parc monceau

Może być - podniosła się poprawiając szalik no i poszli.

/zacznij.

to nic, dzieci drogie, że mamy koniec grudnia i że zapewne jest zimno, chociaż nikt nie sprecyzował pogody na dzisiaj. idźmy tym torem, że dalej jest świątecznie i magicznie, itakdalej. no i tutaj właśnie zawędrowała coralie i usiadła na ławce, która nie była przysypana żadnym śniegiem i fajnie.

przyszedł tutaj bo ostatnio oglądał w telewizji jak bezdomny umiera z zimna na ulicy i chyba chciał sprawdzić po ilu minutach on umrze. ale okej. co z tego, że szedł ubrany w dwie jesienne kurtki i bluzę w romby od mamy. usiadł na ławce obok jakieś dziewczynki. i trzymał zapałki. prawie jak chłopiec z zapałkami. próbował zapalić papierosa, ale co zapalał zapałkę to mu gasła. głópek.

jej też się skojarzył z chłopcem z zapałkami, chociaż był zdecydowanie lepiej ubrany od tej bajkowej, ale to pewnie jakaś nowa, ulepszona wersja 2.0 albo coś w tym stylu. patrzyła z ukosa na tej jego poczynania z zapałkami no i dobra, trochę jej się chciało śmiać, ale z drugiej strony przecież to takie frustrujące, jak ci cały czas zapałka gaśnie, a ty, biedny, czujesz głód nikotynowy! no i obudziła się w niej empatyczna matkoteresowa natura, więc wyjęła mu bez słowa zapałki z rąk i hura, udało się, zapaliła dejwowego papierosa. a potem miło się uśmiechnęła i oddała mu zapałki. w końcu święta były, prawda? no, całkiem niedawno.

zmrużył lekko oczy przyglądając się jej. to chyba był cud! chociaż on w cuda nie wierzył. ale może powinien zacząć. pomyślał przez chwilę, że to może był znak od boga. on usiłuje od dwudziestu minut zapalić cholernego papierosa wykańczając przy tym trzy paczki zapałek, a tu nagle dziewczynka zapala mu od razu jego ukochanego i ostatniego papierosa. to musi coś znaczyć. bóg go karmi, bóg mu daje słońce, chodzimy po bożej ziemi, jak to mówiła dzisiaj babcia, która zaczepiała mnie dzisiaj w parku.-dzięki-wydukał przez zęby wyciągając nogi przed siebie. jezu, jak to miło jest zaciągnąć się papierosem.-musisz mnie tej sztuczki kiedyś nauczyć-uśmiechnął się do niej jak to tam dejwid potrafi.

a dejwid ładnie potrafi, xd
cóż, ona żyła w błogiej nieświadomości faktu, ze to oto boże dziecię próbowało zapalić tego papierosa od dwudziestu minut, może to i lepiej. w każdym razie coralie nie uznała tego za nic nadzwyczajnego, wzruszyła więc ramionami. o dziwo, ten dobry uczynek nie sprawił, że świat stał się bardziej kolorowy, nie zrobiło się cieplej, nie spłynęła też na nią żadna boska poświata, za to dalej trochę raziło ją słońce. może miała dzisiaj nadwrażliwe oczy?
- no nie wiem - stwierdziła z powątpiewaniem, chowając ręce do kieszeni skórzanej kurtki, o. - to tajemnica zawodowa.

