sala #13

-cześć - mruknął w jej włosy, pachnąc jak zwykle kojąco. przynajmniej wedłu ralfa. głaskał ją po plecach, czując się od razu bardziej odprężony i te sprawy. szczerze mówiąc, zaczynał myśleć że mariette się na niego wypięła i zdążył się już poddać, za co teraz zbeształ się w duchu - mariette - dodał jeszcze cicho, starając się teraz wyplątać welfron z jej włosów xd.

- ralf - prawie właśnie rozpłakała mu się w ramię, gdy pomyślała, że być może tej operacji nie przeżyje, ale szybko w miarę postarała się pozbierać, przecież to ona musiała być tu silna, bo nie wyglądał tak, jakby sobie z tym radził. ufała tym piętnastu procentom bezgranicznie, ale że też musieli tą operację akurat w wigilię przeprowadzać, tego zrozumieć nie potrafiła. wtuliła twarz w zagłębienie przy jego szyi, wsuwając dłoń pod jego szlafrok szpitalny czy coś, by ułożyć ją na jego ciepłym brzuchu. a dłoń była lodowata, muszę powiedzieć.

-myślałem, że nie przyjdziesz. no wiesz, wigilia i te sprawy. w zasadzie bym ci to jakoś.. - urwał, bo nie wiedział co powiedzieć: wybaczył? to chyba za mocne i niezbyt odpowiednie słowo. westchnął, bawiąc się jej jasnymi włosami. od około południa leżał jak na szpilkach, czekając aż po niego przyjdą. bał się. okropnie się tego bał, ale starał się nie okazywać tego po sobie. w końcu był facetem. był cholernym ralfem na miłość boską. on się nie boi niczego. nawet śmierci. może spotka matkę. o tak. chętnie się z nią spotka.

odsunęła się od niego niepewnie, by spojrzeć na niego z lekkim niedowierzaniem i oburzeniem.
- no wiesz co...! - prychnęła, przeczesując palcami włosy, które ciągle spadały jej na twarz. - pieprzyć wigilię, ralf - stwierdziła. - skoro jesteś w tym momencie najważniejszy - i mówiła to absolutnie szczerze z wyrazem głębokiej troski ze zmęczeniem malującym się na jej twarzy. była okropnie zabiegana.

i wtedy przyszedł karlos z całą swoją hołotą i zabrali zestresowanego ralfa.

i co teraz zrobiła marjet..................

OPEROWALI GO

AHA!

no dobra, przyznaję się bez bicia zapomniałam o ralfie. tak więc po paru godzinach operacja się zakończyła, nikt nie wiedział jaki był jej efekt grunt, że ralf wrócił z powrotem do sali, podłączony do respiratora i różnych innych magicznych przyżądów, z głową owiniętą bandażem i wielkim szwem pod spodem. tak jest wygolili mu kawał włosów z głowy. ogółem rzecz biorąc był neprzytomny i właściwie w stanie śpiączki z której mógł się w ogóle nie wybudzić, amen.

no więc siedziała na krzesełku przy ralfie, który wciąż był w śpiączce i jakoś nic nie zapowiadało jego przebudzenia. trzymała go za ciepłą dłoń od dwóch godzin już, totalnie płacząc. ufała piętnastu procentom, ale lekarze powiedzieli, że może się już nigdy nie wybudzić. głaskała go wiec tylko po wierzchu dłoni i płakała non stop.

w zasadzie żył tylko dlatego, że żaden z lekarzy nie mógł dodzwonić się do jego ojca z pytaniem o zgodę na odłączenie go od respiratora. ralfa, nie jego ojca. mariette będzie mogła podziękować mu później. albo i nie. ralph leżał w łóżku i czuł, że nie istnieje. to była paranoja. momentami tracił nawet świadomość. ciemnośc przenikała nawet jego zmaltretowany mózg. żył, ale nie był tego momentami pewien. może umierał i odradzał się jak feniks? był feniksem? nie, chyba nie. chciał podnieść rękę, żeby sprawdzić, czy nie wyrosły mu jakieś pióra, ale nie miał siły. była jak z ołowiu. zaniechał tego więc, leżąc dalej i słuchając czyjegoś szlochania. to jego matka? chciał ją uspokoić. 'mamo, nic mi nie jest, naprawdę', krzyczał w myślach, aż rozbolała go głowa. zaraz.. nic go nie bolało. musiał sobie coś ubzdurać. ponownie odpłynął w nicość. omatko jakież to porywające. gratka dla fanów dramy w wykonaniu tiiu xd.

