Café de paris

- nie, czekam na mojego przyjaciela, który miał mi sprzedać pół kilo koki, a potem wysadzić ten lokal w powietrze. siadaj, nie lubię pić sama kawy. to znaczy, piję herbatę, jak na chwilę obecną, ale nie wiem, co mnie podkusiło, chyba zaraz zasnę. a ty masz kawę? - spytała, stwierdzając po chwili, że chyba się trochę rozgadała, uśmiechnęła się nieznacznie, nawinęła kosmyk włosów na palec i już milczała.
póki co.

zachęcony jej jakże miłą przemową, odsunąl sobie krzesło, na szczęście nie plastikowe, czyli nie takie, jak mam na tarasie, by zaraz na nim ciężko klapnąć, jako, że był zmęczony. miał nawet wory pod oczami, których nie tuszował pudrem ani podkładem z racji tego, że, o ja cię, daniel był facetem.
- mam kawę, zwykłą, z eksperesu, ze spienionym mlekiem - zacytował, zerkając właśnie na menu, żeby się nie pomylić co do tej kawy. - ja też zaraz zasnę, jesli nie napiję się tej kawy, zarywałem całą noc - ziewnął, po czym wychylił sobie łyka, dużegooo.

- fuj, kawa nie z ekspresu w kawiarni to coś strasznego, w stanach było zupełnie dużo takich lokali z kawami sypanymi. fufufu. - aż zrobiło jej się niedobrze i odstawiła filiżankę w drobne kwiatki, odchyliła głowę do tyłu i siebie na krześle również. - a co robiłeś, skoro nie spałeś? - spytała, przyglądając mu się teraz. podejrzewała, że się masturbował, a teraz wciśnie jej jakąś gadkę o nauce.....

tak, masturbował się, poza tym kupił sobie sztuczną pochwę, a może pożyczył od kolegi, bo oni się od dzieciństwa wymieniali tą sztuczną pochwą. dobra, żart oczywiście to był.
- uczyłem się - powiedział, domyślając się, że bf pewnie przyszły do głowy brzydkie rzeczy. jeśli miał być szczery, to wyglądała mu na jakąś taką hm, doświadczoną w brzydkim sensie, wiem, też sie nie rozumiem ani jego.

- ahaaa, uczyłeś się - pokiwała powoli głową, unosząc obie brwi, potem się zaśmiała, chociaż ta pogoda wpędzała ją w depresję głębszą i głębszą. wyciągnęła do niego dłoń, nad stołem, przewracając przy okazji serwetnik, w którym nie było serwetek. - jestem butterfly. studiujeeeeesz? dawno nie uczyłam się po nocach.

jako, że nauczył się być żentel, uniósł jej dłoń do swoich ust, którymi to musnął jej wierzch, mru.
- daniel - powiedział, uśmiechając się nawet obukącikowo, po czym puścił jej dłoń, pachnącą jakimś balsamem do rąk, pewnie koksowym albo jakim innym cudem. - studiuję, w zasadzie to zastanawiam się ciągle, czemu siedzę tutaj z tobą nad kawą, skoro powinienem siedzieć w domu nad książkami i zakuwać. chyba mam już dość studiów, wszystkich tych perspektyw, rzutów, robienia zdjęć, kurczę.

- huh, studiujesz fotografikę? coś w ten deseń? ja jestem na fizyce nuklearnej. - pozdro bf, uśmiechnęła się i zajrzała do filiżanki, pustej, jeśli nie liczyć tych nierozpuszczonych drobinek cukru. - i jasne, gadaj tak, będę miała pewnie zaraz jakieś wyrzuty sumienia, przepraszam, ale chyba nie byłabym w stanie wygonić cię do książek.

- tak, zagdłaś - skinąl aż głową. - fizyka to dla mnie coś, huh, obcego, miałem ledwo tróję na koniec - ale to tylko dlatego, że ojciec dana był bogaty, co nie. wypił już nawet połowę kawy, nie krztusząc sie ani nie robiąc sobie kawowych wąsów, to jego życiowy sukces. - uf, wolę siedzieć tu z tobą, niż sam w domu nad książkami, UWIERZ MI - powiedział, a potem zaczął stukać paznokciami o brzeg szklanki/filiżanki, jako, że miewał tiki nerwowe. to zrozumiałe, denerwował się przed kolokwium.

