Toustem (restauracja)

Przyszedł przed czasem, wolał tak, niż żeby się spóźnić, wykazując się przy tym niegrzecznością, pozdro dla mojej pani od religii, haj. Dawno go w Toustemie nie było, ale żeby zaszpanić, to powiem, że miał kartę stałego klienta i stolik zawsze na zawołanie, bo normalnie to musiałby rezerwować dzień przed. Kurczę, a ciągle powtarzałam, że Denjel to nie elita xd.

Tu wszyscy są elitą.. W każdym razie Brooke trafiła, patrzcie ją, prawie równo o szesnastej trzydzieści, bo nie zawracała sobie głowy z wracaniem do domu i przebieraniem się w elegantsze rzeczy. I w worku po ziemniakach wyglądałaby dobrze. W każdym razie zrobiła wbijando, rozejrzała się i spostrzegłszy Daniela, uśmiechnęła się i pomachała do niego, by zaraz znaleźć się obok. - Czeeść.

- Cześć, Bruk - powiedział tylko, bo na więcej się nie mógł zdobyć. Kurczę, ośmielała go samą obecnością, a co gorsza, jak zauważył, podniecające to było! Nie pytaj mnie nawet, po czym to zauważał. Zaraz jednak, po krótkiej chwili milczenia się zreflektował i ten, zaprowadzili ich do stolika, a potem gdzieś usiedli, najlepiej na takiej kanapie i obok siebie, bo Daniel dzisiaj był naprawdę zdeterminowany do nadania temu spotkaniu charakteru randki czy czegoś takiego.

Łał, jesteśmy z Brooke i wesołą dróżyną różowych fafitków z niego dumni bardzo!
Uśmiechnęła się więc, ciesząc, że pozbyła się płaszczyka, bo przecież nie usiadła by w nim, rozejrzała się po rak wtóry po lokalu. - Podoba mi się tu, często tu jadasz? - Spytała tak jakoś, zastanawiając się, czy gdyby zamówiła frytki, czy dostałaby je z fikuśną kompozycją warzyw i pomarańczy, i całej reszty na talerzu, taką jak zaobserwowała na jakimś talerzu, niesionym przez kelnera z zaczesanymi do tyłu blond włosami.

- Kiedyś wpadałem tutaj dosyć często, teraz z reguły nie mam czasu, ale dla ciebie zawsze się znajdzie chwila - powiedział, zanim zdążył się w ogóle zastanowić, co takiego mówił. A teraz skapował się, że z nią właśnie flirtuje i to z własnej inicjatywy i to go chyba zaskoczyło, bo znów dostał rumieńców. No cóż, zdarza się.

- To bardzo miłe, Dan - stwierdziła, oblizując spierzchnięte wargi, których nie zdążyła nawet pociągnąć żadną szminką przed przyjściem tutaj. - Ale, hm, co bierzemy? Napiłabym się czegoś. - Mówiąc 'czegoś' miała na myśli jakieś dobre wino, oczywiście. Nie sok pomarańczowy. Swoją drogą, nie znosiła soku pomarańczowego, chyba że z wódką.

Zastanowił się przez chwilę czy może wypada jej przypominać o tym, że nie ukończyła jeszcze osiemnastu lat i że jeżeli chciałaby się już czegoś napić, to z dużą domieszką wody, ale wolał to przemilczeć, przecież nie był jej ojcem ani nikim takim, więc co miał do tego.
- Mają tu dobre wina - poinformował ją, sięgając po menu, oprawione w taką fajną skórę, Dan miał nadzieję, że sztuczną, jednak nie wąchał, bo jeszcze by go za kretyna uznała, a tego nie chciał. Otworzył więc na karcie win i podetknął jej pod nos, to znaczy, nie tak dosłownie.

- Och, ty wybierz, ja się nie znam na winach.. - Chciała go po prostu dowartościować, bo poprzednie wakacje spędziła u cioci w jakiejś winnicy, więc co nieco o winach wiedziała. Splotła dłonie na swoich kolanach, odgarniając wcześniej włosy za ucho, by robić za grzeczną pensjonarkę, czy inne dziecko. Chociaż tak naprawdę, to miała ochotę zepsuć Danielowi tę jego niemal idealną fryzurę. Chociaż odrobinę!

