła założyć botki. gdyby tylko wiedziała gdzie są..

a nathaniel dopiero kilka dni temu przyjechał do paryża z monako, gdzie spędzał wczesnozimowe ferie. tymczasem, w jakiejś kurtce i rurkach, przechodził koło posterunku, śpiewając pod nosem donguralesko, bo on uczył się polskiego. przycupnął gdzieś na ławce niedaleko abigail i to tyle, bo ja mam dość zaczynania kąwersacji .

Sama tędy przechodziła.

zerknęła na nathaniela i odruchowo poprawiła kaskadę jasnych włosów, opadających na jej fioletowy szal w jakiś designerski wzorek. podniosła zmarznięty tyłek i posadziła go obok nathaniela.
-claude, to ty? - zapytała, myląc go ze swoim znajomym, który wyjechał na fidżi więc rozumiesz jej zdziwienie, gdyby to jednak był on.

nathaniel podniósł wzrok na abigail ze swoich kolan, które w tym momencie go interesowały, pewnie dlatego, że zauważył na prawym jakąś plamę. próbował rozszyfrować od czego owa powstała, ale nic sensownego nie wymyślił. tymczasem zmrużył powieki, zastanawiając się co też ta dziewczyna do niego mówi.....
- nie, nie claude - odprał, unosząc tym razem obie brwi do góry, nieco rozbawiony. już drugi raz ktoś mylił go z facetem o imieniu claude.

podoba mi się to imię swoją drogą. chyba spłodzę claude'a. i wszyscy będą zadowoleni, że nie gram tylko dziewczynami, pozdrawiam.
uśmiechnęła się bynajmniej nie zakłopotana, bo abigail nie przejmowała się takimi sprawami jak drobna pomyłka, będąc kimś w rodzaju wolnego ducha i hippisa w modnych rurkach i krótkim płaszczyku.
-hm, chryste. jesteś do niego uderzająco podobny. ale z tego co wiem, wyjechał na fidżi więc nie mam pojęcia co miałbyś.. on miałby tutaj robić - słowotok lowe.

nathaniel z zainteresowaniem przyglądał się nosowi abigail, myśląc, że chętnie by go zjadł, bo ania ma miły nosek. na szczęście się powstrzymał, podrapał za to swój policzek z blizną, by wyciągnąć nogi przed siebie.
- fidżi jest czaderskie, ale jestem nate - bo nathaniel zbyt przypominało mu lu, która gdzieś tam przedawkowała amfę, mru.

i zmarło jej się, to przykre. biedny nejt.
abigail jednak uśmiechnęła się do niego wesoło uruchamiając dołeczki w policzkach, na punkcie których mam świra.
-nejt - powtórzyła prawdopodobnie, żeby lepiej zapamiętać w razie czego. zignorowała smsa będącego najprawdopodobniej od siostry. pomyślała, że odpisze później, bo nejt wydał jej się wyjątkowo interesujący - też ładnie.

podrapał się po karczku, ale nie narobił blizn, bo wcale nie miał długich paznokci. przewrócił nawet oczami, obserwując kobietę spacerującą z psem po drugiej stronie ulicy. on wolał koty, nawet miał jednego, rudego. ale i tak był słodki, w moim mniemaniu.
- czy ja wiem, dosyć pospolicie - i wszyscy kojarzyli go z archibaldem : / - a ty? jak masz na imię? czekaj, zgaduję....hm - pasowało mu jakieś karolajn albo miszęl, bo kiedyś miał koleżankę miszęl co wyglądała jak abigail - abigail - rzucił, bo przypomniała mu się książka, którą dorwał gdzieś w pałacu w monako.

-łał, zgadłeś - spojrzała na niego zdziwiona. przestraszyła się, że jest jakimś agentem federalnym, albo wtyką rodziców i uciekła xd. pa

stanęła obok pomnika i tak stała, paląc papierosa i bez przerwy rozmawiała przez telefon, bo któreś z jej rodziców dzwoniło, przekonując ją, żeby przyjechała jednak do niego. właśnie, była prawie na skraju załamania nerwowego, toteż paliła papierosa jednego za drugim i beznamiętnie patrzyła na ludzi, którzy przechodzili szczerząc się do niej.

przyszedł tutaj w wygniecionych spodniach z wczoraj, w których zresztą spał na podłodze bodajże. nawet zbytnio się nie przejął, że mu się wczoraj urwał film. chociaż nie. przejął się bo nie wiedział jak zakończył się kevin sam w domu. trochę jeszcze mu szumiało w głowie choć był już prawie wieczór. znaczy dla niego już był wieczór bo ciemno było. patrzył pod nogi żeby przez przypadek się nie poślizgnąć a jemu jak zwykle plątały się nogi. i trzymał siatkę z tyłu taką fajną czerwoną z reniferami.

i zw. idę wyrzucić śmieci.

na jego widok, trochę się przestraszyła, bo właściwie to była głęboko zamyślona nad tym, co ma kupić jeszcze, w końcu niedługo wyjeżdża do włoch, jea. sama sobie nawet kupiła bilety. właściwie, to nie sama sobie, ale nieważne. wypuściła dym z płuc, robiąc śmiesznie kółeczka i potarła rękę o rękę, bo jej się zimno zrobiło. w końcu to grudzień, o ile ja dobrze pamiętam, i o ile pamięta diz. - czeeeść. wydukała w końcu, zaciągając się papierosem.

-cześć diz-stanął przed nią w lekkim rozkroku marszcząc czoło. sapnął cicho, bo się najwyraźniej zmęczył. jak zwykle zresztą. mama mu mówiła żeby wreszcie rzucił palenie bo się wykończy.-więc, w drugi dzień świąt świętujesz jego urodziny, które miał kilka dni temu?-schylił troszkę głowę żeby się lepiej jej przyjrzeć.