wąskie uliczki paryża

nadine z kolei wyszła z domu, sama właściwie nie wiedziała, dlaczego, bo najchętniej schowałaby się gdzieś i nie wychodziła. najśmieszniejsze jest to, że kiedy siedziała sama, aż ją skręcało, bo nie chciała być sama. a jak siedziała w domu z kajlem, to z kolei szlag ją trafiał, bo wtedy chciała być sama. czyli generalnie sama nie wiedziała, czego jej się chce. na dodatek nie piła jeszcze dzisiaj kawy i dość boleśnie odczuwała jej brak. tak więc szła teraz przed siebie, zupełnie nie wiedząc gdzie i po co, na dodatek wcale nie patrzyła przed siebie, skutkiem czego wpadła na sznurującego buty martina.

- do cholery, uważaj, jak chodzisz - warknął, nie podnosząc nawet głowy, bo właśnie zawiązywał fajny supełek i się na nim koncentrował. dopiero potem ją podniósł, by stwierdzić, że nadin:
a) rozłożyła się na chodniku obok niego
b) jest dziewczyną
c) seksowną dziewczyną
tak więc zaraz zrobił minę pokutującego grzesznika i wbrew temu, co powiedział wcześniej, wyciągnął do niej rękę, by pomóc jej wstać.

jej reakcją na martinowe warknięcie było głośne i raczej nieprzyjazne prychnięcie. cóż, zazwyczaj była raczej przyjaźnie nastawiona do świata, o ile świat był przyjaźnie nastawiony do niej. tylko, że ostatnio, to znaczy mniej więcej od wczoraj, nad nie należała do najszczęśliwszych ludzi w paryżu i wyraźnie odbijało się to w jej zachowaniu. i oczywiście ani myślała uznać siebie za sprawczynię całego wypadku, obarczając martina odpowiedzialnością. no bo, do cholery, kto sznuruje buty na środku chodnika?
- poradzę sobie, dzięki - mruknęła i postawiła się do pionu, sama, gardząc wyciągniętą pomocną dłonią martina. otrzepała się i obdarzyła martina chłodnym spojrzeniem.

westchnął ciężko. i tak był już wystarczająco udręczony i zmęczony przez życie. czy wszystkie kobiety musiały być takie same? puste, chłodne i skore jedyne do seksu, a jeśli już, to i tak nie zawsze! ot co, nienawidził kobiet, tak sobie myślał właśnie, jednocześnie spoglądając na jej biust. uznał jednak, że nie będzie się gapił zbyt długo, bo jeszcze dostanie po twarzy, tak więc podniósł wzrok na jej oczy.
- nic ci nie jest?

to ciężkie westchnienie obudziło w nadine ludzkie uczucia. ostatecznie przecież ona nie była najbardziej skrzywdzonym przez los człowiekiem na tej planecie, chociaż jeszcze kilka minut temu była o tym głęboko przekonana. dlatego też mina jej złagodniała i zrobiło jej się trochę głupio, że jest taka nieprzyjemna. nigdy nie przepadała za takimi ludźmi, a tu proszę - sama zachowuje się jak podręcznikowy przykład opryskliwej panienki.
- nie, w porządku - odpowiedziała. - a tobie? przepraszam, powinnam patrzeć pod nogi - dodała, uśmiechając się przepraszająco.

zbiła tym swoim zachowaniem martina z tropu, więc na dobry początek może uśmiechnął się lekko i nieznacznie, bo jednokącikowo i teraz próbował się zreflektować. nie mógł już tak bezkarnie obrzucać w myślach płyci przeciwnej wyzwiskami i obelgami, to było straszne, och.
- ja też przepraszam, bo nie powinienem się tak zachować. jakoś przeboleję! - uśmiechnął się dzielnie, skopała go po dupie, ale nie zamierzał się przyznać.

ojej, wybiła mu argument z ręki, och, to straszne!
uwierzyła mu więc, bo tak było przecież wygodniej. poza tym stwierdziła, że głupio byłoby go tak milion razy przepraszać. w związku z tym wpadła na inny pomysł.
- hm, cóż... - powiedziała wolno, ale bez przesady, zastanawiając się chwilę. - to może w ramach przeprosin zaprosisz mnie na kawę? - zapytała ze słodkim uśmiechem, bo takim oto sposobem mogła połączyć przyjemne z pożytecznym. jak już mówiłam, brak kofeiny źle na nią wpływał. a poza tym, nie lećmy w kulki, martin był fajny. haha, a ona jeszcze wczoraj miała dość facetów.

