oiom

- cholera, a co cię to obchodzi? - nie podobało mu się to, że tak po nim jeździł. - nie wiedzą w points wszystkiego, o nie, ale z czego ja ci się mam tłumaczyć, huh. i co mnie obchodzi to, że kochasz tju, proszę bardzo, kochaj ją sobie, pa. - przymknął oczy, odwrócił się do niego tyłem i udawał, że śpi, ojć.

- facetowi nie przystoi tchórzyć. jezu, ja mam cię tego uczyć, kiedy jestem zaledwie o rok starszy? no nieważne. masz się po prostu nie zbliżać do tiiu, nie życzę sobie żebyś jej się w jakikolwiek sposób narzucał, zrozumiano? chcesz herbatki? masz, potrzebujesz dużo pić - i wstał, by nalać herbaty danielowi, z dzbanka, ale ups, bo sam ją wypił. stanął po drugiej stronie by znów patrzyć na daniela, może się zakochał ; ).

- nie, dzięki - obawiał się, że sebastję dodał do tej herbatki jakiejś tabletki gwałtu i go pewnie zgwałci za moment, wszystkiego mógł się po nim spodziewać, nawet tego, że będzie czerpał przyjemność ze stosunku analnego odbytego w szpitalu z kaleką życiowym jak i nieżyciowym xdxd. - nie będę się do niej zbliżał, nie mam zamiaru... - westchnął, ale za chwilę przypomniał sobie, że miał spać, mimo wszystko usiadł i zmierzył sebka zimnym spojrzeniem.

- hej, hej, hej - sokoły - nie denerwuj się tak, bo ci popękają te, no, szwy. dasz wiarę jaki jest wtedy ubaw? dużo krwi i tak dalej - zaśmiał się pod nosem, bo sebek to wyjątkowo odporna na ból osoba i jakimiś tam szwami nigdy specjalnie się nie przejmował. poprawił za to swoją marynarke gaultiera może właśnie, lubię jego perfumy, męskie, by jeszcze raz zmierzyć dana wzrokiem.

- chciałeś czegoś jeszcze? - warknął. - pozwierzać się? - bo on to tak jakoś potraktował, zdaje się, jak zwierzenia właśnie, a i mi się wydaje, że sebek mu się zwierzył, tak więc spojrzał na niego z politowaniem, w dupie miał to, co mu może zrobić i tak wystarczająco nienawidził swojego życia.

- tak, no wiesz, szukam przyjaciół. na zimę - roześmial się, bo daniel był nawet bardziej śmieszny niż ci wszyscy z kabaretów, komedii i nawet z cyrków! poniekąd było mu go żal, bo to w zasadzie było trochę żałosne. rozmyślił się nawet co do odłączenia go od tych wszystkich maszyn i tak już dobił go psychicznie i był z siebie dumny. nie ruszał się jednak z miejsca.

nie mówił nic też, ale się bał i tak, że sebek go poodłącza, że mu coś wstrzyknie do kroplówki, ja bym to chyba zrobiła na jego miejscu. uśmiechnął się krzywo i syknął, starając się poprawić na poduszce, ale cóż coś mu w nadgarstku strzeliło, dopiero co wyjęli mu ręce z gipsu.

- no cóż, czas na mnie stary, ale jeszcze cię odwiedzę, okej? tymczasem idę, załatwiać interesy, co niektórzy, są tutaj mężczyznami, a ci inni muszą zostać w swoim ciotowatym świecie. do zobaczenia - obdarzył go pełnym zadowolenia uśmiechem i poszedł, rzygać mi się chce tym sandłiczem.

Lekarze uznając jej stan za co najmniej zły umieścili ją na oiomie. Leżała na łóżku szpitalnym a pikanie które normalnie denerwowałoby ją teraz mówiło, że jeszcze żyje odbijając się echem po całkiem cichym oddziale.

