atelier maitre albert (restauracja)

This Guy Savoy outpost has a slick decor, and an attractive marble-floored dining room with open kitchen. Noisy, too: book a table in the quieter bar area. The short menu lists a Savoy classic or two as starters – oysters in sea-water gelée, or inventive dishes like ballotine of chicken, foie gras and celery root in chicken liver sauce. Next up, perhaps, roast faux-filet, or a chunk of tuna served with tiny casseroles of dauphinois potatoes.

siedział przy stoliku iiiiiiii pił wino :C.

a ona przy barze i rozglądała się po lokalu za kimś ciekawym

a on był sam, więc wstał i przysiadł obok hilary ha. i się na nią gapił bezczelny, hehe.

a ona zaśmiała się pod nosem
-chcesz czegoś konkretnego czy po prostu pogadać? - zapytała prosto z mostu. bo . bo tak o!

- nie wiem, pogadać - bo nie wiedział. nudził się po prostu ;3 - a ty?

-pogadać - mruknęła . - ostatnio bardzo brakuje mi rozmowy - dodała po chwili

- hm, dobra - napił się swojego, eee, wina - o czym chcesz pogadać? - popatrzył na niąąą.

- hmm. o czymkolwiek - uśmiechnęła się - a tak w ogóle, hilary - powiedziała i podała mu rękę

- radwan - podał jej łapkę - a więc, czym się zajmujesz hilary...

-ubiegam się o studia na sorbonie. konkretniej na wydziale dziennikarstwa, a Ty ?

- a ja studiuję historię - powiedział, he, i upił łyk winaa.

historia. pomyślała że to fajne i w ogóle więc znowu się uśmiechnęła. w ogóle wiem że to głupie że ona tak się uśmiecha i uśmiecha ale hilary to ogólnie roześmiana dziewczyna jest więc wiesz xD
-jesteś stąd? - zapytała bezmyślnie i napiła się wina

- niee, z nowej zelandii - pokręcił główką. tęsknił za swoim krajem w sumie. ale paryż był spoczko, zamierzał tu zostać - a ty?

-londyn, ale cieszę się że tu jestem. właściwie mam wrażenie że powinnam się tu urodzić . cóż nie wyszło - odparła i posmutniała na wspomnienie anglii. zatęskniła do swoich znajomych. ale do niczego więcej

- taak, paryż jest naprawdę piękny - spojrzał na nią jakoś tak.

- to mało powiedziane - znowu się uśmiechnęła i też na niego popatrzyła

- chyba tak - zaśmiał się wręcz. no a potem milczał bawiąc się swoim kieliszkiem.

zaśmiała się bo poczuła że nie lubi niezręcznego milczenia.
-ładna pogoda co? - zapytała z głupim uśmiechem

- bardzo ładna - spojrzał za okno ponownie. uśmiechnął się potem do niej i dopił wino - masz może ochotę na jakiś spacer?

-myślę że to dobry pomysł - odparła z uśmiechem i dopiła wino

- okeej - uśmiehcnął się, podniósł sie z krzesła i wyszli. zacznij.

czekał tutaj, w swojej lawendowej ;d koszuli i dopasowanym krawacie. wracał właśnie z jakiegoś ważnego spotkania, wszyscy wiedzą o co chodzi. zajął stolik w osobnym pomieszczeniu, co oczywiście liczyło się z dopłatą, ale pieniądze nie grają roli dla franklinka.

marjet wysiadła właśnie z rządowej limuzyny delana, nie racząc kierowcy, który wysiadł specjalnie po to, by otworzyć jej drzwi, nawet marnym spojrzeniem. weszła do restauracji, potupując swoimi nowymi szpilkami o marmurową podłogę i poprawiając torebkę, wiszącą swobodnie na jej ramieniu i wciąż się z niego ześlizgującą. podeszdł do niej miły kelner, który odebrał jej, hmm, nie wiem, nakrycie wierzchnie i zaprowadził do tej właśnie sali, w której siedział delano.

uśmiechnął się do niej wstając i poprawiając krawat, bo to należało już do jego nawyku. przywitał się z nią nawet pocałunkiem w dolną wargę, bo w górną nie trafił, nachylając sie nieco do niej. odsunął nawet przed marjet krzesło, bo jak wszyscy wiedzą on jest żentelmę.
- już się bałem, że nie przyjdziesz - powiedział, wracając na swoje miejsce.

klapnęła na krzesło, jak zauważyła, siedzenie było obite w zamszu, co bardzo jej się spodobało. przysunęła się do stołu i uśmiechnęła się nieznacznie, bo jednokącikowo do niego.
- czemu miałabym nie przyjść? - uniosła jedną brew do góry i podrapała się po szyi, pozostawiając na niej czerwone smugi po paznokciach.

