kiosk i ławeczka.

marjet, w jej przylegających do tyłka niemalże idealnie rurkach, żółtym płaszczu i miękkim, kaszmirowym szaliku owieniętym dokoła szyi, właśnie kupiła sobie paczkę laki strajków. ej, to smutne, ale po śmierci ralfa z cameli przerzuciła sie na laki, bo on je palił ;c. i ciągle jej go przypominały, także ta rana po jego stracie jakoś nieszczególnie jej się goiła. właściwie, to nieczęsto można było u niej zobaczyć uśmiech, częściej już płakała. teraz, zapalając papierosa i siadając obok ethana na ławce, wcale na niego nawet kątem oka nie zerknęła, dla niej mógłby być nawet śmierdzącym na kilometr bezdomnym.

cóż, jak się zorientuje, ze ethan to ethan, to może nawet będzie żałować, że to nie śmierdzący na kilometr bezdomny. no ale ok. ethan rzucił okiem na wdzierającą się w jego przestrzeń życiową postać kątem oka, godząc się w ciszy ze swoim losem, który był straszny, gdyż zmuszał go do podzielenia się z kimś ławeczką. nie, żeby była jego. kiedy okazało się, że postać ta ma miękki kaszmirowy szaliczek, zrobiło mu się lżej i los nie wydał się już taki zły. a potem zobaczył, że postać ta ogólnie jest całkiem fajna i wszystko byłoby już generalnie bardzo miłe, ale wtedy, niczym na kreskówkach, nad jego głową pojawił się wielki pytajnik. zmarszczył brwi i zaczął intensywnie myśleć, mniał takie jakby deja- vu, tylko nie bardzo wiedział, o co chodzi. może gdzieś już widział ten płaszczyk? hm... ok. ethan myśli.

skoncentrowała się na głębokie zaciągnięcie się papierosem, by seksownie wypuścić powietrze ustami. dopiero już po wykonaniu tej czynności zerknęła w bok, czując na sobie wzrok osoby, z którą zdecydowała się dzielić ławeczkę. kurwa jasna mać. ethan. doskonale go pamiętała, tak jak ten tatuaż na wewnętrznej stronie uda, och tak. tyle, że teraz te wspomnienie nie należało do najlepszych, właściwie najchętniej wyrzuciłaby je z głowy. dlatego też gwałtownie wstała, z zamiarem oddalenia się i na pewno by to zrobiła, gdyby nie fakt, że z tego wszystkiego potknęła się o jego nogę i runęła jak długa na ziemię.

och, biedna ;c a ethanowi chwilę przed tym dramatycznym upadkiem zapaliła się żółta kreskówkowa lampka nad głową- marjeta? si, marjeta! o, dobry boże, jaki ten świat mały, xd. no tak, ona zawsze układała w taki sposób usta, kiedy wypuszczała papierosowy dym z płuc. hej, seksi lejdi. ups, ale ona chyba właśnie runęła na ziemię. jako, że dzisiaj dzień rycerskości i wybawiania dam z opresji, ethan wstał i wyciągnął do niej dłoń, a na twarzy w sumie miał całkiem miły uśmiech, w końcu kope lat, marjet, stary druhu!xd jezuu, umrę ze śmiechu.
- mariette? - zapytał miłym, głębokim myślę i chyba całkiem seksownym, chociaż to efekt uboczny i niezamierzony, głosem. lepiej się upewnić, prawda? prawda.

- marjet, marjet - powtórzyła i brakuje mi ciągle słów, o wiem, parodiowała nieprzyjemnie jego głos. niemal prychnęłaby, gdyby nie to, że w ustach trzymała papierosa, na widok jego ręki, tak bezinteresownie (będziemy w to wierzyć...?) podanej jej przez ehtana. najgorsze było to, że mimo tego, co się działo z jej życiem, mogła bez większych przeszkód stwierdzić, że ethan jest interesującym mężczyzną, w dodatku wydaje sie być inteligentny... i chyba dlatego właśnie nie podała mu ręki i podniosła się sama.

