montmarte stairs

-czyli okolice australii?-spytał

Uśmiechnęła się - dokładnie Nowy Jork

-jesteśz nowego jorku?-spytał

-Taaaak. Zapewne słychać nietaki akcent, prawda? - uśmiechnęłą się bo miała akcent...

-czy ja wiem.. nie gorszy od mojego-roześmiał się- też z NY jestem

Taaak.? - Uśmiechnęłą się do niego - Aż dziwne, że cię nie znam.

-taak-sam sie nad tym zastaawial- jesteś z Upper east side?

- Brawo - pokiwała głową. Czytał jej w myślach? Nie. Chyba nie.

-to tym bardziej się dziwie- usmeichnał się

musze lecieć:/

-musze spadać- powiedział, napisał jej nr kom gdzies tam i poszedł

- No widzisz. Dobra ja ide - dała mu swój numer i baj bo ja ide.

zawsze się spóźniała, tym razem jednak miała o tyle blisko, że wlaśnie leczyła posylwestrowego kaca przy kawie i krułasancie w jednej z małych kafejek na dole, więc wystarczyło jej jedynie wbiec po schodach, co właśnie czyniła, mając za sobą już dwa potknięcia. i nadzieję miała też, że się obudzi po tym biegu choć troszkę. cel jaki osiągnęła był jednak inny; miała tylko spocone plecy i poplątane włosy, nieważne. postukała płaskim obcasem w ziemię i czekała, czekała, z aparatem przewieszonym przez ramię.

no więc nathan nieco się denerwował. okej, nieco to mało powiedziane, denerwował sie bardzo i ciężko mu było określić, dlaczego. z powodu siebie czy z powodu marie? chyba te dwa czynniki wchodziły w grę. denerwował się, że marie mu będzie robić zdjęcia, on nigdy nie był jakoś specjalnie fotogeniczny, zresztą miał masę kompelksów. MASĘ. po drugie, hm, marie. mariemariemarie, no cóż, nie była dziewczyną, koło której mógłby przejść obojętnie.

no, nikt nie przechodził obok niej obojętnie, bo była wariatką, okropną wariatką, co dało się zauważyć na przykład teraz, kiedy marie, przewieszona przez barierkę, starała się oswoić zmarźniętego wróbla, kusząc go okruszkami croissanta i śpiewając, specjalnie dla niego, jakąś okropnie jękliwą francuską piosenkę z poprzadniej dekady. coś w rodzaju 'ne me quitte pas', ja tam nie wiem. przymknęła oczy, rozgladając się na boki i zsunęła się z barierki do pozycji kucającej, z której wyprostowała się jak strzała i rozwartą dłonią zamachała do nathana.
-cześć, nathan!-rozległo się, pomiędzy łysymi drzewami. dziś mam dziwną wenę xd.

wyszedł z pomiędzy łysych drzew i zbliżył się do nie tak łysej marie, machającą sobie do niego w najlepsze. gdy znalazł się już nieco bliżej niej, uśmiechnął się lekko, chyba nawet jednokącikowo, wysuwając dłonie z kieszeni, by oprzeć jedną z nich na jej szczupłym ramieniu i nachylić się sporo, bo on był naprawdę wysoki, aby pocałować jej policzek. okej, pocałować to za dużo powiedziane, raczej go musnął, a może i nie, może jedynie poczuła na policzku jego ciepły oddech... w każdym razie odsunął się od niej teraz.
- no więc, co mam robić w tym śniegu? aniołki? - był gotów nawet poswięcić swoją kurtkę dla jej dziwnych pomysłów ;q.

wow, to prawie jak joanna d'arc i te jej fanaberie, które spłonęły na stosie.
-hm, nie pomyślałam o tym-pokiwała głową z zupełnie mądrą miną, żeby zaraz zaśmiać się cicho pod nosem na myśl o tym, jakby wyglądał nathan rozłożony na śniegu, w zasadzie nawet nie mogła go sobie w ten sposób wyobrazić. oblizała spierzchnięte od mrozu usta, znowu zapomniała tego odnawiającego balsamu za cholerne siedem ojro xd-masz papierosyy, co?

zastanowił się przez moment nad papierosami, w wyobraźni ujrzał nawet paczkę malboro lajt między mgłą, usiłując sobie przypomnieć czy nie zostawił jej na stole kuchennym, kiedy wychodził. na wszelki wypadek przeszukał kieszenie płaszcza i jeszcze kieszenie rurek, obmacał się chłopak, nie ma co. ale papierosów jak nie było, tak nie znalazł.
- uh, nie, właściwie to leżą sobie na stole kuchennym - powiedział, przenosząc ciężar ciała z lewej na prawą nogę. właściwie przez to jej pytanie naszła go ochota na... nie, nie na seks, batali, lecz na papierosy ;q. - no dobra, jak to nie pomyślałaś? - uniósł z niejaką obojętnością prawą brew do góry.

