wąskie uliczki paryża

o nie wracał z zajęć, bo na żadne zajęcia nie chodził. właściwie to nie wracał znikąd, ani donikąd nie szedł. a przynajmniej nie w żadne konkretne miejsce. plątął się tu i tam w nadziei na spotkanie kogoś znajomego, na przykład kejmi, którą znał bo była byłą dziewczyną kuzyna kuzynki dziewczyny jego kolegi. wyrósł więc z uliczki tuż przed nią.
-szkoła? - zapytał od półpauzy wkładając ręce do kieszeni, chociaż to niekulturalne.

-yhm - mruknęła trochę przytłumionym głosem z racji tego, że (za herezję dalej, przepraszam) nie widziała świata poza swoimi podręcznikami. nawet nie wiedziała kto do niej przemawia, jednego była pewna-to nie był tomi, czyli spokojnie mogła być miła - znamy się? - zapytała, wyłaniając się nieznacznie zza książek.

-znamy się. to znaczy do zaistniałej sytuacji bardziej pasowałoby stwierdzenie, że to ja cię znam, bo ty najwyraźniej mnie nie pamiętasz, chociaż chyba powinnaś. może powinienem winić siebie za to, że nie starałem się na tyle, zeby zapaść ci w pamięć, a może powinienem się obrazić, ale masz dziś ładną sukienkę, więc mogę zwyczajnie zacząć od nowa. jestem theo. - powiedział i nie zaplątął mu się język, bo sztukę długodystansowego bredzenia miał opanowaną do perfekcji. na koniec jeszcze wyciagnął do niej rekę, nie zważając na to, że trzymała książki.

jakimś cudem, nie pytaj jak, uścisnęła jego rękę zapewne przechylając się nieco na bok i do tyłu, żeby oprzeć książki na swojej seksi klacie. przyjrzała mu się mrużąc oczy, a jej mózg pracował na najwyższych obrotach, co w takim gorącu wcale nie było przyjemne.
-theo! - wykrzyknęła nagle, bo jakimś cudem sobie przypomniała - chłopak z basenu na imprezie dannego.. - dodała, patrząc na niego pytająco, bo nie była pewna czy to theo wciągnął ją wtedy do basenu w białej sukience stelli mccartnej, która przykleiła jej się do opalonego ciała, prezentując wszystkim jej miłe sutki. zdaje się, że oboje stracili wtedy dziewictwo na oczach wszystkich razem i każdego z osobna.

-no tak. - kiwnął głową pzytakująco(jak w tym opku o th <3). w każdym razie już się nie gniewał o to, że go nie poznała. teraz raczej podziwiał jej iście cyrkowe zdolności, kiedy balansując tymi wszystkimi książkami w jednej ręce, udało jej się z nim przywitać, a wyczyn ten wyglądął ryzykownie, bo książki w każdej chwili mogły spać i ją zabić. a właściwie to rzucał ukradkowe spojrzenia na jej seksi klatę. nie wspomniał jej, że od tego czasu urosły jej piersi. -idziesz do szkoły, czy że szkoły, czy może uciekasz z lekcji, czy może już studiujesz?

-chyba będę pisać maturę - wymruczała niepewnie, aczkolwiek jak kotek, bo chyba gubię się w rachubie forumowego czasu. jesteśmy do przodu czy w tył? a może na boki? kiedy już ustaliła tożsamość swojego rozmówcy, uznała że spokojnie może wcisnąć mu swoje książki, co też bezzwłocznie zrobiła - hm - odetchnęła, uśmiechając się ładnie i dość szeroko, wygładzając swoją kwiecistą sukienkę gdzieś na wysokości pępka, może nieco wyżej - dawno cię nie widziałam - w tym przypadku 'dawno' oznaczało pół roku, mam rację? pieprzyli się w basenie i kuj kuj tyle z ich znajomości.

z miną mówiącą 'nawet nie poczułem ciężaru tych książek', uważnie studiował krój jej sukienki. chociaż wcale nie znał się na krawiectwie. był za to koneserem damskich sukienek i obserwowanie ich było jednym z jego ulubionych zajęć w chwilach wolnych. a chwil wolnych miał całkiem sporo.
-no tak, matura, potem pewnie studia. - w takich chwilach czuł się całkiem głupio, bo wydawałomu się, ze tylko on nie potrafi znaleźć sobie pożytecznego zajęcia. -to prawda, całkiem dawno, chociaż nie potrafię dokładnie określić kiedy to było. pewnie było to lato, jeżeli nie zamarzliśmy w tym basenie.

