pont des arts

żaklin zawsze dostawała słowotoku, klajd był od milczenia, nawet sobie to właśnie przypomniała, wszystkie ich kłótnie, i to, jak kupiła mu czajnik w kropki i jak prawie się utopiła i wszystko, chociaż ich romans, nie wiem, czy mamy prawo nazwać go związkiem, ona też nie wiedziała, trwał tylko niewiele ponad miesiąc, prawda? nieważne ile trwał, to i tak były najlepsze tygodnie jej zycia, nawet, jeśli płakała podczas nich więcej, niż przez całe te dziewiętnaście lat, które spędziła na tym ziemskim padole rozpaczy xd, ale także więcej tańczyła z radości, więcej się śmiała i kochała też więcej, kochała najbardziej na świecie, najmocniej i najtrwalej. i nawet, jeśli wydawało jej się, że ten etap ma już za sobą, to najwyraźniej bardzo się myliła, najwyraźniej właśnie do niego wróciła, wróciła do punktu wyjścia, wszystko przez zapalniczkę i dotyk jego dłoni, wszystko przez to zasępienie i słowotok, który kiedyś był jej cechą szczególną.
teraz chyba zamienili się rolami, bo nie powiedziała nic, pokiwała tylko głową, nie mogąc spojrzeć mu w oczy i wszystko stało się jasne, wszystko, również to, że widziała, jak cholernie jej nienawidzi, że myśli, że to ona go zostawiła, że to wcale nie on i te jego cholerne zajęcia, którym nagle zaczął poświęcać więcej uwagi niż jej.
prawda jest taka,że jacqueline po miesiącu trwania ich, huh, tego czegoś, co ich łączyło, zaczęła posądzać go o zdradę. ouh.

klajd poczuł się totalnie niezręcznie, przygryzł nawet dolna wargę, ale tylko przez chwilę, myśląc gorączkowo, o co tu może chodzić, ale wreszcie doszedł tylko do wniosku, że jest mu stanowczo za gorąco i że te spotkanie jest stanowczo za wcześnie, a oni powinni się zobaczyć dopiero za jakieś 5-6, no, może za wcześnie, za dziesięć lat, to wreszcie nie słyszałby tego szumu w uszach, a serce nie waliloby mu tak bardzo, taaak, klajd zawsze czuł wszystko zbyt mocno. oblizał wreszcie usta, które swoją drogą go jakoś piekły, i odchrząknął, ocierając dłonie o kieszenie i starając się wyglądać LUZACKO.
-hm, to ja już pójdę. miło było cię zobaczyć.

-ciebie też-uśmiechnęła sie, a to był zupełnie wymuszony uśmiech, już nawet się z tym nie kryła, wcale a wcale, i niech sobie nie pomyśli, że dla niej to taka rutynowa wpadka, 'o, mój były na ulicy', a teraz pójdzie sobie dalej i zapomni o tym spotkaniu zanim zdążysz powiedzieć 'tom guiness tańczy z hajnekenem' i już w ogóle nie będzie się przejmować, nie będzie o nim myśleć, nie będzie sobie przypominać jego miękkich ust i męskich dłoni i jego głosu i tego wszystkiego, i długich rozmów i wspólnych śniadań i przytulania na kanapie. chciała mu rzucić jakieś 'do zobaczenia', albo coś w tym stylu, ale była zupełnie pewna, że klajd nie miał najmniejszej ochoty jej widzieć po raz drugi. może nie powinna była się odwrócić, już nigdy nie odwróci się na widok faceta, podobnego do klajda. nie, żeby sobowtóry jej ukochanego byłego łaziły sobie po ulicy codziennie, nie, żeby był typowy, ona po prostu zawsze wyszukiwała w kimś podobnych cech, no wiesz, a to wysokiego czoła, a to takiego a takiego nosa. w każdym razie więcej się nie odwróci.

-więc... do zobaczenia - powiedział, niespecjalnie świadom tych wszystkich sprzecznych emocji w niej i poszedł, potykając się o własne nogi w którymś momencie.





bo ja idę i tak na pu godziny, a takie przeciąganie jest nienaturalne, nie? tak.

