sala #4

- wcale nie - mruknął, czerwieniąc się lekko, bo to przecież daniel. a w swoim nowym, drugim życiu nie słyszał jeszcze żadnych komplementów, więc to była dla niego zuuupełna nowość, prawda! - może kiedyś się jeszcze ogolę - stwierdził z lekkim przekąsem, bo cóż, w dwa tygodnie wyrośnie mu broda jak mikołajowi, może jeszcze przefarbuje ją sobie na biało, akurat na boże narodzenie xdxd.

zatrudnią go w supermarkecie zamiast słonia benjamina i będzie zarabiał fortunę za trzymanie dzieci na kolanach oraz odpowiadanie na pytania 'święty mikołaju, dlaczego jesteś podłączony do tego śmiesznego urządzenia? w żadnej bajce nic o tym nie mówili'.
-wcale tak - droczyła się z nim, na nowo odkrywając uroki jego nieśmiałego 'ja'. w zasadzie to kochała w nim najbardziej. nie zgrywał maczo chociaż był nieziemsko przystojny. przynajmniej według susanne, która teraz trzymała go za rękę i myślała nad czymś intensywnie.

- wcaleeeeee nie - kłoćił się z nią i kłócił i w zasadzie chyba mógłby tak się kłócić do końca życia, którego, jeśli tylko by zechciał, nie zostałoby mu zbyt wiele ;q. bo to kwestia odłączenia jednej rurki, prawda. no dobra, może dwóch. góra trzech. - wcale, wcale nie - powtórzył jeszcze, speszony.

-ale jesteś uroczo czerwony - zaszczebiotała, mierzwiąc ciemne włosy daniela i uśmiechając się w sposób ukazujący dołeczki w policzkach. miała dobry humor, co przez ostatnie x-czasu nie zdarzało jej się zbyt często, z wiadomych przyczyn. pochyliła się nad nim, tak że jej usta znajdowały się tuż przy jego uchu i wyszeptała - i niewiarygodnie przystojny.

zadrżał chyba trochę, pod wpływem jej bliskości i tego, że tak z nim flirtowała i mówiła mu takie rzeczy, których tak naprawdę chciał słuchać, ale wiesz, daniel to daniel, co nie.
- a ty jesteś niewiarygodną kłamczuchą - odparł słabo, przesuwając dłonią po jej plecach w dół, by w końcu uszczypnąć ją w pośladek, lewy, dajmy na to.

-aj! - zaśmiała się w jego ucho, bo ciągle nad nim wisiała - a ty.. hm jesteś perwersyjny! kto by pomyślał, denny. co oni tu z tobą zrobili - udawała zaniepokojenie. w rzeczywistości miała szampański nastrój - dan - dodała po chwili, podnosząc się, żeby spojrzeć mu w oczy - czy ty w ogóle wiesz jak wyglądasz?

- jak rumcajs? - odparł bardzo głupio i nieprzytomnie, bo go ogłupiła swoją osobą, tak to na niego działała. nie zakumał więc i nie wiedział o co chodzi i czemu wbija w niego takie spojrzenie. bo zapomniał, że nie wie, jak wygląda.

-ojej, to swoją drogą. teraz. no ale ogólnie, danny. wiesz jak? - uniosła brew i nie czekając na odpowiedź wygrzebała z torby lusterko podając mu do ręki, którą uprzednio zdjęła ze swojego tyłka, bo druga z tego co pamiętam była nieczynna chwilowo. voila. czekała ciekawa jego reakcji.

rozdziawił usta i wytrzeszczył oczy z miną: TO TAK WYGLĄDAM?.
- to tak wyglądam!? - powtórzył swoje myśli z zaskoczoną miną, przyglądając się swojej seksownej, przystojnej, rumcajsowatej twarzy z tymi jego koścmi policzkowymi takimi pięęęknymi i podniecającymi. on jednak widział tam zgreda, tak samo jak wcześniej, kiedy jeszcze pamiętał wszystko i wszystkich.