-pewnie coś na ten kształt - odpowiedziała po chwili milczenia podczas której (chwili) przyglądała się tełofilowi uważniej niż uważnie. zmienił się i wydoroślał, co właściwie jej się spodobało. podeszła krok i trzy czwarte bliżej i niby to od niechcenia poprawiła zakreślacze na szczycie stosu, a cofając dłoń otarła nią o rękę theo.

-powinnaś zatrudnić kogoś do noszenia tych wszystkich dupereli. inaczej skrzywi ci się kręgosłup. - i nie chciał tym zasugerować, że mogłaby zatrudnić właśnie jego. wprawdzie rodzice pękliby z dumy, gdyby znalazł sobie pracę, ale ciężka praca fizyczna nie była jego powołaniem. raczej siedzenia w oparach dymu papierosowego z butelką dobrego wina i kontemplowanie wzorów na tapecie w jego sypialni. sprawdzał się w tym idealnie.

uniosła prawą brew, bo tylko tę potrafiła unieść w pojedynkę, zupełnie jak ja i spojrzała na niego nie tracąc uśmiechu. chyba miała go na ustach dwadzieścia cztery godziny na dobę, wyłączając momenty odczytywania esemesów od tommy'ego, to zrozumiałe.
-zatrudnię ciebie - powiedziała dosyć stanowczo, celując palcem z paznokciem w kolorze czerwień czerwona w jego tors. zachwiał się? zachwiał? zachwiał?!

zachwiał i zeszyt do tralalalalala spadł ze szczytu tego stosu, ale theo niczym superman złapał go w locie, na szczęście nie upuszczając przy tym całej reszty.
- chyba się do tego nie nadaję. z czasem pogubiłbym wszystkie twoje książki. - poinformował ją, mając nadzieję, że kejmi bardzo jest do tych książek przywiązana i za nic nie będzie chciała ich starcić. - poza tym jestem już zatrudniony jako tajny agent. bardzo tajny.

-skoro tak - zrobiła zawiedzioną minę, układając usta w podkówkę i wsunęła ręce pod spód podręcznikowej sterty.

-co nie znaczy, że zamierzam cię w chwili obecnej zostawić tu z tymi okropnymi ciężarami. więc dokąd zmierzasz? - co znaczyło mniej więcej tyle, że zamierzał ją odprowadzić do celu jej podróży wąskimi uliczkami. miał przecież dobre serce i wiedział, że należy pomagać potrzebującym a w szczególnosci damom!

-właściwie wracałam już do domu - odpowiedziała, patrząc mu w oczy. zabrała ręce i splotła je, obserwując swoje paznokcie, żeby czymkolwiek się zająć. po głowie chodziła jej treść ostatniego smsa tomjego.

-więc do domu! - pewnie by przyklasnął, ale trzymając książki wolał nie wykonywać gwałtownych ruchów. następnie zrobił krok i pół, a potem przystanął, bo właściwie nie miał pojęcia gdzie ona mieszka. a także nie wiedział co chodzi po jej uroczej główce.

wsunęła rękę pod jego ramię i pociągnęła go delikatnie do przodu, czyli en general prowadziła go jak niewidomego aka niedorozwiniętego do swojego domu właśnie. i nawet tam zaczniesz, dziękuję.

więc wychodzi na to, że wracała wąskimi uliczkami paryża, pachnącymi ? moczem i absyntem, tak tak. i dziwnie wyglądała w hipisowskiej sukience odciętej pod biustem.

a,tak się składa, łyljam właśnie pędził w kierunku przeciwnym, z papierową torbą wypełnioną owocami, w tym trzema świeżymi melonami, dodatkowo psią karmą i bagietką, upchniętą gdzieś z boku i złamaną na pół. oczywiście przed upchnięciem. nie chodziło mu nawet o podrywowy trik, aczkolwiek uczynił to, co czynią na ogół przystojniacy na głupich amerykańskich filmach: wpadł na dominique, zachwiał się i podtrzymał ją za ramię aby nie upadła, w tej swojej dziwnej sukience.
-przepraszam!

- melon! - rzuciła odkrywczo, przytrzymując chwiejący się owoc. owoc się może chwiać? uśmiechnęła się, odruch bezwarunkowy. obrzuciła spojrzeniem łiljama i zawartość papierowej torby, którą przytrzymywał na swojej klatce piersiowej.