- hm, może dlatego, że ostatnim razem podeptałaś mnie przed ritz? - uniósł prawą brew do góry w akcie pytania - żartuję. nie wiem, tak jakoś - nerwowo przygniatał serwetkę na stole, zaraz jednak oprzytomniał - więc co sobie życzysz, hm?

chwyciła za menu i przez dłuższą chwilę w milczeniu przeglądała karty z niezdecydowaną miną, by w końcu odrzucić menu na stół.
- polecisz mi coś? - poprosiła, spoglądając na niego spod długich rzęs pomalowanych jej ulunioną maszkarą ;q. wiedziała, że delano i ona mają podobny gust, jeśli chodzi o jedzenie, więc zdała się na niego w tej kwestii. tymczasem pod stołem jej stopa natrafiła gdzieś na jego łydkę, którą teraz leniwie gładziła ową stopą, przygniatając starannie uprasowany kant jego spodni od garnituru.

delano nie zdazył odpowiedzieć, bo upzedził go kelner, który zaproponował danie dnia, jakieś tam i do tego przystawki. franlkin zażyczył sobie jeszcze czerwone wino, takie, jakie marjeta lubiła, o czym doskonale wiedział, w końcu byli ze sobą trzy lata. stuknął ją delikatnie kolankiem pod stołem.
- spotkałaś dużo znajomych w paryżu, tak?

uśmiechnęła się do niego skromnie, ukazując klawiaturę białych ząbków. miała takie od urodzenia, serio! prawą dłonią bawiła się perłami, które dostała od de na dziewiętnaste urodziny, lewą poprawiając dekolt, żeby był mniejszy. wydawało jej się, że jest zbyt skąpo ubrana, to znaczy, wciąż elegancko, no ale skąpo.
- kilka ciekawych osób - odparła, obrzucając go przelotnym spojrzeniem, dajmy na to, że zielonych oczu. - mimo wszystko i tak się czuję samotna, no wiesz, znajomi to tylko znajomi - westchnęła, spoglądając na niego porozumiewawczo.

wziął sprawę w swoje ręce, bo to delano, delano studiuje politologie, jest nauczony prowadzenia cholernie ważnych rozmów. nachylił się nad stolikiem i złapał jej małą dłoń, w swoją większą, uśmiechając się, a przynajmniej siląc na uśmiech.
- mariette, pewnie ci to mówiłem już z milion razy, ale naprawdę nie chciałem żeby wyszło jak wyszło i do cholery strasznie mi ciebie brakuje.

zastygła w bezruchu, skupiając wzrok na jego dłoni. pogłaskała nawet kciukiem jej wewnętrzną stronę i wzięła głęboki wdech, po czym przygryzła dolną wargę.
- mi ciebie też, delano - wymamrotała w obrus. - kłopot w tym - bo zawsze musi się znaleść jakieś ale! - że już nic nie będzie takie, jak było. zmieniłam się trochę, a nawet bardzo. gdybyś mnie teraz lepiej poznał, stwierdziłbyś, że mnie nie chcesz...
;c

wkurwił się, bo to tylko delano, sori. on jej takie wyznania, a ona pieprzy jakieś głupoty o tym, że się zmieniła, sratatta.
- czyli co, uważasz, że nie zaakceptowałbym cię takiej, jaką jesteś? - uniósł pytająco obie brwi, kiwając na kelnera, że ten ma spierdalać.

- nie wiem, franklinie - pokręciła głową dość ponuro. rzadko zwracała się do niego po imieniu, ale z uwagi na sytuację, hm, wypadało. przestała go macać pod stołem stopą i postarała się siedzieć spokojnie, nawet, jeśli jego dłoń była taka ciepła i, no cóż, obiecująca. - po prostu się boję, że znowu nam nie wyjdzie. że znowu wszystko się rozpieprzy jak jakiś domek z kart.

- aha, czyli nie chcesz spróbować? - zapytał, mrużąc nieco powieki. odsunął się nawet od niej, krzyżując ręce na piersiach, odwracając nawet spojrzenie, do ptaka który obserwował ich za oknem, karcącym spojrzeniem. delano przynajmniej owe spojrzenie sobie wyobrażał, kiedy spoglądał tak na niego smutno. właśnie, było mu po prostu smutno i chciał się do kogoś przytulić.

(biedna sesil :c)

/biedna sesil ; ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

(sesil wysłała mu nawet smsa, u fucking moron :c :*)

- oczywiście, że chcę! - odpowiedziała szybko, nawet z entuzjazmem i zgodnie ze swoimi myślami. marjet uważała, że jest z niej suka, że nie będzie umiała być wierną i że znowu czar pryśnie, więc nie wiedziała, co już ma czuć. - delano, to nie jest tak, że ja nie mam ochoty na ciebie, twoją osobę i w ogóle, tylko chodzi mi o to, że nie chcę cię znów zranić moją głupotą.

pokręcił oczami, myśląc o cecilie. i hej, chyba nie ma sensu oszukiwac się, że nic dla niego nie znaczyła. nauczył się żyć z kimś, kto może przepaść na kilka nocy i wrócić, jak gdyby nigdy nic. i nawet mu się to podobało. nie z kimś, a raczej obok kogoś i to go najbardziej bolało w tym wszystkim.
- chyba powinnaś sobie to przemyśleć, marjet - on sam potrzebował czasu na przemyślenie tego, o co mu do cholery chodzi. z jednej strony była mariette, jego była, do cholery pierwsza dziewczyna, którą pokochał, pierwsza dziewczyna, z którą spał, pierwsze wszystko. a z drugiej strony była cecilie, jego mała bezbronna sesil, dla której gotów był porzucić wszystko, nawet swoje ustabilizowane życia polityka. westchnął ciężko.

