champs-elysées

- przeżyłbym, serio - uśmiechnął się, układając ręce dla odmiany na tjumowych łopatkach. musiał trochę zgiąć nogi, żeby potem nie bolała go szyja. w każdym razie pocałował tiiu w policzek, haha, bo to taki wstęp - nie jest mi zimno, serio. więc, powiedz mi jak to wymyśliłaś z tym powrotem do paryża, hm?

-nic nie wymyśliłam - zaczerwieniła się na wspomnienie zaistniałej sytuacji - ja po prostu.. po prostu się.. uznałam, że nie możesz zostać tu sam. chociażbyś mnie nie wiadomo jak zapewniał, że jest okej i dasz radę. ale przyznaj się, nie możesz w tej ręce utrzymać nawet długopisu, nie mówiąc już o kolcie czy jakiejkolwiek innej broni - zmarszczyła brwi, skupiona na swoim wywodzie. przestąpiła z nogi na nogę. było naprawdę zimno. zimniej niż przypuszczała. a skoro ona marzła w swoim jesiennym płaszczyku, wolała nie myśleć jak zimno może być sebastienowi. na zakończenie pocałowała go w czubek lodowatego nosa, który powoli robił się czerwony jak u żuli spod sklepów, joł. ale to z zimna.

- oh, no tak bo przecież tym mi akurat najbardziej będziesz w stanie pomóc, kiedy facet metr dziewięćdziesiąt wyceluje mi w serce - zadrwił trochę, ale to możemy mu wybaczyć, bo cóż, chciał dla niej dobrze, chciał żeby była bezpieczna, a ona robiła na przekór - śpimy dziś u mnie, czy u ciebie? w ogóle, myślę, że powinnaś sprzedać swoje mieszkanie, to znaczy nie obraź się, ale moje jest bardziej eee komfortowe - no jasne, to defense ;3.

zjeżyła się i to porządnie, bo wspominałam parę postów wstecz, że tiiu wyjątkowo kochała starą kamienicę nieopodal targu księgarzy, w której mieszkanie kupiła umyślnie, bynajmniej nie z braku pieniędzy. prychnęła coś pod nosem a propos tego, że skoro jest taki wspaniały to niech radzi sobie sam i ona ma to już w dupie i nawet może jechać do pieprzonego aspen gdzie nie będzie mu zawracała głowy. no patrz, nałożyły się na siebie dwie rzeczy i nerwowa & uparta tiiu wybuchła. no trudno, bywa i tak. a dziewczyna miała wyjątkowo trudny charakter. z tymi słowami oddaliła się, chcąc przejść na drugą stronę ulicy, gdzie zauważyła miłą apaszkę hermesa. obraziła się na niego, przez duże o. zarówno za obrażanie jej przytulnego gniazdka jak i umniejszenie możliwości pomocy z jej strony, o.

- ja pierdole - zaklął i no cóż, wybacz mi za niego, ale usiadł na ławce, by wyjąć z kieszeni papierosy i swoją zajebista zippo podpalić jednego. zaciągnął się dymem, myśląc, że jak tak dalej pójdzie to on chyba trafi do szpitala, z nerwów. póki co nie wstawał, bo miał nadzieję, że jeśli spali papierosa plus trochę ochłonie to ją dogoni. głupie baby!

wściekła jak osa weszła do butiku, co z tego że jest pół do jedenastej wieczorem, powiedzmy że hermes akurat był otwarty. oddychając głęboko szukała chusty, którą wypatrzyła na wystawie. ha! znalazła. powiedzmy, że wcześniej nie miała tej z secika i to jest właśnie ta, którą teraz mierzyła. westchnęła zirytowana, ale nie mruczała pod nosem że gówno prawda iż zakupy poprawiają humor, żeby nie wyjść na psychicznie chorą. tylko tak pomyślała. ot co. w zasadzie miała ochotę dać sebastienowi w twarz i powiedzieć, żeby pierdolił się razem z dymitrami, facetami w płaszczach i innymi pieprzonymi gangsterskimi sprawkami, że ona pasuje i ma tego wszystkiego serdecznie dość i nie ma pojęcia co jej strzeliło do głowy, że się na to zgadzała. chwila słabości, każdemu się zdarza. wróci do daniela i wszystko będzie płynęło leniwym tempem, po staremu. rzuciła ekspedientce kartę na ladę.

