lasek buloński

-jasne. to znaczy wiesz, możemy kupić jakieś ciastko na wynos i pójść do mnie na przykład - wyszczerzył się w klasycznym uśmiechu dzielnego żigolo i zaproponował sophie ramię. junoł.

Postanowiła być teraz wzorem cnót i stanoczo powiedziała (ale nie drąc się na niego) że woli iść do kawiarni.

na co on wzruszył ramionami i powiedział, że jeśli nie to nie i sobie poszedł, bo właściwie chciał ją przelecieć, ale nie to nie i już go nie było, bo był tylko jej imaginacją i wcale nie istniał.
pozdro zagubieni.

I dobrze więc ona też poszła i yo. Teoretycznie jeszcze go widziała i z trudem powstrzymała sie zeby go nie zawołać jednak staneła jak wryta i na niego patrzyła. W końcu i tak dzisiaj z setha nic nie będzie. Zauważyłą ze a. zgubił telefon więc to byłpretekst zeby do niego podejść i mu oddać. Spróbowałą go dogonić. NO i chyba dogoniła - Twój? - spytała chociarz wiedziała że jego. Och no i jeszcz euprzednio wstukała do jego telefonu jej i o. Tak więc miał jej numer a ona poszła oddając mu telefon.

Usiadła sobie na ławce czytając V. i paląc papierosa. Założyła nogę na nogę i tak siedziała.

Chodził sobie z rękoma w tylnych kieszeniach rurek. Co chwilę poprawiał szalik. Zaczął palić papierosa po czym stanął sobie pod drzewem.

Fantine łaziła, w dłoniach trzymała jakąś teczkę i poprawiała w niej papiery. Zaraz jednak skończyła i wsunęła ją pod pachę i rozejrzała się, poprawiła tym razem okulary na nosie i stanęła obok Joshua.
- Cześć, masz ognia?

Ocknął się z zamyślenia - Jasne - Powiedział do nieznajomemj wyciągając zapalniczkę z kieszeni płaszcza a następnie podpalając jej bynajmniej nie włosy a papierosa?

To miło! Uśmiechnęła się więc i odgarnęła kilka niesfornych kosmyków za ucho.
- Wielkie dzięki, jestem nieco niedzisiejsza, spałam może ze trzy godziny... zresztą, nieważne - jej uśmiech zrobił się nieco bardziej hm, przepraszający. - Fantine.

- Joshua - Wyciągnął do niej rękę. Dosyć ciepłą, bo zdążył ją ogrzać w kieszeni. - Co tu robisz? I w dodatku sama? - Spytał bo zaczęło się ściemniać.

Uścisnęła jego dłoń więc, ale tylko przez chwilę, bo za chwilę uniosła i podpaliła sobie wyciągniętego przed chwilą z kieszeni papierosa, wymiętego slimka. Zastanowiła się, co ona tu właściwie robi i oblizała spierzchnięte usta, zaraz po wypuszczeniu z nich dymu.
- W zasadzie nie wiem, potrzebowałam świeżego powietrza - wzruszyła ramionami. - W poniedziałek mam ważne kolokwium, więc wzięłam notatki, ale nie sądzę, że będę się uczyła, jakoś mi się odechciało. A ty?

Sam musiałem się przewietrzyć, bo w domu prędzej czy później bym dostał szału albo bym całkiem ogłupiał. - Uśmiechnął się, bo według niego zabawne było to, co mówi.

Uniosła rozbawiona brwi, przyglądając mu się i na jej usta wypłynął też nieco kpiarski uśmiech, ale nie miała zamiaru się z niego śmiać.
- O, co jest nie tak w twoim domu? Straszy? Masz osiemnaścioro rodzeństwa?

Nie - roześmiał się - Tylko, samemu mi się tam nudzi. A tutaj przynajmniej można popatrzeć na ludzi i wiedzieć ze są jakieś oznaki życia na tym świecie. Albo... Poprostu porozmawiać sobie z taką miłą dziewczyną jak ty.

- Dziękuję - powstrzymała się jednak od dygnięcia; rzuciła peta na ziemię i przydeptała botkiem. Oblizała wargi, w zasadzie często to robiła, bo na powietrzu szybko jej schły, chociaż podobno od śliny schną jeszcze szybciej, nieważne. - Więc... konkludując: mieszkasz sam, hm? Żadnej żony, dziewczyny, męża?

Nie, co to to nie - Uśmiechnął się i sam zdeptał swojego peta - Bo wstyd się przyznać, ale tu nikogo nie znam. - Wzruszył ramionami - Więc zero szans na jakąś uroczą współlokatorkę.

- A szukasz? - zainteresowała się, ale nie w sposób aluzyjny, bo sama miała swoje śliczne mieszkanko; po prostu ciekawość, chociaż nigdy pierwszy stopień do piekła. - Hej, dlaczego nikogo nie znasz.

- Powiedzmy, że szukam. - Wzruszył ramionami - Bo jestem tu "nowy". W zasadzie przyleciałem dzisiaj.

- O, skąd? Zmęczony? - była uczynna, mogła nawet go zaprosić na kawę. O ile był zmęczony.

