dziedziniec

Całe szczęście była już po wykładach. Usiadła na dziedzińcu, na murku, czy innym jakimś, z kubkiem kawy ze starbaksa, jakieś zwyczajne kapuczino i stwierdziła, że chętnie wyskoczyłaby na jakieś drinka, ale nie miała z kim, a na dodatek było jeszcze wcześnie.

szedł z wykładu na temat broni nuklearnej na której był wolnym słuchaczem bo zabłądził i patrzy,a tam bf, swoją drogą nie mam zbyt wiele weny, więc objął ją w pasie i pocałował w ucho, bo z tyłu ją zaszedł, kucać musiał. - cześć.

Ja już wypadłam z obiegu i też nie mam, hyhy.
BF poznała Harolda po głosie, na jej usta wpłynął uśmiech =d. Więc odwróciła się w jego stronę, odstawiając wcześniej kubek na bok. - Cześć, Knock. Myślałam, że umarłeś, pisałam do ciebie - zauważyła z niemałym wyrzutem, no bo co on sobie myśli.

i poszedł jak zuzia idzie szopink ;\

BF też poszła szopink :<

nathaniel siedział na dziedzińcu, z jedną nogą na ławce, drugą spuszczoną na ziemię i popalał davifoffa, co chwilę strzepując popiół. było mu wszystko jedno, znów paryż, znów miejsce, które kochał, tyle że wydawało się jakieś takie puste. bez osoby, którą dażył nieskończonym uczuciem, bez osoby, dla której poświęciłby naprawdę wiele. to już nie ten sam paryż, lou już nigdy nie zabierze go na pyszne ciasto babci.
- kurwa mać - mruknął pod nosem, przybity ogólną chujnią. teraz liczył się tylko on i ewentualnie jego papieros. może jeszcze odrobinę oświetlony pomarańczowymi wiązkami bijących od latarni ulicznych, główny budynek sorbony, na który właśnie spoglądał. tylko.....gdzie cholera były jego kapcie? cały dzień szukał, bezskutecznie.

okej, więc mogę odpisać na pięknego melodramatycznego posta, skoro występują w nim kapcie. no wiesz, to tak jak film z clooneyem, musisz zobaczyć ze względu na kapcie xd.
abigail wracała tędy z sama nie wiem skąd. może z le paris paris, bo dzisiaj nie miała najmniejszej ochoty na przebywanie w zbyt głośnym klubie ściśnięta przez masę ludzi? napawała się urokiem paryża nocą i zauważyła nathaniela. zastanowiła się czy przed nim uciekać, czy może podejsć. zdążyła jednak poczuć się samotna, więc uznała że z dwojga złego lepsze towarzystwo nawet kogoś podejrzanego o bycie agentem federalnym niż żadne.

a nathaniel nadal rozmyślał na temat lou. może gdyby nie wyjechał, był przy niej kiedy wyszła ze szpitala, wszystko potoczyłoby się inaczej? może teraz siedzieli by w jego pieprzonym mieszaniu ciesząc się po prostu sobą?
- kurwa mać - powtórzył i dopalił papierosa, by zgasić go o podłokietnik i rzucić gdzieś w krzaki (a potem się dziwią, że liczba pożarów rośnie). odwrócił wzrok od okna, w którym miał zajęcia z politycznego myślenia, by dopiero teraz dostrzec sylwetkę abigail w świetle ulicznej latarni. chyba nawet ją rozpoznał, ale uśmiechnął się tylko mówiąc coś w stylu 'cześć' i wcisnął ręce do przednich kieszeni rurek.

-cześć - mruknęła i usiadła obok niego, podkurczając nogi pod siebie, a właściwie pod ławkę. spojrzała na niego bynajmniej nie wścibsko, ani nic z tych rzeczy. raczej ukradkiem, bo nejt nie wydawał się być zbyt towarzyski. szkoda, że nie było tego widać z daleka. może w ogóle odpuściłaby sobie podchodzenie do niego, bo zamiast poprawić sobie humor, wpadła w jeszcze głębszą melancholię, zastanawiając się co jest przyczyną zmartwień n. pieprzona matka teresa się znalazła. myślę, że abi będzie miewała takie melancholijne momenty, w przeciwieństwie do paige, żeby nie były zbyt identyczne - przeszkadzam?