TAK!

schowała się w sobie i poszła też, straciła apetyty i wszelkie siły witalne już całkiem, więc zniknęła, by zaszyć się u siebie gdzieś, z podkulonym ogonem.

sori, lubię tutaj grać. marseille, a w zasadzie to marseille plus jej retrospekcje stały na pont des arts, wpatrując się w sekłanę, która wiii i i iiii i i rowała, niewielkimi falami. na szczęście nie były one takie, jak ostatnio w ustce, nikt nie spadał z bananów jak my ;<. i co, stały i nic, nie miały tutaj NIKOGO, były zupełnie samotne.

w razie tak, a nie innym że m. wydawała się być samotna, a może tylko przechodził tędy przypadkiem. w każdym razie zza rogu wyłonił się matt, z rękami w kieszeniach i cwanym uśmiechem wymalowanym na pysku. w kieszeni miętosił skręta, którego lada moment miał zamiar zapalić. i powiedzmy, że śpiewał pod nosem buffalo soldiers, bo chyba znowu zacznę sobie to puszczać na replayu. bo tak! ale! żeby nie było wątpliwości, marseille nie zauważył.

marseille widziała już w paryżu wielu krejzoli; jakiś facet z zieloną parasolką zaczepił ją i powiedział, że mu stanął, by potem wymamrotać coś o godzinie, wczoraj wpadła na pięciu mimów, by na lotnisku, jak przyjechała pokłócić się z celnikiem. francuzi byli cholernie sztywni, już tęskniła za miłym 'hello, how are you?', w toalecie na trzecim piętrze university of london, z ust całkiem nieznanego chłopaka. okej, wróćmy do tego, że już wiele dziwnych osób spotkała, paryż to miasto artystów i tak dalej, ale osoba, która śpiewała buffalo soldiers (nie żebym wiedziała co to) najwyraźniej minęła się z powołaniem. mars, odwróciła się w jego stronę, mrużąc powieki. znała tą twarz, ale teraz nie umiała sobie przypomnieć.
- możesz coś dla mnie zrobić? - zapytała, by nie czekając na odpowiedź dodać - zamknij się.
i w tym momencie pozdro dla juska, z mojej klasy <3<3. miss jusek!

-hm - udał, że głęboko się nad tym zastanawia, po czym wyciągnął z kieszeni swojego skręta na czarną godzinę i klasyczne, srebrne zippo odpalając go. zaciągnął się głęboko i trzymając miły dym w płucach odpowiedział to co od razu nasuwa się na język - jasne, że nie - wypuścił dym, mrużąc oczy i z szerokim uśmiechem zaczął śpiewać. dwa razy głośniej, kołysząc się na boki. buffalo soldiers to bob marley, bob to cud. cud to skręt. skręt to raj. i tak dalej, nieważne. nie poznał jej, chociaż apodyktyczność i spięcie tej smukłej dziewczyny nie były mu obce. coś było na rzeczy, ale jeszcze nie wiedział co.

o smukła dziewico. szkoda tylko, że mars dziewicą nie była ;< no cóż. przyglądała mu się, bo cóż, kto śmie zadzierać z marseille, hę? no właśnie. skąś go znała, skąś.....oh tak, to nie mógł być nikt inny.
- wiedziałam, że coś tu jest nie tak. te same oczy - podeszła bliżej, a torebka zsunęła jej się z ramienia - ta sama twarz, a nawet ten sam pieprzyk, o tutaj - dotknęła długim, zadbanym paznokciem z manikirem pieprzyka, na twarzy mefsa - matthew owen, cóż za spotkanie. nigdy nie miałeś talentu wokalnego, skarbie - z nieco otwartymi ustami, błądziła językiem po wewnętrznej stronie swojego policzka.

-marseille, huh? myślałem, że już zjadły cię mole - podrapał się po karku i zaciągnął po raz kolejny, strącając popiół na jej buty - co tu robisz? - rozejrzał się, jakby szukał wyjaśnienia jej obecności tutaj. kiedy jednak nic nie znalazł, ponownie skupił swoje spojrzenie na jej twarzy, konkretniej języku, wypychającym policzek - nie wyglądasz zbyt inteligentnie. czyli nic się nie zmieniłaś - oparł się o barierkę i zerknął w szarą wodę.

- ja? stoję, żyję, oddycham? - uniosła prawą brew w górę, bo w przeciwieństwie do susannah potrafiła i zmierzyła mefsa, a raczej jego tyłek wzrokiem. zastanawiała się, czy jak ich rodzice będą walczyć w sądzie, a potem prowadzić dyskusje prasowe na temat swoich niskich kompetencji w zawodzie. no cóż. skrzyżowała ręce na piersiach pozwalając torebce swobodnie zwisać na przedramieniu - a ty? myślałam, że jesteś w londynie i liżesz dupę wszystkim napotkanym profesorom żeby jednak się przepuścili, a potem rodzice wsuwają im do rąk pokaźną sumkę na cel bronienia dupy synka.

rozłożył ramiona w geście mówiącym ni mniej ni więcej 'who knows' i wyszczerzył się radośnie.
-trzeba sobie jakoś radzić w życiu, marseille. jak widać jestem tu. i owszem lizę, ale dupy najseksowniejszych studentek prawa jakie kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić. pomyślałabyś, jakie francuzki sa piękne? - przypomniał sobie właśnie jak bardzo lubił drażnić mała marseille.

