parc monceau

paige wybrała numer ojca z kontaktów, by mruknąć coś o tym, ze musi go na chwilę przeprosić i oddaliła się o kilka kroków. ojciec odebrał. ale to chyba jeszcze gorzej dla niego. z drżącą, dolną wargą wróciła do parkera i chwilę stała nie robiąc nic konkretnego, dopiero potem zdjęła torebkę z ramienia i rzuciła nią o ziemię.
- nienawidzę go. nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę - warknęła, czując potrzebę wyżycia się na torebce albo czymkolwiek - jak oni wszystko potrafią spieprzyć, wszystko.

-so jest? - zapytał, patrząc na nią kompletnie zdezorientowany, czuł się tak jakby ktoś zapakował go do pudełka i wysłał na madagaskar, po czym zostawił na lądzie i kazał wrócić do francji. podrapał się w kark, bo ta wizja wydała mu się śmieszna i w zasadzie ciekawa. będzie musiał zwiedzić madagaskar!

madagaskar jest czaderski. paige przez chwilę stała jak kołek trochę, mają problem z oddychaniem, a po chwili opadła na ławkę, ruszając energicznie stopą. czuła, że jeśli zaraz czegoś nie rozwali to chyba eksploduje. czuła powoli napływające łzy do oczu, ale to były łzy złości ewentualnie wkurwienia.
- w sobotę miałam jechac na turniej do nowego jorku, jak co roku. jednak pierwszy raz od czternastu lat, nie pojadę, bo człowiek, który uważa się za mojego ojca musiał wszystko spierdolić, mówiąc, ze jak to cholernie mu jest przykro, ale wybierają się z jego dziewczyną i jej dzieckiem na wakacje, oghhh - prychnęła wściekła na cały świat.

-bywa. okazuje się, że cały świat nie kręci się wokół paige - zawołał parker, nawet stosunkowo głośno, kręcąc się teraz wokół własnej osi i stawu, do którego zaraz na pewno wpadnie. tak sobie myślę. i od razu za niego przepraszam, ale ja też robię się wyjątkowo szczera i rezolutna po trawie, tak więc solidaryzuję się z parkerem, wiem co czuje.

dzisiaj józek przyszedł na testy zajebany i opowiadał mi jak to fajnie miał ze swoją ex, bo ta nie daje mu włożyć ręki w majtki. no nieważne. paige chyba jeszcze bardziej się wkurwiła i na dobre zaczęła płakać. nie wstawała jednak.
- nie rozumiesz tego?! tam będą wszystkie moje koleżanki i ich rodzice! co roku tam ze mną jeździł, potem chodziliśmy na obiad, a wieczorem na łyżwy! dobrze wie jak cholernie to dla mnie ważne, że chciałabym spędzić z nim chociaż trochę czasu, żeby mi poświęcił chociaż trochę swojej uwagi - ukryła twarz w dłoniach. parker jej nie rozumiał. a to niedobrze. było jej tak w chuj źle, a ja ją doskonale rozumiem, bo też przez to przechodziłam i chyba zaraz nawet się rozpłacze też.

parker kompletnie jej nie rozumiał, to fakt i szczerze powiedziawszy nie chciał rozumieć. miała jakieś swoje małe problemiki, przynajmniej jej się nie nudziło. zatrzymał się teraz, śmiejąc z tego iż kręci mu się w głowie. pozdrawiamy parkera i przesyłamy mu paczkę kondomów ufundowanych przez fundację tvn nie jesteś sam.
-ogarnij się paige.

- nie, kurwa parker, to ty się ogarnij - otarła szybko łzy rękawem swojego płaszczyka i podniosła, by stanąć teraz przed nim - potrzebuję cię, właśnie teraz, ale jak widać kompletnie masz mnie w dupie, cudownie - mruknęła tylko i odwróciła się do parkera tyłem, by ukucnąć i zacząć, nie wiem dlaczego napisałam zacznąć, zbierać wszystko co wypadło z jej torebki, podczas gdy ta wylądowała na chodniku. cała drżała ze zdenerwowania. nie chciała znać ojca. parkera również. i abigail. i całej reszty. marcus przynajmniej udawał, ze obchodzą go jej problemy.

-heeeej mała nie dramatyzuj - zawołał, mając ochotę usiąść na niej okrakiem. chwilę się zastanowił po czym to zrobił, zacieszając teraz jak małe dziecko, którym w tym momencie się czuł. był bazem astralem!

- parker, zejdź, chcę do domu - mruknęła średnio entuzjastycznie. nie miała już na nic siły, czuła się oszukana, wypluta, niekochana, odpychana i tak dalej. marzyła o swojej różowej kołderce. chciala zasnąć i już się nie obudzić, tak to bardzo emo z jej strony, ale taka byla prawda, czuła się paskudnie.

