Ślisko, ślisko, lodowisko.

Jacob więc złapał Melanie za dłoń, by przyciągnąć trochę do siebie, a teraz poprowadzić w tym kierunku, w którym jeździli wszyscy, żeby nie robić zamieszania. Choć to chyba zabronione, znaczy się jazda w przeciwnym kierunku. W każdym razie, wolną ręką zmierzwił sobie włosy, bo tak.
- Ale masz czerwony nos - stwierdził, ze śmiechem w głosie, by palcem wskazującym dotknąć faktycznie czerwonego nosa - czemu nie bylaś dziś na zajęciach?

- phi, ty też masz czerwony! - zaśmiała się, uznając to za swojego rodzaju obelgę. żałowała niezmiernie, że nie kupiła sobie misiowych rękawiczek w haemie, kiedy jeszcze tam były, no ale nieważne. starała się na nikogo nie wpaść, co szło jej nieźle. - hmm, jakoś tak wyszło, miałam masę rzeczy do zrobienia i tak dalej.. mam nadzieję, że nic ważnego mnie nie ominęło, hm? - spytała. jej zdaniem wszystkie zajęcia były tak samo nudne. - w zasadzie, jeśli byś chciał, mógłbyś przeprowadzić dla mnie prywatne zajęcia.. : d

Zastanowił się nad tym chwilę i stwierdził, że te zajęcia z pewnością byłyby mało edykacyjne. Po pierwsze, w obecności Melanie niespecjalnie mógł się skupić na myśleniu, a co dopiero tłumaczeniu jej jakichś imiesłowów rosyjskich ;<.
- Taaak, to dobry pomysł, ustalimy sobie jakiś termin, kiedy tam ci będzie pasowało - powiedział, przyspieszając nieco, choć wcale nie chciał się z nią wyścigować. Uśmiechnął się za to, do małego chłopca, który śmigał obok nich. Zawsze chciał mieć syna!

ona też, bo mogłaby go ubierać w ładne ciuszki. wszyscy wiemy, że dla dzieci małych są najładniejsze ;_; melanie uśmiechnęła się też, ale nie do żadnego chłopca (chociaż kto to wie) a bardziej do ssiebie. - w porządku, jakoś się umówimy.. w zasadzie, jak długo będziesz tutaj yy praktykował? - miała cichą nadzieję, że potem jacob na przykład nie pojedzie do jakiejś durnej mosskwy czy gdzies.

Przecież mówił jej, że chce być ambasadorem :d. W każdym razie, spojrzał na wielki zegar wiszący nad taflą i oznajmił Melanie, że mogą już pójść na tę kolację, bo on chyba jadł dziś ciastko na uczelni.
- Ponoć do końca semestru, o ile nie przeniosą mnie na jakieś inne praktyki, kiedy się dowiedzą o moich planach, związanych z przyszłością - odpowiedział w końcu i pociągnął Melanie do wyjścia.

- więc mam nadzieję, że nieprędko cię przeniosą, bo całkiem odechce mi się chodzić na zajęcia - powiedziała niby od niechcenia, a tak naprawdę chciała już dawno mu powiedzieć, że w zasadzie na wykłady chodzi (o ile chodzi) głównie po to, by się z nim spotkać i go zobaczyć, chociaż sądziła, że wyda mu się to głupie i trywialne. - dokąd pójdziemy na tę kolację?

Powiedział, że do bla bla bla, a ja zacznę.

siedziała sobie spokojnie na ławeczce, zapewne plastikowej i powili piła kawę ze starbaksa. czytała nawet jakąś książkę, która podobna jest bardzo dobra, bo jej kolega z roku polecił. i jej się ogólnie nudziło. też czasami patrzyła się na małe dzieci, jeżdżace na tym lodowisku, ogólnie to było jej fajnie.

przyszła tutaj i rozejrzała się za desire, przecież pierwszy raz się spotykały. intuicyjnie wybrała właściwą osobę i podeszła do niej - czy to ty jesteś desire? - zapytała

spojrzała się na jej sylwetkę, tak ogólnie, właściwie, żeby obczaić dziewczynę. upiła trochę kawy i odłożyła na bok książkę. - hm, no tak, to ja. a ty zapewne jesteś rooosa. uśmiechnęła się przyjemnie. - hm, usiądź. dużo miejsca. uśmiechnęła się.

uśmiechnęła się - tak, to ja rosa. to chyba jakaś rodzinna intuicja, że od razu cię znalazłam! - powiedziała, śmiejąc się i usiadła na ławce

- widzisz. zaśmiała się. - no, tak. hm, nie wiem, o czym mam mówić, widzimy się po raz pierwszy w końcu. uśmiechnęła się i upiła kawy. - okej, opowiedz mi coś o sobie, może będzie łatwiej się nam poznać. uśmiechnęła się znowu, to przez tą kawę pewnie.

