montmarte stairs

flo odpowiedziała, że chyba da radę, ale zwątpiła. była w trakcie dzwonienia do ralfa, który nie odbierał, czy wg flo był w trakcie pieprzenia sus i na pewno nie zjawi się z tym cholernym kluczem przed 9 rano. przygryzła wargę, mruknęła 'jezu' i dodała, że chyba będzie musiała spać na chodniku. opcjonalnie na twardej wycieraczce.

- no okej, jeśli uda ci się przezwyciężyć smród skarpetek ędiego, to zabiorę cię do nas na noc. nie wiem jak to zrobimy, bo ja śpię na swoim łóżku, ędi na kanapie, ale przecież nie będziesz spała tutaj - potupał dwa razy w chodnik, żeby zrozumiała, obsuwając rękawy koszuli. było diabelnie zimno, a on w samej koszuli, no cóż.

patiiiison<3
- mogę zdrzemnąć się w wannie, jeśli masz. albo po prostu na podłodze, chyba będzie cieplej niż tutaj. - rozejrzała się dookoła. - ej, ale powiedz mi jak masz na imię, bo jak powiem bratu, że spałam u brusa łilisa, to mnie chyba poćwiartuje. - przybrała minę jakiegoś męczennika, czyli wydęła dolną wargę.

- ryan - rzucił, strasznie się ociągając z tym, by wyjąć komórkę i napisać do ędiego esemesa, z uprzedzeniem, iż mają dziś gościa - a ty? - rzucił okiem na anastazję - nieważne - powiedział, kiedy przez chwilę nic nie odpowiadała i napisał koledze, że nocuje u nich anastazja. objął ją teraz ramieniem i prowadził do domu, opowiadając o złotej rybce, która zdechła siedemnaście dni temu, a nadal jest w akwarium, bo zapomniał ją wyciągnąć.

powiedziała głośno, mentalnie rozważając tą kwestię, czy woda nie konserwuje ciała tej rybki. napisałam 'tego' :d. i nie musiał wiedzieć, że ona to ona, w sensie flo to flo, czasami nie lubiła swojego imienia, ale okej. i pewnie tam gdzieś doszli.

aha, to zacznę, tylko musze poszukac mieszkania xd

przyszedł tutaj, i usiadł na jednym ze schodków myśląc sobie że ta zima to nawet jest miła. i hm, bawił się teraz swoim telefonem, wysyłając smsy i nie palił już papierosów. i starał się zignorować fakt, że siedzi na śniegu.
edit : i po wypaleniu iluś tam fajek i napisaniu tysiąca smsów raczył pójść wreszcie do domku.

apollo siedział na schodkach i bawiąc się swoim iphonem, czy co on tam miał, rozmyślał o anne & tej całej ich kłótni. może nawet nucił łejk mi ap łen september ends, nie wiem, nieważne.

frances schodziła właśnie z ów schodów, ściskając w ustach waniliowego slima, w dłoni zaś trzymając starbaksowy kubek z latte. i hej, zatrzymała się w połowie mniej więcej, coby mogła się napić nieco wystudzonej już kawy. dodam jeszcze, że miała żółto niebieskie dunks'yyy :d

ta się podnieciła tymi dunksami...........xd
dajmy na to, że zatrzymała się ona schodek za apollem, okej? okej.
więc, apollo nie zauważywszy frances, wstał i potrącił ją nieco, może nawet nie aż tak nieco, skoro wypadł jej z ręki kubek z kawą. - jezu, przepraszam bardzo, nie zauważyłem cię. - zaczął się nerwowo tłumaczyć :d


aha, i idę na trochę, bo burza i net mi się pieprzy : /

- moja kawa - spojrzała pod swoje nogi, dobrze, że nie wypadła jej prosto na dunks'y, bo co by to było.......... generalnie to moje osobiste podniecenie :d tak więc pozwoliła sobie spojrzeć i na niego i kolejny raz na wylaną kawę. pięć ojro poszło sie jebać! xd - cholera. no trudno. mogłam stanąć jakoś inaczej, ale zawsze musze coś wymyślić, bo to tylko ja - mruknęła pod nosem, mając nadzieje, że apollo wcale jej nie usłyszał, bo to tylko frances i jej słowotok :d

