apartament pejcz & abby.

- Mógłbyś tak eee otworzyć drzwi? Znaczy się od klatki, nie chcę tutaj dalej marznąć - wyjaśniła pokrótce, nie zagłębiając się w historię tego, jak ją tutaj wszyscy wkurwili i uciekła do Londynu, ale zapomniała klucza. Miała zupełnie czerwony nos, jak jakiś pijak, ale dziś dużo nie wypiła, poza dwoma lampkami martini ze znajomym.

-nie - i poszedł ;o

paige przybiegła do domu i rzuciwszy torebkę na kanapę, zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. miała nadzieję, że abigail jej posłucha. z drugiej strony było jej przykro, że musi sprawić siostrze taki zawód; wiedziała, że abigail szybko przywiązuje się do ludzi. ona też ostatnio miała do tego tendencję jak zdążyła zauważyc. stała się jakąś głupią beksą przez ten paryż, będzie musiała odbudować dobrą reputację. może zabierze nawet parkera do londynu, na kilka dni, koleżanki padną kiedy go zobaczą.

abigail weszła do mieszkania, blada jak ściana bo to co powiedziała jej siostra, odbijało się echem po jej czaszce. bez słowa zdjęła płaszcz i buty i skierowała się prosto do salonu, gdzie kucnęła przed barkiem i wyjęła z niego martini. usiadła teraz na kanapie i obracając butelkę w rękach, patrzyła na paige.

paige, lekko zdenerwowana opadła na kanapie, podpierając się jakoś rękami. spuściła wzrok na chude kolanka, tak jakoś wyszło, ze ostatnio niewiele jadła, no cóż. podrapała się za uchem, wzdychając ciężko.
- abby, ja.... naprawdę... to znaczy.... - nie wiedziala nawet jak ma zacząć, nie chciala ranić siostry przede wszystkim. była już nawet gotowa zadzwonić do taty, by nasłał na jeremiaha swoich ludzi, ale na szczęście się powstrzymała.

-dziękuję paige - mruknęła tylko i nawet nie odkręcając butelki martini, odstawiła ją na podłogę, opadając na kanapę i podkulając pod siebie nogi. było jej potwornie źle, jak nigdy wcześniej. w momencie w którym siostra poinformowała ją o tym kim dokładnie jest jeremiah i kiedy uderzyła ją mnogość kłamstw z jego strony miała ochotę zapaść się pod ziemię, wyjechać, albo schować w pokoju i nigdy z niego nie wychodzić.

do londynu!
- naprawdę mi przykro, abigail- pogłaskała siostrę po włosach, wzdychając głośno - spotkałam na mieście thomasa. powiedział, że jeremiah siedział w więzieniu za przemyt pięć lat. niedawno musiał wyjść. musiałam do ciebie zadzwonić, bałam się, że cię skrzywdzi. :c nie chciałam, zeby tak wyszło, pewnie nie powinnam się mieszac i tak dalej, noale.

-hej, nie paige. jest w porządku. to znaczy nic nie jest w porządku, ale okłamał mnie. potwornie mnie okłamał i.. nie chcę mieć z nim niczego wspólnego - mruknęła beznamiętnie, ukrywając twarz w poduszce, którą objęła. nawet nie była w stanie się wściekać, ani krzyczeć. wpadła w niebezpieczną fazę otępienia kiedy wszystko wydawało jej się na tyle beznadziejne, że nie widziała sensu w okazywaniu jakichś emocji.

paige współczuła siostrze. pewnie czuła się tak samo potwornie jak ona wczoraj. tymczasem jednak, objęła swoją malutką siostrzyczkę i pocałowała nawet w czoło.
- abby, nie kłóćmy się już więcej. zrobię popkorn? ;< - zaproponowała dobrodusznie.

-nie, nie żadnego popcornu. konczita mnie zabije. i tak wypiłam dzisiaj dużą kawę z bitą śmietaną co było równoznaczne z przyklejeniem sobie tabliczki informującej iż jestem do odstrzału, bo przybyło mi ileś tam zbędnych dekagramów - westchnęła żałośnie i usiadła, sięgając po butelkę martini. a jednak - dlaczego on mnie okłamał? to takie.. w stylu facetów. racja.

