apartament pejcz & abby.

paige pewnie nie miałaby nic przeciwko, gdyby nie to, że zaraz idę, cnie :d. tymczasem jednak, oparła głowę o ramię parkera, zataczając kółeczka na jego udzie, palcm wskazującym, a może bardziej paznokciem.
- nieee wiem, zobaczymy. będzie tam jakiś peter. abby ma tendencję do swatania mnie ze swoimi kolegami-nudziarzami - pokręciła głową. no tak, one tak strasznie się od siebie różniły, a mimo wszystko uwielbiała swoją małą siostrzyczkę, młodszą o całe dwanaście miesięcy - a teraz, w zasadzie możesz zostać. masz do wyboru moje łóżko, łóżko abby, albo kanapę.

-więc chyba bramka numer jeden, jeżeli i ty będziesz w nim spała? - uśmiechnął się szelmowsko, machając brwiami co z kolei musiało wyglądać komicznie. podniósł się i pochylił nad paige, która chwilę później już niósl do sypialni jak pannę młodą, prze próg, junoł.

chichotała, ale nie jak idiotka, bo to paige :d. więc machała nawet trochę nogami, asekrując się szyi parkera.
- heeeeej, jestem ciężka - kompleksy, pozdro mama i siostra, bo przecież dobrze wiemy, że paige jest szczuplutka i ma zajebisty brzuszek <3 - jasne, ja ZAWSZE śpię w swoim łóżku. uwielbiam moją kołdę.
ona czasem zachowuje się jak dziecko, to przez to, że jest córeczką tatusia, ja ci to mówię.

-no i oke j - skwitował i zasnęli pod jej zajebistą kołdrą.

paige siedziała na pralce w łazience, słuchając jakiejś typowej klubowej muzyki, bo miała szczerze dość kolęd i świątecznych dyrdymałów. wszędzie pełno jakichś głupich lampek i mikołajów; one z abby nawet nie ubrały choinki. to nic. malowała więc paznokcie u stóp, wczuwając się w jakiś alchemist czy coś równie krejzolskiego.

paige w zasadzie dopiero dotarła do domu, bo nie wzięła pieniędzy, więc nie miała na bilet do metro. no cóż. była wściekła bo całkiem przemarzła, poza tym wkurwił ją parker. nie spodziewała się zastać abigail w domu, a tu proszę, drzwi były otwarte.
- abby? - zawołała z przedpokoju, zsuwając ze stóp niewygodne manolki.

-nie, matka boska - odkrzyknęła abigail, wyciągając się leniwie na kanapie z której to oglądała czwarty odcinek plotkary i właśnie wkurwiała się na serenę za to jaką była w tym epizodzie suką - stało się coś, paige? nie było cię w domu od x-czasu, a tu proszę bardzo co za niespodzianka..

- mnie nie było? to ty chyba zamieszkała już u nejta, ja siedzę ciągle w pokoju i rozmawiam na skejpie z londynem. jedziesz tam na sylwestra? ja jadę. ale się wkurwiłam. to znaczy parker, wiesz ten od nejta, mnie wkurwił, bo generalnie jest niemiły, a mówi, że to ja jestem niemiła, bez kitu - prychnęła głośno, rzucając torebkę na komodę i usiadła siostrze na brzuchu - co słychać grubasie?

-nie widziałam się z nejtem od wigilii - przyznała, odwracając wzrok, bo taka była prawda a sama abigail nie wiedziała co chce lub powinna zrobić w zaistniałej sytuacji. to co było między nią a nejtem chyba trochę ją przerosło i najzwyczajniej w świecie się przestraszyła. zepchnęła teraz siostrę z brzucha, udając że to nic takiego. sprawa z nejtem, nie to że na niej siedziała.