-a może na koniec świata i jeszcze dalej? - zaproponował nieśmiało, złażąc jej z pleców i stając obok z rękami skrzyżowanymi na piersi. gmerał teraz po kieszeniach w poszukiwaniu kolejnego skręta, najlepiej dwóch. paige zdecydowanie potrzebowała czegoś na rozluźnienie.

póki co, nie odpowiadała nic, tylko zabrała się za dalsze wrzucanie rzeczy do torebki. tampony, komórka, ajpod, klucze, błyszczyk, zeszyt... kiedy udalo jej się wszystko pozbierać, spojrzała na parkera.
- idziesz? - zapytała, prawie szeptem, nie chciało jej się nawet rozmawiać. nienawidziła go z całego serca, za to, jakim jest dupkiem, ale zdawała sobie sprawę, że jeśli go tutaj zostawi, to cholera go wie, może się utopi, cokolwiek, znała niektóre zachowania po trawce.

-idziemy, no tak - zgodził się z nią, bo był bardzo ugodowy i ogólnie seksy. zapalił skręta i podał paige z miłym uśmiechem na twarzy. bastien ma piegi? - ciągnij paige. dobrze ci zrobi - odezwał się tonem sprzedawcy pralek, który udaje że zna się na rzeczy. z tymże parker nie udawał, bo dobrze wiedział co robi i dlaczego. chciał jej pomóc na swój zakręcony sposób.

- nie chcę - odpowiedziała spokojnie, bo już się wyżyła, więc teraz była spokojna. jasne, ze nie chciała, nigdy nie uznawała fajek i narkotyków. postanowiła poważnie porozmawiać z ojcem, ale musiała pojechać w takim wypadku do londynu. tymczasem jednak wzięła parkera pod ramię, na którym zaraz opadła policzek, nic już więcej nie mówiąc.

-hm, no dobra. chciałem dobrze, no wiesz w razie wątpliwości - poinformował ją, nieznacznie czochrając jej włosy. chyba się uspokoiła na co odetchnął z ulgą, ale nie jakoś ostentacyjnie tylko ukradkiem, głupi nie był i wolał nie mieć jej paznokci wbitych w tyłek.

- mhm, tak myślę - zabrała mu skręta i wrzuciwszy do stawu, pociągnęła do domu, gdzie zacznę.

Spacerowała po parku, było już późno, robiło się chłodno, ale fascynacja nowym miejscem sprawiała, że nie chciała jeszcze wracać do domu...

ryan, w swoim bardzo seksy, błękitnym polo hilfigera, spacerował przez monceau, myślę, że nawet zupełnie bezcelowo. oczywiście był ujarany, ale jak już wszyscy wiemy, w jego przypadku to nic nadzwyczajnego. chyba nawet trawka przestawała na niego działać, chciał czegoś więcej, jutro na pewno się zorientuje. tymczasem jednak, wbił kieszenie do tylnych kieszeni swoich rurek i no cóż, szedł!

Brooke była tak zafascynowana pięknymi widokami, że rozglądając się dookoła siebie, nie zauwazyła nadchodzącego z naprzeciwka chłopaka, a że niosła w ręce kawę i jak to pech chciał, weszła na niego, oblewając jego piękną, sexi i w dodatku błękitną polo..
Stanęła, wykrzywiła minę... Wydukała zaledwie...

- prze...eee...praszam...

miał też kurtkę, pragnę zaznaczyć, ale myślę, że rozpiętą, nawet nie zwracał na ten szczegół uwagi. zaśmiał się pod nosem, czując ciepłą ciecz na klatce piersiowej. zmierzwił włosy, wolną ręką, ostatnio często to robił.
- nic nie szkodzi - odpowiedział zgodnie z prawdą i zabrał pusty kubeczek brooke, wrzucając go następnie do kosza na śmieci - ryan - rzucił, wsuwając dla odmiany dłonie do przednich kieszeni i przyglądając dziewczynie. uważał, że jest ładna, choć dla mnie sophia bush jest brzydka, jo.

Spojrzała na niego, znała się na modzie, wiedziała, że takie polo nie kosztuje mało... Jednak reakcja chłopaka była nadzwyczaj spokojna, co ją zdziwiło.

- Brooke - odpowiedziała. - eee.. ja naprawdę nie chciałam, po prostu jestem tutaj pierwszy raz i jestem zafascynowana nowym miejscem... mogę Ci jakoś to wynagrodzić? - spojrzała na jego koszulkę, całą ubrudzoną kawą i fusami. ble.

kawa z fusami, fuj. ryan jednak nie miał nic przeciwko kawie z fusami, ubrudzonej koszulce i samej w sobie brooke również. nieustannie się uśmiechał, chwiejąc trochę na stopach numer czterdzieści trzy.
- hm, możesz dać zaprosić się na drinka. pokaże ci...inną stronę tego miasta - puścił do brooke oczko i wyjął ręce z kieszeni, w porę zauważył, że tak nie wypada, więc brawo dla niego.

