apartament pejcz & abby.

- kurwa mać - syknął tylko - świetnie, abigail jesteś zajebista, zapomnij - rzucił na pożegnanie, bo został zaciągnięty do radjowozu i odjechal.

myślę, że moda na sukces i dramat anne-apollo wymięka przy naszej cudownej i zawiłej dramie. abigail patrzyła na plecy jeremiaha odprowadzanego przez policjantów na zewnątrz budynku, nie mogąc wydusić z siebie żadnego słowa. myślał, że to ona wezwała policję? momentalnie zrobiło jej się słabo. osunęła się po ścianie i ukryła twarz w dłoniach. dlaczego tak bardzo ją ten fakt ubódł? nie miała zielonego pojęcia o co jej w tym wszystkim chodzi. w zasadzie ja też nie mam, cóż.

- co za ulga - stwierdzila, trzepocząc rzęsami do swojego odbicia w szafce kuchennej. naprawdę się wystraszyła, na miejscu abigail załatwiłaby sobie siedmiu ochroniarzy i nie wychodziła z domu, a siostra, tak zupełnie normalnie do tego podchodziła. kiedy obok był tak fajny chłopak jak nejti. ja też, pogubiłam się w pewnym momencie.

-boże, paige coś ty zrobiła.. - jęknęła w końcu, nadal ukrywając twarz w dłoniach. miała ochotę powyrywać sobie wszystkie włosy, albo w ogóle zdjąć skórę hihi pozdro teksańska masakra. dobra, żartuję nie była aż taką wariatką, wbrew pozorom. wstała niespiesznie, podpierając się ściany, nadal zapatrzona w korytarz, gdzie zniknął jeremiah. no, to tyle z rozmowy z nim. teraz myślał, że wsadziła go do pierdla. dziękuję paige, kocham cię xd.

- uratowałam ci tyłek, abigaail. jesteś naprawde tak ślepa i nie widzisz? ten facet jest psychicznie chory, halo, oprzytomniej! - rzuciła rozdrażniona, bo cóż, siostra miała do niej pretensje o to, że najprawdopodobniej ratowała jej życie. nie ufała kryminalistom, gdyby parker nim był na pewno przeprowadziłaby się na drugi koniec miasta. czy coś. no, ale przynajmniej jeremiah łaził za abby, parker milczał. wyjęła jogurt naturalny z lodówki i łyżeczkę z szuflady, ale póki co tylko to obserwowała.

-boże, paige, pomyśl czasem. a jeśli thomas po prostu nie lubił jeremiaha? - prawie krzyknęła, stając przed paige. dzisiaj doszła do takich wniosków po wielogodzinnych przemyśleniach odnośnie całego zajścia - skąd miałyśmy mieć pewność, że to prawda? że jerry.. że naprawdę.. a teraz nie ma najmniejszej szansy żebym się dowiedziała, bo myśli że wsadziłam go do pierdla. wielkie dzięki, paige. WIELKIE DZIĘKI - zadrżała ze złości i przede wszystkim bezradności.

- tak będzie dla ciebie lepiej. myślisz, że rodzice by się ucieszyli wiedząc gdzie jeremiah spędzil pięć lat swojego marnego życia? w więzieniu, cudownie. weźmiecie ślub, a potem on znów tam trafi. wybacz abigail, ale ktoś tu musi myśleć rozsądnie - pokręciła niecierpliwie oczami, otwierając jugurt. zatopila w nim łyżeczkę - no nie patrz tak na mnie, syn ambasadora w monako brzmi o wiele lepiej.