nathaniel nadal bił się ze swoim moralniakiem, to wszystko jego popieprzona wina. jutro pójdzie na grób lou i ją za wszystko przeprosi. cholera, jakby to miało jakieś znaczenie. i tak go nie usłyszy. niespecjalnie wierzył w rozmowy ze zmarłymi czy tego typu pierdoły, tym bardziej nie gadał i nie płakał do pomników. tymczasem, spojrzał znów na abigail, czemu ciągle chcę napisać alex? no nieważne. w każdym razie jej głos wybudził go z zamyślenia, toteż uśmiechnął się. szkoda, że było dosyć ciemno, nie mogła zauważyć blizny :c.
- nie żartuj, abigail. właśnie. naprawdę zgadłem? - nie przestawał się uśmiechać, bo nie należał do ludzi, którzy mając doła wyżywają się na innych czy coś w tym rodzaju.

-no tak, tak. hm, nie jesteś jakąś wtyką mojego ojca, czy coś, prawda? - zapytała przechylając głowę. musiała wiedzieć! od tego zależał rozwój ich znajomości. no wiesz, w przypadku potwierdzenia jej obaw smuszona będzie do szybkiej ucieczki, ostrzeżenia paige i zmiany imienia oraz nazwiska. zamiast tego uśmiechnęła się zakłopotana i nawijała kosmyki włosów na palec. nathaniel był wyjątkowo przystojny, co zdążyła zauważyć już pod pomnikiem stalina.

lou, lou, lou. jaka znów lou (loł z tipejna i floł też nie). lou już nie było, poniekąd przez niego, ale przecież nie może do końca życia się nią przejmować prawda?! prawda?! okej, najchętniej to sam by się zabił, gdyby ktoś mu obiecał, że to przywróci jej życie, ale czary nie istnieją, harry potter też nie (drako też ne ;<).
- słucham? niestety nie znam twojeo taty, abigail. to po prostu pierwsze imię, które przyszło mi na myśl, bo ostatnio czytałem świetną książkę, o drugiej wojnie światowej, a jej bohaterką była właśnie abigail i hm....tak jakoś wyszło - wytłumczył sensownie, bo mimo błędów, które w życiu popełnił, był bardzo, bardzo mądry, właśnie to wymyśliłam.

-stąd moje imię. przerażasz mnie, a nawet nie wiem kim jesteś - zadrżała, bynajmniej nie ze względu na stopień przerażenia, a raczej chłód panujący o tej porze w paryżu. szczelniej owinęła się swoją chustą i objęła ramionami. przeklinała się w duchu za to, że zapomniała rękawiczek i czapki.

podrapał się po nosie, czyżby alergia na cypisa? :c cypis to kot nathaniela, a gdyby nie mógł go mieć, to chyba by się rozpłakał i mówię całkiem poważnie, rajt? nie, to na pewno nie alergia. wyciągnął nogi przed siebie, obserwując przez chwilę znoszone konwersy. nie mógł się z nimi rozstać ;<.
- dlaczego cię przerażam? nie mam trzeciej nogi, nie jestem wampirem, chyba nie jestem jakimś tępakiem, więc hm.......- zamyślił się na chwilę, już nie o lu, tylko o tym, że może faktycznie zachowuje się głupkowato.

zdjęła z głowy papierową torbę i spojrzała na niego z uśmiechem. no dobra, wcale nie miała na głowie papierowej torby, ale owszem spojrzała na niego, uśmiechając się jedynie kącikiem ust.
-oh, nie masz, fakt i nie uważam cię za tępaka chociaż w zasadzie nie mogę wiele o tobie powiedzieć. chodzi mi tylko o twoją przerażającą domyślność.. nieważne - uznała, że gada od rzeczy więc zamknęła się i lekko zaczerieniona, dzięki bogu że było ciemno, spuściła wzrok na swoje erforsy.

oblizał spierzchnięte i chyba zbyt suche usta. jak on dawno biedny się nie całował. machał sobie stopami, chyba nawet stworzył w myślach teatrzyk w stylu but jeden i but dwa, bo dopiero po chwili się opamiętał. było mu trochę chłodno, ale to tylko chwilowe, nie opłacało mu się już tracić całego dnia na jakieś głupie zakupy. podrapał się po skroni, stwierdzając, że i tak nie kupi nowych butów, bo paryż to nie antarktyda, zima nie trwa wiecznie.
- nie przejmu się, naprawdę. tak sobie powiedziałem, nawet nie zdawałem sobie sprawy, że masz tak na imię. bardziej pasowało mi coś.....oh juliette mi pasowało - bo właśnie doznał olśnienia pamięciowego i mu się przypomniało.