teraz już miał pewność, że bóg go wzywa, ale jakoś nie potrafił wyobrazić sobie siebie w brązowej sukience i długim sznurku obwiązanym wokół bioder. nie to chyba nie dla niego. a raczej bardzo nie dla niego. przecież dejwid bez seksu nawet nie potrafił wytrzymać dwóch tygodni. już nie wspominając o życiu na samym przeterminowanym chlebie i zaglonowanej wodzie. nie nie nie. obejrzał się za siebie dwa razy, raz w lewo i raz w prawo sprawdzając czy nie ma nikogo za nim. chciał się upewnić czy przypadkiem dziewczynka nie przyszła ze swoim guru. bo przecież tajemnicę zawodową mają ludzie, którzy należą do sekty! i nawet przez chwilę się jej wystraszył. bo nigdy wcześniej nie miał styczności z takim środowiskiem. chociaż, może ona była biedną ofiarą przemocy seksty, albo czegoś tam innego i potrzebowała pomocy? kto wie.-a znasz jakieś inne sztuczki?-przyjrzał się jej jeszcze raz uważnie, może ona miała na czole przyklejoną kartkę z napisem 'pomóż mi' a on genialnie tego nie zauważył.

może to było napisane na jej czole atramentem sympatycznym i trzeba to spryskać wodą, zeby zobaczyć? kto wie. kot wie. hehe, zabawne. na dodatek z żaluzją do sekty, ale ze mnie mistrz.
trochę ją zdziwiło, że ten chłopiec z zapałkami, chociaż teraz to już właściwie z papierosem, tak się za siebie ogląda, może ma manię prześladowczą albo jakiś inny rodzaj paranoi? ostatecznie to paryż, po paryżu chodzą różni ludzie, w końcu to takie wolne miasto, może ci z psychiatryka też mają święta?
- tak, umiem znikać i chodzę po wodzie jak nikt nie patrzy. no i to ja jestem prawdziwym harrym potterem, to wszystko to moja historia, tylko ta angielska pisarka zmieniła dane osobowe - wyjaśniła nieoświeconemu davidowi z poważną miną, miała nadzieję, że w swojej ciemnocie wiedział chociaż o ustawie o ochronie danych osobowych, ale kto wie, może już się pogubił w tym wszystkim. no i była zła na siebie, że zostawiła w domu rękawiczki, no ale ciocia mówiła, ze skleroza nie boli.

zaśmiał się pod nosem, wczoraj akurat oglądał program w telewizji gdzie miły, łysy pan opowiadał o wynalazkach japończyków i na miejscu drugim bądź trzecim lub pierwszym była peleryna dzięki której mali japońscy studenci stawali się niewidzialni. i to właśnie go rozbawiło bo przecież dziewczynka z zapałką nie wyglądała jak japończyk. bez obrazy dla ras. okej. a co do tej wody nie był pewny, bo słyszał bodajże w radiu po godzinie dwudziestej trzeciej kiedy akurat nadają różne erotyczne transmisje na radiu chrześcijańskim, że niejaki jezus chodził po wodzie. w to to by mógł jeszcze jakoś uwierzyć. ale zatrzymał się na harym poterze, a raczej na tym czy dziewczynka z zapałkami nie jest transwescytą albo pedofilem.-a słyszałaś o tym, że hary poter umarł dwa lata temu?-zmarszczył czoło przydeptując papierosa-w gazecie było zdjęcie jego grobu-pokiwał głową, a raczej nad swoją głupotą, bo przeciez każdy wie, że harry mieszka sobie szczęśliwie ze swoją rodziną i dziećmi w londą.

okej, nie wytrzymałą i zaśmiała się. zaczęła się nawet zastanawiać, czy ten papieros to na pewno papieros, a nie skręt, który został umiejętnie zrobiony tak, żeby na skręta wcale nie wyglądał, tylko na papierosa właśnie.
- to plotki mające na celu ochronę jego życia. nie bardzo wiem przed kim, no ale mniejsza - powiedziała, patrzac w niebo. może szukała tam odpowiedzi? nie znalazła w każdym razie. -słyszałam tylko, że dumbledore był gejem - stwierdziła. - no a niektórzy twierdzą, że nawet pedofilem - dodała konspiracyjnym szeptem, trochę nachylając się do dejwida. no wiesz, pełna konspiracja, mi wcale nie rozsiewamy plotek, chociaż niektóre z tych pogłosem zostały potwierdzone przez panią rowling, którą z tego miejsca serdecznie pozdrawiamy.

