place de la concorde

Usytuowany na wschodnim krańcu Champs Élysées, w osi ogrodów Tuileries na powierzchni 8 ha. Powstał w latach 1755-1775, był miejscem ważnych wydarzeń historycznych. Początkowo nazywany był Placem Królewskim.
W czasie Wielkiej Rewolucji zniszczono pomnik Ludwika XV, a od listopada 1792 do maja 1795 plac nosił nazwę Placu Rewolucji. Tutaj właśnie ustawiono gilotynę, na której ścięto m.in. Ludwika XVI i królowę Marię Antoninę, ogółem w latach 1792-95 zginęło tu przeszło 1300 osób.
Pośrodku placu wznosi się obelisk z czerwonego granitu pochodzący z jednej ze świątyń Luksoru. Jest to autentyczny obelisk staroegipski.
Od Placu Concorde odchodzi wzdłuż Sekwany spacerowa aleja Cour la Reine.

stała przy barierce, z wodą minerlaną w rękach i najprawdopodobniej zaczynała się faza pod znakiem kac. niespecjalnie jej przeszkadzało to, że pada, miała nawet okulary chanel na nosie, ja też noszę przy każdej pogodzie. tyle, że nie szanel :c. w każdym razie stała, no i stała jak ten kołek, bo po co miała wracać do domu, jak breth by wypytywał co się dzieje..........

elvis dotarł tutaj, mimo deszczu i całej tej niepogody, miał parasol i płaszczyk, pewnie burberry. rozejrzał się za toulouse, było niewiele ludzi, bo turyści nie przepadali za taką mokrą pogodą, więc nietrudno było znaleźć t, wśród tych wytrwałych japończyków. raz, dwa i już był obok niej. - tully, mokniesz - stwierdził, a by temu zaradzić, to objął ją ramieniem, przytrzymując parasol nad ich głowami.

- uh, trudno - wzruszyła ramionami i wsunęła komórkę do kieszeni bluzy, sama nie wiedząc, czy ma się cieszyć czy płakać z powodu przyjazdu jej eksbff! w każdym razie, nie myślała teraz o c tylko o tym, jaki elvis jest dla niej dobry :c - dziękuję, że przyszedłeś, w zasadzie pewnie chciałbyś wypocząć przed wyjazdem i tak dalej, a ja ci zawracam głowę - w związku z tym czuła wyrzuty sumienia, ale przymknęła na chwilę powieki, by oprzeć głowę o ramię elvisa, który swoją drogą zupełnie przyjemnie pachniał.

elvis w ogóle był cały przyjemny. pokręcił głową i potem oparł policzek o głowę toulouse, będzie miał odciśnięte jej włosy, miejmy tylko nadzieję, że t nie miała tam żadnych spineczek. - skąd, wypiłem jakieś cztery kawy w przeciągu ostatnich dwóch godzin, więc prędko nie zasne, poza tym, pewnie prześpię się w samolocie. chociaż w zasadzie to krótki lot.. i wcale mi nie zawracasz głowy, bardzo lubię cię słuchać, wiesz? i właśnie, powiedz mi, co cię dręczy, hm? - poprosił.

- sidney. a w zasadzie to dzisiejsza rozmowa z jego siostrą, bo och, to chyba już koniec elvis - całe szczęście, że miała spuszczoną głowę i nie widział, że płacze. dobrze, że nikt oprócz bretha nie widział jak przepłakała 973967494 godzin w łóżku, do swojego misia stephana! i nawet nic od kilku dni nie jadła, jeśli nie liczymy kawy i alkoholu, a nie liczymy bo to przecież nie jedzenie.

- toulouse, tak mi przykro - westchnął i przytulił ją do siebie, może nie widział, że płacze, ale tego chlipania nie mógł nie usłyszeć. pal sześć płaszcz, i tak był już mokry od deszczu. - może po prostu musicie od siebie odpocząć, albo coś.. - miał nadzieję, bo serce mu się krajało, gdy widział t taką smutną :c. może byli jak cintia i olek!

to znaczy ;d.
- najgorsze jest to, że wiem niewiele, tylko tyle, że sid i jego była się spotykają i nadal coś do siebie czują. albo coś w ten deseń, oghhh - wydała z siebie bardzo dziwny dźwięk, którego inaczej nie potrafię napisać i wierzem dłoni, tej drugiej, którą nie przytrzymywała się elvisa, żeby nie upaść czy coś, otarła łzy z policzków - nie mogę już płakać, jezu wyglądam jak trup i to przez niego, nienawidze siebie.

c i o się wciąż schodzili i rozchodzili, a i tak się kochali! xd
- nie powinnaś nienawidzić siebie, toulouse, tylko jego. i chyba musisz gdzieś sie wyrwać, chociażby do jakiegoś spa! - bo jak gram w simsy podróże, to się napalam na wyjazdy...;p - możemy nawet ci załatwić bilet i poleciałabyś ze mną do niemiec :c - okej, jaka normalna dziewczyna mieszkająca w paryżu, chciałaby pojechać do jakiejś dziury w niemczech. to przeciez prawie polska!