-więc chodzi tu tylko o jakieś cholerne tytuły? a moje uczucia, paige? one się nie liczą? wcale? - zamrugała i spojrzała na siostrę z rosnącym niedowierzaniem. tak dodam, ze w ramach szału w jaki wpadła, czy jak inaczej to określić wyrwała jogurt paige i rzuciła nim w telewizor. pozdrawiamy jolantę.

jola <3
- o mój boże, wiesz jacy są rodzice. gdyby tylko się dowiedzieli zamknęliby cię w zakonie do końca pieprzonego życia. oprzytomniej, stań na ziemi, a nie jakieś głupoty gadasz. wisisz mi jogurt - westchnęła ciężko i skierowala się do sypialni. zsunęła z ramion sukienkę, bo właśnie miała dziś na sobie czerwoną valentino, która opadła na podłogę, by teraz założyć legginsy plus trykot. skoro abby była już bezpieczna, miała wiele ważniejszych zajęć.

-nie obchodzi mnie co myślą rodzice, paige. ja go.. ja go chyba.. - nie dokończyła, zamiast tego paige mogła usłyszeć głuche trzaśnięcie drzwiami.

stwierdziła, że jak tak dalej pójdzie, będzie zmuszona o wszystkim poinformować tatę.

przytoczyli się w końcu do mieszkania abigail, które otworzyła bez zbędnego tracenia czasu na odnalezienie kluczy. wciągnęła jeremiasznego do środka, dopiero teraz zauważając sklejone krwią włosy, hihi dobrze że nie łonowe bo byłby to niepokojący znak. zmarszczyła brwi i wspięła się na palce, żeby dotknąć owego miejsca opuszkami palców. ciekawska małpa, ja już dawno bym zwymiotowała.

jeremiah uśmiechnął się do abigail, myślę, że tak jakoś wyjątkowo wdzięcznie, by pocalować w dolną i górną wargę, a potem obie również, zupełnie namiętnie.
- dziękuję, uratowałaś mnie, serio. miałem nadzieję, że przyjdziesz, nawet nie wiesz jak się wkurzyłem, kiedy powiedzieli mi, że nie mogę dzisiaj wyjść - sapnął, gdzieś we włosy abby, nie wypuszcając jej ani na minutę z objęć. głaskał ją miarowo po plecach.

-mhm - mruknęła gdzieś w jego bark - tak myślałam, że o to chodzi, chociaż.. - podniosła na niego wzrok, robiąc dramatyczną pauzę - na początku myślałam, że mnie wystawiłeś, przepraszam. cholera gdybym wiedziała co tam się dzieje, przyszłabym wcześniej - gładziła go po policzku.

- hm, nie przepraszaj, maleństwo, to nie twoja wina - rzekł spokojnie, zataczając palcami kółka na prawym pośladku abigail, ale to nie miała być sugestia, że chce ją przelecieć. choć owszem, chciał, myślę jednak, ze to nie odpowiedni dzień. on też tak myślał - miałaś pełne prawo tak sobie pomyśleć, w koncu już cię zawiodłem. i właśnie najbardziej bałem się tego. ale już dobrze, wszystko dobrze.

-zostań dzisiaj. chcę się tobą nacieszyć - mruknęła, uśmiechając się do niego dziewczęco i ujmując za ręce. miał duże i ciepłe dłonie, co jest seksy jak tak sobie o tym myślę. faceci ogólnie mają wielkie łapska. przywarła do jeremiaha, nie luciena, całym ciałem przyciskając policzek do jego torsu, który służył wieśkowi jako worek do trenowania - i mieć pewność, że nie wpakujesz się w żadne kłopoty - pomijając fakt, że poprzednim kłopotem była paige. ale co tam.

jeremiah uśmiechnął się rozanielony widokiem 'jego maleństwa', jego abigail. wyglądała naprawdę słodko kiedy się uśmiechała, kiedy patrzyła na niego prosząco. uwielbiał każdy centymetr jej idealnego ciała, ale chyba nie o tym właśnie milczał.
- wezmę kąpiel, chyba - jasne, wczoraj nie mógł, dziś by się przydało. ale nie śmierdział, bo to paryż rpg, tutaj wszystko jest możliwe. nachylił się, by teraz, dla odmiany pocałować abby bardzo bitchy i dirty w ogóle.

