oiom

sebastien cisnął na stolik pilota z wczesniej wspomnianym guzikiem, a w zasadzie to tych guziczków było więcej, mógł zawołać nawet ordynatora! i nawet planował to zrobić, bo te pielęgniarki takie leniwe.
- o, tiiu - uśmiechnął się, nawet szeroko, bo i tak zdazył już rozerwać dwa szwy. chciał się podnieść, napisałam podniecić, ale żebra mu na to nie pozwalały, a telefon uwierał w nogę, więc tylko powiedział żeby weeeszła, bo on tęsknił za nią :c.

-masz krew na twarzy - zauważyła, podchodząc bliżej - ktoś tu był? - zapytała zaniepokojona i usiadła na krześle, które zostawiła obok łóżka wychodząc. wygrzebała z torby chusteczkę i otarła mu lewy policzek, na którym to właśnie pękły mu szwy - może powinnam wynająć ci jakąś ochronę? zadzwonić do któregoś z twoich znajomych... oh sebastję tak cholernie się teraz o ciebie boję. i nie patrz tak na mnie, możesz udawać maczo, ale jesteś kompletnie bezbronny.

zignorował uwagę o maczo i złapał ją za rękę. chciał ją przytulić, poczuć, że jest blisko, tego właśnie potrzebował, a nie gadania, które i tak się na nic nie zdało. :c póki co głaskał tiiu tylko po wierzchu głoni, palcami lewej ręki, która była w stanie nienaruszonym. na szczęście.
- nie, nikogo nie było. ni ko go - powiedział, z naciskiem, bo czuł się samotny, ale trudno - i zjadłbym coś normalnego. to co tu dają, jest niemożliwie okropne. ja chcę iść do domu, ale ten pojebaniec, ordynator karlos, czy coś takiego, powiedział, że mogę zapomnieć. nienawidzę szpitali.

-ja też - szepnęła bardziej do siebie niż do niego, bo nie było to zbyt pocieszające w tej chwili. ogarnęła się jednak i masując go kciukiem po wierzchu dłoni, uśmiechnęła się słabo - dasz radę, seb. co to dla ciebie - dodała z lekkim przekąsem, w końcu ciągle zapewniał ją 'co to nie on' i nie okazywał bólu i innych słabości. w każdym razie jednak tiiu wiedziała swoje. i nieważne jak sebastję próbowałby to ukryć, było to widać w sposobie jakim patrzył na nią czy kogokolwiek innego: cierpiał jak cholera.

- no właśnie - wzruszył ramionami, co było pewnym utrudnieniem jeśli wziąc pod uwagę jego postrzelony bark, który nadal dawał się we znaki - co dzisiaj robiłaś? przynieś mi jakieś gazety czy coś takiego, straszna tu nuda - powiedział, nawet trochę prosząco, ściskając ją mocniej za rękę i ugniatając jej palce :d choć sam nie był pewien, czy jeszcze umie czytać, bo ostatnią lekturą była książka obrazkowa darena. o daren, joł. heh - jutro mają mi kogoś dac do sali, mam nadzieję, że nie będzie chrapał. bo ja nie chrapie, co?

-ee, nie - odwróciła wzrok - to znaczy trochę - ponownie na niego spojrzała i uśmiechnęła się kącikiem - odrobinę. no wiesz właściwie to słodko pochrapujesz - odpowiedziała w końcu nachylając się i całując go w spuchniętą powiekę - ale jak to ktoś jeszcze? a jeśli tym kimś okaże się być thomas? seb...

i t poszła.

właściwie przyszła na salę przybita i zamyślona & smutna. spojrzała na seba i zrobiło jej się jeszcze gorzej, bo przybyło mu opatrunków na twarzy. widocznie wczoraj zajęli się jego rozerwanymi szwami.
-jak się czujesz? - zapytała profilaktycznie, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że odpowie iż znakomicie, nic go nie boli i za chwilę idzie pobiegać po szpitalnym parku, albo nawet skopać dupę dymitrowi. westchnęła i przysiadła na krzesełku, które powinno zostać już opatrzone plakietką z jej imieniem jako stałego bywalca. czy coś. pogładziła go po czole, a właściwie bandażu którym jego czoło było owinięte i delikatnie wyciągnęła spod niego włosy seba.