poczuł się znowu jak u mamy, która kiedyś przed zaśnięciem czytała mu bajki żeby spokojnie zasnął.-mnie się wydaje, że dambeldor był ojcem harego a pani rowling jego matką-oparł ciężką głowę o ostatni szczebel ławki. może głowa była taka ciężka z nadmiaru wiedzy? możliwe. aczkolwiek nie potwierdzone przez specjalistów.-niech zgadnę. wielka fanka i znawczyni harego potera?-przechylił lekko głowę spoglądając w jej stronę. w sumie to cenił ludzi, którzy czytali. bo od czytania jeszcze nikt nie zrobil sie głupi.nie?

coralie znowu się zaśmiała. ale z siebie w sumie, bo faktycznie jeszcze chwila i wyjdzie na jakąś potterofilkę.
- pudło - odpowiedziała krótko. bo wbrew pozorom wcale nie była jedną z tych małych dziewczynek napalonych na gołą klatę daniela, swoją drogą, widziała już fajniejsze klatki. albo tych, które zostawiają listy pożegnalne i rzucają się z dziesiątego piętra wieżowca, bo wierzą, że obudzą się w hogwarcie. o nie, nie nie. - ale trochę głupio nie mieć o tym pojęcia - racja. nie można być ignorantem, bo to jest passe i zue i brzydkie, tak myślę. - to jak z władcą pierścieni albo włatcami móch.
ok, c ma chyba jakąś rodzinę w polsce. to jej młodszy kuzyn jest odpowiedzialny za jej rozległą wiedzę na te tematy. cóż, rodziny się przecież nie wybiera.

-tak tak-gwałtownie wyprostował się na ławce ocierając ręce o siebie.-teraz trzeba znać się na wszystkim-nawet na kopulacji gołębi. ale tego już nie powiedział. jeszcze dziewczynka z zapałkami uznałaby go za jakiegoś zoofila, czy coś w tym stylu.-a tak w ogóle to dejwid-podał jej zamarzniętą na wpół rękę. nawet w takiej chwili nie zapomniał o swoich manierach, których nauczyła go babcia, która zresztą wyskoczyła kilka lat temu przez okno na oczach jego ukochanych rybek, które do dzisiaj mają traumę.

biedne rybki!;c pewnie od tamtej pory nie mówią.
zimne, ale całkiem fajne ręce, tak właśnie stwierdziła coralie, ściskając lekko jego wyciągniętą dłoń. ją też ktoś kiedyś nauczył dobrych manier, ale w jej przypadku nie skończyło się to wszystko aż tak tragicznie. - coralie - o podaniu swojego imienia też nie zapomniała. w ogóle doszła do bardzo odkrywczego wniosku, że jej empatia nadeszła chyba w odpowiedniej chwili i to pewnie znak od boga, bo cały david był bardzo fajny. i przyszło mi do głowy, że właśnie przeszedł ją dreszcz, ale to z zimna, miejmy nadzieję, że david sobie tego nie przypisze, no ale cóż, ostatecznie to facet więc wszystko możliwe, c jakoś będzie musiała z tym żyć.

uśmiechnął się lekko kącikiem ust. miał już nową znajomą, a w paryżu tak naprawdę miał ich nie wiele. a dobrze jest znać dużo ludzi w razie jakiegoś napadu, pożaru czy może gwałtu w lasku bulońskim.-będę już leciał-obrócił się w prawą stronę powoli już wstając. a raczej już wstał no. i nawet dał jej swój numer telefonu na wszelki wypadek gdyby przeczytał w internecie o jakimś zlocie fanów harego albo po prostu o debacie.-do zobaczenia-jeszcze raz uścisnął jej dłoń i poszedł do swoich rybek, które nie mówiły.

no i ona też poszła, bo zimno się zrobiło. co prawda nie do rybek, ale do dostojewskiego może.

Siedziała na jakiejś ławce paląc slima. Przyglądała się ludziom i obracała w ręku zapaliniczkę.

