the eiffel tower merry-go-round

było już ciemno,nawet bardzo,chociaż pod wieżą nie było to odczuwalne,bo karuzela i wieża były oświetlone. chantelle popatrzyła na zegarek i zdziwił ją fakt,że jest prawie jedenasta w nocy a grupka dzieci wciąż bawi się w pobliżu. usiadła niedaleko i czekała aż wszyscy pójdą,wtedy będzie mogła bez wstydu pojezdzic na karuzeli.

latisha właśnie siedziała obok tej grupki dzieci, no cóż, pewnie się nawet w nią wtopiła. z tej okazji zamachała zabawnie stopą w ośmiocentymetrowym lałbutę.

odkąd miała iphona,czyli od dawna,bo jak wiadomo chant jest na bieżąco z wszystkimi nowościami zarówno technologicznymi jak i tymi ubraniowymi,w chwili nudy sprawdzała maila. jednak nie miała żadnych nowych wiadomosci. zrobiła smutną minę,taką jak robiła kiedy tato nie chciał jej kupic tych oszałamiających kolczyków,bo były warte tyle,co wyposażenie jego biura. kątem oka zauważyła jakąś dziewczyne,ale mimo silnych starań nie mogła jej skojarzyc.

teraz to takie elitarne bardzo, więc latiszja wstała, chwiejąc się dostojnie na swoich platformach i stanęła tuż obok chantelle, odsłaniając dyskretnie napis na swoim tiszercie, że kocha beverly hills, bo taka właśnie była prawda. - wolne, huh? - spytała. wydęła usta przy tym, bo to było głupie nawet.

- siadaj. - nawet się uśmiechnęła,chowając telefon do tej wielkiej torby,której tak jej zazdrościli,bo wyprodukowano tylko kilka egzemplarzy. totalnie oryginalna, a to lubimy. uśmiechnęła się dlatego,bo owa dziewczyna była fanką louboutina tak jak i ona. z resztą, kto nie jest ? - mam ochotę się pokręcic. - na karuzeli,rzecz jasna. musiała to komuś wyznac,a miała do wyboru pana obsługującego tą maszynę,dzieci i latiszę. wybrała latiszę,proste.

uśmiechnęła się również i podziękowała w myślach rodzicom, że wysyłali ją regularnie na wybielanie zębów i poprawiła włosy spadające na oczy za ucho, otóż. - dzięki - rzuciła, rozpromieniona, bawiąc się swoim rolexem. wearing my rolex, cnie. - widzę, że nie tylko ja mam takową ochotę - roześmiała się, bawiąc się zamkiem od torebki dżejkobsa, tej z najnowszej kolekcji, czyli fajnie.

- czemu oni nie idą spac,czy coś. - machnęła głową w stronę rozbieganych dzieciaków. oczywiscie,będąc w ich wieku też zachowywała się podobnie,tylko bez tych wrzasków i skakania,bo jednak trzeba jej przyznac,że była w miarę dobrze ułożona,dzięki tali,opiekunce z tajlandii.

nie chciało jej się czekac,bo dzieci najwyraźniej nie miały dosc. poszła się wygrzac do swojego mieszkania,bo zmarzła konkretnie całkiem. i pomachała taliszy.

tak tak. usiadł obok karuzeli, żeby powspominać dzieciństwo. oparł ciężką głowę o kolana i patrzył się jak dziatki kręcą się na tej karuzeli. aż się zrobiło nie dobrze.

Stanęła sobie nieopodal i patrzyła na karuzelę. Z braku inej rozrywki a akurat miała chwilę

wyjął papieroska, a nawet kilka. chciał je nawet wszystkie naraz wszystkie podpalić. jednak tego nie zrobił i nawet nie miał zapalniczki. podszedł do jakiejś dziewczyny-masz może zapalniczkę?-usmiechnął się do niej.

- Nie, nie mam. Nie palę, więc nie potrzebuję - ona również się usmiechnęła

wolał by, gdyby odpowiedziała chociaż, że miała ale zgubiła. nie pojmował ludzi nie palących. palenie było dla niego jak poranny prysznic rano, rzecz niezbędna.-więc musisz mi pomóc zrobić ogień kamieniem i patykem-usiadł obok niej.

Roześmiała się - Tak lubisz palić? No, dobrze, skoro tak chcesz - ona nie rozumiała ludzi palących. Truli się i psuli sobie zeby, ale skoro muszą, to nie jej problem

- A od jak dawna palisz? - zapytała lustrując go wzrokiem

spacerowal sobie tu poprostu od tak.

miała za sobą jż miły spacer pod sacre coeur, toteż właśnie trafiła tu, opierając się o murek i patrząc, nieco melnacholijnie, na karuzelę i te wszystkie wstrętne, wrzeszczące dzieciaki.

przyszeł tutaj, bo w domu już mu się nudziło. zabrał ze sobą psa i spuścił go ze smyczy. zapalił papierosa i kręcił się obok jakiegoś murku.

no, i właśnie ów pies, jakakolwiek rasa to była, dotarł do natalie, która, zachwycona czworonogiem, przykucnęła przy nim, głaszcząc go po puszystym [?] łebku.

on kiedy zauważył że jego owczarek niemiecki, o jakże wdzięcznym imieniu Max, podszedł do Natalie, on tez do niej podszedł. - ma nadzieję że ci nie przeszkadza. powiedział do niej i uśmiechnął się.

