dejmona.

apartament, jak zwykle nowoczesny i przestronny.

Puka, nieprzymierzając, bardzo, ale to bardzo dotkliwie. Można rzec, że łomocze w drzwi. W końcu - odsuwa się, i z westchnieniem czeka.

/soorki, wieszałam pranko xd

więc, kiedy był w kuchni, usłuszał łomot. poszedł więc otworzyć drzwi, gdzie powinna znajdować się sara. otworzył jej. - czeeść. wejdź. zaprosił ją gestem ręki.

- No, cześć. - Zaśmiała się perliście, zdejmując buty. Weszła bardziej wgłąb pomieszczenia, i rozejrzała się z zachwytem - Masz mieszkanie, jak z jakiegoś filmu!

- emm, dziękuję. uśmiechnął się i poszedł do kuchni po tą lasagne. - napijesz się czegoś ? zapytał, krzycząc z kuchni.

- Obojętnie czego. Co dasz to wypiję. - Macha ręką, ostrożnie siada na kanapie. To pomieszczenie jest, jak zupełnie inny świat!

przyszedł z dwoma talerzami lasagne i zimną coca colą, bo według niego, to jest najlepsze do lasagne. wina by jej dał, ale nie chciał jej upić, w końcu była nieletnia. tak jakby. - a więc, saro. opowiedz mi coś o sobie. wspólny obiad, był dla niego akurat dobrą okazją do pogadania.

Zacmokała smakowicie na widok jedzenia, i czym prędzej zajęła się konsumowaniem go, zupełnie zapominając o podstawowych zasadach grzeczności. W końcu, zreflektowała się, i przełknęła. - Coś o sobie? Ale konkretnie co? Jakaś historia życia? - Upiła łyk coli. - Wspaniale gotujesz!

zjadł trochę tej lasagne i upił łyk coli. no cóż, rzeczywiście, przyznajmy, gotował świetnie. - może być historia życia w pigułce. a co do gotowania, cóż. byłem kiedyś szefem kuchni. powiedział trochę się prostując, bo był z siebie dumny. tak jakby.

/ i zw, bo idę zjeść lasagneee xdd

- Dobra. - Pokiwała. - Mieszkam z ojcem, co wiesz. Prawdopodobnie ma depresję, znaczy jej nawroty, i trzeba go hospitalizować. Matki nie znam. Zginęła... gdzieś tam, zresztą tata mówi, że to może lepiej dla mnie, bo pewnie by mnie zdemoralizowała. Przeprowadzałam się już z pięć razy, bo ojciec wciąż poszukuje 'dobrego miejsca w życiu'. Stare gierki, on, po prostu nie chce, bym z kimkolwiek weszła w bliższe kontakty. Bo wiesz, ma hopla na moim punkcie, już Ci mówiłam? - Po kolejnych kilku kęsach rzekła: - Najwidoczniej, dostrzegam zmysł szefa kuchni! Rety.

/te, smacznego!^^

/przepraszam, że tak dłuugo ^^ już jestem ^^

- ojciec ma hopla na twoim punkcie ? nie, nie mówiłaś. wiesz, moi rodzice starali się mnie wychować na dżentelmena. i co się ze mnie zrobiło ? stary podrywacz, który już w wieku 15 lat palił trawkę. powiedział miedzy kęsami kolejnymi lasange.

/ a tam, jeść nie można szybko, bo łatwo, wtedy o udławienie.

- A może to wpływ otoczenia, w jakim się ówcześnie obracałeś? - Bardziej stwierdziła, niż zapytała, wedle nurtu myśli filozoficznej. - Paliłeś trawkę, hm? No, no, czy dowiem się jeszcze jakichś informacji z rubryki 'szokujące'? - Odłożyła widelec na całkiem pusty już talerz. - Ale coś wiem o chęciach rodziców, odnośnie ich dzieci.

wypił łyk coli i oparł się o oparcie kanapy. - no wiesz, z serii szokujące życie damona, to wylądowałem w poprawczaku, to przez tą trawkę, moi rodzice kiedy się rozwiedli, mieszkali na dwóch kontynentach, i ja miałem dość daleko do każdego z nich. a i jeszcze wystąpiłem kiedyś kompletnie pijany na jednym z bankietów, gdzie była jakaś tam księżniczka. to tyle. moje życie jest cholernie fascynujące. powiedział i zjadł trochę tejże lasagne.

- O, matko, jem obiad z recydywistą! - Powiedziała, w głowie, analizując powoli wszystkie fakty, jakich się dowiedziała. - Cud, że jeszcze żyjesz, serio. I chętnie bym zobaczyła ten cały występ.

dokończył lasagne i wypił juz coca colę. - no widzisz, paryż to nieprzewidywalne miasto. stwierdził patrząc na nią i jednocześnie się uśmiechając. - wiesz, z tego występu, to pamiętam tylko tyle, że pocałowałem tą księżniczkę. a później tylko kac i ból głowy. powiedział wstając do barku po wino.