Przenieśli ją na salę numer 12.

no dobra kochani. skoro każdy paryżanin już wie iż szpital stał się drugim domem daniela i susanne, nie będzie niczym dziwnym jeśli znowu tu napiszę. tak więc od dnia feralnego incydentu na klatce schodowej thomas i daniel wylądowali w szpitalu w sąsiadujących salach. z tym że thomas wypisał się z samego rana, a daniel nadal pozostawał w śpiączce, z której daleko było mu do wybudzenia się. zrozpaczona tym faktem susanne codziennie przychodziła do szpitala, gdzie siadała obok łóżka, by potrzymać daniela za dłoń. tę nie złamana jak mniemam.
przypomina mi to streszczenie poprzedniego odcinka, tudzież całej poprzedniej serii jakiegoś serialu. raczej odcinka.
-daniel? - zapytała cicho, głaszcząc go po czole, a właściwie odgarniając z jego bladego czoła pasma ciemnych włosów. a nie, wróć. miał głowę owiniętą bandażem. tak, właśnie. tak więc jej dłoń miarowo przesuwała się po jego zimnym policzku. pociągnęła nosem i miała nadzieję, że w końcu ją usłyszy i otworzy oczy - daniel, wróć do mnie. (przypomniało mi się stwierdzenie przewodnie z "Pokuty": come back to me.)
chyba skończyłam.

a jemu, prawie jak na zawołanie, drgnęła powieka. czuł się taki zmęczony, że nie miał nawet siły otworzyć oczu, a co dopiero mówić czegokolwiek, ale jednak, po dłuższym wysiłku, udało mu się rozchylić powieki. jego wargi niemo wypowiedziały jej imię, jezu, jakie to romantyczne <3.

zasadniczo w pierwszej chwili nie bardzo wiedziała co się dzieje i co powinna zrobić. może to były jej zwidy, a tak naprawdę była świadkiem ostatniego tchnienia daniela? jakichś drgawek przedśmiertnych? zerknęła na aparaturę, ale ta nieustannie pokazywała iż wszelkie czynności życiowe daniela pozostają w normie jakkolwiek słabe i znikome by nie były. grunt, że w ogóle żył. lekarze dawali mu słabe rokowania, proponując bezpośrednie odłączenie od aparatury jakieś dwa dni temu pod pretekstem tego iż jego mózg doznał zbyt wielkich uszkodzeń co uniemożliwiało wybudzenie się i normalne funkcjonowanie, co jak się w tym momencie okazało, przynajmniej po części, było wierutnym kłamstwem i zapewne chcieli jedynie wykorzystać jego organy.
-daniel.. - szepnęła w końcu kiedy opadły pierwsze emocje, przez które chciała rzucić się na niego i uściskać z całych sił, co jednak nie byłoby zbyt fortunne biorąc pod uwagę stan jego jak i jego płuca i wszystkiego innego co było w lekkiej dewastacji - danny, wróciłeś - przełknęła ślinę, bo wydawało jej się to stosunkowo irracjonalne, niemożliwe.

kurwa, zapomniałam, że on miał stracić pamięć! w kazym razie, teraz stracił ją zu peł nie i otworzył szerzej oczy, nieco spanikowany i przestraszony, bo jedyne co pamiętał ze swojego życia do dwa wystrzały i jeden wielki ból, bał się teraz, że to zrobiła ta dziewczyna, nieznajoma i to bardzo, która właśnie się nad nim pochylała i coś tam do niego mówiła. nie był w stanie odpowiedzieć, zatkało go w sumie przez kilka pierwszych sekund.
- kim jesteś? - wyszeptał ledwo dosłyszalnie, także trzeba liczyć się z tym, że mogła go nie usłyszeć.

mogła. zasadniczo byłoby to z korzyścią dla niej, bo w tym momencie jego słaby szept kołatał się po jej biednej i bez tego głowie, brzmiąc w niej pięć razy głośniej niżby powinien. kim jesteś? spojrzała na niego niemniej przestraszona i ścisnęła białą pościel, którą był do połowy nakryty. albo całkiem, w końcu to grudzień, a on nie miał na sobie nic poza bokserkami i bandażem, którym owinięta była cała jego pierś. oddychała teraz wybitnie płytko, nie wiedziała nawet dlaczego. nie pamiętał jej? jak to w ogóle możliwe? zebrała się jednak w sobie i z kamiennym wyrazem twarzy, panicznie starając się nie rozpłakać w związku z tragedią jakiej w tym momencie doświadczyła, bo bez wątpienia była to najgorsza rzecz jaka kiedykolwiek jej się przytrafiła
-to ja danny, susanne. n-nie pamiętasz mnie?