Daniel wprawdzie nie znał się na winach, ale czy to ważne, był pewien, że ona też nie, więc wodził z namysłem palcem po tej karcie, zastanawiając się, co z czym się je.
- To może Sauternes? - zaproponował, spoglądając przy tym na Bruk pytająco i po części zerkając też na jej dekolt. - Dawno nie piłem białego wina - dodał, postukując paznokciem o nazwę wina, wypisaną na karcie wytłuszczoną czcionką.

- Lubię białe wina - pokiwała głową, obciągając trochę swoją koszulkę, może by wyeksponować lepiej swój biust, a może wcale nie miała tego na celu... Wątpliwe. - Chyba nawet wolę je bardziej, niż czerwone.. - Sciemniała, lubiła każdy alkohol tak samo, niezależnie od barwy i procentów. Jasne.

- Skoro tak, to weźmiemy Sauternes. - Skinął głową potakująco czy też przytakująco, znów zerkając na jej biust. Był pewny, że specjalnie obciągnęła koszulkę i oblizał w związku z tym wargi, bo Daniel to tylko facet, nieśmiały i czarujący, no ale facet! - Powiedz mi tylko, Brooke, chcemy się upić czy tylko degustujemy? - zapytał, bo może chciała się zalać w trupa.

- Szkoda, że nie ma żadnej pośredniej opcji, bo tak jestem zmuszona wybrać tę pierwszą, degustacja jest przereklamowana, i tak dalej. Chyba, że masz coś przeciwko? Nie martw się, nie należę do dziewcząt, które po alkoholu wariują, czy też placzą. - Chociaż niestety nie miała najmocniejszej głowy.

- Nie proponowałbym ci tego, gdybym miał coś przeciwko - poinformował ją, nadal wertując menu w poszukiwaniu jakiegoś kawioru, co by go sobie mógł zjeść do tego białego wina, albowiem białe wino + kawior = lans&wypas. - Najwyżej nas stąd wygonią, no ale trudno, nie będziemy i tak tego pamiętać! - roześmiał się, puszczając przy tym do niej oko.

- Ale oni będą pamiętać - zauważyła, uśmiechając się, stwierdzając, iż Daniel zrobil się trochę mniej nieśmiały i z pewnością milszy, niż był na początku. Postępy! - Nie lubię tej 'amnezji' poalkoholowej, niektóre rzeczy wolałabym pamiętać. - To fakt, a ja zw.

- Okej, wolałbym, żebyś to jednak bardzo dobrze zapamiętała... - mruknął, a co takiego miał na myśli dowiemy się w następnym odcinku.............. żart! xddd A więc mówiąc to oto zdanie, nachylił się nad nią i... i... musnął delikatnie jej usta, nieśmiało obejmując ją ramieniem. Bał się, że wcale tego nie chciała, a rozmyślał nad tym czy ją pocałować, czy nie, przez całą noc ;c.

- Postaram się to zapamiętać, Dan - obiecała mu, uśmiechając się do jego ust, które pozwaliła sobie zaraz obdarzyć nieco śmielszym pocałunkiem niż ten jego. Nie żeby tamten jej się nie podobał. Oparła się przy okazji dłonią o jego udo, żeby nie wpaść pod stół. Chociaż pod stołem też mogłoby być fajnie.

- Mam nadzieję - wymruczał w jej wargi, by zaraz ją znów pocałować, zaczynał się dopiero rozkręcać! Podczas, gdy wspomnianą jedną ręką obejmował ją, drugą głaskał ją po policzku i na szczęście nie spadły z niego dwie tony różu, tylko zaledwie jedna tona xdddd.

Wcale nie, Brooke nie musiała używać ani tony różu, czy nawet pudru!!!!
Chciała jeszcze coś powiedzieć, bo ogólnie dużo mówiła, ale się rozmyśliła, bo kiedy znow może się jej przytrafić taka okazja? Kelner zdążył raz już podejść, ale kręcąc oczyma odszedł, widząc że póki co nie ma co liczyć na zebranie zamówienia. Był gejem, tak swoją drogą. A Brooke przesunęła dłoń z Danowego uda na jego krocze, pewnie zbyt śmiało, nie zdziwiłaby się, gdyby dostała za to po łapach.