- znakomicie - powiedział, szczerząc się jak głupi do sera, dopóki nie przypomniał sobie, że lekarz zabronił mu nadmiernej radości & zdenerwowania, więc zgasił uśmiech, podnosząc się do pozycji siedzącej; kiedy miał zastrzyki przeciwbólowe, mógł się nawet poruszać! spojrzał na tiiu niepewnie, wyglądała na przybitą - coś się stało? mówiłem ci, że damy sobie radę. i podjąłem decyzję, która może ci się spodobać.
jemu się nieszzczególnie podobała, ale jeśli to było dla niej takie ważne, to gotów był się poświęcić!

-oh, bo... - zacięła się na chwilę i tylko analizowała aktualny wygląd seba - wrócił daniel - spojrzała na niego niepewnie i wsunęła dłoń w jego rękę, która nie była ani zabandażowana ani zagipsowana, dziwnym trafem, jedynie lekko podrapana - spotkałam się z nim w starbucksie, właściwie przed chwilą i... - urwała, bo tak. dam ci szansę na wykazanie się, a potem ona dokończy.

a sebek na wspomnienie o danielu cały się spiął, łącznie z twarzą i barkiem, na których momentalnie popękały szwy, a jego otwarte rany jeszcze bardziej się otworzyły.
- kurwa mać - jęknął, bo to mimo wszystko było bolesne. nie słuchał jej już nawet, tylko kurczowo złapał pilot z guziczkami i naciskał ten, który wołał pielęgniarkę. ból był nie do zniesienia, ale starał się nie dać po sobie tego poznać. a ból w sercu jeszcze większy, no cóż.... .

chciałam napisać 'ojezu, daniel nic ci nie jest?' xd
-sebastję, chryste! - krzyknęła i nachyliła się do niego pospiesznie, starając się jakoś przykryć drążącymi dłońmi krew. zrobiło jej się słabo - sebastję.. - no i widzisz, tak się zaaferowała, że nie była w stanie skończyć tego co zaczęła mówić. dokończy kiedy indziej. tak sobie myślę, że pielęgniarki już jej tu nie wpuszczą po tej aferze, no ale nic to tylko forum, naginamy rzeczywistość. w takim razie przyszła pielęgniarka i kazała tiiu się odsunąć.

no i zabrali sebka żeby go na nowo pozszywać i opierdolili tiiu, że go denerwuje, a mu się teraz nie wolno denerwować. zaraz będę pisac dłuższe, tylko nie wiem co na ten temat mogę jeszcze napisać :d.

usiadła więc na łóżku seba, które w tym momencie było puste z racji tego, że go zabrali. ukryła twarz w dłoniach i czekała płacząc, bo kompletnie się rozkleiła dochodząc do wniosku, że ten dzień jest najgorszym w jej całym dziewiętnastoletnim życiu. i olała studia przez ostatni czas, martwiąc się o seba! jednym słowem życiowa porażka. tak siebie określała tiiu. mówię ci, niedługo wpadnie w jakąś depresję kliniczną :c.

sebek wrócił, opierdalając ciągle lekarza, że co to ma być, że szwy mu pękają, że on chce iść do domu, że ma w dupie ich leki przeciwbólowe, ale zamknął się, kiedy zobaczył tiiu. pewnie jakoś go znów posadzili na łóżku, ale sebek nie pozwolił tiiu wstać, więc silnie objął ją zdrową, prawą ręką w talii.
- idźcie już - polecił lekarzowi i pielęgniarce, którzy go przyprowadzili - no co, słuch wam odebrało? wy pier da lać.
i chyba nawet wyszli, widząc jego srogi wyraz twarzy. w tym czasie zdążył przytulić tiiu do klatki piersiowej, mówiąc, że wszystko ok i żeby nie płakała, ale lekarz obiecał, że jak do jutra nie pękną mu szwy, to będzie mógł pójść do domu, oczywiście jeśli załatwi sobie pielęgniarkę, która będzie go odwiedzała.

oparła się o niego delikatnie, ciągle mając wrażenie że sprawi mu ból, albo coś uszkodzi.
-to dobrze - wymamrotała, właściwie wcale go nie słuchając, bo myślami była gdzieś daleko albo nawet blisko, powiedzmy że ciągle myślała o tym wszystkim razem i każdym zagadnieniem z osobna i z każdą kolejną minutą coraz bardziej bolała ją od tego głowa. zdecydowanie za dużo wrażeń jak na jedną mała tiiu. mówię ci, zamkną ją w psychiatryku, tak jak dee.