- wierzę ci. cóż, ja też wolę siedzieć gdziekolwiek z kimkolwiek, byle tylko nie kisić się w domu, ostatnio spędzam tam wiekszość mojego życia, ugh! - podrapała się za uchem, pociągnęła nosem, chyba zdążyła już się nabawić jakiegoś przeziębienia przez te całe chodzenie bez kurtki. - a fizyka jest śmieszna, jestem jedną z niewielu dziewczyn na roku. - oho, seksy, miała wszystkich facetów praktycznie dla siebie.

- słyszałem, że na polibudzie jest mało dziewczyn - pokiwał głową, jezu, czy on musi tak kiwać głową, huhhhh. - no ale wiesz, tak czy siak, w domu spędzamy większość swojego życia - on najchętniej spędziłby w łóżku z jakąś dziewczyną, ale sori, był zbyt nieśmiały, by iść na dziwki czy coś, więc zadawalał się wyjściem do kawiarni w nadzieję na spotkanie jakichkolwiek ludzi, byleby normalnych. bf wydała mu się w miarę normalna, ale możliwe, że pozory mylą.

tak, to bardzo możliwe, chociaż bf ostatnio nie odstawiała publicznie żadnych szopek. odgarnęła włosy za uszy, upsi, chyba zapomniała się uczesać, ale nie było tego tak strasznie widać, więc noł łoriz. - pewnie, przecież w nocy zazwyczaj sypia się w domu i tak dalej, ale tak sobie myślę, że skoro tak, to chyba powinnam zrobić porządek. znaczyyy, zawołać sprzątaczkę. bo nie zniosę dłużej takiego burdelu, weź, jak można się potykać o swoje buty. rozrzucone po całym przedpokoju, na dodatek!

roześmiał się, a może raczej parsknął śmiechem w swoją kawę, praiwe ją na siebie wylewając, ale na szczęście prawie robi całkiem dużą różnicę. odstawił na wszelki wypadek ową kawę na stolik, szklany w dodatku, żeby było fajniej.
- ja mam bałagan na okrągło, chyba, że sam posprzątam, co zdarza się raz do roku na święta albo jak zawołam sprzątaczkę, to już zdarza się nieco częściej - ale i tak rzadko sie zdarzało, daniel był artystą przecież, co mu tam bałagan przeszkadzał, jeśli był artystyczny!

- jak tak myślę, to w zasadzie lubię sprzątać. to znaczy, może nie lubię, ale czasami poustawiam tak od niechcenia płyty alfabetycznie, albo pod kolor, a potem nic już mi się nie chce. zazwyczaj do wieczora. - i jej jedynym zajęciem jest sączenie martini na kanapie, z którymś z numerów vogue'a, których miała cholernie dużo, bo zbierała już od pewnego czasu!

daniel natomiast zbierał autoświat czy co oni tam mają w paryżu, nie chce mi się sprawdzać nawet, zawsze byłam leniwa.
- tak to jest, że jak zwykle próbuję się zabrać za porządki, to poskładam kilka koszulek i kończę, bo już więcej mi się nie chce, bo co mam ze sprzątania, jeśli potem nie mogę niczego znaleść! lepiej więc mieć wszystko na wierzchu - podsumował wspaniałomyślnie, po czym z powrotem chwycił za kawę, dopił do końca i odstawił już puste naczynie na stolik.

- czy ja wiem. czasami się trochę krępuję, kiedy ktoś przychodzi, a po całym domu latają moje staniki, albo majtki - zmarszczyła czoło, ostatnio dostawca pizzy dziwnie się patrzył na jej lampkę z kapeluszem zamiast abażura, a to było tak specjalnie! wyciągnęła trochę nogi i, że były długie, to przypadkiem szturchnęła daniela w łydkę, czy cokolwiek. - nie umiem składać ubrań. - z serii wyznania bf.

- ja też nie, zapiszmy się razem na jakiś kurs składania ubrań albo coś - poczuł to szturchnięcie w łydkę i odsunął nogę, bo nie był taki, żeby podrywać przypadkowo spotkane dziewczyny, był porządny, był skrępowany w dodatku też. - kurs sprzątacza - roześmiał się, miał ładny śmiech, taki dźwięczny, ale nie dzyń dzyń.

- och, chyba nie wytrzymałabym na czymś takim.. - zawtórowała mu śmiechem, ona również nie rżała jak kuc, oparła łokcie o stolik. - napiłabym się jeszcze czegoś. możesz mi kupić, jesli chcesz. - to w zasadzie nie była propozycja, ale swojego rodzaju żądanie, tylko takie trochę bardziej delikatnie, no wiesz, mało inwazyjne, bo bf nie lubiła być aż taka bezpośrednia.