-nieważne, hm-zmarszczyła czoło w zupełnie uroczy sposób-właśnie zepsułeś mi koncepcję artystyczną, czy coś takiego. usiądź na schodach, dobrze? po prostu usiądź, ale wiesz, tak, jakbyś czekał.-nawet nie wiem, jak genialny miała teraz pomysł, ale na pewno genialny, skoro zmuszała go do siadania na mokrych stopniach bez zająknięcia. tak proszę państwa, oto i marie w jakiejś okropnej euforii twórczej. zbiegła kilka stopni niżej, klękając i opierając się bokiem o barierkę, by zaraz zacząć majstrować przy swoim aparacie z wielkim zapałem, zajadle gryząc przy tym usta.

odchrząknął trzy razy, nieco zasłcho mu w gardle. jeśli uważał, że przedtem sie denerwował, to co dopiero teraz? okej, aktem paniki to tego nie można wprawdzie nazwać, ale nathan to nathan, a marie działała na niego tak jak działała, prawda. posłusznie usiadł na zimnych schodach, miał ogromną ochotę poskarżyć się na to, że marznie mu tyłek od siedzenia na lodowatych stopniach, ale nic nie powiedział, chciał być miły, w końcu to siostra achillesa.

-wiem, że marźnie ci tyłek-pokiwała głową, przeskakując w kuckach od lewej do prawej i pstrykając zupełnie zaciekle-lewa ręka trochę bardziej do twarzy, nie w tę stronę, chryste panie, nathan, wiesz, która to lewa?-może nie należała w chwili obecnej do najmilszych fotografów świata, ale powinien jej wybaczyć patrząc pod kątek dzieła, które właśnie powstawało w jej dłoniach, cholernie także zmarźniętych, bo marie to marie i oprócz błyszczyka zapomniała również rękawiczek, dokumentów i gumki do włosów, przez co teraz była zmarźniętą, spierzchniętą, skołtunioną kulką, która wbiegała właśnie po schodach ponad nathana-spójrz na mnie, tylko usta rozchyl trochę bardziej, okej? hm, okej?

przewrócił wymownie oczami i usiłował się nie uśmiechać, ale mimo wszystko drgał mu nieco lewy kącik ust, chciało mu się śmiać, chciał, żeby już przestała się tak nad nim pastwić, bo to było doprawdy irytujące, chciał już stąd pójść najlepiej gdzieś, gdzie będzie mu ciepło i przytulnie. rozchylił tylko wargi, marzac, żeby to się jak najszybciej skończyło.
- już mogę stąd pójść? - jęknął prawie, nie czuł tyłka, to było serio extreme.

-czekaj!-prychnęła, bo akurat w kadr wleciało jej stado wróbli, co wyszło na zdjęciu niesamowicie poetycko, a ona aż się zatrzęsła ze szczęścia-huh, nathan, to było genialne!-podskoczyła w miejscu, przy okazji się trochę rozgrzewając, by zaraz opaść obok niego na schody i zamachać mu aparatem przed oczami-no zobacz. zobacz i przyznaj, że to było doprawdy genialne, hm?-była strasznie dumna z tych wróbelków, krążących nad jego głową ze zmierzwionymi włosami, w których błyszczały cztery płatki śniegu. pamięć fotograficzna, już wiedziała wszystko o jego sytuacji-a tak w zasadzie, hm, nathan, szczerze mówiąc kiepsko wyglądasz. coś się dzieje, prawda?

- oj, dzieje się ;c - powiedział i poszedł, bo mi zabrakło weny własnie.

siedziała na schodach opierając się o barierkę

kejt siedziała na schodach z telefonem i miała więcej niż bojowy-pseudo-feministyczny nastrój. najchętniej wykastrowałaby wszystkich facetów po kolei, bo co jeden to gorszy od poprzedniego i można również zakładać że i następny nie będzie spełnieniem marzeń. słuchała dołującej muzyki z ajpoda i była wyjątkowo emo.
-myślę sobie, że ta zima kiedyś musi minąć. zazieleni się, wyrośnie kilka drzew...................... - sobie nuciła.

nathan, wpatrzony w komórkę, którą trzymał w jednej ręce, bo w drugiej miał czarny, porządny parasol, który zostawiła u niego mama, kiedy była z ostatnią wizytą, bo sam to on by sobie porządnego parasola nie kupił, nie on. tak bardzo był wpatrzony w koma i zajęty pisaniem esemesa, że na nią wszedł, potknął się, runął na schody... okej, nie, miał już runąć na schody, ale podtrzymał się barierki, wypuszczając tym samym z rąk parasol, który zleciał gdzieś w dół dolny i tyle z niego pożytku.
- kurwa! - mruknął pod nosem, rozeźlony, bo mało brakowało, a upuściłby i komórkę.

