parc monceau

- schowaj to, idziemy - wydukał, prawieże szeptem wstając. spojrzał jeszcze za siebie, mrużąc powieki w morderczym, ciemnym spojrzeniu posłanym w stronę jakiegoś, bliżej mi nieznanego faceta w czaarnym płaszczu armaniego, który nadchodził w ich stronę, by za chwilę spleść palce tiiu ze swoimi i pociągnąć ją w drugą stronę. gdyby był tu sam, z pewnością zakończyłoby się to 'rozmową' z tym facetem, a raczej czymś co przypominałoby rozmowę, jeśli wziąc pod uwagę, że w kurtce miał też swój pizdoled, nie na wodę :c, ale teraz nie mógł sobie na to pozwolić, kiedy była z nim tiiu - nie oglądaj się za siebie - jasne, bo ten ktoś mógłby zapamiętać jej twarz, i co wtedy.

to mi się skojarzyło z przypowieścią o żonie lota. może przez dwa t. miała się za siebie nie oglądać, bo zamieni się w chyba sól, rajt? w każdym razie tiiu od dziecka była ciekawska, toteż nie pytając się o co chodzi, bez wahania spojrzała na faceta, który notabene niemalże deptał im po piętach. pomimo panującego mroku, miał ciemne okulary (odpuszczę sobie melonik xd).
-seb, kim on jest? - szepnęła, ciągle jak głupia patrząc na faceta, przynajmniej kątem oka. no wiesz, mówiąc patrzyła na sebka, hihi. zaraz zza krzaka wyskoczy komisarz reks! i zacznie szczekać po niemiecku.

- bądź cicho i chociaż raz mnie posłuchaj - odpowiedział, trochę chyba wkurwiony na to, że tiiu się obejrzała, choć prosił, by tego nie robiła. złapał ją teraz za nadgarstek, miarowo przyśpieszając kroku. usłyszał kroki zaraz za ich plecami, więc miarowo przyśpieszał kroku, by teraz biec & nadal trzymać tiiu.

-ale o co do cholery chodzi? - wyrwała się i zatrzymała, patrząc z wyrzutem na seba. nie lubiła nie wiedzieć co jest grane, bo czuła się wtedy zepchnięta na drugi tor, to po pierwsze. po drugie, nie miała jak panować nad sytuacją. rozumiesz więc, że trochę się zirytowała tajemniczością seba, zupełnie nie rozumiejąc strachu w jego oczach - powiesz mi? - nalegała, tupiąc nogą. hihi, wpędzi ich kiedyś oboje do grobu zobaczysz.

- ja pierdole - stanął również, widząc jak facet w płaszczu od armaniego znów się do nich zbliża. zaklął jeszcze z milion razy, by, och nic na to nie poradzę, złapać ją w talii i teraz z tiiu na rękach biec dalej. nie mógł też nic na to poradzić, więc puścił ją dopiero, kiedy miał pewność, że on ich nie znajdzie. czyli w jakimś niemiłym miejscu, gdzie stało tysiąc śmietników, a jedynym oświetleniem były oczy burego kota.

-jezu, seb - rozejrzała się i zmarszczyła nos. czuła się jak postać z jakiegoś idiotycznego thrillera i tylko czekała aż z któregoś ze śmietników wylezie facet w garniturze przypominający agenta smitha z matrixa i zacznie strzelać do sebastję. potrząsnęła głową, odpychając od siebie te makabryczne sceny dozwolone od lat osiemnastu. była taka piosenka. z tym dozwolone.. no już koniec moich cudownych dygresji - o co tutaj do kurwy nędzy chodzi? - zapytała po raz kolejny, kurczowo do niego przytulona, bo zaczęła się bać. ale nie faceta w płaszczu od armaniego, tylko okolicy do której ją przyciągnął + swojej wybujałej wyobraźni. przecież gdyby coś im się stało nikt ich tu nie znajdzie.

przecież własnie zadbał o to żeby nic im się nie stało. mimo swojego maks wkurwienia, które przez nią plus faceta w czarnym garniturze od armianiego osiągnął, musiał się zdobyć na to by ją przytulić mocno do swojego torsu, bo wyczuł jak........drżała? nie wiedział, czy to ze strachu, czy z zimna, ale czymś musiało być to spowodowane, a to on tutaj był facetem, tą silniejszą i bardziej odporną stroną ich związku. przez chwilę w milczeniu głaskał ją po plecach, rozmyślając skąd dymitr (to przez tę anastazję, mówię ci) lodernikov wziął się tutaj w paryżu. och, to jasne, że szukał właśnie jego, by w końcu osiągnąć tiumf i go zabić. tiiu mogła być tylko dodatkiem, który przyniósłby dymitrowi większe zadowolenie.
- tiiu, w takich sytuacjach powinnaś słuchać czego mówię, bo wiem co robię - jasne, głównie dlatego teraz tu stali przytuleni, inaczej pewnie by leżeli gdzieś tam w parku, M A R T W I - dymitr to stara historia, nie spodziewałem się go w paryżu, trzeba być bardziej uważnym. ale nie martw się, załatwię to jak najszybciej.