- okeeeej, a na co masz ochotę? - bo moze miała ochotę zrobić mu loda, hahaha, nie, wcale tak nie pomyślał, daniel był zbyt miiły, żeby tak myśleć. chociaż, może jak facet już raz zasmakował, to chciał więcej i więcej, NIE WIEM, nie jestem facetem ani nie zamierzam zmieniać płci, więc skąd mam wiedzieć! podsunął jej menu, takie zwykłe i brzydkie, co mu się nie podobało.

pokręciła głową, nie chciała menu, dobrze wiedziała, czego chce. i tym razem nie dała się nabrać na rzekomą owocową eksplozję w tutejszych herbatach. - chcę po prostu kawy z mlekiem, bez cukru. - chociaż w zasadzie to chętnie napiłaby się jakiejś wódki z kolą, czy czegoś takiego, ale chyba tutaj by nie dostała alkoholu.

więc daniel był tak wspaniałomyślny, że zamówił jej tej kawy z mlekiem bez cukru, a potem uśmiechnął sie do niej, całkiem zadowolony z siebie i z tego, że nie uległ mrohnej mocy pani magdaleny!
- tutaj ciężko o cos tak prostego, w menu roi się od takich różnych, groźnych nazw, a jak zaryzykujesz to traci ci się coś fujfuj - stwierdził.

- wcale nie, te fikuśne nazwy to przykrywka, większość tych wszystkich wariacji z horrendalną ilością epitetów to zwykłe kawy, herbaty albo gorące czekolady. starają się zrobić ze zwykłej kawy jakiś wielki napój bogów - zachichotała, bawiąc się swoim rękawkiem w kolorze niebieskim.

- okej, mów, jak sądzisz, ale kiedyś trafiłem na obrzydliwą kawę ze śmietną trzydziestką, ughr - wstrząsnął się aż na samo wspomnienie owej kawy. wtedy musiał lecieć do kibla, żeby ją wypluć a w dodatku jeszcze pomylił sobie kible i wpadł wtedy do damskiego, gdzie starsza pani sparła go torebką, aby na końcu wypluł wszystko na tą panią.

i zw jeszcze.

- fuj. okej, zdarzają się wyjatki. jak od każdej zasady. - zamachała łyżeczkę, gdy już dostała swoją kawę, ponownie mogła bezkarnie dzwonić łyżeczką o filiżankę, to ją uspokajało. - wiesz może która godzina? muszę zacząć kontrolować czas, ostatnio o tym kompletnie zapominam i budzę się o jakichś chorych godzinach, typu szósta, albo piętnasta.

- piętnaście po siódmej - mruknął tuż po tym, jak spojrzał na swój zegarek, miał dziś taki sportowy z adidasa z elektoroniczną tarczą, chociaż z takiej noo, normalnej też potrafił odczytywać godziny, a to ci dopiero. - ja dzisiaj spałem do siódmej, ale to tylko dlatego, że nastawiłem sobie budzik, na ósmą miałem do uczelni, padam z nóg - westchnął, przymykając na chwilę oczy, spać mu się chciało.

- uch, cholera dawno nie byłam na uczelni, może jutro pójdę. - obiecała sobie, ziewając, ale schowała się za swoją dłonią, by nie było, że jest niekulturalna, czy coś, bo przecież była dobrze wychowana! wbrew pozorom. podrapała się po łydce, nachylając się pod stolik. - piętnaście po siódmej.. może powinnam się położyć o ósmej. - tak, najlepiej zaraz po dobranocce.

- tak wcześnie? i w dodatku po kawie? nie zaśniesz! - powiedział, bo on coś o tym wiedział. jak spał do piętnastej, to przecież nie zasnąłby o ósmej, to za dużo snu jak na jeden dzień dla niego. ale może bf była inna, może miała jakąś chorobę odbytu i potrzebowała dużo snu albo co. a może miała depresję, którą umiejętnie przed nim skrywała. kto wie, kto wie!

ta, depresja to jedna z jej wielu przypadłości, które zgrabnie chowała. bogu dzięki nie było pomiędzy nimi żadnych weneryków, raka piersi, czy ejc. westchnęła, pokiwała głową. cóż, musiała mu przyznać rację, skurczybyk miał rację, za nic by teraz nie zasnęła. - fakt. głupia kawa, co by mnie podkusiło! będę musiała siedzieć yhm do pierwszej, kofeina podobno działa ześć godzin, tak mówił mi kiedyś tataaa. - a jej tata był bardzo mądrym człowiekiem, jako że robił jakieś proojekty dla nasa.