Stała nad wodą i patrzyła na lekko falujące odbicie w wodzie

przyszedł tutaj i usiadł na jakiejś ławce nawet

Tak się złożyło, że marco nie uszedł jej uwadze, więc uśmiechnęła się do niego sympatycznie

popatrzył na nią i nawet się duśmiechnął, bo nawet mu się spodobała. uznał, że wygląda lepiej niż vannesa czy jak jej tam było, bo ona to była dziwna.

Podeszła do niego i zapytała - Można usiąść? - no bo chyba nie zajmował sobą całej ławki

popatrzył na nią i skinął głową - jestem marco. -przyjrzał się jej uważnie - jesteś stąd?

- A ja jestem Rosa. Przyjechałam z wenecji. - pomyślała, że pewnie poznał po jej obcym akcencie, że nie jest tutejsza i usiadła na ławce obok niego

-tak myślałem, że nie jesteś stad. nie wyglądasz jak francuzka-uśmiechnął się-ja jestem jakby stąd. pół francuz, pół włoch

- może powinnam się bardziej wtapiać w tłum - roześmiała się - jestem tu już od września, ale czasem nadal gubię się w mieście

-ja wróciłem tutaj niedawno, przez ostatnie trzy lata byłem we włoszech w rzymie-uśmiechnął się-ale czasem też nie wiem gdzie jestem, wiec sie nie przejmuj

- to dobrze, że nie tylko ja bywam zagubiona. wenecja jest jednak mniejsza od paryża - powiedziała z uśmiechem - a ty wolisz rzym czy paryż? - zapytała

-paryż, mam lepsze wspomnienia-popatrzył na swoe buty-i ojciec tutaj mieszka, ja po prostu wolę paryż z wielu względów i nie umiałbym ci ich wszystkich wymienić

- jasne, rozumiem. a ja też wolę paryż, z wenecji mam głównie złe wspomnienia.

-tak, no wlaśnie-podrapał się po głowie-masz jakieś rodzeństwo?-on zawze był banalny i będzie banalny

- nie mam. to znaczy, chyba nie mam. nie wiem. wychowałam się w sierocińcu, nikt nic nie wiedział o mojej rodzinie - wyjaśniła, trochę jej było głupio

jemu też się zrobiło głupio-przepraszam, gdybym wiedział nie zapytał-zaczął stukać czubkami palców w ławek-naprawde mi przykro - spuścił głowę

- nie szkodzi. naprawdę, nie ma problemu - uśmiechnęła się pocieszająco - teraz już mam do tego dystans. to normalne, że chciałeś wiedzieć

-skoro nie ma problemu to dobrze. - uśmiechnął się do niej też-najlepiej zapomnijmy o tym pytaniu i ty zadaj jakieś mi

- jesteś w paryżu na stałe czy na jakiś czas? opowiedz mi coś o sobie - zaproponowała, uśmiechając się

-zależy jak sie wszystko ułoży. ojciec mieszka tutaj w paryżu, a moja mama w rzymie. ostatnio byłem u niej, ale wcale nie miałem zamiaru tam być, aż tak długo. wolę mieszkać tutaj. zawsze gdy tam jeżdże moje wizyty się przeciągają.-popatrzył na swoje buty znowu "ostatnio zrobiły się brudne" pomyślał-mam brata i siostre. ja jestem najstarszy. siostra mieszka na stałe w rzymie i tam sie uczy. brat mieszka gdzieś we francji i studiuje, a ja skończyłem studia wcześniej ze względu na to, że byłem genialnym dzieckiem, ale jakoś specjanie się z tego nie cieszę-wciąż patrzył na swoje buty "trzeba będzie wysłać życzenia urodzinowe mojemu bratu"

- no, dużo informacji. ja jak na razie jestem w paryżu na dłużej. - wyjęła z kieszeni karteczkę i długopis i zapisała swój numer komórki - niestety, muszę już iść. tu masz mój numer telefonu - podała mu karteczkę i wstała z ławki, no bo już musiała iść (ja też)

Przechodziła tędy zapatrzona w ajpoda.