-jezu - wymamrotała tylko prosto w kieszonkę na jego koszuli od hilfigera, bo kocham go wiernie i dozgonnie. tiiu zastanawiała się czy ów dymitr nie ma w rosji swojej anastazji, która złagodziłaby jego krewki temperament, xd - czego ten facet od ciebie chce, kochanie? - tryumfujmy, bo pierwszy raz go tak nazwała. przestraszona, przemarznięta i zła jednocześnie - nic ci nie... zrobi, prawda? - zamknęła oczy i starała się zapanować nad płytkim oddechem.

- obiecuję ci, że nic ci się nie stanie - powiedział, bo nie chciał kłamać. nie mógł być pewien, że dymitr go nie uprzedzi w wyciągnięciu broni. nigdy nie mógł być pewien, ale musiał ryzykować. tym razem dla niej, żeby była bezpieczna. skoro dymitr ją widział, teraz będzie się starał zrobić wszystko by ją skrzywdzić, by sebek poczuł się tak jak on kiedyś. a no cóż, s nie chciał zwierzać się teraz t ze swoich grzechów - przemarzłaś, idziemy do domu - ujął ją jeszcze w talii, by pocałować w zimną, prawie lodowatą skroń, a potem się odsunąć. wyjrzał za róg, by sprawdzić, że żaden armaniak ani papa soparno się tam nie czai. pytanie jeszcze, do którego domu i czy swój apartament uznał właśnie za ich wspólny dom, który najwyraźniej tworzyli teraz we dwoje.

hał słit end romantik <3
-pytałam o ciebie. nie siebie - sprostowała nieco naburmuszonym tonem. w rzeczywistości wcale nie była naburmuszona. raczej umierała ze strachu i dlatego mogła tak zabrzmieć. spojrzała na seba i zagryzła wargę na tyle mocno, że chyba ją przegryzła, sądząc po cieple jakie zaczęła na niej czuć. fuj, teraz będzie zmuszona do połykania własnej krwi. nienawidziła krwi. zawsze kiedy widziała krew robiło jej się... tak jest zemdlała xd. a ja chyba idę spać.

no będę całą noc, że tak pozwolę sobie zacytować twojego esemesa.
- kurwa mać - zaklął pod nosem, by wziąć ją na ręce. zadbał o to, by jej głowa bezwładnie nie zwisała, tylko opierała się na jego ramieniu, co moim zdaniem było bardzo troskliwe z jego strony i jak najszybciej umiał, ruszył w stronę defense, ale nie wiem co teraz, skoro idziesz.

to mogę nie iść, xd. ale jestem śpiąca
więc zacznij tam.

Szła sobie przez park, opatulona szczelnie płaszczem

okręciła się szczelnie czarnym szalikiem i próbowała rozplątać słuchawki od odtwarzacza co było trudną rzeczą wbrew pozorą. spojrzała w niebo szukając jakiś chmur z którym mógłby spaść śnieg. tak nawiasem lubiła zimę.

postawił kołnierz od swojego płaszcza, z słuchawkami w uszach i policzkiem szczelnie przyciśniętym do kołnierz, niósł w rękach kawę, a gdzieś w czarnej torbie ukrył ciastka, spostrzegł carmen.
- hej - pocałował ją w kącik ust.

a ona lubila jak ją całował z kącik ust, więc się ucieszyła! wyjęła ręce z kieszeni bo zapomniała rękawiczek.
- hejj - uśmiechnęła się i potarła palcem po powiece bo śpiąca trochę była. ale nie rozmazala się bo nie miała trzech ton tapety na gębie -uhuu, kawa! - ucieszyła się, bo wreszcie coś gorącego.

pośpiesznie podał jej kawę, bo obawiał się, że sama mu ją wyrwie, wystawił jej język, chowając jej dłoń w swojej kieszeni płaszcza.
- wiedziałem, że to Cię zadowoli - mrugnał do niej.