- jaki... jaki danny? - zapytał mało inteligentnie, bo z tego szoku nie zdążył jeszcze sie skapnąć, że ma tak na imię. - i jaka susą? - dodał, zauważ, że powiedział susą, nie susanne, co znaczyło, że był sobą. i że ta dziewczyna, która nad nim tak się pochylała i usiłowała mu coś wyjaśnić albo nie wiem, strasznie mu się podobała. mega strasznie. - o co chodzi?
ku gwoli ścisłości, mówił już głośniej, ale i tak cicho, bo to była dla niego w tym momencie męcząca czynność.

-o boże.. - jęknęła i nie mogąc dłużej wytrzymać jego pytającego spojrzenia zawieszonego prosto na jej twarzy, przeprosiła go na moment i wstała podchodząc do okna, gdzie oparta obiema rękami o parapet rozpłakała się gorzko, nie chcą tego jednak robić przy nim. stała pochylona nad marmurowym parapetem, a łzy kapały na niego strużkami niemalże. przecież wiedziała, że może do tego dojść. lekarz ją uprzedził, prosił żeby przygotowała się w jakiś sposób psychicznie, ale najzwyczajniej nie potrafiła patrzeć na niego i mieć świadomość tego, że niczego nie pamięta. nie pamiętał ich. to było gorsze niż cios w brzuch. przetarła twarz dłonią i powoli starała się nad sobą zapanować. przebrnie przez to. przejdą przez to razem, choćby miała stanąć przez to na głowie i przeżegnać się nogami. odetchnęła głęboko z racji tego iż zrobiło jej się potwornie słabo i powoli odwróciła w stronę daniela. nie potrafiła wykrztusić z siebie ani słowa.

on jest lepszy od tych z zu.

- dlaczego płaczesz? - czwarte już pytanie z rzędu, wypowiedział nieco głośniej, po czym przymknął oczy. czuł się, jakby ktoś go walił po mózgu młotem pneumatycznym, tak strasznie go bolała głowa i coś w żebrach, za kazdym razem, gdy wziął głębszy oddech. - czy ja ci coś zrobiłem? - był całkiem zdezorientowany, przecież widział, że płakała przez niego właśnie.

-nie, przepraszam. już w porządku ja tylko.. oh danny naprawdę mnie nie pamiętasz? ani trochę? proszę.. - spojrzała na niego niemal błagalnie, uprzednio ocierając oczy wierzchem dłoni i podchodząc do łóżka, na którym leżał niemal zapadając się w pościel. był taki blady i wątły, że znowu zbierało jej się na płacz. powstrzymała się jednak dzielnie i jedynie usiadła na krześle, ujmując jego dłoń w ręce i gładząc kciukiem po jej wierzchu, uważając na jakieś rurki, które miał przyczepione nawet do dłoni, nie mówiąc już o torsie, nosie czy zgięciu łokcia. hm. patrzyła na niego w milczeniu, z nadzieją w oczach czekając aż odpowie.

- nie e - odpowiedział niepewnie, zaciskając palce w słabym uścisku na jej dłoni. - a powinienem? - zapytał, serio już zdezorientowany, biedak nie wiedział, co ma o tym wszystkim myślec, a co dopiero robić i mówić, skoro całe jego życie utonęło z taką samą łatwością, z jaką ta kulka zagłębiła się w jego czaszce. i w płucu, lewym chyba nawet, niebezpiecznie blisko serca.

w zasadzie miał szczęście. ale to tak jak w "Bardzo długich zaręczynach", niby przeżyła ale praktycznie rzecz biorąc dla susanne był martwy. to nie był już jej daniel. był zupełnie inną osobą w ciele daniela, co było dla niej małym pocieszeniem. chociaż ciężko byłoby sobie wyobrazić daniela bez ciała, więc z dwojga złego opcja samego opakowania nie była najgorsza. okej, była. susanne nie mogąc się pozbierać psychicznie po ciosach jakie zadawał jej każdym pytaniem, bądź też odpowiedzią milczała, jedynie patrząc w jego ciemne i kompletnie teraz zagubione oczy. modliła się w duchu, żeby kiedykolwiek odzyskał pamięć. właściwie teraz musiałby uczyć się wszystkiego zupełnie od nowa. jak pisać, czytać, ba nawet chodzić. nie była pewna czy sobie z tym poradzi, biorąc pod uwagę bagaż emocjonalny jaki nosiła ze sobą od momentu w którym zobaczyła go na klatce schodowej, kurczowo ściskającego barierkę przy schodach, niemal kompletnie już nieprzytomnego.