- hej, jesteś roztrzęsiona, zawołam te frajerki, żeby dały ci coś na uspokojenie - powiedział stanowczo i wolną, chorą ręką sięgnął pilota, by po raz kolejny zawołać pielęgniarkę, która najprawdopodobniej opieprzona przez ordynatora, przybiegła od razu. polecił jej przyniesienie czegoś na uspokojenie dla tiiu, głaszcząc ją teraz delikatnie po ramieniu. był spokojny, musiał zachować spokój - więc, co z tym danielem?
bądź co bądź, ciekawiło go to, ale już się nie wkurwiał.

-oh, tak - tiiu całkowicie zapomniała o jakimś danielu i o tym, że w ogóle o nim wspominała przez krew i w ogóle. skupiła się więc na tym co ma do powiedzenia i patrząc na seba wymamrotała to co chciała powiedzieć na samym początku, mianowicie to że spotkała się z nim żeby powiedzieć mu, że z nimi koniec - bo kocham tylko ciebie seb. nie wyobrażam sobie życia z kimkolwiek innym. nawet jeśli bycie z tobą polega na tym - wskazała dłonią na salę szpitalną.

- no właśnie - powiedział w końcu, kiedy odetchnął z ulgą. wyprostował się nawet bardziej, by pocałować tiiu w dolną wargę - chciałem ci powiedzieć, że rozmawiałem z kilkoma z moich ludzi i wszystko już z nimi ustaliłem. ja już nie będę się zajmował tym czym dotychczas się zajmowałem. oni będą robić to za mnie. tylko muszę sobie znaleźć zajęcie. może kupię sobie samolot i zrobię kurs dla pilotów. będę po ciebie przylatywał na uczelnię, co ty na to? - uśmiechnął się pogodnie, aczkolwiek nie szeroko, miał chyba dziś dobry humor. w każdym razie cieszył się, że tiiu w końcu zakończyła sprawę z danielem.

-jesteś nienormalny, seb - pocałowała go w nos, a właściwie w górkę która powstała na nim po ostatnim spotkaniu z thomasem czy coś, nie pamiętam kiedyś miał złamany, joł - a może po prostu zaczniesz studia, hm? - gładziła go ręką po policzku. nawet nie starała się ukryć ulgi i zadowolenia w jakie wprawił ją seb tymi słowami. świeciły jej się oczy i miała ochotę całować go namiętnie przez cały dzień i całą noc. gdyby tylko nie był taki poobijany...

- ciekawe co? wyobrażasz sobie mnie na prawie albo medycynie? jezu, nie, nie, nie nie chcę studiów - stwierdził, nawet się trochę śmiejąc, bo gdzie on i studia - ale samolot to jest dobry pomysł. byśmy sobie latali, gdzie byśmy chcieli i w ogóle. to naprawdę dobry pomysł.
nawet już się trochę napalił. pocałował tiiu w sam czubek nosa, potem w dolną i górną wargę, mówiąc, że ją strasznie kocha i ona sobie nawet nie wyobraża jak bardzo!

odpowiedziała, że owszem nie, ale ona i tak kocha go dwa razy bardziej niż on ją. jezu dziadek mnie przestraszył xd. wszedł do pokoju i stał za mną, a jak się odwróciłam miałam prawiezawał! koniec zwierzeń.
-oh, seb. żeby to wszystko się skończyło - miała na myśli całą sprawę z dymitrem i thomasem, chociaż właściwie zdawała sobie sprawę z tego, że nawet jeśli seb się wycofa, ich to przecież nie obchodzi i i tak będą chcieli się na nim zemścić. oparła policzek o jego bark, drugi oczywiście nie ten przestrzelony i obolały i przymknęła oczy udając, że wcale nie leżąc w szpitalu przy akompaniamencie miarowego piii piii dającego do zrozumienia, że stan seba daleki jest od dobrego czy w miarę znośnego, a lekarze tylko mówią mu, że go wypuszczą żeby dał im spokój tylko w jego mieszkaniu, na normalnym łóżku. pocałowała go w szczękę. no wiesz.

a sebek był za to pewien, że to wszystko się skończy, bo dziś rano sid go obudził telefonem, że złapali dymitra i wywieźli do więzienia, na alaskę, bo sprawiał zagrożenie, a tamto więzienie jest uznawane za najbardziej chronione na całym świecie, o czym zaraz poinformował tiiu.
- jeszcze tylko thmoas, ale sid się tym zajmie. sid i cała reszta. poza tym, zapewniłem ci już ochronę, więc nie muszę się martwić, ten cwel ci nic nie zrobi - sebastien nie miał co robić w nocy i wymyślał coraz to gorsze wyzwiska nad thomasa. na samą myśl o nim, stawały mu włosy na rękach.

