suzi.

- no cóż, będę miły i nie odmówię, gdybyś mimo wszystko zechciała mnie poczęstować kawałkiem - powiedział, bo ostatnio rzeczywiście miał niezwykłą ochotę zjeść coś słodkiego, nieważne czy to będzie spalone ciasto, niewyrośnięty biszkopt, zakalec, posmak żelatyny w bitej śmietnie, serio.

- w porządku, w porządku, zaraz zobaczymy co z tego będzie. co słychać? - zapytała, nachylając się do piekarnika, w którym piekł się biszkopt. my z dziewczynami chciałyśmy zrobić kruche ciasteczka, a wyszły biszkopty. no trudno. podrapała się nerwowo po policzku i odstawiwszy niewielką blaszkę na blat zamieszała masę tofi, mrrr - nasza gosposia z dublina dała mi przepis, ale niespecjalnie wiem czy to jest zjadalne.

- trudno i tak to zjem, jeśli tylko zawiera więcej cukru niż jest wskazane - rozesmiał sie cicho i krótko, pozwalając sobie usiąść na krześle, bo całą drogę od swojego do jej mieszkania musiał iść na piechotę, ponieważ nie mógł się dodzwonić do szofera, który swoją drogą był zajęty lansowaniem się przed jakimiś laskami i udawał, że nie słyszy komórki, o czym martin oczywiście nie wiedział, ale żywił jakieś niejasne podejrzenia na ten temat.

- okay - odwróciła się do niego tyłem, by zająć się dalszym robieniem ciasta, którego przecież i tak by nie zjadła. nie bez potrzeby przez ostatnie cztery lata sie odchudzała; a przynajmniej nie po to, by znów przytyć - więc, co u ciebie i tej całej no, sophie?
bo czytała potins, stąd wiedziała, że martin & sophie, junoł.

- och, można powiedzieć, że spieprzyłem sprawę, ale trudno, nie umiem żyć w związku. nie odzywałem się do niej przez dłuższy czas, no wiesz, dwa tygodnie, teraz ona nie chce mnie już widzieć... - powiedział, robiąc minkę o taką ;c, bo go naprawdę serce bolało, kiedy myślał o shopie, mówił o niej, przypominał ją sobie! bo on ją kochał, to ci powiem, kłopot w tym, że ona jego już nie, więc starał się zagrzebać gdzieś ten ból po jej stracie w taki oto sposób, że podrywał piękne dziewczyny.

- ojej? - spojrzała na niego ukradkowo, bo dopiero teraz usłyszała w głosie, tego pewnego siebie chłopaka, coś, co miało przypominać smutek. dokończyła w każdym razie swój torcik i postawiła przed martinem - a nie da się tego jakoś hm, naprawić? nie możecie poważnie porozmawiać? i hej, dlaczego się do niej tyle czasu nie odzywałeś?
no właśnie, chociaż dżony też się do niej nie odzywał, starała to sobie tłumaczyć tym, że musi pomagać mamie.

- no cóż, spędziłem pierwszy tydzień w cannes z wyłączoną komórką, chciałem się trochę wyluzować, sama rozumiesz. potem pojechałem do matki, do włoch, na następny tydzień i tak jakoś zleciało, chciałem się odciąć od całego świata. ona nie chce mnie widzieć, nie wiem więc, czy rozmowa dojdzie do skutku - wzruszył ramionami, spuszczając wzrok na swoje ciepłe, martinowe dłonie. - a ty? masz kogoś?

- nie, nie mam - i nawet nie kłamała, bo przecież z dżonym nawet z sobą nie sypiali. co nie zmieniało faktu, że codziennie macała jego koszulkę, którą zostawił, po którejś nocy i napisała o nim cały plik miłych historii. odgarnęła włosy za ucho - to znaczy tak, jest ktoś kto chyba mi zawrócił w głowie, ale obawiam się, że bez wzajemności.
mimo tego, że już nie była gruba & brzydka, kompleksy z dziecinstwa zostały.

- jak można się nie zakochać w tak uroczej dziewczynie? - uśmiechnął się łagodnie, po czym podrapał się bynajmniej bez zakłopotania swoimi słowami po karku, komar go tam ugryzł, swoją drogą to bardzo ciekawe, skoro był już listopad, ale cicho.