nie będziemy ];->
niespecjalnie go to zraziło, wzruszył tylko ramionami i wyprostował się, wsadzając ręce do kieszeni. ok, zawsze była zosią samosią, to na swój sposób urocze. chociaż generalnie dosyć uciążliwe i wkurwiające. ale już mówiłam kiedyś, że cukrzyca też jest upierdliwa, a ludzie z nią żyją. niespecjalnie również obeszło go to, że marjet go przedrzeźniała, bo a) itan jest inteligentny, to już ustaliłyśmy, oraz b) byłoby to dziecinne, a on przecież taki dorosły i w ogóle, ahaa. popatrzył na nią całkiem rozbawiony, dzisiaj miał dobry humor chyba.
- co u ciebie? - zapytał i nie wiem jakim cudem, ale nie dodał 'od ostatniego razu', co jest w sumie całkiem zadziwiające, bo to przecież nietaktowna sierota z dziurami w mózgu, wczesnym stadium alzheimera i kiepskim wyczuciem, bozia mu poskąpiła.

to i tak było nietaktowne, bo co niby miałaby odpowiedzieć? że dobrze? że jak w najlepszym porządku? już to widziała. "och, ethan, u mnie wszystko dobrze, pomińmy to, że mój niedoszły facet zmarł na guza mógzgu. a u ciebie też w porządku?".
- a co cię to obchodzi? - odparła, wbijając w niego pociemniałe spojrzenie. potem zmierzyła go owym spojrzeniem ,od stóp do głów. całego, w jego seksownej okazałości.

uch, powiało chłodem. dosłownie i w przenośni. ale skąd on miał wiedzieć, że biedny ralf odszedł? no, szczerze mówiąc, ethan nie miał nawet pojęcia o tym, że ralf istnieje. w związku z tym złożył jej nieprzyjazne spojrzenie i nieprzyjemny ton na karb fochów marjetowych i nawet chwilę myślał nad tym, czy aby czasem nie powinien uciekać, bo dopuścił się w przeszłości strasznej zbrodni, ale doszedł do wniosku, że chyba jednak nie... więc nie uciekł.
- właściwie nic - stwierdził, znowu wzruszając ramionami i patrząc w dół ulicy. albo w górę, nieważne. - tak tylko pytam.

- no to się pytaj kogo innego. masz faceta w kiosku, pomińmy fakt, że wygląda jak niewyruchany krzak jagód - syknęła. widzimy więc wszyscy, jak nasza była przyjacielska flirciara była nastawiona do świata? dumnym ruchem odrzuciła włosy na plecy i posłałą mu pełne wyższości wspomnienie. - albo ławki się spytaj i sprawdź, czy odpowie - dodała, o ja cię, ale wrednota ;q.

jezu, jezu, bo się itan przestraszy i ucieknie, serio!xd gwizdnął cicho pod nosem i dalej patrzył na nią, ale już trochę mniej rozbawiony. w przypływie troski zapytał nawet, czy wszystko w porządku, ostatecznie u marjet takie wredne zachowanie nie było na takim znowu porządku dziennym. detektyw monk na tropie- coś musiało się stać. tak, bo na pewno mu powie, aha.

- no nie jest w porządku! a wygląda, jakby było? - spytała już o wiele spokojniej, po czym przysiadła na ławce i spusciła głowę, wbijając wzrok w swoje szczupłe kolana. - cholera - mruknęła pod nosem, stwierdzając nagle, że zmiękła i to przed ethanem, który, jej zdaniem, nigdy do nikogo nie żywił żadnych uczuć poza zwykłym pożadaniem. - kurwa mać, ethan, weź idź spać, co?

a więc właśnie przecząc tej wymyślnej tezie marjet, ethan usiadł obok niej i z całkiem ludzkimi uczuciami popatrzył na nią, może to była nawet troska? nie wiem, ciemno jest, latarnia daleko.
- tak się składa, że widzę cię pierwszy raz od... - tu musiał się zastanowić, ale jak wiadomo, nie wymyślił dokładnie od kiedy. - no, od dość dawna. to chyba logiczne, że nie wiem, co u ciebie, więc z łaski swojej, nie zachowuj się tak, jakbym ci kogoś zabił, ok? - brawa za mistrzostwo świata, itan- król taktu, xd jezu, kocham go.