- jejku, elvis jesteś kochany, ale musiałbyś znosić mnie przez następny tydzień, a to prawie jak uch, nie wiem urszula z syrenki - toulouse bardzo lubiła małą syrenkę i jej przygody jak i miliony innych bajek, które nadal miała na kasetach, gdzieś w domu w lille. szkoda, że nie miała wideo, bo chętnie by obejrzała - własnie nie umiem go nienawidzić, chociaż cały dzień sobie to wmawiam.

- no tak, nie wiem, jakbym to przeżył. mogłabyś poznać moją matkę, w końcu ona też teraz rozpacza po tym, jak zostawił ją facet - uśmiechnął się do jej włosów, których zapachem teraz się zaciągnął. były takie miękkie, prawie tak jak i jego włosy. - więc może lepiej już sobie nie wmawiaj, że go nienawidzisz, przeczę samemu sobie..

- okej, przezyję jakoś w paryżu, ktoś musi chodzić do szkoły, jak ty będziesz się wakacjował - spojrzała na niego niby oskarżycielsko i mimo wszystko parsknęła śmiechem - chodźmy do mnie, mam arbuza, breth poszedł do swojej byłej i obiecaj mi, że napiszesz do mnie, w ciągu twojej nieobecności!

- mm, uwielbiam arbuzy! pewnie, napiszę do ciebie gorącego mejla, tylko musisz mi podać swój adres. bo mam ambitny plan zostawienia komórki w domu.. może nawet udałoby mi się z niemiec do ciebie zadzwonić, mama jest przyzwyczajona pewnie do horrendalnych rachunków za telefon! - zaśmiał się i pociągnął toulouse do jej domu, zacznij.

stał oparty o jedną z latarni i sączył żołądkową gorzką prosto z butelki. importowaną z polski, niech będzie! generalnie ciągle utrzymywał mu się beznadziejny humor i miał ochotę na.. bakłażany! na seks, no.

bakłażana jadła na kolację, z fetą i oliwkami w małym bistro pod jej domem. więc teraz została jej ochota jedynie na seks. w każdym razie miała na sobie uroczy purpurowy płaszcz, widoczny nawet w ciemności z dużej odległości i oliwkowy beret. wracała jak najbardziej oświetloą drogą unikając potencjalnych zboczeńców z wieczornego seansu alternatywnego w kinie podwórkowym pięć przecznic od siebie. i właśnie wpadła na jednego zboczeńca.
-miles! to ty?

-nie, to twój koszmar senny - odpowiedział zachrypniętym głosem i objął ją w talii zupełnie nieświadomie i automatycznie, jednocześnie nachylając się w celu pocałowania jej w kark - minęło ze sto lat od naszego poprzedniego spotkania - zakończył znacząco, bo właśnie doszłam do wniosku, że ich znajomość mogła mieć silnie fizyczne zabarwienie, o.

-że koszmar, to nie powiem-zaśmiała mu się w kark-faktycznie! całkiem za tobą tęskniłam-przylgnęła biodrami do jego bioder i pomyślała, że to strasznie fajnie, że wpadła akurat na niego. zresztą, żeby było ciekawiej, był facetem, który ją rozdziewiczył! a to zawsze jakiś sentyment. i w ogóle, śmiesznie tak-nie odzywałeś się...
co z tego, że ona też nie.

-zgubiłem telefon razem z książką adresową - odpowiedział swobodnie i zsunął rękę na jej tyłek. drugą odgarnął włosy z jej twarzy, bo dajmy na to przykleiły się do błyszczyka który miała na ustach. podniósł wyżej wymienioną butelkę i zaproponował perli łyka.