- niech pomyślę: jak tu się najlepiej przedstawić - zachichotała - jak już ci wspominałam, mam 19 lat, studiuję projektowanie mody. oprócz tego: przyjechałam z wenecji, jestem sierotą, nie znam żadnych krewnych oprócz ciebie

- ja, hm, mam 18 lat, studiuję japonistykę. jestem najlepsza na swoim roku, mam chłopka i z nim mieszkam, ale to ci już mówiłam, i jestem z paryża. i tutaj się właśnie wychowałam. a i mamy jeszcze brata, ale to już wiesz. powiedziała i ogrzała sobie ręce i kubek kawy.

- może obie mamy w genach talent naukowy. ja też jestem jedną z lepszych na roku. a tak nawiasem mówiąc to ciekawe, czy mam jeszcze jakichś żyjących krewnych - zastanowiła się - a od jak dawna jesteś ze swoim chłopakiem?

- od kilku tygodni. uśmiechnęła się. - czekaj, mam nawet nasze zdjęcie, dopiero co odebrałam od fotografa. wyjęła zdjęcie ze swojej torebki i pokazała jej. - hm, ma na imię paolo. a ty masz kogoś ? zapytała i dopiła kawę.

przyjrzała się zdjęciu - niezły z wyglądu. ja aktualnie nikogo nie mam, jestem, jak to się mówi "poszukująca"

- matko, dziewczyno. ja już zaliczyłam jakiś kilkunastu facetów od przyjazdu do paryża. a miałaś kogoś tak na stałe ? zapytała i skrzyżowała ręce na piersiach.

- nikogo na stałe. odkąd wypuścili mnie z sierocińca, spotykałam się z kilkoma chłopakami, ale z żadnym na dłużej. o wcześniejszych latach nie ma co wspomniać - skrzywiła się lekko na wspomnienie paskudnych warunków w jakich żyła

- żyłaś w sierocińcu ? jak to możliwe, ojciec przecież jest dość bogatym facetem, matka też. wiec, jak o mógł na ciebie nic nie płacić, hm ? musiał o tobie wiedzieć, w końcu, wiesz, hm, jakby nie było, to od niego wiem. powiedziała i założyła nogę na nogę.

- moja mama umarła kiedy miałam dwa lata. - miała na myśli swoją matkę, z która wychowywała ją we włoszech (one są normalnymi czy przyrodnimi siostrami? xd) - a ojciec wyjechał do francji, kiedy miałam rok i słuch po nim zaginął

( przyrodnimi, xd) - ah, tak. mi się rozwiedli, kiedy miałam 5 lat. i od tej pory zajmował się mną brat. potem babcia. ale miałam jej dość i w wieku lat 15, zwiałam do paryża. i zamieszkałam z jakimś facetem, uh. znajomym ze szkoły. i teraz oto jestem tutaj. uśmiechnęła się. - niedługo muszę lecieć. spojrzała się na zegarek.

- no to obie miałyśmy dosyć skomplikowane życie. szkoda, że musisz lecieć. spotkajmy się wkrótce - zaproponowała

- oczywiście. uśmiechnęła się. - okej idę. pocałowała ją w policzek i poszła, zapominając pewnie książki, nie ważne.

jeśli zapomniała książki, to ona jeszcze najpierw zawołała za nią, że zapomniała, ale potem kiedy desire jej nie usłyszała, załóżmy, że tak było, pozła do domu i pomyślała, że odda jej przy najbliższym spotkaniu

Siedział przed lodowiskiem, na jakichś miłych schodkach. Miał ochotę pojeździć, ale już zamknęli, równiutko czterdzieści minut temu. No cóż. Popalał teraz malboraska, by stwierdzić, że to jakiś życiowy pech! No, ale przynajmniej wczoraj był w pracy, to znaczy, że zaczął robić postępy i nawet tak dużo nie pił. Westchnął ciężko, zaciągając się po raz kolejny nikotyną.

abigail tymczasem żegnała się z jakąś koleżanką co jakiś czas spoglądając na jeremiaha, którego nie omieszkała nie zauważyć a jakże. oczywistym jest również, że pomyślała iż ją faktycznie prześladuje. pojawiali się w tych samych miejscach o tej samej porze. a może to ona prześladowała jego nawet nie zdając sobie z tego sprawy? a może to truman szoł? może byli pionkami w jakiejś grze RPG? potrząsnęła głową i oparła się o ścianę domku, w której mieściła się wypożyczalnia łyżew, czekając co będzie dalej.