-przystojniak z ciebie, co? - zapytała ponownie mierzwiąc jego włosy. uśmiechała się do niego z uwielbieniem w oczach, chociaż daniel nie wydawał się być jakoś szczególnie zadowolony z zaistniałego faktu - coś nie tak, kochanie?

- wcale nie - powiedział i usł.

leżał i drzemał trochę, bo przecież nie spodziewał się żadnej wizyty, nie musiał się silić na napinanie mięśni czy też uśmiech.
więc drapał się po głowie, zastanawiając się czy ma łupież.......

miał! sypał się na jego nagie ramiona. nawet ów łupież zilustruję: ........... oto on piękny zgrabny i powabny.
wracając do tematu. susanne nie spodziewając się też odwiedzić daniela, to znaczy nie mając tego jakoś szczególnie w planach. to znaczy miała, nie zrozum źle, ale nie na konkretna godzinę, stanęła teraz w nogach jego łóżka i uśmiechnęła się rezolutnie, rzucając w przestrzeń jakieś 'cześć, wariacie'.

- och, susą - mruknął i jakoś tak instynktownie podciągnął kołdrę aż pod samą szyję, bo wstydził się swojej półnagości czy też ukazywania swojej nagiej klatki piersiowej na jej oczach! - nie spodziewałem się ciebie - poinformował ją i przestał się drapać po głowie, bo już przestała swędzieć.

-oh, hm to źle? to znaczy mogę wyjść jeśli.. no wiesz masz coś innego do roboty ee czy coś - zmieszała się trochę i cofnęła o krok, patrząc na niego stricte pytająco. no bo co. może miał zaraz umówione spotkanie z seksowną pielęgniarką i będzie mu robić loda? zasmuciła się!

- nie, nie, zostań! - zreflektował się naprawdę szybko jak na osobę z dziurą w czaszce i z ledwo pracującym płucem, by z entuzjazmem poklepać prawą ręką materac koło siebie, w sensie, że tu jest jej miejsce a nie na przykład w poczekalni do ginekologa. - siadaj - dodał jeszcze i czekał aż może się z nim przywitaaa.

uśmiechnęła się do niego niemal tryskając entuzjazmem i przysiadła na wyznaczonym przez niego miejscu. jak to poważnie brzmi. eniłej, pogłaskała go po czole, która w przeciwieństwie do policzków nie było zarośnięte dzięki bogu jak mniemam xd. jezu, chyba nie mam weny.
-hm, skoro chcesz - wymruczała, bawiąc się jego włosami opadającymi na czoło.

generalnie było już po wszystkim. anne, z wielkim bandażem na lewej łapce, zakrwawionym do połowy, leżała na poduszce z zamkniętymi oczyma. nie miała siły myśleć, odczuwała rwący ból w lewej ręce rozchodzący się falami po całym ciele i generalnie bała się tego, co powie apollo. boże, jaka ona była głupia, tak nieskończenie głupia... tylko ona mogła zrobić coś takiego, po prostu tylko ona, jak dobrze, że w końcu szybko ją znalazł. najważniejszym faktem jest to, że anne nie pierwszy raz się pocięła, kiedyś jeszcze to zrobiła, ale wtedy najzupełniej celowo w próbie samobójczej. właściwie to figurowała na liście tutaj, że po raz drugi już się tak znalazła w tym szpitalu z tego powodu, o czym na pewno apolla musieli powiadomić lekarze.

siedząc na krzesełku znajdującym się tuż koło jej łóżka, delikatnie głaskał, tą 'zdrową' rękę. najbardziej o tą całą sytuację winił siebie, wiedział, że to przez niego anne chciała się zabić, ale jednocześnie kompletnie jej nie rozumiał. nie miał zamiaru wszczynać teraz żadnej kłótni, musi dać jej dojść do siebie.... zresztą, w obecnej chwili nie potrafił nawet wykrztusić z siebie jakiegokolwiek słowa.