-nie masz meningokoków? pneumokoków? dżumy?-uniosła brew, ale wiedziała przecież, że miles to wbrew pozorom na ogół mądry chłopiec i raczej nie proponowałby jej czegoś tak miłego jak żołądkowa fuj gorzka z butelki, gdyby wiedział, że zaraz umrze i ona też. poza tym jeśli miał aids to pewnie i tak się zarazi, bo po tej jego ręce na swoim tyłku już czuła jak to się skończy. huh, niewiele ja to ruszało na razie. uniosła butelkę do ust i pociągnęła spory łyk.

właściwie miles w takiego ogiera zamienił się dopiero niedawno po śmierci ojca, prawda. wcześniej był w miarę ułożony i ograniczał się do seksu poznawczego z perlą właśnie. rozdziewiczenie i te sprawy.
teraz jednak uśmiechał się nieco głupkowato i wzruszywszy ramionami sam pociągnął sporego łyka, ocierając usta rękawem bluzy
-mam tylko wszystkie weneryki jakie kiedykolwiek wykryto, hyy.

-to przykre, nie możesz odczuwać przyjemności, czy coś?-bo czytała o tym kiedyś, jak podejrzewała, że ma kiłę albo coś strasznego, a skończyło się na zapaleniu pęcherza. w sumie nic dziwnego, jak tu czuć przyjemność jak ci fiutek odpada, hyy. oblizała usta-dobrze wyglądasz. to znaczy,huh, niewiele się zmieniłeś, miles. co u ciebie?

-nic - odpowiedział dla własnego i jej bezpieczeństwa, bo kiedy zacząłby mówić o ojcu mogłyby puścić mu nerwy, które i bez tego były w strzępach - u mnie czy u ciebie? - w tym momencie mógł myśleć tylko o jednym i właściwie go za to nie winię. nie do końca w każdym razie.

-nic ciekawego-rzekła, wzruszając ramionami, zaskakująco szczupłymi w porównaniu do jej krągłych bioder. podrapała się czubkiem trampka w kolorze trawy w łydkę lewej nogi i zaraz potem całowała milesa, przypierając go, huh, nie wiem do czego. może do latarni xd.

latarnia cholernie wżynała mu się w plecy, ale szczerze powiedziawszy miał to w dupie, bo usta perli były takie ciepłe i miękkie. objął ją i podniósł lekko, sadzając na swoich biodrach i całował całą jej twarz ze wskazaniem na usta właśnie, bo podniecały go jak mało które.
-chodźmy do ciebie - zaproponował, mierzwiąc jej włosy.

-mhm!-pokiwała głową z niemałym w sumie zapałem. w zasazie ostatni raz spała z kims pół roku temu, nie ma jej się co dziwić, tak? no,tak. zsunęła mu się z bioder-adres znasz.
zaczniesz!

chodził bez celu na około kopiąc jakiś kamyk. nie bawił się w ronaldinio czy innego idiotę pseudo piłkarza tylko tak napatoczył mu się pod nogi. myślał, że będzie ładniejsza pogoda, huh, co zrobić. założył kaptur i oparł się o barierkę wykopując owy kamyk gdzieś dalekooo o mało nie trawiając przechodnia.

no i cóż, martinique, w wysokich obcasach łaziła po mieście, i nie miała co robić. nudziło jej się kompletnie w domu, więc wyszła na miasto szukając czegoś co by ją zainspirowało. w ręce miała jak zwykle torebkę i notatnik. i masę niepotrzebnych rzeczy. postanowiła jednak przystanąć i popatrzeć w gwiazdy.

zdjął kaptur żeby nie wyszło, że jest jakimś dresem który czatuję na starsze panie żeby wyrwać im torebkę czy dziewczyny, żeby je zgwałić. nieważne. wyjął też ręce z kieszeni bo to niezbyt! spojrzał w niebo, lubił gwiazdy, kiedyś nawet interesował się tym i tamtym.
- huh, nie noś tak torebki luzem, zapnij ją! - spojrzał na torbę, a potem na dziewczynę. wujek paolo dobra rada, przypuścmy.

spojrzała się na chłopaka i się uśmiechnęła. rzeczywiście, torebka była otwarta, a ona jakoś tego nie zauważyła. od razu ją zapięła i przy okazji włożyła też ten notatnik, który teraz jej trochę zawadzał. - hej, dzięki. rzeczywiście nie zauważyłam, że jej nie zapięłam. powiedziała, patrząc w kierunku chłopaka. - mam nadzieję, że teraz nikt mnie nie napadnie. stwierdziła i oparła się o barierkę.

