paolo, wiecie?

siedziala teraz i się pakowała, i tyle na razie, bo na razie nie wiem co jeszcze mogła oprócz tego robić. na pewno, hm, czekała na paola i nawet raz rozmawiała przez telefon z matką, która coraz bardziej jej wmawiała, że paryż to miejsce nie dla niej. szczerze, to bała się teraz jej bardziej niż zwykle. szkoda, że jej ojciec nie mógł pomóc w tym momencie, uh.

możliwe, że nawet trochę trzasnął drzwi co mu się wcale nie zdarzało, tylko jak był zdenerwoany, a dziś jakoś był. mniejsza o to. ale nie wylatowało mu wszystko z rąk, broń boże. oparł się teraz o flamugę drzwi ramieniem i patrzył na skupioną na rozmowie i pakowaniu des. na razie tylko patrzył, bo go uczyli, że nie można przeszkadzać w rozmowach :c ale podszedł do niej i delikatnie objął ją ramieniem.

skończyła właśni rozmawiać z matką, i rzuciła telefonem o podłogę, gdy ta, właściwie, zażądała od niej adresu nowego zamieszkania, przecież jej kiedyś tam mówiła, że się w końcu przeprowadza. telefon rozleciał się w drobny mak, najwyżej kupi sobie nowy. i teraz przytuliła się mocno do paola. i nawet schowała twarz, gdzieś w jego ramię. i tak przez chwilę stali. po paru sekundach, niestety, usłyszała dzwonek do drzwi. i teraz się na prawdę przestraszyła. oj ?

spojrzał na telefon przerobiony na drobny mak. stwierdził nie tylko to, że ma niezłe uderzenie, ale też to że chyba jest naprawdę wściekła i pełna jakiejś niechęci i nienawiści do własnej rodziny i to się coraz więcej pogłębiało. ten dzwonek też go trochę przeraził bo przecież des mówiła mu, że jej matka ma po nią przyjechać! i chyba zabrzęczał mu w uszach, strasznie.
- otworzę - pocałował lekko des w czoło i podłaskał po głowie i ruszył do drzwi. starał się nie uderzyć tego kto będzie za drzwiami.

poszła za nim, i stanęła teraz w przedpokoju i oparła się o ścianę, i czekała, strasznie się bojąc. jeżeli to był ten cały takashi, niestety, wiadomo, może być z nią marnie, tym bardziej z paolo. jej oddech przyspieszył i nawet zaschło jej w gardle. nie wiedziała co powiedzieć. ale z jednej strony się pocieszała, że może to tylko tej jego mały sąsiad, przyszedł do nich z radosną nowiną, że będzie u nich nocował, i wtedy będą szcześliwi i w ogóle, będzie, fajnie miło, i zajebiście. i teraz, hm, czekała ?

jego też mogła pocieszać ta myśl gdyby to, że jego mały sąsiad pojechał na ferie, w alpy i wróci za dwa tygodnie. gorzej jak nie zobaczy żadnego życia w jego mieszkaniu bo gdzieś wyemigrują albo wpadnie superman zabójca. powiedział sobie, że to jest jakaś chwila prawdy, hm. otworzył te cholernie drzwi, które miał wrażenie jakby były pozamykane na 896546 zamków i nie miał do nich klucza. z jednej strony to by było fajne. i stał tam jakiś japończyk, może to jakiś kurier? kto wie? ale nie miał czapeczki, ani fajnego uniformu. więc skojrzał na des, pytająco dość.

