sala #5

cztery łóżka, piętro pierwsze, obserwacja

więc leżał, właściwie siedział, w szpitalnej pidżamce, wściekły, bo było mu k.wsko zimno. obiecał sobie, że zabije oreli przy najbliżej okazji.

huhu, aurelie pokazała właśnie że jest odważną kobietką, bo wetknęła głowę przez uchylone drzwi i uśmiechnęła się bynajmniej nie nieśmiało. powiedziałabym raczej rozbawiona, bo dżony w szpitalnej piżamce wyglądał jak skończony debil. to chyba nie było elitarne. bawiła się dzyndzlem od puszki szeri kołk i weszła do środka, zamykając drzwi tyłkiem.
-gdzie mój aparat? xd

- w k.wsko zimnej sekwanie. - mruknął, łypiąc na nią i nie mogąc się doczekać, kiedy w końcu madame oddziałowa przyniesie mu jego wysuszone ubrania. siedział do niej plecami, więc musiała widzieć jego wystając kręgosłup i piegi na plecach, bywa.

piegi na plecach są podniecające. nie podeszła, bo nie była głupia. dżony wyglądał, nawet tyłem, jakby pałał rządzą mordu, hm.
-oh, w zasadzie nieważne. kupisz mi nowy - mruknęła, przesuwając palcem wskazującym po jakimś rysunku, który zostawiło dziecko najprawdopodobniej przebywające tu przed dżonym - hm, nic ci nie jest. prawda? - zapytała, zerkając na niego niespokojnie - nie żeby mnie to w jakiś sposób obchodziło. tak tylko pytam. proformo.

- mogłaś pomyśleć o tym, zanim wepchnęłaś mnie do sekwany. i odkupię jedynie obiektyw. - odpowiedział zadowolony i odwrócił się, patrząc na nią z cwaniackim uśmiechem. i przyszła kobieta z jego ubraniami!

-nie musisz - odpowiedziała chłodno, patrząc na niego przez zmrużone oczy. podrapała się po lewej łopatce, bo jak wiemy im bardziej szczegółowy szczegół tym ciekawszy post, ojejej - kupię sobie sama - uśmiechnęła się do kobiety z jego ubraniami i odwróciła do wyjścia.

- to całkiem urocze, o r e l i . - pamiętamy, kto tak podkreślał imiona. wziął rzeczy od pielęgniarki i wpakował się za szpitalny parawanik, żeby się ubrać. - to który już aparat zepsułaś? - zapytała, przywdziewając na tylek bokserki i spodnie, właśnie w tej kolejności.

już myślałam, że odwrotnie.
-żadnego. i nie j a zepsułam, tylko t y. jest zasadnicza różnica - pamiętamy! pamiętają! i prowizji nie pobierają! gwałtownie odsunęła parawan na bok, uśmiechając się słodko do kobiety z jego ubraniami, która właściwie owych ubrań już nie miała, ale dla aurelie taką właśnie pozostanie. mniejsza o imię. następnie przeniosła spojrzenie na dżonego - ups.

- za późno. - mruknął ze sztucznym uśmiechem, pośpiesznie zakładając koszulkę. - dziękuję pani bardzo. - dodał ze zbytnią grzecznością do kobiety kiltu! - ty zepsułaś, nie potrafiąc go utrzymać, a potem wrzucając, razem ze mną do pieprzonej sekwany.
napisałam sekswany, widać, że coraz później :c

do sekswanny wrzuci go w kolejnych odcinkach, może w drugim sezonie.
-uuh.. pieprz sie d ż a k - mruknęła zdenerwowana, ale nie zgrzytała zębami bo to głupie i niezdrowe. zdecydowanym krokiem ruszyła do drzwi sali, które otworzyła z impetem, na co kobieta z jego ubraniami odskoczyła gwałtownie od dziurki na klucz. czy jak to się nazywa, mój mózg nie działa o tej porze na pełnych obrotach - świetnie! miłego..czegośtam - wyminęła ją i pospiesznie szła przez korytarz. chyba zostawiła torebkę, ale nie jestem pewna.

nienawidził, jak ktoś mówił do niego dżak, taka trauma z dzieciństwa. ubrał się i chwycił jej czerwoną torebkę, bo chociażby ze względów bezpieczeństwa postanowił jej tutaj nie zostawiać. i sadzę, że skierował się do mieszkania.