wyprostował się i nieco naprężył nawet, by podrapać się po tyle głowy i wyciągnąć przy tym trochę, jako że plecy go bolały po wykonaniu czynności jaką było wiązanie sznurówki.
- czemu nie? - wzruszył ramionami, mrugając do niej, a może raczej puszczając jej oczko, mogła czu się dzięki temu wyróżniona, o tak, bo martin podrywał tylko ładne dziewczyny. nie wiadomo jak puste, musiały być ładne i w jego typie, a jeśli w dodatku były inteligentne, to już w ogóle raj. - okej, chodźmy.
i zaciągnął ją do kawiarni, zaczniiij.

okej, to w starbaksie, idę zaczynać.

Szła tą wąską uliczką niedaleko mieszkania, nie rozumiała francuskiego, który słyszała dookoła i zastanawiała się czy trafi z powrotem

Znudziło jej się samotne chodzenie i poszła do kawiarni

spacerowała sobie i czekała na wybawiciela, bo czuła się w Pari samotna.
Poza tym rozpadał się deszcz, a ona nie miała okrycia wierzchniego.

pomyślała, że zostanie tu jakiś czas, a potem gdzieś pójdzie.

jak zwykle skończyły mu się papierosy w najmniej odpowiednim momencie więc chcą nie chcąc wyszedł do sklepu. szedł powoli mimo, że padał deszcz, ale w końcu od czego są kaptury. jego wzrok przykuła przemoczona dziewczyna. uśmiechnął się mimo wszystko i zaciągnął się papierosem. osłonił go oczywiście ręką żeby nie zgasł i naciągnął jeszcze mocniej kaptur.

/ to ja, to ja? ;dd dobra, tylko ja tu jestem. xdddddddddd

Yuki podniosła wściekle wzrok i zauważyła, że przygląda jej się jakiś całkiem interesujący chłopak.
Zdobyła się na miły uśmiech mimo tego, że była cała mokra, bo wydawał jej się słodki.
Podążyła wzrokiem za jego ładną ręką i stwierdziła, że ma ochotę zapalic.
Siegnęła wymanikiurowaną dłonią do kieszeni spodni i stwierdziła, że jej papierosy są doszczętnie mokre i całkowicie nie do użycia.
:<

/no dobra możesz być ty ;d <3

patrzył na nią zainteresowany. myślał o tym co ta dziewczyna próbuje wykombinować. oczywiście schował się pod jakimś dachem bo przecież nie będzie moknął co nie. odwzajemnił jeszcze uśmiech i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. spojrzał na nią po raz kolejny i bez słowa mimo, że była daleko od niego, tzn. pare metrów może, wyciągnął rękę z papierosami w jej kierunku. uśmiechnął się też tak przy okazji, a co.

/ njaa. <3


Wzruszyła ramionami myśląc sobie, że te przejście tych kilku metrów dobrze podziała na jej figurę ;dddddddd. Podeszła do niego i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, ostatnio uśmiechała się strasznie często.
- Dzięki. Co tu robisz? Myślałam, że tylko ja się zapuszczam w najmniej znane odmęty Paryża. - zażartowała, lekko i całkiem przypadkowo trącając go w ramię dłonią.

- nie ma sprawy. - uśmiechnął się do niej po raz kolejny. no bo on zazwyczaj uśmiechał się do ładnych dziewczyn spotykanych w ciemnej uliczce wiesz. - skończyły mi się papierosy i z drogi do sklepu trafiłem tu, chociał to może i dobrze - puscił jej oczko. - w innym przypadku nie poznał bym ciebie - dodał wkładając jedną rękę do kieszeni, bo w drugiej nadal trzymał papierosa. - jestem kaj, a ty?

/ zw, muszę zmyc mejkapa.