- hm, z johnnym znamy się już długo. to znaczy ostatnio nie mieliśmy kontaktu, ale kiedy ja byłam jeszcze zamkniętą w sobie nastolatką, ważącą jakieś sto dwadzieścia kilo, nieszczególnie zwracał na mnie uwagę, hm - no tak, jasne, kto by mógł się zainteresować nastolatką z nadwagą, uhu. póki co przypatrywała się tylko martinowi bez większego wyrazu.

- no cóż, to trochę przykre - powiedział jedynie, bo tylko to przychodziło mu do głowy, po czym zlustrował jej sylwetkę plus figurę plus jej osobę, a może to wszystko w jednym, uwaznym spojrzeniem, badając każdy skrawek jej ciała, który nie był ukryty pod materiałem, by dojść do wniosku, że nie wyobraża sobie susannah jako nastolatki z nadwagą.

bo teraz była chuda, nawet koścista :c w każdym razie podsunęła martinowi torcik, życząc mu smacznego.
- johnny teraz jest w londynie, powinien wrócić jakoś w następnym tygodniu i oh jezu, tak cholernie za nim tęsknię - no tak, było jej zupełnie dobrze, kiedy był obok, kiedy mogła się do niego przytulić, kiedy okazywał jej tyle uczucia.

- huh, ty przynajmniej masz za kim! - powiedział znad kawałku tortu, do którego teraz się dzielnie zabrał, by stwierdzić, że jest w porzadku, a nawet lepiej, bo smaczny. - czemu nie jesz? - zapytał.

- ohm, nie jestem głodna - uśmiechnęła się delikatnie, choć wszyscy wiemy, że chodziło raczej o jej figurę, a raczej o to, że musiała o nią dbać - hej martin - położyła prawą dłoń na jego lewej, która spoczywała na stole - w paryżu jest wiele dziewczyn, które z chęcią się z tobą umówią i tak dalej. to znaczy ja w zupełności rozumiem co przeżywasz;kochasz ją i nie chcesz nikogo więcej, ale są tylko dwa wyjścia. albo z nią porozmawiasz i sobie to wyjaśnicie, albo będziesz musiał poczekac na kogoś innego. bo szukanie miłości na silę mija się z celem.

- uhm - przyznał jej rację z gulą w gardle, po czym poczuł nieśmiałe wiborwanie, ale wcale nie w bokserkach, tylko w kieszeni, tak więc wyciągnął komórkę, bo to ona oczywiście wibrowała w ten swój wyjątkowy sposób, by przeczytać sms od szopi. - kurczę, wiesz co, o wilku mowa. napisała mi, że jest na lotnisku i wylatuje do moskwyyy i.. i.. mam do niej iść?
ale nie czekał, tylko poszedł, joł.

więc martin przylazł, on nosił parasolkę, więc nie był mokry ani nic, może jedynie parasol ucierpaił i żałośnie ociekał deszczem, ale to lepsze, niż żeby martin miał żałośnie nim ociekać, prawda. więc zadzownił i zapukał na dokładkę, bo mu się chyba trochę nudziło.

zaraz zrobię jej secik. w każdym razie susannah siedziała na kanapie, przed telewizorem, pożerając mm&s. paznokciami lewej ręki drapała cynamona za uchem, prawym. musiała zwalić teraz kota z kolan, by ruszyć do drzwi.
- oh, pada - uśmiechnęła się do martina, zabierając jego parasolkę - weeejdź.

- wchodzę! - powiedział w miarę wesoło jak na niego, spotkania z sus zawsze poprawiały mu humor samym jej widokiem, tak było i teraz. otrzepał buty na wycieraczce, po czym zsunął je z nóg, by w końcu rozebrać się z płaszcza, który powiesił na wieszaku. - no więc, hm - westchnął od tak i uśmiechnął się do niej bezinteresownie.

- zimno, prawda? zrobić ci coś do picia? kawę, herbatę? - prawie się przewróciła, bo cynamon podszedł jej pod nogi, więc musiała przytrzymać martinowego ramienia. ale nołłoriz, nie miała długich paznokci, więc nie zrobiła mu krzywdy - głupi kot. podrapał do krwi john...... - okej, rozmowy o johnnym, to akurat nie był najlepszy pomysł, bo było jej smutno, że się nie odzywał.

- och, jeśli miałabyś kakao, to bym się napił - powiedział, bo nagle naszła go niespodziewana ochota na kakao, za którym nie przepadał, może był w ciąży czy coś! śmiało wszedł do salonu, by opaść na kanapie, nieco zmęczony przemierzaniem paryża na piechotę.