- Powoli poznaję jego nieprzewidywalność, trzeba przyznać. - Odwzajemniła uśmiech. - Ale przynajmniej ją pocałowałeś, to zawsze coś! - Rozsiadła się wygodnie.

- tak, ale ona miała gdzieś 30 lat. a ja wtedy gdzieś 17. roześmiał się i pokręcił głową. na samo wspomnienie tej chwili zrobiło mu się trochę niedobrze. - napijesz się ze mną trochę wina ? zapytał wyciągając kieliszki.

- I co, myślisz, że każdy siedemnastolatek ma na koncie podobne wyczyny? - Objęła taki punkt myślenia, a na wspomnienie wina, podskoczyła zachwycona, jak zawsze, gdy mogła przybliżyć się do złamania jakiegokolwiek prawa. - Oczywiście! - Powiedziała, chyba nawet trochę zbyt ochoczo.

- nie każdy. a ja mam. i nie jestem z tego za bardzo dumny. powiedział uśmiechając się do niej i podając jej kieliszek wina. usiadł obok niej, stawiając butelkę na stole. - czerwone, wytrawne. wiesz, podobne piłem wtedy na tym nieszczęsnym bankiecie. powiedział wpatrując się w jej włosy z uśmiechem.

- Upijaj się na bankietach młodszych księżniczek. - Poradziła rzeczowo, jednocześnie przyglądając się, jak nalewa wina do kieliszków. - Tak? - Uniosła lekko jedną brew, zerkając nań zawadiacko. - Czyli, że mam spodziewać się, iż za chwilę, dwie, będziesz zalanym poszukiwaczem pocałunków?

- na szczęście mam mocną głowę. kiedy skończyłem lat 18, przestałem się tak szybko upijać. ale wszystko jest możliwe, saro. uśmiechnął się do niej znad kieliszka.

- Ech, wiedziałam, że przekroczenie osiemnastego roku życia, jednoczy się z wejściem w kompletną nudę. - Zamoczyła wargi w alkoholu, dosyć nieumiejętnie. - Całkiem smaczne. - Stwierdziła z miną laika. - Tylko mnie nie upij!

- cóż, niestety tak. 18 lat oznacza koniec jakichkolwiek zahamowań. ale w moim przypadku, takie coś nie istnieje. stwierdził, pijąc powoli swoje wino.

- Nie istnieje? Zademonstrujesz? - Solidnie upiła ze swego kieliszka, i wnet poczuła, jak uderza jej do głowy. W końcu upijanie się przez wcześniejszą część życia szampanem dla dzieci nie brzmiało zbyt imponująco. - Rany. - Przyłożyła dłoń do czoła.

- heeej, wszystko w porządku ? zapytał kładąc rękę na jej plecach. - może lepiej już nie pij. zabrał jej kieliszek z ręki i postawił na stole.

Przez chwilę milczała, a kiedy poczuła, że może już normalnie mówić, mruknęła: - Och, oczywiście. To pewnie tak wygląda ciemniejsza strona życia. - Zachichotała. - I wywoływanie czyjejś troskliwości! - Spojrzała tęsknie w stronę kieliszka.

- no niestety, to już są minusy picia wina. maatko, pamiętam jak ja się poraz pierwszy upiłem. to była katastrofa i byłem w twoim wieku. pocałował ją w głowę, i odniósł kieliszek do kuchni. a w tym czasie przybiegły do sary jego dwa psy. max i nicky.

- I też miałeś takie miłe towarzystwo, jak ja? - Uśmiechnęła się uroczo, jak te wszystkie małoletnie kokietki. - Jeju, jakie śliczne! - Krzyknęła, gdy ujrzała oba zwierzaki. Wiadomo, każda dziewczynka, kocha podobne stworzonka. - Słodkie! Można pogłaskać? Jak się wabią?

wrócił z kuchni i ujrzał swojego owczarka niemieckiego i cocer spaniela, które właśnie znajdowały się gdzieś koło sary. uśmiechnął się, podrapał oba zwierzaki za uchem i poszedł im dać jedzenie. - wabią się max i nicky. max to owczarek niemiecki, a nicky to cocer spanielka. dostałem je od rodziców na 20 urodziny. powiedział nasypując psom karmy i nalewając wody do misek.

- Są przeurocze! - Snuła głaszcząc naprzemiennie oba psy. - I wyglądają na zadbane. Dbasz o nie, prawda? - Podniosła głowę. - To dwudziestolatkowie jeszcze dostają prezenty od swoich rodziców na urodziny?

- dostają, dostają, jeżeli tylko zależy im na dobry kontaktach z dziećmi. i jeżeli rodzice są arystokratami i potentatami, to jaknajbardziej. tak jak moi. powiedział siadając obok sary. - a co do dbania, to się staram. i chyba mi wychodzi, nie ? zapytał patrząc się na jej profil.

- Pies więzią łączącą rodziców, i dzieci? - Szepnęła do siebie cicho. - Jasne, że wychodzi. Mają miękką, lśniącą sierść. - Dla potwierdzenia jeszcze raz pogłaskała owe zwierzaki. - Powinnam się zbierać, nie uważasz? Nie wolno nadużywać czyjejś gościnności.