- moja mama potrafi zasnąć po wypicu kawy - powiedział, mrugając do niej porozumiewawczo. swoją drogą, co za zbieg okoliczności, moja mama też potrafi! ;x. dopiero teraz zaczął jej się przyglądać, powinien zrobić to już wcześniej, jako, że chciał zostać fotografem, ale on dopiero teraz zdążył zauważyć, że bf to blondynka, no cóż, co za spostrzegawczość granicząca z samouwielbieniem, hehe.

tak, buttrefly była blondynką, nawet chyba naturalną, to pewnie dlatego, była taka głupia. podrapała się po nosie, potem po kolanie, nie miała żadnych robaków, ale ostatnio spała bez kołdry i na dodatek z otwartym oknem, więc jakieś głupie komary ją gryzły gdzie popadnie. no,może nie aż tak dosłownie. - ugh, ja bym nie mogła. kiedyś próbowałam, nie wyszło. - tak, kiedyś probowała zasnąć na wykładach po czterech kawach, ale się nie udało, dziwne, zważywszy na to, że były to wybitnie nudne wykłady.

no to może pan profesor był wybitnie ciekawy!
- mi też nigdy nie wychodzi. wystarczy mi kawa rano, żebym przez cały dzień chodził nakręcony - w takim dobrym sensie, a nie na dziewczyny, na seks, na dragi i tak dalej. rozsadowił się wygodniej na krześle. - wiesz co, tyłek mi zdrętwiał - zwierzył się jej. - może byśmy gdzieś poszli, na spacer albo nie wiem - bo nudziło mu się już w tej kawiarni, za dużo tu kawy, herbaty...

- z przyjemnością się przejdę, tutaj śmierdzi stęchlizną, nie zdziwiłabym się, gdyby mieli jakiegoś zdechłego szczura w ekspresie. - musi zastanowić się nad nadesłaniem sanepidu na tę kawiarnie. skrzywiła się, ale mimo to dopiła kawę, bo czemu miałaby ją zostawić, nawet jeśli była robiona na szczurze. otarła usta wierzchem dłoni, które zaraz odziała w swoje rękawiczki bez palców, o których wspominałam już wcześniej. - tylko gdzie chcesz iść? mam nadzieję, że nie jest już tak zimno, bo umrę na jakieś pieprzone zapalenia płuc.

- możemy pójść gdziekolwiek - wzruszył ramionami, jemu to było raczej obojętne, zawsze miał tak zwane końskie zdrowie, rzadko chorował, kiedyś dostał nawet dyplom za nieopuszczenie szkoły, to znaczy, wtedy, kiedy jeszcze miał ochotę do niej chodzić i nie zaczął wagarować. podniósł sie z krzesła, pomógł jej wstać i poszliii! zacznij.

siedziała gdzieś w kącie przy stoliku z miłym, oliwkowo zielonym obrusem, którego to brzeg bezmyślnie miętosiła palcami lewej ręki, podczas gdy w prawej trzymała filiżankę z białą kawą i spienionym mlekiem, bo mam na taką ochotę.
a potem poszła.

przyszedł tutaj, bo dawno nie pił kawy w tej kawiarni. zamówił więc dużą czarną kawę i rogalika z dżemem, usiadł gdzieś przy oknie i pisał coś w swoim notatniku. jak zwykle był zajęty. powoli pił kawę i przyglądał się obok przechodzącym ludziom.

ok, zebrał swoje wszystkie notatki i wypił zimną już kawę, zjadł rogali, zapłacił i poszedł sobie, gdzieś.

przyszła i zamówiła latte...i nawet ciastko jakieś zmówiła też siedziała przy stoliku przy oknie i patrzyła na ulice.

Weszła na jakąś przedpołudniową kawę, bo miło napić się w lokalu

Wypiła kawę i postanowiła nie siedzieć bezczynnie w kawiarni więc poszła na krótki spacer

siedziała i piła latte, gardło jej dokuczało...odstawiła filiżankę z niedopitą kawą i wyszła.

bo totakie patriotyczne. otóż to. nathaniel przyprowadził do cafe de paris (u nas w słupsku też jest, lowe) desire, więc teraz nawet odsunął przed nią krzesełko, by usiadła.
- okej, co dla ciebie? - bo on uśmiechnął się do kelnerki, która już wiedziała o tym, że nathaniel pije tylko espresso!