uśmiechnął się bo dobrze, że chodź raz pomógł w jakiejś sprawie przeciw zagubienia gotówki czy coś podobnego. zazwyczaj przeszkadzał policji w szukaniu poszlak! wydało się.
- nie ma za co - poprawił kaptur bo miał przeczucie, że jest z nim coś nie tak - hmm, zawsze warto uważać na tego kto czai się za rogiem - udał przerażenie. był dobrym aktorem!

ona nadal opierała się o barierkę i przyglądała się chłopakowi. w tym kapturze wyglądał jakby zaraz miało by się coś stać złego. no, ale jakoś tym razem w jego towarzystwie czuła się może bezpieczniej. chyba. bo na jego twarzy, zauważyła przerażenie, i zaczęła się chyba bać. no i zbliżyła się. zimno poza tym jej było, a podobno razem raźniej. - tak się zastanawiam, co robisz tutaj o tej porze ? zapytała, z czystej ciekawości.

nie chciał, żeby się bała więc zmienił minę. na bardziej przyjemną. i tym razem już nie bawił się w aktora. tak, w kupie siła! omatko.
- hmmm - zamyślił się i spojrzał gdzieś przed siebie - właściwie to opieram się o barierkę i rozmawiam z tobą - brawo, spostrzegawczy jest - a tak poza tym to jestem tutaj dopiero odd... - spojrzał na zegarek, ładny, rolex! - kilku godzin! a tyy, o tej porze, na niebezpiecznych ulicach z rozpiętą torebką?

jak zmienił minę, od razu się przestała bać, i też stała się bardziej przyjazna. - jaa ? ja nie mogę spać i włóczę się po paryżu, no i spotkałam ciebie. a teraz rozmawiamy opierając się o tą nieszczęsną barierkę. spojrzała na swoją bransoletkę i ją poprawiła. - noo, ale mam nadzieję, że w twoim towarzystwie mi nic nie grozi, prawda ? zapytała, bo wyglądał jej na porządnego chłopaka. jak na nieznajomego.

- bezsenność czy coś takiego? znam ten ból - uśmiechnął się, a ból znał bo sam ma bezsenność. i to taką już zatwierdzoną przez lekarza! o ile nie byl to lekarz idiota, jego ojciec - myślę, że nie! - dobra, cały czas się uśmiechał i chyba było widać naturalną biel jego zębów w tym mroku. chodź do tego bezpieczeństwa to pozory mylą ;c właściwie to nie wiedział jak ma na imię, taki dziwny stan zakłopotania.

- hmm, można tak to nazwać. uśmiechnęła się do niego, już podchodząc, żeby go widzieć, bo chciała go zobaczyć z bliska. kiedy już podeszła, zobaczyła, że chłopak był przystojnym młodzieńcem. i to jej się spodobało. - właściwie, to mam na imię martinique. powiedziała, podając mu rękę. z resztą uznała, że przecież trzeba się przedstawić.

- paolo - uścisnął jej dłoń, ale nie mocno broń boże! nazwiska nie mówił, chodź w szkole go uczyli, żeby przedstawiać się z imienia i nazwiska. nie lubił ani tego, ani tego więc imie najbezpieczniej - od dawna jesteś w mieście? - spytał odrywając się od barierki bo mokra była.

- miło mi. uśmiechnęła się. - niedawno. raptem kilka miesięcy. tak na prawdę, przyjechałam tutaj z pragi. odpowiedziała mu, też odrywając się od barierki, bo mokra była rzeczywiście. - a ty, mówiłeś że jesteś tutaj od kilku godzin. w takim razie, skąd przyjechałeś ? zapytała.

- florencja. fajnie, miło, ładnie, ale jednak nie dla mnie - matko, nie czuję, że ryjumę - trochę podróżowałem i wylądowałem tutaj. chyba na dłużej, tak sądze - uśmiechnął się i rozejrzał do okoła. pusto się robiło, może gdzieś za rogiem się czaiła zła włoska mafia, żeby wyrównać porachunki których i tak z nimi nie miał? hęę! - niezbyt przyjemnie się robi - zmarszczył brwi, ale ładnie z tym wyglądał. trzeba pochwalić.

poprawiła torebkę na ramieniu, bo jej si zaczęło już niewygodnie robić. rozejrzała się wkoło i nie dojrzała na ulicy żywej duszy, ale było ciemno, więc kogo ona tam mogła widzieć. - masz rację. spojrzała na jego zmarszczone brwi, i według niej wyglądał nawet przystojnie z nimi. - florencja, ahh. byłam tam kiedyś. no, ale trzeba chyba stąd iść, coś nieprzyjemnie sie robi. powiedziała, chowając ręce w swoim płaszczu.