- mogę ci to jakoś wynagrodzić, na przykład zapraszając na kawę, czy cokolwiek? - zapytał z lekkim zawstydzeniem w głosie, był ostatnio strasznie zamyślony & nieprzytomny. dobrze, że wiedział jeszcze na jakim świecie żyje. no ale cóż, to wszystko przez anne!!!!!!!!1, okej, nie, ale trochę jednak tak, namieszałam :d

- obejdzie się bez kawy, naprawdę, to nic takiego, wystarczy czupa czups o smaku koli - roześmiała się, poprawiając beret xd taki jak na awatarze właśnie. i hej, pozwoliła sobie go zmierzyć, siadając jedną częścią pośladka na barierkę. - żartuję, z resztą jak wolisz, wszystko w porządku z tobą? - zaciągnęła się swoim slimem, uważnie mu się przyglądając. nie to, żeby nie był przystojny. ale jednak!

- w porządku? hm. - zastanowił się co dalej powiedzieć, nie będzie się przecież zwierzał ledwo spotkanej dziewczynie, aczkolwiek stwierdzenie, że wszystko gra, byłoby kłamstwem. - powiedzmy. znaczy.. może tak.. prawie w porządku. - uśmiechnął się niepewnie, poczym przedstawił się jej, był w końcu dobrze wychowanym chłopcem, a kawa z kimś, kogo imienia nawet nie znasz zapewne nie należałaby do najprzyjemniejszych.

- frances - uśmiechnęła się życzliwie, zaraz depcząc podeszwą swojego dunks'a papierosa. wypuściła biały dym z ust, tuż nad jego głową, pocierając o siebie trochę zmarznięte dłonie. - okej, prawie w porządku, wiem, że zwierzanie się nowo poznanej osobie jest totalnie bezsensu i tak dalej, w każdym bądź razie przemyśl tą opcje, czy na pewno chcesz iść ze mną na kawę, strasznie dużo gadam - wykrzywiła usta niby w niezadowoleniu, choć wcale tak nie było. owszem, uwielbiała swoje gadulstwo. i duszę dziecka xd

zaśmiał się i poszli do jakiejś kawiarni, oczywiście po prostu obok siebie, nie za rękę czy coś, nie mógł sobie przecież pozwolić na nic więcej, w końcu anne mogłaby być zazdrosna gdyby się dowiedziała :c i zacznę.........

/apollo 13 xdxdxd zawsze chciałam to napisać! przepraszam :c

siedział gdzieś na górnych stopniach, paląc peta za petem. próbował ostatnimi czasy zrobić coś ze swoim życiem; nie wychodziło mu to. nie potrafił spokojnie siedzieć w domu, robić lekcji, wszystko mu się pokitrało. sam praktycznie rzucił shopie, z anne nie odzywał się już od sam nie pamiętał jak długiego czasu, to naprawdę zaczynało mu się wymykać spod kontroli.

w zasadzie wracała ze szkoły, w której ostatnio zaczęła się pojawiać zdecydowanie znacznie częściej niż kiedyś, szczególnie, że jej matka zostawiła ich moskiewskie mieszkanie pod opieką jakichś podstarzałych rosyjskich hippisów ekologów, żeby przynajmniej tymczasowo trzymać pieczę nad córką, więc teraz sophie nie miała wyjścia, i, starając się wrócić na prostą życiową ścieżkę ; d stała się przykładną córką i uczennicą, więc, żeby było śmieszniej, targała ze sobą jeszcze dwie papierowe siaty wypełnione zakupami do domu i, jakie to poetyckie, z jednej z siatek wypadła jej zupełnie dojrzała i ładna pomarańcz, która potoczyła się po schodach w dół, prosto pod stopy jakiegoś chłopaka.
możemy się domyślić jakiego, nie?

