maxime

-nie-rzucił stanowczo, gładząc ją po włosach. w zasadzie było to całkiem miłym akcentem, takie siedzenie na kanapie z kotem pałętającym się po mieszkaniu i wódką. no, i z maxime.

uśmiechnęła się i zamknęła oczy. przez chwilkę milczała. było jej tutaj tak dobrze. kolana willa były wygodne. no i czego chcieć więcej, niż wódki, martini, willa i spokoju ? właśnie. - will, idziemy spać ? zapytała otwierając oczy.

-nie wiem-rzucił-nie chce mi się wstawać, maxime.
naprawdę mu się nie chciało. i ciągle był głodny, niedochlany, melancholijny i niespokojny.

- will, jak chcesz, możemy jeszcze tu zostać. i zmieniła pozycję, wtulając się w niego i biorąc butelkę martini, która niedługo wypije do końca. - nie zjadłeś swojego makaroonu. poczekaj, przyniosę Ci. i wzięła ten talerz i mu dała.

-jesteś aniołem-rzekł, i pozwolił swojej głowie, nagle tak wyjątkowo,oh,ciężkiej bezwładnie opaść na oparcie. patrzył przez moment w sufit. czyżby tak szybko go położyło, skoro zawsze wydawało mu się, że ma mocna głowę? ahh, życie.

przejechała ręką po jego szyi. nadal miał ślad po tej malince którą mu zrobiła. pocałowała go w tą szyj i wzięła kolejny łyk martini. martini świetnie smakowało i jakoś szybko ubywało. - heej, widzisz tam coś ciekawego ? obrysowała palcem ta malinkę na jego szyi.

-tylko moją zmarła babcię wystającą spod tynku-mówiłam już, że łyli miał czasem spaczone poczucie humoru. ale pal go sześć, przynajmniej miał dużego. sori, jest już późno więc majacze.

popatrzyła w sufit. - to tamta w różowej sukience ? zapytała wskazując kompletnie pusty sufit.

roześmiał się we włosy maxime.
-dokładnie ta-przytaknął-tak maxime, chodźmy spać.
no właśnie.

maxime wzięła go za rękę, pocałowała namiętnie i poszli razem do sypialni, gdzie się ułożyli i wtuleni w siebie zasnęli.

no, właśnie.

maxime, przyszła tutaj, oczywiście prawie wywalając się na schodach w tych szpilkach. kiedy otworzyła drzwi, szybko jakoś musiała znaleźć ten koszyk, który sobie wcześniej uszykowała i ten kocyk, który był wielki i kratkę. a co. ona takie lubi. kiedy już to wszystko znalazła, zamknęła drzwi za sobą i poszła do willa, oczywiście w tych szpilkach.

przybiegł, całkiem spocony&rozczochrany, jak szybko mógł. w zasadzie martwił się o maxime, to aż dziwne, bo na ogół nie martwił się o nikogo, nawet o siebie samego!

maxime siedziała sobie na parapecie. w końcu z niego zeszła, bo usłyszała że ktoś puka. podeszła do lustra, miała zapuchnięte oczy. poprawiła trochę fryzurę i otworzyła drzwi. - will, wejdź. zaprosiła go do środka.

wpadł, rozglądając się, czy gdzieś pod jej łóżkiem nie kryje się ów zły facet. chyba się nie krył,no nie? w każdym bądź razie ucałował ją w czubek głowy nim zdążył się zorientować, że wygląda raczej gorzej niż źle. nie żeby go tym obrzydzała, czy coś xd.
-maxime,chryste! co się dzieje?

oparła się o framugę patrząc gdzieś na swoje obrazy, które ozdabiały te ściany, które były dzisiaj wyjątkowo dla niej chłodne. zamyśliła się, lecz po chwili odpowiedziała mu zachrypniętym nieco głosem. - will, on wrócił. kiedyś zrobił mi coś bardzo złego. a teraz wrócił. i ja po prostu nie wiem co teraz mam zrobić. coś we mnie pękło, kiedy go tylko zobaczyłam. powiedziała zaciskając palce w pięści.