- a ja tego popierdoleńca parkera spotykam wszędzie. WSZĘDZIE. on mnie prześladuje - bo właśnie tego była pewna, że cały świat akurat nie ma co robić tylko śledzić paige - a co z tym sylwestrem, hm?

abigail przewróciła oczami, bo paige bywała nieraz przesadnie egocentryczna. podniosła się i podwinęła nogi pod brodę.
-myślisz, że naprawę nie ma nic innego do roboty tylko cię prześladować? może to ty go prześladujesz, co? ogarnij się paige, świat nie kręci się tylko wokół ciebie - opuściła bose stopy na zimny parkiet i wstała, kręcąc głową. wcale, a wcale nie miała dzisiaj humoru.

- pisof, abby - rzucila i zamknęła się w pokoju, musiała kilka rzeczy przemyśleć.

przyjechał, mając nadzieję, że ominie go obcowanie z tą pustą siostrzyczką abigail. cholera, tak się od siebie różniły. poprawił kołnierzyk polo abercrombiego, sori, ale ostatnio mam do nich jakiś taki sentyment. zapukał!

robert miał wczoraj no dzisiaj w sumie polo abercrombiego :3
abigail, która wpatrywała się w swój telefon komórkowy, leżący na błękitnej narzucie okrywającej jej dwuosobowe sympatyczne łóżko, wstała teraz mając nadzieję, że jeśli paige jest w domu, to jej nie obudzi.
-mówiłam ci, że nie chcę się spotykać - prychnęła, udając nadąsaną.

zaśmiał się pod nosem i wszedł, zsuwając jakieś miłe dolcze i gabany, które znalazł pod kanapą ze stóp. wszedł sobie dalej zaglądając do wazy z dynastii ming, o której wspominała paige. a w zasadzie to o wazie i rzygach parkera. wracając do tematu, ruszył do salonu, spoglądając w górę, gdzie pewnie spał jego kumpel; człowiek-olbrzym. okej, tak tylko sobie chichram.
- wiem, abby, ale chcę żebyś podała mi kilka racjonalnych powodów, dla których mielibyśmy się nie spotykać - no własnie, skoro już go rzucała.....

oni ze sobą byli?
stała chwilę jak sierotka marysia, albo dziewczynka z zapałkami chociaż ich nie miała, patrząc na plecy nathaniela, żeby w końcu ruszyć z miejsca i odwrócić go przodem do siebie. stanowcza dziewczynka. spojrzała mu prosto w oczy, zadzierając głowę, ale bez przesady nathaniel to nie parker, a abigail to nie ja, więc miała swoje metr siedemdziesiąt jeden.
-nie mam ani jednego - przyznała się i przymknąwszy oczy, musnęła jego zimne wargi ustami.

- jezu, abby nie jesteś tutaj księżniczką, myślisz, że przejechałem pół paryża, żeby znów się z tobą przespać? moim zdaniem nie na tym to polega.....- westchnął ciężko znów się odwracając.

-świetnie, nathanielu. w takim razie możesz tu do cholery zostać i podziwiać wazy po babci z dynastii ming. waza z dynastii, nie babcia (pozdro, rimemba?) - spojrzała na niego jeszcze, kręcąc głową wiesz jak i wyszła, trzaskając drzwiami. a niech się teraz cacka z wkurwioną, obudzoną paige. nie jej fakinbisnes ,3.

a nathaniel spojrzał na wazę i ukradł, żeby miec potem pretekst na spotkanie.

Paige siedziała na swoim łóżku i udawała, ze ogląda ee Taniec z Gwiazdami! A tak naprawdę, to było jej cholernie ciężko. Parker piekielnie ją dzisiaj wkurzył i nie wiedziała dlaczego. Hej, był tylko facetem jednym z 8767876, ale mimo wszystko jakoś to cholernie ją bolało. Nawet Abigail się już do niej nie odzywała, było jej naprawdę źle.

Jeremiah i Abigail dotarli, tak myślę, więc teraz oparł się o pobliską ścianę, czekając aż jego wybawczyni otworzy drzwi. Nie wiedział co czeka go dalej, może własnie szedł do piekła, czy cos takiego, ale w tym momencie jakoś niebardzo go to interesowało.

