wąskie uliczki paryża

po prostu szedł. nie pił, nie palił, konia nie walił.

Dziewczyna szła przed siebie oglaając sobie buty po czym udeżyła coś z ipertynentem tak że sie wysypala

wracała z przereklamowanej imprezy w mokrej, a co za tym idzie przyklejonej do nagiego ciała małej czarnej, a właściwie fioletowej jeśli mam być szczera. jej kok, który na koka w tym momencie w ogóle nie wyglądał, zwisał smętnie mocząc jej i tak mokre plecy. a szpilki dżimiego czu niosła w ręku. jednym słowem, nie była zbyt zadowolona z tego wieczoru.

zatrzymał się, widząc jakąś dziewczynę, która wpadła na rynnę czy coś takiego, xd. zapytał, czy nic się jej nie stało! niestety w tej chwili nie ujrzał ałreli, która miała okazję podziwiać jego plecy :c

których nie poznała, bo z jakiej racji by miała rozpoznać. przeszła dalej.

Spojrzała na chłopaka dziwnym wzrokiem
-Żyje...-powiedziała patrząc na niego i próbowala się podnieść co średnio jej wyszło z powodu na lekko "odmienny stan" imowiąc tu nie mam na myśli ciąży

on zauważył jej nogi, w końcu to facet, kók. i zasadniczo wlepił wzrok w jej plecy, lustrując wzrokiem sylwetką i rozwalony kok. a jako, że jest estetą, podziwiał jej świecącą skórę-to przez te krople wody.
pomyślał, że drusilla była wstawiona, zresztą, czuł wódkę, napisałam łydkę. - dasz radę? - zapytał, odrywając wzrok od pleców oreli.

-a mam inne wyjście-zapytała przyglądajac się mu po czym przekrzywiła głowę w prawo-mamusia mówiła żeby nie rozmawiać z nienzajomymi a...e..ja cie nie znam Drusilla jestem-powiedziała uśmiechając się lekko

- więc, drusilla, jak pójdziesz prosto to trafisz na postój taksówek. - doradził, odwracając głowę i normalnie jak zahipnotyzowany patrząc w plecy nieznajomej aka oreli! jakby wiedział, że to ona, to by jej coś zrobił :C niefajnego.

-trafie-powiedziała dumnie podnosząc sie z ziemi -ale się tam nie wybieram-powiedziała już bardziej "ogarniając faze" przygladała się mu uważnie...-kogoś mi przypominasz...

no dobra, więc upuściła jedną ze szpilek jimmiego choo, klnąc pod nosem i schylając się, żeby ją podnieść co zaowocowało odsłonięciem jej jędrnego tyłka. bo jak już kilkakrotnie wspominałam, nie miała bielizny. zakołysała się nieznacznie.

- tak wiem, podobno mam w sobie coś z cartneya. - odparł, ponownie odwracając głowę i uwaga, zonczek pstronczek widząc cholernie jędrny (znaczy danjel tak twierdzi) tyłek oreli. ulala. gorąco się komuś robi, ale na razie wszyscy są na swoim miejscu :3

rozbiła sobie namiot i karmiła bezdomne koty, czekając aż dżony raczy oddać jej torebkę i telefon. grała przy tym na gitarze i śpiewała etniczne piosenki z góralami, którzy przyjechali z polski specjalnie na tę okazję. a koty skakały przez ognisko.
dziękuję za uwagę.

-niee-skrzywiła się-bardziej z...e...Edwarda norzyco-rękiego-powiedziała patrząc na niego uwaznie-dobra ja sobie ide papa-powiedziała po czym troche koślawie pobiegła deikatnie móiac przed siebie

ruszył w kierunku dziewoja z jędrnym tyłkiem, wolę sobie nie wyobrazać tego obozowiska.
więc ją dogonił i bezczelnie chwycił za rękę!

-jasna cholera, kolejny pieprzony psychopata? - jęknęła wyrywając rękę i nawet na niego nie patrząc. westchnęła głośno i przyspieszyła - koniec przedstawienia na dziś!

- jezu, to ty. - mruknął początkowo z nutką żalu, a potem rozbawienia. zaśmiał się, przeczesując dłonią włosy. - hm, fajny tyłek oreli. - mejk yt fani!

-dziękuję. powinszować talentu do prawienia komplementów - zatrzymała się, odwracając przodem do niego. było jej zimno w stopy. właściwie cała się trzęsła, tak więc rozumiesz że nie miała nastroju na żarty/cokolwiek dżonego - i oddaj moją torebkę. masz ją, prawda? - przestąpiła z nogi na nogę.

