terminal

-muszę to wszystko przemyśleć - powiedział w końcu, mając wrażenie że ktoś zrobił to za niego. jego własny głos wydawał mu się tak nieobecny i nienaturalny, że aż przeszedł go dreszcz. położył dłonie na jej ramionach i lekko się na nich wsparł, no wiesz - muszę to wszystko poukładać w głowie. nie szukaj mnie, mariette. wrócę jak wszystko będzie jaśniejsze niż teraz - ah te jego filozoficzne gadki.

- a skąd możesz wiedzieć, że będzie mi się chciało na ciebie czekać? - rzuciła oschle, strącając jego dłonie ze swoich ramion. wydawało jej się, że ją wręcz parzą. czuła, że nie wytrzyma tej presji, teraz był jej potrzebny jak powietrze. to zarkawało na jakiś paradoks, że wyjeżdżał, kiedy wszystko zaczynało się układać, przynajmniej z pozoru.

-mam taką nadzieję - powiedział, patrząc jej prosto w oczy, żeby za chwilę nie myśląc zupełnie o niczym poza jej piękną twarzą przysunąć się i ująwszy twarz mariette w dłonie pocałować długo i namiętnie. i nie był to wcale pocałunek dający do zrozumienia, że ralf jest żądny seksu. raczej manifest miłości jaka wbrew temu co obydwoje mówili zawisła między nimi w czasie bliżej nieokreślonym.

nie miała siły na to, by go odepchnąć. wiedziała, że wszystko teraz będzie już bez sensu, jeśli ralf wyleci, jeśli nie będzie go przy niej. czuła się jednocześnie szczęśliwa jak i nieszczęśliwa. szczęśliwa, bo był w tym momencie przy niej i dawał jej do zrozumienia, że mu zależy. nieszczęśliwa, bo robił wszystko wbrew swoim słowom. teraz ta cała sytuacja wydała jej się wręcz pojebana, myślała, że już tego nie wytrzyma. oderwała swoje wargi od jego ust, by wstać, przysunąc się blisko niego i wtulić twarz w jego szyję.
- o której masz samolot?

/przelogowało mnie -,-
-yy - szczerze powiedziawszy nie miał pojęcia, zmierzwił więc swoje włosy i wzruszył ramionami, wyciągając bilet z tylnej kieszeni swoich levisów. spojrzał na numer lotu i w tym samym momencie z głośników rozległo się wołanie pasażerów tegoż właśnie lotu do odprawy, żeby nie było im tam zbyt romantycznie - zdaje się, że w tej chwili - odparł lekko skołowany, bo wcale nie chciał nigdzie jechać, ale wiedział że nie ma innej możliwości. omatko.

gorączkowo zastanawiałała się, co zrobić, z twarzą ukrytą gdzieś przy zagłębieniu jego szyi, niemal w desperacji tuląc się do niego. wiedziała, że im bardziej się przywiązuje, tym boleśniejsze będzie rozstanie, toteż za chwilę, jakby rażona piorunem, odsunęła się od niego na metr chyba, cała wymiętolona.
- idź już - powiedziała łamiącym się tonem. miała wrażenie, że ralf już nigdy nie wróci ;cc;c;cc

stał tam jak sierotka marysia ze swoją torbą podróżną przewieszoną przez ramię i patrzył na mariette z mieszanymi uczuciami. w końcu jednak odwrócił się i ruszył przed siebie, gdzie zniknał w tłumie ludzi na lotnisku. amen.

poszła do domu i nie płakała.

wrócił xd

Przyleciała do Paryża razem z częścią swojej rodziny

noah i querelle przyjechli w celu wyjazdu. stali teraz pod tablicą odlotów.
- okej możemy lecieć tak: wieden, nowy jork, cannes, berno, sydney, barcelona, seszele, polska, skandynawia i londyn, co chcemy? - bo to paryski świat, no wieesz. w zasadzie taki sponatan całkiem mu się spodobał, nawet złapał quarelle zupełnie niezobowiązująco za łapkę!

- hm.. gdzieś gdzie jest ciepło może? - zaśmiała się dość cicho, i generalnie sori ale querelle nie była zbyt inteligentna więc skąd miała znać się na geografii itp itd, w ciągu całego życia zdązyła opuścić praktycznie połowę lekcji, a z klasy do klasy przepuszczano ją chyba tylko dzięki znajomościom ojca. - to co? - powiedziała i nawet nie wyrwała swojej ręki z ręki noah, brawka.