- idź spać, powiedziałam! - warknęła cicho, czując jak pod przymkniętymi powiekami zbierają się ciepłe łzy. marjet przechodziła ze skrajności w skrajność, tak to z nią teraz było. dlatego też szybko wzięła się w garść. - bo jak nie, to zaraz ja zabiję ciebie! - i mówiła serio, chociaż wiadomo, że nie dałaby rady.
i nie chciała sobie przypomnieć, od kiedy to pierwszy raz ją widzi, choć pamiętała tak, jakby to się stało dwie minuty temu.

obraził się chyba. tak myślę, bo rzucił jej nachmurzone & nieprzyjazne spojrzenie i skrzyżował ręce na piersi.
- nie dałabyś rady - prychnął tylko i dalej siedział obrażony. w jego mniemaniu to było bardzo brzydko ze strony marjet, że się tak zachowywała, on przecież chciał być miły i uczynny! i co z tego ma? no właśnie. to się nazywa ludzka wdzięczność =,=. paskudny ten paryż, fuj. no dobra, fochy fochami, ale marjet to jednak była marjet, całkiem fajna marjet, o ile akurat nie wrzeszczała. albo nie płakała. może i wzięła się w garść, ale dalej miała szkliste oczy, a ethanowi zdarzało się od czasu do czasu zauważać takie szczegóły, toteż zmiękł. - marjet...? - zapytał, ale niespecjalnie liczył na odpowiedź.

spojrzała na niego z nienawiścią i jeśli chcesz wiedzieć dokładnie, to na niego splunęła, prosto w jego idealną twarzyczkę.
- mówię, żebyś poszedł spać. albo schowaj się, nie wiem - wzruszyła ramionami z pozorną obojętnością, choć zupełnie nagle naszła ją ochota, by się do niego przytulić, zupełnie bezinteresownie, ale aż za dobrze wiedziała, że ethan rzadko kiedy bywał bezinteresowny.

o, nie, tego było za wiele dla tego elitarnego chłopczyka. wiedz, że marjet była jedną z naprawdę n i e w i e l u osób, które splunęły w tę idealną twarzyczkę, więc, cóż, auć. zraniona duma, urażone ego, wszyscy-wiemy-o-co-chodzi. więc miarka się przebrała, w jednej chwili jego twarz skamieniała, oczy zrobiły się takie nieprzyjemnie zimne. uch, to była prawie namacalna zmiana i bez skojarzeń proszę, bo tu się dzieje dramat! wstał, wyprostowany, wyniosły i dumny, otarł wierzchem dłoni policzek dajmy na to, po czym odwrócił się i bez słowa ruszył przed siebie.

- no i idź sobie kurwa, do diaska! - powiedziała do siebie, jestem pewna, że nie usłyszał. dopiero kilka sekund później doszło do niej, co zrobiła i dopadły ją całkiem niezłe wyrzuty sumienia. no okej, było jej źle, ale chyba nie powinna się tak wyżywać na ethanie? patrzyła w jego oddalające się plecy, by gwałownie się poderać i dogonić go. zrównała się z nim krokiem.
- ethan? przepraszam.

oczywiście on się nie zatrzymał, ani mu to w głowie. był zły, chyba całkiem na poważnie, bo miał tą swoją kamienną minę, zmarszczone brwi i oczy wpatrzone w jakiś punkt przed sobą. trzymał ręce w kieszeniach i miał postawiony kołnierz, mały gangsta niemalże. zabawne, że zwykle tak wychodziło, że chociaż to on był nietaktowną i durną sierotą, to jego przepraszali. chociaż on oczywiście o tym w ten sposób nie myślał.