- okej, kakao, to chwila - uśmiechnęła się i wzięła cynamona, bo bała się o martina. jej kot chwilami bywał niebezpieczny. tymczasem przygotowała dwa kubki kakao, by postawić jeden przed martinem. sama usiadła obok, układając kota na kolanach - więc, o co chodzi z sophie, martin? wyjechała, tak? - przyglądała się koledze badawczo, wyglądał lepiej, zapewne przez przelotny seks ze znajomą.

no tak, bo nie ma to jak wyżycie seksualne w przypadku martina, który wyżywał się bardzo konkretnie, jeśli mam być szczera.
- no tak, wyjechała, kilka minut przed samolotem rozmawialiśmy... i, kurwa, jebana jej mać, powiedziała mi, że mnie kocha! - powiedział z tęsknotą w głosie. - a potem poleciała.

- no przynajmniej tyle, johnny ignoruje mnie od soboty. kiedy zamierza wrócić? bo chyba zamierza? - spojrzała na martina ukradkowo, popijając gorącego kakao z kubka. zrobiło jej się przyjemnie, pewnie dlatego, że jej organizm od dawna potrzebował ciepłego napoju bynajmniej innego niż kawa. z johnnym też pili kakao. dlaczego do cholery wszystko kojarzyło jej się z j?

- no właśnie, chyba nie zamierza. po przeprowadziła sie na stałe. ignoruje cię? może po prostu zgubił ładowarkę od komórki - nie ma to jak unia plemników czy coś w tym stylu, w każdym razie wolał bronić tego j., bo martin jest spoko gościem, co nie.

- ile ty masz w zasadzie lat martin? - bo susannah miała rocznikowo dwadzieścia, więc to, co mówił, wydawało jej się nieco nieracjonalne. takie.....olewające. dziecinne. odgarnęła włosy za ucho, jej nastrój zmienił się na bojowy, bo z jakiej racji martin bronił johnny'egp.

- siedemnaście, a cooo? - zapytał zdziwiony jej pytaniem, po czym się wyszczerzył. wszystkie te laski, które bez kłopotów okręcał sobie wokół palca, zawsze myślały, że jest starszy, bo wyglądał ponad swój wiek.

- no i twoje myślenie, bardzo odpowiada temu wiekowi, kochany. gdybyś ją naprawdę kochał nie pozwoliłbyś jej wyjechać - wzruszyła chudymi ramionkami, drapiąc się po wklęsłym brzuszku. przyglądała mu się uważnie i dostrzegała w nim wiele z johnny'ego, który sobie zakpił z jej uczuć, parę lat temu.

- wiesz co, a twoje myślenie nie odpowiada twojemu wiekowi - powiedział, wstając i serio był obrażony, bo co on mógł biedny zrobić w obliczu matki shopie, która ciągnęła córkę do samolotu, poza tym sprawę zawalił już kilka tygodni wcześniej!

- idź sobie, martin i naprawdę przemyśl to, co ci powiedziałam - matka susannah mu nakazała i pewnie poszedł, czy coś.

okej, więc susannah grzecznie podziękowała ralphowi, że ją odwiózł, by potem powiedzieć, że jutro się odezwie, chociaż to oczywiste, że się nie odezwie. no wiesz, będzie miała kaca moralnego i te sprawy. kiedy już poszedł, ruszyła do kuchni, by nalać sobie wody, trzęsącymi się rękami i przypierdoliła czołem w kant szafki, co szybko ją otrzeźwiło.....przebrała się w koszulkę dżonego, którą kiedys tam zostawił, by zwinąć się na łóżku w kłębek, koło cynamona i pewnie płakac, bo to sus.

Eeee Susannah i Jeff przyszli, z racji takiej, a nie innej, że kiedyś dotrzeć musieli, prawda? Teraz pojawił się problem na horyzoncie, bo Sus znów zabrakło rąk do szukania kluczy w torebce, więc spojrzała na Jeff'a i za chwilę wcisnęła mu cały stos.
- Matko, zaraz mnie szlag trafi, muszę zrobić porządek w torebce - jaki burdel masz w torebce, to i w głowe, cnie - Jeśli zgubiłam klucze.......omatko, nie ma....... - całą zawartość torebki, czyli rzeczy w tylu tampony, komórka, ajpod, zeszyt, długopisy, pióro, jakieś notatki, jabłko, słuchawki itd itp, wyrzuciła na podłogę, ale kluczy niestety nie było.

fuj, dzisiaj w ostrym dyżurze jeden pacjent wbił drugiemu w policzek pióro jakiegoś lekarza xdddd
przyglądał jej się z góry, trzymając książki, plecami opierając się o ścianę. - o nie! - stwierdził, wzdychając ciężko. - i co teraz? będziesz musiała spać na klatce schodowej? na pewno jakaś sąsiadka ma zapasowe klucze, no nie? - miał nadzieję, bo nie chciałby, by susannah zamarzła...... chociaż pewnie ładnie by wyglądala.