Nie, skąd. - Uśmiechnął się żeby zaraz dać jej ramię - Idziemy na kawę czy masz zamiar tutaj ze mną marznąć.?

- Jasne, chętnie, skoro zapraszasz - wsunęła dłoń w jego ramię, elegancko i uśmiechnęła się, unosząc twarz; był wyższy. - Gdzie więc mieszkasz?

Le Marais - Skinął głową na znak żeby poszli.

/Zacznę.

No więc przyszły tutaj, ona desire i jej labradorka - Ładna dzisiaj pogoda, jak to miło kiedy jest śnieg na święta - zauważyła, bo tu było to dobrze widać

- noo bardzo miło. uśmiechnęła się i rozejrzała dookoła. spuściła trixie ze smyczy, wiadomo, niech psina się wyszaleje. na szczęście, słuchała się pani, więc łatwo było ja zawołać. - a więc, co dostałaś pod choinkę ? zapytała, patrząc na nią.

- Ojej, ile tego było! Mnóstwo mniejszych lub większych prezentów: Biżuteria, perfumy, książki, płyty, ubrania albo dodatki, mnóstwo słodyczy, kosmetyki... Ale najlepszy był jeden prezent - wyciągnęła spod płaszcza brylantowy naszyjnik od damona i pokazała jej - A Ty co dostałaś?

spojrzała na naszyjnik. - ale śliczny. skąd masz ? uśmiechnęła się. - przepiękny. to pewnie od jakiegoś faceta tak mniemam. ja dostałam mnóstwo prezentów. oj mnóstwo. nawet album ze zdjęciami z dzieciństwa, wiesz, ale taki ręcznie robiony przy tym się popłakałam. a i najpiękniejszym prezentem, były te kolczyki od tiffaniego. pokazała jej koczyki, bo akurat je miała na sobie.

- Piękne te kolczyki! No to obie zostałyśmy hojnie obsypane prezentami. Ten naszyjnik jest od tego, o którym kiedyś rozmawiałyśmy, pamiętasz? - uśmiechnęła się na wspomnienie Wigilii

- tak, ojeej, widzisz, zależy mu. uśmiechnęła się do niej i zawołała swoją labradorkę, która już chyba się wyszalała po wsze czasy. schyliła się teraz, żeby zapiąć jej smycz. i z kieszeni wypadła jej fiolka leków, prawie już pusta, o. właśnie. od razu po nią sięgnęła. - cholera. no, zawsze mi się wysypuje. powiedziała i schowała ją z powrotem do kieszeni.

- Może lepiej nie noś jej w kieszeni? - zastanowiła się przez chwilę, ile czasu des. potrzebowała na opróżnienie takiej fiolki

- może i masz rację. schowała ją niby do torebki, ale tak na prawdę, do drugiej kieszeni płaszcza. - wiesz, to na katar. uśmiechnęła się niemrawo, bo po co się będzie przyznawać, do tego, że to wcale nie są tabletki na katar, junoł. przeszła dwa kroki dalej, i łyknęła jedną tabletkę, i tak żeby nie zauważyła gracie. a potem, znowu wróciła do niej.

Ona zdązyła się przyjrzeć napisom na fiolce i zauważyła, że to nie na katar. - Nie wyglądasz jakbyś miała katar - zauważyła

odgarnęła włosy z czoła. - nie, to na katar, wiesz. uśmiechnęła się, próbując ukryć zmieszanie i zdenerwowanie. niemałe teraz, bo znowu jak zwykle zaczęła nic nie jadać. anorektyczka w niej nie umarła, na razie. - mhm, no, ale, nie ważne. cóż, niedługo się muszę zbierać. powiedziała z uśmiechem, i popatrzyła na zegarek.

- Hm, to tak jak ja. Za piętnaście szósta jest kolejny rodzinny spęd. Chyba muszę iść, jeszcze będę musiała się przygotować - również się uśmiechnęła, chociaż mocno zaniepokoiły ją te tabletki

praktycznie, to chyba ostatnio jadła rano i może wypaliła jakieś 7 papierosów. zakaszlała, i oblizała spierzchnięte usta. - no, tak. to miłej kolacji, bo pewnie to będzie kolacja, jak mniemam, nie ? uśmiechnęła się i pogłaskała psa.

- Tak, ale jedzenie raczej obiadowe, znając życie. No to chyba już pójdę - spojrzała na zegarek

miło, chciałam napisać maksim,xd. okej. więc, zabrała psa, pocałowała ją w policzek. - do zobaczenia. uśmiechnęła się i poszła.

