jardin de luxembourg.

/haha, del! nie gryz/nie kop/whatever.

- a wiesz, pisze wiersze. na gorze roze, na dole fiolki i tak dalej. chociaz nie, kiedys napisalem wiersz o krowce za oknem, pani mnei pochwalila w przedszkolu. - pochwalil sie, bylo czym.

-a ja napisałam o latającym kocie-klasnęła w rączki-możemy razem wymysleć jakiś wierszyk, żeby było miło-podniosła spudnicę troszeczke w górę po czym wyjęła swój różowy notatnik.

- dobrze. ty pierwsza linijke. - bo on nie umial zaczynac nigdy, co bylo jego najgorsza wada. haha.

podrapała się po głowie.-no to tak:babcia jadła kapća-to co powiedziała to i napisała, żeby było fajnie. swój dar chyba sam bóg jej przekazał-teraz ty-popatrzyła się na niego.

- yy, na głowę jej wlazła żabcia. - nachylił się, żęby zobaczyć jej charakter pisma.

ona pisała nogą i jej brzydko wychodziło, nie było co patrzeć nawet-nie umiem pisać wierszy-położyła głowę na swoich kolanach, tak naprawdę to przypomniała jej się jej żaba z dzieciństwa, którą jej dziadek utopił w studni.

- każdy umie, wejdź w telefonie na rymy kropka ef er- poradził jej z dobroci serca i przyjrzał się jej yy, nodze?

stopie.
a ona siedziała cicho, bo nie umiała się posługiwać internetem w telefonie. jej babcia za to umiała. może by jej poradziła. elo-moja żaba umiała rymować jak się topiła-odwróciła się do niego.