-lat dziewiętnaście, jem melony, bo rodzice nie przysłali kieszonkowego a sprzedawca z trocadero ma najtańsze, kawalerka na rue cambronne, widzę z okna stację metra, mam psa, zero współlokatorów, kobieta od której wynajmuję mieszkanie ma wąsy-rzekł, wzruszając ramionami-no tak, melon. william. znaczy nie melon.
przestąpił z nogi na nogę i wpatrzył się w nią na moment, mimo, że było już stosunkowo ciemno. cóż, władze paryża powinny zainwestować w latarnie.

nieco zaskoczyła ją jego bezpośredniość, ale nie dała tego sobie poznać.
- a nr peselu? - zapytała, pewnie odrobinę kpiąc i niechcący unosząc lewą brew. - dominique, lat 17, z okna widzę ogród, mam starszego brata i danielsa pod łóżkiem. i twój melon. - dodała, trzymając ów owoc w dłoni.
ona widziała czubek jego nosa, reszta twarzy była stosunkowo ..ciemna? odruchowo obciągnęła przykrótką sukienkę, bo ostatnio to ulubione zajęcie moich postaci żenskich.
zrobiło się całkiem chłodno.

-nie wolisz numeru buta? łatwiej zapamiętać-rzekł i ponownie wzruszył ramionami. to ostatnio ulubione zajęcie moich mężczyzn, znaczy tu. nie, żebym w rzeczywistości to lubiła. w każdym razie delikatnie odebrał jej melona, w końcu ów owoc stanowił jego potencjalną kolację, o kolację trzeba dbać, szczególnie, jeśli nie jadło się nic,hm,cały dzień? nie licząc kawy i muffina owsianego, którego kupił z braku croissantów.

mogę się założyć, że muffin był stary. suchy. i popijał go mlekiem.
- 43? - strzeliła, układając produkty w jego torbie. oczywiście te leżące na wierzchu. obejrzała się za siebie, sprawdzając czy nie znajduje się za blisko żółtego muru kamienicy, który wzbudzał w niej obrzydzenie, chociażby ze względu na resztki moczu w dolnej części ściany. - łiljamie. - dodała; miała zwyczaj powtarzania imion w wyrazisty sposób, poniekąd cedząc każdą literkę, chociaż to nie jest dobre określenie.

-46,5-odparł z uśmiechem i przesunął się nieco dalej od owej żółtej ściany. faktycznie nie wyglądało to zbyt kusząco. szczególnie, że wolał, by nic nie rozpraszało jego uwagi-miał teraz lepsze zajęcie niż śledzenie kształtu plamy moczu którą ktoś wyprodukował, sądząc po zapachu, zaledwie paręnaście minut temu-jeśli nie obawiasz się, że jestem mordercą, może pójdziemy chociaż trzy metry dalej?

- 3 i pół, odpowiada? - zapytała, ruszając się z miejsca i idąc przed nim, przesuwając zarazem dłonią po murze kamienicy. na szczęście nie na wysokości tego cholernego odoru. - co zamierzasz zrobić z melonem? - dominique lubi kreatywnych ludzi, więc to chyba swoistego rodzaju test. przygryzła wargę, przestępując z nogi na nogę. zrobiło jej się zimno; objęła się ramionami.

-mam trzy-pokiwał głową i oparł torbę na murku, jednocześnie zgrabnie wydobywając z niej owoce, jeden po drugim-tego poświęcę na sałatkę-przeciągnął palcem po skórce pierwszego-tego na koktajl na jutro o ile znowu zaskoczy nas temperatura 30 stopni, a tego podzielę na pół: pł jako przekąskę, pół na plasterki dla mojej sąsiadki.

- brzmi apetycznie. - pokiwała głową, rozglądając się na boki. - cóż, na mnie chyba pora. - dodała, gorączkowo pocierając dłonią lewe przedramię. w ramach spontaniczności podeszła do niego i dotknęła dłonią jego lewego policzka, na którym znajdowała się niezwykle fascynujący pieprzyk.

-więc szkoda-rzekł, prawie dotykając opuszkami palców jej odkrytego ramienia-może to i lepiej-zamilkł na chwilę-jest chlodno. przeziębisz się. a ja wciąż nie znam twojego imienia-to było stwierdzenie, nawet nie musiał go poznawać.

- widać nie słuchałeś mnie wystarczająco dokładnie. - nie lubiła się powtarzać, a poza tym jej egocentryczna natura zakładała, że wszyscy przecież i tak wiedzą, kim jest, prawda? - z moją odpornością wcale nie jest tak kiepsko. - przesunęła palec po jego policzku.

-masz na myśli raczej odporność fizyczną, czy psychiczną?-uniósł brodę i spojrzał na nią z góry. wodził wzrokiem po gładkich liniach jej brwi, płatach policzków przeciętych subtelnie wystającymi koścmi, pełnych ustach okolonych przez cień.