- No coś ty, moje sąsiadki to jakieś typiary z nadmiarem botoksu - przewróciła oczami, wstając i szurając czubkiem jednego buta o podłogę - No cóż, dziś przenocuję w hotelu, a jutro będę się martwić. Pewnie będę musiała zadzwonić do taty, oni mają zapasowe klucze, z mamą, ale się wścieknie. Kiedyś, jak się tutaj wprowadziłam, nie płaciłam przez trzy miesiące za mieszkanie, strasznie się wkurzył. Ale skąd ja mogłam wiedzieć, że trzeba za to płacić, kiedy w Dublinie wszystko oni załatwiali - właśnie, dopiero teraz w zasadzie uczyła się życia. Odgarnęła włosy za ucho, nerwowo, zastanawiała się gdzie ma bliżej. I miała nadzieję, że wzięła portfel ze swoją kredytówką, jeśli nie, na pewno znajdzie miłą ławeczkę w Bulońskim. Zawsze chciała zrobić coś szalonego!

gdyby nie to, że dopiero co ją poznał, to z pewnością chętnie by ją przenocował. zamiast tego usiadł na schodach, bo mam nadzieję, że tam były jakieś schody, jak nie, to usiadł pod ścianą :c - może spróbować pomajstrować przy zamku? albo coś.. chociaż to raczej solidne drzwi.. - pewnie, on umiał otworzyć spinką do włosów tylko pamiętnik melanji i drzwi do łazienki w domku letnim ich rodziców (kiedyś namiętnie podglądał ciotkę, kiedy brała prysznic). - jeste z dublina? nigdy tam nie byłem.

- Tak, uwielbiam Dublin, chcę kiedyś tam wrócić - kiedy już psychol Marcus umrze albo go wsadzą do więzienia. Tymczasem po prostu się bała, że znów zacznie się to, co przed wyjazdem, ale nie pytaj co, bo jeszcze nie wymyśliłam - ale Paryż też jest miły. Co jest bliżej; Ritz czy George V? - zapytała, siadając obok Jeff'a i mruknęła coś o tym, że może już jej oddać książki. Była na siebie wściekła, przecież nie miała nic przy sobie, a nie miała w zwyczaju chodzić dwa dni z rzędu w jednych majtkach, rajstopach, nawet butach!

miała parę butów nową na każdy dzień? ;o
wzruszył ramionami. - nie mam pojęcia, nigdy nie byłem w żadnym paryskim hotelu.. te książki ważą tonę. chcesz je brać do hotelu? - spytał. on na jej miejscu pewnie zostawiłby je na klatce schodowej, ale jak kto woli. ziewnął, ale jej nie połknął.

- Nie mogę ich tu zostawić, są z biblioteki.....w zasadzie nigdy nie wiem, ile mogę je trzymać i zawsze płacę kary. Hm, już późno - Susannah nie miała zegarka, żyła z minuty na minutę, ale stwierdziła to po tym, że Jeff ziewał - pójdę już. Możesz do mnie zadzwonić, kiedyś tam, paaa - i zostawiwszy mu swój numer uciekła, chyba schodami w dół, ale nie stukała, bo miała baletki. Dięd.

poszedł do domuu.

Susannah i Cynamon, siedzieli w kuchni. Ta pierwsza, faktycznie wstawila wodę na herbatę, by teraz przeglądać swoje notatki z filozofii. Lubila wykłady u profesora Bradley'a, chyba najbardziej z calej edukacji na Sorbonie, poza tym na jej kierunku to ważne! Czekała na Jeff'a uśmiechając się do kota i myśląc, że nie kochała się z nikim przez wieki.......naprawdę.

o mamo, zoofilka.
jeff przeskakując po dwa schodki w końcu dotarł pod jej drzwi, chociaż najpierw nie do końca wiedział, czy to na pewno te. jednak zmobilizował się do zapukania, by potem jeszcze poprawić swój pasiasty szalik.