Jeremiah, napisałam Lucien, z początku nie dostrzegł nawet Abigail; bardziej był skupiony na gaszeniu papierosa czubkiem jednego z dwóch Diorów, w które zaopatrzył go ojciec. Właśnie w tym momencie uniósł delikatnie podbródek i aż zmarszczył brwi, widząc przed sobą niewielką, ale znajomą sylwetkę. Anne? Nie, nie na pewno nie, jego była miała tak na imię i była puszczalska, to nie.....Adrianne? To zbyt pospolite, ah tak! ABIGAIL! Poczekał aż koleżanka, z którą osiemnastolatka stała nieopodal niego, sobie pójdzie, by teraz samemu do niej podejść.
- Nadal jesteś taka groźna jak ostatnio, czy już w porządku? - zapytał, wbijając dłonie w do tylnych kieszeni spodni.

wzdrygnęła się, bo pomimo iż zakonotowała jego obecność, lekko ją przestraszył pojawiając się praktycznie znikąd tuż nad jej ramieniem, przez które teraz spojrzała na niego z lekkim uśmiechem na twarzy. poprawiła na ramieniu torbę roxy w której grzecznie leżały jej łyżwy i oblizała usta.
-nie wiem. zależy.

Jak leży, bo jak stoi to broi! Pozdro Sopel. Jeremiah uniósł prawą brew do góry, drapiąc się po lekko zgarbionym nosie i obserwując uważnie Abigail. Miała taki dziecinny wyraz twarzy, zupełnie jakby niedawno skończyła piętnaście lat. Oddalił jednak te myśli od siebie.
- Od czego? - zapytał, nie spuszczając z niej wzroku, nawet na chwilę.

-od tego jaka pogoda będzie jutro na bliskim wschodzie - wzruszyła ramionami, zsuwając torbę z ramienia i stawiając ją między nogami. po co ma dźwigać, skoro zapowiada się na nieco dłuższą wymianę zdań z tym odrealnionym człowiekiem na widok którego jelita zamieniały się miejscem z jej żołądkiem i przeponą. coś tam? - sama nie wiem. chyba jednak od niczego.

- To świetnie, ostatnio byłaś bardziej zgryźliwa. Szczerze, to bałem się, że zepchniesz mnie ze schodów - jasne, Jeremiah nie bał się niczego, nawet tej suki sędziny, która go usadziła. Tymczasem jednak wyjął papierosy z kieszeni kurtki, do której uprzednio je schował, by wystawić najpierw w stronę Abigail, bo tak wypadało - masz ochotę? - zapytał, nie będąc do końca pewnym, czy powinien, a jeśli nie miała osiemnastki? A co tam, nie był przecież jej ojcem.

mała abigail-materialistka zerknęła najpierw na paczkę, po czym przecząco pokręciła głową, schylając się do swojej torby z której wyjęła davidoffy. mógł więc podziwiać mały aczkolwiek miły fragmencik jej majtasów w pingwiny. bo kto powiedział, że tylko faceci mogą mieć krejzolską bieliznę? nikt. podniosła się i uśmiechnęła do niego z papierosem w ustach.
-ale możesz poczęstować mnie ogniem. if ju dąt majnd - widząc jego spojrzenie, przewróciła oczami i dodała - i nie patrz tak na mnie. jestem pełnoletnia.

- A więc odniosłem mylne wrażenie. Proszę - wyjął z kieszeni spodni, dla odmiany, swoją czarną zippo, by podać Abigail - ale masz wymagania - westchnął ciężko, obserwując Davidoffa w ustach Abby. Jemu wystarczały Marlboro, w więzieniu prawie nie palił, chyba, że nadażyła się wyjątkowa okazja, której jeszcze nie wymyśliłam - w każdym razie, zdaje się, że ciągle na siebie wpadamy.

-oh, to byłoby lekko irytujące gdyby nie to, że.. - urwała i wypuściła dym gdzieś na bok w porę się ogarniając, żeby nie powiedzieć tego co właśnie prawie powiedziała - cholera, to jest irytujące - zakończyła, przewracając oczami i strącając popiół. zerknęła na jeremiaha i jego znoszoną kurtkę, z którą chyba się nie rozstawał. może nie istniał? to najbardziej racjonalne wyjaśnienie. wymyśliła go sobie i teraz pojawia się w momentach osamotnienia. bo uwierz mi, odkąd nathaniel zniknął bez pożegnania, abby czuła się wyjątkowo samotna. do tego wieczne pms-y paige i inne. jeszcze trochę, a abigail dołączy do grona emo!