aha, więc leżał ze swoją złamaną nogą, dokładniej w tej no, łydce, nie wiem, co to za kość, podwieszoną tak fajnie do sufitu, z bandażem na czole, wszystko przez ten durny łuk brwiowy, ogólnie obolały, pozaklejany plastrami i jeszcze z gispem na tym palcu serdecznym, również złamanym. ogólnie był obolały.

nacisnęła klamkę i nieśmiało weszła do sali. nigdy nie lubiła szpitali, ale zrobiło jej się szkoda daniela, tak więc z uśmiechem na ustach weszła szeleszcząc papierową torbą z muffinem w środku.
-kawa jeszcze ciepła - mruknęła, podając mu kubek i zajmując plastikowe krzesełko - spadłeś ze schodów?

spojrzał na nią i nawet poczuł się całkiem przyjemnie, chociaż przecież ich pierwsze spotkanie było koszmarne, tak jak drugie, trzecie i następne, następne... może chociaż tym razem będzie więc inaczej. sięgnął po kawę zdrową ręką, to znaczy tą, która była cała, by upić łyka i poczuć, jak goracy napój rozpływa sie po jego ciele.
- sebastien chyba coś do mnie ma, kurwa.
nie lubił opowiadać o tym, że został pobity i to jeszcze przez innego faceta, ale sori, daniel to cipa taka trochę.

zakrztusiła się landrynką, którą właśnie jadła i spojrzała na daniela mrugając oczami z zaskakującą częstotliwością.
-sebastję? jezu.. ale.. taki.. - wyprostowała się momentalnie, wygładzając swoje najzwyklejsze dżinsowe rurki seven. zmrużyła oczy - zabiję chuja - nawet nie pytała dlaczego tak sponiewierał daniela, właściwie mało ją to obchodziło. wiedziała tylko, że to co aktualnie czuła do seba było zdecydowanie nie do opisania, zwykła nienawiść to przy tym nic. w sumie chyba lepiej, żeby nie wiedziała, skoro ma być między nimi słodko, prawda?

- no cóż, to nie będzie takie łatwe, wystarczy spojrzeć na mnie - uśmiechnął się krzywo, machając do niej trochę swoją ręką z tym gipsem, co miało być wymowne. - nie rozmawiajmy już lepiej o nim, bo aż mnie coś skręca, jak sobie go wyobrażę - poinformował ją i rzeczywiście go coś skręciło. a to ci dopiero, spotykają się dwie osoby i obie nienawidzą sebastiena tak samo mocno, oula. - powiedz lepiej, co u ciebie?

-u mnie? nic - zapytała ostrzej niż zamierzała. nie była przecież zła na daniela. zaraz uśmiechnęła się przepraszająco, żeby nie pomyślał że znowu jest wobec niego oziębłą suką - przed chwilą spotkałam go na korytarzu - pokręciła głową i wyjęła muffina z papierowej troby z logo starbucksa - hm, chcesz? to znaczy sam sobie poradzisz, czy tak czy nie?

- jasne, że sobie poradzę - odparł bez zastanowienia, bo jak to on, o wielki dan, miałby sobie nie poradzić. no własnie, to niemożliwe, żeby sobie nie poradził. - tylko musisz wziąć ode mnie tą kawę - stwierdził po tym, jak uświadomił sobie, że jednak nie poradzi sobie sam, yeah.

uśmiechnęła się dosyć jednoznacznie, ale nic nie powiedziała i tylko wzięła od niego kubek, upijając niewielki łyk kawy, którą mu sprezentowała.
-w ogóle - zmarszczyła brwi - jak mogłeś dać się tak sponiewierać. to naprawdę dziwne.

zaczerwienił się, bo dla niego też było to dziwne, ale jak miał jej wytłumaczyć, że nie dość, że sebastien wziął go z zaskoczenia, to jeszcze był od niego silniejszy? nie, tego powiedzieć stanowczo nie mógł, dlatego też podciągnął się na poduszce i wziął sobie muffina, żeby dać sobie chwilę zastanowienia.
- szczerze mówiąc, cholera, też tego nie rozumiem - powiedział w międzyczasie przeżuuuuwając. wzrokiem lustrował dokładnie jej usta, na które chyba miał w tym momencie ochotę, ale nic nie mógł w związku z tym zrobić, wszyscy wiedzą, czemu.