+ eeej, ethan - mruknęła w końcu, zupełnie niezrażona, wsuwając mu dłoń pod ramię, które wydało jej się w tym momencie dość sztywne i niechętne. - przepraszam! naprawdę - dodała, taka powtórka. i nic nie mogła poradzić na to, ze zupełnie jej się podobało, kiedy był tak blisko ;c. nop ale potem jednak zrezygnowała i poszła, bo ja idę.

ethan teraz dla odmiany zatrzymał się spojrzał na mariette, nie dość, że z góry, to jeszcze z wyższością, biedna ;c a potem westchnął ciężko, och.
- marjet, do chuja pana, zdecyduj się - powiedział zmęczonym głosem. naprawdę, to spotkanie z marjet dało mu bardziej w kość niż ostatnie biegi w liceum. nie, żeby był takim totalnym anemicznym dzieckiem z zapadniętą piersią... no dobra, był anemiczny, ale nie miał aż tak zapadniętej piersi jak gruźlicy xd

ławeczka brzmi pedalsko
przyszedł na ławeczkę, bo w domu się nudził, to tak z cyklu mega prozaiczne wyjaśnienia razem z gazetą może jakąś filmową i tak jakoś z nogą na nodze, ale tak nie po damsku, ogladał ową gazetę i zastanawiał się jaki film ściągnąć z darkwarez.

przyszła i usiadła sobie obok niego i zapaliła papeirosa, od czasu do czasu zaglądała nawet swoje czasopismo, kiedy tylko nie pisała smsa, do swojej znajomej. patrzyła się teraz ukradkniem na chłopaka, z ciekawości chyba.

kupiła właśnie w kioseczku (żeby było równie pedalsko jak ławeczka) truskawkowe chusteczki i stanęła nad nicodemem, zeby wyczytac w gazecie o której gosia andrzejewicz będzie tańczyc na lodzie, ale nie podali tam tej jakże ważnej informacji. - podobno tarantino kręci nową wersję inglorious bastards. - zabłysnęła swoją wiedzą filmową, zupełnie rozczarowana tym, że pewnie teraz przegapi występy gosi. nie żeby z niecierpliwością czekała na film, w którym ludzie będą się rozrywac na strzępy.

-z całej twórczości tarantino lubię tylko tę jedną piosenkę. nie pamiętam tytułu - zastanowił sie, czy teraz bardzo zgrzeszył i zostanie ukamieniowany przez maryję. pozdro 'chamskie kawały' :c spojrzał znad gazety nad gazetę, gdzie stała stella i uśmiechnął się, bo jest mily - cześć, stela.

pomyślała, że w takim razie pewnie ukradł gazetę bezdomnej z elityrpg, albo nie umiał czytac z francuskim akcentem i tylko oglądał obraski. usiadła na ławeczce, pomiędzy nim a desire, bo to był duża ławeczka dla rodziny wielodzietnej, efekt polityki prorodzinnej administracji paryża. - czesc. co słychac? -zapytała, ucinając temat tarantino i jego piosenek.

poszła, jezu xdd

-niezle. zastanawiam sie wlasnie nad zmiana kierunku studiow - pochwalil jej sie, w zasadzie to wcale nie studiowal, ale ona nie musiala tego wiedziec. poza tym mial zamiar zaczac, wiec co to za problem, co z tego, ze byla polowa grudnia :c albo i styczen. chyba styczen juz. - a jak u ciebie?

- na jaki? i własciwie z jakiego? - no własnie, wcale nie musiała wiedziec, że z żadnego na żaden. zabrała mu gazetę i przerzuciła kilka kartek, udając, że szuka jakiegoś ambitnego filmu, który mogłaby obejrzec, bo przecież nie mogłaby się przyznac, że szuka gwiazd tańczących na lodzie. nawet fakt, że mając pięc lat chciała zostac łyżwiarką figurową nie był usprawiedliwieniem. poza tym nawet nie wiedziała co ile lat jest zimowa olimpiada, więc nie mogłaby zgrywac fanatyczki łyżwiarstwa i pewnie pomyślałby, że to fanka steczkoskiej.

i uciekła

ale zostawiła mu gazetę!!!!!

okej pa!~!

Siedziała na ławce próbując odpakowac lizaka.

wkurwiła się. wywaliła lizaka i zapaliła skręta

abigail siedziała na ławeczce obok kiosku i czytała nylon, który udało jej się zdobyć cudem po chwili kłótni z kioskarzem, który uparcie twierdził iż zamknął już kiosk i wreszcie chce iść do domu. dobiła jednak targu i teraz kartkowała gazetę, nucąc pod nosem sour cherry, machając stopą w rytm. mam fetysz machania stopą do muzyki, ajć.

