samuela, renee i tatusia.

nie była aż tak nieporadna, by nie umieć się uczesać. spojrzała w lustro i przestraszyła się, gdy zobaczyła to, co zobaczyła. zastanowiła się, jak sam mógł spać z taką maszkarą w jednym łóżku i jeszcze się z nią całować, ale wytłumaczyła to sobie jako silne uczucie czy coś w tym stylu i chwyciła za jedną ze szczotek leżących gdzieś na półce, by rozczesać włoski.
- lepiej? - zapytała, uśmiechając się niemrawo do własnego odbicia.

- o wiele lepiej - pokiwał powoli głową, przyglądając się jej odbiciu. miał wrażenie, że w lustrze anne wygląda jakoś tak weselej i ładniej, ja też mam zawsze takie wrażenie, jak się przeglądam. - może zrobię ci herbaty, huh? albo kakao. ciepłego mleka. - fuj!

- herbaty, jesteś dla mnie za dobry - westchnęła, odwracając się w jego stronę, by pocałować go w dolną wargę i pogładzić czule po policzku. wydawało jej się, że jeżeli napije się teraz mleka lub czegokolwiek co jest z mleka, zwymiotuje ponownie.

- wiem, anne, ale cóż mogę zrobić! - liczył na to, że go beatyfikują, zostanie papieżem za nic-nie-robienie, albo coś w ten deseń. taka męska matka teresa z niego. uśmiechnąl się dobrotliwie, poprowadził ja do kuchni, gdzie usadził ja przy stole i spytał, jaki smak i rodzaj herbaty bo on ma różne! był jak pjer, pod tym względem.

- marzę o takiej zwykłej i mocnej - powiedziała, układając dłonie na kolanach i spoglądając na swoje nogi, które wiecznie wydawały jej się grube. a potem popatrzyła na tą ulubioną koszulkę sama, którą ślicznie wygniotła przez całą noc, by teraz się w niej prezentować. ale pasowała do stanu jej psychiki, równie wygniecionej.

- w porządku, kochana - podrapał się po nosie, ale nie w środku! i nastawił wodę, miał ładny czajnik elektryczny, prawie jak z kosmosu, w którym woda zagotowywała się w 0.000008 seksundy, więc już była gotowa; zalal dwie torebki herbaty w dwóch kubkach i przycupnął obok niej na krzesełku, ale innym niż jej, no wiesz jak, o co chodzi.

nie wiem!!!!!!;x
- dzięki - mruknęła, całując go w ramię herbacianymi, ciepłymi ustami, kiedy upiła już łyka. było jej tak z nim dobrze, że chętnie zostałaby tutaj do końca życia i już nigdy nie wychodziła, tak sobie myślała właśnie, oddalając od siebie nieco myśli o rodzicach. wiedziała, że coprawda ma przecież martina, a martin miał swoją matkę, bo był jej przyrodnim braciszem, więc sama nie zostanie, głównie też z uwagi na samuela.

- nie ma za co. jak będziesz chciała jeszcze, to mów, mam dużo herbaty, wody również mi nie brakuje, to nie pustynia - powiedział i to chyba jego najdłuższa wypowiedź dzisiaj. napił się herbaty, stwierdzając, że nie posłodził, a on niesłodkiej nie pija, wstał więc, w poszukiwaniu cukieru.

- nie ma tutaj wielbłądów - zauważyła, pogłupawo nieco, wodząc za nim wzrokiem. zmrużyła oczy pod wpływem promieni słonecznych, wpadających do środka i zdążyła wypić z pół herbaty, zanim on dosypał sobie cukru. miała ochotę znów się rozpłakać, ale wolała już nie, po tym, jak stwierdziła, że nie ma już czym płakać i z tego wszystkiego się odwodni.

musi pić dużo herbaty ;_;
- to fakt - przyznał jej rację, rozglądając się dookoła, bo kto wie, kto wie, moze gdzies w kącie chowa się jakiś wielbłąd. ale słyszał, że wielbłądy plują, więc wolał, by ich nie bylo!