-oh, juliette to znacznie milsze imię od abigail - przemilczała sprawę tego, że było jednocześnie jej drugim imieniem, bo byłoby to cokolwiek dziwne. zamiast tego schowała dłonie w kieszeniach swojego szarego płaszcza przetykanego magiczną błyszczącą nitką, nie wiem jak ci to opisac natty taki ma więc wiem co piszę. haha! - zimno mi, nejt.

co za natty...............
od razu zareagował, bo on był prawie jak książę. z księciem chodził na balety, hyh. z księciem monako oczywiście. okej, więc zdjął kurtkę, tę samą, którą miał na sobie rano, by nachylić się nad abigail i zarzucić na jej ramiona. uśmiechał się, dosyć delikatnie, nie chciał przecież, by jeszcze bardziej się przestraszyła.
- abigail jest zupełnie przyjemnie - powiedział i chyba nawet miał ochotę pocałować abby, ale się rozmyślił, by wrócić do poprzedniej pozycji.

kiedy się nad nią pochylał i poprawiał kołnierzyk swojej skórzanej kurtki, która notabene przyjemnie pachniała skórą właśnie i jego perfumami, zmrużyła oczy praktycznie czując jego pocałunek na ustach. nie ma to jak siła imaginacji abigail. oh, za dużo romantycznych filmów. ogarnęła się jednak i otworzyła oczęta, mając cichą nadzieję że nathaniel niczego nie zauważył, bo w przeciwnym razie wyszłaby na kompletną idiotkę. w dodatku napaloną! przez mysl przeszło jej, że to opis pasujący do paige, postanowiła jednak nie być aż taką suką. wbrew wszystkiemu kochała siostrę.
-dzięki.. huh ale teraz tobie będzie zimno i i sama nie wiem - przejęła się, bo jak już wspominałam, cholerna z niej matka teresa z kalkuty, a ściślej z londynu.

kalkuta, no seksy. nathaniel, nie wiem dlaczego napisałam thomas, przymknął na chwilę oczy, rozkoszując się chłodem, który owiewał jego szyję. odchrząknął chyba nawet, bo bolało go gardło od conocnego palenia na balkonie. oczywiście rozmyślał na temat śmierci lou i dopiero dzisiaj uświadomił sobie swój współudział, huh.
- mi? coś ty, w paryżu nie ma aż tak niskich temperatur. poza tym, zawwsze jest mi ciepło, chyba mogę chwilę pocierpieć, za kogoś innego, prawda? - jasne, że prawda, chociaż był taki w chuj mądry, nie mógł się opanować i obejmąwszy abigail jakoś tak w talii, jedną prawą ręką, bo od prawej strony siedziała, pocałował, niezbyt mokro, ale za to jak przyjemnie <3. teraz tkwił w bezruchu patrząc jej w oczy, na szczęście nie przeprosił, bo frajerem nie był, w dodatku kojąco głaskał ją po pleckach.

zamrugała, bo pomijając fakt że pragnęła tego pocałunku każdym nawet najmniejszym włókienkiem siebie, kiedy w końcu do niego doszło była zaskoczona, powiedzmy tym, że nastąpiło to właśnie w tym momencie bez uprzedzenia. dajcie spokój, pocałunek z uprzedzeniem? kiedy jednak wyrwała się z zamyślenia, do którego swoją drogą była skłonna, położyła zimną dłoń na jego gorącym karku, czując przyjemny dreszczyk podniecenia i oddała pocałunek długo i słodko. miała tylko nadzieję, że nie przymarzną do siebie ustami, biorąc pod uwagę niezbyt wysoką temperaturę. chociaż w zasadzie nie byloby to niczym potwornym, być tak blisko niego przez cały czas. przymeknęła oczy, czując że odpływa.