w tym samym czasie tiiu wpatrywała się w jego usta, zastanawiając się gorączkowo czy rzuci jakąś nieprzyjemną uwagę, kiedy go pocałuje. w końcu jednak uznała, że nie ma nic do stracenia i w razie czego ucieknie, bo daniel - tu zerknęła na jego nogę - na pewno nie będzie jej gonił. nachyliła się więc i musnęła jego wargi, strącając z nich okruszki muffina, która spadły gdzieś na jego tors. westchnęła cicho i przymknęła oczy, uśmiechając się sama do siebie, albo do jego ust, albo nawet do samego daniela. miał ciepłe usta. może nieco spierzchnięte.

wcale nie spierzchnięte, bo się dawno nie całował. nawet nie pogryzione też, a to wszystko dzięki temu, że daniel nie miał takich głupawych tików nerwowych, żeby zaraz gryźć sobie wargi. także jego usta były całkiem miłe i miękkie. odwzajemnił pocałunek z całą delikatnością, na jaką było go stać, obejmując ją w pasie z ręką z zagipsowanym palcem. zaczerwienił się trochę, dziewczęta go onieśmielały nawet mimo tego, że był już doświadczony w pewnych kwestiach.

trochę ją owym gipsem drapał, bo miała na sobie cienką bluzeczkę, gdyż dajmy na to sweter zdjęła i wisiał na krześle.
-mogę? - zapytała, odsuwając się na milimetr od jego ust i delikatnie wsuwając na jego łóżko. starała się uważać na gips, chociaż nie mam pojęcia dokąd sięgał. spojrzała na niego w każdym razie dosyć krzywo i współczująco - boli, huh?

- nie boli - odpowiedział, co było chyba jawnym kłamstwem, bo w tym momencie coś w biodrze zaczęło mu niemożliwe napierdzielać, ale starał się nie skrzywić, za to teraz objął ją niezgarbnie obiema rękami w pasie i przyciągnął na siebie, a może i pociągnął na siebie, mając nadzieję, że nie będzie boleć aż tak bardzo, ale niestety, bolało. mimo wszystko jednak trzymał się dzielnie i teraz pogładził ją po policzku.

-to dobrze - uśmiechnęła się szerzej, bo mu uwierzyła. powiedział to dosyć przekonująco i nawet udawało mu się tuszować grymas bólu na twarzy, do czasu aż nachyliła się na tyle blisko, żeby pocałować go pod okiem. zmarszczyła brwi i przesunęła kolana, na których hm klęczała nad nim okrakiem. rozszerzyła je, no - na pewno?

- jezu, naprawdę, wszystko w porządku - powiedział, uśmiechając się nadal, chociaż tak naprawdę czuł się umierający. ból zagłuszały jednak emocje, które w nim buzowały i szybkie uderzenia serca, a to wszystko za jej sprawką. ułożył teraz dłonie gdzieś na jej pośladkach, przymykając oczy i teraz owymi dłońmi je ściskając mocniej. - gorzej dla nas, jak wejdzie tu pielęgniarka albo lekarz albo, o matko, ordynator. nieważne - dodał na koniec, zeby się nie stresowała i wyciągnął nieco szyję, by pocałować ją gdzieś w brodę. zastanawiał się, co takiego ona w nim widzi, skoro wyglądał tak koszmarnie.

potarła kciukiem czubek nosa, bo bandaż, którym owinięta była jego głowa trochę ją łaskotał. powiedziała mu to, kładąc przy okazji smukłe dłonie na jego ramionach.
-pieprzyć pielęgniarki i ordynatora - szepnęła w końcu, uśmiechając się zadziornie i przechylając głowę na bok - będą mogli co najwyżej popatrzeć - dodała, praktycznie kładąc się na nim i całując w kości policzkowe. raz jedną, raz drugą.

miał nieodparte wrażenie, że ból za chwilę przeżre jego kości, bo to bardzo bolało, a tju nie była aż tak lekka. mimowolnie jęknął cicho, nie wypuszczając jej jednak z objęć.
- no wiesz, może robią to samo i więcej w gabinecie ordynatora czy coś - roześmiał się pod nosem, by wreszcie doszukać się jej ust i pocałować ją w kącik lewy chyba.