upiła łyk kawy o mało nie poparzając się, taka przypadłość.
- nie wiem jak wytrzymałam ten tydzień - zaczęła swoje wyżalania, to chyba źle bo jak zacznie gadać to koniec. jak sąsiadki! - musiałam sluchać jakiegoś podziemnego rapu z kuzynem bo mi nie odpuścił. wujek bawił się w fotografa i cały czas oślepiał mnie lampą. a babcia się zastanawiała nad jakimiś głupotami ii... za dużo gadam - uśmiechnęła się - a jak tam twoja spotkanie rodzinne? - spytała i przekszywiła głowę.

przjechał dłonią po swojej podkreślam ogolonej brodzie, po czym wypił łyk kawy.
- faktycznie, ale jednak nie wyglądasz jak byś była zmaltrerowana przez, um. kontakty rodzinne - mrugnął do niej, poprawiając swój szalik - własciwie szkoda gadać - poczęstował ją ciastkiem potykającej jej pod nos papierową torebkę - pfff. oni sa czasami nienormalni, lepiej nie słuchaj - wystawił jej język.

wyjęła z torby ciastko. czekoladowe?
- hmm, bo w mojej rodzinie raz na rok zdarza się jakaś konkretna osoba która ratuje normalną rozmowę. znaczy niezbyt bo zostanę siostrą, hęę - zmarszczyła brwi. właściwie to nie było normalnej osoby, ale w tym roku przypuśćmy była to matka która oświadczyła, że jest w ciaży - ojj, mów!

niech będzie.
przewrócił - tą osobą jesteś ty? - zapytał wykonując dziwny grymas twarzy - słucham - zdziwił się trochę, splótł ręce opierając je na klatce piersiowej, przekręcił głową przecząco - uwierz mi to nie jest w ogóle warte opowiadania - stanął chwilowo na jednej nodze - a, a, no to gratuluje, chociaż - zmieszał się trochę.

wypiła trochę kawy. jedną brew usniosła, a drugą opuściła tym sposobem robiąc jakaś idiotyczną minę. na chwile przymknęła oczy i kichnęła, niestety. uczulenie to raczej nie było, bo to nie wiosna! zaraz będzie, że jest wylęgarnią zarazków.
- a co? rodzina postanowiła, że... hmm... wyślą cię na alaskę za złe sprawowanie albo upieką sąsiada na grillu?

- może coś mniej wyciągniętego z amerykańskiej wersji horroru, a bardziej jak upiór w operze, bez upiora wystawiony na dachu sklepy z przyborami ogrodowymi -westchnął - na zdrowie, wylęgarnio zarazków - spełnił życzenie, mrugając do niej, wyciągnał z kieszeni chusteczki i podał jej. - um. nie wiem rozmawialiśmy, o tym jak wspaniale rysuje się moja medyczna przyszłość, z tego co wiem to nie rysuje się, a po drugie nie wiem czy w ogóle mam przyszłość, a poza tym nie wiem czy medyczną - potarł policzek.

- ej no, nie mam w domu jeszcze ogrzewania, nie włączyli mi! - usprawiedliwiła się i wzięła jedną chusteczkę - chcesz zrezygnować z medycyny? - spytała. a jak powiedział, że jego przyszłość się nie rysuje to przeleciało jej przez myśli, że chce popełnić samobójstwo, albo coś takiego. dziwne ma pomysły - i czemu nie masz przyszłości niby? - już po jednym wykładzie bawi się w psychologa.

przewrócił oczami - karmen czy ty wszystko musisz brać tak śmiertelnie poważnie - zapytał mrużąc oczy - nie, ale nie każdy po medycynie musi być lekarzem - pokiwał głową - a przecież mogę nagle mieć wypadek, wtedy pozbawię siebie przyszłości, rozumiesz - zmrużył oczy wypijając łyk kawy.

odwróciła głowę z obrażoną miną, ale ona nie umiała się gniewać, niestety, jedna z jej wad. szczególnie kiedy robiła to na żarty.
- tak, muszę wszystko brać śmiertelnie poważnie - powiedziała wyniośle i uniosła głowę do góry. niczym prawnik kiedy ogłasza wyrok czy coś takiego. uśmiechnęła się bo nie umiała udawać i napiła się łyka kawy.

westchnął teatralnie, również odwracając się od niej, po czym gwałtownie się obrócił biorąc ja na ręcę, przytrzymał ją kilka milimetrów nad jakimś stawem, czy oczkiem wodnym, nie wiem, uśmiechnał się do niej kącikowo.