-omatko, przepraszam! - zawołała, zrywając się z miejsca bo przecież mógł się o nią zabić, albo przynajmniej wybić wszystkie zęby, albo coś złamać i miałaby go na sumieniu, a kejt to wbrew pozorom bardzo wrażliwe stworzenie. nathan chyba coś o tym wiedział. uraził ją jednak wczorajszego wieczoru, jakkolwiek by to wszystko nie wyglądało toteż kiedy tylko zorientowała się że to on a nie bogu ducha winny człowiek, wróciła do swojej skorupki i wydęła wargi - aha, to ty. więc właściwie szkoda, że się nie spadłeś ze schodów - prychnęła, schylając się po swoją torbę gotowa do odejścia.

- kejt! - uśmiechnął się szeroko na jej widok, marzył własciwie o tym, żeby ją spotkać i udobruchać, bo trzymała go w ciągłej niepewności co do swojej osoby. przeskoczył kilka schodków jednym krokiem by znaleźć się schodek niżej, ale i tak wciąż był nieco wyższy od niej. złapał ją mocno za ramiona. - naprawdę przepraszam za wczoraj, kejt. nie chciałem cie urazić! - istotnie tak było.

-nie wiem. chyba mnie to nie obchodzi - mruknęła i zepchnęła go ze schodów -,-

- głupia! - prychnął cicho, spadając kilka schodków d ół. dzielnie jednak wdrapał się z powrotem, stanął na tym samym schodku co ona i silnym ruchem przyciągnął ją do siebie. - kejt, przestań - poprosił cicho. trzymał ją mocno, tak zaznaczę, wiec nie koniecznie miała się jak wyrwać z jego uścisku, zresztą, myślę, że to było całkiem przyjemne.

-nie przestanę, bo jesteś świnią - mruknęła, opierając policzek na jego tors, ale tylko na chwilę bo w końcu ogarnęła się i wyrwała, pospiesznie odchodząc.

Jeremiah więc, siedział na schodach i palił papierosa, bo tak. Zdecydowanie się wyspał, a kiedy już wstał, stwierdził, że do firmy ojca znów spóźnił się jakies pięć godzin, więc nie opłacało mu się pójść tam. Zastanawiał się jak mają na imię wszystkie przechodzące obok dziewczyny. Chyba zgadywał nawet.

jedną z nich była zapewne abigail, która w bojowym nastroju wracała z liceum, bo przecież była w klasie maturalnej chyba że nie umiem liczyć. była. w uszach miała słuchawki, a w głowie mętlik, bo jakiś pieprzony chłopak na korytarzu .. po prostu był. dziękuję za uwagę. aha i potknęła się. może nawet o jeremiaha.
-ja pierdolę.. - to tak a propos tego, że dziewczynie nie wypada przeklinać.

Jeremiah uniósł wzrok na Abigail, z tyłka przechodzącej w dół schodów na oko hot trzydziestki, by uśmiechnąć się, chyba nawet dosyć wesoło. Pogoda nie była najgorsza, wyspał się, miał całą paczkę fajek do wypalenia, a na dodatek pojawia się ta ślicznotka, która najprawdopodobniej uratowała go przed nocą w krzakach, w najlepszym przypadku na przystanku autobusowym.
- Huh, nie pierdol, Abby, po rodzinę powiększysz - super tekst i tak dalej, szkoła podstawowa, magda i te sprawy, no wiesz.

-nie twój pieprzony interes - odpowiedziała jakże uprzejmie, podnosząc się do pionu, bo w związku z potknięciem się o wielką stopę jeremiaha lekko zgięła się w pół usiłując złapać równowagę. lata zajęć w szkole baletu nie poszły w las. to miłe, mamusia się ucieszy. wyprostowała się teraz dumnie, poprawiając lśniące włosy, sięgające trochę przedramion. może trochę mniej?

- Hoho, widzę, że ktoś ma zły dzień - uśmiechnął się jednokącikowo do Abigail, bo on w przeciwieństwie do niej, czuł się świetnie-wewnętrznie. Wyciągnął przed siebie nogi, zastanawiając co ma jeszcze powiedzieć. A jak wiemy, po pięciu latach w więzieniu musiał być odporny na wszystko.

to właściwie słodkie, urocze i stricte symboliczne, że abigail jest w wieku w którym był jeremiah kiedy go przymknęli.
-śledzisz mnie albo coś? żeby przekazać mi jakieś złote myśli? rady? cokolwiek? - uniosła brwi i energicznie poprawiła pasek torebki, który mało brakowało a pewnie by się urwał. lepiej nie, bo abigail byłaby gotowa rzucić się na jeremiaha wmówiwszy mu iż to rzekomo jego wina. nastrój pod tytułem wykastrujmy wszystkich facetów, pozdrawiam basię i samą siebie.

