sacre cour

- tak, trzy słonie i jednego jelenia, którego trzymam pod łóżkiem - powiedział ironicznie, ale raczej tak przyjaźnie. - nie, nie mam, nie znalazłbym czasu, żeby się czymkolwiek zaopiekować - kiedyś miał pieska w dzieciństwie, nazwał go skubaniec, bo mu obskubał buty, a mały daniel dostał lanie od rodziców za niepilnowanie butów, chociaż miał tysiąc innych par, ale rodzice lubili się na nim wyżywać ;cc.

- biedny jeleń! ja idę, dan, muszę uporządkować buty! - taaak, jasne. w każdym razie wstała, wcześniej cmoknęła go w oba policzki i poszłaaaaa, bo idę, pa.

i on też poszedł,pa.

ałrelka siedziała na trawniku mniej więcej w połowie drogi pod bazylikę, napisałam bazylię ale co tam i pogryzała krułasanta, zapijając go latte z irish creamem. to w kwestiach kulinarnych mojego postu. kątem oka obserwowała murzynów, którym teraz nie dam w moich wypowiedziach spokoju, aczkolwiek nie jestem rasistką, ale ich działalność pod sakre nieco mnie zbiła z tropu i przeraziła. w każdym razie patrzyła jak jeden z nich właśnie okrada uprzejmego turystę z anglii, sądząc po akcencie. ziewnęła. czy coś. i to chyba będzie na tyle. aha i zerknęła na zegarek, ale nie wiem po co.

a breth, w konwersach plus rurkach plus rurzowym polo, przechodził właśnie koło ałrelkowego trawniku. nie palił, nie pił, nie ćpał - nie robił nic, poza intensywnym milczeniem. anne pisała czy się spotkają, a on chyba niespecjalnie miał na to ochotę. podrapał się po łopatce i powiedział do ałrelii smacznego, skoro jadła krułasanta (lowe, swoją drogą), by za chwilę usiąść gdzieś niedaleko.

-nie podoba mi się twoja koszulka - odpowiedziała, patrząc na niego chyba trochę bezczelnie, zważywszy na to, że się nie znają. ale właśnie sobie przypomniałam iż ałrel bywała kimś na kształt cammie z na topie, więc takie zachowanie było dla niej normalne. no powiedzmy - różowy jest pedalski. bez wyjątków - oparła się na dłoniach, odrzucając głowę do tyłu i pozwalając długim ciemnym włosom opaść kaskadą na plecy ukryte pod szarym kardiganem.

- aha - przytaknął, bo sori, ale on dzisiaj był nie w humorze, miał wrażenie, że nadal go trzymał kac, ale tym razem był to moralny. i ją kojarzył, bo to przecież kole toulouse, a toulouse to jego siostra, ale póki co nic na ten temat nie mówił, tylko oparł łokcie na ziemi, zdaje mi się, że padało, bo pisałam pogodę, ale jemu jakoś specjalnie to nie przeszkadzało, więc tylko przymknął powieki, myśląc, że może w tym wypadku się utopi.

powiedzmy, że padać zaczęło teraz zaraz dokładnie w tej sekundzie i wywołało to zduszony krzyk ałrel, która nie była fanką prognoz i najzwyczajniej ich nie oglądała, skutkiem czego nie miała kurtki, ani tym bardziej parasola w heloł kiti, który został na szafce w przedpokoju.
-kurwa - jęknęła, nie wiem dlaczego, podkurczając nogi i obejmując je nieco poniżej kolan - cholerna pogoda. masz jakiś yy parasol? - przysunęła się nawet do bretha, momentalnie go poznając. zaczerwieniła się - ojej.
i powiem ci jeszcze, że w tym momencie chciała zapaść się pod ziemię, albo uciec stąd jak najdalej i najszybciej jednocześnie, hihi. bo jednak starsi bracia przyjaciółek onieśmielają.

- nie mam, aurelie. ale mogę cię zabrać na herbatę do mnie, podejrzewam, że tuluzy i tak nie ma, pewnie zapija się gdzieś na śmierć w swojej depresji, więc? - uniósł obie brwi do góry, uśmiechając się łagodnie. na więcej niestety nie było go stać, jak już wspominałam miał zajebisty problem.