- no tak, to typowe dla facetów. wczoraj parker wziął mnie do siebie do domu, sratatata,, sratatata, a potem stwierdził, że jednak nie ma ochoty i mnie wyjebał. dzisiaj przyszedł przeprosić, byliśmy w kinie, prawie pobił się z jakimś idiotą, który ważył przynajmniej dwieście kilo i w ogóle, faceci są do dupy. powiedział, zebym nie wyjeżdżała. teraz tym bardziej zostanę.

-łał, to świetnie. cieszę się paige - mruknęła, ciesząc się w zasadzie naprawdę, chociaż nie bardzo można było to wywnioskować z jej wypowiedzi. czuła się jakby ktoś wrzucił ją do pralki i ustawił maksymalne wirowanie. pociągnęła więc porządny łyk martini, oblizując usta. chciało jej się wymiotować od nadmiaru wrażeń i kalorii, które dzisiaj przyswoiła. biedna abigail :c

- a co z tym no, nathanielem? on był przynajmniej no...porządny. mam nadzieję, że ojciec się nie dowie, to znaczy, że thomas nic głupiego nie palnie. w ogóle, jak on wyprzystojniał, abby! - westchnęła ciężko, bo thomas był naprawdę przystojny, ale jej w głowie chyba teraz był parker :c

-nie wiem co z nathanielem. chyba za nim tęsknię - mruknęła, patrząc na siostrę przez grube szkło butelki martini - ale on najwyraźniej nie tęskni za mną, bo wspaniałomyślnie postanowił się nie odzywać. może też mnie okłamał. może wcale nie nazywa się nathaniel, wcale nie mieszka w monako, oh. to wszystko jest takie popieprzone paige. ja chcę do domu - przytuliła się do siostry, mocząc jej koszulkę łzami i niestety tuszem też.

- moje biedactwo - odłożyła chwilowo komórkę na bok i chwiała się z abigail w ramionach - zaraz się rozpłaczę, też :c - jęknęła.

zesztywniała kiedy przeczytała smsa od nathaniela i spojrzała na paige, mrugając oczami.
-matka nejta nie żyje - w zasadzie nawet jej nie znała, ale jakoś ją to obeszło, bo abigail to uczuciowe dziecko, jest jej przykro nawet kiedy widzi rozdeptana dżdżownicę.

paige przez chwilę zastanawiała się o co chodzi z tym limo, przecież nie pobił się z tym facetem w kinie w końcu. spojrzała na abigail dopiero, kiedy dotarł do niej sens jej słów.
- matko - wykrztusiła otwierając szeroko usta i chyba niespecjalnie wiedziała co ma powiedzieć.

abigail objęła się ramionami i oparła o kanapę zastanawiając co i jak. więc dlatego się do niej nie odzywał. nic nie mogła jednak poradzić na to, że wszystkie myśli przesłaniał pryzmat kłamstwa. a jeżeli po prostu pieprzył jakąś inną laskę w monako i teraz się tłumaczy kosztem matki, która niewykluczone że siedzi w domu i robi na drutach? miała ochotę cisnąć telefonem przez pokój. chyba nawet się zamachnęła.

paige westchnęła ciężko i postanowiła, że już nigdy nie będzie kłóciła się z abigail.
- abby...nie kłóćmy się już, jesteś chyba jedyną osobą, która mi została ;< - stwierdziła ciężko, opierając głowę o ramię swojej kochanej siostry.

abby nadal przytulona do siostry zanosiła się płaczem i obiecywała sobie, że wykastruje wszystkich facetów, zapewniając tym samym dobrobyt całemu światu. nathaniel na sto procent kłamał. nie mogło być inaczej. przecież to facet. oj, ktoś tu się zamienia w feministkę? potrzebne wsparcie. drużyna aktimela!

- abby, parker twierdzi, że nate jest nieobliczalny. myślisz, ze może sobie coś zrobić? - zapytała głupkowato, bo to tylko paige, cóż ona mogła na to poradzić. czuła się trochę zagubiona w tym wszystkim, zbyt dużo wrażeń jak na jeden dzien.