Yuki wynalazła w kieszeni zapaliczkę, która- o dziwo- dawała się zapalic. Szybko przystawiła papierosa do płomienia i po chwili mogła rozkoszowac się cudowną miętą?.
Zaciągnęła się.
- Uzależnienie łączy. - przygryzła wargę i po chwili wypuściła tytoń ustami, ale nie, że chłopakowi w twarz czy coś. - Kai? Ładnie. - wypowiedziała jego imię z akcentem japońskim, więc w jej ustach zabrzmiało trochę śmiesznie. - Yuki, Yu. Jak wolisz. - zmarszczyła brwi. - To chyba twój urok czy coś, bo zwykle nie gadam z nieznajomymi. Mama mnie przestrzegała i tak mi zostało. - była dziwna, ale szczera.

- nie bój się nie zgwałce cię - powiedział z uśmiechem, żeby się naprawdę nie przestraszyła. rzucił peta gdzieś za siebie i potarł o siebie dłonie. - Yu? ładne imię, skąd jesteś? masz nietypową urodę.. - dodał i przyjżał się jej uważnie mrusząc trochę oczy. - pewnie chinka, albo japonka, albo coś w tym stylu no nie? - trochę plątał mu się język, ale on zawsze tak miał i zazwyczaj mówił różne dziwne rzeczy i wógole.

/ XDDD

Ale Yuki wcale się nie bała i, nie powiem, nawet byłoby jej to na rękę. Żartowałam, nie była taką dz. ;dd
- nie no, wiem. poza tym mam gaz paraliżujący w torebce i nóż i wszystkie inne bronie palne i niepalne, ale nie użyję ich przeciwko tobie. - poinformowała go, jednak tak na wszelki wypadek. - Japonka. - odpowiedziała, trochę się bojąc, że ma coś przeciwko jej narodowości. - A ty? Jesteś z Paryża? Szczerze mówiąc, masz trochę dziwny akcent.

- ja jestem rodowidym francuzem. a akcent to pewnie dlatego, że całe życie mówiłem w dwóch językach, wiesz francuski, a poza tym angielski - powiedział z uśmiechem. - nigdy nie miałem przyjemności spotkać japonki. - podniósł do góry jedną brew. - ale powiem szczerze, że nie wiedziałem, że są takie ładne. - powiedział bo on zawsze rzuca takie poddeksty, no wiesz. - nie jest ci zimno? - spytał patrząc na jej mokre włosy, bo zakładam, że takie miała. odgarnął jej instynktownie kosmyk z policzka i uśmiechnął się do niej.

- Całe życie? To mieszkałeś gdzieś poza Francją? - zainteresowała się. spojrzała w jego oczy i zauważyła, że są bardzo ładne. poczuła ochotę aby mu to powiedziec, ale stwierdziła, że chyba z tym poczeka. przynajmniej chwilę. - są nawet ładniejsze. - wyszczerzyła do niego zęby w uśmiechu numer pięc.
poczuła muśnięcie palców na swoim policzku i pomyślała, że to chyba jednak nie ma powodów, aby podejrzewac go o zatajanie swojej osobowości, bo - rzeczywiście - zachowywał się jak rodowity francuz. albo włoch.
nieważne.
- no, może trochę. - wyszło jej to trochę żałosnie zważając na to, że była doszczętnie przemoczona.

- nie, mieszkałem tu, ale tata jest francuzem, a mama amerykanką więc sama rozumiesz. - powiedział z wymuszonym uśmiechem. wcale nie miał ochoty nawiązywać do swoich rodziców, ale samo tak jakoś wyszło. - nie, jestem pewny, że mnie kłamiesz - powiedział rozpinając kurtkę, żeby schować papierosy do wewnętrznej kieszeni. - na pewno nie są ładniejsze - dodał trochę ciszej, ale był pewny, że go usłyszała. - słuchaj, może odprowadzę cię do domu? - spytał. - bo jak dłużej tak postoisz to się przeziębisz i to będzie moja wina. - dodał z szerokim uśmiechem.

- rozumiem, rozumiem. - ucięła dyskusję o jego rodzinie wyczuwając, że to niezbyt przyjemny dla niego temat.
Yuki delikatnie zarumieniła się słysząc komplement z jego ust. W duchu błogosławiła to, że w tak nikłym świetle lamp ulicznych nie było widac tej lekkiej zmiany koloru jej policzków. ;ddd
- zmieniłbyś zdanie. możesz odprowadzic, jeśli chcesz. faktycznie cholernie mi zimno. - zgasiła papierosa o brzeg kosza na śmieci, o, bo ona kulturalna czasami byc potrafiła, i odgarnęła przemoczone kosmyki włosów z czoła.