uśmiechnęła się do jego ust, obejmując go veri ciasno teraz, nie zdając sobie sprawy z tego że może go boleć. pieprzyć to, jezu nienawidzę mojego telefonu, ciągle trzeszczy w głośnikach xd. abbigail ziewnęła, odpisując siostrze na smsa.
-ok, hm łazienka jest tam, apteczka w szafce nad umywalką. pójdę się położyć - poinformowała go, idąc powoli w stronę sypialni. prawdopodobnie jak wyjdzie z wanny ona już będzie spać, ale co tam.

umył się więc, wybacz, że tak skromnie, ale nie chce mi się opisywać wszystkich tych czynności. został teraz w samych bokserkach i skierował się do sypialni, w której to już przecież miał okazję być. podrapał się nawet po brzuchu, ładnym zaznaczę, z zarysowanymi mięśniami, by w końcu położyć obok abby.
- chciałbym żebyś poznała moi rodziców, wtedy na pewno będą spokojniejsi. ubzdurali sobie, że handluję narkotykami - wytłumaczył pokrótce, ziewając.

-mhm - mruknęła, przytulając się do jego ramienia właściwie będąc już w fazie półsnu. podwinęła nogi i właściwie zasnęła.

zasnął wyczerpany i zmęczony.

abigail właśnie wróciła ze szkoły, bo jednak nie mogła sobie odpuścić z byle powodu, chociażby chodziło o pobitego jeremiaha, który nadal pochrapywał w jej łóżku. odetchnęła z ulgą kiedy uświadomiła sobie, że paige wyjechała do londynu, toteż mieli mieszkanie tylko dla siebie i mogła być pewna, że nie pojawi się w nim policja, żeby jej go zabrać. jerrego.
stanęła teraz obok łóżka i przyglądała się jego profilowi. hej, był taki słodki kiedy spał.

jeremiah właśnie miał jakiś koszmar o wieśku kinomaniaku, więc poruszył się niespokojnie, po chwili otwierając powieki. zastanawiał się nad zdarzeniami z poprzedniego wieczora, wszystko stopniowo przypominając. no tak, był u abigail, która w dodatku stała koło łożka i patrzyła na niego.
- hm, długo spałem? - zapytał, zachrypniętym głosem, by stwierdzić, że chyba długo, bo strasznie bolała go głowa. a może to po perostu od wczorajszych zdarzeń.

-trochę długo, ale to nic. wyspałeś się? - uśmiechnęła się, siadając obok i kładąc dłoń na jego klatce piersiowej. w ogóle dzisiaj oglądaliśmy na po jakiś kolejny beznadziejny film o pierwszej pomocy i to co robili w kontekście 'źle' było po prostu tragiczne. w związku z tym abby zastanawiała się, czy jerry nie ma jakiegoś wstrząsu mózgu czy innego weri fany uszczerbku na zdrowiu. hihi.

podniósł się na łokcie, a potem do pozycji siędzącej by pocałowac abigail w sam środek ust. tak wyszło. przyciągnął ją do siebie, by oparła policzek na jego torsie i zaciągnął się zapachem jej włosów. było mu ciepło. ciepło, miło i przyjemnie.
- cholera, abby uwielbiam cię. tak, wyspałem się, masz wygodne łóżko. bardzo - w zasadzie zastanawiał się wieczorem, zanim jeszcze zasnął, nad opcją rozpoczęcia życia seksualnego z abigail, ale chyba bałby się, ze ją...skrzywdzi?

-praktycznie mnie nie znasz. skąd to uwielbienie? - zapytała, leżąc przytulona do niego i kreśląc kółka wokół jego sutka. podniosła głowę i pocałowała jeremiaha w podbródek, bo akurat tam znalazły się jej usta. gdyby mogła z nim leżeć do końca życia i o nic się nie martwić..