- o cholera, takashi ! krzyknęła prawie, właśnie, i szybko zamknęła mu drzwi przed nosem, uh. ucieec już nie miała gdzie, więc, poleciała na taras, i teraz zdenerwowana zadzwoniła do ojca, i wyjaśniła, że potrzebna jej pomoc i to natychmiast, bo inaczej, to nie będzie jej ani, wnuka, czy wnuczki, którego tak oczekuje. ale nie, nie martwmy sie, des nie była na szczęście w ciąży, co to to nie. usiadła na krześle i kiwała się jakby miała chorobę sierocą, uhu. i czekała, aż sobie takashi pójdzie łaskawie, może pójdzie.

no to teraz nie wiedział czy lecieć za des czy wyjść na te drzwi i coś wynegocjować. ale co? pokój na ziemi? meble do pokoju? wycieczkę do japonii? albo darmowy nocleg? tego ostatniego to chyba nie, ogólnie nic z tych wymienionych rzeczy! poszedł wiec za des kładąc jej lekko dłoń na ramieniu, ciepłą dodam. może jej się nawet przyjemnie zrobić i jakoś bezpieczniej, bo właśnie chciał, żeby tak się stało.
- zaraz wracam - pokiwał palcem, że zaraz będzie i szybko zarzucił na siebie jakiś płaszcz i wyszedł! do boooju poolsko.

spojrzała się teraz za nim, jakimś pustym wzrokiem, przecież nie chiała,żeby mu się cokolwiek stało, prawda ? i teraz zadzwoniła matka, mówiąc, że może jej trochę odpuści. i wiedziała, że ojciec już do niej dzwonił i nawet trochę jej pomógł, wiadomo, w końcu w jakimś stopniu kocha córkę. może i nawet i rosę, ale, wiadomo, nią się nawet nie raczył zainteresować, przez te 19 lat. wiedziała, że ojciec jej może pomóc, i tylko on potrafi zmiękczyć serce matki. nie wiedziała, teraz co ma zrobić, więc, poszła do salonu, i się czymś zajęła.

obeszło się bez zbędnych uderzeń. właściwie ten cały jej ojczym sięgał mu gdzieś do połowy klatki piersiowej więc dziwnie to wyglądało kiedy tak sobie 'żywo' dyskutowali. tak, bardzo. szczególnie kiedy on próbował go uderzyć, czego oczywiście des nie powie. że jej ojczym jest głupim kannibalem i chciał go pobić, zresztą to by uraziło jakaś dumę paolo! wszedł spokojnie do mieszkania odkładając gdzieś swój płaszcz.
- masz dodatkowe dwa tygodnie na namysł, ale nie wiem co to da - opadł na kanapę w zamyśleniu drapiąc swoją brodę.

usiadła na brzegu kanapy i jakoś tak się trochę zgarbiła i wchowała twarz w dłoniach. nienawidziła swojej matki coraz bardziej, chyba, właśnie, był jeszcze jej brat, on był nawet w dobrych stosunkach z ojcem, w końcu jego pierworodny. des w dzieciństwie stawała się być chyba tylko dla nich dodatkowym utrudnieniem i przeszkodą, nie dziwota, że brat mimo tego, i tak ją bardz kochał i próbował jej bronić, kiedy działo się jej coś złego. - matka dzwoniła. powiedziała, że mogę w sumie zostać, jeżeli już chcę sobie zmarnować życie, i wiesz, stwierdziła, że nie chce mnie znać. powiedziała i oparła głowę o oparcie kanapy i się gapiła w sufit.

ściągnął ją z tego oparcia i przyciągnął do siebie, blisko, żeby czuła się bezpiecznie i nie doświadczała ciągle jakiś niezbyt budujących rzeczy w tym dniu. co się przekłada na te różne życiowe historię, ale trzeba je przecież wspominać z uśmiechem, a nie płaczem. przytulił ją do siebie głaszcząc lekko po głowie, chciał być delikatny, bał się, że jakieś kolejne ruchy będą ją ranić i z czasem będzie coraz gorzej.
- zostajesz? - spytał niezbyt pewnie.