- tak, noszę przy sobie, wąham i wrzucam miłosne liściki. ubierz się. - okrył ją swoją granatową kurtką, bo przecież wie, jak jest zimno, wczoraj niemalże umarł przez ołreli. - mam ją w domu.

-to kolejna tandetna sztuczka pedofilów aka kierowców tirów? - chyba bełkotała od rzeczy, ale ciągle była niejako pijana. okryła się szczelniej jego kurtką, do swojego przemówienia dorzucając ciche 'dziękuję'. kochamy sprzeczności. chodzący oksymoron.

- chodź ołreli, zaczynasz bredzić. - mruknął i objął ją ramieniem, żeby po drodze nie zgubić. i zacznę, bo chyba nie ma mieszkania.

szła, chwiejąc się trochę na swoich wysokich, błyszczących chabrowych koturnach, miała już zmęczone stopy od całego dnia na mieście, że tak elo powiem. oblizywała usta raz co raz i walczyła ze złowrogim burczeniem w brzuchu! ;c

przyszła i oparła się o ścianę. wciąż przemyśliwała wydarzenia tamtejszej nocy "a może to był sen" myślała gorączkowy. "nie, raczej nie. to było zbyt realistyczne" pomyślała.

wyciągnęła torebkę mini lajonków i zaczęła jednego zjadać "dobre" pomyślała. potem pochłonęła kolejne lajonki. nie mogła się powstrzymać, chciała więcej i więcej. wpadła do pierwszego lepszego sklepu, ale nie mieli tam mini lajonków. zdesperowana wybiegła więc na ulicę i zjadła szarego kota, który przechadzał się po tejże właśnie ulicy. okazało się, że kot ten nie jest jendak w stanie zaspokoić jej apetytu. nie zastanawiając się długo, wgryzła się w ścianę kamienicy, przy której stała. w końcu pożarła całą kamienicę, następną i kolejną. ludzie uciekali w panice, ale ich też nic nie było w stanie uchronić przed wilczym apetytem viki. dotarła w ten sposób pod samą wieżę ajfla. wystarczyły dwa kęsy, zeby wieża zniknęła z powierzchni ziemi. łuk triumfalny wydał jej się niesmaczny, ale nie poddała się. najbardziej smakowały jej budki telefoniczne i uliczne latarnie. wkrótce poczuła ogromne pragnienie. wypiła więc wodę z sekwany i już była gotowa do dalszej konsumpcji. po chwili zorientowała się, że cąły paryż zjedzony. ruszyła więc w kierunku niemiec.
otwarła oczy. wszystko było normalne "to tylko sen" pomyślała i wstała z ziemi bo zemdlała wcześniej.

wyrzuciła papierki do kosza i trochę chwiejnym krokiem poszła sobie gdzieś.

przechodziła tędy i zastanawiała się, dlaczego kawałek muru jest wygryziony!!!!

/o kurwa xdddddddd wiki, zabiłaś mnie

uwaga sprawdzam swoje mozliweosci pisania na klawiaturze teras:

wracała z jakiejś kawiarni, stukając obcasami o bruk, co podobno nie jest zbyt bezpieczne. przynajmniej tak uczą w szkole i każą nosić trampki w nocy. ale rosie miała gdzieś zasady bezpiecznego wracania do domu, nawet jeśli za każdym rogiem mogła czaić się viki, kiedy szpilki dodawały jej trochę centymetrów.

dobra, skaj przyszedł z parku tu, bo mi się cholernie nudzi, mam problemy z zasypianiem, mama mnie nie kocha itakdalej. no więc skaj w oddali usłyszał stukanie. początkowo pomyślał, że to dzięcioł, ale po głębszym zastanowieniu się, odrzucił tą myśl. słyszał stukanie coraz bliżej, aż tu zza mroku wyłoniła się sylwetka pewnej dziewczyny. on, znany jako romantyczny i emocjonalny, wzruszył się tym obrazkiem i bał się, że owa panna się zagubiła i może stać się ofiarą jakiegoś mordercy. więc podszedł do niej od przodu, żeby nie było i rzekł
- zgubiłaś się?- zapytał pełnym troski głosem, niczym troskliwy misio i zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu- bo jak nie, to chętnie się z Tobą zgubie.