- to prowadź - powiedział łapiąc ją za rękę, ale tak delikatnie. i uśmiechnął się do niej.
/zacznij.

/ to zacznę w mieszkaniu, ale niby, że przed ;ddd.

lincz: https://cthulhu.forumpolish.com/le-marais-f77/mieszkano-yu-t1781.htm

Usiadła na jednej z ławek o ile tak owe tu były, a może była tylko jedna, w każdym razie osiadła na niej z słuchawkami w uszach słuchając jakiś melancholijnych oraz dołujących kawałków. Podciągnęła nogi by usiąść po turecku, gdzieś w prawej dłoni ściskała kubek z kawa na, którą w istocie nie miała ochoty, ale fakt ogrzania nią rąk, skoro zapomniała rękawiczek był trafnym wyborem według jej mniemania. poszła sobie po 3973485 h -.-'.

wszyscy kochamy wąskie uliczki, donat kochał też, zwłaszcza, że tutaj mżawka nie mogła go dosięgnąć aż tak bardzo jakby chciała i nawet specjalnie nie potrzebował kurtki ani parasola, był w sportowej bluzie, w której ciężko mi go sobie wyobrazić. no, nieważne. miał wilgotne włosy nieco i spierzchnięte wargi, dłonie wsunął do kieszeni swoich rurek i szukał gumy do żucia po nich.

mimo wszystko lulu miała ze sobą czarny parasol, bo czarne są najfajniejsze zaraz za tymi w koty, pod którym się chowała, zastanawiając się, czy nie powinna przypadkiem zacząc pisać tego eseju na francuski, który ma zadany na poniedziałek. tak, pewnie powinna, więc westchnęła, stwierdzając, że chyba musi się powoli kierować w stronę domu. ale zaraz o tym zapomniała, bo zobaczyła donata, do którego pomachała ;o

Szła sobie spacerowym, niespiesznym kroczkiem, patrzyła na mijane domy i pomyślała "Oby snieg utrzymał się jak najdłużej, Paryż jest wtedy taki piękny"

hmm, nie wiem co on tutaj mógł robić, ale prawdopodobnie palił papierosa, kolejnego już dzisiaj i był bardzo zamyślony. i hm, myślał prawdopodobnie o niebieskich migdałach, słuchając ajpoda.

Zauważyła, że ktoś idzie z naprzeciwka a po bliższym przyjrzeniu się stwierdziła, że to damon. Kiedy przechodziła obok niego odezwała się - O, cześć, znowu się spotykamy!

uśmiechnął się do dziewczyny i wyjął słuchawki z uszu. wyłączył też ajpoda. i zgasił papierosa. - czeeeść, przypadek, zwyczajny przypadek. zaśmiał się. - hm, co ty tutaj robisz ? zapytał z uśmiechem, dejmonowym, oczywiście.

- Spaceruję - odpowiedziała, hm, co za błyskotliwość, dołączyła jeszcze do tego uśmiech - A Ciebie co tu sprowadza, w ten rejon miasta?

- hm, myślę że spacer. zaśmiał się. - no więc, skoro się już spotkaliśmy, to może pójdźmy na kawę, hm ? powiedział z kolejnym uśmiechem.

- Dobrze, a gdzie proponujesz? - ona oczywiście znała kawiarnie w Paryżu, ale zdała się na jego gust - W miłym towarzystwie czas przyjemniej płynie

oblizał usta, bo mu spierzchły od tego mrozu trochę. - proponuję starbaks. powiedział i użyczył jej swojego ramienia. - pogadamy, poznamy się lepiej. powiedział i uniósł delikatnie kącik ust.

- O tak, chętnie Cię lepiej poznam - odpowiedziała z uśmiechem. I zacznij

szwędał się po wąskich uliczkach paryża i szukał jakiejś dobrej cukeirni, w której zamierzał nabyc całą masę ciastek i ciasteczek celem nakarmienia nimi effy. nie był do końca przekonany, czy ta misja ma jakiekolwiek sznase na powodzenie, ale zawsze warto było spróbowac. stanął nawet przed jakąś wystawą, jak dziewczynka z zapałkami w boże narodzenie i usiłował wypatrzyc na niej coś na tyle kolorowego, że mogłoby zainteresowac jego siostrę i nawet skłonic do konsumpcji. wejśc do środka póki co nie mógł, bo musiał jeszcze wypalic do końca papierosa.