no, tego siedzącego na lewo od martina! ale to martin ją złapał i przez chwilę w zamyśleniu podrzucać w jednej ręce i dopiero po pięciu sekundach obejrzeć się do tyłu, z jeszcze nie wypowiedzianymi słowami brzmiącymi to twoja pomarańcza?. ale, niestety, owe słowa nie wydostały się z jego ust, no, może jakieś ttt-to, bo zamarł, kiedy zobaczył, że to shopie.

znowu piszesz 'shopie' xddddd.
-rany-jęknęła, kiedy już zbiegła po schodach i wyciągnęła dłoń po swoją własność, tylko, że właśnie owa dłoń razem z całą sophie zresztą zastygła w bezruchu, gdy ujrzała, to znaczy sophie, nie dłoń, to nie labirynt fauna, kto jej ową pomarańczę zwraca. przełknęła dwa razy i w zasadzie powinna mu teraz zwiać, w górę albo w dół, pewnie jeszcze jakieś 20863 razy potykając się po drodze, ale nie mogła, naprawdę nie mogła się ruszyć.

- cześć - udało mu się powiedzieć. wysilił się na nieznaczny uśmiech, jednokącikowy dajmy na to, z tym, że uniesienie kącika to było tylko na jeden milimetr, by znów opadł w dół, więc żaden to uśmiech. - twoja pomarańcza? - spytał, starając zachowywać się tak, jakby jej widok wcale jej nie ruszał. jakby nie wróciły wszystkie wspomnienia i uczucia do niej, jakby nic się nie działo w nim z nim i w ogóle. a tak naprawdę działo sie wszystko na raz.

to kupowo!
-mhm, tak, to znaczy-przestąpiła z nogi na nogę i prawie spieprzyła się ze schodka, co oznaczało, że musiała komicznie i zupełnie nerwowo zamachać dłońmi, żeby utrzymać równowagę, zupełnie jak jakiś nieopierzony kurczak uczący się latać. podtrzymała się barierki, wcale nie dlatego, że miała miękkie nogi na jego widok, huh-to znaczy tak, no, moja.
i padało jej na głowę, zaraz ucieknie, zaraz ucieknie!

- w takim razie, trzymaj - powiedział i wstał, by wyciągnąć rękę z pomarańczą w jej stronę, ale skończyło się na tym, że przypadkiem spojrzał jej w oczy, czego za wszelką cenę starał się unikać, w związku z czym wypuścił tą pomarańczę z ręki i potoczyła się po schodach w dół, ale to już się dla niego nie liczyło, bo właśnie silnie przyciągnął ją do siebie, unosząc praktycznie, dlatego że stała schodek wyżej i jakoś tak wyszło.

-martin-mruknęła, czując, że w zasadzie to robi jej się strasznie słabo. nie chciała do tego wracać, nie chciała przerabiać wszystkiego od nowa po raz setny, nie chciała znowu wszystkiego tak przeżywać, nie tak bardzo jak ostatnio, nie tak głęboko, nie tak boleśnie, nie chciała pamiętać, w zasadzie nie chciała nawet sobie przypominać. włosy przykleiły jej się do ust, wszystko przez wiatr, teraz przynajmniej pewnie jej nie pocałuje, bo wtedy rozkleiła by się już na pewno.-proszę...

- nie umiem tak bez ciebie - szepnął jej do ucha, delikatnie masując jej lecy w okolicy łopatek. była taka leciutka, taka mała w jego ramionach i taka bezbronna wręcz, co go strasznie rozczulało. jak mógł bez niej wytrzyamć tyle czasu? bez jej dotyku, bez jej pocałunków, bez jej zapachu, bez tej bezsilności... nie, zdecydowanie nie był człowiekiem.

harlequin i lecy lowe.
-proszę cię martin, nie damy tak rady-właśnie, nie dawali rady, o to chodziło, to był ich podstawowy problem, że nie dawali rady, nie razem. sophie chyba straciła już nadzieję, że kiedykolwiek cokolwiek w tym względzie się zmieni, bo to w końcu logiczne, że do siebie nie pasowali, nie on, wieczne dziecko i podrywacz i ona, cholerna artystka z problemami, uhhh huh, rany.