spojrzała na niego trochę szklącymi się od łez oczami i przejechała palcami po włosach, burząc swoją fryzurę, którą układała sobie dzisiaj na głowie przez pół godziny. ale miała to kompletnie gdzieś, null, ziro, dupa, bardziej obeszły ją w tym momencie słowa delano.
- nie wiem, co tu jest do myślenia - stwierdziła po chwili. - powiem prosto, jeśli chcesz, żebym wróciła, to wrócę.

uśmiechnął się, obserwując uważnym wzrokiem marjet. mógłby przysiąc, że pieprzyk na dekolcie, nieco jej się powiększył od czasów, kiedy byli razem. uśmiech miała ten sam, lubił uśmiech marjet, choć miała trochę krzywe zęby ;d bo adriana ma. jemu to jednak nigdy nie przeszkadzało. każdego dnia, kiedy przyjeżdżał po nią do szkoły, kiedy jeździła z nim na jakieś bankiety do innych stanów, kiedy stała przy nim w zasadzie zawsze, mógł być dumny, że jest jego dziewczyną. to wcale nie z powodu jej zabójczej, latynoskiej urody, za którą wszystko oddałaby nie jedna modelka, ale z powodu tego, kim była. wszyscy lubili marjetę, bez względu na wiek, rasę, zamieszkanie! potrafiła się prezentować intelektualnie, potrafiła wybrnąć z każdej sytuacji. a cecilie? poznali się w bardzo dziwnych okolicznościach. to był słoneczny poranek, ostatnich dni zimy, kiedy to delano wracał z uczelni, znużony zdarzeniami dni powszednich, zwrócił uwagę na jej buty, koloru czerwonego, potem na nogi, za które każda, dosłownie każda modelka, oddałaby życie, a potem okazało się, że owa, pięknonoga kobieta poczęstuje go nawet papierosem. potem, było już z górki. pieprzyli się wszędzie, gdzie tylko mogli i kiedy przyszły wakacje, kontakt się rozpłynął. teraz, kiedy znów miał przy sobie tą małą wariatkę, był naprawdę szczęśliwy. podniósł wzrok z blatu stołu na marjetę.
- chcę żebyś była pewna swoich słów. nie jesteśmy już gówniarzami, mariette - to fakt. już nigdy nie będą mieli po szesnaście lat, kiedy życie całkiem na nich czekało - to już nie te czasy, kiedy idzie się do łóżka z pierwszą lepszą napotkaną osobą. już nigdy nie będziemy tymi ludźmi bez zobowiązań. mamy przed sobą wiele trudnych decyzji, dwadzieścia lat na karku i naprawdę, w cholerę trudne życie przed sobą. pamiętaj tylko, że mówisz o swoich uczuciach, którym możesz zaprzeczać. powiedz mi kochanie, kim jest ralf?
zdążył nawet zamrugać trzy razy oczami. zaobserwował, że marjeta właśnie z nim buja się po paryżu, a to była niepokojąca sprawa. poza tym to co pisali w potins. bo oni mają potins codziennie, a plotkary ujawniają nam tylko czasami ;d

- ralf to mój pieprzony przyjaciel - powiedziała, siląc się na to, by jakoś wybrnąć z tego tematu. wygładziła materiał swojej sukienki, ręce jej się troszkę trzęsły. uniosła na niego wzrok. - chcesz związku ze zobowiązaniami? - podsumowała, a zarazem zapytała się, niepewnym głosem. ona wciąż żyła tak, jakby jeszcze miała te siedemnaście lat, wciąż liczyło się tylko to, z iloma flirtowała. więc delano przyprawił ją o niezły zestawik refleksji.

- z każdym przyjacielem się pieprzysz? - jeśli tak, to delano zaczynał powątpiewać w jej chęci do ich związku. bo wiedział, że mariette ma dużo przyjaciół i jeśli z każdym osobnikiem płci męskiej, którego mogła nazwać przyjacielem, to on chyba nie chciał się pakowac w ich 'dojrzały' związek. nie lubił być zdradzanym, ba kto lubi, a na pewno nie zamierzał poniżać się do poziomu bicia o wzdlędy kobiet, już wyrósł z tego etapu, bo to delano, nie możemy za wiele od niego wymagać. w tym momendzie poprawił się na krześle, mierzwiąc swoje włosy, o których ułożenie się nawet nie starał - przepraszam - powiedział w końcu, bo było mu głupio, to nadal jego marjet ;c a może nie jego - zastanów się po prostu, czy dorosłać na związek ze zobowiązaniami.

- okej, skoro dajesz mi, kurwa, łaskawą szansę - powiedziała, roztrzęsiona trochę jego zachowaniem, dojrzałością i nie wiem, jeszcze, czym. po prostu jego osobą, która wydała jej się zaskakująco inna. - a teraz chyba idę.