- ralf - wyszeptała przez łzy, po czym zacisnęła palce chyba nawet dość boleśnie zarówno dla niej jak i dla niego na jego dłoni, prawej, krztusząc się płaczem. - ralf, obudź się - jęknęła, chociaż wiedziała, że już się nie obudzi. przeczuwała też, że ralf za pewne umierał, że znajdował się na krawędzi, że już nigdy jej nie pocałuje, nie powie ewentualnego kocham cię ani nic z tych rzeczy.

flo, litl sistr ralfa przyjechała do szpitala, jak tylko dowiedziała się o stanie brata (osobiście nie wiem, co mu dolega). roztrzęsiona, z pomocą recepcjonistki znalazła salę 12, w której leżał jej brat. nieprzytomny. flo jak tylko weszła do sali, rozpłakała się, podbiegając do łóżka i chwytając jego dłoń. po chwili zwróciła się do marjet, nie odwracając głowy od twarzy brata, jak to się stało. i co właściwie z nim jest. i czy z tego wyjdzie.

spojrzała na flo z lekkim zdziwieniem, bo przypuszczała, że powinna o tym wiedzieć i dziwne, że ralf nic jej nie powiedział.
- guz mózgu, flo. wycięli mu go - powiedziała, kiedy już zdążyła się uspokoić, by na nowo się rozpłakać.

wycięli mu mózg, pomylili się xd został tylko guz.

on będzie żył, flo uścisnie mu dłoń, ma krzepę, xd.
- zajebiście, cały on. - mówiła, niby wściekła, gorączkowo ocierając łzy z policzków. - jak mama mi powiedziała, że ralf kazał się jej odpieprzyć wiedziałam, że coś nie tak. - powiedziała do marjet. bo ralf bardzo kochał mamę - kurwa, ralf. - powiedziała, gładząc go po grzbiecie dłoni. - wyjdź z tego idioto.
oni też się bardzo kochają!

no tak, a ralfa mama umarła przecież jak byl dzieckiem.........................
no to widocznie ona go trzymała za jedną rękę, druga za drugą, zrobią się winx i przekażą energię! otarła łzy, spoglądając na ralfa z troską. musi z tego wyjść, po prostu musi. nie ma innej opcji.

ralf od pewnego czasu, no dobra zaledwie od chwili słyszał dwa głosy. czyżby oprócz jego matki była tu flo? ale do cholery jakim cudem? poruszył się niespokojnie, ale tylko w swoim umyśle, bo jego ciało nadal zalegało na łóżku pod białą kołdrą. umarła? zdenerwował się przez co aparatura zapiszczała złowieszczo. drżyjcie!

to bardzo kochał babcię, flo tak się zestresowała, że mogła się pomylić.............
- marjet, czy on ci powiedział.. - zaczęła, wiedziała jak ralf jest w tej swojej skorupce :c a jeśli on umrze i nie powie marjet, że ją kochał? bo flo to doskonale wiedziała! xd - jezu, on nie może umrzeć. on nie umrze. - zaparła się, nawet bez musku będzie żył.

xdxd
- no wiem, nie może umrzeć - przytaknęła gorliwie, by w tym moemncie sie skapnąć, że rozdrapuje skórę na kciuku ralfa biednego z nerwów, toteż natychmiast przestała to robić. - po prostu nie może i nie umrze. spojrzała na apraturę i zestresowana rzuciła w przestrzeń jakieś "o co chodzi?".

pielęgniarka przyszła i -uf- , go uratowała, a ja idę.

no więc marjet siedziała znów na tym cholernym krześle, z jakąś dietetyczną sałatką ze szpitalnej stołówki, zastanawiając się, co teraz zrobi. coś ją przecież trzymało przy ralfie, ale wiedziała, ze nie może spędzić reszty życia w tym szpitalu, jeśliby się nie obudził. a szanse na obudzienie były naprawdę niskie!

no proszę jaka mroczna i zła mariette, już rozważa jak, z kim i kiedy zdradzić ralfa. w zasadzie przecież by się nie dowiedział, prawda? a ja ciągle się zastanawiam co z nim zrobić, toteż nadal pozostawał w stanie śpiączki, a na każde co bardziej dociekliwe pytania ze strony mariette, flo czy kogoś z rodziny: czytaj ojca lekarze nie odpowiadali nic. bo nic nie wiedzieli. tak samo jak ja. jedyną racjonalną opcją było odłączenie go i koniec udręki, ale tego również nikt nie chciał uczynić. tak zwany zonk powstał z owej stuacji. ralph powiem ci w tajemnicy wszystko słyszał, ale nie potrafił na niczym skupić myśli. słyszał, ale nie wiedział co i dlaczego. nie wiedział jak ma na imię i dlaczego jego ręce ważą tonę każda.

skończyła sałatkę, w pewien sposób zaspokajając swój głód. wyrzuciła plastikowe opakowanie do śmietnika, po czym znów wzięła jego dłoń w swoje dwie, tak jak zawsze. wpatrywała się w niego z przygnębieniem lekkim, w jego niezbyt równomiernie unoszącą się klatkę piersiową. pochyliła się nad nim i pocałowała go w czoło, pokryte cieniutką warstwą zimnego potu. a potem poszła.

okej jednak umarł. wszyscy kiedyś umrą
dziękuję za uwagę korniszony

marjet za niedługo umrze z nieszczęścia, teraz jednak pogrążyła się w depresji.