-nie myślmy już o tym - wyszeptała w końcu, dochodząc do wniosku że to chyba najlepsze rozwiązanie - odetnijmy się od tego i zacznijmy normalne życie, hm? - to było takie dojrzałe z jej strony, nie sądzisz? ale tego wymagała sytuacja i tiiu była gotowa się temu przyporządkować - boże, nie pamiętam kiedy ostatnio byłam na wykładach - jęknęła w końcu, wędrując palcami po torsie sebastję.

- no właśnie, to moja wina. od jutra zaczynasz chodzić na uczelnię - postanowił, to była męska decyzja, nie podlegająca nawet protestom - musimy żyć normalnie i będziemy tak żyć. zapominamy o wszystkim. okej. tylko trochę mnie wszystko napierdala, ale to nic - patrz, w końcu się do tego przyznał, ale z kolejnym śmiechem, bo było mu raczej śmiesznie dzisiaj. przejechał donią po chudej nodze tiiu a dokładnie to wewnętrznej stronie uda. dobrze, że była blisko bo nie miał bóg wie jak długich rąk.

-no proszę, w końcu się do tego przyznałeś - powiedziała, ale nie ironicznie, raczej czule i pocałowała go w skroń, tę której nie zakrywał opatrunek chroniący jego łuku brwiowego. tak sobie myślę, że seb przypomina mumię! muszę iść do kina na mumię, lubię tego kolesia grającego główną rolę i brata jego laski. no nieważne - wrócę na uczelnię, jeżeli będę miała pewność, że już się wygrzebałeś z tego wszystkiego - przesunęła rękę z jego torsu do bokserek, gdzie wsunęła ją pod gumkę i bawiła się jego genitaliami - chyba już dawno bym umarła gdybym była na twoim miejscu - mruknęła, nie przestając gmerać w jego bokserkach - aha, lekarz kazał ci przekazać że źle założyli ci śruby w nodze i dzisiaj będą to poprawiać. czy to nie będzie kolidować z lotami samolotem? no wiesz, masz metal w kolanie - zmarszczyła brwi, ale za chwilę uśmiechnęła się pogodnie i pocałowała go w podbródek, bo tak akurat wyszło.

- jaaa a a akoś sobie poradzę - zapewnił ją z błogim uśmiechem. to, że jej ręka była w jego bokserkach, nie pozwalało mu się skupić na mówieniu czegokolwiek więcej, więc zamknął oczy, myśląc, że mógłby ją nawet przelecieć tu i teraz, ale bał się, że ją zabije gipsem, czy coś, więc mogła go jedynie ujeżdżać, rajt. zaraz się naprawię bo własnie wygrzebałam swój depilator!

zabije gipsem xdddddddddddd boże, zabiłaś mnie ale tym tekstem
-myślisz, że dałbyś radę... - spojrzała na niego znacząco, oblizując usta, ale chwilę później się ogarnęła. co ona sobie myślała i w ogóle. toteż wyjęła rączkę z jego bokserek i usiadła na brzegu łóżka lekko przygarbiona - ojej.