Poczuł stróżkę potu ściekającą mu gdzieś po plecach i z tego wszystkiego zrobiło mu się niesamowicie gorąco, ale nie dostała po łapach, bo:
a) Daniel nie bije kobiet po łapach
b) Daniel był zbyt zaskoczony jej bezpruderyjnym zachowaniem
c) któremu facetowi by się to nie spodobało?
- Jezu, Bruk - wymamrotał tylko, zaraz też wsuwając język do jej ust. Dobrze, że siedzieli w bardziej odosobnionym kącie, inaczej to pewnie towarzyszyłyby mi spojrzenia naszpikowanych złością staruszek.

Brooke jednak nie chciala wyjśc na łatwe dziewczę, kolejną która uległa jego bezzaprzeczalnemu urokowi osobistemu, więc zabrałą rękę i sama również się od niego odsunęła, spuszczając wzrok na swoje kolana. - Przepraszam, Daniel.. - Westchnęła, spoglądając na niego przepraszająco, chociaż w zasadzie udawała. - Tylko wiesz, staram się trzymać pewnych zasad i na pewno nie powinnam się całować z ledwo znanym mi chłopakiem w jakiejś drogiej restauracji, to po prostu nie wypada. - Pewnie, ona i zasady.

I w tym moemenicie biednego Daniela wcięło, albowiem pomyślał sobie natychmiast, że pewnie zrobił coś nie tak albo był tak beznadziejny w odwzajemnianiu pocałunków, że może wydało jej się, że on tego nie chce!
- Uh, to ja przepraszam - mruknął. - To ja cię pocałowałem - uzupełnim, z naprawdę pokrzywdzonym ego.

- Mój boże, to było naprawdę miłe, masz wspaniałe usta, ciepłe. - Z serii wyznań, tak tak. - Tylko no nie wiem, to wydało mi się takie...... dziwne? Zamówiliśmy już te wino? - Spytała, jakby nigdy nic, rozglądając się dookoła, z dłońmi opartymi o blat stolika.

- Yyyy, chyba nie - odparł, podniesiony już na duchu jej wypowiedzią o jego ustach, mru. Zaraz zagwizdał na kelnera, który posłusznie przyczłapał, w końcu nie miał wyjścia, klient naszym panem i takie te. Zamówił wino, konkretniej to całą butelkę, żeby było fajniej i... zapadła cisza ;c.

- Maasz jakieś plany na niedzielę, Dan? - Spytała, bo nie potrafiła zbyt długo milczeć, oparła łokcie o stolik, a głowę na dloniach, wiemy wszyscy jak, uśmiechnęła się do siedzącego nieopodal biznesmena, który musiał niedawno przyjść.

- Nie, nie mam - pokręcił głową, a kelner przyniósł im wino i dwa duże kieliszki. Nalał im nawet! Tak więc Dan teraz zajmował się kołysaniem zawartością kieliszka. - A zmierzasz do czegoś konkretnego? - zapytał, miał nadzieję, że odpowiedź będzie twierdząca.

Ujęła kieliszek w obie dłonie, jakby się bała, że jedną go nie utrzyma :c. - Hmm, nie wiem, w zasadzie chyba mam wolny wieczór, więc moglibyśmy wyskoczyć do kina, wieki nie byłam w kinie. Oczywiście, jeśli masz ochotę..

- Jeszcze się pytasz! - uśmiechnął się przelotnie, również biorąc do ręki (jednej!!!) kieliszek, by upić z niego duży łyk wina, tak dla rozluźnienia. Teraz, kiedy wiedział już, że ze strony Bruk wcale nie czeka go odtrącenie [aż tak duże ;q], mógł sobie pozowlić na odrobinę, ale tylko taką tyciutką, bo to Daniel przecież, pewności siebie. - A na co do tego kina? - chciałoby się zapytać, do kina czy na film........

Pewnie, że do kina, nie na żaden film....
- Nie wiem, cokolwiek, nie mam pojęcia, co teraz grają, może ty wiesz? - Zerknęła na niego, sącząc wino powoli, nigdzie jej się przecież nie śpieszyło. Uśmiechnęła się, coś im się w restauracji pomyliło i na chwilę puścili jakąś płytę ze świątecznymi piosenkami, niestety zaraz to naprawili.