- pewnie, że zostaję. przytuliła się do niego. - oprócz siostry i ciebie, no i jeszcze brata nie mam tu nikogo, to tutaj jest moje miejsce. tutaj się wychowalam,tutaj, hm, się po raz pierwszy zakochałam, to tutaj jest moje całe szczęście rozumiesz ? zapytała cichym głosem. - nie mam po co tam wyjeżdżać. za bardzo się do tego miejsca przywiązałam. a poza tym, nic mnie już z nimi nie łączy. powiedziała i przytuliła się do niego bardzo mocno. chciała, żeby ten dzień się już skończył. - lećmy do barcelony, spakowałam nas. i mamy bilety. powiedziała.

i polecieli dajmy na to. i już. o.

siedziała sobie na tarasie, i paliła papierosa. nudziło jej się trochę w domu, więc może nawet czytała jakąś książkę. i tyle. na razie.

cicho, mój zapłon się wytnie, ale ja i tak zaraz pewnie idę na filmmm.
przyszedł, całkiem zmarznięty, ale szcześliwy bo mial kolejną porcję świeżych wydawnictw płytowych za darmo! sama bym tak chciała. namawiali go na alkohol na rozgrzanie jednak on zrobił z siebie abscynenta, żeby des nie wyrzuciła go przez okno własnego mieszkania. krzyknął jakieś 'jestem!'. ale jej nie widział, ogólnie.

wyleciała z tego tarasu, nie chciało już jej się siedzieć na tym krześle, no taak. uśmiechnęła się i poszła do kuchni, wołając go za sobą, żeby poszedł, no tak tak, za nią. zrobiła jakieś fajne danie, włoskie zapewne. może nawet hm, no lasagne, czy spaghetti, dla własnej przyjemności, ale też i dla jego. była dzisiaj w jakiś majtkach, i długiej koszulce, zapewne jej byłego, ale to się wytnie, może się paolo nie skapuje, że łazi w koszulce nie swojej, uh. i usiadła na blacie i czekała machając nogami, no.

jeśli to była polo to się nie skapnie, albo koszulka z ed banger records bo miał ich tysiące. oczywiście mówię niedosłownie. poszedł więc do kuchni, jakimś wesołym krokiem.
- a więc, co tutaj tak pachnie? - uśmiechnął się jakoś miło obejmując ją w pasie, jakoś od tyłu. może się jakoś bardzo nie zdziwił, że coś u gotowała, ale jednak trochę. boo nie wiedział, że umie! i fajnie go zaskoczyła. i podobał mu się jej strój, teraz on będzie mógł ją posądzić o demoralizowanie! ale tego nie zrobi, wiadomo.

- moja lasaaagne. powiedziała ze słodkim uśmiechem i oparła się o blaty z przodu, wyglądało to jakby nie wiem, jakaś erotyczna scena, no ale nie ważne. wyjęła teraz lasagne z hm, piekarnika i postawiła na blacie, i nachyliła się, żeby teraz ją powąchać, ładnie pachniało. hm, no tak. umiała gotować, i to nawet bardzo bardzo dobrze, matka i brat ją nauczyli i może trochę też szwagierka, ale ona teraz już się z nią nie będzie widywać , cóż. - hm, chcesz, czy będzie na jutro ? zapytała.

i potem poszli spać, tyle.

powiem wam, że kupił nowy telewizor. więc teraz pewnie dumny ze swojego zakupu rozwalił się na kanapie z przyjacielem dżekiem danielsem w szklaneczce i oglądał jakiś niezbyt interesujący mecz, a właściwie jego powtórkę na canal plus. miał też to wybory kanał muzczny na którym leci komercja. i się zastanawiał trochę gdzie jest des.

przyszla do domu, bardzo bardzo dzisiaj zmęczona, i w ogóle powiem wam, że zła i nieszczęśliwa, więc dzisiaj na prawdę już nie miała na nic siły, uh. zostawiła swoją torbę, buty i płaszcz w przedpokoju i poszła, najpierw do pokoju, pocałowała przelotnie paola, w usta i poszła teraz do sypialni, gdzie się przebrala i wróciła do salonu, gdzie nic nie mówiąc, usiadła na kanapie i zabrała się za przepisywanie notatek.