- nie wiem, seszele? to w okolicach równika, ale nie wiem, tak mi się zdaje - powiedział, mało inteligentnie, bo on tylko umie malować i jest tak samo mało inteligentny jak ona : ) jeśli cię to pociesza. zaczepił nawet panią z obsługi lotniska, która przyznała, że na seszelach jest ciepło.

- to seszele! lets gooł. - zaśmiała się. miło wiedzieć, że nie ona jedna nie posiada typowych, książkowych mądrości, może właśnie dlatego wszyscy jej ex nie należeli do mózgowców, sid raczej również do nich nie należy. - hm, tak se myślę.. dominique nie będzie zazdrosna? - ta, nie miało kiedy się jej przypomnieć o d, generalnie o wszystkim, również o tym, że to wszystko to beznadziejny pomysł, ale głupio było jej teraz odmówić noasiowi, lubię tak na niego mówić, bo to miłe nawet, więc poddała się losowi, niech będzie co ma być i już.

- dominique wyjechała, poza tym, ona też spotyka się z czarlsem. okej, to dwa bilety na seszele, dwa bilety na seszele, dwa bilety na seszele - powtarzał sobie nieustannie podchodząc do okienka i powtórzył też do pani, która w nim siedziała - dwa bilety na seszele - uśmiechnął się do querelle, jednokącikowo, opierając łokieć o blat - będziemy musieli tam kupić jakieś rzeczy, ale to co.... ... ..

- hm, no w sumie.. - miała mieszane uczucia, myśli, nieważne, co do całej tej sytuacji, i swojej, i noah, ale no stress, teraz małe wakacje i rilaks, no stress, no stress.. - powtarzała w myślach. - ja wiele nie potrzebuję, możemy kupić w miejscowym sklepiku jakieś ciuchy i jakoś będzie. - powiedziała pocieszającym głosem. - kiedy mamy samolot?

- za pół godziny, chodź, szybko - podziękowal pani z okienka za bilety, wcale nie napisalam, pani z biletów za okienka. no nieważne. podziągnął querelle schodami w górę, nawet zignorował to, że są ruchome i biegł o własnych siłach. stanęli przed okienkiem odprawy paszportowej, bo skoro i tak nie mieli bagaży.

i tak se myślę, że już nie mam wenki i muszę iść to coś tam się działo dalej i w kącu wsiedli do samolotu i odlecieli, napisałam odjechali, cnie? i jutro pogramy na seszelach lowe!

no więc anne, biedna, zapłakana anne, której łzy po prostu ciekły po policzkach chyba bez końca, przedzierała się przez milion ludzi, nie siląc się nawet na głupie "przepraszam", kiedy kogoś potrąciła. chciałą go po prostu znaleźć. nie mogła pozwolić apollo na wylot, nienienie. wiedziała, że to wszystko jest jej winą, w związku z czym koniecznie musiała to naprawić. nigdy w życiu nie wybaczy sobie, jeśli go tak po prostu puści.

a on siedział sobie gdzieś prawie, że spokojnie, nerwowo przekładając telefon z ręki do ręki, zastanawiał się czy nie powinien zadzwonić jeszcze do anne :c gdy wszelkie emocje już w nim opadły, zastanawiał się nad tym wszystkim, i to całkiem długo, bo całą noc, zresztą i tak by nie zasnął. przecież kocha anne, i nie wyobraża sobie bez niej życia, no ale teraz jest już za późno na odwrót.. :c

odruchowo otuliła się ciaśniej swoim polarem, kiedy go ujrzała, wyraźnie smutnego. smutnego z jej powodu, te słowa obijały jej się po mózgu jak jakaś chora mantra. stanęła jak wryta, mając wrażenie, że nie będzie potrafiła zrobić ani jednego kroku dalej. pociągnęła nosem, drżała na całym ciele. z minuty na minutę było jej coraz gorzej, kiedy tak stała przez chwilę, przyglądając się jemu i zbierając się w sobie, by wreszcie wziąć trzy bardzo głębokie oddechy i zrobić krok w jego stronę. zatrzymała się, niezdecydowana, w końcu zrobiła następny. przecież nie będzie tracić czasu, nie może, niebawem odlot i tak już sporo opóźniony.
- apollo - powiedziała jego imię zachrypniętym od płakania przez całą noc i dzień głosem, po czym przełknęła głośno. usiadła obok niego, czuła, że dłużej nie ustoi.