- obydwie. - odparła, pewna siebie, patrząc na 3 melony, spoczywające na murku, a dopiero potem zwracając twarz ku łiljamowi. prawie niezauważalnie uniosła lewy kącik warg, dodając - dobranoc.
pewnie czekała na jakkąkolwiek reakcję z jego strony.

-więc sądzisz, że nie można cię zranić?-oblizał wargi i uniósł dłoń ku jej policzkowi. kusiło go strasznie, by przeciągnąć opuszkiem palca po jej dolnej wardze. mógł się założyć, że smakowała truskawkami. przynajmniej miała ich kolor. była nieco czerwieńsza niż górna z warg dominik-dominique, sądzisz, że nie można cię zranić?
oczywiście, że zapamiętał jej imię.

- zazwyczaj ten, który próbuje mnie zranić, cierpi bardziej niż ja. - odpowiedziała, patrząc mu ciągle w oczy. oh, głupia dominique. oczywiście, że można ją zranić. tak naprawdę jest wrażliwą osóbką, płaczącą jak nikt nie patrzy. nigdy nie potrafiła się przyznać do swoich słabości i tak naprawdę otworzyć, nie ma mowy. to ona ustala jakiekolwiek zasady.
zauważyła, że powtórzył jej imię.

-wierzysz w cuda?-zmarszczył brwi, opierając dłoń, nadzwyczaj ciepłą, ale przyjemnie, nie spoconą niczym u członków klubu szachowego w jego podstawówce, na jej biodrze. o tyle lekko i zupełnie nie nieprzyzwoicie, by zachować bezpieczny dystans. zarówno fizyczny jak i emocjonalny. aczkolwiek od przekroczenia owej cienkiej granicy był niedaleko.

- chcesz mi teraz zafundować tekst, który działa na wszystkie? rozczarowałeś mnie łiljamie. - odpowiedziała, wędrując jedną dłonią po jego brzuchu w poszukiwaniu lewej kości biodrowej. - więc jak będzie?

-odpowiedz na pytanie, to będzie-rzekł, z ustami niebezpiecznie blisko jej ucha. nie musiał więc być nawet specjalnie głośny. półszept wystarczał. +ciepły oddech na jej karku.

- szczerze? niezbyt. - delikatnie chwyciła dłonią jego kołnierzyk, zapewne wygniecionej koszuli. przypuszczam, że teraz i on mógł czuć jej oddech na swojej szyi.

-naiwna-mruknął, nachylając się na moment-święty mikołaj naprawdę istnieje.
odszedł, pozostawiając dotyk swoich ust na je wargach, zapach świeżego pieczywa, cień zawadiackiego uśmiechu, trzy melony na murku i ją samą, ją samą w towarzystwie jego potencjalnej kolacji.

spojrzała na 3 melony, równo rozłożone na murku. uśmiechnęła się pod nosem i poszło, nie zabierając ani jednego.

spacerowała tędy, w zwiewnej sukience chanel i swoich okularach, większych prawie niż jej głowa. na ramieniu miała torebkę, nie wiem czy ją, bo to nieistotne, więc spacerowała.

szedł ciągle przed siebie, aż dotarł do wąskich właśnie. z początku nie zauważył oliwii, bo gorączkowo rozmyślał nad sposobem w jaki zabije tomiego, xd. to chyba powoli stawało się jego obsesją. trzymał ręce w kieszeni, opadających z tyłka levisów, pasek gdzieś zawieruszył, a guziki jego białej pomiętej koszuli były krzywo zapięte. podniósł głowę na oliwję i zagwizdał, patrząc, bezczelnie przyznam, na jej zgrabne nogi, wyeksponowane w krótkiej sukience, którą akurat na jego szczęście podwiał wiatr.
-no no.

nie zdażyła przygładzić owej sukienki. spojrzała na niego, podnosząc okulary na głowę i zarumieniła się. często spotykała się z takimi komentarzami ze strony FACETÓW, nie chłopaków ze swojej szkoły. dlaczego taki jens, nie mógł na nią zagwizdać? pewnie dlatego, że według niego była tylko głupią, naiwną kujonicą, która wygrała olimpiady przedmiotowe z większości przedmiotów.

przystanął nawet rozochocony jej rumieńcem. nie wyjął jednakże rąk z kieszeni spodni, wręcz przeciwnie wcisnął je głębiej, skutkiem czego jeszcze bardziej opadły, odsłaniając klasyczne bokserki calvina, prezent od ojca, który nieustannie usiłował doprowadzić syna do pionu. bezskutecznie, dodam.
-ile liczysz sobie za numerek? - zapytał z bezczelnym uśmiechem. oczywiście doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że ta dziewczyna dziwką być nie może. obstawiał, celnie, że nie skończyła jeszcze osiemnastki i jest grzecznym dzieckiem z dobrego domu, nie wychodzącym spod matczynych skrzydeł po dwudziestej drugiej. właśnie dlatego wycelował w nią te słowa. przeczesał włosy palcami i wbił w nią spojrzenie.