dorga joanno, istnieją dwa rodzaje utraty pamięci, jeden jest taki, kiedy zapominasz wszystkie swoje umiejętności czyli czytanie, pisanie, chodzenie, liczenie, a drugi, kiedy zapominasz swoje życie, no wiesz, o co mi chodzi. tak więc dan stracił pamieć na temat całego swojego życia, a matmę dalej miał w jednym paluszku.
- susą? - ponaglił ją, niesamowicie przestraszony tym wszystkim, co się działo. aż mu sie zachciało znów zapaść w tę śpiączkę, była taka miła, nie musiał się wysilać ani nic. a teraz, teraz jakaś susą, nie wiedzieć czemu, wymaga od niego, żeby ją sobie przypomniał. ale, niby że skąd miałby ją sobie przypomnieć? przecież nie znał jej, nigdy nie widział jej na oczy...

-nie. nie powinieneś. nie wiem - westchnęła zrezygnowana i odwróciła od niego wzrok. to było tak cholernie niesprawiedliwe, że miała ochotę rzucić w kogoś lub coś czymś ciężkim. dlaczego to musiało przytrafić się akurat jej danielowi? kiedy już zaczynało być w miarę w porządku. okej, pal sześć daniela. wiem, to trochę egoistyczne, ale każdego dopadłaby taka myśl. dlaczego to musiało spotkać ją? na litość boską miała jedynie osiemnaście lat i życiowe doświadczenie jakim nie mogłaby się pochwalić niejedna czterdziestoparoletnia osoba! zdecydowanie nie tak powinno być. powinna teraz siedzieć pod łukiem tryumfalnym i palić trawę z paczką znajomych. może nawet z danielem! ale na pewno nie siedzieć tu i słuchać o tym, że jej mężczyzna jej nie pamięta. u la la.

- no to, co w takim razie tutaj robisz? - zapytał. nie to, żeby ją wypędzał, ale szczerze zaczął zastanawiać go ten fakt, że ta piękna dziewczyna przy nim siedziała i miała pretensję o to, że jej nie pamiętał. - jesteś pielęgniarką? - próbował zgadywać, jednak nie dostrzegł żadnego fartucha ani niczego takiego czym objawia się pielęgniarka.

-nie. jestem nikim, nieważne. ja.. muszę już iść - potrząsnęła głową pozwalając kolejnym łzom, na spływanie strużkami po jej bladych policzkach. wstała i objęła się ramionami, czując się mała i kompletnie zagubiona. jedno było pewne. nie była gotowa na siedzenie przy danielu. jeszcze się na to nie przygotowała, nie uodporniła. przeszedł ją niemiły dreszcz, kiedy pomyślała że może teraz jej nie pokocha tak jak kochał wtedy, że to co ich łączyło zniknęło bezpowrotnie. poczuła się przez to jeszcze bardziej opuszczona i bezradna.

- susą, nie odchodź. i nie płacz już tak, proszę cię - poprosił, co zakrawa na błąd stylistyczny o nazwie powtórzenie, ale nieważne. zamrugał kilkakrotnie oczami, czując się winny temu, że płakała. a to wcale nie było miłe uczucie, o nie. ani trochę! - powiedz mi po prostu spokojnie, kim jestem. i kim ty jesteś. i co tu się dzieje, do cholery, bo niczego nie wiem.

"Hero" Iglesiasa mi się włączył xd taki los nastrojos, junoł. susanne zatrzymała się w połowie drogi do wyjścia i odwróciła, spoglądając na niego przez ramię. to nie odwróciła się cała, zrobiła to jedynie jej głowa. namieszałam. patrzyła na niego strapiona i załamana jednocześnie, w końcu jednak ponownie się do niego zbliżając. opowiedziała mu o ich pierwszym spotkaniu, o tym że musiała wyjechać (pominęła kwestię jego spotkań z tiiu), że wróciła i zaczęli wszystko od nowa, że od niedawna mieszkali razem i byli ze sobą szczęśliwi. nie mówiła nic o sebastję, a ni thomasie. nie chciała go teraz niepokoić. to było mało istotne. może kiedyś sam sobie o tym przypomni jeśli będzie chciał. bo to było zależne tylko i wyłącznie od niego. przesunęła dłonią po drapiącym bandażu na jego głowie i swoją opowieść, która w praktyce była znacznie dłuższa niż tu w telegraficznym skrócie zakończyła cichym stwierdzeniem, że jest tutaj przez wypadek, nie mówiąc oczywiście jaki. to było mało istotne. następnie przeszła do opisywania mu samego siebie, poczynając od tego jak ma na imię, kończąc na tym że był nieśmiały co zawsze ją rozczulało.
na zakończenie pochyliła się nad nim i nieśmiało pocałowała w czoło, tuż pod bandażem.