- duże latte poproszę. powiedziała i usiadła na swoim krzesełku. przy okazji poprawiła włosy, a swój płaszcz i torebkę powiesiła na oparciu krzesła. - noo, właśnie. jesteś tutejszy ? zapytała, bo jakoś rozmowę trzeba było zacząć.

- w zasadzie można tak powiedzieć. urodziłem się w gwadelupie, bo mój ojciec akurat tam pracował, po dwóch latach przenieśliśmy się do paryża, skąd w gruncie rzeczy znów musieliśmy wyjechać jak miałem szesnaście lat, a teraz, no jakieś dwa miesiące temu ja wróciłem. na studia, nie chciałem kontynuować nauki w monako - wzruszył ramionami, zwracając się za chwilę do kelnerki. zamówił dla desire latte - a ty?

- ja mieszkałam w mieście, jak byłam mała. ale później moi rodzice się rozwiedli, i musiałam mieszkać z babcią na wsi. a kiedy skończyłam lat piętnaście, zwiałam babci do Paryża i zamieszkałam tutaj w centrum miasta ze współlokatorem. razem teraz dzielimy mieszkanie. tutaj się uczę, imprezuję i w ogóle mieszkam. rodzina jakoś wyjątkowo się mną nie przejmuje. może od czasu do czasu wpadnie braciszek, który studiuje na Sorbonie, ale to rzadkość. w ogóle, to urodziłam się w Tokio, ale jestem Francuzką. powiedziała prawie jednym tchem.

- oho, to trochę skomplikowane. dzięki - uśmiechnął się najpierw do desire, a następnie do kelnerki, która przyniosła ich zamówienie - w tokio? zawsze chciałem tam pojechać, ale nie było kiedy. no i na szczęście mieszkam sam, lubię swoją prywatność i to, że rodzice mieszkają w monako. nie wnikam w ich sprawy, oni w moje też nie i tak jest dobrze.
sori, że to tyle trwało... .. . .... .

ołki.
- noo, skomplikowane i to bardzo. ja tam lubię swojego współlokatora. przynajmniej mam do kogo usta rano otworzyć. bo z kotem chyba się nie pogada, tak samo z rybkami też nie. no chyba, ze jesteśmy w kreskówce. roześmiała się. upiła trochę tego latte. było jak zwykle wyśmienite. - monako, powiadasz. jak tam jest ? zapytała, stawiając filiżankę na spodeczku.

- zwyczajnie. jak w każdym małym państwie. trzeba doliczyć tylko tłumy turystów, którzy nawiedzają nas o każdej porze roku. poza tym....nic nadzwyczajnego - no jasne, dla niego nie, skoro tam mieszkał, ale mi osobiście monako bardzo się podoba. nathaniel poprawił się na krześle, bo siedział w pozycji półleżącej, a to tak w sumie średnio ładnie wygląda.

- hmm, chciałabym tam w takim razie kiedyś pojechać. powiedziała i przez chwilkę się zamyśliła. - jak chceeesz, to ja zabiorę Cię w zamian do Tokio. obiecała i znowu upiła troszeczkę kawy. mówiłam już, że ona uwielbia energiczność i ruch ? no właśnie.

- w porządku - powiedział luźno, by obdarzyć desire uśmiechem - ja cię zabiorę do monako, a ty w zamian do tokio. tak może być - dopił swoje espresso, spoglądając na zegarek - oho, chyba właśnie ominęły mnie wykłady. no trudno, zajmiemy się tym później. hej, d jest całkiem ładna pogoda, może weźmiemy tę kawę i pójdziemy się przejść, opowiesz mi coś o sobie?
no tak, wspominałam już chyba coś o tym, że był otawrty... .. .. ....

uśmiechnęła się również. i spojrzała za okno. - chętnie gdzieś z Tobą pójdę. ale Ty wybierasz miejsce. powiedziała i dopiła kawę. założyła płaszcz, odrzuciła włosy do tyłu i wzięła tez torebkę. wyjmowała właśnie portfel, bo chciała zapłacić za siebie, noo chyba że za nią zapłaci nathaniel.