- jesteś okrutna, najpierw coś zaczynasz, a potem pfff - powiedział oskarżycielsko, otwierając oczy i poprawiając swoje pomięte bokserki. westchnął ciężko, patrząc na zegarek i mówiąc ' ja pierdole, zaraz obiad. wczoraj była jakaś kapusta, której nawet nie tknąłem, zabierz mnie gdzieś.... .... . .......'. był bardzo zdesperowany i głodny, aż o! zaburczało mu w brzuchu. chociaż bardziej miał ochotę na nią, ale no trudno.

jeszcze by ją zabił gipsem i zjadł potem. nowe wcielenie hannibala lectera, czy coś. wolała nie ryzykować. zerknęła natomiast na kule i wózek stojące w kącie, potem przeniosła wzrok na seba.
-myślisz, że pozwoliliby mi cię stąd zabrać na obiad? - zapytała przesuwając opuszkami palców od jego uda gdzieś w okolice kolana bo dalej nie sięgała, po chropowatym i ciężkim białym gipsie, joł - inaczej umrzesz z głodu, a ja zaraz potem z tęsknoty.

pokiwał energicznie głową, podnosząc się nawet. dzięki tym wszystkim środkom przeciwbólowym, nawet się tak strasznie nie męczył, tylko złapał kulę, bo jezu nie chciał jechać na wózku i podszedł do szafki, w której pielęgniarka grażyna poukładała jego rzeczy. wyjął bladoróżową koszulę i żinsy, by teraz zdjąć szpitalną koszulkę, a w zasadzie to jego koszulkę, którą po prostu nosił w szpitalu, więc tiiu mogła podziwiać jego siniaki na umięśnionym torsie.

-fajne kapcie - stwierdziła, patrząc na nie, a właściwie jednego kapcia bo chyba tylko jeden był mu zasadniczo potrzebny w takim stanie rzeczy - i tej, obawiam się że nie puszczą cię o kulach, o ile w ogóle. ale będę się starała to załatwić - podeszła do niego od tyłu i objęła, całując w siną łopatkę i delikatnie podciągając bandaż, którym był owinięty, wiecie rozumiecie.

- na pewno da się załatwić - wyjął portfel z szafki również i podał tiiu banknot pięciuset funtów - oni to uwielbiają, przynajmniej sobie więcej zarobią. tylko powiedz im o której wrócimy, bo potem będą się pizgać, a ja się przebiorę - bo się wstydził xd okej, może nie. a może trochę, jeśli wziąć pod uwagę, że był cały poobijany, to nie chciał wyjśc na mięczaka.

pocałowała go jeszcze raz we wcześniej wspomnianą łopatkę i nie pytając go o zgodę, pomogła mu wciągnąć koszulkę, stając przed nim.
-seb, tu nie chodzi o to, żeby wyciągnąć cię na siłę - mruknęła, wygładzając materiał tyszyrtu na jego torsie - tylko o to, żeby nic ci się nie stało. rozumiesz? - podniosła głowę i spojrzała na niego z wysoko uniesionymi brwiami.

żeby jej czasami nie odfrunęły.
- przecież nic mi się nie stanie, skarbie. no idź już - wsunął jej banknot do kieszeni i odwrócił się do okna, bo w tamtej szafce miał świeże bokserki. z bólem serca rozstał się ze swoimi kapciami i bez najmniejszego pohamowania zsunął bokserki, by założyć świeże i zająć się szukaniem spodni, w asyście śpiewania coolio!

że tak skromnie zapytam jak on owe bokserki ściągnął i założył spodnie bez problemowo, mając nogę w gypsie? w każdym razie wypchnięta z jego sali tiiu wpadła prosto na ordynatora, przepraszając go wylewnie i pytając o zgodę na zabranie seba do restauracji.

sebastję tym czasem, siedział już na łóżku, machając zdrową nogą i śpiewał coś innego, może to nawet była nelly furtado, która zawsze piekielnie go podniecała i wiedział, że by ją przeleciał gdyby nadarzyła się taka okazja. póki co miał ochotę tylko na przelecenie tiiu, co było raczej niemożliwe. w zasadzie czuł się dużo lepiej, mimo bólu. ale był odporny, na właśnie ten ból.

gorzej z odpornością na nelly, co? xd
-nie zgodził się - mruknęła tiiu stając w progu sali. za nią stał ordynator z surowym wyrazem twarzy. przesunął tiiu na bok i wszedł do środka, obrzucając seba surowym spojrzeniem.
-wykluczone, panie voiveuex. nie ma w ogóle takiej możliwości - ordynator pokręcił głową i zacmokał niezadowolony - nie mogę wyrazić zgody na opuszczenie przez pana szpitala o własnych siłach. o nie, nie! - podrapał się po kilkudniowym zaroście i omiótł salę wzrokiem - fajne kapcie! xd

wkurwił się i obraził na cały świat, siadając na łóżku, bo ja idę jeść obiad, to zw.

