sala #5

- nathaaaaaan - załkała, już nie wstrzymując płaczu, bo próby były raczej nieudolne - dziękuję, że przy mnie jesteś - powiedziała w końcu, dosyć konkretnie, bo nadal żyła w mniemaniu, że na niego, pierścionek i w końcu ich wspólne życie, sobie nie zasłużyła, co udowodnił jej w sobotę.

o ile wcześniej przytulał ją z delikatnie, to teraz przywarł do niej klatką piersiową i zanurzył twarz w jej włosach pachnących jakimś miłym rumiankiem czy czymś w tym stylu, dla nathana mogłoby to być nawet gówno a i tak uznałby, że pachnie ładnie, skoro to były włosy miszęl ;x.
- to ja dziekuję, że ty jesteś przy mnie miszęl. że zostałaś przy mnie.

- nathan - zaczęła, chyba już po raz kolejny, ale niespecjalnie ją to interesowało. podrapała go za uchem, mrugając kilkakrotnie oczami - ja cię kocham. bez względu na wszystko - dodała, pocierając teraz nosem o nathanową szyję - co nie znaczy, że coś takiego, następnym razem wytrzymam - uzupełniła swoją wypowiedź, coby wszystko było jasne.

- wiem miszęl, wiem - powiedział zupełnie skruszony. to była dla niego serio największa kara, większa nawet niż zerwanie, widzieć, jak ona bardzo go kocha i jak bardzo ją zranił. - wynagordzę ci to wszystko, zobaczysz jeszcze - obiecał z ustami przy jej czole, które zaraz ucałował.

uśmiechnęła się, czując, swego rodzaju ulgę, z powodu jego słów. wróciła do pozycji leżącej, zastanawiając się, czy pozwolą jej dziś wyjść. stwierdziła, że nie, toteż westchnęła ciężko, ujmując nathanową dłoń.
- zostaniesz dzisiaj? proszę - nie nauczona była sypiać sama, a co dopiero w jakiejś piekielnej sali szpitalnej.

ułożył się więc posłusznie obok niej, wsuwając ramię pod jej kark. otulił ją kołdrą i pocałował krótko w policzek.
- zostanę - szepnął. przecież nie mółby jej tu tak zostawić samej, nienie, on taki nie był. jeszcze by się lusil zakradła i miszęl zabiła i co wtedy.

a potem usła.

leżała sobie spokojnie w tej sali, chciało jej się palić. co jakiś czas przychodziła pani pielęgniarka i sprawdzała czy u niej wszystko okej. ale było okej. i już nie płakała. tylko teraz właśnie czytała sobie jakieś ciekawe informacje w internecie, bo miała laptopa swojego. hm, no i spokojnie leżała.

tym razem musiał już się ubrać w ochronnie kapcie dwie pary w cenie jedej 1€. taka szpilatna promocja, szybko, tano i bez problemu. dla ciebie, dla rodzinyyyy! w każdym razie znalazł tą salę numer 5, miał nadzieje, że leżała sama na sali, bez jakiś starszych pan, które non stop gadają jakiego mają przystojnego wnuka i wykształconą córkę, która ma sklep warzywny w najmodniejszej dzielciny londynu. albo nie dzieliła sali równiez z wysokim brunetek, który był dublerem tyłka brada pitta. usiadł sobie grzerznie na krzesełu obok jej łózka, całujac na przywitanie namiętnie dość. ihaiha.
- dobrze się już czujesz, prawda? - uśmiechnął się jednokącikowo wygładając prześcieradło, bo nie miał co z rękami zrobić.

spojrzała na niego z uśmiechem. odgarnęła grzywkę z oczu i pogładziła go po policzku. ona była taka bezbronna w jakiejś śmiesznej koszuli. teraz mógł dopiero zobaczyć, jaka ona jest chuda. dzisiaj w nią na szczęście panie pielęgniarki wmusiły trochę jedzenia. i zjadła. wszystko. oh. z wielkim trudem. - hm, już lepiej. znacznie. westchnęła. - ja tak mam. ale to przez ten cały szpital. westchnęła znowu i złapała go za rękę.