- och - skitował, bo nie spodziewał się tylu informacji naraz, przez chwilę milczał, układając sobie to wszystko. - mogłaś mi powiedzieć od razu, susą, bo ja się zastanawiałem, dlaczego tak nieznajoma osoba jak ty wydaje mi się być taka bliska - powiedział. gdyby mógł, to pewnie by ją nawet objął ,ale niestety nie mógł tego zrobić, a to z takiej racji, że nie miał siły unieść ręki. mrugał i mówił z wysiłkiem, nieco zamulając nawet czasem.

-to takie dziwne - powiedziała w końcu, mając na myśli całą tą sytuację. był blisko i jednocześnie tak daleko, co przerażało ją do tego stopnia że chciała uciec - ale będzie dobrze, tak? przypomnisz sobie wszystko i będzie dobrze - powtarzała, zastanawiając się nad własnymi słowami. może to lepiej dla niego, że otrzymał teraz zsyntezowane informacje na temat swojego życia, bez wzmianek o licznych wizytach w tym szpitalu, po urazach z ręki thomasa bądź sebastję, bądź jego samego jak w przypadku próby samobójczej. uśmiechnęła się lekko, trzymając go za rękę.

tak myślę sobie, że daniel do chłopiec po przejściach ;q
- MUSI być dobrze - mruknął cicho, z pewnym wysiłkiem gładząc ją kicukiem po wierzchu dłoni. - po prostu MUSI. susą, a tak własciwie, to w jaki sposób straciłem tą pamięc? - zapytał, bo to go gnębiło chyba jeszvze bardziej od tego, jakim cudem udało mu się kiedykolwiek poderwać tak piękną dziewczynę jak ona. i jeszcze w sobie rozkochać.

ja wiem jak ją poderwał! napadł w wąskich uliczkach jak wracała skądś tam po nocy. wzięła go za pedofila, nie?
susanne zastanowiła się nad tym chwilę. wiedziała, że nie może powiedzieć mu jak było naprawdę, bo to spowodowałoby zbyt wiele niezręcznych pytań w wykonaniu daniela, który tak bardzo chciał teraz dociec prawdy i poznać jak najwięcej szczegółów. nie mogła więc powiedzieć, że postrzelił go thomas, bo zapytałby kim ów człowiek jest i musiałaby wyjaśnić mu prześladowanie i kilka innych wizyt w szpitalu. chciała mu tego oszczędzić. z kolei temat thomasa zmusiłby ją do przejścia na kwestię sebastję oraz to dlaczego tak nienawidzi daniela, co z kolei pociągnęłoby temat o tiiu i jej romansie z danem. nie chciała o tym mówić, toteż wyprostowała się i nadal trzymając jego dłoń szepnęła:
-byłeś w banku. miałeś o tyle nieszczęścia, że trafiłeś na cholerny napad i zostałeś trafiony dwa razy - zamilkła i ścisnęła jego rękę.

- uhm - mruknął i chyba wolał nie dopytywać się już więcej, bo jeszcze okazałoby się, że jest wmieszany w ten napad, a tego by nie zniósł. uścisnął więc mocniej jej dłoń. - jesteś... jesteś taka śliczna, susą - uśmiechnął się lekko, mierząc ją wzrokiem. serio, nie potrafił uwierzyć w to, że być może wcześniej był jaszczurką, a teraz obudził się w ciele jakiegoś daniela, który ma tak zajebistą dziewczynę, że aż mu zazdrościł.
xddddddddddddddddddddddd

hahahaha zabiłaś mnie tym xd
zaczerwieniła się i pozwoliła kaskadzie włosów opaść na twarz, chowając tym samym niezręczny rumieniec. jezu, to jak pięćdziesiąt pierwszych randek. miała nadzieję, że poza tym iż daniel nic a nic nie pamięta, wszystko inne jest w normie. i bynajmniej nie chodziło tu o jego zdolności do rozmnażania się. martwiła się czy na przykład jego mózg nie został uszkodzony na tyle, żeby stać się kryminalistą, politykiem lub takim dupkiem jak sebastję. chciała swojego nieśmiałego daniela. nikogo innego. przygryzła więc wargę, notując w myślach fakt iż musi przejść się do ordynatora i o wszystko dokładnie wypytać. tymczasem jednak patrzyła na daniela, jego zagubione spojrzenie, to jak chciał wszystko zrozumieć. robiło jej się go szkoda.

