Toustem (restauracja)

więc ędi przyszedł, krążył gdzieś w okolicy, dlatego tak szybko. drapiąc się po nieogolonym policzku zobaczył przed wejściem sus; uśmiechnął się.
- cześć. - powiedział, obejmując ją i całując w policzek! - co słychać? - zapytał, otwierając jej drzwi.

- uh, nic. kompletnie nic poza tym, że jestem naprawdę beznadziejna - pokręciła głową, wchodząc. pozdro dla susannah i jej kompleksów. zdjęła płaszcz, wieszając go przy okazji na haczyku i obejrzała się na ędiego, uśmiechając pogodnie. mimo to, że założyła sobie, iż żadnych już facetów w jej życiu, wyglądał wspaniale. ale to tylko przyjaciel. właśnie.

- nie przesadzaj, dżony nie jest jedyny. co innego fakt, że napalałaś się na niego od ZAWSZE. - zaśmiał się cicho, szybko zdając sobie sprawę, że to może trochę nie na miejscu. odsunął jej nawet krzesło, ędi to pocieszne dziecko :c - a poza tym dobrze wiesz, że nie umiem pocieszać, więc może wybrałaś złego kompana. - puścił do niej oczko, pozdro, siadając naprzeciw.

- to ty sobie wybrałeś złą kompankę, która czego się nie dotknie, to spierzy - pokręciła głową, odrzucając przy tym za plecy jasne kosmyki - nie rozmawiajmy o dżonym, staram się już o tym nie myśleć. co u ciebie? - przeglądała kartę menu, kątem oka spoglądając też na ędiego.

- w sumie to nic nowego. - kręcił podstawką kieliszka po stole. - zerwałem z rosalie, mieszkam u rajana, rodzicom nie spodobał się pomysł z wyjazdem do paryża, ale jakoś nie mieli pomysłu, jak mnie zatrzymać. rosalie byla bardziej pomysłowa, twierdząc, że jest w ciąży, ale jakoś brzmiała mało przekonywująco. a ojcu i matce byłoby to na rękę, gdybym się z nią ożenił przez dziecko i został. durne jak w jakiejś telenoweli. - roześmiał się, odstawiając kieliszek i gładząc sus po wierzchu dłoni. - ej, a co ty właściwie studiujesz? - zapytał, kiwając na kelnera.

- uhu, faktycznie jak telenowela - uśmiechnęła się się promiennie, bo ędi potrafił poprawić humor :c - ja studiuję filologię irlandzką. zamierzam wziąć francuską. nigdy nie lubiłam rosalie. więc jest w ciąży czy nie?

dobra cicho, nie znam się na tym wszystkim kliknęłam pierwszą lepszą i jestem z siebie dumna. powiedzmy, że podają tu włoskie żarcie, toteż malcolm i effy przyszli właśnie do toustem i teraz pozbawiali się płaszczy, jakkkolwiek śmiesznie by to nie brzmiało.

nazwa restauracji kojarzyła mu się z tostem i podzielił się tą głęboką refleksją z effy, a potem dostali bardzo miły stolik i zamówił całą górę włoskiego żarcia we wszystkich kolorach tęczy. miał nadzieję, że nie dostaną na przykład ośmiornicy z rożna, bo nie znał włoskiego i nie był do końca pewien co zamówił.

dostaną kisiel i ciastka z kota plus inne tego typu specjały w makaronie, hyh.
effy rozglądała się po restauracji, której wystrój był miły i przyjemny, aczkolwiek jakoś nie zachęcił jej do jedzenia.
-więc, malcolm, co u danuty? - zapytała, kierując wzrok na brata. zastanawiała się co działo się z jego potężną dziewczyną z polski xd.

-wróciła do polski robic karierę. to znaczy dostała chyba rolę w jakimś serialu, m jak cośtam. mówiła, że to może otworzyc przed nią drogę do tańca z gwiazdami i hm, wyjechała. - i malkolm wcale za nią nie tęsknił, za jej dziwnym akcentem i próbami nakarmienia go żurkiem szczególnie. więc na wspomnienie danuty nie zakręciła mu się łezka w oku

-oh, łał - ułożyła usta w podkówkę, bo nie miała pojęcia o karmieniu żurkiem, więc myślała że malcolm i danuta to udana para. właściwie była wrażliwa na tego typu sprawy, bo coś tam. ogólnie efej była uczuciowym dzieckiem toteż przejęła się rozstaniem brata ze swoją gotycką pięknością ważącą tyle co trzy effy pomnożone przez dwa. nakryła jego dłoń, swoją małą i stricte kościstą masując ją nieznacznie - przykro mi!