- anne.. - szepnął tylko, nie patrząc jeszcze na anne. swój wzrok próbował skupić na automacie z napojami, który znajdował się naprzeciwko niego. wiedział, że jeżeli spojrzy na a, to się rozklei, i to dosłownie. emocje znów zaczęły w nim buzować. miał ochotę rzucić się jej na szyję, lecz coś go blokowało, coś, co powodowało również, że nie mógł wypowiedzieć żadnego słowa więcej.

wydało jej się, że jej imię wypowiedział z pewnym dystansem i chłodem, co sprawiło, że na chwilę przestała aż myśleć. wyciągnęła drżącą rękę do niego, by ułożyć swoją lodowatą dłoń na jego ciepłej, w końcu ileś czasu musiał tu już siedzieć.
- wróć do oo o o mnie apo oo o llo - załkała, wbijając intensywne spojrzenie swoich brązowych oczu w jego oczy, które zdecydowanie nie zamierzały chyba patrzeć na nią. - jeszcze nie jest za późno.

te siedzenia tam są wyjątkowo chujowe, toteż wstał, po to, aby za chwilę ukucnąć przed anne. - zrozum, jest.. było za późno już chwilę po tym, jak mnie rzuciłaś. - stwierdził drżącym głosem. złapał dłonie a w swoje i spojrzał jej głęboko w oczy. zaczerwienione, zapłakane, oczy. znów poczuł to samo, poczuł, że to wszystko ma sens, więc może jeszcze nic nie jest stracone?

pokręciła głową, po czym podniosła jego obie dłonie, których chyba już nie zamierzała wypuścić ze swoich, do ust, by pocałować jedną po drugiej i teraz na dobre się rozpłakać.
- nieprawda, to cholerna nieprawda, nie mogę ci pozwolić odejść, nie rozumiesz tego? nie mogę - jęknęła, zaciskając palce na jego dłoniach tak silnie, że aż jej zbielały kostki i ogólnie zabolały palce.

delikatnie wytarł łzy, które wciąż ciekły po jej policzkach. kompletnie nie wiedział co ma teraz zrobić, co powiedzieć :c tak bardzo ją kocha.. - kocham cię, japierdole, kocham.. - powiedział zachrypiałym głosem, gardło ściśnięte miał do granic możliwości, ledwo przechodziły przez nie jakiekolwiek słowa. generalnie niewyobrażał sobie, żeby taka historia przydarzyła się właśnie jemu, na ogół znał to wszystko jedynie z nędznych seriali jakie oglądała jego babka, no ale.. nieważne. - ale potrzebujesz czasu, właściwie oboje potrzebujemy czasu.. - wyszeptał i przymknął oczy, aby się nie rozpłakać :<

- jeśli wyjedziesz, to na nic nam będzie czas - odparła, delikatnie gładząc go po szorstkim policzku, tak bardzo chciała, by przy niej został. by nie dawał jej żadnego czasu, nawet na myślenie, żeby po prostu wziął ją w ramiona i kochał, tak jak nikt inny tego nie robił, tylko on. - masz dziesięć minut do samolotu - nerwowo spojrzała na wielki zegar wiszący gdzieś na ścianie, po czym z powrotem skupiła wzrok na jego przystojnej twarzy, która rozmazywała jej się przed oczami, bo ciągle płakała. - nie rób tego, apollo - wyszeptała prawie bezgłośnie. - n i e rób tego.

- muszę. - stwierdził siląc się na obojętny ton. musnął wargami jej skroń i ruszył, prosto, przed siebie. przypomniały mu się słowa frances, że dla nas, facetów, najlepszym wyjściem jest ucieczka.. nienawidził siebie za to, bo był jak każdy, wolał uciec niż stawić czoła wszelkim problemom. bo tak łatwiej, no cóż. po cichu liczył na to, że zaraz poczuje dłonie anne na swoich plecach, i że jednak wrócą do siebie, że wszystko wróci do normy..

poczuła, że się dusi. że coś z ogromną niemal siłą przyciska ją do tego krzesła, że jeśli teraz za nim nie pobiegnie, nie przytuli się do niego, nie zrobi czegoś, czekogolwiek, by go zatrzymać, to zwymiotuje wczorajszy obiad, który był ostatnią rzeczą, jaką zjadła. wstała więc i szybkim krokiem skierowała się w jego stronę, by w końcu go dogonić, niemal brutalnie szarpnąć za ramię i wpaść w te jego apollowe ramiona, zanosząc się płaczem. łał, 59 ;q.

przytulił ją mocno do siebie, jakby chciał jej tym samym powiedzieć, że nie chce i nie może jej stracić. kochał ją, najmocniej jak umiał, nigdy nikogo nie żywił aż tak silnym uczuciem. przez tę chwilę, gdy czuł ją w swoich ramionach, zaczął wierzyć, że może im się udać, że będzie dobrze o ile tylko teraz zrezygnuje z wyjazdu na jej rzecz. i stał tak, nic nie mówiąc, bo i tak raczej nic nie przeszłoby mu teraz przez gardło, nic oprócz kompletnie niezrozumiałego bełkotu.