-nie poznałam cię - wymamrotała ledwosłyszalnie i wstała, otrzepując tyłek z trawy. powiedzmy, że miała na sobie czarne levisy. rurki, si. aczkolwiek nieco spadały jej z tyłka, odsłaniając gatki w serduszka. taka moja wizja twórcza. spojrzała na niego cała speszona i zaczerwieniona, bo właśnie uruchomiła się druga osobowość ałrelki, która jest cholernie nieśmiała. naprawdę nie wiem od czego zależy jej funkcjonowanie. aczkolwiek teraz mamy klasyczne uzasadnienie: breth był s t a r s z y m bratem tuluzy. o.

- no, ja ciebie z początku nie, ale potem już tak. hej, nie moknijmy tutaj, aurelie, tylko chodźmy serio - powiedział i również wstał, by teraz przyglądać jej się spod półprzymrużonych powiek. deszcz był zajebisty, że tak to ujmę, plus burza, ale breth to nie tuluza i nie bał się burzy ;d.

natomiast aurelie praktycznie sikała w majtki w serduszka, ale oczywiście nie dała tego po sobie poznać, dzielnie poprawiając plecioną torbę na ramieniu i uśmiechając się całkiem sympatycznie.
-pod warunkiem, że poczęstujesz mnie czymś na rozgrzanie i nie wspomnisz o tym mojemu ojcu. znasz go. chyba - zagryzła wargę i starała się już nic nie mówić, bo mógłby z tego wyniknąć kolejny słowotok nerwowy.

- tak, lubię twojego tatę. chodźmy już - i pociągnął ją za łokieć w stronę defense, a ja zacznę, lowe.

dżony spacerował i palił niebieskie camele. i nie bolało go krocze jak samr, na szczęscie xd

szła bynajmniej nie spacerowym krokiem, zmarznięta i nieco zdezorientowana. obejmowała się ramionami, bo jak wiemy miała na sobie tylko czarne levisowe rurki i błękitne polo breta, którego w tym momencie darzyła niezbyt pozytywnymi uczuciami. będzie musiała o tym pogadać z tuluz.

dżony zmienił swoją pozycję, mianowicie nie sterczał jak jakiś kołek albo coś innego co lubi sterczeć na środku schodów, a siedział na stopniu, tuż przy trawie. obserwował jakąś francuską rodzinkę z dwojgiem dzieci czy inne cuda na kiju, a gdzieś w oddali dojrzał zabiedzoną? oreli. może nie będzie gryźć.

uśmiechnęła się blado do dżonego i ruszyła w jego kierunku. przeczesała palcami potargane przez wiatr włosy i starała się nie szczękać zębami. było jej cholernie zimno.
-dżony - mruknęła na powitanie i wsunęła lodowate dłonie pod jego bluzę/kurtkę/koszulkę/kaftan bezpieczeństwa/nie wiem.

- wszystko okej? - zapytał. właściwie to było pytanie retoryczne, bo wcale nie wyglądała, jakby wszystko było okej. objął ją ramionami, wyczuwając wystające kości ramion, nie wiem jak one się fachowo nazywają. a ćmy zostawiają magiczne pyłki w moim twarożku, xd. hej, ale zmartwił go wygląda oreli. i jej zachowanie. bo nie rzuciła mu się do aorty. pogładził ją dłońmi po plecach, na chwile przestając ją obejmować i ściągnął swój szary kardigan, którym owinął ją, zostając w czarnym tiszercie. patrzył na nią zmartwionym wzrokiem, marszcząc brwi.

pociągnęła nosem, bo jak teraz sobie sumuję momenty kiedy nią gram, ciągle coś jest nie tak jak być powinno. taki z niej chodzący magnes na pecha. hyyh. no nieważne. w każdym razie kiedy już pociągnęła tym nosem, owinęła się szczelnie kardiganem i przysiadła na schodach, łącząc kolana.
-breth to chuj - powiedziała tylko i zadarła głowę, żeby na niego spojrzeć. kogoś jej przypominał, xdddddddd.

gópja.
- odkrywcze. w przedszkolu zaglądał opiekunce pod spódnicę. - dorzucił z przekąsem wsuwając dłonie głęboke w ciemne dizelki i patrząc na oreli z góry. - więc co takiego zrobił? bo nie sądzę, żeby w twoim przypadku chodziło o zaglądanie między nogi. - ukucnął przed nią, próbując złapać jej wzrok.

spojrzała na niego z uniesionymi brwiami i uśmiechnęła się krzywo.
-nie powiem. bo..będziesz się śmiał - xd podrapała się w łydkę i patrzyła na niego wyczekująco - tej, no po prostu myślałam że jest inny, a to kolejny samiec alfa. cholera, czy ja mam napisane na czole 'przeleć mnie'?