tupnął, prawdopodobnie, żeby spadł jakiś śmieć z jego buta który rzucił jeden z grupy... hę, pewnie polaków bo szli i głośno debatowali o wiśle! staruchy i wariatki, pakuj bolo manatki, tak mi się przypomniało apropo polski niestety.
- jest jakaś kawiarnia otwarta o tej porze? - spytał, a może właściwie się zastanawiał, bo nie wiedział. mapy nie wyciągnie bo głupio i nie miał. dżi pi es w komórce nie pokaże takich informacji, szit. matko, kawiarnia, nie lubił klubów, źle mu się kojarzą.

zastanowiła się przez chwilę i niestety nie znała kawiarni otwartej o tak później porze. z resztą, musiała już chyba iść do domu, bo zrobiło się trochę za późno, a i zaczęło jej się chcieć spać. - hmm, wieesz, chyba czas już na mnie. może się jeszcze spotkamy ? wyszperała swoją wizytówkę z numerem. - podaj mi swój numer, to się jeszcze umówimy, co ty na to ? zapytała.

jak się ma bezsenność to sen o ile się pojawi jest dobrym znakiem. kolejna dobra rada wujka paolo. powinien z nimi chyba trochę przystopować bo jak palnie coś głośno to nie w myśli wezmą go za zarozumiałego bucona. kilka razy tak było. trudno. wziął wizytówkę i wpisał numer od razu do komórki bo szkoda byłoby zgubił. wygrzebał też swoją gdzieś z dna kieszeni swojej kurtki i podał ją jej.
- chętnie - uśmiechnął się - ej, może dla bezpieczeństwa cię odprowadzę? - usniół tym razem brwi. nie tylko dla bezpieczeństwa, ale okej.

wzięła od niego tą wizytówkę i od razu wpisała jego numer telefonu do komórki. - bardzo chętnie. jeżeli chcesz. to chodźmy. uśmiechnęła się, bo często się dziewczyna uśmiechała, skoro jest dzieckiem hipisów i sama jest hipiską. cóż, trudno za nią nadążyć. wzięła go za rękę i poszli, do niej. i zacznę u niej.

stała jak kołek przy barierce pijąc letnią już niestety kawęę. co miała innego do roboty lub spanie czy chodzenie bez sensu po mieście? postoi sobie tutaj, zmarznie, a potem pójdzie w inne miejsce. ale nie trzeba się teraz nad tym tak zastanawiać. stała daleeej!

szedł powoli, ze spuszczoną głową, właściwie dzierżył w dłoni parasolkę, chociaż ona raczej stawiała niepotrzebny oprór, wpadł na kogoś, przejęty wpatrywaniem się w ziemię, podniósł głowę, drapiąc się po skroni.
- carmen? - wyszczerzył się, całując ją w kącik ust - czy nic Ci nie zrobiłem?

- nie, pamela anderson - wystawiła język i poprawiła szalik - hmm, no to złamałeś mi nogę, i coś tam jeszcze, nie znam się na kościach. nie no, żyję - uśmiechnęła się i wrzuciła pusty papierowy kubek po kawie do kosza. dajmy na to, że był gdzieś blisko.

- serio? - podrapał się po głowie, wystawiając jej język- tylko, szkoda - potarł policzek, udając pociągnięcie nosem - żyjesz, to dobrze, która to już kawa? - zmrużył oczy

walnęła go lekko rękawiczką w ramie, ah i oh, jak w starych filmach.
- hmm, kawa chyba już z piąta, ale dalej nie mogę się rozbudzić! - poklepała się w policzek, żeby sprawdzić czy nie ma jeszcze odcisku wzoru poduszki. nie miała, to dobrze, przynajmniej to - jak tak dalej pójdzie to będę lunatykować.
i sori za zapłon, moja koleżanka lubi się rozgadywać.

spojrzał zdenerwowany na zegarek, przeklął cicho, pocierając prawą brew.
- muszę lecieć, ktoś zalał moje mieszkanie - westchnał, po czym pocałował w kącik ust carmen, odwracając się.
- wynagrodzę Ci jutro, obiecuje - krzyknał, pośpiesznie kierując się w stronę domu.

postała jeszcze trochę prawdopodobnie drapiąc się po ręcę bo ją drapał sweter. potem skierowała się do domu, i tyle. spać pewnie.