-głuptas - zachichotała, ale nie głupkowato i zsunęła się z niego na brzeg łóżka, biodrem odsuwając go na drugi jego koniec - i nie zgrywaj niewiadomo kogo, przecież widzę, że ledwo powstrzymujesz jęk, danniel - niech doceni, że zapamiętała jego imię - masz tu coś - mruknęła, nachylając się do niego i kciukiem strącając resztkę muffina znad jego górnej wargi, którą za chwilę pocałowała, mrużąc oczy w delikatnym uśmiechu.

- mmm - udało mu się z tego wszystkiego wymruczeć, zanim wsunął dłoń pod jej koszulkę na pleckach, starając się nad sobą zapanować. i tak nie miał innego wyjścia, nie mógł jej przecież przelecieć, był cały zajebiście obolały, a poza tym, znajdowali się w szpitalu.
- mam nadzieję, że uda mi się stąd wydostać już jutro - powiedział, kiedy odessał się już od niej.

-też mam taką nadzieję - westchnęła odczuwając euforię i sporą rozkosz w związku z dotykiem jego ciepłych dłoni i warg - jasna cholera, gdzie ty się ukrywałeś tyle czasu.

- to ty się ukrywałaś, głupku! - powiedział, pacając ją trochę w czółko gipsem. a potem ją wyprosił, bo mi się skończyła wenaaa a aa a a . przepraszóm.

no mi tez wlasnie, pa:*

dzizys, daniel już leżał chyba wszędzie, xd
okej tymczasem sebastien, stał pod oknem, trzymając na rękach syna, owiniętego w niebieski kocyk, bo przecież nie mógł pozwolić, by jego syn chodził w różowych!!!! bujał go trochę, mówiąc mu, jak to teraz będzie fajnie on, tata i mama. a tiiu spała, a przynajmnej tak mu się wydawało, si?

leżała odłogiem, bo zawsze mnie to stwierdzenie bawiło i powoli wracała do siebie po przeżyciach ostatnich minut. w pewnym momencie była święcie przekonana, że umrze i właściwie chciała umrzeć, bo poród nie należał do najwyśmienitszych spraw i cholernie bolało ją krocze. strzelam xd. nie wiem jak czuje się kobieta po porodzie, hm. no eniłej, patrzyła na plecy seba.
-pokaż mi go, seb - poprosiła w końcu, uśmiechając się nieśmiało. czuła się lekko zażenowana. nie wiedziała dlaczego.

sebastien uśmiechnął się do syna i musnąwszy go jeszcze w czoło, ustami o smaku kawy, bo pił na korytarzu, zanim pozwolili mu wejść, obrócił się i przemieścił do łóżka, na którym usiadł, przesuwając nieco kołdrę. przechylił syna, bo jeszcze ie wiem jak ma na imię, do ukochanej, bo przecież chciała tylko popatrzeć, xd.
- ma twoje oczy, a wiem co mówie, bo przecież znam twoje oczy - no właśnie, tiiu nimfomanka, hrhr.

-jest śliczny - zachwyciła się głaszcząc go po mechatej główce. spojrzała na seba i uśmiechnęła się do niego zachwycona faktem, że ich syn jest taki słodki. nie był czerwony i kosmiczny jak niektóre dzieci zaraz po urodzeniu, nie miał także trzeciej nogi wyrastającej spod pachy, ani niczego w tym rodzaju. przesunęła rękę nieco niżej i chwycił jej palec w palce, jednak nie jak herkules, tylko normalne dziecko. uła.

chichram z herkulesa, xd.
- wieeeem, w końcu to nasz syn - powiedział, dumnie się uśmiechając, chociaż nie był jakimś pierdolonym narcyzem. zachwycał się po prostu całą sytuacją, miał nadzieję, że teraz będzie wszystko w porządku. i pewnie będzie! o ile nie zapali się jego samolot, nie straci nogi (w razie co syn pożyczy mu trzecią) - jeeeeeezu, on jest taki mały - stwierdził, przysuwając się do tiiu, tak, że teraz siedział z nią ramię w ramię - jak mu damy na imię? sebastien tiium drugi?
boże naprawde nie wiem czego tak chichram ciągle, xd.