- saraaa. jak chcesz, możesz nawet zostać na noc. powiedział patrząc na swojego dobrego drucha maxa. ale uwielbiał też nie mniej nicky. - ojciec pewnie nawet nie zauważy, że cię nie ma. a poza tym, możesz zadzwonić do niego, że nocujesz u koleżanki czy coś. powiedział patrząc się na nią. a i wstał po papierosa, bo mu się palić zachciało.

Westchnęła z miną, świadczącą o wielkiej, wewnętrznej walce. - U koleżanki, tak! Kazałby podać mi adres, i zaraz przyjechał sprawdzić, gdzież to się owa chowa. Nie mogę, póki co. Nie myśl, że nie chcę zostać, bo bardzo chcę, ale... Sam widzisz. Ojciec musi się trochę zaklimatyzować, później będzie lżej. Przecież on zawsze wieczorem sprawdza czy jestem w pokoju!

- maatko, współczuję Ci. stwierdził wypijając trochę wina. - ale obiecaj mi, że kiedyś u nie zostaniesz na noc. powiedział to bez jakiś oporów. jej ojciec mógł go nawet zabić. ale co tam. on przecież czasami chciałby miec z kim pogadać w nocy. brakowało mu siostry.

- Obiecuję! - Przyłożyła dłoń do serca. - Bo naprawdę bym chciała. Mogłabym ewentualnie spróbować, nawet za kilka dni. Jeśli będę regularnie myć naczynia może mnie puści. - Uśmiechnęła się.

- staraj się staraj. doobra. lepiej już idź, bo wiesz, nie chciałbym żeby mnie zabił czy coś. powiedział to uśmiechając się do niej. - ale nie, żebym cie wyganiał czy coś. a i masz tutaj gumę do żucia. bo jeszcze wyczuje że piłaś trochę wina. podał jej gumę do żucia i pocałował ją w policzek.

/jeezu. sory, ale lowam jego ava xd

Zamachała mu energicznie na pożegnanie. - Może wieczorem do Ciebie napiszę. Trzymaj się, bracie! - Odwróciła, i poszła.

/ha, spoko xD.

zamnkął za nią drzwi i poszedł wziąć prysznic.

wpadł do domu, tylko po to, żeby zostawić w nim psy. ale zaraz z niego wyszedł, bo przecież umówił się z sarą na zakupyyyy. więc, zamnkął drzwi na klucz i poszedł od razu sobie pod pomnik stalinaaa.

przyszedł tutaj z sarą, gubiąc 27374 razy drogę. może to przez tego szampana, ale nie miał pojęcia, jak trafic do domu. otworzył im więc drzwi i weszli do środka.

- Oj, Tobie też by się jakaś mapa przydała.- Orzekła troskliwie, wchodząc o wiele raźniej do środka, i rozsiadając na kanapie. - A więc...? - Zapytała, spoglądając na niego porozumiewawczo.

zamnkął drzwi za sarą i poszedł do swojej sypialni, gdzie znajdował się prezent. na rękach damon niósł szczeniaka, swojej cocer spanielki z wielką czerwoną kokardą. - proszę. to dla ciebie. powiedział i wręczył jej psiaka.

- O, rany! - Nie mogła wydobyć z siebie więcej. - Aż... aż brak mi słów! - Krzyknęła prawie osuwając z kanapy. - Jaki on śliczny, uroczy, jaki słodki, i kochany! Mój Boże! - Zapiszczała. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Zawsze chciałam mieć... - Mówiła głaszcząc psiaka. - Jak ja Ci się odwdzięczę?

usmiechnął się. najwazniejsze dla niego było teraz, że dał powód do radości sarze. - wystarczy dobra kolacja. powiedział i zapalił papierosa.

Uśmiech ani na chwilę nie znikał z jej ust. - Nigdy bym się nie spodziewała, naprawdę. Dziękuję. Kolacja, mówisz? Zobaczę, co da się zrobić. Może pojutrze? Dziękuję. - Powtórzyła, i ucałowała go, nim jeszcze zapalił.

zaciągnąl się papierosem i się uśmiechnął. - nie ma za co. a na kolację chętnię wpadnę. jak ją nazwiemy ? bo to jest ona. powiedział drapiąc psiaka za uchem.

Zmarszczyła czoło, zastanawiając się. - Kurczę, nie mam talentu do wymyślania imion... Niech pomyślę, ech, cholera. Nie wiem. A może Ty masz jakiś pomysł? - Spojrzała na niego błagalnie.

znowu zaciągnął się papierosem. poszukał w imionach swoich byłych, no i znalazł jedno. - nazwijmy ją maxi. uśmiechnął się i poszedł do kuchni po dwie szklanki zimnego soku.

- O, dobry pomysł! - Stwierdziła, by chwilę pomilczeć, gdy szaleńczo głaskała swojego nowego psa. - Podoba mi się, Ty to masz łeb.