oiom

miarowe piii piii piii czasem zmienia się w piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, zawsze chciałam to napisać

ot, zaszalałam.
stała na kompletnie miękkich nogach za szybką tradycyjnie z dłonią na niej właśnie i patrzyła na williama, słuchając miarowego i nie wróżącego niczego dobrego piiip piiiip /\/\/\/\______________ xd

i wtedy łili zrobił piiiiiiiiiiiiiiiiiii, ale zaraz piii piiii piiii pi pi pi pipipiippiipi. i nie umarł, tylko leżał, blady jak ściana, drugi raz tego samego dnia w szpitalu.
i wcale nie dlatego, że leciał na pielęgniarki. te to sobie mógł oglądać w pornosach.

zerknęła na boki, czy nie ma w pobliżu żadnej pielęgniarki, albo co gorsza karlosa i weszła do willa, przysiadając na brzegu jego łóżka. musiała złapać go za rękę, bo miała głupie wrażenie, że to w jakiś sposób wszystko jej wina. a zaczęło się tak niewinnie. pociągnęła nosem i gładziła kciukiem wierzch jego dłoni, coś tam szepcząc. może mu śpiewała set the fire to the third bar.

ja ci pokazałam tą piosenkę!
trwał.

tę piosenkę.
tak? a być może.
zasnęła więc na krzesełku plastikowym, połowicznie na łóżku. najwyżej rano jakaś pielęgniarka będzie jej prawiła morały.
ale bała się zostawić willa samego.
a co jeśli setowi zachce sie nawiedzić go w szpitalu?

powiedzmy więc, że rano gdzieś wyszła i teraz wróciła, siadając na cholernie niewygodnym plastikowym krześle, na którym przesiedziała całą poprzednią noc, nie mogąc zasnąć przez miarowe piip piiip wydawane przez całą aparaturę do której podłączyli willa.
-przyniosłam ci kruasanta - powiedziała cicho, gładząc go po sinym policzku - bez czekolady, pamiętam że jesteś uczulony - urwała i przełknęła ślinę - słyszysz mnie, prawda? willy, słyszysz?

oczywiście, że słyszał. trwał zawieszony w ciemnicy własnego umysłu, było mu ciepło, zaraz potem chłodno, ciepło, chłodno i ciemno, cudownie ciemno, przez dłuższy czas jakaś jego bardziej świadoma część była pewna, że umarł. ale potem umiejscowił miarowe pii pii w czasoprzestrzeni. a chwilę później pojawił się dobry, spokojny głos. może to aniooooły?

albo oh haii, ale to raczej nie działka williama.
jakby nie patrzeć, aurelie była spanikowana jak nigdy. właściwie wyrzucała sobie, że w ogóle napisała do willa, myśląc że to numer diany (nie pamiętam czy tak nazwałam jej koleżankę, plis forgiw mi), bo wedle jej zawiłego toku rozumowania to właśnie przez nią stało się to co się stało. przecież, gdyby nie spotkała się z willem, nie wpadliby na maksim, a ona nie miałaby powodu do zawiadomienia swojego psychicznego znajomego. głośno przełknęła ślinę i zabrała rękę z jego policzka, dla odmiany ujmując dłoń willa.
-willy, powiedz coś, cholera obudź się.. - jęknęła, a po jej bladych policzkach popłynęły kolejne potoki łez, które były bodaj podstawowym elementem w tej oto dramie.

o mój boże! biedna, jakby się tak zastanowić, aurelie. dopiero co go poznała, tego miłego młodego młodzieńca z okropnym brytyjskim akcentem, niepoprawnie mylącego wciąż odpowiednie odmiany czasowników, przez co mówiącego czasem, szczególnie w chwili nerwów wzrastających, jak debil bądź też jak, hmm, kali z pustyni i w puszczy. kali jeść mięso krowa. no, może nie do tego stopnia, ale pomyłki zdarzają się najlepszym. wracając do tematu, poznała go zaledwie wczoraj, a w zasadzie już teraz mogła go stracić, bo to aż czasem śmieszne, jakie organizm potrafi płatać figle. zaraz moglo mu pójść zbolałe serce, albo coś.
tymczasem jednak, chociaż nie wiem, czy był to jedynie skurcz mięśni, jeszcze, dzięki bogu, nie pośmiertny, czy też faktycznie, świadomy ruch fiziczny, nieco rozchylił usta. oooo.