-hej, dobrze się czujesz? to znaczy zbladłeś jakoś, hm nie wiem - spojrzała na niego i zmarszczyła nos, delikatnie gładząc jego szorstki policzek. to było przyjemne uczucie, ha! ogarnęła się jednak i odszukała klucze w torebce, nie chcąc dzwonić, bo może paige poszła dzisiaj spać po dobranocce, a obudzenie jej było zapowiedzią trzeciej wojny światowej. przytknęła więc palec do ust z charakterystycznym ćśśś i weszli do środka.

Zachwiał się na długich nogach, jakoś tak wyjątkowo niebezpiecznie i oh, przykro mi, zwymiotował na parę jakichś butów, które stały niedaleko. To było silniejsze od niego, ale nie chciał. Opadł na komodę, ale wcale nie był cały zarzygany jak ludzie na imprezach, bo to Jeremiah, a to już mówi samo za siebie. Oddychał niepewnie, zastanawiając się, czy nie zwymiotuje po raz drugi.

Paige usłyszywszy jakieś bliżej niezidentyfikowane dźwięki z przedpokoju, wsunęła na małe stopy rozmiar trzydzieści siedem różowe kapcie i skierowała się w tamtą stronę. Kiedy już stanęła w futrynie nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać, czy może uciec.
- KURWA MAĆ, to moje buty! - ryknęła rozwścieczona, patrząc to na siostrę, to na Jeremiah i nie wiedząc, ktore pierwsze zabić!

-uspokój się paige - abigail spojrzała na siostrę z niejakim wyrzutem i podeszła do jeremiaha, podnosząc go do pionu i pozwalając, żeby ją objął - kupisz sobie 9547345490 innych par butów - przewróciła oczami, bo fetysz butów siostry bywał czasem irytujący, po czym ruszyła z jeremiahem do pokoju gościnnego. nadal nie wiedziała jak się nazywa i skąd się wziął w paryżu w kurtce diesela sprzed pięciu lat i spranych levisach, sprawiających wrażenie jakby pamiętały jaskiniowców. no dobra, może przesadziłam, ale odkrywców złota i samego levego sztrałsa tak.

Wydała z siebie tylko jakiś dziwny, bliżej niesprecyzowany dźwięk wkurwienia i opadla w fotelu, ze skrzyżowanymi rękami na piersiach, wcale nie ukrywając łez złości & przygnębienia?

Rzucił się jak trup na łóżko, nie czując już praktycznie nic. Zasnął, mru.

przekręciła go na bok w razie gdyby zachciało mu się wymiotować przez sen, w celu uniknięcia wielorybka fuj, nakryła kołdrą i wróciła do salonu gdzie siedziała paige. bez słowa przeszła obok niej do aneksu kuchennego. musiała zrobić sobie herbaty.

Paige ruszyła za siostrą zaciskając szczupłe dłonie w pięści i stanęła w drzwiach, marszcząc dodatkowo czoło. Już nawet nie panowała nad łzami cisnącymi się do jej oczu, to był zdecydowanie najgorszy dzień w życiu.
- O co tu kurwa chodzi? - zapytała, starając się nie krzyczeć i hej, chyba nawet jej wyszło, brawo Paige.

-a tobie o co chodzi? pms? - abigail zmarszczyła brwi, przyglądając się siostrze. może była w ciąży? przełknęła ślinę i zapytała o to chwilę później, gimnastykując się przed szafką, bo nie mogła dosięgnąć swojej ulubionej zielono-ryżowej herbaty z wnętrza szafki. kiedy jej się to udało, oparła się o blat i patrzyła na paige, czekając na odpowiedź.

Paige miała ochotę przypierdolić siostrze doniczką, która stała nieopodal, ale całe szczęście powstrzymała się. Właśnie, o co jej chodzi? O pierdoloną parę butów, które i tak sobie może kupić? Hah, jasne jasne!
- Ja....- wydusila z siebie i chyba na chwilę załapała tak zwany stan wstrzymania, bo dokładnie nie wiedziała co ma powiedzieć - ogh, to wszystko jest takie pojebane - idę się zabić, cze.

