maxime

zmierzwił sobie włosy i podrapał się w kark, taki typowy samiec przy trudnym temacie.
-w zasadzie o to, że on twierdzi, że jestem nie fair wobec dziewczyn. tymczasem sam, no wiesz, śpi kiedy się da z moja najlepszą przyjaciółką. tylko przyjaciółką,serio. a potem ją zostawia, wiesz, tak o. i generalnie zachowuje się jak hipokryta. i gnój.
biedny łyljam i jego przyjaźń z ljamem wisząca na włosku.

zamieszała trochę wino w kieliszku. - no, to on jest rzeczywiści nie fair w stosunku do dziewczyn. a ty, wolisz przelotne znajomości czy jesteś raczej przeciwnością lijama ? zapytała popijając wino.

-raczej niestety jestem do niego całkiem podobny-powiedział z niemałą skruchą i wlepił speszony wzrok małego chłopca, któremu udowodniono kradzież lizaka, w swoje dłonie.

założyła nogę na nogę i pogładziła się po kolanie. uśmiechnęła się do siebie. - zostaniesz dzisiaj ze mną na noc ? zapytała patrząc się na niego.

-w zasadzie powinienem nakarmić fiodora...-i to była prawda, serio. nigdy nie wykręcał się psem. no, prawie nigdy.









ale nie tym razem!

wstała i podeszła do niego. pocałowała go delikatnie. - zostań. proszę. psu chyba się nic nie stanie. powiedziała proszącym tonem.

-a jeśli tak?-naprawdę, fiodor był jego najlepszym przyjacielem-to może,uuuuhm-podrapał się ponownie w bolący z niewiadomych powodów kark-pobięgnę do niego i wrócę?

uśmiechnęła się. - ok. tylko szybko wracaj. pocałowała do i poszła do sypialni gdzie sie położyła i chyba usnęła.

a on poleciał do siebie, po drodze prawie wpadł pod przechodnia z bagietką pod pachą i pod trzy samochody. a potem wrócił i wsunął się do jej mieszkania, bezczelnie nalewając sobie jeszcze kieliszek wina. usiadł przy łóżku, patrząc na śpiącą/zasypiającą maxime i uśmiechnął się pod nosem.
no dobra, było fajnie.

ołkej. ona wstała dopiero teraz, ale wstała. wzięła szybki prysznic, ubrała się i zjadła obiad, bo była porządnie głodna. nakarmiła kota, a sama zabrała się za swoją pracę na laptopie.

aha, no tak. przyszli tutaj z willem, bo ona miała makaron w domu i pomidorki koktajlowe, a akurat na to will miał ochotę. weszli do mieszkania i poszli do kuchni, gdzie maxime wstawiła makaron.

-to ja wlezę do twojego łóżka, okej?-rzekł i patrzył na nią z wyczekiwaniem niejakim. w zasadzie lubił cudze łóżka-jeśli się wpraszam, zawsze możesz kazać mi wyjść na balkon, a potem tam zamknąć!

- mhm, jasne. uśmiechnęła się, wsypując makaron. - nie, no coś ty, nie wpraszasz się. i nie, nie zamierzam cię zamykać na balkonie. nie martw się, za bardzo by mi było smutno. powiedziała uśmiechając się.

-to lepiej położę się na kanapie-rzekł-żeby być bliżej ciebie, czy coś-czy coś, no właśnie. potrzebował czułości&opieki, jak każdy artysta w okresie załamania. nawet przyszedł do niego jej kot, dobrze pamiętam, że miała kota,nie? no, to kot ów wlazł na jego brzuch-jak się nazywasz, przy ja cie lu?-podrapał zwierzę za uchem i ziewnął po raz kolejny. bo było mu ciepło dość. nawet. nieważne.

taak, maxime miała kotkę.
uśmiechnęła się na widok willa i jej kotki leżących razem. to było słodkie. podeszła więc do niego i usiadla gdzies blisko willa, zostawiając makaron na bezpiecznym płomieniu. - to jest kotka i wabi się sara. uśmiechnęła się szeroko i miała ochote się przytulić do willa, więc się przytuliła.

więc pocałował ją w czubek głowy i wtedy właśnie, w dramatyczny sposób uświadomił sobie, że po zaledwie dwóch razach z maxime, kilku spotkaniach i w sumie niekoniecznie zadowalających go intelektualnie rozmowach wylądował na jej kanapie, z jej kotem, całując ją, wtuloną w jego ciało, w głowę.
przeraził się o tyle, że aż nim zatrzęsło.

wdychała jego zapach perfum i było jej chyba dobrze. ale wróć, za dobrze. no przecież nie mogła sie zakochać, taak ? nie. poczuła że will zadrgnął i zapytała się co się stało. - will, wszystko w porządku ? zapytała opierając swój podbródek o jego klatkę piersiową.