Jaka szkoda, Daniel lubił świąteczne piosenki, meri krismes i takie tam. Oparł się wygodniej, jemu jakoś także się nie spieszyło, miał jeszcze nadzieję na jakieś całowanie, jak to facet, szczególnie zauroczony facet.
- Och, czy to ważne. Sprawdzę dzisiaj, jak wrócę do domu - obiecał, a zaraz napił się jeszcze ze dwa łyki tego wina, było jakieś takie dziwne i niedobre i mu nie smaczyło.

Ona kochała amerykańskie piosenki świąteczne, takie tandetne i urocze, że nikt nie potrafił się im oprzeć. A jak jeszcze Brooke edukowała się w grze na pianinie, to i nawet latem można było usłyszeć rokin erałnd de krismys tri, czy inny hicior.
- W porządku, mi wszystko jedno, możesz wybrać nawet jakiś horror, czy inne paskudztwo,licczy się sama atmosfera kinowa, no wiesz - westchnęła.

- Liczy się popcorn i Coca Cola, albo Sprite, albo Fanta. Będzie fajnie, w każdym razie. - No pewnie, już sobie wyobrażał te ciemności kinowe, no, a jeszcze jak horror... on uwielbiał horrory, szczególnie dobre horrory, nie lubił tylko horroru, w jakie przemieniało się jego życie przed kolokwium.

Ona też lubiła horrory, ale nie aż takie jak na przykład japońska Infekcja, albo Teksańska Masakra blablabla, bo po piętnastu minutach uciekała z kina, z tym że przy tym pierwszym została dłużej, bo dopiero potem ten zielony glut zaczyna cieknąć. Nieważne. - Oh tak, i te miejsca z tyłu, idealne i niemal kameralne.

- Z tyłu widać najlepiej - stwierdził, niespecjalnie kojarząc, co ma się kameralność do kina i w ogóle, hihi, taki był jakiś niekapliwy, że tak się wyrażę. Okej, właśnie z żalem stwierdził, że skończyło mu się wino w kieliszku, toteż nalał sobie kolejny, dość szczodrze, w końcu to on płacił. - W ogóle, to rzadko chodzę do kina - podzielił się z nią tą informacją jedynie po to, żeby nie myślała, że co rusz zabiera wszystkie dziewczyny z okolicy do kina, co wydaje mi się bezsensowne, ale w końcu ja to pisałam, więc ciii.

- Ja również. To znaczy, teraz jakoś nie miałam czasu na kino, dużo nauki i w ogóle.. - Tak jakby ona musiała się uczyć, i tak wszystkie wolne popołudnia spędzała ze znajomymi w jakichś fajnych klubach. - Ale jutro niedziela,można sobie pozwolić na odrobinę szaleństwa. - w bez czy w pasach bezpieczeństwa ./'./'./'

okej, więc myślę, że matthew i marseille przyszli właśnie tutaj. m oddała swój płaszczyk panu od szatni i teraz, trzymając mefsa za rękę podążała grzecznie do stolika, bo miała wyjątkowo dobry humor.

matthew szedł kawałek za nią, trzymając dłoń w okolicach jej krzyża i szeptał jakieś zbereźne rzeczy na uszko. nie chce mi się teraz wymyślać jakie. w powietrzu unosił się zapach flirtu daniela i brooklyn, matthew postanowił że powiadomi o tym susanne, hyhy. zajęli w każdym razie imponujące miejsce, które zarezerwował matt. być może nawet to samo co daniel i brooke, tak więc rozsiedli się teraz na kanapie. matt podsunął mars menu, otwierając swoje i przebiegając wzrokiem po serwowanych potrawach. dzisiaj go lubię.

przeglądała przez chwilę menu, ale niespecjalnie umiała się skupić, kiedy matthew tak pociągająco pachniał & to co jej mówił na ucho, w drodze. chyba nawet nieco się przez to spięła, ale nie dawała tego po sobie poznać. założyła nogę na nogę.
- co zamawiamy? - zapytała, bo sama nieszczególnie mogła się zdecydować, patrz wyżej. przyglądała mu się przez chwilę; kiedy jakis czas temu ktoś by jej powiedział, że będzie jadła kolację z mefsem ołenem, to by najzwyczajniej w świecie go wyśmiała.

a on usłyszał jej myśli i sobie poszedł!

matt jaka dolina :d.
w każdym razie sebastien przywiózł tiiu na kolację, opowiadając jej po drodze o swoim spotkaniu z właścicielem wielkiej korporacji lotniczej. jutro zamierzał kupić sobie samolot.
- jezu, strasznie nie mogę się już doczekać, to znaczy muszę iść najpierw jeszcze na kurs, od następnego tygodnia - skinął na kelnera, który zaprowadził ich do stolika. zamnówił go wcześniej!

