Café de paris

- no tak. ja też się cieszę, że wyjeżdżam z Paolo. w ogóle, ostatnio jakoś dużo ze sobą czasu spędzamy, ale nie dziwmy się, po prostu hm, mieszkamy razem, to trudno się nie widywać codziennie. a, no właśnie, a wy, co z wami ? kiedy wy razem zamieszkacie, co ? zapytała i wyjęła swój portfel i sprawdziła, czy ma swoją visę, i miała.

- Nie pytaj mnie, bo nie wiem. Ostatnio się nie widywaliśmy, raczej tylko drogą smsową. Ale może to nastapi za jakiś czas, mam nadzieję - dopiła również kawę

- ale myślę, że już niedługo. wiesz, skoro jesteście parą, to może powinniście ze sobą zamieszkać. jak chcesz, to sama go o to wszystko zapytaj. uśmiechnęła się i już wypiła swoją kawę i zamówiła kolejną szarlotkę. - przecież nie zawsze facet musi wychodzić z taką inicjatywą, nie ? okej, u to Paolo wyszedł z inicjatywą, ale okej. nie ważne. uśmiechnęła się do niej.

Uśmiechnęła się - Wiesz, pomyślę nad tym. Czasem po prostu wolę przerzucić inicjatywę na kogoś. Ale wspólne mieszkanie to byłby świetny pomysł

- no właśnie. u mnie to jakoś działa. a poznaliśmy się jakieś parę dni wcześniej i od razu potem ze sobą zamieszkaliśmy. uh, bo widzisz, to się nazywa szybka decyzja o poważnym związku. uśmiechnęła się i skubnęła szarlotkę.

- No to może ja też podejmę szybką decyzję. Mam nadzieję, że w tym przypadku to też będzie działać - zerknęła na zegarek i pomyślała, że niedługo musi iść

spojrzała ponownie na tyłek kelnera i chyba tym razem to on to zauważył, więc szybko odwróciła wzrok a on się do niej ładnie uśmiechnął. pomyślała, że za takie coś, właściwie, to nawet Paolo byłby zazdrosny. bo ona też się do niego uśmiechnęła. - hm, niedługo muszę lecieć, muszę dać odpisać notatki kumplowi. uśmiechnęła się.

- Ja też muszę lecieć. Bardzo miło jest sobie pogadać sobie z przyjaciółką - uśmiechnęła się na pożegnanie, zapłaciła i wyszła

pomachała jej, zapłaciła, i wyszła sobie.

Siedziała tu przy jednym ze stolików z Latte.

Przyszedł. Miał ochotę na kawę po prostu. Już miał zasiąść przy jednym ze stolików, gdy zobaczył, że obok siedzi Chantal. Podszedł do niej i powiedział - cześć.

O cześć - powiedziała unosząc wzrok, znad swoich paznokci jednosześnie poprawiając się na krześle - siadaj. - powiedziała nieco bezosobowo.

- Dzięki - powiedział i usiadł - co u ciebie?

Nic konkretnego - westchnęła - a u ciebie - spytała. Pierre powinien cieszyć się, z samego faktu że n ie chce mu wydrapać oczu, ale okej.

Alez cieszy się i to jak. I zarazem dziwi.

- U mnie? U mnie normalnie. - odpowiedział.

- Jak to? - Zdziwiła się - Nie zapierniczałęś obcym laskom telefonu? Dziwne...- powiedziała.

- Taaa... Bardzo śmieszne. Długo będziesz się o to złościć? - zapytał.

A kto tak powiedział? - spytała z tradycyjna lewą brwią w górze.

- Wypominasz mi to na każdym kroku. - powiedział. Jakoś odechciało mu się tej kawy.

Nie wspominam - powiedziała - Teraz muszę już isc - powiedziała i poszła.

On poszedł też.

Przyszli więc Jeremiah z Abigail, a on chyba byl w nienajlepszym humorze, przez te wszystkie kłopotliwe pytania. Usiadł na jednym z krzesełek i w milczeniu lustrował kartę menu, myśląc, że najlepiej to wypiłby porządne whisky, a nie kawę.