obserwował przez chwilę tak latającą po domu jak burza, złą des. no i nie wiedział co jest tego powodem! odstawił szklankę wymyślonego przyjaciela na jakiś stolik, który był obok kanapy, pewnie służył jako stolik pod kwiatek, zwykłą paprotkę.
- coś nie tak? - spytał, patrząc w notatki, co było jednym z powodów, żeby się do niej przysunąć i objąć ją ramieniem. możliwe, że zaraz będzie próbowała się na nim wyżyć i jebnie go tymi kartkami i książkami w głowę. menopauzę odrzucał, nie ten wiek!

przekreśliła teraz jakieś zdanie, jakloś tak, żed aż jej się kartka przerwała. może miała po prostu zły dzień, a może to to, że po prostu pokłóciła się z wykładowcą, który zagroził jej po prostu, że w końcu, jak będzie miała takie swoje humory to ją skreśli z listy. rzucila zeszytem o podłogę, miała już dosc dzisiejszego dnia, i szczerze to marzyła, o tym, żeby chyba wyleciec w kosmos, żeby ją nikt nie dotykał, czy coś. i nie przeszkadzał tym bardziej. - kurwa, wszystko jest nie tak. powiedziała, trochę może za ostro, cóż.

może wyczuł trochę, że ma ją zostawić w spokoju.
- mam ci nie przeszkadzać, czy ratować dom przez zdemolowaniem? - spytał łagodnie unosząc lewą brew, obejmując ją trochę mocniej, miał nadzieje, że trochę się z nim poszarpię, wyżyje, pobije i jej przejdzie. najwyżej będą się pytać na uczelni czy mieszał się w jakieś bujki uliczne o narkotyki. przełożył te jej podarte i całkiem całe papiery gdzieś na stolik, obok danielsa, może żeby nie podarła ich do końca, po potem będzie się wkurwiać, że podarła ważne notatki.

- paolo, nie wiem, chyba, że wiesz, co mam zrobic, żeby nie wyleciec ze studiów. powiedziała, już trochę łagodniej, i może spuściła z tonu, i wzięła kilka głębokich wdechów. żeby nie było. nie chciała zdemolowac całego mieszkania, chyba, no potem nie mieli by gdzie mieszkac, a on mógłby zażądac od niej jakiegoś dziwnego i wielkiego odszkodowania, a ona, hm, wtedy na pewno musiałaby zapłacic. - pokłóciłam się przy wszystkich z moim profesorem. powiedziała i spojrzała się na telewizor, teraz dopiero zauważyła, że jest jakiś nowy !

- skoro pokłóciłaś się z nim przy wszystkich to teraz warto bybyło przeprosić przy wszystkich, chyba że to to jakoś urazi twoją dumę - napisałam dupę xd mniejsza o to. pogładził ją po ramionku, już nie aż tak bardzo chudym, sama mówiła, że przybiera na wadzę i paolo właściwie się z tego cieszy. nie wiedział jakie tam kobiety mają swoje honory, ale on by tylko się pokłócił, a przy wszystkich nie przeprosił, o ile by to kiedykolwiek zrobił, szczególnie do profesora, starego dziada, który powinien iść już na emeryturę - i spokojnie, opanuj emocje, nie rób nic pod ich wpływem - trochę jak psycholog powiedział i zmarszczył brwi, bo się wczuł.

- nie przeproszę go, on mnie obraził. zrobił ze mnie jakąś dziwkę, przy wszystkich. powiedział, że jestem typowym przykładem, kobiety, która no, jak to on określił, czekaj, która potrafi się sprzedac, nawet za jakąś fajkę. to mam go przepraszac, za to, że mnie obraził ? zapytała, i spojrzała się na niego, jakoś tak pytającym wzrokiem, nie wiedziała, co teraz powie, miała nadzieję, że jednak ją wesprze. i spuściła wzok, i teraz pewnie patrzyła się gdzieś na jakis dywan, czy coś.