- nie wiem, abigail. to trochę absurdalne, ale masz w sobie coś co...co nie daje mi spokoju i ciągle o tobie myślę - dlaczego miałby nie być z nią szczery? kto wie, może już niedługo znów go zamką przez jakąś siostrę/matkę/ojca abby, więc wolał się śpieszyć! potarł czubkiem nosa o jej skroń, pachniała tak intensywnie, że zrobiło mu się gorąco, ohh.

pewnie zamkną, jak paige szepnie słówko tatusiowi. tym razem dla odmiany z bratem bliźniakiem wieśka - stefanem zjebem. wczoraj napisał do mnie bercik i potem okazało się, że to stefan i dopisał 'zjeb'. chichrałam. no nieważne
abigail uśmiechnęła się do niego jeszcze szerzej, podciągając nieco do góry, żeby musnąć jego usta wargami. gładziła go kciukiem po szorstkim policzku, chwilę milcząc.
-jerry.. opowiedz mi wszystko. od początku do końca - poprosiła, bo w zasadzie niewiedza na ten temat nie dawała jej spokoju.

- hm, w porządku, w końcu ci to obiecałem. więc okej. urodziłem się w paryżu, mam dwadzieścia trzy lata. jako dziecko, byłem szczęśliwy. podróżowaliśmy z rodzicami po całym świecie, byliśmy szczęśliwą rodziną, a to rzedko się zdaża jeśli chodzi o dzisiejsze czasy. potem poszedłem do liceum i zaczęło się. koledzy, imprezy, narkotyki, fajki, dziewczyny, drogie samochody. starzy zaczęli mi wszystko po kolei ogarniczać - podniósł się wyżej, bo przypadkiem zjechał praktycznie do pozycji leżącej - zabrali karty, samochód i tak dalej. to był najgorszy okres w moim życiu. poznałem takiego faceta, który twierdził, że jeśli przewiozę ciężarówkę przez granicę francusko-angielską, mogę dużo zarobić. zależało mi na pieniądzach, więc zdecydowałem od razu. okazało się, że to była ściema, złapali mnie. trafiłem na sędzinę sukę i dostałem pięć lat do odsiadki. rodzice sądzili, że to ich wina, a ja już od momentu, kiedy zobaczyłem kilku facetów z psami, żałowałem. no...i to byłoby na tyle, nic fascynującego - JASNE.

-oh - wyrwało jej się, bo w zasadzie nie mogła powiedzieć niczego innego. bo niby co? w zasadzie siedział za głupotę. przymknęła oczy, wsłuchując się w bicie jego serca i doszła do wniosku, że paige jak zwykle przesadziła. tyle szumu o faceta, który po prostu się zagubił? ha, abigail była po prostu bardziej otwarta na mniej stereotypowych ludzi etc. tak sądzę.

miał nadzieję, że abigail jakoś sobie da radę z myślą, że facet, z którym się spotyka ma kryminalną przeszłość. nie zniósłby chyba jej odejścia, na tę chwilę.
- oczywiście wszystko zostało zatuszowane. mam papiery ukończenia architektury na brown i pracuję u ojca. jakiegoś specjalnego talentu nie mam, więc tylko pomagam mu w sprawach organizacyjnych i tak dalej. chce przepisać na mnie firmę, jeśli będzie miał pewność, że się nadaję - dodał, bo właśnie mu się przypomniała sprawa z architekturą.

przeczytałam 'jeśli będzie miał pewność, że się najebię' i przez chwilę zastanawiałam się łatz de pojnt ;d
-hej, to nic. naprawdę - odezwała się w końcu, bo im dłużej z nim przebywała dochodziła do wniosku, że mogłoby chodzić nawet o jakieś morderstwo, a ona jakoś by to przyjęła do wiadomości i była z nim dalej, bo miał w sobie coś tak magnetyzującego że nie była w stanie wyobrazić sobie teraz siebie z kimś innym. nawet nejtem.