- kocham cię - szepnął w jej szyję, którą teraz ukąsił leciutko zębami, robiąc jej małą malinkę. - i nie umiem tak bez ciebie, po prostu n i e u m i e m - przeliterował, to ci powiem ci. wplótł zgrabne palce skrzypka, bo przecież martin grał na skrzypcach, w jej włosy i przeczesał je czułym ruchem. - spędźmy ze sobą chociaż jeden dzień tak, żeby było nam dobrze.

gdyby była w nastroju pewnie rzuciłaby coś w rodzaju 'taa, tobie tylko jedno w głowie, cholerny zboczeńcu', ale nie miała i nie bardzo rozumiała jak on może tak po prostu, po tym wszystkim, proponować jej, żeby spędzili jeden dzień po prostu, tak o, rany boskie, biedna sophie, wielokrotnie sobie wyobrażała, jak mogłoby być im dobrze, razem, spokojnie, bez dramatów. z tym,że już przestała w ogóle w to wierzyć!
-martin, to nie wyjdzie...

- wyjdzie - powiedział, ujmując jej twarz w dłonie. pogładził ją kciukami po policzach, rozpalonych i zarumienionych, tak jak właśnie lubił. - ja się już oto postaram, żeby wyszło - zapewnił ją z uśmiechem, wymuszonym, drżały mu usta zupełnie jak mi w kościele kiedy usiłowałam nie płakać na przysiedze. - zaczniemy od kawy - stwierdził.

przechodził tędy z kawą w ręce.

przeszła obok niego akurat, nie potrącając go przypadniem, ale własciwie, to jadła sobie w spokoju żelki. nie piła kawy, ale smsowała z sophie i była całkiem zamyślona. nie wiem o czym myślała, pewnie o sylwestrze.

-hmm przepraszam-powiedział bo był świecie przekonany ze to on an nią wpadł

i uciekła, hm, xd. bo ja idę.

ok xD

Szła sobie tędy co chwilę odbierając sms'y od matki. Wyłączyła telefon i usiadła sobie gdzieś.

spojrzał na nią i usmeichną się do niej.

powiedzmy że jednak nadal tu byłą ehhh. tylko już nie pisała z maksim Spojżałą na Josha i o.

że co o?

-cześć moge się dosiaść?-spytał chociaż jej nei znał

Niccc.
- Jasne, siadaj - skinęłą na ławkę

-jestem josh-przedstawił sie z uśmiechem

Sofi - równie przyjaźnie mu odpowiedziała. Wyciągnęła sobie telefon który niechcący jej się włączył. Tak więc wyłączyła go i, o.

-ukrywasz się?-spytał bo zobaczył że wyłacza tel

Nieeee, czemu tak sądzisz - Spytała robiąc takie O.o.

-no bo wyłaczałąś telefon- wyjaśnił- ja nigdy tego nei robie...- tak powedizął bo co miał

/sorry zaapiłam się na NK na kolege

- Ja wyłączyłam bo nie mogę znieść upierdliwej matki - Schowała twarz w dłoniach poczym spojżała na niego - ona jest jakaś albo nadopiekuńcza, albo nienormalna.

-dlaczego tak uważasz?-spytał, tzn jego mata była nienormalna też ale to inna chistoria juz

- Bo ciągle ma jakiś powód żeby zadzwonić chociazby taki jak: o której ma iść na zakupy żeby sie wyrobić z obiadem do 15 - przekręciła oczyma - właśnie dla tego jest nienormalna...

-czegoś takiego jeszcze nie słyszałem-roześmiał się- współczuję ci

- Mam jeszcze o tyle dobrze że mieszka na drugim końcu świata i raczej ma tam zostać.