-nie wiem. ale jeśli tak, to bardzo miło z jego strony. odwali za mnie brudną robotę - prychnęła wstając i kierując się chwiejnym krokiem do barku, gdzie odstawiła nadwyrężoną butelkę martini, które dajmy ma to miarowo opróżniała chociaż nie zawsze o tym pisałam w postach.

paige oczywiście była teraz zazdrosna, o to, co napisał parker, nawet jeśli abby byla jej siostrą, a nathaniel najlepszym kumplem parkera. przeszła do swojej sypialni, by wyciągnąć koszulkę marcusa, w której sypiała zazwyczaj.
- abby, oni nie wszyscy są chujami, a już na pewno nie nathaniel - rzuciła tylko, wchodząc do łazienki.

-a skąd ty możesz to wiedzieć, co? - zapytała, żywo gestykulując. przecież nie wiedziała. nikt nie wiedział. a najmniej wiedziała ona sama. ukryła twarz w dłoniach, bo znowu chciało jej się płakać. a jeśli nie kłamał? jeżeli tylko jeremiah był na tym świecie podłym kłamcą? kręciła się teraz po salonie, żeby w końcu z impetem strącić z parapetu wazon z czerwonymi różami.

- hej, hej spokojnie tam. po prostu nie osądzaj nikogo z góry, napisałabyś facetowi, że nasza mama umarła tylko żeby nie wiem, ci wybaczył kilkutygodniowe milczenie? abby to absurdalne - wyjrzała z łazienki, energicznie szorując zęby.

-nie wiem. nie jestem facetem. to oni działają irracjonalnie, nie my - odpowiedziała, wycofując się do swojego pokoju. przecież to nie jej wina, że zauroczyła się w jeremiahu, podczas gdy on.. no właśnie co? była w kompletnej rozsypce. to jedno było pewne.

- jak chcesz - rzuciła pokazując język telefonowi chyba.

wczołgał sie na siódme piętro, bo myślę, że właśnie tutaj mieszkały p & a by kilkakrotnie uderzyć do drzwi.
- abigail, otwórz! wiem, że tam jesteś - zawołał, nie licząc się wcale z tym, że wszyscy mogą się obudzić. był bardzo zdeterminowany, zależało mu na abigail, wsadził nawet dumę do kieszeni.

zesztywniała, słysząc przytłumione krzyki zza drzwi i pospiesznie ruszyła je otworzyć. zmarszczyła brwi, patrząc na jego rozchełstaną koszulę i błędne spojrzenie.
-oszalałeś? obudzisz cały budynek - warknęła, mierząc go wzrokiem.

biedny nate, chyba trochę przesadził z whisky w samolocie i teraz nie bardzo mógł się pozbierać. faktycznie źle zapiął koszulę i było mu zajebiście zimno, w końcu biegł tutaj przez pół miasta.
- ja....ja nie mogę tego tak zostawić, abigail - skrzyżował ręce na piersiach, chcąc sprawić bardziej pewne siebie wrażenie, chociaż swoją pewnosć siebie utracił gdzieś dawno temu przed murzynami.

albo po drodze.
abby spojrzała na niego i przygryzła wargę, bo całokształt sprawiał wrażenie wręcz żałośnie załamanego na co jej serce szybciej zabiło. nie mógł tego tak zostawić? pieprzyć to, ona nie mogła zostawić jego. przynajmniej nie teraz. cholerna matka teresa.
-cholera jasna, chodź już - wciągnęła go do środka, zamykając za nim drzwi - kompletnie cię pojebało, nate? co to ma być za szopka? - trzasnęła go w policzek, mając nadzieję iż chociaż trochę otrzeźwieje.

złapał się gwałtownie za policzek. bolało. i chyba faktycznie otrzeźwiał. ba! otrzeźwiał już podczas paryskiego maratonu. było mu cholernie przykro. najpierw mama, a teraz miał stracić jeszcze abby? o nie! w międzyczasie paige się ulotniła machając im tylko na pożegnanie.
- abigail, ja wiem, że postąpiłem jak chuj, ale proszę nie rób mi tego, chociaż ty mnie nie zostawiaj - rzucil żałośnie.