- czekaj. - powiedział i odgarnął grzywkę z jej czoła, to chyba gest w stylu hju granta albo kogoś takiego. - nie. - pokręcił głową i się uśmiechnął. - breth zawsze taki był. - podrapał się po karku. - a tak poza tym co u ciebie? i czy to są twoje majtki, te niebieskie? - zapytał, siadając obok niej i patrząc na swoje buty. powiedzmy, że patrzył akurat na nie, po prostu spuścił wzrok.

-nie - odpowiedziała bez wahania, chociaż istniało pewne prawdopodobieństwo, że jednak były jej. ale droczenie się z dżonym było przyjemne. spojrzała na zegarek - chyba będę musiała iść - spojrzała na niego znacząco - życz mi powodzenia.

- do czegokolwiek jest ci potrzebne, powodzenia. - wstał i nie wiem, chciał odzyskać swój kardigan?

ale mu nie oddała, tylko zapięła kolejny guzik, gdzieś w okolicach biustu.
-idę spotkać się z łylem - wyjaśniła, wspinając się na palce, żeby pocałować go w kącik ust - pa.

on też poszedł, ratować tuluzową?

przyszedł i się bał. to znaczy dłonie mu się trzęsły razem z nim całym w zasadzie i palił papierosa, czasami nawet się krztusząc.
niech to tylko będzie głupi żart, to ją, do cholery, zepchnie ze schodów.

przyszła tutaj na wcześniej umówione spotkanie. cholernie się zdenerwowała, bo to było pierwsze ich spotkanie od tamtego wydarzenia. nie wiedziała czego może się spodziewać. rozejrzała się dookoła i zobaczyla williama. podeszła do niego powoli, próbójąc się nie rozpłakać. jakoś w końcu z siebie wykrztusiła jedno jedyne słowo : - cześć. powiedziała przygryzając dolną wargę.

-jesteś w ciąży?-spytał prosto z mostu, nie będąc nawet na tyle bezczelnym, by dmuchnąć jej dymem w twarz. odchylił głowę, pozwalając, by lekkie obłoczki dymu pojawiły się na tle szarego nieba. nie tak miał wyglądać dzień, w którym dowiedziałby się o swoim ojcostwie. miało być wino, dziewczyna, która kochał, miłe wspólne mieszkanko z widokiem na wieżę eiffla. zresztą, czym on się martwił, to na pewno nie było jego.

zamknęla na chwilę oczy, bo nie chciała się przy nim rozpłakać. wbiła wzrok w swoje buty i przełknęla ślinę. zastanawiała się, skąd mógłby wiedzieć, że jest w ciąży. wzięła głęboki oddech, z palca zdjęła swój pierścionek zaręczynowy i ścisnęła go w ręce. - tak. ale skąd o tym wiesz ? przecież miałeś nie wiedzieć. to ostatnie wyszeptała do siebie.

nie będzie miły. przepraszam za niego, ale nie dziwmy się też w sumie;c.
on tez zamknął oczy, starając się chyba nie zemdleć. znowu! zawsze miał z tym problemy. przed oczami miał jakieś niezwykle kolorowe kręgi, które wcale nie były miłe. nie w tym momencie. bicie serca czuł w głowie. papieros wypadł mu z dłoni.
-to moje? to na pewno nie moje.

w tym momencie wypuściła ten pierścionek z dłoni i spojrzała na williama. była wściekła, że to kwestionował, bo powiedzmy sobie prawdę, to był jej jedyny chłopak w paryzu, a ona nie puszczała się na prawo i lewo. zachrypniętym lekko głosem odpowiedziała mu : - william, sypiałam tylko z tobą, i z nikim innym. powiedziała to i spuściła wzrok. zakręciło jej się w głowie.