Owszem, brawa dla niego.

- chcesz mi pokazać co to znaczy imprezować po francusku? - odpowiedziała.

tym razem ograniczył uśmiech do jednego kącika i nachylił się do brooke, by delikatnie odgarnąć kosmyk jej włosów z czoła i wyszeptać:
- mniej więcej. więc? - podniósł się po pozycji pionowej, wzdychając i przyglądając uważnie brooke.

Odsunęła się od niego delikatnie, "pachniało" od niego trawą, poznawała ten zapach, bo przecież nie zawsze bywała grzeczną dziewczynką.

- a więc pokaż mi tę gorszą stronę tutejszego życia - powiedziała.

ale poszedł, bo coś tam.

Zdziwła się, bo Rayan odszedł i tyle, bez słowa no. Wywróciła oczami i stwierdziła, że tutejsi ludzie są, nieco inni? Co nie znaczyło, że gorsi. Siupnęła sobie na ławce, ot co, siedziała i siedziała...

tak więc achille ruszył tyłek z domu, coby zażyć nieco świeżego powietrza. i rzeczywiście zarzył, szczególnie jak wypierdzielił się przed nogami brooke, klnąc pod nosem na jakiś korzeń i otrzepując płaszcz, wstał. - jezu!

Zaśmiała się.

- ten cholerny korzeń wprawdzie nim nie jest, nazywa sie Brooke i cholera mnie tez to zabolało! - powiedziała.

/sroy ze tak dlugo, zmulilo mi kompa =d

-to wybacz, ja pierdziele, ostatnio caly czas musze sie o cos przewracac - wytarl dlon o brzeg plaszcza, bo musial przeciez podac ja brooke i podal rzeczywiscie - achille. czuje sie jak szmata.

- Brooke, czuje się jakbym była nie widzialna, bo albo ktoś na mnie wpada, albo ktoś wpada na mnie - uśmiechnęła się.
Swoją drogą, nic się nie stało - dodała.

-moze masz jakies problemy z wlasna materialnoscia. masz czasem uczucie, jakbys nie miala nog? glowy? rak? - wyszczerzyl sie i usiadl obok. - juz sie przedstawialas.

- no tak.. stara jestem, to i pamięć nie ta co kiedyś - stwierdziła z uśmiechem.
oparła się o ławkę, pomyślała chwilę i powiedziała - raczej częściej czuje, jakbym nie miała serca.

-oo! - zainteresowal sie, spogladajac na nia z rosnacym zaciekawieniem. zamrugal i zapytal, zupelnie powaznie - jakies nieudane kardiologiczne zabiegi?

- taaa.. - zamruczała. - na otwartym sercu, w dodatku sama musiałam pozszywać rany - odpowiedziała. - jak widać słabo mi to wyszło - uśmiechnęła się.

posiedzieli jeszcze trochę w parku, porozmawiali, po czym Brooke udała się do domu.

dean siedział na ławeczce i lustrował wszystkich przechodniów wzrokiem. szukał inspiracji do piosenki. okej, szukanie trwało już od dobrych kilku miesięcy, pewnie powinien pomyśleć o studiach, czy coś w tym rodzaju. czekał na fantine w każdym razie, a z tej okazji był uśmiechnięty do ekranu swojej nokii. i grał w snejka.

biedny dean bez weny. moge mu napisac piosenke. fantine przyszla, a w zasadzie przyjechala taksowka, tak jak pisala i po krotkiej-dlugiej chwili znalazla dean, usmiechnela sie wiec szeroko zarowno do wszystkich przechodniow jak i do samej siebie i usiadla obok, bez zbednego czekania az on wstanie i ucaluje jej dlon czy cos w tym stylu. zawsze szla z duchem czasu i w ogole, tradycji mowimy nie. - dean, czesc.

przyszedł i zabił fantine...........................................................................................dzisiaj jestem emo i was nienawidzę.

dean chyba nawet jakoś specjalnie kulturalny nie był. to znaczy przepuszczał w drzwiach kobiety i odsuwał im krzesełka, ale bez przesady. teraz za to, nosem odsunął kilka kosmyków fantine (miał zimny nosek :c) i pocalował jej gładki, jak pupa niemowlęcia i jeszcze trochę, policzek.
- cześć, uczysz się niemieckiego? - on zawsze wolał hiszpanski. to znaczy generalnie nie lubił się uczyć, ale skoro już miałby wybierać. wcisnął dłonie do przednich kieszeni, spoglądając teraz na profil fantine.