patrzyła na niego, oddychając szybko i nie bardzo wiedząc co ma zrobić. chyba nie kłamał, nie mógł być aż tak dobrym aktorem. nikt by nie mógł. a nejt nie dość, że był blady jak ściana, miał sine usta jeszcze cały drżał. aczkolwiek najbardziej uderzyło ją spojrzenie nathaniela, przez które nie zastanawiając się kompletnie nad niczym po prostu przywarła do niego całym ciałem, masując lodowate plecy.
-przepraszam, nejti.

odetchnął z ulgą, bo naprawdę mu ulżyło. zrobiło mu się przyjemnie i ciepło, kiedy miał przy sobie abigail. byla znów tak blisko. całymi nocami myślał o tym, by pierdolić wszystkie te ceremonie pożegnalne i wrócić tutaj do niej. wiedział, że nie będzie mu ufała, ale nie mógł pozwolić jej odejsć.
- nie, to ja przepraszam abigail. miałem napisać przed wyjazdem, ale kiedy tylko się dowiedziałem, wyszedłem w kapciach z domu. przepraszam....przepraszam....przepraszam...przepraszam - między każdym słowem całował delikatnie usta abigail, głaskając ją po policzkach i skroniach.

odwróciła głowę, opierając policzek na jego torsie i słuchając bicia serca. znowu tu był. jej obrażalski, momentami przesadnie poważny romantyczny nejti. przełknęła ślinę i odsunęła się, chwytając go za ręce.
-jesteś przemarznięty, zrobię ci herbaty. w salonie na kanapie leży koc, nakryj się - mruknęła rzeczowo, idąc już w kierunku kuchni. ziewnęła. była potwornie zmęczona, ale musiała zająć się nejtem. to takie w jej stylu.

usiadł więc na kanapie w salonie, układając kocyk na kolanach. jak już sama wspomniałaś miały aneks, toteż mógł obserwować abby. uwielbiał jej zgrabny tylek, plecy, nogi, wszystko.
- abigail, nawet nie wiesz jak ja ci dziękuję. po prostu...mogłem cię zabrać ze sobą, jakoś powiadomić czy coś takiego. jestem głupi - skronie mu pulsowały, ale chyba był szczęśliwy.

zaraz wybuchnie mu mózg i rozbryzgnie się po ścianach w kolorze ecru. szkoda by było. ścian, oczywiście.
-nie jesteś głupi, nejt. już jest okej - zapewniła go, chociaż siebie samej co do tego przekonać nie mogła. zniknął z jej życia x czasu temu, zdołała jakoś to wszystko ogarnąć, a teraz w jednym dniu znika jej dotychczasowy partner, pojawia się nejt i weź się człowieku odnajdź w tym wszystkim. podeszła jednak do niego z kubkiem parującej herbaty i usiadła obok, podając mu ów żeby się ogrzał - oh, chociaż w sumie. jesteś głupi. chryste, jest minusowa temperatura. jak można wyjść z domu w samej koszuli - pokręciła głową i objęła go, bo nadal trząsł się jak kozi ogon, czy jakiś tam wiem tylko że ogon xd.

pocałował ją w rękę, bo to słodkie, ale no wiesz jak, nie że się nachylił tylko po prostu, musnął wargami jej delikatną dłoń, pachnącą kremem la mer.
- mogę dziś zostać? chyba nie zamknąłem mieszkania, no trudno - westchnął ciężko. było mu wszystko jedno czy go okradną, czy nie.

-yhm, nie ma opcji żebyś teraz stąd wyszedł. nie chcę żebyś zamarzł gdzieś po drodze - pogładziła go dłonią po policzku i uśmiechnęła się blado. będzie musiała tyle przemyśleć. tymczasem jednak wstała i skierowała się do sypialni.

usli.

abigail siedziała na swoim ulubionym fotelu i czytała książkę. a w każdym razie udawała, że czyta co nie wychodziło jej zbyt dobrze jako że trzymała ją do góry nogami, bez końca zaabsorbowana myślami na temat jeremiaha. nikogo innego. w zasadzie chciała do niego zadzwonić, ale trochę się bała. jego i całej tej sytuacji. jadła już drugą tabliczkę czekolady.