zaczął się trochę zastanawiać czy jest jakaś anarchoszpitalofobia czy coś takiego. ale chyba nie ma, whatever. zawsze moż a wmówić, że coś takiego istneje. w każdym razie, spojrzał na nią w tej śmiesznej koszuli i nie wiedział czy się śmiać z tego w co jest ubrana czy płakać z tego powodu jaka jest chuda i, że nic nie chce jeść. no chyba, że wmusza 87583 osób na raz.
- musisz jeść - stwierdził gładząc kciukiem jej dłoń, może nawet dość przejętym głosem, ale nie robił zeza jak te aktorki kiedy się gapią i denerwują jednocześnie - bo inaczej, będę za toba chodził i określonej godzinie wpychał w ciebie tone jedzenia, więc jak wolisz - uniósł jedną brew uśmiechając się jakoś, zachęcająco!

- wiesz, wolę tą drugą opcję ! zaśmiała się. a potem zaś spoważniała. - a tak na serio, nie mogę, mam jakąś psychiczną blokadę od tego głupiego rozwodu rodziców, eh. westchnęła i pocałowała go w czoło. w ręce miała wenflon, i w ogóle miała kroplówkę, to przez to całe niedożywienie i tak dalej, jezu. a poza tym, jeszcze miała cały czas problem z tym całym dejwidem. i tą sytuacją z sylwestra. hm.

- nie jestem jakimś wybitnym psychologiem, ba, nie jestem wcale, więc chyba jako zwykły człowiek z trakcie nauki, powiem zwykłe zapomnij o tym, ale chyba to nic nie pomoże, cóóż - podrapał się po szyi, jego kołnierzyk od polo tommiego, był jakiś szorstki, pewnie nie użył perły czy innego płynu, który tak czy siak nic nie daje, ale wcisną ci kit. on się bał kroplówek i tych wszystkich igeł w ręcę, więc strał się na to nie patrzeć. - w każdym razie wiesz, jak będziesz miała jeszcze jakieś inne kłopoty, które cię męczą to możesz się podzielić z moją skromną osobą!

pokiwała w zrozumieniu głową i się uśmiechnęła. - oczywiście, podzielę się jak tylko będzie mnie cos jeszcze dręczyło. a poza tym i tak mam swoją panią psycholog. która mi bardzo bardzo pomaga. ale wiesz, ostatnio wyjechała i pomaga mi jeden pan. ale też jest dość dobrym psychologiem. tak myślę. powiedziała z uśmiechem. - paolo, powiedz mi, jakby mi się coś stało, byłbyś przy mnie ? zapytała, nie wiem dlaczego. chyba się bała swojej anoreksji.

zaskoczyło trochę go to pytanie, że odpowiedż chyba była jasna dla niej i dla niego, jednak okej. nic nie mówił. możliwe, że w obliczu jakiegoś czegoś, mega zarazy, by się wystraszył, ale wątpie. nie był jakimś tchurzem, dobra, bał się szpitali i igieł. i kroplówek.
- uciekłbym na wyspy bora- bora - roześmiał się przyjemnie, i ogólnie fajnie, ciepło - pewnie, że byłbym - wstał z owego krzesełka i ucałował ją gdzieś na ustami, że niby nie trafił, ale zaraz się poprawił, całując ją w sam ich środek.
z drugiej strony widział, że coś męczu des, ale nie chce tego mu powiedzieć.....

uśmiechnęła się do niego i pogładziła po policzku. - mhm, wiedziałam. właściwie, to chciałam być tylko pewna, że przy mnie będziesz. chciałabym wiedzieć po prostu, że jestem dla kogoś ważna i tylko tyle. uśmiechnęła się do niego. - jak chcesz, możesz zostać na noc, było by fajnie. podrapała się tą ręką z wenflonem po nosie. dobrze że nie miała blizn, po tym jak się cięła jak miała 15 lat. uh. - to jak, zostaniesz ? zapytała i poprawiła grzywkę.