- hm, może skoczymy gdzies na obiad? - zaproponował, obejmując abigail w talii - albo coś zamówimy i będziemy oglądać telewizję, a ty opowiesz mi coś o sobie. chociaż, może powinniśmy pojechac do mnie, hm? paige pewnie niespecjalnie mnie lubi - uśmiechnął się wstając. po drodze, pocałował abby w ucho, a teraz podciągnął bokserki, które spadały z jego seksownego tyłka.

-mmm, paige jest w londynie, wróci za parę dni, więc nie masz się czym przejmować - przeciągnęła się leniwie, przymykając oczy. kiedy ponownie je otworzyła i spojrzała na jerrego, nieco spoważniała - nie mam pojęcia o co jej chodziło z całą akcją ratunkową. przestraszyła mnie, bo z tego co mówiła wynikało że zrobiłeś coś wyjątkowo strasznego i niehumanitarnego, no wiesz - zagryzła wargę - będę musiała opieprzyć thomasa za nadwrażliwość, bo chyba to on rozpętał cały ten cyrk - pokręciła głową i wstała, owinięta prześcieradłem. nie żeby wstydziła się swojego ciała, ale po prostu było jej chłodno.

- nie wracajmy już do tego. mam nadzieję, że twoja siostra nie zamierza za mną ganiać z patelnią po paryżu. więc co jemy? chińszczyznę? - zaproponowal, bo chyba własnie miał na to ochotę - hm, co z moją komórką? powinienem zadzwonić do taty i jakoś mu wytłumaczyć, dlaczego nie pojawiłem się w pracy. byłaś dziś w szkole, prawda? - taką miał nadzieję, przecież nie był obłożnie chory. przemieścił się do kuchni, poprowadzony tam przez abby, tak myślę.

-tak, byłam. musiałam zaliczyć test z historii - odpowiedziała, trzymając go za rękę i faktycznie ciągnąc do kuchni, ale jeszcze nie wiem po co - aha, telefon, no tak. zaczekaj, zaraz ci przyniosę. hm tam leży stacjonarny, a w drugiej szufladzie po lewej stronie od lodówki jest ulotka z chińskiej restauracji, zamów coś co lubisz, zaraz wracam - i zniknęła w sypialni gdzie szperała po szufladach, szukając telefonu jeremiaha. zastanawiała się, kiedy powie jej o tym rolniku, którego potrącił na hulajnodze. przeczytała o tym w smsach! xd

jeremiah natomiast zamówił dla nich chińszczyznę i tyle z opisu jedzenia, bo to mało istotne. odnalazł swoją koszulkę w łazience i założył, bo zrobiło się chłodno. czekał na telefon i abby, opowiadając jej na głos o tym, że w podstawówce jadał praktycznie codziennie chińszczyznę, bo jego matka uwielbiała.

wróciła do salonu gdzie zawieruszył się jeremiah i wręczyła mu telefon, drapiąc teraz jego koszulkę, która była ubrudzona krwią i chyba spermą wieśka, albo czymś innym równie nieapetycznym.
-hm, ściągaj to, fuj - skrzywiła się, podnosząc na niego spjrzenie - hm, ja i moja matka chodziłyśmy raczej do najwykwintniejszych restauracji w londynie. no wiesz, uparcie starała się zrobić ze mnie poukładaną panienkę, która pięknego dnia stanie przed ołtarzem z dziedzicem niebanalnej fortuny - przewróciła oczami - czasami potrafiła być taaaaka irytująca.

ściągnął więc koszulkę, wedle życzenia i chyba nawet odłożył na podłogę, bo nie chciał ubrudzić kanapy. jeszcze potem siostra abigail by go zabiła. tymczasem jednak, stwierdził, ze marzy o kąpieli. w swojej wannie. no cóż.
- a teraz? masz dobry kontakt z rodzicami? moi chcą naprawić to wszystko, z przeszłości. staramy się, w każdym razie. a więc jesteś z londynu, nie lubię tego miasta - zwierzył jej się otwarcie, kładąc rękę za nią, na oparciu kanapy.

bla bla wrócił do domu.