-pewnie, że nie-obdarzyła właściciela psa całkiem miłym uśmiechem. ostatnio uśmiechała się wyłącznie w ten swój miły sposób-natalie-wyciągnęła nawet dłoń, ołl.

założył smycz maxowi i podał jej rękę. - damon. możesz mówić do mnie demonku, czy jak tam zechcesz. wziął do reki smycz.

roześmiała się pod nosem.
-w porządku-wstała w końcu, bo przecież ciągle znajdowała się mniej wiecej na poziomie psa, i otrzepała spódnicę-miło cię poznać.
tak, całkiem miło. szczególnie, że nie miała kontaktu z rówieśnikami, tak mniej wiecej, od,hm, dawna.

pogłaskał psa i uśmiechnął się również. - mi też jest bardzo miło. często tutaj przychodzisz ? zapytał, bo nigdy wcześniej jej tutaj nie widywał, a przychodził tutaj z psami na spacer.

-niekoniecznie-pokręciła głową-właśnie wróciłam z prowansji. to znaczy kiedyś tak, mieszkam niedaleko. teraz sporo się zmieniło.
a co ciekawe nie miał prawa wyczuć w jej głosie ani odrobiny smutku, wyleczyła się z licznych depresji i tak dalej.

- no tak. ja wróciłem dopiero z nowego jorku. a bywam tu dość często. sama widzisz z jakiego powodu. pokazał ręką psa, króry gdzieś leżał obok jego nogi.

-to całkiem miły powód. jak się wabi?-podsadziła się, jakoś tak zgrabnie, na rękach, by zaraz oklapnąć na murku.

- max. uśmiechnął się i zaraz po niej zajął wygodnie miejsce na murku. - czym się zajmujesz ? to znaczy tutaj w paryżu. zapytał się patrząc na jej profil.

-piszę-była całkiem świadoma swojego talentu, i może właśnie ta świadomość sprawiała, że nie lubiła się nim zbytnio chwalić. spojrzała w bok, dziwnie speszona całą tą uroczą sytuacją.-to znaczy próbuję, ale niekoniecznie mi wychodzi. a tyy?

- pisarka. uśmiechnął się do niej, bo lubił się uśmiechać. - to świetnie, lubię osoby twórcze. a ja, co by tutaj dużo mówić. prowadzę butik z drogimi ubraniami. jak chcesz, mogę użyczyć ci rabatu. czy promocji. powiedział to uśmiechająć się jednokącikowo.

roześmiała się, choć w zasadzie nie wiedziała, czy damon sobie żartuje, to znaczy z tym rabatem, czy też nie.
-a masz ładne spódnice?
tak tak, pół żartem,pół serio!

oblizał usta i się roześmiał. - jakie tylko chcesz. powiedział patrząc na jej prześliczny profil.

odgarnęła niesforny kosmyk włosów za ucho i posłała damonowi spojrzenie.
-nie patrz tak na mnie!-rzekła, całkiem rozbawiona całą zaistniałą wszem i wobec sytuacją-krępuję się.
taa, ale tylko trochę.

- ale ja lubię patrzeć na coś ładnego, a w szczególności na ładną kobietę, taka jak ty. posłał jej uśmiech i puścił jej oczko. ale nie miał wcale zamiaru jej peszyć czy coś. po prostu tak jakoś wychodziło.

-oh boże!-omal nie straciła równowagi, przez ten jego komplement. hu hu, natalie najwyraźniej nic się nie zmieniła, nie licząc paru kilogramów więcej i czystego organizmu-czuję się zaszczycona!

podtrzymał ją, żeby jeszcze mu się nie wywaliła. czy coś. bo potem jeszcze by go po szpitalach ciągała, a on nie lubi szpitali. - wiesz, piękne kobiety zasługują na komplementy. powiedział to przeczesując swoje włosy ręką.

nikt nie lubi szpitali.
-okej, rozumiem. skończmy ten temat-naprawdę, spłonęła rumieńcem i w ogóle, przy okazji poprawiła spódnicę, podjeżdżąjącą jej niebezpiecznie wysoko, zdecydowanie poza bezpieczny obszar.

spojrzał się ukradkiem na jej uda, które były bardzo bardzo ponętne. uśmiechnął się pod nosem. - oczywiście. masz moze ochotę na kawę ? zapytał, bo ten murek zaczał być już chyba niewygodny.

-tak, chętnie-zeskoczyła zgrabnie z murku, mierząc go spojrzeniem. miał fajną brodę. nie mogła odpędzić wrazenia, że całkiem podobną do blejsowej. ale szybko, jak ją uczyli na terapii, tak tak, policzyła do dziesięciu, po czym oblizała usta-tu nieopodal jest miła kawiarenka...