- a co, zabrakło im papieru toaletowego, że muszą używać twojego języka? - to samo spojrzenie, które oznaczało nie mniej, nie więcej tyle, co tamtego dnia, kiedy niosła papiery rodzicom do sądu i owen musiał się napatoczyć. jako studentka prawa miała w zasięgu ręki dużo, dużo przyjemnych i ciętych tekstów, więc mogła tak stać do jutra i się z matthew wyzywać, jeśli wyzywaniem można to nazwać, bo wyzywają to się dzieci w przedszkolu.

-tak byłoby w twoim przypadku. i gdyby to mi zabrakło papieru. dobra, marseille nie chce mi się sterczeć na tym cholernym moście. a już na pewno nie w tak marnym towarzystwie jakim jest twoja nudna osoba - zasalutował jej, bo mam dzisiaj na to fazę, zaciaąąąąągnął się i mógł teraz wypowiedzieć dwanaście słów nie wypuszczając dymu, żeby okrzyknięto go prawdziwym palaczem! ale po co? on robił to z czystej przyjemności. zmrużył więc oczy, cmoknął powietrze, udając przy tym geja (powiedzmy, że jakiś dobry znajomy marseille z czasów ich wcześniejszych kontaktów byl gejem i oto właśnie jego parodia, ah!) i odwrócił się na pięcie, by kiwając się na boki i ponownie śpiewając buffalo soldiers ruszyć przed siebie, poza to co widać.

- zawsze wymiękasz, kiedy sytuacja wymyka ci się spod kontroli, owen. miłego wieczoru - i ona się odwróciła, by odejść w drugą stronę, z głupim uśmieszkiem na twarzy. stukała obcasami czerwonych pantofli. gdyby nie to, że matthew był przystojny i ładnie pachniał, to mogłaby zająć się czymś innym niż nabijaniem z niego w myślach.

no, chlapa i deszcz, więc to trochę głupie, że nadine się tu znalazła, ale cóż, bywa. to wszystko przez to, że nie miała mapki! tak więc stała sobie i generalnie mokła, przecież padało. zastanawiała się właśnie, dokąd pójść. nie chciało jej się wracać do domu, z resztą nie za bardzo orientowała się, w którą stronę powinna iść, żeby do domu dotrzeć. wzruszyła ramionami, oparła się o barierkę i patrzyła w taflę wody, na której tworzyły się pręgi kiedy krople deszczu o nią uderzały. lubiła deszcz. to znaczy, nie zawsze, ale jako małe dziecko lubiła ulewy. patrzyła na nie przez okno, o które uderzały ciężkie krople i rozpryskiwały się na mniejsze. niektórzy lubią zbierać znaczki, inni wpatrywać się w padający deszcz.
no i dobra, może i ona nie jest z cukru, ale w pewnym momencie zaczęło się robić zbyt mokro (xddd), więc poszła szukać drogi do domu.

szedł powoli paląc papierosa i przyglądając się krajobrazowi. paryż to jednak urocze miasto. zamyślony wpadł na jakiegoś faceta, który obrzucił go wyzwiskami i odszedł w swoją strone. może jednak paryż nie jest taki fajny. kaj oparł się o barierkę i spojrzał przed siebie na ciemniejący horyzont.

okej zawinął się.

haha, a ona właśnie przyszła.
bo 21:01 to świetna pora na spacer, a ona miała dzisiaj rozwalony dzień, dokładnie jak ja, czyli bardzo. oparła się o poręcz i wpatrywała w wodę, a w słuchawkach leciało pewnie bihajnd blu ajs, jak mi.
i poszła, o.

szedł przez most do sklepu, musiał kupić chleb na jutro, bo wiedział, że rano nie za bardzo będzie chciało mu się wstawać. miał postawiony kołnierz od płaszcza, bo było mu zajebiście zimno, a dłonie odziane w ciepłe rękawiczki wsunął do kieszeni, wzrokiem molestując swoje stopy. czuł się winny, okropnie winny.

no patrz, przechodziła zupełnie przypadkowo, pomiędzy tym specjalnym punktem, w którym kupuje się bilety lotnicze, a w którym baba z brodą kazała jej przyjść za dwie godziny bo mieli,hm, może awarię czegośtam?, a kawiarnią, w której to zamierzała zakupić dużą i mocną kawę oraz dżem wiśniowy, albo cokolwiek, co zawiera w sobie duży procent owoców tychże właśnie.