olivia naprawdę się przestraszyła, nieczęsto zdarzało jej się słyszeć takie propozycje, ba, tylko martin ciągle jej mówił coś o miłości, ale ona nie miała na to czasu. przekręciła nerwowo pierścionek na prawym palcu, obserwując mężczyznę. naprawdę był przystojny, ale gdyby rodzice, zmienię w wizytuwie, że są jakimiś baronami, tak jak wczo w filmie, się dowiedzieli, byłoby po niej.
- jeśli uważa pan - PAN?!?!?!?!?!??!?!?!?!?!?!?!?!?!??!?!?!?! xd - ze jestem prostytutką, lub kimś w tym rodzaju, to naprawdę mi przykro, ale nie.

-ależ nie uważam tak, proszę pani - odparł skrzekliwie i sarkastycznie nieco, naśladując jej dziecinny głos. starał się nie parsknąć śmiechem, mierząc oliwię wzrokiem od góry w dół i z powrotem na dłużej zatrzymując spojrzenie na jej biuście. był niewielki, ale jędrny. miał ochotę go dotknąć. przez myśl przeszła mu jednak wizja, jak traktuje go za to wibratorem, który dostała na szesnaste urodziny od babci i ma go przy sobie nawet w toalecie. odchrząknął.

- to zupełnie miło - skinęła powoli głową, siląc się na uśmiech, ale wyszło jej raczej krzywo, bo była speszona jego obecnością. zdawało jej się, że śmierdział jakimś alkoholem i może wonią perfum. obciągnęła nerwowo sukienkę, czując się nieco oniesmielona. hej, podobał jej się, a może przynajmniej ją zaintrygował.

a komu by się nie spodobał? był pociągający i seksowny w ten swój niechlujny sposób. uśmiechnął się szerzej, aktywując (xd) legendarne (prawie jak ken lee) zmarszczki w kącikach oczu. wytarł dłoń w swoją pomiętą koszulę i wyciągnął ją do oliwji.
-ralph. ralph werter - przedstawił się, głębokim męskim głosem. zakołysał się nieznacznie i starał się pohamować beknięcie - teraz już nie jestem nieznajomym, spotkanym na ulicy - dodał z błyskiem w ciemnych oczach.

ona zauważyła te latarki xd w jego oczach, do górych teraz się uśmiechała. mogłaby teraz zrobić wszystko, by ją zabrał gdzieś daleko stąd, ale hej, nawet się opamiętała. uścisnęła jego dłoń, przypominając sobie z lekcji etykiety, że to kobieta pierwsza powinna wyciągać dłoń, ale nic nie mówiła na ten temat, bo się bała. fascynował ją właśnie, w najbardziej przeraźliwy sposób.
- olivia. olivia dafoe.

zdecydowanie dłużej niż to było konieczne trzymał jej drobną i trochę chłodną dłoń w swojej. patrzył jej przy tym prosto w oczy, zastanawiając się czy już myśli nad wyjęciem wibratora i sparaliżowaniem go czy jeszcze nie. podniósł drugą rękę w celu podrapania się w skroń i niby przypadkiem zahaczył nią o wspomnianą wcześniej pierś oliwii.
-więc, oliwio, co robisz tu zupełnie sama - rozejrzał się. niewykluczone, że za rogiem jak żubr czaił się jej dwumetrowy ochroniarz, wynajęty przed nadopiekuńczych wpływowych rodziców. najwyżej znowu wyląduje w pace i zadzwoni do ojca lub mariette.

bo własnie taki ochroniarz zmierzał w ich stronę, olivia okropnie się zestresowała. lars, ochroniarz lubił ją, ale był zmuszony o powiadomieniu jej rodziców, kiedy ktoś niepowołany zbliżał się do niej. musiała mu z milion lat tłumaczyć, że ralph to jej daleki kuzyn, syn rebeki trzeciej, baroniny xd ze szwecji. kiedy lars poszedł nadal wpieprzać frytki, gdzieś w pobliżu, westchnęła.
- sam widzisz, niezupełnie sama. wszędzie mam ze sobą larsa, wszędzie - nie to żeby jej się podobało. kiedy dotknął jej piersi, oczywiście zdążyła się wzdrygnąć - i przepraszam za niego. baronina rebeka, jest doprawdy okropna, nie życzyłabym ci aby była twoją mamą.