spojrzał na nią jakoś zdziwiony, pewnie to był jakiś stary zboczeniec. ogólnie trochę się pod denerwował, że ktoś tak nazwał jego dziewczynę, jednak on woli określenie kobietę, brzmi jakoś bardziej z szacunkiem.
- są dwa wyjścia - westchnął dość głośno sięgając po szklankę dopijając jej zawartość do końca - albo zmienisz sobie profesora, znaczy grupę, kierunek czy coś takiego. lub ja z nim pogadam - może powiedział to jakoś trochę pod wpływem tych emocji o których gadał przed chwilą. trochę to będzie dziwnie wyglądać jak będzie z nim gadał, bo wtedy może jeszcze szybciej wywalą ją ze studiów co będzie raczej porażką.

- ogólnie, to on się do mnie przystawiał, a jak powiedziałam mu, że nie chcę, bo mam już chłopaka, wtedy powiedział, że się jeszcze policzymy, i że będę miała kłopoty. ale ja się nim nie przęjęłam, myślałam, że da mi spokój, no, ale nie dał. i kiedy już wszyscy, byli w sali, powiedział, że dzisiejszym tematem, będą ludzie w japonii i ich zachowania. jako przykład prostytutki podał mnie, a wtedy wszyscy się zdziwili i ja zaczęłam się z nim kłócic, jakie on ma prawo tak mnie nazywac. i wyszłam, a on potem za mną, że mówił, że się doliczę. i no, chyba wiesz, zmienię kierunek, po prostu. powiedziała i potem, napiła się prosto z butelki.

- mogę też czekać przed salą wykładową. możesz też następnym razem zrobić jakaś prowokację i go nagrać, ale to zbyt ryzykowne i bym ci nie pozwolił - pocałował ją w skroń. wkurzyło go lekko zachowanie tego idioty, wykładowcy, który powinien iść do pierdla z jakieś zachowania, na które już mu nie wypada. - szczególnie możesz go zgłosić za jakieś doliczysz się, bo to przecież jakieś groźby, a na dodatek masz całą sale świadków.
zagapiłam się na mam talent, sori.

okej, okej.
- wiem, ale ja się po prostu teraz go boję, bo nie wiem, co jeszcze może mi zrobic. może mnie zgwałcic, na prawdę. boje się po prostu, się boję. westchnęła i wtuliła sie w jego ramię. chciała by, jej ktoś pomógł, ktokolwiek, nawet paolo, żeby tylko po prostu nie cierpiała, albo, żeby znowu nie wpadła w anoreksję. - paolo, uhh, wyjedźmy dzisiaj gdziekolwiek. nie wiem, bylebym dzisiaj już o tym nie myślała. i teraz usłyszała dzwonek do drzwi. i nie wiedziała kto to !

- ej, spokojnie - pogłaskał ją po głowie przytulając do siebie, i chyba właściwie wstał, żeby otworzyć drzwi. ale z nią gdzieś prowadził ją przytuloną do siebie! - na pewno chcesz wyjechać? dobra, rozumiem, że chcesz uciec od tego wszystkiego ale czy to dobre rozwiązanie? - spytał opierając swój podróbek na jej czubku głowy i chyba nawet zapomniał dlaczego znaleźlni się przy drzwiach i czy ktoś dzwonił, bo w jego głowie kołowało się tysiące przekleństw i myśli co gdzie wsadzi temu oblechowi.

- ej, wiesz, obiecaliśmy sobie kiedyś wyjazd, więc po prostu pojedźmy, niezależnie od tego, czy on mnie napastował i groził, czy nie. teraz jakoś chcę po prostu i staram się o tym nie myślec. uh. westchnęła i otworzyła drzwi a za nimi stał mały sąsiad, który wrócił ze swoich wakacji, no i teraz właśnie wbiegł do mieszkania z krzykiem, i przytulil się do desire i zaczął mówic coś o tym, jak to on za nią , nazywając ją swoją ciocią, bardzo tęsknił, i no, ten, i że za wujkiem, też bardzo bardzo. i teraz się tulił do ich nóg i się tak fajnie do nich szczerzył.