- apollo - szepnęła cichutko, delikatnie zaciskając palce na jego dłoni. chciało jej się płakać, choleracholera, tak nie miało być, to wszystko to jeden wielki absurd. naturalnie, wiedziała, że teraz apollo będzie sie o tą całą sytuację obwiniał i to ją bolało najbardziej. - apollo - powtórzyła, wciąż z przymkniętymi powiekami. i nie umiała już powiedzieć nic więcej.

- cicho, skarbie. odpoczywaj. - wyszeptał, nachylając się nad nią i całując w czoło. najbardziej bolało go to, że anne tak cierpi właśnie przez niego, i że za cholere nie wie, jak jej pomóc.. co prawda umówił już ją do najlepszych psychologów, ale czuł, że to za mało......

no tak, bo anne, mimo wszystko, czuła sie niekochana, a brało się to stąd, że najzwyczajniej w świecie nie doceniała tego, co miała. przynajmniej ja tak sądzę.
- zabierz mnie stąd - jęknęła prawie, bo kiedy otworzyła oczy, poraził ją blask bijący od lampki stojącej na szafce nocnej, mimo, że był to bardzo wątły blask. zacisnęła palce nieco mocniej na jego dłoni, ale i tak słabo. chciała, żeby ją przytulił i już nie puszczał, chciała, żeby powiedział, że ją kocha, chciała, żeby się nią najlepiej nie przejmował... jej uczucia po prostu kłóciły się ze sobą w wielkiej wojnie domowej, że tak powiem.

- musisz zostać na obserwacji, jutro postaram się zabrać cię do domu. - powiedział wyjątkowo spokojnie, cały czas głaszcząc jej dłoń. wiedział, że w szpitalu anne na pewno tak szybko nie wyzdrowieje jak w domu, z nim, i pod jego opieką. tak bardzo ją kochał, i wszystkie jej cierpienia odczuwał na sobie dwa razy mocniej, huh.

- przytulisz mnie? - spytała szeptem, który zabrzmiał wyjątkowo głosno, jako, że w pomieszczeniu panowała bezwzględna cisza, przerywana jedynie ich oddechami. marzyła o tym, żeby ją przytulił, żeby najlepiej położył się koło niej i został z nią na noc, choć nie wiedziała do końca, czy go na to stać, bo to przecież wymagało wyjątkowo silnej psychiki. aha, zapomniałam wspomnieć, że anne podłączona była do kroplówki, co nadawało jeszcze większego tragizmu ;q.

ułożył się koło niej tak, aby nie uszkodzić więcej jej delikatnego ciałka, xd, i przytulił. z uczuciem pocałował ją w policzek. - kocham cię, kurwa, kocham.....dlaczego chciałaś mi to zrobić? - wyszeptał z wyrzutem, nie mógł się po prostu powstrzymać. trochę to jednak przykre, że podszedł do całej sprawy tak.. egoistycznie.

no rzeczywiście przykre. anne jednak o tym nie myślała w tej chwili, w zasadzie to siebie obwiniała o to, że właśnie zadał jej to pytanie, że siebie tak zadręczał, a przy tym i ją pytaniami, na które nie znała odpowiedzi. bo największy kłopot polegał na tym, że ona nie miała zamiaru mu tego zrobić.
- ja nie chciałam... - powiedziała w końcu, używając całej siły woli, by przekręcić się na bok i wtulić w niego tak naprawdę porządnie, jakby był ostatnim, co trzymało ją przy życiu.

- dobrze, dobrze... - wyszeptał, choć na usta cisnęło mu się tak wiele pytań.. nie miał zamiaru jej teraz nimi zamęczać. już wystarczająco wiele się dziś namęczyła. huh, chciał, aby to był tylko zły sen, z którego zaraz się obudzi, w ich łóżku, z nią właśnie.. ale nic na to, niestety, nie wskazywało.

zasła w jego ramionach.

a on czuwał przy niej całą noc, nawet nie zmrużył oka, :<