xd niech nazwą go thomas, albo daniel. taki żarcik sytuacyjny.
-nie wiem. musimy się nad tym zastanowić - stwierdziła, całując sebastję w skroń, a następnie opierając głowę o jego ramię. pomijając ból krocza xd czuła się tak błogo spełniona, że nie zdawała sobie sprawy, że można coś takiego odczuwać. ten mały człekopodobny stworek w niebieskim kocyku sprawiał, że miała ochotę śpiewać z radości, toteż wzięła go od seba i przytuliła do piersi, kołysząc nieznacznie na boki.

sebastien był cholernie szczęśliwy, że może tak po prostu siedzieć, z kobietą którą kocha i ich dzieckiem. w zasadzie chciał jej się oświadczyć, ale nathan oświadczył się właśnie michelle, więc za dużo wrażeń dla mnie jak na jeden dzien by bylo. ale miał już kupiony pierścionek, nołstres.
- kocham cię. kocham cię, tiiu - bo dziecko też kochał, mimo iż widział je od jakichś dziesięć minut, ale to słowa były skierowane akurat do niej - kocham cię, jak nikogo innego na tym swiecie.

podwójny tatuś, jakie to słodkie.

a więc tutaj przywieźli michelle, po tych wszystkich badaniach i tak dalej, w trakcie których była nieprzytomna. leżała teraz pod białą pościelą i na twarzy, była równie biała jak kołderka. zastanawiała się, gdzie nathan i co się w ogóle dzieje.

więc natan przyszedł, raczej wyglądając smutno i przysiadł na krzesłku przy łóżku, po czym pogładził ją delikatnie po czole, które było całe w zimnym pocie., ucieszył się, że przynajmniej miszęl jest podłączona pod kroplówkę, to przynajmniej dostanie jakieś niezbędne składniki odzywcze czy coś.
- miszęl - zaczął i zaciął się, bo nie bardzo wiedział jak wytłumaczyć jej, że jest anorektyczką.

michelle podniosła na niego wzrok, uśmiechając się blado. nerwowo przekręcała pierścionek, tak właśnie, ten zaręczynowy, na chudym palcu, zastanawiając się, co nathan chce jej powiedzieć. już nie bolało, ale chciało jej się wymiotować.
- tak? - zapytała, zachrypiętym, zapewne od ciągłego wymiotowania, głosem.

- miszęl, musisz jeść - powiedział, ujmując w swoje dłonie jej dłonie, co za karygodna powtórka. miała takie lodowate palce! - lekarze stwierdzili, że masz anoreksję. i ja też byłbym skłonny to stwierdzić - powiedział łagodnym i spokojnym tonem głosu, mając nadzieję, że miszęl nie dostanie załamania nerwowego czy innej choroby jeszcze gorszej niż sama anoreksja.

westchnęła ciężko, otwierając przy tym niezaczne usta. w zasadzie nie była jakoś piekielnie zaskoczona, ale dopiero teraz ktoś ją oświecił. miała duży problem, a najbardziej bała się.....bólu.
- będzie tak bolało, jak dzisiaj? - zapytała, bo niespecjalnie wiedziała co ma z sobą zrobić, była nawet w stanie poświęcić swoją figurę, dla osłabienia bólu.

- jeśli zaczniesz jeść, to nie - powiedział, ledwo postrzymując się od westchniecia z ulgi, toteż westchnął jedynie w duchu. - ułożą ci dietę - powiedział. to było dla niego takie... takie dziwne. i nieznajome. bo niby ją zdradził, niby wszystko było nie tak, ale gdy przychodziło co do siebie byli sobie bliżsi niż kiedykolwiek.

podniosła się do pozycji siedzącej, by przyciągnąć do siebie słabo nathana. i chyba nawet rozpłakała się w jego ramię, czując hm bezpieczeństwo?
- nathan, tak strasznie się boję - wychrypiała, starając się opanować płacz, ale niespecjalnie jej wyszło, huh.

- czego, miszęl? przecież już wszystko będzie dobrze - mruknął w jej ucho, obejmując ją delikatnie. mówił to wszystko z przekoananiem, tak jakby to było dla niego oczywiste, choć tak naprawdę również się bał. ale musiał być oparciem, czyż nie? czyż tak. tak więc teraz pocałował ją delikatnie w kącik ust, powtarzając szeptem, że wszystko będzie dobrze.