ów gest, mianowicie rozchylenie ust przez williama spowodowało jeszcze większą salwę płaczu w wykonaniu aurelie, która praktycznie krztusiła się poczuciem cholernej winy i łzami zapewne też. powiem ci w tajemnicy, że w jej perfekcyjnie ustawionym przez tatusia życiu nigdy nie było miejsca na życiowe tragedie, toteż zupełnie nie wiedziała jak sobie z zaistniałą sytuacją poradzić.
-zostań ze mną willy - szepnęła w końcu, ściskając jego dłoń - chcę cię poznać. całego. proszę..

pewnie, że chciała. i wszyscy wiemy, którą część łiljego najbardziej! świntuszki zboczuszki, brzydko brzydko.
chciałam napisać, że kichnąl, ale to nie pasowałoby zupełnie do dramatyzmu.
więc jednak, mili państwo, to był ruch zamierzony. budzenie williama. prawie, jak ostatnie kuszenie chrystusa. powoli zaczynał sobie uświadamiać, gdzie dokładnie się znajduje. spędził w tym szpitalu ostatni tydzień, miał już obcykane niemal wszystko, łącznie z rozmieszczeniem wyjść awaryjnych jak i imionami wszystkich pielęgniarek, których, swoją drogą, w jego sali zawsze było pełno. przełknął, co zaowocowało filmowym ruchem najpierw jego mięśni szczękowych, potem grdyki. zaraz się obudzi, potrzebuje tylko trochę czasu.

-willy? - sapnęła, chociaż nie podoba mi się to określenie, ale wydaje mi się że pasuje do dźwięku wydanego równocześnie z nachyleniem się nad nieprzytomnym jeszcze williamem i dotknięciem jego policzka.

ktoś go wołał! to na pewno stwórca, który zachciał jednak pobawić się w destruktora, wykorzystując przy tym williama. nie oszukujmy się,nie jest tak łatwo. nie otwierając nawet oczu starał się unieść głowę nieco wyżej na poduszki. cóż, raczej bezskutecznie, bo ból, który go wówczas przeszył, był niekoniecznie do zniesienia.
-coo?-chwilowo chciał pomordować ich wszystkich, maksim,seta,ljama,wiki xd, a nawet oreli. nie bardzo wiedział dlaczego, ale był całkiem wściekły. bo,na miłość boską!, najpierw wpędzają go w ten okropny stan w którym trwał całą noc bez możliwości samodzielnego się z niego wyrwania, a teraz go bezczelnie budzą.

-jezu chryste o boże - wymamrotała przepełniona jakimś dziwnym uczuciem, którego nie potrafiła opisać. uśmiechnęła się szeroko, aż zdrętwiały jej policzki, swoją drogą nienawidzę tego uczucia, i nie puszczała dłoni willa, mając ochotę chwycić go w objęcia i nigdy nie puszczać. a znają się dopiero drugi dzień! - willy, willy o boże willy - powtarzała w kółko i na okrągło jakby znalazła się w swego rodzaju transie czy amoku.

-tak-wychrypiał, w sumie nie mamy się co mu dziwic, po całej przemilczanej nocy-willy w zupełności-zabrakło mu tchu, więc musiał głęboko zaczerpnąć powietrza, co zaś zaowocowało rozrywającym, tępym bólem w klatce piersiowe. odchrząknął, narażając się na kolejną falę bólu, tym razem w gardle-wystarczy.

-przepraszam - tylko to zdołała z siebie wykrztusić, bo patrząc na niego nie mogła odpędzić wszystkich myśli kołaczących się po jej głowie i zdających się krzyczeć 'to przez ciebie tu leży'. odwróciła wzrok od jego twarzy, z której idealnie można było wyczytać jak bardzo cierpi (oh, ckliwie ckliwie). czuła nieprzyjemny ucisk w żołądku.