biedny sebek, nie wiedział co w głowie tiiu się działo, więc teraz ruszył jej śladami i wszedł do hermesa, rzucając swoją kartę ekspedientce.
- ja płacę - poinformował ją z uśmiechem, wiadomo, czyją kartę teraz wybierze. oparł się o ladę, zaglądając do nadąsanej tiiu - jezu, tiiu nie gniewaj się. chciałem po prostu zebyś zawsze była blisko, nie musimy koniecznie mieszkać u mnie.
on tu się stara, bo serio chciał żeby u niego zamieszkała, a ta takie coś odstawia, no co to ma być w ogóle!

-wracam do daniela - wymamrotała w końcu, starając się na niego nie patrzeć. ledwo przeszlo jej to przez gardło, bo tak cholernie zależało jej na sebie, że nie potrafiła opisać tego słowami, ale postanowiła sobie przed chwilą, że jeśli znajomość z nim ma wyglądać tak jak do tej pory to ona dziękuje. zabrała swoją kartę z heloł kiti i schowała do torebki, apaszkę od razu przewiązując na szyi. wyminęła go i ruszyła do wyjścia.

zabrał i swoją kartę, wcześniej oczywiście pani ekspedientka zabrała z niej pokaźną sumę, by teraz otworzyć przed nią drzwi, z dość kamiennym wyrazem twarzy, a jego serce, którego nie miał, w tym momencie pękło na pół.
- jeśli to ma cię uszczęśliwić - powiedział z bólem i głośnym westchnieniem.

tylko pokręciła głową, nie zwalniając kroku. właściwie nie widziała gdzie idzie, bo oczy zaszły jej łzami, ale powtarzała sobie że tak będzie najlepiej. i dla niej i dla niego. ukradkiem otarła oczy i skręciła w jakąś boczną uliczkę. nawet nie wiedziała gdzie, pieprzyć to. najwyżej się zgubi i spędzi noc na ulicy. zawsze to nowe doświadczenie do dodania.

Spacerowała z parasolką w groszki, starając się nie wpaść na żadnego turystę, co łatwe nie było.

siedziała na brzegu krawężnika w swoim czerwonym płaszczu, z włosami związanymi w wysoką kitkę, wypalając jednego papierosa po drugim. chciało jej się płakać, myśłała o ralfie, potrzebowała męskich ramion, to znaczy, hm, znaleznienia się w męskich ramionach, że tak to ujmę.

a breth przeklinał w myślach anne i ich cały związek. był wkurwiony, bo musieli się kochac akurat wtedy kiedy ona miała ochotę, a nie jak mu się chciało. musiał albo coś z tym zrobić albo po prostu jej za to wszysstko podziękować. był młody i piękny, mógł mieć każdą. rzucił okiem na mariette - nie wyglądała na jakąś rozruchaną dziwkę, przeciwnie. obudził się w nim samiecki instynkt zaopiekowania się nią, ale nic nie powiedział, tylko po prostu usiadł obok.

nawet nie spojrzała w jego stronę, trzęsącymi się dłońmi odpaliła już piątego camela, zajebiście zestresowana życiem. dopiero potem zauważyła bretha, który też nie wyglądal na rozruchaną dziwkę, tak więc uśmiechnęła się do niego blado.
- też masz zły dzień? - zapytała, nie należała do nieśmiałych, o nie.

przechodziła tędy w stronę łuku popijając ciepłe cappuccino i nucąc pod nosem delivery babyshambles dajmy na to.

wyrósł spod ziemi i zabrał jej kawę, żeby upi łyk i stwierdzi, że wcale mu nie smakuje. więc oddał, bo po co mu niedobra kawa. był wystarczająco sfrustrowany całym dniem bez papierosów, co teraz wynagrodził sobie dopiero co kupioną paczką czerwonych setek obracaną w dłoni. rzucił jeszcze 'cześc kejt', nie chciał przez ten cąły głód nikotynowy wyjśc dodatkowo na chama.