-hej, coś nie tak? - zapytała, bp przez całą drogę milczał i teraz również wydawał się być jakiś naburmuszony albo coś w tym guście. zerknęła na swoje menu i zastanawiała się nad bananową i karmelową latte z bitą śmietaną. prawdopodobnie jej prywatna trenerka baletu by ją za to zabiła, ale abby miała to chwilowo w dupie. nie takiej znowu wielkiej.

- Nie, nie wszystko okay - odpowiedział i zabrał kawowego powietrza w płuca. Naprawdę chciał być z Abigail szczery, chciał jej powiedzieć całą prawdę, przedstawić rodzicom i wziąć z nią ślub, ale do jasnej cholery nie umiał. Ciekawe czego on się spodziewał, zgadzajac na ten przemyt kilka lat temu. Nikt nie mówił, ze w życiu będzie łatwo.

tak jak prawdopodobnie nikt mu nie powiedział, że zastawią na niego pułapkę na przejściu granicznym.
abigail nieco się uspokoiła, bo skoro mówił iż wszystko jest w porządku, pozostawało jej w to uwierzyć. biedna, nauiwna dziewczyna. typowa basia z niej jak teraz sobie myślę. zamówiła dla siebie waniliową latte, to ta a propos wcześniejszych rozterek i zmienności kobiet, czekając teraz aż jeremiaszny powie na co ma ochotę. właściwie kelnerka czekała, nie abby. kelnerka pochłaniająca go spojrzeniem. niewykluczone, że na przykład przespali się ze sobą zanim przymknęli jeremiaha. o?

- Ja nic nie chcę, dzięki - rzucił do kelnerki, bo właśnie, skojarzył ją ze swojego liceum i przypomniał mu się dziki, dziki seks w pustej klasie od chemii, a to nie było dobre wspomnienie jak na tę chwilę, kiedy nie potrafił myśleć o nikim innym niż Abigail. Lustrował wzrokiem jej delikatne rysy twarzy, czerwone usta i cudowne oczy, w które chciałby patrzeć bez końca :c.

-oh, w takim razie dziękujemy - uśmiechnęła się do kelnerki, nie mając pojęcia jak głośno jęczała kiedy uprawiali namiętny seks na biurku nauczycielki chemii, podczas przerwy na lunch. bo i skąd miała wiedzieć? właściwie nie wiedziała nic, co powoli zaczynało ją niepokoić. a co jeśli jeremiah jest jakimś.. jakimś.. nie mogła teraz wymyślić niczego konkretnego, kiedy wpatrywał się w nią tak seksownym spojrzeniem. założyła więc nogę na nogę i poprawiła grzywkę, która opadła jej na oczy.

- Taaa - wydusił z siebie, nienawidząc świata i życia, za to, że wszystko jest takie popierdolone! Dlaczego to jemu zawsze było pod górkę, dlaczego te wszystkie nieszczęścia musiały spaść akurat na niego?! Już wolałby siedzieć teraz w więzieniu i grać w kości, z kumplami z celi. Okej, wcale nie. Był cholernie rozdarty, nie umiał się na niczym skupić, nawet serwetka, którą ściskał w prawej dłoni wypadła mu na podłogę.

abigail obserwowała go uważnie, nie bardzo wiedząc co zrobić, albo powiedzieć. może właśnie miał atak jakiejś afrykańskiej choroby i mógł umrzeć, a ona nic z tym nie robiła? więc był w afryce? zaczynała układać sobie w głowie własną wersję wydarzeń, co było wygodne biorąc pod uwagę fakt jak bardzo denerwowała ją niewiedza względem osoby jeremiaha.
-hej, na pewno dobrze się czujesz? zbladłeś.

- Co? Ja? Nie, nie wydaje ci się. Chyba będę musiał dziś wieczorem pojechać do rodziców, mama obiecała, że przygotuje dla mnie rosół - JASNE. Pewnie pojedzie nad Sekwanę i się w niej utopi. W imię miłości (w imię ojca i syna....). Nie wiedział jeszcze co zrobi, ale był pewien, że nie może dłużej zostać w Paryżu, to wszystko go przerastało. Tchórz. Bał się prawdy. I miłości.