-no już, aurelie-w końcu sobie przypomniał, że w zasadzie zawiniła tu najmniej, że to on był najsłabszym ogniwem!!!! bo nie powinien był się z nią spotykać, a nawet jeśli, to tylko kontynuować rozmowę o życiu i śmierci, w żadnym wypadku jej nie całować, a już na pewno nie w miejscu publicznym gdzie przecież mógł ich ktoś nakryć, a tak się stało, że nakrył, i to najmniej odpowiednia w tym wszystkim osoba. a w ogóle to powinien był zadzwonić po policję, a nie jak debil leźć do tego skurwysyna, setha, z samym scyzorykiem. debil,debil debiiil-nic się nie stało.
ahaha, trafił jak kulą w płot.

przełknęła ślinę i ułożyła usta w podkówkę, przestając w jakikolwiek sposób panować nad łzami spływającymi po policzkach. przez chwilę zastanowiła się, skąd ma ich tak wielki zapas, ale trwało to niezbyt długo, bo i po co rozmyślać na tak błahe tematy kiedy siedzi się na oddziale intensywnej terapii z ledwo poznanym chłopakiem i praktycznie umiera ze zdenerwowania spowodowanego niepewnością co do jego stanu.
-stało, william - ponownie na niego spojrzała, zapuchniętymi oczami - gdyby.. gdyby nic się nie stało nie byłoby cię tutaj. ze mną. to chyba maksim powinna tu siedzieć. jezu, to moja wina. ja.. pójdę już i i i cholera wcale nie chcę cię zostawiać, ale wiem że powinnam bo.. - urwała i dopiero teraz zdała sobie sprawę z dwóch rzeczy: bredziła i kręciła się w kółko chodząc od łóżka do ściany, ale kłębiło się w niej tyle różnych niekiedy sprzecznych uczuć, że nie potrafiła sobie z nimi poradzić czy po prostu nad nimi zapanować. miała wrażenie, że zaraz coś rozerwie ją od środka.

co zabawne, maksim z nim była, w zasadzie z nimi, telepatycznie, duchem, a w zasadzie i ciałem, salę dalej, pewnie podobnie jak sam will opleciona filmowo tysiącem rurek i okrążona miarowym pii pii pii niczym stadem złowrogich piranii!
gdyby tylko wiedział, pewnie by umarł. bał się jej. chociaż jeszcze wczoraj mu na niej zależało. zamierzał wrócić do domu, wszystko jej wytłumaczyć,uspokoić jej skołatane nerwy, a potem oklamywać długo i namiętnie w sprawie aurelie. ale wszystko, jak widzimy, ułożyło się nieco inaczej.
-aurelie?

-tak, willy? - uspokoiła się na chwilę, ponownie przysiadając na krześle obok łóżka. próbowała być w jakiś sposób silna, ale marnie jej to wychodziło. była wychowywana w idealnym świecie według pana etoile, w którym szpitale istniały tylko i wyłącznie na filmach, które niemalże z namaszczeniem oglądała jej matka. westchnęła po raz któryś z kolei i przymknęła oczy, które potwornie ją szczypały. czuła się porządnie zagubiona. najbardziej w uczuciach jakie się w niej rozwijały z przerażającą prędkością.

-pocałuj mnie i nie gadaj więcej tych pierdół-mruknął. no, w zasadzie świetnie rozumiał, jaką burzę emocji tłumi w sobie biedna mała oreli, oreli z fajną grzywką, której nie znał prawie w cale, a która sprawiła, że zdecydował o rozwianiu jakichś swoich wizji swego życia z maksim w jednej chwili, całując ją wtedy pod cholernym luwrem. cóż, ale połowa sukcesu za nimi, seth go nie zabił. więc będzie miał czas na poznawanie jej. jak tylko upora się z wszechobecnym bólem i rozchwianiem emocjonalnym.

nie mogła powstrzymać uśmiechu, który automatycznie pojawił się na jej twarzy w chwili kiedy nachylała się nad nim, żeby najdelikatniej jak to tylko możliwe musnąć wargami jego poharatane usta. bała się. wszystkiego po trochu. tego go będzie, tego że seth znowu może pojawić się znikąd, decyzji willa o tym iż jednak woli maksim, ale przede wszystkim bała się, że może sprawić mu ból nawet cholernym pocałunkiem. zdaje się, że wszystko wyszeptała, znajdując się parę centymetrów od jego zsiniałej twarzy.