-muszę, w sensie że rodzice. jak się masz? - zapytała wcale nie po niemiecku, chociaż miała teraz natłok niemieckich słówek w główce. pomyślała nawet, że ma ochotę na małe viele kusse, xd, ale wolała na razie się nie wychylać, uśmiechała się tylko nadal.

dean przy tym stwierdził, że fantine ma miły uśmiech, jak i wszystko inne, ale to nie znaczyło, że już się zakochal. podrapał za to skroń, swoją spoglądając dyskretnie w jej biust, też.
- no tak, przypomniałaś mi nawet, że mama ma do mnie 'ważną sprawę' - zmarszczył na trochę czoło, zastanawiając sie przy tym, jaki znów matka wymyśliła mu kierunek, ale po chwili wrócił na ziemię, a dokładniej to na ławkę, obok fantine - a ja, no cóz, w porządku. niedawno wstałem, nawet trochę posprzątałem i pomyślałem, że może masz ochotę się spotkać. a co u ciebie? poza niemieckiem...?

sori ze tak dugo. wzruszylka ramionami, bo w zasadzie to chyba nic szczegolnego. - marzne strasznie ostatnio, nienawidze zimy. - zwierzyla mu sie i zalozyla noge na noge. odgarnela tez wlosy za ucho. - boze, jak dobrze, ze moja matka niezbyt sie interesuje moim zyciem.

- a czym się zajmuje? - zaciekawił się, obejmując fantine ramieniem, tym samym mógł rozkoszować się zapachem jej milego szamponu - też nie lubię. zimy. chociaż lato, takie gorące, też jest męczące. najlepsza pora roku to wiosna. mam na wiosnę urodziny - właśnie to wymyśliłam, zobaczymy ile w tym prawdy jeśli chodzi o to co wymyślilam w profilu.

-nie mam pojecia, pracuje w jakims smiesznym wydawnictwie. - zmarszczyla czolo, ja mam zmarszczki juz prawie na czole i w kacikach oczu od smiania sie. - co ty, ja tam wole lato mimo wszystko. kiedy dokladnie? zloze ci zyczenia. ewentualnie zasponsoruje ci te, no, tancerki.

- drugiego kwietnia, a ty? wiosna jest najfajniejsza, bo najfajniejsi ludzie rodzą się na wiosnę - wyszczerzył zęby w uśmiechu i pogłaskał fantine kciukiem po przeciwnym ramionku, a potem już nawet całą ręką - tez chciałabyś coś robić związanego z wydawnictwem? ah, nie, mowilas, że jeszcze nie wiesz, no tak - pewnie ma sklerozę jak brooke. w ogóle brooke kojarzy mi się z tą z mody na sukces.

dobra, więc przyszła, bo z lasku deana, to się nie powinno nazywać lasek buloński, tylko deana, wygonił ją sam dean swym wilczym wzrokiem. tak więc spacerzyła aż miło.

tristan spacerował również z masochistą na smyczy, a właściwie łańcuchu, bo był to pies rasy doberman, w których to jestem zakochana. popijał również heinekena z puszeczki, nie bardzo zwracając uwagę na to co jego pupil robi, dopóki nie zerwał się i nie ruszył w stronę charlot.
-ej, cwelu wracaj! masochista, do kurwy nędzy! - zawołał za nim, machając ręką bo nie chciało mu się biegać. za dużo palił.

tymczasem szarlot nigdy nie miała w ustach ani alkoholu, ani papierosów, ani żadnych penisków, nic z tych rzeczy, moi drodzy. wyobraźmy sobie teraz, że masochista zaskoczył szarlot od tyłu, wywracając ją niefajnie na brzuch i ugryzł ją w tyłek. aua. wrzasnęła biedna, bo co miała zrobić? ;c

tristan podbiegł do niej truchcikiem z początku lekko zestresowany, jedak kiedy zorientował się że jego mały piesek (aha) siedzi na cnotce z wczorajszego wieczoru jedynie parsknął śmiechem, stojąc nad nią z założonymi rękami. a nie, miał puszkę piwa, więc stał z ręką w kieszeni i co jakiś czas sączył piwo.
-masochista, złaź z niej, nie pobawicie się. to cnotka - gwizdnął na psa, który posłusznie z niej zszedł, siadając teraz obok nogi tristana.

parsknęła nerwowym śmiechem, cała roztrzęsiona, no bo sory, jakby jakiś pies rzucił sie na mnie i ugryzłby w tyłek, to też byłabym roztrzęsiona, to rzecz naturalna.
- spadaj - wykrztusiła przez ściśnięte ze strachu gardło, nadal leżąc na ziemi. przymknęła oczy.