a potem zjedli, przynajmnie malkolm i poszli sobie bo mama woła na rzurek.... . .

przyszedł więc, i stał w drzwiach restauracji w oczekiwaniu na anne. zmierzwił jeszcze włosy & co jakiś czas nerwowo zerkał na zegarek, który miał na lewej ręce, warto wspomnieć, bo w prawej natomiast trzymał bukiet czerwonych róż.

przyszła, udręczona wyrzutami sumienia z powodu tego, co się działo. była szczęśliwa, niesamowicie szczęśliwa, wczoraj było jej tak dobrze, że aż nie mogła pojąć, jakim cudem! ale, zawsze jest jakieś ale, bo miała wrażenie, że zbyt szybko zapomina o brethu, jakby... jakby była bez serca.
- hm, hej - mruknęła, nie podnosząc wzroku na jego twarz, zatrzymała spojrzenie na różach. marzyła o tym, żeby apollo nie zachowywał się tak dobrze, żeby nie był taki czuły, wtedy może nie miałaby takich wyrzutów.

dobra, od jutra będzie ją przetrzymywał w łazience i wydzielał jedzenie, potem jeszcze może ją kopnie czy coś kilka razy.................xd
- cześć. - musnął ustami jej czółko i wręczył kwiaty, nic już nie mówiąc. czuł się winny ostatnim kłótniom, bądź też nieporozumieniom, bo to milsze słowo, do jakich doszło między nimi. czuł potrzebę wynagrodzenia jej w pewien sposób tego wszystkiego. no nieważne, bo się rozpisałam o głupotach. otworzył przed nią drzwi i trzymając ją za rękę, wpuścił do środka jako pierwszą. następnie pomógł anne zdjąć płaszcz, kurtkę, tudzież cokolwiek innego, idk co miała na sobie przecież ;_;

- dzięki - rzuciła, nie mając odwagi by spojrzeć mu w oczy. nie chciała, żeby był taki miły, taki żentel i w ogóle, bo po prostu nie umiała przez to wytrzymać ze samą sobą. mogła się nie zgodzić na to spotkanie, powiedzieć, że źle sie czuje albo że ma jutro sprawdzian. albo że jest na mieście z koleżankami. tymczasem po prostu się zgodziła i teraz stwierdziła, że to było błędem. oblizała spierzchnięte od wczorajszego całowania się z nim wargi, by uśmiechnąć się wymuszonym uśmiechem. - chodź, siadamy. - po czym, nadal na niego nie spoglądając, ruszyła przodem do wolnego stolika pod oknem.

będę zła i niedobra, toteż odsunął nawet anne krzesło, i dokonał wszystkich ceregieli z tym związanych, by następnie samemu usiąść. zaczął przeglądać menu, co jakiś czas ukradkowo zerkając na a. - ślicznie dziś wyglądasz, to znaczy, zawsze ślicznie wyglądasz, ale dzisiaj wyjątkowo, cholera, no wiesz. - zarumienił się lekko, ale naprawdę lekko, powiedziałabym, że wręcz minimalnie niezauważalnie, hehe xd.

poczuła jak fala gorąca rozchodzi się wzdłuż kręgosłupa, a na jej policzki wstępują delikatne rumieńce. zaraz jednak zdusiła w sobie te wszystkie pozytywne uczucia, licząc w myślach do dziesięciu, powoli i cierpliwie, starała się uspokoić. breth ciągle majaczył jej przed oczami, a do tego, gdy była dziś w domu, oglądała jeszcze ich wspólne zdjęcia.
- no coś ty, wyglądam tak jak zawsze - odpowiedziała, obserwując go kątem oka, ale bardziej starała się skupić na swoim menu.

- czyli pięknie. - stwierdził z niepewnym uśmiechem. wyczuwał, że atmosfera jest nieciekawa, ale liczył na to, że wszystko się rozkręci, dont łori bi hepi. po chwili złapał ją za dłoń i zaczął delikatnie masować, wciąż patrząc w jej piękne, ;tuwpiszkoror; oczy. będzie dobrze powtarzał w myślach jak mantrę i starał się nie skupiać na ostatnich kłótniach, czy też smutnym wzroku anne :c

miała niesamowitą ochotę, by cofnąć rękę. nie chciała, żeby ją dotykał, pieścił, nienienie, to kompletnie nieodpowiednie. nie powinna była się z nim wiązać, tulus miała rację. wyrzuty sumienia po prostu balowały jej w głowie, robiąc jedną, wielką imprezę. uśmiechnęła się lekko i niewyraźnie, ale uśmiech ten mimo wszystko nie docierał do oczu.
- co bierzesz? - spytała.