a paige właśnie weszła do domu, ciągnąc za sobą torebkę. była kompletnie zmęczona po sześciu godzinach treningu, jakie zafundowala jej trenerka, z racji zbliżającego się turnieju w nowym jorku. w zasadzie musiała jeszcze przypomnieć ojcu, bo pewnie nie pamiętał, ale co roku jeździł tam z nią, potem jedli razem obiad, razem z jej koleżankami i ich rodzicami, a wieczorem szli na łyżwy. miała nadzieję, ze chociaż w tym jej nie zawiedzie.
- czeeeść mała - zawołała, rzucając torebkę vuittona na szafkę, by w baletkach przejść do salonu - masz czekoladę na ustach.

-pieprzyć czekoladę - mruknęła, patrząc się tępym wzrokiem w wyświetlacz swojego telefonu, a ściślej rzecz biorąc imię jeremiaha na owym właśnie - jeremiah był dzisiaj pod szkołą - oznajmiła siostrze, przyglądając jej się badawczo. otarła kąciki ust z czekolady.

paige zatrzymała się w pół kroku by spojrzeć na abigail badawczo. nadal nie wyglądała zbyt dobrze, ale chyba lepiej niż wczoraj. zdecydowanie lepiej, przynajmniej nie płakała.
- abby, myślę, że powinnaś mieć ochroniarza, przynajmniej na jakiś czas. to psychol, cholera wie, co może zrobić - zaproponowała ostrożnie, mając nadzieję, że siostra, z tą swoją nadwrażliwością się na nią nie wkurzy. opadła na kanapie i wyjęła telefon, by upewnić się, że nikt nie pisał. nikt nie pisal, więc.

-nie paige. to znaczy sama nie wiem ja.. idę się położyć - mruknęła beznamiętnie, zwlekając się powoli z fotela by powłócząc nogami udać się do sypialni. cień dawnej abby.

- o mój boże, abigail ty masz osiemnaście lat. powinnas się przejmowac takimi rzeczami w stylu, co założysz na randkę z NEJTEM, kiedy zacząć się uczyć do egzaminów i tak dalej, a nie przejmować jakims facetem o pięć lat starszym, który wyszedl dopiero co z więzienia. ale jak chcesz, znasz moje zdanie i jeśli coś ci się stanie, niech nie będzie, że nie ostrzegałam - podczas swojej wypowiedzi zdążyła wstać i przemieścić się do kuchni. nalała sobie soku pomarańczowego, bo lubiła, a jeremiah-abby doprowadzało ją do szału.

przybył jeremiah. nie mógł znieść tego, że abigail go w ten sposob traktuje. zresztą...czego mógł się spodziewać. tymczasem jednak zastukał kilkakrotnie pięścią w drzwi.
- abigail otwórz natychmiast! - ryknął na tyle głośno, że jego głos rozniósł się echem po klatce.

zatrzymała się w połowie drogi do sypialni i przez ramię spojrzała na paige.
-o matko boska - jęknęła, obejmując się ramionami i zastanawiając czy uciec, otworzyć, a może od razu popełnić harakiri.

- o mój boże, mówiłam! widzisz, mówiłam! a teraz się zamknij, dzwonimy na policję, to nienormalne - syknęła, sięgając telefon z kanapy. wykręciła jakieś dziewięć dziewięć siedem czy zero siedemset, by czekać aż jakaś kobieta tudzież mężczyzna raczy podnieść pierdoloną słuchawkę, po drugiej stronie.

abigail tymczasem łaziła w kółko, zagryzając wargę niemalże do krwi. nie była pewna czy dzwonienie na policję to dobry pomysł, może powinna porozmawiać z jeremiasznym i wysłuchać co ma do powiedzenia osobiście? może paige się pomyliła? podeszła do drzwi i ponownie się od nich odsunęła. w końcu jednak zdecydowała się otworzyć i stała teraz patrząc jerremu prosto w oczy. nie zdążyła się jednak odezwać, bo zastanawiała się na tyle długo, że kiedy w końcu otworzyła drzwi i usta żeby coś powiedzieć, za plecami jeremiaha pojawiło się dwóch umundurowanych ziąąmuf ;3