-taaak-przytaknął, chociaż w sumie niekoniecznie pewien, czy rzeczywiście jest okej, czy bardzo okej, czy tylko trochę okej-mogę iść zapalić?
ugh, prawdziwy facet.

- mhm, jasne. ja pójdę zobaczyć co z makaronem. a później przyjdę do Ciebie. uśmiechnęła się i poszła do kuchni, dać karmę kotu i popilnować makaronu.

a on zawlókł się do jej pokoju, przyglądając się,hm, może niedomkniętym drzwiom szafy, a może kosmetykom walającym się na toaletce i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, po czym,uwaga, pamiętał o zapalniczce tym razem, podpalił jednego z nich. i amen, zaraz palił, opierając się o parapet i delektując się całkiem przyjemnym, wieczornym powietrzem.

kiedy juz zrobiła wszystko w kuchni, poszła do williama. nie chciała mu przez chwilkę przeszkadzać, więc stała tak i patrzyła na to co robi. znalazła swoja paczkę papierosów i zapaliła jednego. poszła do willa. - will, o czym myślisz ? zapytała opierając podbródek o jego ramię.

-chyba o śmierci-rzucił mrocznie i całkiem emo, szukając tylko wzrokiem żyletki. nie,no dobra, nie aż tak. aczkolwiek właśnie sobie wyobrażał, jak byłoby śmiesznie wypaść z okna w ten uroczy, jesienny wieczór i leżeć na betonie w jakiejś miłej pozie czekając, aż zleci się tłum gapiów. i poinformował ją o swych przemyśleniach niezwłocznie.

- taaak, a pomyslałeś o tym kto by za toba tęsknił ? zapytała się zaciągając się papierosem i patrząc przez okno dopatrując się spadającej gwiazdy.

-nikt-odparł, w zasadzie bez namysłu, ale to było dla niego całkiem oczywiste-moi rodzice mają jeszcze dwóch synów. poza tym oni zostali w cholernym zameczku z cholernymi wyżłami i nie jestem im potrzebny. już.

- heej, a ja to co ? zapytała się z lekkim oburzeniem. - o mnie zapomniałeś ? też bym tęskniła i to bardzo. rodzice, ja. i na pewno lijaam. powiedziała zaciągając się papierosem. - paatrz, spadająca gwiaazda, pomyśl szybko życzenie.

-nie wierzę w życzenia-wypuścił dym w niebo i przeczesał włosy-wierzę tylko w sztukę. i w śmierć!
IN ART WE TRUST,tak?

Cytat :

cholernymi wyżłami

:ccccccccccccccccccc

przewróciła tylko oczami. i poszła po makaron. podała makaron na dwóch talerzach, jeden podala willowi i talerz. - prooszę, dla Ciebie. zaraz jeszcze przyniosę pomidorki. i poszła do kuchni. kiedy je przyniosła podała je willowi a sama usiadła na kanapie dopalając papierosa.

-przepraszam, jeśli jestem straszny. masz mnie dość,a w ogóle, to chyba powinienem wyskoczyć przez okno!-zakrzyknąl i wszedł na parapet, ale bynajmniej nie z zamiarem popełnienia spontanicznego samobójstwa.

ona szybko odłożyła talerz i skierowała się do willa. - czekaj, gdzie leziesz. pociągnęła go do mieszkania. - jeszcze chcę Cię zobaczyć na tym świecie, a poza tym za bardzo mi na tobie zależy. ugryzła się w język.

-oh, maxime-jęknąl i poczuł się naprawdę podle, on, wstrętny i okropny facet, samcze pożądanie zjadało mu mózg, a i tak potrafił gadac tylko o poezji.-oh jezu!

- heej, chodź tutaj. martwię się bardzo o Ciebie. i wtuliła się w niego. - może lepiej będzie jak gdzieś razem wyjedziemy ? zaproponowała to ot tak, po prostu.

-nie wiem-rzekł dramatycznie-czy jestem na to gotowy. poza tym jest za ciepło na rosę i wrzos już przekwitł. i potrzebuję wódki,oh maxime, masz wódkę?
tak to jest jak się angażuje w kontakt z niestabilnym uczuciowo młodym werterem w trampkach.

ona lubiła trudnych panów, na prawdę xd
uśmiechnęła się tylko i złapała go za rękę. - mam wódkę jest w barku. czeekaj chwilkę. i poszła po wódkę, którą jej dała siostra. i wzięła ze sobą kieliszki. nalała sobie i resztę dała willowi.

więc strzelił sobie jeden, a potem drugi i popatrzył na nią z wdzięcznością.
-maxime, jesteś aniołem, naprawdę,maximeee.

- zawsze do usług. puściła mu oczko. przekrzywiła lekko głowę. - will, zostaniesz dzisiaj na noc ? zapytała się pochłaniając makaron.