jaki to dziwny zibeg okoliczności, że podniósł wzrok znad swoich stóp, by spojrzeć właśnie na nią i aż przystanąć, kiedy ich spojrzenia się spotkały. miał wrażenie, że świat się przewrócił do góry nogami, że czas stanął w miejscu, że ci ludzie, którzy ich otaczali, kompletnie znikli. wyglądała na równie smutną co on, to wszystko przez niego, ewidentnie.

zibeg<3333.
ewidentnie tak, przyspieszyła, bo, no cóż, w sumie trudno nie zauważyć martina, cóż nie? hmhm, taka prawda, przy jego wzroście, przy tym, jaki cholernie przystojny był, przy jego niesamowitych oczach i przy tym, że była teraz cholernie wyczulona na kogokolwiek, kto jej go przypominał. więc ruszyła przed siebie, cholera, ciągle czekajała na wyniki pieprzonych badań.

- shopie! - zreflektował się, zanim w ogóle zdążyłaby zniknąć mu na horyzoncie i miałby nie zobaczyć jej już nigdy w swoim popieprzonym życiu. prawda była taka, że przecież to właśnie on sobie to życie spieprzył, a nie ono same przez się. - SHOPIE! - krzyknął ponownie, na wszelki wypadek, gdyby nie miała się zatrzymać. i ruszył biegiem za nią.

nie miała zamiaru się zatrzymac, najmniejszego, przyspieszyła nawet, co z tego, że miała przed nosem jakiegoś mega amerykańskiego turystę, który zajmował mniej więcej trzy czwarte powierzchni mostu, a pozostałą jedną czwartą stanowiła jego silikonowa żona w różowym płaszczu, toteż sophie była raczej ograniczona w dziedzinie ucieczek, huhuh.

co ułatwiło martinowi zadanie dogodnienia jej, więc teraz złapał ją mocno za ramię, tym samym zatrzymując i odwracając w swoją stronę, by błagalnie spojrzeć w jej oczy.
- proszę cię, porozmawiajmy - szepnął ochryple, potrząsając nia aż z tego wszystkiego.

-odpierdol się, martin-prychnęła, podejrzewam,że nawet głośniej niż chciała, bo na tyle głośno, by wzbudzić zainteresowanie właśnie wyprzedzającej ją pary. w każdym razie spojrzała na niego gniewnie i szarpnęła ramieniem. czy była wściekła? podejrzewam, że nawet nie, nie miała tylko siły, już naprawdę nie miała siły.

zrzezygnowany puścił jej ramię, wyzywając się w myślach od kretynów i idiotów. na co on liczył, do cholery? na to, że z nim porozmawia? pokręcił aż głową, którą odchylił nieco w tył, by później ją pochylić w przód z powrotem i spojrzeć jej prosto w oczy. była taka wroga i daleka, jak nigdy wcześniej.

-jestem w ciąży-powiedziała, patrząc mu prosto w oczy, naprawdę prosto w oczy, nawet nie zadrżała, po prostu była w ciąży, przynajmniej tak jej się wydawało. i, huh, w zasadzie teraz mogłaby być nawet w bliźniaczej, nawet z czworaczkami z zepsołem downa żeby tylko mu dokopać, ale tak mocno, prosto w to jego cholerne niewyżyte ego, które spieprzyło jej życie. z tym, że,huh, jej matka już wiedziała. i sophie też była pewna, co zrobi, kiedy już urodzi. a martin? miała przewagę, czuła, że ma nad nim cholerną przewagę.

tą oto informacją rozłożyła go na łopatki, totalne łopatki i żeberka, grillowane nawet. zakręciło mu się aż w głowie.
- ze mną? - zapytał głupio, nawet bardzo głupio, spoglądając na nią z niedowierzaniem. i strachem!

-kurwa-pokręciła głową, wydobywając z tego wszystkiego z kieszeni paczkę marlboro i zapalniczkę, prawie podpaliła sobie włosy, ale cóóóóż, wybaczmy jej, w końcu ciężarnym kobietom się nie odmawia ; d-a jak myślisz?

nawet już nie zwracałuwagi na to, że w tym stanie nie pwoinna palić, własciwie wszystko zafalowało mu przed oczami. w gruncie rzeczy prawie się rozpłakał, jak nie martin, tracąc całą pewność siebie
- fuck - jęknął aż. - usuniesz, tak?

roześmiała mu się w twarz, odgarniając włosy z policzków i wypuszczając mu dym prosto w biedne oczka;c.
-chyba sobie zartujesz-to podłe, ale miłość wyzwalała w niej destrukcję, widząc, jak martin się rozsypuje zdobywała przedziwną siłę, sisi.