spojrzał na wbiegającego sąsiada i na napastowaną des, tym razem przez małego potwora. roześmiał się, bo atmofera z minuty na minutę się zmieniła - ze zdenerowania do jakiegoś miłego i roźluznionego stanu rzeczy. odciągnął małego od niej, mówiąc, że ciocia jest zmęczona i pewnie nie chce, żeby ją dręczył jakiś mały okropny dzieciak jak on i właściwie chyba go wziął na ramiona, a des objął w talii i poszli do kuchni.
- na razie o tym nie rozmawiajmy, potem - powiedział des do ucha, nawet trochę pocieszająco się uśmiechając do niej, a mały ciągnął go za włosy :c

roześmiała się, widząc tą całą scenę, i zapytała małego, czy chce dzisiaj nocowac, ale no chyba nie była to zbyt mądra propozycja, chyba dla paola, bo może chciał miec tylko dla siebie, i no, chciał po prostu byc z nią sam na sam. ale mały nie wiedział co ma odpowiedziec, więc, zaproponowała, coś mu do picia, i żeby pooglądał sobie w spokoju telewiję, czy coś. ale on nie chciał, bo się uparł na to, żeby pobyc z ciocią i wujkiem. - wuujkuu, noo, zostawiamy dzisiaj małego u siebie ? zapytała z uśmiechem.

chciał być z nią sam na sam, ale co poradzić jak się taki przypatałęta i trzeba go ratować pewnie z kolejnej rodzinnej kłótni, po feriach. miał tylko dwa tygodnie spokoju! chodzi o paolo i tegoo małego.
- och, to może - przewrócił oczami uśmiechając się i pewnie poszedł gdzieś do sypiali się położyć na łózku i gapić w sufit, bo ja muszę iść, bajos! ale pewnie jeszcze będę.

no i ona pewnie zajęła się małym, a potem pewnie nie wiem, może i poszła razem z nim spac. albo i nie.

siedziała przed telewizorem, całkiem zadowolona ze swojego nowego tatuażu, to przedstawiał 3 japońskie znaki, które znaczyły miłość, wiara i nadzieja. bawiła się właśnie z małym sąsiadem, i opowiadała mu o swojej rodzinie. i ogólnie to jeszcze jedli w międzyczasie jakąś fajną sałatkę owocową. ogólnie, to było fajnie i miło.

wrócił obładowany notatkami, które pewnie rozwaliły się kiedy nimi walnął o szafkę. a miał tak ładnie poukładane, stronami. szkoda! dziś chyba on miał jakieś kłopoty na uczelni więc nie chciał widzieć małego potwora w domu, szczególnie okupującego jego des, z ktorą chciał spędzić trochę czasu. pocałował ją w czoło na przywitanie, a małego jakoś kopnął, że aż się przewrócił, ale oni zawsze tak się witają! nie żeby wyszedł na jakiegoś brutala.
- a mi to nie dacie, e? - wskazał na sałatke, głodny był :c

- aa chcesz ? zapytała z miską sałatki uniesioną w górę. jak chcesz to masz, noo weź sobie. roześmiała się i poszła do kuchni po talerz dla paola, skoro chciał i zawołała małego, żeby wziął talerz dla wujka, a sama sobie jeszcze wzięła jakąś kanapkę, głodna była, ale ta kanapka była bardzo zdrowa. żeby nie było, że będzie potem gruba, co to to nie. noo. wróciła do salonu i włączyła malcowi jakieś bajki a sama przykleiła się do paola. - jak dzisiaj minął dzień ? zapytała zarzucając mu ręce na szyję.

- ugh, profesor rzucił mi notatkami w twarz i ocenami, miałem tylko jeden źle zaliczony egzamin, a ten już bulwers jakbym zabił jego żone. i ogólnie sie obawiam, żee nie pozwoli mi jechać do japonii - podrapał się z zakłopotaniem po głowie, przeczesując potem jakoś seksownie włosy - a tobie? już żadnych problemów z idiotami? - spytał, obejmując ją ramieniem.