wtuliła się w niego z desperacją, chłonąc jego ciepło, jego dotyk, jego zapach. zmoczyła mu totalnie ramię swoimi łzami, które nie przestawały cieknąć i, jak jej się wydawało, nie miały najmniejszego zamiaru. błądziła dłońmi po jego szerokich plecach, łkając tak rozpaczliwie, że aż ludzie się oglądali.
- powiedz... powiedz mi, że-e-e zosta-aaa-aajesz.

-zostanę, jezu, nie wiem.. nie wiem jak mogłem być takim chujem, jak mogłem w ogóle pomyśleć o tym, żeby cię tu zostawić.. - wyszeptał i zaczął niemal na ślepo całować ją w jej pachnące włosy, w jej zapłakaną, piękną twarz. dopiero teraz zrozumiał to wszystko, zrozumiał, że bez niej nie dałby sobie rady, że to wszystko jest dla niego za trudne, kiedy anne nie ma przy jego boku.

jeśli to w ogóle możliwe, zamiast przestać płakać, co wydałoby się logiczne, rozpłakała się jeszcze bardziej i wcale nie wyglądała teraz jak słodki kociaczek, to muszę powiedzieć, cała czerwona na twarzy i osmarkana, mocząc mu pół koszulki łzami, chyba będzie musial ją wykręcać jak wrócą do domu. westchnęła drżącym oddechem w jego szyję.
- mówiłam, że cię zatrzymam - wyszeptała bardzo cicho wprost do apollowego uszka, by po chwili pocałować go z całą czułością i miłością, jaką w sobie nosiła do niego.

ułożył prawą rękę na jej zgrabnych pośladkach, tak, musiałam dodać, że są zgrabne, xd, no nieważne. cholernie brakowało mu jej dotyku, jej zapachu, jej bliskości.. a przecież ich rozłąka trwała stosunkowo krótko, więc co byłoby gdyby wyjechał.. na zawsze? - kocham cię anne, najmocniej na świecie.. - wyszeptał. - i nie wiem jak dałbym sobie radę bez ciebie.

- chodźmy stąd - poprosiła, przymykając oczy, które chyba już wcześniej miała zamknięte, dajmy na to, bo ładnie zabrzmi, jeśli napiszę, że bała się je otworzyć, gdyż miała wrażenie, że to tylko piękny sen, który zaraz się skończy, a ona natomiast sama obudzi się w pustym łóżku, na poduszce pachnącej jedynie apollem i powoli już wietrzejącem z tego zapachu. aż się wzdrygnęła na tą myśl i przylgnęła do niego całym ciałem. - nienawidzę tego lotniska - no tak, ja chyba też bym nienawidziła, konkretniej to terminalu, jeśli od teraz miałoby się mi kojarzyć z rozstaniami, dokładnie tak, jak w tej chwili kojarzyło się anne.

objął ją więc, i poszli, gdzieś tam jeszcze odbierając bagaż itp itd....i możesz zacząć :d

Wysiadla z samolotu.Nie spodziewala sie ze jest tu az tak zimno.Oplotla sie szalem i ruszyla przed siebie.
home sweet home pomyslala.

Poleciała do Wiednia na dwa dni

poleciał do Wiednia taż, joł. ale na jakieś 2-3 dni.

Wróciła z Wiednia, przywitała się z rodziną czekającą na nią w hali i pojechała z nimi do domu

noah ne dał dojść do słowa nawet dominique, przyjechali nalotnisko, by teraz wsiąść do samolotu, który leciał do berna i to byłoby na tyle :3

mhm, właściwie, to przyjechali z paolo, na lotnisko, skoro mieli lecieć do włoch i teraz stali właściwie na terminalu patrząc na tablicę odlotów, i patrząc gdzie mają iść, czy coś w tym stylu. oczywiście, czekała ich jakaś tam odprawa, i nawet sprawdziła czy ma przy sobie wszystkie ważne dokumenty i miała. ale przypomniało jej się, że to paolo powinien mieć bilety. - hm, masz bilety, zapytała zamyślona.

miał lekki problem ze znalezieniem paszportu w domu, ale odnalazł się po intensywnym poszukiwaniu pod łózkiem. nie wiem jak tam się znalał, ale trudno. z drugiej strony miał nadzieje, że nie miał w walizce swojego sąsiada i nie wsadzą go do więzienia za przemyt ludzi za granicę, szczególnie nieletnich! ała. mam skotniałe palce z zimna i nie wiem w jaki klawisz trafiam xd
- mam - pokiwał twierdząco głową szukając ich właśnie po kieszeniach. aha.