no dobra, on nie był chyba aż taki,hm,związły xd? jak ona. nawet wręcz przeciwnie, więc skąd miał wiedzieć.
-i tak ci nie wierzę-potrząsnął głową-zrobimy testy dna.
splótł ze sobą ręce i odsunął od siebie na chwilę myśli pod tytułem 'co by się stało, gdybym powiedział rodzicom!'. teraz górę nad przerażonym willy'm wziął willy praktyczny. uggghgh.

zaczęła się powoli oswajać z tą myślą, że niedługo zostanie matką, a ojciec dziecka to william. odchrząknęła i znowu spojrzała się na williama. - dobrze, skoro mi nie wierzysz. zrobimy jak chcesz. pomyślała, że to nawet dobrze, że się z nim spotkała. przecież kiedyś i tak to dziecko zapytałoby się o tatę.

-nie usuniesz go,prawda?-ja osobiście pewnie bym go właśnie zabiła, spychając z tych schodów, ale spójrzmy na sytuację. nie chciał tego dziecka. miał osiemnaście lat i najlepsze naziwsko, przed sobą wielką karierę, konserwatywnych rodziców w kraju i byłą dziewczynę, która nie dość, że najpierw w zasadzie dwa razy wepchnęła go do szpitala i nasłała na jego nową dziewczynę psychopatę, teraz,no cóż, w zasadzie udupiła go jeszcze bardziej w wyjątkowo wyrafinowany sposób.
wypadałoby powiedzieć: za je biś cie.

zdziwiła się i jednocześnie jeszcze bardziej zdenerwowała. jak on mógł tak myśleć. no dobra, ona miała przed sobą niezłe perspektywy, ale przez to dziecko jej zycie się teraz będzie zmieniać. w zasadzie, już się zmieniło. spojrzała mu głęboko w oczy i odpowiedziała. - nigdy w życiu. kocham to dziecko od początku i nie zamierzam go usuwać. odpowiedziała, zastanawiając się czy william będzie chciał widywac się z dzieckiem czy nie, po jego urodzeniu.

-będę ci płacił alimenty regularnie-nabrał powietrza głeboko, powtarzając kewstię z jakiejś 'trudnej' książki, którą kiedyś przeczytal w nudne deszczowe popołudnie-ale niech nosi twoje nazwisko. i nie będziemy się widywać.
bał się swojej reakcji, kiedy już by je zobaczył. więzi emocjonalnej, czegokolwiek. niech to pozostanie jedynie więź finansowa.

jestem fajna, wiem. przelogowało mnie na sophie xd.

"cholerny idiota" pomyślała. zobojętniała, kiedy usłyszała te słowa. - zajebiście, william. świetnie. po prostu bajkowo. a co do nazwiska, to tez zajebiście. ale wiesz, skoro nie chcesz się widywać z własnym dzieckiem to trudno. tylko jak dorośnie, na pewno będzie cię szukało. powiedziała już kompletnie wściekła i chciała mu przyłożyć.

xd

-TO MU NIE MÓW, ŻE JESTEM!-parsknął, nie wierząc, że wpakował się w coś takiego-czyś ty oszalała, maxime? może od razu powinienem je wziąć, bo chyba bezpieczniej będzie, jeśli zostanie ze mną a nie z matką wariatką, co? może oddaj je do adopcji, na pewno lepiej mu to wyjdzie na zdrowie! przecież używałem kurewskich prezerwatyw! zastanów się jak mam je uznać po tym, co mi zrobiłaś. no zastanów się! trzeba było pomyśleć o cholernym dzieciaku jak nasyłałaś na mnie tego psychopatę, trzeba było,kurwa, pomyśleć!
i nic dziwnego, że puściły mu nerwy ;d

w tym momencie maxime nie wytrzymała i się rozpłakała. przyłożyła mu z otwartej ręki, bo nie mogła już słuchać tego wszystkiego co mówił william. - dzięki, że mi przypomniałeś. szlochała. - jesteś na prawdę okrutny william. rozpłakała się jeszcze bardziej i odwróciła się do niego plecami, zaciskając pięści. - jestem na odwyku, staram się do jasnej cholery jak mogę a ty mnie jeszcze bardziej dołujesz. dzięki william. a co do dziecka, to oczywiście nie omieszkam opowiedzieć mu kim jest jego lub jej tatuś. odwróciła się do niego, płacząc. - zawiodłam się na sobie. i teraz potrzebuję pomocy do jasnej cholery ! a ty mi w tym nie pomagasz. powiedziała z nienawiścią.