-cześć finley - odpowiedziała identycznym tonem zakrawającym na lekko chamski, ale w przeciwieństwie do niego uśmiechnęła się szeroko i starając się ze wszystkich sił nie wylać mu kawy na plecy, objęła go i nawet pocałowała w ucho. patrz jaki wylew uczuć względem niego. odsunęła się jednakże i podciągnęła spadające z tyłka spodnie - dawno cię nie widziałam. zapadłeś się pod ziemię gdzie nie miałeś kompletnie zasięgu w telefonie, czy jak?

-powiedzmy, że nie miałem kompletnie zasięgu. - mruknął, głaszcząc ją po policzku. odświeżał stare paryskie znajomości, stare holenderskie znajomości, stare szkolne znajomości, stare znajomości z czasów uniwerka, na nasza-klasa.fr miałby teraz więcej znajomych niż tarczyn pomarańczowy. - a ty, huh? to znaczy co u ciebie?


i uciekł bo przypomniał sobie że jest umówiony ze swoją narzeczoną z czaśów przedszkola a mnie woła mama i krzyczy!!!!!!!

Usiadła na jakiejś ławce w miarę nie ośnieżonej.

tak się zastanawiam dlaczego ten temat jest w naturze aleokej. w drodze do jkgfngrjthr zatrzymała się na chwilę przed wystawą LV i próbowała jednocześnie ogarnąc wzrokiem wszystko co się na niej znajdowało, jak i ogarnąc swoje rozwiewane przez wiatr włosy, nie oblewając się przy tym kawą z kubka, który trzymała w jednej ręce. i przeklinała w duchu tą cholerną pogodę

nie, żebym się nie zalogowała na kajlu i dodała posta jako coralie.
ja się nie zastanawiam, poparzyłam sobie język, to chwilowo moje największe zmartwienie ;c w każdym razie napatoczył się kyle eks łaj, właściwie dla matyldzi to on cały to jakieś chodzące eks łaj, no ale dobra. jedno ich łączy i to nie są francuskie filmy i zgaga, mianowicie mam na myśli przeklinanie w duchu na pogodę, bo tak się składa, ze było całkiem zimno, a kajlowi całkiem bardzo, jak mi. myślę też, że wiatr zaprószył mu do tego wszystkiego jego ładne oczy, więc cóż, wpadł na mathilde, oj. ale myślę, że nikomu nie stała się krzywda i leci z nami pilot, bo przecież szedł wolno dosyć, rajt? rajt.

poza tym, że po całym tym zderzeniu kawa ściekała jej po dłoni do rękawa, co nie było szczególnie przyjemne, to pewnie nikomu nie stała się krzywda. wymamrotała jakieś ciche 'cholerajasna', bardziej do siebie, niż do niego, bo była teraz skoncentrowana na szukaniu w torebce chusteczek, a nie na szukaniu sprawcy całego zajścia. co okazało się wyjątkowo trudnym zadaniem, więc wcisnęła mu na chwilę kubek z kawą, żeby nie oblac się nią ponownie.

woopsie, zapomniałam, że ona ma kawę, ; d
kajl zdążył przetrzeć oczy, które w wyniku tego zabiegu zaczęły go piec, zanim mathilde wcisnęła mu ten kubek z kawą. chociaż z piekącymi i zaczerwienionymi oczami, teraz przynajmniej już coś widział i właśnie zobaczył, że przez niego dziewczyna oblała się kawą. klnąc w myślach na własną głupotę, rzucił mathilde niepewne spojrzenie, trudno się dziwić, wyglądała na trochę zdenerwowaną, nawet się jej nie dziwię.
- nic ci nie jest? - zapytał. miał poczucie winy, tak, dzisiaj był dobrym małym kajlem, a poza tym to była ewidentnie jego wina, to a). jeśli chodzi o b) to miał nadzieję, że kawa nie była na tyle gorąca, żeby ją poparzyć. ale i tak się przejął.