-no super, ale nie musisz z tego powodu wyżywać się na mnie czy na... nim - zakończyła koślawo, bo dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że nie ma pojęcia jak jeremiah ma na imię. haha, mam nad nią przewagę. pokręciła głową i zalała swoją herbatkę wodą, która zdążyła się w magiczny sposób zagotować w tak krótkim czasie w elektrycznym czajniku. chyba nawet nie zalała siebie, ani niczego wokoło z czego była dumna w skrytości ducha.

Paige miała serdecznie dość, teraz i siostry, czuła sie opuszczona i po prostu usiadła na łóżku w sypialni, usiłując wyłączyć telewizor, ale jak na złość wyczerapły się baterie w pilocie! Pizgnęła pobliskim dżogurtem w ekran, pozdro dżola.

chichrałam w tym momencie. abigail zdenerwowała się z powodu takiego a nie innego, że obudzi jeremiaha chociaż właściwie nic nie było w stanie go w tym momencie obudzić jak sądzę.
-musisz robić taką aferę z powodu swojego emocjonalnego rozjebania? - zapytała cicho, aczkolwiek jadowicie nawet jak na abigail, stojąc oparta o framugę. zerknęła na jogurt na telewizorze i zrobiła taką minę -,- - nie ma tu ojca, więc twoje przedstawienie raczej spełźnie na niczym - upiła łyk swojej herbaty i zajrzała do kubka, jednocześnie nasłuchując dźwięków s pokoju gościnnego obok. jeremiah (chciałam napisać lucien) lekko pochrapywał.

Lucien xdddddddd Cicho, bo chichram.
Paige miała ochotę wziąć telewizor i rzucić nim w Abigail, ale się powstrzymała. Złapała tylko torebkę, której nie zdążyła jeszcze rozpakować, upewniła się, że ma tam portfel i wyszła. A potem pojechala na lotniskokokoko.

abigail stała chwilę z kubkiem z logo oxfordu w ręku i zastanawiała się gdzie do cholery wybiegła paige. w końcu jednak wzruszyła ramionami i kiedy dopiła herbatę, wzięła prysznic i zdaje się, że zasnęła w swoim pokoju z otwartą książką na brzuchu.

Tymczasem obudził się Jeremiah, pod wpływem hałasów. Ta chwila snu nieco go otrzeźwiła, ale tylko nieco, więc podniósł się na łokcie. Powieki same mu opadały, ale dzielnie się trzymał. Uśmiechnął się do Abigail, ale przestał, kiedy zdał sobie sprawę co się dzieje. A jeśli ją przeleciał? Tego słodkiego aniołka, który niewiadomo ile ma lat? Cholera, cholera, cholera.

przeciągnęła się przez sen i przewróciła na drugi bok, także leżała teraz twarzą do jeremiaha z nogami podkulonymi niemalże pod brodę. po chwili otworzyła jedno oko, zdając sobie sprawę z tego że ktoś na nią patrzy. jeremiah nie spał, otworzyła więc i drugie oko, spoglądając na niego zaspanym wzrokiem.
-nie śpisz?

Pokręcił głową, czując się niezajebiście, szczególnie w ustach, wiemy jak to jest. Podrapał się za uchem, zastanawiając się gdzie on do cholery jest i co robi z tą małą, którą spotkal wczoraj pod posterunkiem.
- Co sie dzieje? - zapytał, ignorując jej pytanie. Był dosyć zachrypnięty po kilkugodzinnym przepiciu.

-generalnie świat się kończy - odpowiedziała, unosząc obie brwi i podpierając się na łokciu. odgarnęła z twarzy włosy - i wróciły dinozaury - pokiwała głową, siadając po turecku i obciągając krótkie szorty, które podwinęły się chyba odrobinę za bardzo. przechyliła głowę i patrzyła na zdezorientowanego jeremiaha z rosnącym rozczuleniem.