-czy ty jesteś głupia?-uniósł brew. cóz, jego możliwości intelektualne ograniczały się chyba jedynie do zadania owego pytania, nie ma się co zresztą dziwić, w głowę też dostał parę razy wczoraj. postanowił jej jednak uświadomić,że:a) teraz nie miał już zamiaru robić z siebie następcy dżona rambo i rzucać się na groźnego psychola z nożykiem, którym trudno kroiło się nawet chleb, tylko dzwonić od razu po policję, choć to może i mało męskie, ale chrzanić, za dbrze już znał ten szpital, b) maksim była psychopatką, a on gustował w normalnych i c) zbyt przywykł już do bólu, by cokolwiek mogło go zdziwić.

gdyby to było możliwe z miejsca rozpuściłaby się w tej słodyczy, ale ograniczyła się do odgarnięcia z jego spoconego czoła przyklejonych do niego włosów i pocałowania, przy okazji zapewniając o swojej normalności, aczkolwiek bez przesadyzmu, bo każdy ma w sobie odrobinę z wariata, co w williamie objawiło się poprzez grasowanie ze scyzorykiem po mieszkaniu setha. nie mogła się powstrzymać, żeby nie uśmiechnąć się po raz kolejny. bo dlaczego nie? było już odrobinę lepiej.
-a głupia.. może odrobinę. wyjdziesz z tego zanim się obejrzysz, will. obiecuję.

-lepiej nie obiecuj, bo celowo spadnę z łóżka-wychrypiał, ciągle jeszcze wyglądając jak jedno wielkie nieszczęście, aczkolwiek o znacznie lepszym samopoczuciu i pociągnął nosem. znowu bolało, cholera-żebyś mnie woziła na wózku. wiesz, przyzwoitość nie pozwoli ci się z tego wykręcić.

-idiota - prychnęła, wychylając się po chusteczkę, żeby otrzeć mu nos, bo był cały zasmarkany. w tym momencie nadałam sytuacji większej wiarygodności, żeby nie zrobiło się do reszty cudownie z lekką nutką dramatyzmu - nawet nie próbuj, bo naślę na ciebie setha i to on będzie woził cię na wózku, a cholera wie co przyszłoby mu do głowy - zmarszczyła nos, wyrzucając chusteczkę do kosza pod stolikiem obok łóżka.

-zrzuciłby mnie zapewne z wieży eiffla-mruknął, ponownie wracając do nieprzyjemnego, udręczonego nastroju-boże-jęknął, starając się unieść na poduszkach. bezskutecznie. czuł się jak kaleka, w dodatku całkowicie obolała-jak ona mogła ci to zrobić.
w sensie porwać aurelie. i co gorsza, okazać się na tyle sukowatą, by zapłacić facetowi, którego sam will chciał za nią zabić,znaczy za maxime, by zabił jego samego. w domyśle. bo will był pewien, że aurelie robiła tylko za przynętę.

-nie wiem, will. nie sądziłam, że w tej kawiarni mówiła poważnie - urwała, zastanawiając się czy kontynuować. przygryzła wargę, widząc jak męczy się i próbuje bezskutecznie poprawić na łóżku. poczuła się w obowiązku poprawienia mu poduszki, co tez bezzwłocznie uczyniła, przy okazji zostawiając na jego skroni pocałunek - może lepiej, no wiesz, nie miotaj się tak na łóżku.