- prędzej powiedziałbym to o tobie! - zmryżuł aż oczki, by po chwili pomrugać nieco powiekami, jako, że od dymu zapiekły go oczy.

-więc mów-wzruszyła ramionami, odwracając się na pięcie i w zasadzie ruszyła przed siebie z zupełnie zaciętą miną, nawet nie miała już siły płakać, uhhhhhgf.

a on nie miał siły jej gonić, a mi kończy się wena, jak wszyscy widzą.

romantycznie nastawiona do życia efej wybrała właśnie ten temat spośród wielu innych i stała teraz umiejscowiona mniej więcej w połowie mostu, rzucając do wody kolejno m&msy. żadnego jeszcze nie zjadła.

potem woda będzie kolorowa jak benzyna.
alan szedł do tego nieszczęsnego dentysty stwierdzając, że chyba da sobie z tym spokój, zwłaszcza, że wydawało mu się, że jego zęby są w doskonałym stanie nawet jeśli czasami bolą, stanął więc obok tej na e, początkowo nie poznając, ale potem stwierdził, że to ta wariatka ze szpitala, więc przywitał ją jakimś 'cześć'.

-czeeść - uśmiechnęła się przenosząc wzrok z tonących, albo unoszących się na wodzie (osobiście obstawiam to pierwsze) m&msów na alana, również go nie poznając. w pierwszej chwili - gdzie twój śmieszny gips? - zapytała w końcu, umiejscowiając go w odpowiednim miejscu i czasie, jednocześnie przypominając sobie ich wcześniejsze spotkanie. zamrugała i oblizała czerwone usta.

zerknął na swoją nogę. - pozbyłem się go, całe szczęście - wyjaśnił, uśmiechając się nieznacznie, by potem wyciągnąć w jej stronę rękę, odgarnął jej włosy za ucho. i wtedy zauważył ememensy! - mogę? - a spróbowałaby powiedzieć, że nie.

-jasne! malcolm kazał mi zjeść chociaż je - zajrzała do paczki, w której zostało ich już właściwie niewiele - więc uczę je pływać, łał. no wiesz - wskazała na wodę, gdzie unosiła się kolorowa plama po nieszczęsnych emendemsach :3

- niespecjalnie im to wychodzi - stwierdził, poważnie kiwając głową. - lepiej byłoby, gdybyś je jakoś ponazywała i zrobiła dla nich domek. zanieczyszczasz środowisko. - nie żeby alan srał na środowisko, nie?

-oh, łał. tak sądzisz adam? - przechyliła głowę i patrzyła na niego świecącymi niemal oczami. zapomniała jak miał na imię, więc improwizowała. prawie idealnie, no trudno - a, hm, pomożesz mi? - podniosła wzrok na jego brwi, które nie wiem dlaczego ale ją zainteresowały. może miał na jednej lanserską wygoloną kreskę xd. junoł.

na pewno miał. .. obraził się za te imie i poszedł, bo idę spać, paaaa!

dostała z tego powodu depresji i łyknęła jakiegoś piksa.

ędi szedł, ubrany na czarno, co było do niego niepodobne, ale wracał z jakiejś inteligentnej dyskusji, wypił za dużo czerwonego wina, co nie przeszkodziło mu w zauważeniu, napisałam założeniu, efi na środku mostu. wyszczerzony usiadł obok niej, uprzednio całując ją w foreheada. jak edward bellę!<3

fanatyczka!
-czeeeeść ędi, ładna pogoda - mruknęła, opierając głowę na jego ramieniu. powoli odpływała i wcale nie miała dobrego humoru, chyba pierwszy raz odkąd nią gram. to wszystko przez alana, który tak po prostu uciekł, zostawiając ją samą na moście. cisnęła paczką m&msów przed siebie i przymknęła oczy.

- no zajebista. ej, efi, co ci jest? - zapytał, przytrzymując ją dłonią za policzek i zauważając, że odpływa. niedobrze. - efi. - powtórzył spokojniej, przytulając ją, chyba pomyślał, że mu się rozpłynie, rozleje czy wiesz. no wiesz.

wsiąknie w beton xd. i tyle będzie ją widać. zostanie garstka kości, albo popiołu, hyhy.
-hm? - zapytała nieprzytomnie, a właściwie mruknęła, bo pytaniem bym tego nie nazwała po dłuższym namyśle. uśmiechnęła się do niego i wzruszyła ramionami. a co miało jej być? radziła sobie ze złym humorem poprzez pożarcie końskiej dawki pigułek. każdy ma swoje sposoby, prawda?