ale, że zemdlała? dobra nieważne. :d nathaniel przytrzymał ją w talii, by delikatnym aczkolwiek stanowczym ruchem przysunąć bliżej siebie. była taka drobniutka ;< bał się, że ją zaraz połamie, złamie, załamie, przełamie itp itd. tymczasem jednak, zatopił się w miękkościach ust abigail, ale niezbyt długo, bo obawiał się, że będą chorzy ;<.
- hm - mruknął, kiedy już odessał się od abby na chwilę by potrzeć czubkiem nosa o jej delikatną skórę na szyi - może pójdziemy do mnie? a potem ja cię odwiozę czy coś takiego?
taksą, bo nie miał prawka.

nie zdał egzaminu 69 razy i postanowił nie podchodzić do niego ten siedemdziesiąty. biedny chłopak.
-oh, hm - zastanowiła się nad tym chwilę. nie znała go i pomijając epizod nieziemskiego pocałunku nathaniel mógł być przecież jakimś zboczeńcem albo kimś w tym stylu. opanowała jednak szalejące w jej głowie jak chmury na niebie myśli i uśmiechnęła się słodko, przypominając sobie, że przecież życie jest do cholery za krótkie żeby zastanawiać się nad takimi błahostkami. najwyżej ją zabije, no trudno - jasne. czemu nie - jeszcze raz pocałowała go w sam środek ust.

a on ją zabrał i teraz tajm for mi, popiszę się w szukaniu jego mieszka.......

Siedziała sobie z notatkami po zajeciąch i kubkiem kawy w ręku.

Natomiast Paul przyszedł teraz na dziedziniec. Był bardzo znudzony, bo jak zwykle na wykładach zamulali. Nie lubił się uczyć, ale musiał. Przyszedł więc tu i usiadł gdzieś.

Teraz kiedy zaczeło robić się jej zimno, stanęła i oparła się o coś przeracając notatki bez celu.

Nudziło mu się trochę, więc podszedł do jakiejś dziewczyny. była nią Sophie.

- Podziwiam Cię. - powiedział.

Chyba na początku nie zakapowała o co mu chodzi - Słucham? - Odgarnęła pasmo nieswornych blond włosów za ucho.

- Mówię, że cię podziwiam. Ja bym nie mógł się tak uczyć. I to jeszcze w taką pogodę. - odpowiedział.

-Ja się nie uczę - pokiwała przecząso głową - W zasadzie nie wiem co robię - Wzruszyła ramionami. Może potrzebowała sobie posiedzieć tak na dworzu.

- A to Cię nie podziwiam - powiedział z uśmiechem.

- No to nie. - mrukneła bynajmniej nie ironicznie. Schowała notatki do torebki i zaczęła sią przyglądać Paulowi.

- Jestem Paul - powiedział po chwili milczenia.

Sophie - Powstrzymała się od dygnięcia xD Jednak wyglądało to troszkę jakby się zachwiała.

Spojrzał na nią i pomyślał, że jej się w głowie zakręciło albo coś.

- Wszystko w porządku? - zapytał.

Taaak. - Odpowiedziała mu - Czemu pytasz.?

- Bo myślałem, że ci się w głowie zakręciło.

- Nie - usmiechęła się do niego nieznacznie. była pewna że jakby ją wkurzył to dostałby talerzem czy czyms podobnym.

- A na którym roku jesteś? - zapytał.

- na pierwszym - przewróciła oczami - A ty?

- Ja już na trzecim.

- Co studiujesz? - spytała nieco zaciekawiona. W zasadzie trochę mu zazdrosciła tego że on już praktycznie kończy a ona zaczyna.

- Stosunki międzynarodowe... a Ty?

-psychologię

- To ciekawie... Nie jest ci zimno? - zapytał, bo pogoda była taka typowo zimowa.

- Nie - Z uwagi na dosyć ciepłą kurtkę - Chyba że nie chcesz tu zemną siedzieć tylko isć na kawe.

- Jeżeli masz ochotę na kawę to ja bardzo chętnie. Ale jeśli chcesz zostać to w porządku.

Wolę kawe. - Stwierdziła udając się w kierunku cafe de paris.

/zacznij.

bibliane spedzala szeroko pojety czas wolny w ten jakze nieswiateczny wieczor przesiadajac na jednym z murkow przedsorbonnych i to by bylo na tyle, o.