jezu, mi też jest go strasznie szkoda, ale to zajebiście zabawne xd.
uniósł nieco dłoń, by jej wierzchem pogłaskać ją po policzku. miała tak delikatną skórę, wpatrywał się w nią z tym samym uwielbieniem, co zawsze w swoich seanowych oczach, może nawet większym niż zwykle.
- och, susą, powiedz mi coś o sobie - poprosił, chciał się dowiedzieć jak najwięcej.

-nie potrafię. ale możesz mnie o coś hm zapytać. no wiesz, co chcesz wiedzieć - położyła dłoń na jego ręce, którą głaskał z kolei jej policzek i przymknęła oczy. jego dotyk był tak kojący. brakowało jej go, nawet jeśli teraz jego wydźwięk był zupełnie inny. sama prośba o opowiedzenie o sobie, bo nic o niej nie wie spowodowała, że zatrzęsła się gotowa do płaczu. nigdy nie była silna i nie radziła sobie z podobnymi sytuacjami, najzwyczajniej w świecie w takich się nie znajdując. chociaż w zasadzie moment, w którym chciał popełnić samobójstwo i leżał na tej samej sali, był w pewnym sensie do tego podobny. było ciężko, ale jakoś im się udało. z tą różnicą, że jednak ciągle ją pamiętał. zacisnęła powieki.

- ile masz lat? - pytanie najprostsze na świecie, nawet nie przypuszczał, ile mógł nim sprawić jej bólu. - wyglądasz młodziutko. ale dojrzale - uśmiechnął się słabo, nawijając na palec kosmyk jej włosów. były takie miękkie, błyszczały się i z pewnością ładnie pachniały. marzył, by móc je powąchać.

-osiemnaście - odpowiedziała, właściwie dławiąc się łzami, które od nadmiaru ich dzisiejszego dnia nieprzyjemnie paliły ją w oczy. czerwone jak u królika, no dobra może bez przesady, ale zaczerwienione, owszem, były - a ty, daniel, wiesz ile masz lat? - zapytała przesuwając opuszkami palców po szorstkim bandażu na jego piersi. starała się ignorować urządzenie, które pracowało zamiast jego niefunkcjonującego póki co płuca.

spojrzał na nią zmieszany, po czym spojrzał na swoją rękę, nic mu ona jednak ciekawego nie powiedziała, niestety ;c.
- niewiele więcej? - spytał niepewnie. widział, jakie to dla niej ciężkie i po części nie potrafił tego zrozumieć.

-oh, dwadzieścia jeden - mruknęła, starając się podnieść na niego wzrok. bezskutecznie. cofnęła rękę i oparła obydwie na kolanach. splotła, to odpowiednie określenie. nawet nie wiedziała czy ma prawo jeszcze tutaj siedzieć. zastanawiała się czy daniel ma jakąś rodzinę. ktoś oprócz niej powinien tu przyjść - i uwielbiasz czekoladowe muffiny. oh i masz uczulenie na maliny, więc nie próbuj ich jeść.

- ohm, dostosuję się - uśmiechnął się lekko, jednak doskonale widział, że coś jest nie w porządku. przesunął dłoń na jej ciepły kark, po czym przyciągnął ją do siebie, zmuszając, żeby spojrzała mu w oczy. - susą, damy radę - tylko nie każ mi wybierać, tylko nie każ mi wybierać, bo jeszcze wybiorę źle xdxd.

-a miało być tak pięknie - miało nie wiać w oczy nam i ociekać szczęściem. miało być sto lat, sto lat. szepnęła pochylając się nad nim i całując słodko i długo w usta. może chociaż to w jakiś sposób odświeży mu pamięć. zdaje się, że pomoczyła mu policzki łzami, które nijak nie chciały przestać ciec i kapać.

xdddddddddd
odwzajemnił pocałunek, dość leniwie, nie miał jakoś specjalnie siły na to, by go oddawać, jednak to zrobił, bo całowanie susą sprawiało mu przyjemność. i to niesamowitą!
- nie płacz już. zobaczysz, wszystko się ułoży - mruknłą pocieszająco w jej usta, którymi nie mógł się nacieszyć.