okej, nie, nie ona nie miała takich problemów, ale właśnie teraz trochę jej się zakręciło w głowie, więc złapała się mocno ramienia paola, może to przez to, że właściwie to znowu miała anemię, i jedynymi osobami które o tym wiedziały, były ona i jej rodzice, w końcu nie miała przed nimi żadnych tajemnic. ale jeżeli chodzi o facetów w jej życiu, bała się o tym powiedzieć i bratu i paolo. hm, może bała się tego, że zaczną się nią opiekować, i rozczulać, a ona tego nie chciała. hm, więc przez chwilę dochodziła do siebie.

wydał z siebie jakieś tylko 'hejhejhej', obejmując ją w pasie, żeby nie upadła czy coś takiego. no bo przepraszam. zaprowadził ją do jakiś krzesełek, chyba że już siedzieli, i podał jej kubek wody, zapewne plastikowy. dajmy na to, że gdzieś blisko nich był taki baniak. no nie ważne.
- hej, co jest? - spytał siadając obok niej i obejmując ją ramieniem. oczywiście zaczeły się też jakieś pytania typu 'nic ci nie jest?'.

próbowała teraz metody wdech wydech i jakoś jej się to udawało. powoli przestało jej być niedobrze, i właściwie, to musiała tylko chyba wziąć leki i cokolwiek zjeść. ok, nie całkiem bywała szczera co do jej stanu fizycznego i psychicznego względem siebie i innych. napila się teraz trochę wody i spojrzała na niego, zza swojej grzywki, która wpadała jej do oczu. - nie, jest w porządku na prawdę. tylko mi się trochę w głowie zakręciło. to chyba te emocje. uśmiechnęła się niemrawo, ale kłamać to ona nie umiała, hm.

- nie jest w porządku, widzę - uniósł brwi odgarniając jej grzywke za ucho. właściwie chciał, żeby mu powiedziała co jest, nawet jak to będzie najgorsza prawda, że ma 9845986 chorób na raz ale to jest naszczęście nie możliwe. właściwie, to nawet mogli nie jechać jak będzie się źle czuła, bo gorzej będzie jak tam coś się stanie. i to co myślał, powiedział głośno, mam na myśli tej wyjazd - boisz się, że jak powiedz, to będę nadopiekuńczy i takie inne rzeczy? - pokiwał głową biorąc przy okazji wodę dla siebie, bo mu w gardle zaschło.

przełknęła ślinę i właściwie, to chyba musiała teraz sobie wszystko poukładać w tej swojej pogmatwanej główce, więc, przez chwilę myślała. napiła się resztę wody, i hm, no właśnie, połknęła jakieś wilamity, które przepisał jej jej własny lekarz. oparła teraz czoło o jego ramię i jakoś postanowiła to z siebie wydukać, właściwie, to chyba nawet trochę zaczęła płakać. ale enyłej, emocjonalnie podchodzi do życia, biedna. - mam problemy. jestem anemiczką. aha i mam anoreksję, właściwie, to coś do tego podobnego. tak mam od rozwodu rodziców. powiedziała i powstrzymała płacz. jakoś.

lekko głaskał ją po glowie, bo wiadomo, może układała fryzurę 8943 lat.
- chodź, pojedziemy do domu, czy coś - złapał ją za rękę i właściwie obejmował w pasie, bo bał się, że znów straci równowagę albo zakręci jej się w głowie. nie wiedział ile minęło od rozwodu rodziców, przyjamniej nie przypominał sobie takiej informacji, nie wiedział ile w tym siedziała. w kazdym razie miał nadzieje, ze to coś anoreksjo-podobne nie jest aż w takim stanie, że nie da się z tego wyjść. chodź podobno zawsze zostaje takie przeknonanie.

pokręciła głową w zaprzeczeniu. - a nasz sylwester, hm ? mieliśmy go spędzić przecież tam, hm. właściwie, to wiesz, nie musimy rezygnować z naszego wyjazdu, bo ja jestem chora. przejdzie mi, chyba. powiedziała, chyba mało przekonywająco, bo teraz chyba nie da się go przekonać, i wiedziała, że teraz tym bardziej będzie chciał się nią zająć i takie tam. i nie wiadomo, czy właśnie, nie będzie chciał z nią zamieszkać, ale chyba nie ?. hm. pocałowała go w policzek i się do niego przytuliła.