cecilie

- będę do ciebie mówiła kitty, w porządku? - potarła dłonią o swój nos, bo się jej w nim kręciła, jak to bywa od tego całego ścierwa. - wchodź, nie mam pojęcia gdzie jest ten skurczybyk. - delano, że.

chciała powiedzieć już, że nie jest jakimś kotem czy coś, ale była wdzięczna cecilie, że ją wpuściła, więc niesmiało opadła na swoją walizkę w przedpokoju, pytając czy nie przeszkadza.

- skąd, myślałam, że mózg mi wyparuje od siedzenia w domu, czy cokolwieeek - mruknęła, zamykając drzwi, potykając się po drodze o swoje własne stopy. - chcesz coś pić? delano nie mówił, że będziesz w paryżu, huhm.

zdjęła buty, bo już ją bolały od nich nogi, przyzwyczaiła się raczej do baletek, ostatnimi czasy, przechodząc grzecznie za cecilie.
- bo miało mnie nie być, w zasadzie - pokiwała głową, opierajac się o futrynę - ale rodzice dali mi ostatnią szansę, takie tam głupoty.

- głupie pierdolenie, chcesz margaritę? mam w lodówcę cały dzbanek, bo udawałam, że zaprosiłam gości. - nawet posprzątała i wypolerowała te śmieszne rączki od sztućców. przeczesała palcami włosy, kierując się do kuchni.

chyba nawet polubi cecilie, choć zawsze uważała, że najlepszą kandydatką na dziewczynę brata będzie silvie, jej przyjaciółka z waszyngtonu. podreptała jednak za sesil, rozglądając się trochę po mieszkaniu.
- ładnie tutaj macie. ty jesteś jego dziewczyną, tak? - zapytała, pozwalając sobie usiąść na jednym z krzeseł - okej, lubię margaritę.

- pewnie tak się to nazywa - przytaknęła, dobijając się do lodówki, jak zwykle próbowała ją otworzyć od drugiej strony. ale się jej udało, wyciągnęła dzbanek, a potem też dwie szklanki z szafki, wszystko postawiła na stole przed marseille, siadając gdzieś obok niej na krześle. - więc - zaczęła, drapiąc się po kolanie - będziesz pewnie chciała się zatrzymać tutaj, huh?

pokręciła automatycznie głową.
- nieee no coś ty, nie będę wam się zwalac na głowę - sięgnęła jedną ze szklaneczek i uprzednio ją oglądając, upiła duży łyk trunku - chcę tylko jakies pieniądze, kartę, cokolwiek! od franklina, bo rodzice zostawili mnie z kilkoma dolarami w kieszeni, żeby mieć pewność, że po przylocie do paryża nie pójdę się zaćpać.
przewróciła ciężko oczami.

- to idiotycznie - zachichotała, ocierając usta dłonią, zdążyła już wypić pół margarity ze swojej szklaneczki. uśmiechnęła się do mars szeroko przez stół. - przecież jak ktoś chce sie zaćpać, to poradzi sobie i bez pieniędzy, zwłaszcza w paryżu, tutaj w takich sprawach panuje często handel wymienny. no wiesz, dziewczęta się prostytuują, chłopcy często również.

- no tak, to oczywiste, ale oni tego nie wiedzą, to może i lepiej. moi rodzice, żyją całkiem innymi realiami, myślą, że załatwią wszystko pieniędzmi, a to gówno prawda. w każdym razie naprawdę chcę z tym skończyć i właśnie dlatego tutaj jestem, oni wcale mi nie pomagają. mogę zapalić? - zapytała, bo tak wypadało, może cecilie i delano sobie nie życzyli, chociaż jej brat palił, o ile dobrze pamiętała.

- pal ile chcesz - machnęła ręką, przyglądając się nogom mers, zgrabnym, ale nie żeby na nią leciała, czy coś. - życzę powodzenia w uciekaniu przed uzależnieniem, chociaż nigdy nie można tak do końca od tego uciec - zauważyła dobitnie, uśmiechając się czas cały.

nie chce mi sie w sumie już grac, pa.

pa.

cecilie była doprawdy wykończona, spać jej nie dawała jakaś młodzież, która piętro wyżej (albo niżej, czuła się, jakby była otoczona przez hałas) urządziła sobie imprezę. chyba się starzała, nie rozumiała, jak można słuchać do piątej tych samych, bezsensownych piosenek o seksie i dragach.
okej, i jedną i drugą rzecz lubiła, ale żeby o tym śpiewać?
wylegiwała się na kanapie, przykrywając oczy dłonią, bolała ją głowa, a noga dydndała niemal swobodnie nad ziemią z kanapy.

delano wrócił z uczelni, w swoich dżinsowych rurkach, nieco luźnych i jakiejś koszulce, pewnie polo, bo lubił polo.
- sesiiiiiiiiiiil?

- nie krzycz - jęknęła, odsuwając dlon on oczu, zamrugała. - czego chcesz? - spytała, podnosząc się na łokciach, by sprawdzić, czy to na pewno delano, a nie jakiś jego brat bliźniak, albo klon.

- jeść, jestem głodny, nie jadłem nic cały dzień - poskarżył jej się, a kiedy zdjął już buty poszedł nawet dalej, by stanąć w drzwiach salonu, czy gdzie ona tam była.

- phi, i mam ci coś dać? - popatrzyła na niego jak na glupiego i pociagnęła jego kołnierzyk, uśmiechając się lekko. - mogę ci przynieść bananka, kupiłam wczoraj. - albo przedwczoraj.

pokiwał głową, pewnie się nie naje bananem, ale ten fakt pominął, bo zawisnął jakoś nad sesil, przejeżdżając nosem po jej udzie, pachnącym jakimś balsamem, nie bananowym.
- a może gdzieś pójdziemy na obiad, hm?