- Do zobaczenia - i poszła szybkim krokiem do domu

Siedziała sobie na ławce, wcześniej odkarniając z niej śnieg. Patrzyła sobie na przechodniów i wymachiwałą nogą.

skoro i tak była niedaleko, więc przyszła pierwsza. nie paliła papierosa, ale za to jadła sobie teraz jakiegoś batonika, mlecznego. teraz dopiero zgłodniała. usiadła więc, na ławce i czekała sobie na paola, przeglądając przy okazji jakieś czasopismo.

przyszedł, tylko zamiast z kwiatami we włosach to z śniegiem. mniejsza o to. przeczesał włosy palcami, aby się go pozbyć jednak paolo jak paolo chyba zapomniał, że śnieg się rozpuści co doprowadzi do tego, ze miał teraz mokre włosy, nie wyglądał jakby wyskoczył po kąpieli, ale zawsze.
- nie jedz batoników o tej porze - powiedział, może chciał udawać jakiegoś seryjnego zabójcę bo podszedł od tyłu ławki!

odwróciła się automatycznie do tyłu, bo sie przestraszyła. nie często o tej porze, podchodzi ktoś do niej od tyłu. uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła, że to jednak paolo. - czeeść, wiesz, przestraszyłeś mnie. roześmiała się. pocałowała go w usta, na powitanie. - a co do batoników to, wiesz, dobre są a poza tym jestem głooodna. uśmiechnęła się.

dziwnie brzmi 'zajść kogoś od tyłu' tak nawiasem xd
przeszedł na około ławkę, nie będzie po niej skakał, nie miał zamiaru sobie połamać nóg przez śnieg i lód który był na niej. na ławce znaczy się, nie na desire. znaczy była pewnie trochę ośnieżona, może nawet miała taki fajny czerwony nos?
- głodna mówisz? trzyba było od razu tak mówić i przyjść do mnie - uśmiechnął się siadając na ławce (chciałam napisać obok, pozdro dla mnie). ja bym już podskakiwała bo by mi było w dupe zimno.

wiem, xd
mhm, wiadomo. poprawiła fryzurę, właściwie to odgarnęła grzywkę z czoła, bo jej przeszkadzała. uśmiechnęła się do niego. - a ten, to ty umiesz gotować ? zapytała, bo przecież, nie wiedziała, może i miał jakiś ukryty talent. nie wiadomo. a może i był jakimś mistrzem kuchni japońskiej i może mógł ją nauczyć jakiś nowych potraw. mhm, wiadomo, ale des jako kucharka się nie sprawdzała. a może on też.

- hm, jakby tak pomyśleć to coś tam umiem ugotować, najwyżej jak nie będzie się nadawało do jedzenia to się wyrzuci - podrapał się po brodzie obejmując des ramieniem. właściwie umiał coś tam ugotować, najpewniej jakieś najbanalniejsze włoskie potrawy, chodź od małego rodzice chcieli zrobić z niego kucharza lub wybitnego prawnika czy lekarza. nie pamiętał dokładnie.

- wiesz, ja mogę ci pomóc z kuchnią japońską. ogólnie wschodnią. uśmiechnęła się do niego. - wiesz, stęskniłam się za tobą bardzo bardzo bardzo. powiedziała i pocałowała go w dolna wargę. - a ty, tęskniłeś ? zapytała z przymrużonymi trochę oczkami, co w jej wykonaniu wyglądało nawet seksownie.

- zastanowię się, hm - zmrużył oczy, może to było efektem tego, że śnieg padał teraz mocniej, ale tak fajnie, w jednej lini bez żadnej mini wichury. jezu, chce zimę! zrobił nawet udawaną zamyśloną minę, a że był dobrym aktorem nawet mu się to udało, może będą wystawiać jego sztukę na broadwayu? - głuptasie, odpowiedz znasz - uśmiechnął się całkiem przyjemnie przy okazji całując jej czerwony dość nos, co nie znaczy, że spożywała alkohol!

uśmiechnęła się i wsunęła rękę do kieszeni jego płaszcza, bo śnieg zaczął sypać mocniej, i właściwie to jej się zaczęło robić zimno i nie tylko w ręce ale i na całym ciele. a kto ją mógł rozgrzać ? tylko i wyłącznie paolo, no i może jeszcze jakaś baardzo fajna i gorąca herbatka. - mhm, idziemy do mnie czy do ciebie ? czy może na wieżę eiffla, popatrzeć na pięknie spadające płatki śniegu ? zapytała uśmiechając się.

- możemy na wieżę - uśmiechnął się z nadzieją, że nie chce go zrzucić z ostatniego piętra, bo to nie byłaby przyjemna śmierć, nie licząc tego, że w paryżu, ale odganiam już od siebie te myśli. bo dziś nie mam humoru. no to wstali czy coś, i włożył też rękę do kieszeni płaszcza tam gdzie wsadziła też desire (haaaha xd jezu, przydalaby mi sie lekcj gramatyki, ale na razie moj mozg po trzech dniach wolnych nie pracuje) i próbował ogrzać jej jedną dłoń i poszli na wieżę! dam ci zaszczyt oficialnego rozpoczęcia.

Przechadzał się tędy...

siedziała na ławce ze słuchawkami w uszach i bujała nieznacznie głową w rytm muzyki. zapewne to nie było najbezpieczniejsze miejsce, zwłaszcza po zmroku, ale co tam. śnieg, który wczoraj spadł jeszcze nie zdążył zamienić się w wszech obecną kałużę, dlatego też wszystko było pięknie ośnieżone, a niebo lekko zaróżowione. i tyle.