-metaforycznie, w labiryncie życia, cholera, trzymaj to. - wcisnęła mu swoją torebkę, ale nie dlatego, że była świętym mikołajem w wigilię. jedynie po to, żeby schylić się i poprawić pasek przy buciku, który uwierał ja od jakiegoś czasu, co znacznie pogarszało komfort stukania.

spojrzał jak zapinała sobie paseczek i podziękował sobie w duchu, że faceci nie muszą nosić szpilek. on za to szpanował trampkami, prosto z conversa, więc chłopak miał się czym chwalić. trzymał tak jej torbe, i próbował zgadnąć z jakiego jest materiału, bo tak go to bardzo irytowało.
- skóra?- spytał gładząc torebke niczym jakiegoś kota, bo ona bardzo lubił koty, chociaż był na nie uczulony- jak chcesz, to możesz się pozwierzać. studiuje psychologie. chyba. albo farmacje? - spytał jakby to miało jakiekolwiek znaczenie i przyjrzał się jej twarzy, która w połowie oświetlona była przez uliczną latarnie.

-a nie wróżbiarstwo? - jej siostra studiowała wróżbiarstwo, więc wcale nie wydałoby się jej to dziwne. - tak, skóra. - zastanowiła się, czy nie ma przypadkiem do czynienia z szalonym obrońcą praw zwierząt i czy zaraz nie zostanie zlinczowana. wyciągnęła rękę po swoją torebkę, mając nadzieję, że chłopak zbytnio się do niej nie przyzwyczaił.

spojrzał na jej rękę a potem na torebkę. bardzo lubił skórę, miał na sobie swój ulubiony skórzany pasek, który lekko spadał mu z tyłka, bo był za duży. pasek, oczywiście.
- wróżbiarstwo?- wyobraził sobie siebie z kulą wręce i czymś jeszcze- a wyglądam na takiego?- dodał troche smutaśnie, bo zawsze wróżki i te inne kojarzył z jakimiś psychicznymi, nawiedzonymi staruszkami tylko czekającymi na wciśnięcie komuś kitui- aha, torebka- przytaknał i z bólem w sercu oddał ją jej, czując, że utracił coś wartościowego. lekko go to przybiła, bo w końcu wszystko przeżywał dwa razy bardziej, jak imoł.

- nie wiem,nie znam się na fizjonomii wróżek. - wzruszyła ramionami i zabrała mu torebkę,która notabene miała dla niej wartość sentymentalną, bo tata przysłał ją z kuala lumpur an wigilię '67. albo kilkadziesiąt lat później. i własciwie to bardziej chodziło jej o kartę kredytową i ulubioną szminkę, które się w tej torebce znajdowały. oparła się plecami o ścianę najbliżeszj kamienicy, mając nadzieję, że ściana ta się nie zawali (bo rpzykładowo jest nadgryziona, albo nadpiłowana przez viki).

oparł się też tak, że stykali się ramionami, bo on tak lubił się ocierać, niczym kot o kota. uśmiechnął się niezauważalnie, bo to dla niego było takie romantyczne. spojrzał na jej profil i próbował zgadnąć na podstawie jej nosa skąd pochodzi, bo tata go kiedyś tak nauczył i zawsze powtarzał, że to mu się przyda.
- francuzka?- spytał i modlił się w duchu aby nauki jego tatusia nie poszły na marnę. chciał ją oczarować, że niby taki mądry i wie wszystko, ale tak na prawdę to niewie nic. spojrzał na jej chuda i odkryte dajmy na to ramiona. zastanowił się, co w takiej sytuacji zrobić, poczym ściągnał swoją bluze w zielono- czarne romby, zostając w krótkim rękawku i podał jej ją- ubierz, bo będziesz chora- powiedział całkiem szczerz, niczym matka do swojej córki. w tym przypadku ojciec.

zaprotestowała cztery razy, z grzeczności, bo ja za to rodzice uczyli wszelkich zasad etykiety, również ciągle powtarzając, ze jej się to przyda. a potem zarzuciła bluzę na ramiona, bo faktycznie bło jej zimno, szczególnie odkąd opierała się o zimną ścianę.
-francuzka. -powiedziała, nie mając pojęcia, że świadczy o tym wygląd jej nosa. - teraz ty będziesz chory. - uświadomiła go, żeby potem nie przysyłał jej rachunku za lekarza, ani nie miał do niej pretensji. nigdy nic nie wiadomo.

spojrzał na swóje równie chude, oczywiście nie to co ona, ramiona, lecz nie odczuwał większego chłodu. wręcz przeciwnie, stykając się z nią ramionami, tak jakby jej ciepło emanowało do jego ciała i czył taki przyjemny, gorący dreszczyk. o tak, prawie jak dreszczyk emocji, ale to nie było to. chociaż trzeba przyznac, że obawiał się trochę, że zza roku za chwile wyjdzie jakiś seryjny morderca i zabije ich kaszanką albo czymś innym, jakto mu się ostanio śniło- dam radę. mam grubą skórę- uśmiechnał się do niej uroczo, chociaż w tym mroku pewnie tego nie było widać. imienia jej już nie mógł odgadnąć z kształtu jej nosa, który notabene był bardzo zgrabny, więc spytał się kulturalnie- masz jakieś imie? bo ja tak- rzucił z dumą w głosie, ale chciał, aby to ona pierwsza się przedstawiła, kulturka c'nie?