- Powiedz tylko, że mam spierdalać, a już mnie nie ma - musimy się przyzwyczaić do wulgarnych wypowiedzi Jeremiaha, gdyż ponieważ albowiem, spędził mnóstwo czasu w więzieniu, a to chyba mówi samo za siebie, prawda? Zmarszczył czoło oczekując natychmiastowej odpowiedzi, bo w zasadzie to chętnie wrócił by do domu ( a jeszcze chętniej, gdyby Abigail chciała pójść z nim..............).

-nie przeklinaj - odmruknęła automatycznie, jednocześnie ignorując ogólny przekaz jego wypowiedzi i skupiając się na ustach jeremiaha, napisałam luciena. zmrużyła oczy i przechyliła głowę besztając się za to w duchu. zdecydowanie zbyt dużo myślała, a to nie wyjdzie jej na dobre. musiała tylko zebrać się w sobie, powiedzieć mu żeby poszedł w cholerę i zadzwonić do nejta. ah, gdyby to było takie proste..

- No, to się dowiedziałem - westchnął ciężko i odszedł o kilka kroków, by z powrotem opaść na schodkach. Może Abigail potrzebuje więcej czasu na przemyślenia, a on miał już dość, dziś cały dzień chodził bez celu po mieście bo oh....trudno się przyznać, ale nie umiał trafić do domu . Przyglądał jej sie teraz z dołu, zupełnie uważnie, chyba wolał żeby nie zaczęła uciekać, czy coś w tym rodzaju.

-zimno mi - powiedziała w końcu po chwili kompletnego milczenia, chyba połowicznie niezręcznego, sama nie wiem. przestąpiła z nogi na nogę i potarła dłonią o dłoń. co z tego, że miała rękawiczki skoro powoli traciła czucie w palcach. może mama miała rację i faktycznie była za chuda? warstwa tłuszczyku na zimę to jednak nie jest najgłupszy pomysł. w końcu podeszła do jeramiaha i usiadła tuż obok niego, w celu ogrzania się, żadnym innym - bardzo zimno. jerry.

Chciał powiedzieć, że mu przykro, ale to mogłoby być trochę głupie z jego strony, więc nawet w pore się opanował. Objął za to Abby ramieniem, wodząc teraz czubkiem zimnego nosa w jej gęstych i niezwykle pachnących włosach.
- Mi też. Masz może ochotę na....szklaneczkę dobrej whisky? - akurat alkoholu w jego domu nie brakowało. Miał też przytłustego kota, którego dostał w prezencie od czteroletniej siostry. Tak, w czasie odsiadki rodzice dorobili się drugiego dziecka, o zgrozo - albo cokolwiek, mozemy na przykład posiedzieć i się na siebie popatrzeć.

to pewnie było tak, że kota kupili dla siostry, ale okazało się że ma uczulenie, więc spaślak wylądował u jeremiasznego, mówię ci! akcja z prezentem była sfingowana od początku do końca.
abigail pokiwała głową, udając że się zastanawia, chociaż zgodziła się zanim jeszcze cokolwiek powiedział, jeśli wiesz co mam na myśli. biedna, wpadła po uszy w mroczne emosidła jeremiasznego.
-a opcja patrzenia na siebie i lepszego poznania też wchodzi w grę? - zapytała, przekręcając głowę i patrząc teraz bodaj na jego policzek.

Wyszczerzyl zęby w uśmiechu, a powinna to docenić, bo Jeremiah tylko niekiedy się uśmiecha, a teraz zabral ją do domu, gdzie zacznęęę.

lubie lodowisko. fantine siedziala wiec gdzies w jednym z blizszych rzedow tej no widowni i nie zajmowala sie wprawdzie niczym specjalnie inteligentnym, ale za to bardzo absorbujacym, bo powiedzmy ze na ten przyklad rozkminiala nitke ktora wystawala ze spodni, w sensie ze szwu.

ja też, ale nie mogę jeździć, bo w zeszłym tygodniu obtarłam nogi łyżwami.... w każdym razie dean przyszedł na lodowisku, chyba bez konkretnego celu. nie szukał dziewczyny, nie szukal przyjacioł na zimię. może trochę inspiracji, otóż pracował nad nowym utworem, ale nie bardzo wiedział o czym ma być. nie sądzę, że ludzie z lodowiska mogą mu coś nasunąć, ale nieważne. usiadł kolo fantine, zupełnie przypadkowo, chyba nawet dlatego, że nie chciało mu się wchodzić wyżej i uśmiechnął do przestrzeni przed sobą.
- lubisz łyżwy? - bo to istotne, może na przykład lubiła oglądać łyżwiarstwo figurowe (w wykonaniu paryżan), a mistrzostwa puszczają w telewizji bodajże jakoś koniec lutego, początek marca.