-będziesz miał zajęcie - ucieszyła się i zajęła wskazane przez kelnera miejsce. spojrzała na seba z uśmiechem, biorąc do ręki kartę dań w skórzanej oprawie, bo daniel uznał że tak właśnie wyglądały tak więc tak było.

- no, dokładnie. a co dziś robiłaś? bo chyba miałas na później, a jak się obudziłem to ciebie nie było - co było strasznie przytłaczającym faktem dla sebka, bo lubił budzić się koło tiiu. no cóż. tymczasem wziął drugą kartę i lustrował wzrokiem wszystkie dania. zdecydował się na spagetti, bo to dej for spagetti.

-oh, seb skarbie. znowu zaczynasz? - zapytała, odkładając kartę i w między czasie oznajmiając kelnerce iż zamawia homara i chardonnay, po czym odwróciła się do seba i dodała przyciszonym głosem - powinieneś iść w ślady detektywa monka, a nie zabawiać się w pilota, seb.

- a twoim zdaniem powinienem siedzieć w domu i nie wiem, gotować obiady, czy co? - bo on już jej tysiąc razy powtarzał, że nie widzi siebie jako studenta. chyba już bylo według niego za późno, zbyt przyzwyczaił się do nieustabilizowanego życia. skinął na kelnerkę, że może już odejść, bo podsłuchiwała.

-rób co chcesz, sebastję, po prostu nie czepiaj się moich spraw - dzisiaj miała pmsa, wybacz jej to. zmarszczyła brwi i patrzyła na seba nieco wyzywająco spod gęstej grzywki. zabębniła nawet czerwonymi paznokciami w blat stołu. zdenerwowana powtarzała sobie teraz w myślach 'co mu do cholery do tego, co robię rajt?'.

jak co mu do tego, są niby razem, to niby powinni być ze sobą szczerzy -,- wkurzyła mnie teraz -,-.
- w porządku, mogę się tobą wcale nie interesować - wzruszył ramionami, jakby go to wcale nie obchodziło, ale to co mówiła, ton głosu, raczej bolały. nic już nie mówił, tylko dygał sobie nogą pod stołem, bo to oznaka stresu.

a teraz szykuj się na zdetonowanie bomby.
-i przestań dygać tą cholerną nogą! - powiedziała stosunkowo podniesionym głosem i ciskała w niego gromami z oczu, hyy. nie wiem co ją dzisiaj ugryzło. wszystkie moje postaci się ciskają, może to dlatego że dostałam okresu i jest wykurw wielki. no mniejsza o to. tiiu natomiast dla dodania swoim słową pikanterii uderzyła pięścią w stół i zirytowana wypuściła powietrze.

spojrzał na nią jakby conajmniej zobaczył swoją matkę żywą.
- ależ ty jesteś pierdolnięta - pokręcił głową i odsunął krzesło z taką siłą, że się przewróciło. wyjął z kieszeni spodni klucze od lexusa i rzucił je na stół - masz, żebyś nie łaziła sama po mieście. nie czekaj na mnie.
i rzuciwszy jej spojrzenie pełne wyrzutu, bo co on biedny zawinił, oddalił się w stronę drzwi, czując, że chętnie by komuś teraz najebał.

patrzyła przez chwilę na jego plecy, kiedy wychodził żeby w końcu się rozpłakać. przecież, ona tylko nie chciała żeby za każdym razem robił jej pieprzone wyrzuty, kiedy nie ma jej w domu dłużej niż pięć minut i nie zdała mu sprawozdania z tego gdzie była lub gdzie się wybiera. nie czekając na cholernego homara, wyszła z restauracji. ale kluczyki wzięła. chociaż miała ochotę rzucić nimi o ścianę.

okej, susannah, ze slimem w prawej ręce, stała przed toustem, czekając na ędiego. jak zwykle, czuła się fatalnie, to najwyraźniej przewlekła depresja. no cóż, biedna, biedna sus. :c