-oh, hm, aha - sytuacja stawała się coraz bardziej niezręczna, a atmosfera panująca w kawiarni, a właściwie przy ich stoliku gęsta. abigail poruszyła się na krześle i wyprostowała, zanurzając usta w kawie i spijając piankę. przynajmniej miała jakieś zajęcie. czyżby jeremiah coś przed nią ukrywał? ale po co :c.

- Wiesz....Abigail...w zasadzie to....ja chciałbym ci coś powiedzieć - wydusił dosyć szybko, mając nadzieję, że nie usłyszała, bo już w tym momencie żałował. Oboże, oboże, oboże, co on jej teraz powie? Przecież nie prawdę, no kurwa mać!

-hm, tak? co takiego, jeremiah? - skupiła na nim całą swoją uwagę, przestając teraz dłubać przy serwetkach i swojej kawie na zmianę. patrzyła na niego stricte wyczekująco.

- Ja.... - zaczął, ani na minutę nie spuszczając wzroku z Abigail. Oblizał nerwowo spierzchnięte wargi - chciałem ci tylko powiedzieć, że... nawet nie wiesz, jak strasznie mi się podobasz. I tu nie chodzi tylko o to, że jesteś atrakcyjna, po prostu, z nikim, od dawna tak dobrze mi się nie rozmawiało - zamrugał kilkakrotnie. No, przynajmniej nie kłamał.

-oj - wykrztusiła, pospiesznie chwytając kawę i upijając jej kolejny łyk. nie była w stanie wykrztusić niczego innego i było jej w zwiazku z tym trochę głupio. nigdy nie była dobra w mówieniu o swoich uczuciach na samym początku. musiała się z tym oswoić, przemyśleć i dopiero potem..

- No....to byłoby to....- wykrztusił lekko zmartwiony, bo pewnie palnął taką głupotę, że Abigail bardziej się wystraszy niż tego jego więzienia. Marzył by zapaść się pod ziemię, czy cokolwiek. Spuścił wzrok na swoje kolana, nawet nie aż takie chude.

-hm, to.. fajnie - mruknęła w końcu, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że zrobiła z siebie kompletną idiotkę. fajnie? czuła, że palą ją policzki. zdecydowanie musiała uciekać, zanim jeremiah ją wyśmieje - ja.. muszę już iść. hm, tak. do zobaczenia - pospiesznie zarzuciła płaszczyk na ramiona i zapinając guziki w drodze, wypadła na zewnątrz.

Jeremiah, zostawiając swoją kurtkę na oparciu krzesełka wybiegł za Abigail i złapał ją za nadgarstek, kiedy wsiadała do taksówki.
- Ja....przepraszam Abby, nie powinien ci tego mówić i...no przepraszam. Ale nie idź - bo sądził, że to wszystko jego wina, popełnił błąd, jak wiele już w swoim życiu. Hej, jego całe istnienie było błędem, wniosek na dziś!

haha, zaraz zadzwoni do niego matka i powie, że był wpadką i tak naprawdę nigdy go z ojcem nie chcieli, a historią z więzieniem przypieczętował całą sprawę. nic takiego jednak chyba się nie stało.
abigail zamrugała, patrząc mu prosto w oczy i zmarszczyła perfekcyjnie wyregulowane brwi.
-nie, to ja przepraszam. zachowałam się jak idiotka.. hm już dwukrotnie w ciągu minuty - spuściła wzrok.

- Wcale nie, nie mów tak, Abigail - poprosił słabym głosem, ale wcale nie zamierzał mdleć czy coś w tym rodzaju, bo był prawdziwym facetem nie jak niektóre postaci. Odchrząknął znacząco i objął Abby w talii uśmiechając się pogodnie. Resztę wyjawi jej....kiedy indziej - a teraz zabieram cię do domu, bo jak tak dalej pójdzie to mi zamarzniesz, i co wtedy?

-będę zamarznięta? - podpowiedziała z uśmiechem, kiwając głową bo w zasadzie miał rację. było jej potwornie zimno.