-a niby dlaczego kurwa mam ci pomagać!-policzek piekł go niemiłosiernie-mam cię przytulić i co,kurwa mać!, powiedzieć, że wszystko się ułoży, że w ciebie wierzę, że będziesz wspaniałą matką?!-już sobie wymyślił, że zmieni nazwisko. zawsze mógłby zapłacić sethowi, tej sprzedajnej dziwce xd żeby ją przytruł, zawlec do prywatnego ginekologa i załatwić jej szybką skrobankę. no dobra, aż taki chyba nie był-a ty nie byłasz okrutna?! no zastanów się, maxime, nie byłaś okrutna? ludzie się schodzą i rozchodzą, ludzie się rozstają. czy to aż takie trudne do zrozumienia? aż takie trudne, że musiałaś, siedzac sobie w cieplutkim mieszkanku, załatwiac szramę na psychice trzem osobom?!
i wiki.
nie mogę z niego!xddd

- william, do cholery jasnej, nie potrzebuję tego żebyś mnie przytulił. potrzebuję tylko tego, żebyś kiedyś może mi wybaczył. byłam cholernie okrutna, żałuję tego. nie chciałam zrobić nieczego złego. chciałam, chyba mieć cię na własność, bo byłam zazdrosna o tą aurelie. bo się zakochałam. a wtedy kiedy zaplanowałam to całe porwanie, byłam pijana, i nie za bardzo pamiętam co się wtedy wydarzyło. znam to tylko z opowieści setha. boże, cholernie tego żałuję. i najlepiej chciałabym powrócić do tego wszystkiego tuż przed porwaniem. tego co było. powiedziała, juz się uspakajając.

teraz mu odpieprzyło i czuł, że zaraz zacznie płakać.
-a myślisz, że czemu zdradziłem cię z aurelie?! no, jak myślisz? nigdy nie znaczyłas dla mnie zbyt wiele, maxime. i teraz też nie znaczysz. to co, kurwa, jak powiem, że byłem pijany kiedy płodziłem tego cholernego bachora, to wszystko stanie się nieważne? to może tak powiem, co? to zdejmie ze mnie odpowiedzialność? nie zdejmie, kurwa, a wszystko bym oddał, żeby zdjęło. wszystko bym oddał,kurwa!-zacisnęło mu się gardło i nie był w stanie powiedziec nic więcej, czuł tylko okropną nienawiść, która w nim narastała coraz bardziej. wstał w końcu, by zachwiać się niebezpiecznie.

zw!

wytarła łzy i spojrzała się na williama. była pełna nienawiści. znienawidziła ojca swojego dziecka. zamnkęła na chwilę oczy i policzyla do 10 by się uspokoić. chciała z siebie wyrzucić to wszystko co teraz o nim myśli. chciała, żeby cierpiał, znowu. ale postanowiła że tego już nigdy więcej nie zrobi. kiedy zobaczyła, że william wstaje i złapała go, żeby się nie wywrócił. taki ludzki odruch. chwilę później, odsunęła ręce i wbiła wzrok w swoje buty. - świetnie, że sobie porozmawialiśmy. powiedziała znowu bliska płaczu. - a i powodzenia z aurelie. powiedziała i odwróciła się do niego plecami, tak, żeby nie widział, że zaczęła znowu płakać.

/ o rany, o rany, jaka drama, ach och ach.

/will to debil, will to debil, ulalala.

-nie dziękuję, żeby nie zapeszyć-prychnął i poszedł sobie, nawet się nie odwracając, bliski płaczu i rozważający próbę samobójczą.
chyba wszystkich moich zabiję w tym tygodniu xd.
i niechże ktoś weźmie moją stronę! xd

odprowadziła go tylko wzrokiem i poszła w stronę swojego domu, płacząc tak, że po drodze kilku przechodniów zapytało się, co jej zrobił ten pan i czy nie trzeba jej pomóc. no, ale cóż. w końcu i tak spodziewała się, że będzie ciężko. i było.
a i ja rozumiem w zupełności williama, o xd

ja też rozumiem, teraz jest takim śmietnikiem emocjonalnym.

załózmy dla niego grupę wsparcia!