westchnął głęboko. w zasadzie nie miał pojęcia, że pakuje się w dziewczynę z problemami. cóż, gdyby wiedział to pewnie,hmm, by się nie pakował. no, przecież był facetem, faceci zawsze uciekają, kiedy robi się powaznie, czyż nie?
-usiądź, maxime-rzekł, chwytając ją za dłonie-usiądź, porzmawiamy i zastanowimy się co zrobić.
mhm, jakby był mistrzem w planowaniu. jasne.

spojrzała się na niego, tymi zapuchniętymi oczami. usiadła na kanapie, przyciągając kolana do siebie. położyła swój podbródek na kolanach i zacisnęła wargi. - will, on nie jest taki łatwy w obejściu uwierz mi. zastanawiała się po jaką cholerę pakowała się w coś takiego z tym sethem. bo on miał właśnie tak na imię, seth.

-dobrze, maxime. spokojnie-rzekł, starając się, by jego głos brzmiał uspokajająco. wyszło raczej średnio-ale co to za facet?
no bo przecież mógł być jej ojcem, sponsorem, dziadkiem i szatanem, opcji było dużo. a łili wolał wiedzieć.

- ma na imię seth. poznałam go na jakimś bankiecie, który zorganizował ojciec. jest on synem słynnych na świecie państwa richardson. ogólnie, potentat firmowy. zamknęła na chwilę oczy, i jak zwykle ukazał się obraz setha. bo kogo innego. dobrze, że był z nią łili.

czyli miał przed sobą wizję jakiegoś drugiego bogatego chłopca. ohohoh, będzie śmiesznie.
-okej. czemu sie go boisz?
w zasadzie był chyba niedelikatny z tymi pytaniami, ae jak miał się szykować na walkę, włączył mu się samczy instynkt, z nienznanym przeciwnikiem?

przełknęła ślinę i zacisnęła pięści. - will, on... mnie zgwałcił. zawiesiła głos. nie wiedziała, czy dobrze zrobiła mówiąc mu o tym. ale w końcu chyba willowi mogła zaufać.

biedna maxime. i biedny łili, chryste, biedactwo. coś się w nim zagotowało i to wcale nie było to o czym myślimy xd. sam nie potrafił zidentyfikować tego gniewu, który właśnie zaczynał w nim narastać.
zacisnął pięści, raczej mimowolnie.
-zabiję go.
i mówił w sumie bardziej poważnie niż sam się tego spodziewał.

william napisał:

coś się w nim zagotowało i to wcale nie było to o czym myślimy xd.

/stop it! xd

wzięła głęboki oddech. spojrzała się na willa, który wydawał się być bardzo zdenerwowany. - will, najpierw musiałbyś go znaleźć. ale wcale to nie takie trudne. mówiła całkiem poważnie, no bo sama w końcu chciała go zabić.

pók xd,lowe.
-więc go znajdę-super, jeszcze mi się wpierdzieli w morderstwo. a to wszystko przez to kobiety, no wiecie.

cóż, kobiety już takie są xd
- will, ale uważaj, on jest niebezpieczny. ostrzegła go, bo jednak pamiętała że seth jest dość niebezpiecznym facetem.

-najwyżej to on mnie zabije-rzekł, wypinając pierś i łapiąc przy tym władczy poetycki nastrój. w końcu miał jakąś insirację. nie, żeby nie była tragiczna i tak dalej. czuł teraz mieszkankę radości i przerażenia, przez całą tą sytuację z makzim, ale także dzięki możliwości wykazania się i w oooogóle. bo łili był w sumie dzieckiem jeszcze, niekoniecznie świadomym, że życie to nie zabawa,ołe.