-nie wygląda. - uszczypnęła go w ramię, żeby sprawdzić. ale kawałek jego ramienia nie został w jej dłoni, więc chyba nie bło jeszcze tak najgorzej. więc upewniwszy się, że nie skazuje go na zamarznięcie, otuliła się abrdziej bluzą, która całkiem przyjemnie pachniała (to perłol blek medżik, czy tam jakiś inny). -tak, mam imię. właściwie to nie znam nikogo, kto nie miałby imienia. miałam kiedyś kota, który nazywał się kot. to rpawie jakby nie nazywał się wcale, prawda? rosemarie, tak właśnie mam na imię.

rosemarie kojarzyło mu się z jakąś dziewoją z brazylijskiej telenoweli, która przyłapała swoją przyjaciółke manuele z własnym mężem, riczardem powiedzmy- rosemarie... jest od tego jakiś skrót?- zapytał grzecznie, z przytaknięciem głowy, gdyż wypowiedznie tego imienia zajmowało mu za dużo czasu- a kot to bardzo orginalne imie. mało kto teraz nazywa kota kotem- przyznał szczerze, bo to była prawda. zastanawiał się jak najlepiej wypowiedzieć jego imie, z francuskim, czy angielskim akcentem. stwierdził, że powie to jednak w swoim ojczystym języku, gdyż rosemarie była franzuską i mogłaby go wyśmiać za kaleczenie tak pięknego języka- a ja jestem skye i lubie jak jest mi zimno - rzucił, aby dziołszka sie już tak nie przejmowała jego stanem zdrowia.

brazylijską telenowelę było słychać bardzo wyraźnie z okna nad nimi, co jakiś czas przerywaną reklamami proszków do prania, ale rosie niewiele mogła wychwycić z fabuły, bo bardziej koncentrowała się na tym, że skye ma całkiem ładne dłonie. miał też gęsią skórkę na przedramieniu, przynajmniej na tym, które jeszcze widziała w tych ciemnościach, co nie szło w parze z jego zapewnieniami, że lubi zimno. -rosie, może być rosie. - własciwie mogłoby być też marie, ale nie pamietała, żeby ktokolwiek tak do niej kiedyś mówił.

a on musiał sobie iść, bo się zorientował, że to była jego ulubiona telenowela, która miała 29380180 odcinków i ogładała go cała jego rodzina, więc stwierdził, że nie może nie szanować tak istotnej tradycji. oczywiście podał jej swój numer, między innymi po to, aby oddała mu jego bluzę, gdyż bardzo ją lubił. uszyła mu ją babcia, na drutach, więc utrata tego prezentu zawaliła by cały jego świat i tym samym wspomnienia z dzieciństwa. troche sie bał, czy może ją tak zostawić samą, ale wierzył w to, że to twarda dziewoja i jak co to może komuś wbić obcasa w oko, niczym panna młoda w kill bilu.

więc poszła i ziewała po drodze milion razy, bo chciało jej się spać. dobranoc.

sikał na hydrant

szedł i szedł, kiedy to oburzyło go zachowanie fafika, więc dźgnął go patykiem.

nasikał marko na nogę

nasikał mu na kubraczek, ale zapinając rozporek się zaciął i padł na ziemię, drżąc konwulsywnie.

nasikał marko do ucha i uciekł

wrcała tedy do domu z obfitej w śmiertelne niebezpieczeństwa wyprawy po papierosy. te śmiertelne niebezpieczeństwa to były dzieciaki na trójkołowych rowerkach, doniczki wypadające z okien i komary. ale jakimś cudem przeżyła, chociaż jeszcze wiele złego mogło się stać, na przykład mógł jej się jeszcze złamać obcas, albo faifk mógł ją ugryźć w nogę.

a martin nie wiem, co tu robił, ale no tak, mógł właśnie wychodzić ze swojego apartamentowca lekkim krokiem, z całkiem zasmuconym jak na niego wyrazem twarzy. jego emocjami targał jakiś powtór, to przez tą shopie!!! więc martin wcale nie był dziś żądny seksu, w y j ą t k o w o.