dean... xd ja kiedys jezdzilam, teraz juz niii. odwrocila sie w jego strone zostawiajac wszystkie straszne sprawy zwiazane z ubiorem w spokoju i gdzies na bocznej polce swiadomosci i spojrzala dziwnie na nathaniela. co to w ogole za pytanie? - ee, lubie? nie wiem nawet, nigdy sie nad tym nie zastanawialam. w sumie to nawet nie umiem jezdzic - wzruszyla ramionami, patrzac gdzies przed siebie, moze nie zauwazy, ze sie zarumienila, booo rzeczywiscie. hehe, ale mnie piecza policzki po solarium xd

już jest dean, no zobacz :d. zabierz mnie ze sobą następnym razem, ja jakoś nigdy nie mam po drodze, a sopel nie chodzi bo ma pieprzyki. DEAN, oblizał lekko spierzchnięte wargi, rozważając każde kolejne słowo fantine, to trochę jakby był niedorozwinięty. ale nie, wszystko z jego stanem umyslowym było w porządku, na szczęście, po prostu szukał inspiracji. nie znalazl jednak; opowieść o dziewczynie, która nie umie jeździć na łyżwach, była mało intrygująca.
- no coś ty, naprawdę? ja uwielbiam, zawsze przychodziliśmy z evan, kiedy jeszcze mnie lubiła. ale to stare czasy, ona teraz stoi pod mulę rusz - to raczej niespecjalny powód do chwalenia się, aczkolwiek cały czas tkwiło mu to w głowie. będzie musiał porozmawiać sobie z rodzicami - evan to moja młodsza siostra.

ja do MAJAMI mam akurat po drodze jak ide do autobusu przez mostek, mam naprzeciwko liceum akurat=d, ale tam nie chodzimy, i jedno jest na elblaskiej. w ogole ostatnio pierwszy raz bylam na elblaskiej, kuwwa, jak tam ladnie. jak kupie sobie mieszkanie w braniewie, to cie zaprosze, bo na tym zadupiu to nie ma co robic xd - w sensie prostytutka, czy w sensie ze rekreacyjnie stoi? albo dla sportu? - zainteresowala sie, bo to rzeczywiscie moglo byc fajne/smieszne/wesole/pouczajace/cokolwiek, i podrapala po gornej czesci piegowatego [chyba] nosa. chcialabym miec piegi. - naprawde.

ja też, ale mam za to krosty, fajnie. majami to dyskoteka przecież, nie pamiętasz, całkiem niedaleko ciebie nawet, znaczy się wileńskiej. podrapał się po kolanie, chyba nawet trochę kościstym, bo on nigdy nie tył i tak dalej. zastanawiał się w zasadzie nad tym, co evan robiła pod mulę rusz, bo przecież nie chciała się z nim tym podzielić.
- nie wiem, w zasadzie. nie chciałbym robić z niej puszczalskiej, ale ostatnio wszystko na to wskazuje. rodzice mówią, że opuścila się w szkole, sąsiedzi skarżą, że jest zbyt głośna. ale nieważne, to tylko moja siostra. mam na imię dean i strasznie podobają mi się twoje piegi - i chyba w związku z nimi przyszła też inspiracja, ale nie zamierzał pisać piosenki o piegach.

no niedaleko czesto tam chodze... xd niech nie pisze o piegach; powiedza ze zgapil od pana kleksa. - to mile, dziekuje. jestescie z paryza? to znaczy ty i twoja siostra? - chyba wszystko na to wskazywalo, ale wolala sie upewnic. poza tym zastanawiala sie czy sypac poradami typu 'porozmawiaj z nia, na pewno bedziee dobrze' czy sobie oszczedzic. postawila na #2.

ale jesteś glupia, lepiej chodź z nami do kameleona czy coś, w miami siedemnaście złotych za sobieskiego!!! :d dean natomiast nie miał nic wspólnego z miami ani tym w stanach ani tym w słupsku ani tym w braniewie, więc pokiwal głową, ale nie jakoś szczególnie energicznie, tylko chciał dać jej znak, że rozumie wszystko co się do niego mówi.
- tak jesteśmy. liczyłem na to, że też się przedstawisz - zaśmiał się, ale niezbyt glośno, bo nie chciał robić przypału, a tak naprawdę to miał śmiech jak urszula z syrenki.