-nic się nie ułoży - jęknęła, odsuwając się od niego i zakładając za uszy włosy. skuliła się jakby w sobie - nie pamiętasz mnie. to już nie to samo. nic nie jest już takie samo - potrząsnęła głową, toteż włosy które dopiero co poprawiła ponownie opadły jej na twarz. wstała. chyba przepełniła się w niej szala goryczy i wszystkie bardziej negatywne emocje zaczynały wyłazić na wierzch. jeszcze chwila i rzuci się na niego z pięściami, chociaż to przecież w żadnym wypadku nie była jego wina. wstała i przeszła się po sali.

- po prostu daj mi trochę czasu. może wszystko się jeszcze mi przypomni, susą. bo widzisz, najważniejsze jest to, że przynajmniej dobrze wiem, co do ciebie czuję - powiedział spokojnie, chociaż w środku nerwy mu wprost szalały. pomyślał jednak, że musi się postarać ją uspokoić, bo, hm, skądś znał tę nerwowośc!

-ale gdyby przede mną przyszła tu jakakolwiek inna dziewczyna, mówiąc że to ją kochasz.. też byś jej uwierzył - przycisnęła dłoń do czoła. wiedziała, że musi jakoś się uspokoić i że to przecież nie jest wina daniela. nie ma prawa się na nim wyżywać, jednak nie mogła ot tak po prostu udawać, że nic się nie stało. że wszystko jest w porządku, że będzie. zerknęła na łóżko. nie leżał w nim jej danny. było zajęte przez mężczyznę z jego ciałem. nic więcej - nie potrafię - szepnęła w końcu i wybiegła z sali.

- susą! - jęknął, bijąc się z myślami aż. i długo, długo nie mógł zasnąć, bo bezsilnie usiłował sobie przypomnieć, kim jest.
skołowany daniel leżał teraz sobie z otwartymi oczami, nieco przymulony po serii lekarstw, które przyniosła mu miła pielęgniarka. próbował sobie teraz za wszelką cenę przypomnieć cokolwiek ze swojego życia, ale nic nie umiał wykrzesać ze swojego mózgu. lekarz powiedział mu, że nie jest pewne, czy sobie przypomni cokolwiek ;c

susanne, która nie mogąc spać spokojnie wobec tego wszystkiego co przechodzili od wczesnych godzin porannych zastanawiała się czy powinna i chce przede wszystkim przyjść do daniela, co i rusz dochodząc do innych wniosków. wypiła już trzy kawy aż w końcu uznała, że przyjdzie, stąd też jej obecność na oiomie.
-danny - mruknęła stricte nieśmiało i przekroczyła próg sali, kierując się do łóżka w którym leżał - jak się czujesz?

- dobrze - odparł, uśmiechając się lekko na jej widok, chociaż tak naprawdę bolał go wszystko, co jest możliwe, od dużego palca u stopy, do tej jego łepetynki danielowej, którą obdarzył bóg amnezją. - już mi lepiej - kłamał jak z nut, nieco mu to nie wychodziło, ale sam jej widok sprawiał, że zapominał o czymś takim, jak ból. no dobra, może nie zapominał, ale po prostu ból się staczał na drugi plan, kiedy mógł się skupić na susą.

-kłamczuch - uśmiechnęła się w miarę szeroko, na pewno ładnie i dziewczęco, całując go w kącik ust na powitanie - ale dobrze, że chociaż samopoczucie w normie - wyprostowała się i odruchowo zupełnie poprawiła swój koński ogon znajdujący się stosunkowo wysoko na głowie. starała się ze wszystkich sił zachowywać optymizm i pogodę ducha, co jako tako póki co jej wychodziło.

- no, można tak powiedzieć - pokiwał głową z powagą, jego samopoczucie sięgało dna. czuł się winny, jakby jej coś złego zrobił tym, że nic nie pamietał. ale czy to była jego wina? - co tam u ciebie, susą? - spytał, ujmując jej dłoń w swoją, miała takie lodowate końce palców.