- Coś w tym rodzaju. Idziemy! - zarządził i wsiadł do taksówki, ale najpierw wsadził tam Abby.

cohen siedział, nerwowo stukając palcami o blat, rozglądając się dookoła. przez chwilę obserwował parujące espresso, które zamówił tuż po zajęciu miejsca. zastanawiał się, czy nie kupić manet goździka, które próbowała mu wcisnąć kobieta, gdy wysiadał z metra. trochę żałował, ale po chwili doszedł do wniosku, że to zbyt ckliwe, a nie chciał, żeby manet miała go za słodkiego idiotę, nawet jeśli rzeczywiście taki był. spojrzał na sąsiedni stolik, gdzie siedziała dziewczyna, która czytala tołstoja i paliła papierosa.
miał ochotę porwać jej tego papierosa, ale to cohen, cohen nie pali.

ciężko w to uwierzyć, biorąc pod uwagę awatar z edem, no ale okej nie zgłębiam się w to zbytnio.
manette weszła do kawiarni, rozglądając się za cohenem. trochę zmarzła, ale to nic, prawda?
-cohen - uśmiechnęła się, kiedy w końcu odnalazła go wzrokiem i usiadła naprzeciw.

takie czasy, epoka lodowcowa idzie, wszyscy marzną.
- cześć manet. - dodał, uśmiechając się, zadowolony, że ją zobaczył. nie wiedząc zbytnio, co ma powiedzieć i co zrobić z dłońmi, które koniec końców splótł i oparł na swoim kolanie, zapytał, czego się napije.
potem uraczył ją historyjką z życia jego rodziny, z serii 'u cioci na imieninach'.

manette słuchała uważnie każdego jego słowa, w odpowiednim momencie śmiejąc się cichutko lub też robiąc wielkie oczy i pytając 'naprawdę?'. w międzyczasie poinformowała go o tym jakoby miała ochotę na latte, bo espresso jest dla niej zbyt mocne, po czym splotła nogi jak ta no, księżniczka z pamiętnika pierwszej części kiedy uczyła się to robić, co manette miała wyuczone od dzieciństwa, biedne dziecko.

zamówił dla niej latte i zapytał czy coś zje. osobiśicie miał ochotę na ciepłego croissanta.
- hm, właściwie to moja babka koniecznie kazała zapytać, kiedy masz jakieś występy, bo koniecznie chciałaby ciebie zobaczyć na scenie. - jego babka była pewnie jakąś hrabiną, której babka miała romans z rasputinem, ale tą kwestię zazwyczaj pomijano w rozmowach towarzyskich. - ja zresztą też. - uśmiechnął się, podwijając rękawy błękitnej koszuli, za co jego matka, oficjalnie by go wydziedziczyła.

manette natomiast podobał się sposób w jaki cohen owe rękawy podwinął i to, że teraz mogła ukradkiem spoglądać na jego odsłonięte ręce. oblizała usta, za co z kolei jej matka padłaby na zawał, po czym przysunęła do ust wysoką szklankę ze swoim latte. zamoczyła w niej usta i uśmiechnęła się lekko, zakładając włosy za ucho.
-hm, sama nie wiem. to znaczy za tydzień, ale uważam że jestem kiepska i nie wiem czy.. oh - urwała i tylko patrzyła cohenowi w oczy.

- coś nie tak? - zapytał, patrząc na nią zdziwiony, chwytając filiżankę z espresso za małe uszko. - manet, nie jesteś kiepska, jesteś chyba pierwszą siedemnastolatką, której udało się wystąpić w operze. - skończył, zanurzając usta w letnim już napoju. szczęśliwie kelner przyniósł jego croissanta, toteż cohen ułamał kawałek i wsunął do ust, nie jadł nic od wczorajszego obiadu z połową rodziny.

zarumieniła się nieznacznie i odpowiedziała coś o tym, że wcale nie, poza tym daleko jej do ideału, czyli tym samym zadowolenia matki tym co robi. właściwie manette nie zastanawiała się nad tym czy lubi balet. odkąd pamiętała tańczyła, bo wymagała tego jej matka. westchnęła, mieszając łyżeczką w swoim latte.