- ohh! - westchnęła teatralnie i udała, że mdleje trzymając rękę na czole. wiesz, o co chodzi. nie wyrywała się bo to może się źle skończyć bo chyba jeszcze woda nie była zamarzięta.

pocałował ją w policzek, udają, że upuszcza ją do wody, po czym delikatnie postawił ją na ziemi, usiadł pijąc powoli kawę, miała syntetyczny posmak styropianowego kubka.

usiadła obok i poczuła na twarzy wcale nie wypieki od zimna czy czegoś innego tylko płatki śniegu. nareszcie zima, hę. gorzej co zrobić z tym fantem. zachciało jej się śpiewać kolędy i różne piosenki o śniegu.
- snow is falling all around me children playing having fun... - zanuciła nieco ochrypniętym głosem i roześmiała się, hę.

potarł otwartą dłonią swój policzek, owijając się szalikiem
- lubisz świąteczne kilmaty przepełnione ciastkami itp? - zapytał unosząc brwi.

- lubię - odpowiedziała krótko, ale rzeczowo dopijając kawę i wrzucając kubek do śmietnika gdzieś blisko. a jak nie to rzuciła i trafiła, dajmy na to - lubię te całe światełka, nastrój, śnieg, choinke, ale spotkań z rodzinią niezbyt - skrzywiła się na samą myśl, ale nie trzeba już o tym wspominać - a ty? - potarła rękę o rękę bo zimno, może coś pomoże.

- czy lubię? - wzruszył ramionami, na samą myśl o elfach, siowbrodych mikołajach, światecznych reklamach kokakoli i "coraz bliżej święta" wykrzywiła usta - no nie wiem, ale fakt choinkę lubię tak, samo jak światełka - wystawił jej język - zależy , ale raczej tak - podrapał się po głowie.

uśmiechnęła się i poczuła brzydki zapach papierosa od jakiegoś faceta z gromadką piszczących dzieci. drażni ją to. papieros i dzieci bo przecież się odzwyczaja. nic nie powiedziała tylko zmarszczyła nos i przez chwilę tak siedziała. ale nikt chyba nie chce, żeby miała zmarszczki więc darowała się siedzenie z tą miną. westchnęła i skuliła się jeszcze bardziej. opatuliła się szalikiem.
- teraz tylko wyjechać gdzieś wypada i uciec od świątecznych obowiązków - tylko, że ona wcale ich nie miała, taki fart. ale pogadać trzeba.

podrapał się po głowie, mrużąc oczy, zastanawiał się nad domniemanymi obowiązkami karmen, po czym uśmiechnał się szeroko, co bardziej zbliżone było do wyszczerzenia się
- ja raczej nie jestem tym obciążony, chociaż podejrzewa, że na te święta zostanę w Paryżu - zamyślił się spoglądając na swoje buty.

- dobra, ja też nie jestem tym obciążona - uśmiechnęła się i sadowiła się na ławce czy gdziekolwiek siedzieli o mało z niej nie spadając. ale to sie wytnie. bo lubiła wygodę, szczególnie kiedy było jej zimno w tyłek i każdą inna częśc ciała. podciągnęła nogi do brody i tak siedziała gapiąc się na blejsa. zaraz szalona wiewiórka ją napadnie tak jak mnie przed chwilą.

napadła Cię szalona wiewórka ?
- oboje nie jesteśmy - wystawił jej język, zaczął bawić się guzikiem od płaszcza, którego prawie nie oderwał, po czym poprawił kołnierz płaszcza, obwjając się szczelnie szalikiem.
- pada na mnie śnieg - stwierdził odkrywczo.

znaczy latała po drzewie, a potem się na mnie gapiła wydając z siebie dziwny dzwięk zyję.
- brawo, na mnie też - roześmiała się i wstała o mało nie zgnieciona przez małe bachorki bo jak człowiek siedzi to jest bardziej mu zimno. może odwali jakaś gimnastykę w parku? lepiej nie, bo nie ma kondycji, zresztą wyszłaby na wariatkę. bateria mi siada, cholera - co robimy? - spytała tupiąc żeby śnieg spadł jej z czubków butów.

wiewiórka -.- ? spoko. dobrze, że żyjesz.
- to okropne - westchnał zrezygnowany, ukrywając rozbawienie.
- co chcesz robić? - zapytał łagodnie.
/ totalny brak weny

- nie wiem, yhm - westchnęła rozglądając się na około. biało się robiło, fajnie hę - zależy co ty chcesz robić, nie? - uniosła brwi i spojrzała na jakiegoś dziwnie wyglądającego faceta który się gapił w ich kierunku, nieważne, ona lubi panikować.
/ ja się troche naładowałam, ale chyba też padam, hę.
będę za 15-20 min, zrób z karmę co chcesz xd