A Jeremiah właśnie wracał ze spotkania z ojcem, który stwierdził, że syn poniósł już swoją karę, więc może go znów uznać. Popalał davidoffa, rozmyślając cholernie gorączkowo o tym aniołku z wczoraj, ale nic konkretnego nie wymyślił, bo oh....kiedy uniósł głowę do góry, zauważył właśnie Abigail siedzącą na ławce nieopodal.
- Hm, cześć. W zasadzie powinienem ci podziękować, więc...dziękuję - rzucił na jednym oddechu, teraz przydeptując czubkiem konwersa dopalonego papierosa.

-hm? - podniosła na niego wzrok i uniosła brwi, uśmiechając się stosunkowo kwaśno. w tym momencie była po 473465 godzinach przemyśleń odnośnie jego osoby i wczoraj i doszła do wniosku, że nie ma sensu zawracać sobie nim głowy, toteż zrozumiesz mnie jeśli napiszę iż nie była specjalnie zachwycona jego widokiem. skinęła więc głową, mruknęła pod nosem coś na kształt 'nie ma sprawy' i złożywszy gazetę, wstała powoli się oddalając.

Jeremiah, mimo tego, że poczuł się urażony, ruszył za nią. Złapał ją nawet silnie za nadgarstek i obrócił gwałtownie w swoją stronę, uśmiechając szeroko. Najwyraźniej nie zamierzał się poddać.
- Powiedz mi chociaż jak masz na imię...albo może cię odprowadzę, w ramach rekompensaty - rzucił, niby obojętnie, ale cholernie go bawiło to jej urażone spojrzenie i tak dalej. Nie puszczał, coby nie uciekła.

-abigail - odpowiedziała względnie zwyczajnym tonem i wbiła w niego obojętne spojrzenie. wzruszyła ramionami i przeniosła wzrok na swój nadgarstek, który zaczynał ją pobolewać - i sama się odprowadzę. dziękuję - zdaje się, że ktoś ma dzisiaj dzień na nie. zdarza się.

- Aha, no w porządku - w tym momencie jednak go zgasiła i było mu głupio, toteż zakołysał się niebezpiecznie i powiedzial, że w takim razie, on już jej dalej nie zawraca głowy i nie przeszkadza i że sobie pójdzie, tylko zapali papierosa. Właśnie. Wyjął paczkę Marlboro z kieszeni żinsow, by podpalić jednego z nich i wsadzić sobie do ust. Dym wypuścił gdzieś ponad głową Abigail.

spojrzała na niego, nie mogąc powstrzymać uśmiechu cisnącego się na twarz. jego zdezorientowanie tak na nią podziałało. oblizała bynajmniej nie spierzchnięte, a malinowe usta i potarła dłonią o dłoń, bo zapomniała rękawiczek i trochę jej zmarzły.
-hej, żartowałam. nie jestem aż taką zołzą. to rola mojej siostry. poznałeś ją wczoraj. jakby. pewnie nie pamiętasz - zmierzwiła włosy i zastanowiła się chwilę - takie krzyczące tornado.

Biedna, biedna Paige. Jeremiah, wcale nie napisałam Jacob :d, uśmiechnął się, pogodnie, bo chyba trochę mu ulżyło i tak dalej. Był ciekaw, czy kiedykolwiek znajdzie sobie dziewczynę, której będzie mogł powiedzieć o swojej średnio wesołej przeszłości.
- Tak, tak coś tam pamiętam - wcale nie, wcale nie - więc odprowadzić? To znaczy nie chcę się napraszać. Tobie i siostrze, no wiesz.

-w zasadzie aktualnie mieszkam sama. paige zwiała do londynu, najprawdopodobniej wyżalić się tatusiowi. ma jakieś rozchwianie emocjonalne albo inną nerwicę seksualną. nie wiem - a ja nie wiem dlaczego napisałam seksuwalną i teraz pochichruje sobie pod nosem. abigail tymczasem wsunęła swoją gazetę do torby i po krótkim zastanowieniu ogarnęła iż nie zna imienia jeremiaha! brawo dla niej - hm, a ty? to znaczy jak się nazywasz - wzięła go pod ramię i powoli ruszyli przed siebie jak wnioskuję skromnie.