-odezwe sie później-uśmeichnął się-cześć -powiedział jej

wstał z ławki i sobie poszedł

siedział nad wodą, palił skręta i myślał że jest z tego powodu fajny. był.

paige natomiast, jak co wieczór, wracała tędy z treningu. i wcale nie śmierdziała, bo wzięła prysznic i tak dalej. nuciła sobie w myślach rytm 'i hate this part' pcd, którego słuchała z ajpo, kiedy dostrzegła rudą czuprynę w świetle latarni ulicznej. wyjęła słuchawki z uszu i stanęła nad parkerem.
- cześć - rzuciła, poprawiając torebkę na ramieniu.

-cześć - odrzucił xd, patrząc na nią do góry nogami. junął, w odchylił głowę do tyłu i te sprawy - co tu robisz, mała? - zapytał, bo naprawdę był tego ciekaw. on palił skręta i bratał się z naturą, a ona..? bo widzisz, parker w przeciwieństwie do niektórych, nie będę pokazywać palcem, nie śledził ludzi.

<3
paige natomiast, nie ruszyła się z miejsca, nie jestem pewna czy czymkolwiek ruszyła. okej, przymknęła chyba powieki, na pięć sekund, bo tak.
- wracam do domu - wyjaśniła, pokrótce - a ty? - może czekał na swoją dziewczynę/żonę/kochanę/matkę (matki, żony i kochanki........).

też o tym pomyślałam. wydaje mi się jednak, że czekał na wspólnej na pierwszą m jak miłość
-hmmm, ja? - wymruczał, mrużąc oczy i zaciągając się wesoło chociaż ten epitet nijak nie pasuje. w postach parkera jednak wszystko się może zdarzyć gdy głowa pełna marzeń, bla bla - bratam się z przyrodą i moim skrętem - zamachał nim przed kroczem paige, bo siedział a ona stała.

zmarszczyła lekko nos, zastanawiając się co ma powiedzieć, bo nigdy nie była dobra w komunikacji z najaranymi facetami. nienawidziła kiedy marcus to robił.
- a wybierasz się do domu, czy nie? bo moglibyśmy wrócić razem, niespecjalnie chce mi się tutaj stać, jest cholernie zimno - jej wiecznie jest zimno, mi też, tak to jest jak się wychodzi w baletkach. znaczy ja miałam dziś baletki, ona pantofle, na niewysokiem obcasie.

-wymyślasz, dżunia - pokiwał głową, wstając - jest wyjątkowo ciepły wieczór - sam miał na sobie jedynie granatowe polo hilfigera, pozdro bercik <3 i spadające z pupki levisy. co do butów, obstawiam jakieś zajebiście zajebiste dunki. bo każdy je kocha, a ja najbardziej - ale mogę cię odprowadzić. jak, hmm, dasz mi się pocałować.

- mógłbyś do mnie mówić normalnie? - zapytała, unosząc prawą brew do góry - paige. mam na imię paige - tak sobie myślę, że ona jest cholernie problematyczna, ale ja chyba też - więc możesz mnie odprowadzić - dodała po chwili, wracając na ścieżkę. znalazła w torebce komórkę, bo od wczoraj ojciec nie odpowiadał na jej wiadomość na poczcie, ani nie odbierał telefonów i chyba powoli zaczynało ją to wkurwiać.

był zbyt zajęty zaśmiecaniem akt jeremiaha.
parker wzruszył ramionami, bo nie widział niczego złego w nazywaniu paige dżunią. czasami bywała taka.. dziwna. miał wrażenie jakby zadawał się ze swoją sześćdziesięcioletnią ciotką, starą panną. roześmiał się na samą myśl, że jego ciotka mogłaby nosić seksowną bieliznę. nie wiem skąd skojarzenie.
-dzięki za pozwolenie