/ ja idę, nie umiem już grać ;c.
usłyszał dźwięk swojego telefonu, który zresztą brzmiał jak maszynka do golenia, łotewer, odebrał, po czym spojrzał na zegarek.
- musze pomóc sąsiadce przy wieszaniu zasłon - spojrzał na nią wzrokiem pełnym żalu uuu.
- przepraszam, jutro napisz do mnie, albo ja napiszę, jeśli nie spadnę z krzesła przy tym pracochłonnym zajęciu - podrapał się po głowie, wcale nie miał ochory iść, pocałował ją w kacik ust, po czym wsunął ręcę do kieszeni spodni i poszedł sobie.

przyszła tutaj opatulona płaszczem. w jednej ręce miała swoje ulubione latte ze starbaksa, w drugiej ręce, zaś parasolkę, żeby nie zmoknąć. usiadła na jednej z ławek i przyglądała się ludziom, którzy sobie przechodzi, beznamiętnie patrząc w dal.

przyszedł, cały! nie napadł go nikt po drodze z mafii ani wściekły świadek jechowy który wierzy mocno i uparcie namawiając go na krótką rozmowe. rozejrzał się w około zobaczyć czy znów przyszedł wcześniej czy coś w ten sposób.
- cześć - pocałował martini (mogę tak pisać, prawda?) w policzek i usiadł koło niej - a więc dziś przybiegłem za późno - pokiwał głową jak jakiś profesor.

uśmiechnęła się do niego. parasol położyła obok siebie i napiła się trochę kawy. to ją trochę rozgrzało. taak, martini, to dobre skrót od jej imienia. - czeeśc. nie, wcale nie jesteś za późno, to ja przyszłam trochę za wcześnie. powiedziała z uśmiechem.

- e tam - machnął ręką, ale nikogo nie uderzył, broń boże - no to mówiłaś, że znów nawiedziła się bezsenność? - poprawił kołnierz od płaszcza, bo lubił kołnierze xd nie to głupie wytłumaczenie. i zapiął guziki bo tego nie zrobił wcześniej.

też poprawiła kołnierz od swojego płaszcza, który dzisiaj wyjątkowo założyła, bo już się robi zimno, bardzo zimno. - taak. i nie mam wtedy co robić. masz jakieś pomysły, co bym mogła robić, jak mi się nie chce spać ? zapytała, pijąc kawę.

pomyślał chwilę, ale nie miał. pokiwał przecząco głową. nie umiał zbytnio wymyślać takich rzeczy czy też zabaw co może robić z trzy letnią córką sąsiada, ktorą zostawiali mu coraz częściej myśląć, że jest odpowiedzialny. sratata gówno lata.
- zawsze można liczyć ile jest gwiazd na niebie jeśli ma się okno nad łózkiem czy jakoś tak - zmarszczył brwi - możn czytać ksiazki, siedzieć przy komputerze, poznać wszystkie gry w komórce... możesz też przecież dzownić do mnie! jesli chcesz! - uśmiechnął się.

dopiła już kawę, bo ją skończyła. pomyślała, że to nawet dobre pomysły. - noo, to chyba skorzystam z tego ostatniego, bo to najbardziej ciekawa i kusząca propozycja. stwierdziła z uśmiechem. dzisiaj martinik miała świetny humor i mimo tego, że znowu się nie wyspała, mogła liczyć chociaż na kawę i na paolo. i na rozmowę w środku nocy.

rozmowy nocą, hęę, nudny był ten film xd
- bardzo proszę - uśmiechnął się i rozlożył ręce. ale je opuścił potem na kolana, swoje jak na razie. wiesz o co chodzi, nie. - znosisz tą pogodę? - zmarszczył brwi i spojrzał czy dziś na pewno ma ciepłe buty, płaszcz i zapiętą torebke oczywiście.

- nie cierpię zimy. powiedziała wydmuchując powietrze z ust, które zmieniało się w parę. torebki nie miała, na szczęście ze sobą, tylko ten parasol i teraz już pusty kubek po kawie. a płaszcz, dawał jej na szczęście dużo ciepła. co do butów, to no, można powiedzieć, że były nawet ciepłe, chociaż, nie na tą pogodę, bo były to buty na wysokim obcasie. - paaolo, chodź się przejdziemy. jeszcze przymarzniemy do tej ławki i później by musieli nas odskrobać, a tego bym nie chciała. powiedziała i wstała z ławki, zabierając ze sobą ten parasol.