-chyba że zawieziemy pana karetką, przetransportujemy na wózku, a przy stole obok będzie siedziała pielęgniarka - zaproponował alternatywną opcję i patrzył teraz wyczekująco na seba. natomiast tiiu usiadła obok niego o objęła w pasie, lekko łaskocząc w bok.
-hej, nie nie obrażaj się kochanie.

- nie, nie jestem kaleką - powiedział, oburzony i mierzył lekarza wzrokiem. miał ochotę wstac i mu przypierdolić, ale tak porządnie. mimo to, nie mógł z wiadomych powodów plus to, że tiiu go przytulała, a jej akurat nie chciał zrobić krzywdy - nienawidzę chuja - szepnął jej do ucha, ochrypłym głosem.

wzruszyła tylko ramionami i pocałowała go w skroń.
-wie co robi seb. widocznie jeszcze nie jesteś no wiesz... - nie chciała mówić 'wystarczająco silny', bo seb gotów byłby ją jeszcze za to pobić xd. spojrzała tylko przepraszająco na ordynatora i mruknęła, że spróbuje go przekonać i w razie czego jeszcze się do niego odezwie. pokiwał głową i wyszedł.

- tak, jasne, wie co robi. jezu, nie chcę tu być, ten szpital mnie przytłacza, jezu, kurwa mać - był naprawde wkurwiony, nawet nie miał ochoty na to, żeby ją przytulić, bo nienawidził ordynatora. uważał go w tym momencie za największego skurwiela, wręcz :d!

-uspokój się - prychnęła i aż wstała, bo w tym momencie seb zachowywał się jak dziecko i trochę ją to zirytowało - najprościej robić to na co się ma ochotę i mieć wszystko i wszystkich w dupie, tak? - spojrzała na niego poważnie dosyć, co samo w sobie mogło być przytłaczające odrobinę - w takim razie rób co chcesz. idź, zabij się kurwa cokolwiek - odwróciła się tyłem, żeby nie widział że płacze. khykhy. nawet dygotała, bo bądź co bądź ją zdenerwował swoją bezmyślnością o.

- aha, więc uważasz, że kiedy wszystko jest okej mam wszystkich w dupie, tak? - zapytał, najspokojniej w świecie, bo nauczył się panować nad sobą. poza tym wiedział, że tiiu znowu płacze i chyba jej za to troche nienawidził, przecież wszystko było dobrze, a on nienawidził, kiedy płakała.

-zastanów się czasem seb - prychnęła tylko i wyszła z sali, wymijając zdziwioną pielęgniarkę.
-pokłócił się pan z żoną? - zapytała tylko i wbiła mu igłę w dupę xd.

nic nie mówił, bo jesteśmy razem wkurwieni, więc mu noga dygała.

ta w gipsie czy w kapciu? xd

pewnie ta w gipsie.
daniela przywieźli, podłączyli pod masakryczna ilość rurek, zrobili mu trzy operacje, nastawili mu obie ręce, które miał teraz w gipsie, żebra oba też miał połamane i miednicę i nogi obie też, nie no, żart, ale był w każdym razie połamany w dużej ilości miejsc. i teraz załóżmy, że już leżał z nogą uniesioną tak ku górze, no wiesz, na tym takim czymś, marząc o tym, żeby umrzeć ;c.

haha omatko wyobrażasz to sobie? obie ręce i obie nogi? u nas w szkole był koleś z dwiema rękami w gipsie, co samo w sobie już zakrawało na komedię. krejzol taki z niego.
tak więc po zagrożeniu pielęgniarce jakoby miała popełnić harakiri w razie zakazu wejścia do daniela, zastraszona kobieta przyprowadziła ją tutaj właśnie, po drodze przekazując jakieś potrzebne instrukcje odnośnie tego, żeby daniela nie denerwować etc, bo jest po tych swoich trzech operacjach w stanie raczej opłakanym i niestabilnym, tak więc łatwo może mu się z byle jakiego powodu pogorszyć. słysząc to susanne na chwilę zwątpiła, bo co jeśli daniel umrze jeżeli tylko ją zobaczy? przygryzła jednak wargę i nieśmiało, obejmując się ramionami, weszła do środka uderzona falą szpitalnego zapachu tych wszystkich leków i innych spraw.
-daniel........................................................................... - jeszcze nie płakała.