Okej, wcale nie chodziło jej o kota, fuj.
Podniosła się, tym samym upuszczając na ziemię wszystko, dopiero co uporządkowane notatki. Rzuciła pod nosem jakąś kurwę, by kazać też Cynamonowi spierdalać, a końcowo stanęła przed drzwiami i je otworzyla. Miała na sobie jakąś miłą sukienkę w kratkę, ale nie tą samą co wczoraj, plus czerwone rajstopy. Uśmiechnęła się na widok Jeff'a, wpuszczając go do środka, razem z powiewem zimna :c. Dotknęła delikatnie jego zimnej ręki i zadrżała lekko. \
- Jeeeej, jesteś zimny, bardzo. Herbata już prawie gotowa - jasne, woda gotowała się od piętnastu minut.

pewnie się rozgotowała.. pokiwał głową, siedzial na tamtej nieszczęsnej ławce chyba półtorej godziny,a nie miał rękawiczek (bo nie lubił), więc pewnie odmroził sobie palce. pewnie odpadną w nocy. - och, jak miło! cholernie zmarzłem, ale nie mogłem się oderwać, znalazłem świetny artykuł w gazecie, to chyba była gazeta z zeszłego tygodnia, leżała na ławce.. hm, nieważne, gdzie mogę to powiesić? - spytal, ściągając swoją kurtkę.

Zabrała od niego kurtkę i rzuciła na fotelu, swoim ukochanym! W sypialni! Skierowała się teraz do kuchni, mówiąc coś o tym, że wieszak się połamał jak zjechało się do niej pół rodziny, z tymi swoimi ciężkimi płaszczami i tak dalej.
- Muszę kupić nowy, chyba.........ale jakoś nigdy nie mogę się zebrać. Chcesz malinową czy zwykłą? Kiedyś miałam więcej, ale uwielbiam herbatę i wszystko się pokończyło - wyjaśniła, wyłączając w końcu gaz i w specjalnej, żółtej rękawicy sięgając po czajnik.

- gdybym wiedział, kupiłbym coś po drodze, przechodziłem obok sklepu. - obok bomi pewnie. usiadł na krześle przy stole kuchennym, który nie był zbyt duży, ale wystarczajacy dla dwóch osób, pewnie nawet trzy by się zmieściły. - ja poszukuję jakiegoś ładnego wieszaka, muszę ci się przyznać, ale lubuję się w pchlich targach, jednak zimą nie ma ich aż tak dużo..

- Ja teeeż, ale teraz to nawet nie mam na to czasu - właśnie, pisała swoją pierwszą w życiu pracę, którą zamierzała wysłać do wydawnictw, po namowach znajomych, profesorów i rodziców - więc malinowa czy zwykła? Studiujesz, prawda? Ja mam dziennie miliony zajęć, to strasznie męczące. Nie wiem co bardziej mnie przeraża; to, że zbliża się sesja, czy to, że wcale nic nie umiem.......- a co ona miałaby umieć, to ja nie wiem. Nie znam się na filologii francuskiej.

wypili herbatę i jeff poszedł bla bla spać do domu

A Susannah pisać...............

przyszedł na herbatkę niezapowiedzianą. a może był inkasentem gazowym. el inkasento del gaz czy coś xd. zapukał w każdym razie i by nie było, że nachodzi ją z pustymi rękoma, przyniósł miłą herbatę z głanabany.

Susannah dla odmiany tkwiła nad rozprawką - według niej, pisanie rozprawek na studiach było dość absurdalne, to chyba jasne, że każdy humanista powinien umieć je tworzyć, prawda? Prawda. Tymczasem jednak, podniosła się niechętnie, bo miał przyjść facet i naprawić jej centralne; biedna marzła w sweterku do połowy uda i rajstopkach, niedługo będzie musiała nałożyć kożuch, nie wiem dlaczego chciałam napisać sedes. Otworzyła drzwi, obciągając rękawy wcześniej wspomnianego sweterka.
- Jeff - rzuciła, dosyć zaskoczona, ale oczywiście przesunęła się, by mógł wejść.

- cześć, nie przeszkadzam? przyniosłem herbatkę, to znaczy zobaczyłem w sklepie całą masę herbatek i pomyślałem o tobie, kupiłem więc i przyniosłem, ale jeśli przeszkadzam, pewnie jesteś zajęta, to przyjdę innym razem,z jeszcze inną herbatką.. - powiedział raczej szybko, aczkolwiek w miarę zrozumiale, uśmiechając się przy okazji miło.