- nie, już nie mam żadnych problemów, ale za to on będzie miał. złożyłam na niego skargę po prostu, i wiesz, został wyrzucony za napastowanie studentek, okazało się, że już kilka dziewczyn po prostu napastował i tym razem, ja jako jedyna i pierwsza się zgłosiłam z tym problemem. a i mam tatuaż. powiedziała całkiem z siebie zadowolona z wielkim wyszczerzem, przynajmniej małemu się podobał. i właśnie, jej za to zachowanie, nie pozwolili już wyjechać do japonii, przykre.

- tatuaż? - zdziwił się, ale zarazem ucieszył, ale bał się też, że to jakaś goła baba, albo jakieś tatuaże typu amy winehouse, które moim zdaniem nie są zbyt fajne. chyba każdego, hm - pokaż - uśmiechnął się, chciał wiedzieć gdzie go sobie zrobiła. i ogólnie! może to będzie jakieś fajne wyznanie miłosne1 <3
dzis nie moge sie na nim rozkrecic.

pociągnęła więc go do sypialni, przy dziecku się nie będzie rozbierać, prawda, no tak, przynajmniej przy paolo mogła, w końcu on miał pełne prawo do oglądania jej ciała, może z małymi wyjątkami. zamknęła jeszcze drzwi, żeby ten idiota mały się im nie wpieprzył do pokoju, i zdjęła bluzkę, i odwróciła się do niego plecaami, gdzie na lewej łopatce miała 3 japońskie znaki : miłość, wiara i nadzieja. to takie fajne.

czemu z małymi wyjątkami? :c
jednak on japońskiego nie znał, więc tępak się musiał spytać co to znaczy. i właśnie kiedy postanowił objąć ją w talii i dość zmysłowo pocałować z kark, usłyszał jak mały idiota waląc do drzwi krzyczał 'wiem co robicie!'.
- boże - mruknął gdzieś do jej szyi, właściwie trochę się śmiał. bo to wszystko by tak wyglądało gdyby mieli bachora... ale o tym jeszcze nie myśleli, prawda.

- wiara nadzieja i miłość, trzy najważniejsze dla mnie rzeczy. od teraz w życiu. uśmiechnęła się do siebie, i odwróciła, żeby teraz bardziej namiętnie pocałować paola, i zarzucić mu ręce na szyję. i hm, próbowała zignorować teraz małego, może sobie kiedyś pójdzie, chociaż wiedziała, że tego pewnie nie zrobi, więc, będzie musiała po prostu, no wywalić go za drzwi żeby sobie poszedł po prostu do domu.

- chyba nas idiota rozgryzł, właściwie dał pozwolenie - uniósł lekko lewą brew przyciągając ją jakoś mocniej do siebie. przeciągnął lekko dłonią po linii jej kręgosłupa i musnął kilka razy jej szyję. będą mogli się zwierzać jak te wszystkie gwiazdy, mniejsza o to!

na początku mały ją bardzo bardzo rozpraszał, ale potem przylgnęła do niego całkiem miło ciałem, i włożyła mu rękę pod polo, prawdopodobnie miał takowe, nie wiem, ale strzelam xd. pocałowała go namiętnie i zaciągnęła na łóżko, tak, że on wylądował na niej, nie wiem dlaczego, ale ona lubiła, jak to facet rządzi w łóżku, cóż, takie przyzwyczajenie. i teraz, hm, zostawiła mu nawet malinkę, cóż.

miał! bo on był ich fanem.
malinką akurat teraz się najmniej przejmował, może bardziej gościem który pewnie swoi na stołku z szklanką w ręku przyklejoną do drzwi. za mało wrażeń ma w domu. miał trochę łatwiej, bo nie miała już bluzki, ha! więc szybkim ruchem odpiął i pozbył się jej stanika i swojej bluzki. obcałował przyjemnie jej dekold, nawet.