-to tylko kawa, nie rozpuszczę się w niej... - powiedziała, bo jeszcze nigdy nie słyszała o śmiertelnym przypadku oblania się kawą i nie wyglądało na to, zeby miała stac się pierwszym. poza tym wytarła już dłoń pachnącą truskawkami chusteczką i zabrała mu kubek. - i właściwie już wystygła. - dorzuciła jeszcze, tak odnośnie b. przez chwilę rozważała wypicie zimnej kawy, ale ostatecznie wyrzuciła kubek do najbliższego kosza na śmieci. spojrzała jeszcze na chwilę na wystawę, ale wcale nie na miłe torebki, tylko na swoje odbicie w szybie, żeby poprawic spadający jej na oczy kosmyk włosów. a potem na kajla eks łaj.

nie ukrywam, ze go to uspokoiło, bo nie miał ochoty posiadania na sumieniu jeszcze poparzonej matyldzi.
- hm, to może w ramach zadośćuczynienia dasz się zaprosić na kawę, tym razem ciepłą? - zapytał, wytrzymując jej spojrzenie, jakie by ono nie było. - obiecuję, że tym razem cię nią nie obleję - dodał z uśmiechem i stwierdził w myślach, że z chęcią przeniesie się w jakieś miłe miejsce, gdzie jest ciepła kawa, gorąca nawet, i nie wieje.

nie, wcale nie próbowała zabic go wzrokiem, gdyby tak było to dołączyła by do grona moich postaci-psycholi, do którego należą już finley morderca i piotr i dudelaine... ale mathilde była spokojnym dziewczęciem, bez żadnego mrocznego alter ego, podwójnego życia, nie była też wilkołakiem, ani człowiekiem-stłubią i mordowanie kogokolwiek nie leżało w jej naturze, nawet za pomocą telekinezy. - może byc, może byc ciepła. - powiedziała, bo kawę mogła pic w nieograniczonych ilościach. rzuciła jeszcze jendo tęskne spojrzenie w kierunku jakiejs monogram canvas za szybą i mozesz zaczac gdzietsam.

kakao<3 parzy, ale jest wojna są straty.
ok, to idę zacząć... gdzieśtam.

powiedzmy, że włóczył się jak włóczykij wzdłuż sżązelize właśnie. szedł w kierunku łuku i generalnie było mu wszystko jedno czy palce odmarzną mu w erforsach, czy nie. jak na razie nie odmarzały, myślę że to pocieszające.

ja też myślę, ze to pocieszające, nie pamiętam jaka dzisiaj pogoda, idę zobaczyć. burza według ciebie, to spoko. więc ona też się włóczyła, szczęściara, bo nie było jej tak zimno jak mi. i oczywiście nie posiadała parasola ani innych akcesoriów, które zabiera się na wypadek deszczu oraz burzy, bo parasole są zue. sparzyłamsiękakaem.

łączę się z tobą w cierpieniu, ale nie zmienia to faktu, że nie lubię zaczynać konwersacji toteż pozostawię ten przywilej tobie. cieszysz się? wiem, że tak. tak więc parker szedł dalej i wszystko byłoby fajnie gdyby nie wysypały mu się drobne z kieszeni. schylił się i wygrzebywał je teraz z kałuży, oj oj.

jakoś to przecierpię, ja i mój poparzony język. no a z racji tego, ze ona nie poparzyła sobie języka, była całkiem zdatna do rozmowy, co w połączeniu z jej empatyczną naturą pewnie da jej początek. deimante akurat grzebała w poszukiwaniu czegoś w torebce, tak myślę i wtedy usłyszała brzęk monet uderzających o bruk, bo to fajnie brzmi, oraz chlupot tych, które wpadły w kałużę no i oczywiście ruszyła na pomoc biednym i uciśnionym, których teraz reprezentował ten oto sympatyczny młodzieniec, pozdro pani od polskiego.
- jeszcze kilka - powiedziała, uśmiechając się delikatnie i wyciągając do niego rękę z kilkoma monetami, które pozbierała.