Rozesmiał się, chyba nawet trochę kpiąco. Z tego, jak to niektóre małolaty potrafią mieć wysokie mniemanie o sobie, no cóż.
- Żartujesz sobie, tak? Uważasz, że już akurat nie mam co robić tylko pojawiać się w każdym miejscu, w którym bywasz? Żeby co, popatrzyć sobie na ciebei, czy jak? Bo nie do końca rozumiem - pokręcił głową, przyglądając się Abigail zaintrygowany! :dd No tak, gdzie on stary człowiek (i morze) ma latać za jakąś osiemnastką, dobry rzard.

rzardzig kozmonałdzig
prychnęła pod nosem i pokręciwszy głową skierowała się w dół schodów, bo szła z góry więc wydaje mi się to dosyć logicznym posunięciem. nie powiedziała nic, bo nie miała co ani ochoty żeby cokolwiek mu mówić. coś tam.

- No tak, brawo, najlepiej uciekać od odpowiedzi - jasne, sam to zawsze robił. Ale mimo wszystko tego nie lubił, no wiesz i uczył się odpowiadac i tak dalej. Choć kiedy go przesłuchiwali, nie powiedział nic, poza tym, że on o niczym nie wiedział.

-a możesz jednak się ode mnie odczepić? - zapytała tym charakterystycznym tonem, zwiastującym łzy które już się w niej kłębiły. zatrzymała się i przestąpiła z nogi na nogę. czy każdy w cholernym paryżu postawił sobie dzisiaj za cel wyprowadzenie jej z równowagi? brawo, brawo właśnie wam się to udało.

- Hej, hej spokojnie, tylko nie płacz, nie jestem najlepszym pocieszycielem - wstał i ruszył w stronę Abigail. Chyba nawet przestał się uśmiechać, no bo cóż....Abby chyba faktycznie miała jakieś problemy, a on mógł trochę przesadzić i tak dalej.

-świetnie. jakoś mało mnie to obchodzi - mruknęła, przewracając oczami i ukradkiem ocierając twarz dłonią. zastanawiała się dlaczego jeszcze przed nim stoi, ale nie była w stanie odwrócić się i odejść. było w nim coś magnetyzującego i irytującego tym samym. westchnęła.

- Więc jeśli bardziej będzie cię obchodziło, możesz przyjść dziś pod wieżę, o dwudziestej - i wbijając dłonie w kieszenie zniknął, huh. Znaczy się odszedł, bo to nie Hari Poter rpg.

a szkoda, bo abby pewnie chciałaby spotkać harego i nauczyć się jak się znika :c

siedział na schodku i pił kawę ze starbaksa i nudziło mu się niezmiernie, uhu.
i poszedł w cholere.

tristan siedział na schodach, przypalał sobie davidoffa i właściwie myślał o erin, bo jej uśmiech pojawiał się przed jego oczami kiedy tylko je zamknął lub nawet tylko przymrużył. to słodkie.

zbiegała właśnie ze schodów, spieszyła się do domu, gdyż o dwudziestej miała się spotkać z matką. wiedziała, że była potwornie spóźniona i zestresowana również tym, dlatego nie patrzyła zbytnio pod nogi, potknęła się o tristana i ze wrzaskiem poleciała w dół, na twarz ( na szczęście nic sobie nie zrobiła, uf uf).

-eeeyyyuuu, hm? - poderwał się na równe nogi, dziękując bogu że kiedy przez niego przelatywała nie podpalił jej włosów, bo były ładne jak teraz zauważył, poza tym wyjątkowo szybko się paliły a nie chciał zostać skazany za podpalenie przypadkowej dziewczyny w spódnicy jakiej nie założyłaby nawet jego babcia. podrapał się za uchem i zszedł o kilka stopni - nic ci nie jest.. ee pani czy nic nie jest? - tak jest, myślał że to jakaś dewotka.

uśmiechnęła się do niego lekko, kiedy odwróciła głowę przez ramię. paliły ją policzki, toż to olbrzymi wstyd, tak się wywrócić! i nawet jej oczom nie uszedł fakt, że tristan wyglądał dobrze, lepiej niż większość chłopców.
- och, chyba nie - powiedziała cicho, choć niebezpiecznie bolał ją nos, upsiiik. podparła się barierki i wstała, gotowa do odejścia.