-więc, hm, gdzie byłeś? - zapytała wchodząc do mieszkania, które otworzyła wcale nie po stu latach szukania klucza, bo znalazła go od razu -to znaczy, nie żebym cię sprawdzała - dodała szybko - po prostu jestem ee ciekawa - zdjęła płaszczyk i odwiesiła go na wieszak, schylając się teraz żeby rozsznurować swoje botki na siedmiocentymetrowym obcasie.

zemdlal

xd
jeremiah i abigail więc dotarli, a prezent miał w wewnętrznej kieszeni kurtki, którą to właśnie zdejmował. wyjął niewielkie pudełeczko i uśmiechając się, podał je abby.
- przypadkowo zauwazyłem w mieście i pomyślałem sobie o tobie - a to było diorette, bo tak mi sie przypomniało, ze samer dostała od nejta.

xddd chichram z tego, że zemdlał.
diorette <3
-o mój boże, jeremiah - pisnęła praktycznie wysławiając się czymś na pograniczu ultradźwięków, kiedy otworzyła pudełeczko i wyciągnęła pierścionek - to słodkie - podeszła do niego niemalże w podskokach, obejmując teraz ciasno i całując raz po raz w skroń - dziękuję.

- nie ma za co - usmiechnął się zadowolony z tego, że podoba się abigail i objął ją ramieniem, prowadząc w uścisku do salonu - podoba ci się, hm? - pocałował ja delikatnie w głowę, bo jakos tak wyszlo, że nie mógł się niżej schylać, a już ustaliłyśmy, że willa jest malutka.

bo strzyknęło mu w karku i nie mógłby się już podnieść. hej, starość nie radość, jeremiah.
abigail obejmowała go w pasie, uważając że jeremiah pomimo kilku znaczących defektów, na które to jednak nie zwracała większej uwagi, był najlepszym facetem na świecie.
-hm, jerry? - zagadnęła, kiedy opadli na kanapę i wodziła palcem wskazującym po linii jego szczęki.

- taak? - zapytał, sięgając po pilota. dawno nie oglądał telewizji. całe pięć lat. biedactwo. przełączał programy, niespecjalnie wiedząc czego szuka; pewnie odnalazłby się jedynie w modzie na sukces!

xddddddddddd albo w nowym serialu pod tytułem apollo i anne!!
-hm - nie bardzo wiedziała jak ma zadać pytanie, które od pewnego czasu chodziło jej po głowie - jerry, masz mieszkanie? jakieś - wydusiła w końcu praktycznie na wdechu, patrząc teraz prosto w jego oczy, starając się ignorować jego siny nos, bo był siny i ją rozpraszał. w efekcie skupiła spojrzenie na surykatkach biegających z jednego rogu ekranu w drugi, bo jeremiah trafił na naszynal dżełografik.

- nieee. w zasadzie to powinienem się za czymś rozejrzeć, nie mogę wiecznie sypiać u znajomych albo u rodziców, tym bardziej w sytacji z tatą. jest na mnie wściekły. wiec póki co nie dadza mi pieniędzy, będę musiał jeszcze trochę poczekać - ale to nie problem, jeremiah miał dużo koleżanek i kolegów, którzy chętnie spędzali z nim wieczory. wstal i przespacerował się do okna, by delikatnie odgarnąć zasłonę i spojrzeć za szybę. padało.

-zostań u mnie - zaproponowała nieśmiało, kierując się teraz wyłącznie ich potrzebami. ale paige nie było w domu tak długo, że zdążyła 'zapomnieć', że kiedykolwiek tu mieszkała. podniosła się i podeszła do niego, obejmując w pasie, bo było jej w ten sposób najwygodniej. jeremiah był taki męski, przystojny i czuły zarazem że miękły jej nogi za każdym razem kiedy byli blisko. właściwie miała ochotę na seks z nim, aczkolwiek pierwszy raz w życiu po cichu pragnęła żeby miał wydźwięk uczuciowy, nie tylko fizyczny. namieszałam.