-dzięki - wziął od niej monety, które były mu potrzebne do automatu z plastikową biżuterią, którą miał w planach sprezentować młodszej siostrze, albo była tylko przykrywką i tak naprawdę sam marzył o plastikowym naszyjniku z tukanem. podniósł wzrok na deimante, uznając że jest niczego sobie. zmarszczył jednak brwi, bo sprawiała wrażenie nieletniej, a on nie lubił kłopotów. zresztą, kto lubi? podniósł się.

oja, jeszcze trochę i ona zobaczyłaby te wszystkie turbinki, które kręciły się w jego głowie! może nawet jakąś projekcję tego naszyjnika z tukanem. okej, w każdym razie ona również się podniosła i nawet się nie zachwiała, na szczęście. zobaczyła jego zmarszczone brwi i zastanowiło ją to, bo odniosła wrażenie, że właśnie przeszła jakiś wstępny test
- nie ma za co - odpowiedziała, zakładając za ucho kosmyk, który prawie wpadł jej do oka. przyglądała mu się przez chwilę. doszła do wniosku, że to głupie, normalni ludzie chyba już dawno by się rozeszli.

-normalni ludzie już dawno by się rozeszli - zauważył, udowadniając tym samym, że oh ah łączą ich wspólne myśli. to takie romantyczne i filmowe. uśmiechnął się trochę cwaniacko, powiedziałabym i wrzucił monety do kieszeni swojego granatowego płaszcza. faceci w płaszczach są seksy.

/czejs zajeuty

amen. jeśli o facetów w płaszczach chodzi. to bardzo filmowe, deimante doszła również do takiego wniosku, w ogóle to zabawne, że pomyśleli o tym samym, oł. uśmiechnęła się trochę ironicznie i włożyła ręce do kieszeni, bo rękawiczek to boże dziecię też nie miało i zaczynało to delikatnie odczuwać.
- wygląda na to, że my się do nich nie zaliczamy - chyba faktycznie, facet wrzucający monety do kałuży i dziewczyna, która nie uznaje parasoli nawet wtedy, kiedy leje jej się na głowę.

wzruszył ramionami i chwilę udawał śmiertelnie poważnego, jednak momentalnie parsknął smiechem. to pewnie dlatego, że odjęłam mu jeden rok. dziewiętnastoletni będzie sympatyczniejszy i nie taki zdziadziały jak przed chwilą.
-zdaje się, że jednak nie - patrzył się prosto na nią, żeby nie napisać gapił, bo to mi się brzydko kojarzy i zastanawiał jak wygąda bez ubrań. no dobra, ale tylko przez chwilę - więć skoro oboje jesteśmy nienormalni, co z kolei prowadzi do wniosku, że do siebie bądź co bądź pasujemy: dasz się zaprosić na drinka albo coś bezalkoholowego w razie twojej nieletności lub abstynencji? - uniósł brew.

ładnie się śmiał, nie umknęło to temu detektywowi monkowi w spódnicy, chociaż teraz chyba w spodniach, jak się nad tym zastanowiłam.
- ciekawa teoria i to już po kilku minutach znajomości - odpowiedziała, łał, za rok dostaną nobla w takim tempie. - rozsądna nieletnia pewnie by się zastanowiła, ale tą kwestię już chyba rozwiązaliśmy, a mi jest zimno, więc pozwalam się zaprosić, na cokolwiek - dodała i nawet całkiem sprytnie jej to wyszło, bo w dalszym ciągu nie wiadomo, ile kto ma lat, do której chodzi klasy i z którym pokemonem ma piórnik.