-a zrobisz mi loda?

kasujkasujkasujkasuj, tego nie było xddd,sori!

-taak. zadbałem o jedzenie dla fiodora-w zasadzie niewiele go obchdzoiło, że to już druga noc i prawie tak, jakby się wprowadzał. to wcale nie tak,wmawiał sobie. i nawet fakt, że maxime pewnie nie koajrzyła, po kim fiodor nazywa się fiodor właśnie, zbytnio mu nie przeszkadzał.

- fiodor to Twój pies, tak ? miły ten Twój psiaak jest. wiil, chodź do mnie. i wyciągnęła do niego ręce.

więc przyszedł, całując ją nawet w makaronowe usta.
w duchu jęczał i było mu całkiem słabo. a w zasadzie żałował, że urwał mu się kontakt z timothym. miał ochotę na dobrego skręta, jego dostawca ostatnio się spsił.

uśmiechnęła się szeroko i przytuliła do jego ramienia. czeekaj, wróć. oni nie byli parą, a ona się tak zachowywała. cóż. w końcu jest kobietą. - masz jeszcze trochę tej wódki ? zapytała bo chciała się napić.

ja też jestem kobietą i sori, głównie krzyczę na facetów. pewnie dlatego żadnego nie posiadam.
-nie dam ci!-zakrzyknąl wojowniczo i przyłożył butelkę do ust. leżał więc na kanapie, tuląc seksowną [perin, pozdro83838383] kobietę z wódką w dłoni. czy czegoś jeszcze więcej należy chcieć?

uśmiechnęła się i postanowiła że jednak da mu tą butelkę a ona będzie piła co innego, więc wzięła sobie zrobiła martini i wróciła na kanapę powracając do stanu poprzedniego. - wiiiiiill, opowiedz mi coś o sobie. poprosiła go o to, bo nic o nim nie wiedziała przecież.

-raczej pasja, czy raczej dzieciństwo?-uniósł brew-czy też pasja i dzieciństwo i rozmiar buta w ramach bonusu?
bo przeciez nigdy nie wiadomo. ah te kobietyyy.

- najlepiej wszystko razem. upiła trochę martini i była ciekawa co zaraz powie will.

-no too-zaczął jak niedokształcony w swym fachu bajarz, który właśnie zabierał się do opowiadania nadzwyczaj ciekawej i fascynującej historii-urodziłem się w arystokratycznej rodzinie pageów dnia [tu wypiowiedział datę&rok, ale nie pamiętam, a nie chce mi się sprawdzać w wizytufce] jako drugi i przedostatni tym samym z ich synów.-przerwał na chwilę, by upić łyk wódki-moja babcia uparła się, żeby nazwać mnie william, chociaż rodzice stawiali na arthur. nie wiem, co gorsze, maxime, nie wiem, co gorsze.

zastanowiła się chwilę i wypiła kieliszek martini. zaczęła po prostu pić z gwinta. - hmm, mnie się podoba william. arthur, cóż. jest okropne. więc raczej Twoja babcie dobrze że się upierała przy tym imieniu, serio. no, ale opowiadaj dalej. uśmiechnęła się i położyła głowę na jego kolanach, bo tak było jej wygodnie.

-no, więc następnie rozpoczęły się rozkoszne lata mojego cudownego dzieciństwa wśród legend o pieprzonym lancelocie i chwale anglików na świecie, biegania po wzgórzach i przygotować do absolutnie niehumanitarnych polowań, które, zaraz po uzyskaniu jakkolwiek osobistej świadomości uznałem w gruncie rzeczy za podłe i zacząłem regularnie bojkotować ku oburzeniu starych wujów-wyjaśnił.

- to dobrze że sprzeciwiłeś się polowaniom i że chronisz zwierzęta. wypiła łyk martini. - no ale opowiadaj dalej, bo ta historia robi sie coraz ciekawsza. i znowu wygodnie ułożyła głowę na jego kolanach.

-hm-zamyślił sie na moment-jeśli pytasz o pikantniejsze szczegóły,hm, mój starszy brat, lance, przywoził nam z londynu kasety z prawie profesjonalnymi pornosami, które oglądaliśmy w nocy, udawając, że to programy naukowe, więc bez dźwięku, czyli tej,jakże ciekawej części. do łóżka poszedłem miesiąc po piętnastych urodzinach, z rok starszą hrabianką, która była ruda, piegowata i zupełnie śliczna.
uśmiechnąl sie na samo wspomnienie. nie, żeby tęsknił, ale to był taki miły akcent w tej całej kupie jaką było jego życie.

uśmiechnęła się zawadiacko. - no no no, proszę, panie page, pan ma ciekawsze życie ode mnie. puściła mu oczko. - wiilll, chciałbyś wrócić do dzieciństwa ? zapytała odkładając butelkę na podłogę.