- Pytam poważnie - rzucił faktycznie niezbyt wesołym głosem, wstając. Zakołysał się kilka razy i dotarł do łazienki, nawet udało mu się trafić! Z radościa ochlapał twarz zimną wodą, oddychajac niepewnie. W lusterku dostrzegł obrzygane buty w przedpokoju i zapytał Abby po raz kolejny, co tu się dzieje.....

-hm, więc zalałeś się w trzy dupy, a ja byłam zbyt dobra żeby zostawić cię samego pod notre dame, tak więc wylądowałeś tutaj, zarzygałeś buty mojej siostry, która z okazji swojego załamania nerwowego prawdopodobnie zwiała z powrotem do londynu, wyżalić się ojcu - abigail przewróciła oczami i wyprostowała nogi jak na moim cudownym awatarze, aczkolwiek nie miała między nimi makbuka, a szkoda, bo chciała się czymś zająć.

Abigail mówiła zdecydowanie zbyt szybko i zbyt dużo, jak na tę chwilę. Musiało chwilę potrwać zanim zdążył te wszystkie informacje przekomunikować do mózgu, ale w końcu mu się udało. Przeszedł z powrotem do sypialni i stanąl w drzwiach, obserwując Abigail.
- Hm, przepraszam? Powinienem już pójść, to wszystko jest dziwne - stwierdził i cofnął się o kilka kroków, z niemałym zażenowaniem.

wzruszyła ramionami, chyba ostatnimi czasy robiła to zbyt często, może nawet stało się to swego rodzaju tikiem nerwowym czy jakimkolwiek innym. spojrzała na jeremiaha nie pewna tego czy to żeby wychodził o tej porze, bądź co bądź pod wpływem alkoholu, ba stosunkowo silnym wpływem, to dobry pomysł. w zasadzie nie jej sprawa prawda? nic więc nie mówiła, jedynie skinęła głową, pozostawiając mu pełną swobodę. chce iść? niech idzie. chce zostać? nie ma problemu. podkuliła pod siebie nogi i oparła podbródek na kolanach. jedno było pewne: nie mogła pozwolić mu odejść na stałe. zbyt mocno ją intrygował.

Jeremiah natomiast założył już buty, wsunął Abigail kartkę ze swoim numerem i poszeeedł.

trochę się na niego wkurzyła co objawiło się wyrzuceniem kartki przed siebie i złowrogim rzutem na łóżko. kartka opadła gdzieś za szafkę, a abigail leżała na plecach przez resztę nocy.

Paige siedziała teraz na murku przed apartamentowcem, spacerując przed wejściem w oczekiwaniu na Abigail. Miała ze sobą walizkę pełną nowych zakupów, bo dostała od taty pieniądze na urodziny, ale zapomniała zabrać ze sobą klucz, kiedy poleciała do Londynu. Generalnie nie była w najlepszym humorze, bo matka i siostra nie złożyły jej nawet życzeń i było jej przykro ;<.

a parker przyszedł, bo w jego mieszkaniu zapchał się kibel a chciało mu się srać. jak jerzemu. z tą jednak różnicą, że w naszej szkole kible nie były zapchane, więc życzyłam mu powodzenia i chyba się udało. oto długi i treściwy post.

Nie do końca wiem, co przyszedł i jak przyszedł, ale wnioskuję, ze generalnie się zjawił, si? Więc Paige na początku chciała go zignorować, ale stwierdziła, że to jej urodziny i do tego dnia będzie dla wszystkich miła!
- Cześć Parker - uśmiechnęła się więc i stanęła nawet na moment.

-cześć - zapomniał jak ma na imię, ale chyba specjalnie go to nie obeszło. poczęstował paige cwanym uśmiechem i wbił ręce w kieszenie spodni, które seksownie zwisały z jego tyłka, bioder również. bo głupio by było gdyby na biodrach się jednak mimo wszystko trzymały. z tego wszystkiego odechciało mu się srać 0,0