-cześć! - zawołała effy z typowym dla siebie entuzjazmem, może według niektórych wręcz przesadnym. pojawiła się jak zwykle z nikąd, nikt nie wiedział jak to robi, a ona nie miała najmniejszego zamiaru tego wyjaśniać. była harrym potterem, ale cicho. żarcik, głupi jak jego autorka, no trudno nikt nie jest idealny. stała w każdym razie za malcolemm z rekami przykrywającymi jego oczy i czekała na jakąkolwiek reakcję. miała nadzieję, że nie będzie ną zawał, czy coś.

reakcją nie był zawał, bo malkolm przyzwyczaił się już do jej pojawiania-się-z-nikąd, nawet jeżeli nie potrafił zrozumiec tego skomplikowanego mechanizmu, dzięki któremu effy spadała mu na głowę w najmniej spodziewanycm momencie. - mają tu tort truskawkowy w kształcie czerwonego teletubisia. - poinformował ją, wskazując na oślep jakiś punkt na wystawie cukierni, bo w końcu miał zakryte oczy.

zsunęła więc dłonie z jego oczu gdzieś na kark i tam je pozostawiła, bo zmarzły a kark malcolma był przyjemnie ciepły.
-nie lubię truskawek - poinformowała go spokojnie, nadal szeroko się uśmiechając. obejmowała go teraz ciasno, bo miała jakąs niejasną potrzebę przekazania komuś jakiejkolwiek czułości. no cóż są zwykli ludzie i effy też jest.

-to właśnie jest problem, effy. niczego nie lubisz. może ciastka malinowo-selerowe. okej, to nawet nie brzmi zachęcająco. możemy znaleźc jakąś inną cukiernię. ten facet za ladą wygląda jak wyjęty z rocky horror picture show. - szczególnie, kiedy stanowił drugi plan dla ciasteczek marchewkowo-selerowych. zaciągnął się filtrem i to nie było zbyt przyjemne doświadczenie, więc wyrzucił papierosa na ulicę, może nawet już na śnieg. i cuzł, że od tych uścisków effy zostaną mu siniaki.

-po prostu nie lubię truskawek - zaprotestowała i wypuściła malcolma z objęć, patrząc na niego niewinnie i dziewczęco. skrzyżowała ręce na piersi, bo było jej naprawdę zimno pomimo płaszcza koloru złamanego fioletu, czy jak inaczej miło to określić, widziałam taki w bershce <3.

chyba widziałam ten sam?!?!?! <3
-no tak. po prostu nie lubisz truskawek. więc gdzie chcesz iśc na obiad? - właściwie miał na myśli śniadanie, bo dobrze wiedział, że żadnego nie jadła, ale szybko skontrolował, że już za późno na śniadanie, a jako odpowiedzialny starszy brat musiał ją czymś nakarmic, jeżeli nie tortem truskawkowym, to przynajmniej hepimilem. chociaz wolałby, żeby wybrała coś innego niż makdonald.

-oh, łał. zabierzesz mnie na obiad, malcolm? - uśmiechnęła się do niego szeroko i zakołysała na boki jakgdyby lekko wiejący wiatr był w stanie tak nią miotać, oła - może jakaś włoska restauracja? - działała strategicznie. widziałaś odcinek skinsów w którym cassie pokazywała sidowi jak robi, że nikt nie widzi że nie je? zajebiste <3. efej działała identycznie, gadała i rozgrzebywała. tak więc makarony były ku temu idealne.

widziałam <3. - może byc włoska restauracja. - odetchnął z ulgą, ze nie jakaś orientalna serwująca sajgonki z kota. - i możesz nawet jakąś wybrac. - bo malkolm nie był entuzjastą włoskiej kuchni i nie miał pojęcia o włoskich restauracjach w paryżu i możesz zacząc.

Chodziła dosyć zamyślona co przerywało tylko pisanie z Julianem, tak więc spokojnie mogła na kogoś wpaść. xD