- hm, nie wiem, nie mogę się zdecydować. - stwierdził - możesz zamówić dla mnie to, co dla siebie. - uśmiechnął się jednokącikowo, coś nie grało, tylko co, przecież wczoraj było im tak cudownie, może to znowu jakaś tulus czy ktokolwiek inny namieszał anne w głowie? - hej, anne, co jest? jesteś jakaś.. nieswoja.

- wcale nie - odpowiedziała szybko, może nawet zbyt szybko. można by powiedzieć, że przecież wszystko wczoraj i dziś było takie idealne, przynajmniej z jego strony, bo o niej nie bardzo można to powiedzieć. dla pozoru pogłaskała go po dłoni, pospiesznie i niezbyt czuło, by zabrać swoją i ułożyć obie na kolanach. - okeeeeeej, to ja chcę o to to o spagetti.

zrobił obrażoną minę, poczym przywołał kelnera & złożył zamówienie, śmiesznie to brzmi trochę, nie wiem czemu, xd. - ten obiad był chyba złym pomysłem. - stwierdził, widząc, że anne go po prostu okłamuje, znał ją na tyle, że wiedział już, kiedy jest zła, kiedy smutna, a kiedy szczęśliwa, nie tak łatwo go więc oszukać. - miałaś mówić mi wszystko, ale, jak wolisz. nie mieszam się. - powiedział i odwrócił głowę w bok, byle by tylko nie spojrzeć na anne.

wcześniej tak bardzo chciała, żeby przestał być dla niej taki miły, dobry, czuły i przestał objawiać tą swoją romantyczną naturę, a teraz, kiedy jej nadzieje osiągnęły spełnienie, wcale nie czuła się z tym lepiej. wręcz przeciwnie, było jeszcze gorzej, a wyrzuty sumienia tańczyły hula hula w jej przełyku.
- no i nie mieszaj się - wymamrotała pod nosem, bojąc sie na niego spojrzeć.

- no i kurwa nie mam zamiaru! - powiedział ze złością, i upił łyk swojej kawy, którą zamówił, a zapewne już otrzymał poczym zaczął przeglądać menu, byle tylko zająć czymś ręce i wzrok. pomyślał jeszcze, że skoro anne tego chce to będzie miała, wyjął więc telefon i napisał esemesa do FRANCES, a co się bedzie :d

- cieszy mnie to - wzruszyła ramionami, obserwując jego ręce, które wczoraj wieczorem doprowadzały ją do istnego szaleństwa. wiedziała, że zachowuje się nie w porządku, ale... nie umiała inaczej. bo wiedziała, że to, co robi, jest złe. że powinna zakończyć ten związek. bo to się zaczynało dla niej robić po prostu chore. powinna to przemyśleć, dać sobie trochę czasu i wrócić do niego, kiedy już sobie wszystko poukłada. albo nie wrócić do niego nigdy. już otwierała usta, żeby mu to powiedzieć, ale powstrzymała się, dochodząc do wniosku, że to niezbyt odpowiedni moment. w końcu apollo i tak już był na nią zły.

dajmy na to, że dostali już swoje spagetti. więc, wziął się za pałaszowanie wcześniej wspomnianego dania, choć szczerze powiedziawszy z tego wszystkiego odechciało mu się jeść, no ale głupio tak nic nie ruszyć............ - dziś prześpię się w hotelu, bo nie wiem czy w takim wypadku mam ochotę wracać do domu. - stwierdził wciąż nie patrząc na anne.

- apollo, przestań - powiedziała, po czym przełknęła jedzenie, które strasznie uporczywie przechodziło jej przez ściśnięty do granic możliwości przełyk. wprawdzie, jak właśnie odkryła z zaskoczeniem, pasowała jej ta opcja, będzie mogła sobie pomyśleć spokojniej, jednak nie chciała, żeby to tak wyszło jak wyszło! - po prostu, hm, o niektórych rzeczach nie mówi się facetom - kłamstwo, ewidentne kłamstwo, ale chciała go nieco zbić z tropu.

- taa, pewnie znowu chodzi o bretha. - powiedział nadzwyczaj spokojnie, bo był niesamowicie wkurwiony w tym momencie. - nie będę ci przeszkadzał, widocznie przeliczyłem się w stosunku do ciebie i tego wszystkiego. - stwierdził, poczym odsunął od siebie talerz z jedzeniem, i skinął na kelnera, żeby ten podał im rachunek.