-w jakiej kawiarni?-podskoczyło mu ciśnienie, toteż wlepił w aurelie całkiem zdziwione spojrzenie. spojrzenie może być zdziwione? generalnie jego zdrowie psychiczne miało się średnio.

herbaciarni, właśnie mi się przypomniało. no nieważne.
-wczoraj - mruknęła gładząc go kciukiem po policzku na którym zakwitł już delikatny zarost - po naszym spotkaniu poszłam do kawiarni, gdzie chwilę później pojawiła się maksim - spojrzała na niego, próbując wyczytać z jego twarzy o czym myśli - dosiadła się i ot tak zaczęła mówić o tym, że 'zobaczę' i 'pożałuję'. cholera, czy z nią jest wszystko w porządku? - pokręciła głową, miętosząc brzeg jego białej kołdry - myślałam, że żartuje. właściwie wyśmiałam ją i wyszłam, ale.. cholera will skąd miałam wiedzieć, że ta wariatka wymyśli coś takiego? ja.. jezu.. to moja wina. przeze mnie ty.. nie wiem co bym zrobiła gdyby on cię.. - urwała. przez gardło nie chciało jej przejść zdanie 'gdyby on cię zabił'. zacisnęła powieki i odwróciła głowę. nie chciała, żeby widział, że znowu płacze. jak małe dziecko.

cóż, pewnie powinien był się poderwać, przytulić ją i zapewniać, że będzie spoko i tak dalej, że setha na pewno wyślą do alcatras, a maxime do tworek i wszystko się jakoś ułozy, a oni wyjadą do acapulco i zamieszkają na farmie ze stadem krów o maślanych oczach. ale tylko wywrócił oczami. aż nim zatrzęsło, toteż złapał ją zaraz za nadgarstek,na tyle było stac jego obolały organizm.
-czemu nie zadzwoniłaś, aurelie?!

-myśl.. myślałam, że to niekonieczne - zakrztusiła się łzami spoglądając na niego nieco zdziwiona - nie przyszło mi to do głowy, dlaczego? - w domyśle 'dlaczego miałabym zadzwonić?'. poruszyła się niespokojnie. właściwie od momentu, w którym seth pobił willa do nieprzytomności jej zdolność do logicznego myślenia równała się zeru. przetarła twarz chłodną dłonią.

-jezu, aurelie-jęknął, czując się jak zbity pies, albo wręcz gorzej, wręcz tragicznie. oblizał usta, spierzchnięte i aż popękane, co nie było przyjemne, wręcz bolesne. chryste, jeśli to możliwe, pewnie bolałyby go nawet rzęsy.-aurelie...
!!!



/nie przejmujcie się, to tylko demonstracja władzy. pozdro!

-ale nie rozumiem, will - zmarszczyła brwi, prostując się, bo od siedzenia na krześle bolały ją plecy. zerknęła na niego i zbladła, widząc wyraz jego twarzy - coś.. nie.. tak? - poczuła, że robi jej się gorąco, a zaraz potem zimno, a na kark występują kropelki potu.

xdddddddddddd. spoko wodza!
-wszystko w porządku-najeżył się i zamknął oczy. chciał się ponownie zatopić w tej miłej, ciepłej ciszy w której trwał przez całą noc niezachwianie.

-will - zdenerwowała się, bo nie lubiła niedomówień - o co ci chodzi? mów do mnie, cholera..

-o nic-jęknął, nawet na nią nie patrząc. w zasadzie szykował się wewnętrznie na wybuch emocji. zaraz zacznie prawić jej morały, coś w stylu 'o boże, jak mogłaś być tak nieodpowiedzialna'. naprawdę się o nią martwił. i o to, co by było, gdyby nie zjawił się w porę. wyobrażał sobie jej pogrzeb, na którym pewnie by płakał, po raz pierwszy od jakichś dziesięciu lat. wolał być przykuty do szpitalnego łóżka, niż narażać ją na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. to aż dziwne, on, willy, złe dziecko-jak mogłaś być tak nieodpowiedzialna!
xd

xd<3!
-ale ja naprawdę nie wiedziałam, że ona może mówić poważnie. zastanów sie! byłam święcie przekonana, że to jakiś kiepski żart w jej wykonaniu, próba odciągnięcia mnie od ciebie ja.. will przepraszam tak mi cholernie głupio. to nie ty powinieneś tutaj leżeć. znowu - mówiła cicho na zmianę z desperackim krzykiem, o ile takowe połączenie jest poprawne. wstała.