- no to prowadź, natalie. wstał z tego murku, całkem zadowolony i uśmiechnięty. wziął oczywiście ze sobą psa, bo nie miał go i tak gdzie zostawić. i pozostało mu się tylko modlić, o to zeby nikt go nie zauważył. znaczy się psa.

i poszli, zacznij a ja idę po tosta.

Idąc tu tu śpiewała Foundations wraz z Kate Nash dźwięczącą w jej uszach. Tak, miała w uszach słuchawki, którymi ostatnio coś się odrobinę zabawiało (odrobinę za bardzo), więc BF musiała potraktować kabelek taśmą klejącą, co nieco zachwiało równowagę w kompozycji iPod+słuchawki+Butterfly, ale nikt się tym specjalnie nie przejmował, z Butterfly włącznie. Usiadła na ławce nieopodal karuzeli, ustawiła kubek ze swoją kawą w bezpieczniej odległości od siebie samej i rozpięła do połowy swoją kurteczkę Burberry, ciesząc się, ze tutaj wiatr nie jest tak silny, jak gdziekolwiek indziej.

Toulouse właśnie przyjechała z Disneylandu kolejką, co cholernie jej się nie podobało. W Lille mieli z Brethem swojego kierowcę od ojca, tutaj też by się przydał. Poza tym bolały ją stopy od tych obcasów, pragnęła usiąść.
- Mogłabyś? To znaczy czy mogłabyś zabrać kawę? - zapytała Be, nie wiedząc, ze to Be, siląc się nawet na uśmiech. Nie chciała aby pierwsza osoba, którą pozna w samym w sobie Paryżu, już jej nienawidziła.

- Huh? - Odganiała od siebie właśnie jakąś ćmę, chociaż równie dobrze mógł to być komar, Butterfly nie miała bladego pojęcia o owadach, nawet jeśli nazywała się jak nazywała. Wyciągnęła z uszu słuchawki, które zaraz wylądowały wraz z iPodem (klasik, nie żaden tacz.) w torbie Marca Jacobsa. Chyba Jacobsa. Popatrzyła się pytająco na tę z dziwnym imieniem, którego przepisać naprawdę nie potrafię, albo po prostu mi się nie chce, wybieraj, a potem doszła do tego, że chodzi o jej kawę, o której na śmierć zapomniała! No cóż, nie trudno zapomnieć o takich rzeczach, gdy twoją głowę wypełnia głos Thoma śpiewającego o rybach, czy czymkolwiek. Chwilę jej zajęło zebranie myśli i cała reszta, i wzięła kubek do siebie, napiła się trochę. Letnia, ale wciąż odpowiednio ciepła, taka jaką lubiła. - Jasne, przepraszam, zawsze zawalam sobą całą ławkę, a inni przecież też chcieliby usiąść - zaśmiała się.

Okej, to Miu Miu, nie Jacobs.

Usiadła więc, układając torbę na kolanach i przygładzając sukienkę. Było na nią stanowczo za zimno, więc miała gęsią skórkę na nagich ramionkach.
- W porządku, nie wiem skąd mi się wzięło na przesiadywanie po mieście. Chyba stąd, że doprawdy nie chcę wrócić do domu - powiedziała, wzdychając ciężko - poza tym, chyba się nie przedstawiłam. Toulouse, miło mi.
Wystawiła nawet w jej stronę prawą dłoń, uśmiechając się delikatnie.

/i zw

Uśmiechnęła się zupełnie serdecznie i uścisnęła jej dłoń, była naprawdę spragniona towarzystwa, bo dzisiaj czuła się wyjątkowo samotna. Nawet zajrzała do horoskopu, ale nie pisali nic o tym, żeby drugiego października miał na nią spaść fortepian z wieży Eiffla, więc uznała, że to przez ciśnienie. Pewnie, zawsze można sobie coś takiego wytłumaczyć ciśnieniem.
- Ładne imię. Nie jesteś stąd, prawda? To znaczy, strzelam, nigdy nie potrafię odróżnić paryżan od nowo przybyłych. Albo turystów. Pewnie dlatego, że sama jestem tu od bardzo niedawna, że się pochwalę. - Nie zwróciła większej uwagi na to, że jej torebka zsunęła się powoli z ławki na ziemię, nic się nie wysypało. Odgarnęła włosy za ucho, nie przestając się uśmiechać. Jechała na antydepresantach. - Aha, chyba się nie przedstawiłam, prawda? Jestem Butterfly. - Była przygotowana psychicznie na wszelkie docinki w związku z imieniem, ale nie sądziła, by ta dziewczyna należała do tych, co się śmieją, czy kpią z takich rzeczy. Wydawała się po prostu miła!

No i była, powiedziała, że Butterfly ma kochane imię, bo sama kiedyś czytała książkę o pewnej Baterflaj i zawsze marzyła by tak się nazwać. W każdym razie wstała jednak, kiedy spojrzała na zegarek w komórce i zostawuiła jej swój numer, mówiąc żeby zadzwoniła, bo ona obiecała bratu, ze dziś wróci wcześnie. I uciekła!