- uważam, że powinniśmy... powinniśmy się rozstać - oświadczyła, zmuszając się do tego, żeby spojrzeć mu w oczy, a potem nie uciekać wzrokiem gdzieś w bok czy coś. odrzuciła sztućce na talerz, dość głośno, po czym zacisnęła wargi w cienką kreskę.

- co?! - zapytał wyższym niż zazwyczaj głosem, a to dlatego, że zaraz miał się chyba rozpłakać. no kurwa, kochał ją przecież, a ona wykorzystała go jedynie jako sposób na zapomnienie o swoim byłym.

- na jakiś czas - dodała, wycierając spocone dłonie o spodnie. - kilka tygodni...
wszystko w niej tak niesamowicie protestowało przeciw słowom, które wypowiadała. i rozsądek, i serce. pomyślała, że jest suką i o mało się nie rozpłakała.

na stoliku położył jakieś pieniądze, aby zapłacić za obiad i podał anne klucze do domu. - nie pozbawię cię mieszkania, nie jestem taki. najwyżej jutro wpadnę po rzeczy. - stwierdził i wyszedł. stał jeszcze chwilę oparty o ścianę niedaleko restauracji, nie mógł uwierzyć jak to wszystko się stało, przecież jeszcze wczoraj było im tak dobrze..

a ona, stojąc tam tępo z tymi kluczami w ręku, również nie mogła w to uwierzyć. że była taką idiotką, bo inaczej tego nazwać nie można. powoli obraz zaczął jej się rozmazywać, usiadła z powrotem na krześle i ukryła twarz w dłoniach. wszystko popsuła, totalnie wszystko. aż w końcu kelner zapytał jej się czy wszystko w porządku, ale nie odpowiedziała, tylko wyszła z restauracji ze spuszczoną głową.

bo tu jest całkiem przyjemnie i pewnie ciepło xd
przyszła tutaj z paolem, oczywiście, jakimś cudem doszli, jakieś 2378034230 razy się potykając o schody i krawężniki, bo przecież, byli naćpani. ale pomińmy też to, że ciągle się śmiali i ludzie się a nich gapili beznadziejnym wzrokiem, nawet jedna pani sobie z nimi zaśpiewała piosenkę,xd. usiedli teraz, jak na grzeczne dzieci paryża przystało, przy jakimś stoliku, i dis udawała teraz że czyta menu, tak na prawdę ciągle gapiąc się ukradkiem na paola.

on również udawał, że czyta menu, jednak jeść mu się nie chciało i stwierdził, że chyba zamówi tylko wodę, ale jak desire będzie chciała żeby coś zamówił dla towarzystwa jej jedzenia to się podtuczy troche. chodź nie wiem czy tłusty paolo byłby seksowny.
i jakiemuś facetowi obok zapaił kogut w komórce! znaczy mial taki dzwonek smsa i paolo z trudem powstrzymał się, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
- szkoda, że jajka nie wyskoczyły z tego telefonu - pokiwał głową gapiąc się w menu, ale się tak na prawde troche gapił na desire.

ona zaś kiedy usłyszała ten dzwonek zaśmiała się, ale od razu zakryła usta ręką. - przepraszam, ale to jest na prawdę śmieszne. matko, kto w tych czasach ma taki dzwonek. uśmiechnęła się, i próbowała się nie śmiać. na szczęście ona wyciszyła swój telefon, a jako dzwonek miała i tak placebo because i want you, bo lubiła tą piosenkę. udawała teraz, że czyta przekąski, ale tak na prawdę, nie mogła się skupić na jednej rzeczy. i tak chciała zamówić tylko herbatę.

ja też lubię tą piosenke! czyli paolo też w zasadzie.
- nie przepraszaj, to jego sprawa, że jest idiotą - spojrzał ukradkiem na tego siwego debila, który lansował się nokią pod stołem. taktak, last nokią, brawo dla tego pana, no naprawdę. odlożył menu gdzieś na brzegu stoliku.
- ja zamówię tylko wodę, albo kawę - uśmiechnąl się przyjemnie.

też się uśmiechnęła.spojrzała jeszcze na tego pana i pomachała mu, bo diz to pocieszne dziecko. aha i w ogóle, to zastanawiała się, bo zaczęła jej wibrować komórka, ale kiedy zobaczyła, że to jej brat, oczywiście odrzuciła połączenie, bo przecież nie mogła przerywać randki, bo przecież, tak to można było nazwać. - ja wezmę herbatę, wiesz, to tak dla rozgrzania moich rąk. no chyba że znasz lepszy sposób. puściła mu oczko. - może weźmiemy jeszcze ciastko na pół, hm ? zapytała, bo na przykład będą mogli się pokarmić, czy coś.