-nie przejmuj się-rzekł bez przekonania, całkiem udręczony i w ogóle, biedny łili, z salonów do ojomów. dobra, średnio się zrymowało, ale pomińmy ten fakt. starał się przekręcić na bok. tymczasem wyszła mu z tego jakaś masakra, leżał więc jak kłoda wpatrując się w ciemność, która panowała pod jego powiekami. ciekawe czemu. xd.

wyszła, albo nie wyszła zastanawiam się nad tym. jednak nie wyszła.
zjadła croissanta, o którym właśnie sobie przypomniałam i przez dłuższy czas wpatrywała się w jego blado-siną twarz, żeby w końcu zasnąć z tyłkiem na krześle i twarzą ukrytą w ramionach, domyślam się, że wiesz o co mi chodzi, pomimo tego, że napisałam to w trochę niejasny sposób.

wiiiem.
tak więc westchnął, otworzył oczy, spojrzał na nią z mieszanymi uczuciami, aczkolwiek przewagą troski i udawał,że śpi.

siedziała na parapecie i jadła m&msy z automatu, który znalazła na parterze. kartkowała jakieś idiotyczne czasopismo typu fakt, w wydaniu francuskim, które z kolei zgarnęła ze stolika na korytarzu i co jakiś czas zerkała na willa.

obudził się. nawet nie wiedział dokładnie kiedy zasnął. ukołysał go szum zza okna, miarowe piszczenie aparatury i jego własny, ciężki oddech. a teraz leżał, pustym wzrokiem wgapiając się w sufit. nawet nie zauważył aurelie, a szkoda, przecież w tym świetle wyglądała wyjątkowo pięknie.

-jak się czujesz, will? - zadała standardowe pytanie, zsuwając jedną nogę z parapetu i machając nią miarowo. ale musiała wiedzieć jaki mniej więcej jest jego stan. lekarze, jak to lekarze niczego nie chcieli jej powiedzieć, podpierając się argumentem, że nie jest nikim z rodziny. założyła za ucho pasmo luźno opadających na ramiona włosów i zagryzła wargę. paczkę po m&msach zmięła i rzuciła do śmietnika. nawet trafiła.

aż dziwnie, że pozwolili jej z nim zostać. ale cóż, może przekupiła zastępcę karlosa, eduardo. wolę nie myśleć, jak. oblizał spierzchnięte wargi.
-szczerze?-chciał zabrzmieć ironicznie, a przy tym męsko. wyszedł mu jakiś nieokreślony jęk, albo lepiej, coś pomiędzy jękiem a odchrząknięciem.

zmarszczyła brwi i zsunęła się z parapetu, podchodząc co willa i nachylając się nad łóżkiem w celu poprawienia mu kołderki. jego jęki wyzwalały w niej nadmierną opiekuńczość i troskę, którą chciała okazać mu na wszelkie sposoby. przycupnęła na krześle i uśmiechnęła się sprawiając wrażenie przestraszonej.
-zawsze szczerze, william.

-kiepsko. ale wiesz, bywało gorzej. przywykłem już do szpitali-chciał się wysilić na jakiś żart, cokolwiek, co rozładuje sytuację. czy mu wyszło? osądź sama, aczkolwiek mi się nie wydaje. mógł przynajmniej przełykać już pewniej. uniósł rękę do jej twarzy, co zaś spowodowało nieprzyjemny napływ bólu w okolicę jego przedramienia. skrzywił się i pozwolił dłoni opaść ponownie bezwładnie na kołdrę.

-boże, william, uważaj. proszę - jęknęła, delikatnie i powoli głaszcząc go po ramieniu i schodząc niżej do łokcia. patrzyła na niego przez chwilę, zastanawiając się czy da się coś zrobić, żeby w jakiś sposób ulżyć mu w bólu. wściekała się na lekarzy, którzy nic nie robili - i do cholery nie zgrywaj jakiegoś maczo - dodała, łamiącym się głosem.

-nie wyglądam chyba, jakbym zgrywał-prychnął na nią, może zbyt ostro. ale,na miłość boską, też nie czuł się w całej tej zaistniałej sytuacji jakoś super. przynajmniej nie w roli obolałego faceta z dumą wgniecioną w podłoże, dodatkowo przykutego jak na razie do szpitalnego łóżka. boże, niech się tylko rodzice dowiedzą. zadbają o deportację go do londynu, czy coś. mieli kontakty, aż się ich bał.