- will, dzięki że przyszedłeś. uśmiechnęła się słabo. - napijesz się może czegoś ? zaproponowała, bo może miał ochotę na wodę z cytryną i lodem, które to ona ostatnio piła i żywiła się tylko warzywami. i nawet nie zauważyła że trochę schudła.

-maxime, tym się nie przejmuj-rzekł, a potem, w nagłym porywie przestrachu całą tą sytuacją przycisnął maxime do swej piersi. całkiem wątłej aczkolwiek sekśi.-wiesz, gdzie mogę znaleźć tego skurwysyna?
i oby wiedziała, bo w jego łepetynce już rósł złowieszczy plan.
he he eeehe, złowieszczy śmiech. i złowieszcze spojrzenie też.

wtuliła się w niego, bo akurat chciała się do kogoś przytulić. - will, ja się boję tylko tego, że on znowu to zrobi. a znaleźć go można praktycznie wszędzie. a dokładniej to w firmie jego ojca, siedziba się mieści niedaleko wieży eiffla. odetchnęła.

-załatwię go. ooo. gooo.-zamruczał złowrogo, prosto w jej włosy, które właśnie muskał ustami. i naprawdę miał złowrogi zamiar załatwienia zasranego złoczyńcy, pięć razy zet!-nie zrobi tego. tylko by spróbował...
biedny łili, cały aż kipiał!

zamknęła oczy. przecież obiecała sobie, że już więcej się nie spotka z sethem, a jednak. i po co ona wyszła w nocy na spacer, kiedy will spał. nie znalazła na to odpowiedzi. - will, dzięki, że jesteś. że mam kogoś kto jednak jest przy mnie. pozwoliła sobie nawet na lekki uśmiech. a potem wyswobodziła się z jego objęć i poszła do kuchni, nalewając im wody z lodem i z cytryną.

-maxime, nie bądź glupia-westchnął-na świecie są też ludzie raczej różniący się od tego skurwysyna.
no właśnie, dla niego seth był skurwysynem, którego zamierzał zneutralizować już niebawem. przyglądał się maxime przez moment, by zaraz odwrócić wzrok, zastanawiając się, jak ktoś może coś takiego zroo ooo oobic.

wzięła dwie szklanki z napojami. jedną wzięła dla siebie a drugą podała mu jedna ze szklanek. - ależ ja doskonale o tym wiem. tylko teraz jest mi bardzo trudno zaufać komukolwiek. to jednak boli. i pozostanie do końca w moim życiu. upiła trochę wody.

chciał ją spytać, czy polecić jej dobrego psychologa, ale uznał, że to jednak zbyt niedelikatne.
-mi zaufać możesz-rzekł, zupełnie mężnym tonem.
moda na sukces, odcinek 88277390

spojrzała się na niego i uśmiechnęła. - wiem, will, wiem. usiadła na kanapie przy okazji zamykając okno, na którym znajdował się parapet, ten pamiętny parapet.

-maxime-upił łyk wody, czując, jak lodowata ciecz, nienawidzę tego słowa, wypełnia jego przełyk. to było wyjątkowo dramatyczne. gdyby krecił film autobiograficzny na pewno ta scena stałaby się kluczowym momentem w jego metamorfozie. tak właśnie to czuł-maxime, pójdę do niego.

zakrztusiła się wodą, którą właśnie piła. - will, prosze Cię, uważaj. mieszka na rue de rimbauld 28/34. tylko nic sobie nie zrób. napiła się tej wody, żeby przełknąć ślinę.

-w porządku. zadzwonię-ucałował ją w usta, co miało w zamyśle mówić: wszystko będzie dobrze, ale chyab raczej dało jej do zrozumienia,jak bardzo łili jest przerażony. ale trudno, walczymy o honor białogłowy. więc poleciał, tylko bez kuszy/dzidy/dzielnego wierzchowca.

- uważaj na siebie will. i wzięła ze sobą szklankę i usiadła znowu na parapecie, zwieszając nogi w kierunku ulicy.