- ciastko na pół mówisz? - uniósł lekko lewą brew i uśmiechnął się - szarlotke? - w tym momencie przypomniało mu się jak latał ostatnio po cukierni i nie mógł się zdecytować co chce sobie kupić na podwieczorek i kupił wszystkiego po trochu. potem zjadał to z sąsiadką. z którą nie ma romansu, warto dodać. puknął kolanem desire pod stołem!

przygryzła dolą wargę nieznacznie i wysunęła właściwie z buta jakimś cudem nogę, i włożyła mu pod nogawkę i sobie teraz właściwie jeździła nogą po jego łydce, udając, że się nic a nic nie dzieje, a jej się chciało bardzo śmiać. - mhm, szarlotka. z bitą śmietaną i lodaami, ok ? będę mogła potem z ciebie zlizać resztki tej śmietany. uśmiechnęła się seksownie.

jak wysunąć nogę z trampka? ja nigdy nie mogę :ccc
- brzmi interesująco, lecz chyba wbudzilibyśmy zainteresowanie całej restauracji - rozejrzał się, więkość ludzi stanowiła publiczność w wieku 30-55. miło. jednak oni nie myślą racjonalnie, naćpani. zamówili ciastko z tymi bajerami i paolo przyglądał się desire z lekko usniesioną lewą brwią, bo ciekawy był co jeszcze mu w tej nogawce zrobi.

uśmiechnęła się a potem oparła podbródek o rękę i mu się przyglądała. przesunęła teraz nogę gdzieś na jego udo, nie wiem, jakim cudem to zrobiła, ale tak zrobiła, i pozdro dla niej. - a co, boisz się ryzyka ? zapytała unosząc lewą brew do góry, ale ja tak już nie potrafię. uśmiechnęła się do niego i skinęła na kelnera, żeby przyjął ich zamówienie, bo ona chętnie zobaczy ubrudzonego paola.

uśmiechnął się, ponieważ spodobało mu się to co robiła teraz desire. dobrze, że nie wywaliła się na tym krześle próbując dosiągnąć tą nową dalej, to by było ciekawe. pewnie była wygimnastykowana!
- nie, skąd - uśmiechnał się, znaczy on cały czas się uśmiechał, ale tym razem figlarnie.
paolo nie je jak świnka, ale kto wie jak je nacpany.

uśmiechała się przez cały czas do niego, i poczuła się powoli normalnie, czyli skręt przestawał działać. ale ona niee. zamówiła im ciastko i sobie herbatę a jemu wodę. - przecież, to nic takiego. raptem tylko zlizanie bitej śmietany. no, chyba że się mnie boisz, czy coś takiego. przesunęła teraz nogę na jego pasek i poszła w dół, czyli teraz trzymała nogę na jego kroczu. i tam ją zostawiła.

teraz był już całkiem zadowolony, więc bez żadnego skrępowania pozwolił sobie pocałować ją całkowicie namiętnie przes stoł, ale przerwał im krzakający kelner i szarlotka, którą postawił między nich.
- no to smacznego - uśmiechnął się szeroko, nabrał trochę na łyżkę i włożył jej do buzi, jak booobo! haha.

z teraz to sobie nawet pozwoliła usiąść na jego kolanach, i nakarmić go tą szarlotką, więc włożyła mu całkiem nawet dużą porcję tej szarlotki, brudząc go przy tym tą bitą śmietaną. kiedy go zobaczyła takiego całego w bitej śmietanie, zaczęła ją po prostu zlizywać, nie patrząc na to, czy ktoś właśnie się na nich gapi czy nie. miał trochę wokół ust i na policzku też. ale potem pocałowała go namiętnie, zarzucając mu ręce na kark.

- dotrzymujesz obietnicę - uśmiechnął się lekko pod nosem i odwzajemnił pocałunem, i chyba musiał lecieć, bo ja musze iść rysować jeszcze rysunek na plastykę.... cholera.
więc poszedł i powiedział, że się jutro odezwie, że dokończą wszystko w domowym zaciszu, albo i nie ;>

no to ona zeszła mu z tych kolan i on poszedł, dokończyła herbatę, jeszcze raz go pocałowała, dlugo długo. baardzo długo, zapłaciła za wszystko i poszła, mówiąc, żeby się odezwaał. paa :*

Weszła do lokalu i zaczeła sie rozglądac za wolnym stolikiem. W koncu gdy go znalazła usiadła przy nim i zamówiła kawe.