- gorzej jak mnie wezmą za pacjenta i ubiorą w taką śmieszną koszulke jak ciebie - roześmiał się, chciał ją może troche rozweselić, chodź mu do śmiechu nie było, bo wiedział, że i tak kiedyś dostanie w morde za wczorajszy wieczór czy coś w ten deseń. mówiąc na koszulce uszczypnął lekko ją w aż za nad to płaski brzuch, chyba nawet wklęsły. no nieważne, nie prawił jej w tym temacie żadnych złych komentarzy, żeby jeszcze bardziej w to nie wpadła - zostane - pokiwał głową i chyba będzie musiał schować się pod łózko, bo kończy się godzina wizyt i lekarze chodzą dając leki i takie inne bajery.

- najwyżej pielęgniarki popatrzą sobie na twój seksowny tyłek. zaśmiała się i podrapała po tym wenflonie, ewidentnie jej przeszkadzał. w końcu to jakieś obce ciało w jej ciele, ale to potrzebne, cóż. takie już jej głupie życie. a ona musi mieć motywację do życia ! hm. no musi. inaczej sobie coś złego zrobi. a ona potrafi. westchnęła. - właściwie, to powinnam być zła za wczoraj. i jestem. powiedziała i ziewnęła.

sori za zapłon, śmiałam się z siostrą, że kevin vs. flamme widziano w gayclubie xd
- ohoo, chyba chce ci sie spać - pokiwał glowo dość energicznie i poprawił jej przy okazji poduszkę śmiejąc się trochę, ale może dlatego, że chce odbiec od tematu, ale chyba się nie da, więc usiadł obok niej, na łózku już tym razem chwytając jej dłoń - a więc, co chcesz wiedzieć, o tym co zrobiłem wczoraj? - spuścił z siebie powietrze, bo nie lubił przesłuchiwań, kto lubi, ale skoro des to ma pomóc to trochę bardzo. robię z niego ciote xd

spojrzała się na niego i chyba przyciągnęła nogi do siebie i położyła podbródek na kolanach, tylko, że tym razem nie będzie płakać. - nie wiem. powiedz mi tylko dlaczego chciałeś mnie okłamać, co ? nie lubię kłamstw. szczególnie w związkach. powiedziała poważnie i podrapała się po kolanku, bardzo chudym. już, właśnie.

- no, ale i tak wiesz, że przegrałem w pokera ii i iii tyle - zmarszczył czoło i jednocześnie brwi, bo inaczej się chyba nie da, kładąc dłoń na jej kolanku. nie starał się liczyć kości, anatomie już i tak umiał - zresztą będziemy robić aferę czy coś w tym stylu o telefon? - z drugiej strony to nie o telefon, tylko nieodzywaniesię, ale jak można się odezwać skoro nie ma się telefonu? z samej karty się nie zadzwoni :c nieważne. zaraz musze iść.

- mogłeś pożyczyć telefon od kogoś. powiedziała i znowu była smutna, właśnieee. i znowu jej się chciało płakać, no bo ona się martwiła i to bardzo, że coś mu się stało i że coś to jest bardzo złego. położyła rękę na jego ręce. - idziemy spać ? bo muszę się do ciebie przytulić. wiesz, lubię się do ciebie przytulać, wtedy nie jestem na ciebie zła. uśmiechnęła się.

- to się przytulaj ile chcesz - położył się koło niej, chciałam napisać, że w samych bokserkach, ale pielęgniarka miałaby rano fajny widok, więc położył się normalnie, przytulając ją do siebie, z nadzieją, że nie porywywa tych wszystkich rurek w nocy i nie wsadzi mu w oko ze złości. ojezuu, ale wizja. i poszli spać czy coś, bo ja idę.