Starał się nie isć za szybko, bo w więzieniu uczyli ich szybkiego marszu dookoła placu, czadersko, co? Chciał jednak, by ich kroki były równe, no wiesz, żeby nie musiała za nim biec i tak dalej.
- Abigail to ładne imię - stwierdził w końcu, prowadząc ją albo raczej ona jego. Choć wyznam nieskromnie, że już znal niektóre uliczki! - ah ja, Jeremiah, tak, tak chyba ci się nie przedstawiłem. Wczoraj.

-wczoraj. hm, wczoraj miałeś ogólne problemy z kojarzeniem różnych faktów - stwierdziła, patrząc na niego skutkiem czego o mały włos a zatrzymałaby się na słupku przy ulicy, wiesz jakim. ja raz mało nie straciłam życia przez ów słupek. może nie konkretnie tamten, ale podobny jak sądzę.

- Ohm, taaak, wieeem - i poszedł, bo jak tak patrzę to już późno, a ja o dziesiątej mam być na Gryfie.

grzebała w sporej torbie, stojąc przed kioskiem i szukała portfela, żeby zapłacić za nowy numer nylonu, który to planowała kupić, zanim zorientowała się że prawdopodobnie jest kompletnie pozbawiona jakichkolwiek pieniędzy, nie licząc jednego ojrocenta, którego miała w kieszeni rurek. holikrap?

e tam, euro teraz kosztuje prawie cztery zlote. edwin przystanął obok kiosku, w domniemanej kolejce skladającej się z ellie i teraz jeszcze eda. chciał sobie kupić papierosy, chociaż chciał rzucić palenie, no ale chyba jednak mial zbyt slabą wolę i pewnie bez fajek by sfiksował i zaczął udawac tarzana, co zimą na pewno skończyloby się przewlekłym zapaleniem płuc. zastanawial sie, co ta ellie tak się grzebie!

-uh - zirytowała się, gotowa postawić torbę na chodniku i zacząć wyrzucać z niej całą zawartość, albo może za siebie trafiając w eda, chociaż oczywiście nie wiedziała że za nią stoi, bo pojawił się znikąd i był zbyt cicho, żeby można było domyślić się iż jednak tam jest. jezu, ja już chcę nowy odc 90210, bo nie wiem co z adrijaną!! koniec komunikatu - mam! - zawołała w końcu nie kryjąc zadowolenia, i prostując się z portfelem dzierżonym z dumą w ręku - ile płacę? - zapytała jeszcze raz, bo dopadła ją skleroza i nie wiedziała, każdemu może się zdarzyć. okej, a teraz stary trikas, wciskając gazetę pod pachę wycofywała się z kolejki, skutkiem czego zatrzymała się na edzie a konkretniej jego stopach rozmiaru 72390205626 hihi.

nie oglądam tego gluptactwa..... znaczy 90cośtam
- japierdole, co to ma znaczyć!!! :c - oburzył się, ale nie miał zamiaru sie miotac, gdyż był osoba zrownoważoną, aczkolwiek gwaltownie odskoczył od niej, bo nikt chyba nie lubi, jak mu się depcze stopki. i czyściutkie konwersy w kolorze czerwonym. - czy ty jestes normalna?! - zapytal, ale nie aż tak glosno jak alan magdy na angielskim... i zapytal po francusku, nie po angielsku.. - nie wchodzi się obcym ludziom na stopy.

-nie weszłabym na ciebie, gdybyś nie stał tuż za mną - odgryzła się, odsuwając od niego i mierząc teraz groźnym i złym spojrzeniem. hihi, zaraz zarzuci na niego siedem lin i się skończy. tymczasem jednak schyliła się, żeby podnieść gazetę, która wypadła jej z rąk, ciesząc się że nie dodali żadnego błyszczyka, bo mógłby się zepsuć a to oznaczałoby koniec świata, żarcik.