a to przecież kluczowa sprawa, bo parker na przykład nie zadawał się z ludźmi, którzy mieli ołówki z bulbasałrem w piórniku z pikaczu. nie znam więcej pokemonów, przykro mi.
-hm - posmyrał się w kark nie osłonięty żadnym szalikiem, ani innym gadżetem. prawdopodobnie będzie w związku z tym pokutował dnia następnego, nie mogąc wypowiedzieć ani jednego słowa. tymczasem jednak miał to gdzieś i jedyne na czym się skupiał to usta deimante, których smak chciał sprawdzić jak najszybciej się dało - więc pozwalam ci wybrać swój ulubiony lokal. chyba, że jesteś cnotką i kujonką i nie wiesz gdzie znajdują się jakiekolwiek kluby w paryżu.
i zaczniesz, bo parker za bardzo się z niej śmiał pod nosem.

to dobrze, że ona miała wszystko z ponitą! ich znajomość jeszcze nie jest przekreślona.
deimante popatrzyła na niego z ... cóż, dołu, bo na pewno była niższa, nie ma innej opcji szczerze mówiąc, ale i tak wiemy, jakie to było spojrzenie. bo wiemy. szkoda, ze nie miał szalika, bo by go za niego pociągnęła, trudno.
- tak, bo na pewno chłopak wrzucający monety do kałuży jest lepiej zorientowany ode mnie - mruknęła i poszli, on śmiał się pod nosem, a ona nie wiedziała dlaczego i bardzo ją to nurtowało, pewnie całą drogę o tym myślała!

cohen szedł alejką, paląc pierwszego dziś papierosa. wsunął dłoń do kieszeni ortariolowo podobnej kurtki w kolorze głębokiego granatu, ściskając małą paczuszkę przygotowaną dla manet z okazji świąt. rozejrzał się dookoła, czy gdzieś przypadkiem nie widać jej drobnych kształtów. przystanął na chwilę, wydmuchując papierosowy dym.

przeczytałam papierowy, pozdro dla mnie i nie miałam pojęcia co autor miał na myśli. manette szła z naprzeciwka, żeby było filmowo i cudownie, trzymając w rękach naręcza papierowych toreb prady, chanel tudzież po prostu true religion, albo seven. w zasadzie miała kiepski humor, bo rajan od pewnego czasu zajął się jedynie głę, a adrien z niewiadomych powodów przestał się odzywać. to drugie jakby się zastanowić było korzystne, co jednak nie zmieniało faktu, że mała manette czuła się po prostu samotna. voila.
i przeszła dalej, pozdro.

Przyszedł tu paląc papierosa. Czekał na maxime.

przyszła biegiem prawie bo i tak była nawet niedaleko. paliła sobie papierosa i nuciła pod nosem jakiś bitelsów, w końcu ich lubiła i była w ogóle przestronną dziewczyną. podeszła radośnie do paula i wykrzyczała jakieś cześć i się ciągle do niego szczerzyła.

- No cześć. Dobry humor dziś masz czy mi się zdaje? - zapytał również szczerząc do niej. Rzadko ją widział w dobrym humorze.

- mam dobry humor, jeżeli o to pytasz. uśmiechnęła się i zaczęła gibać w tył i w przód, jak dziecko szczęścia. brakowało jej tylko gitary i hipisowskich ciuchów, zupełnie jak jej rodzice, wyglądała by wtedy. arystokraci, a tacy walnięci, cóż, i ona też taka jest.

- Tak bez powodu ten dobry humor? - zapytał i zaciągnął się papierosem. - czy może dlatego, że mnie długo nie widziałaś? - zapytał z uśmiechem.

- nie wiem, dlaczego. po prostu mam. a nie mogę mieć dobrego humoru, hm ? zapytała i obróciła się wokół własnej osi, i jej ładna spódniczka zawirowała, w końcu, miała dzisiaj długą spódnicę, ale nie taką, jak hipisi, a szkoda. bo ładnie by pewnie wyglądała w niej.

- Możesz. Wręcz bardzo mnie to cieszy wiesz? - powiedział uśmiechnięty. Patrzył na nią uważnie, bo w końcu nie często widział ją w takim nastroju.

- bo się we mnie zakochałeś. zaśmiała się przyjemnie całkiem, i nie, nie śmiała się bynajmniej z niego, o nie. - wiesz, podobno jak się facet zakocha, to zdolny jest do wszystkiego, serio. uśmiechnęła się i strzepnęła popiół na śnieg.