Café de paris

- taa, nie wierzę, żeby twoje prawdziwe imię było jakieś o wiele lepsze - stwierdziła trochę obrażona, bo nie lubiła, kiedy się czepiali jej imienia. (ja też nie lubię ._.) wypiła jedną trzecią kawy, nie siorbając.

dlatego trzeba brać imiona z list 100[0] najpopularniejszych imion.

-jest. harold, ale mówią mi knock-wyciągnął do niej rękę przez stół-miło cię poznać, motylku. anglikanizacja społeczeństwa nie wychodzi ludziom na dobre, nie?-wyszczerzył się, miał wszystkie zęby, do tego białe i zadbane. dziąsła też mu nie krwawiły, ale.. nie wchodzmy w szczegóły. podrapał się po nosie, nie miał tam żadnych pryszczy. moja mama ogląda męskie stringi na world fashion bo podczas burzy przestawiła nam się satelita i teraz mama dzwoni tam do polsatu. <3

lubię world fashion.

- harold to imię dla starych milionerów, nie wyglądasz na takiego. przynajmniej nie na starego. czemu knock? - może specjalizował się w dowcipach z serii puk-puk-kto-tam wraz z puk. w międzyczasie uścisnęła jego dłoń, uznając, że musi używać jakiegoś fajnego kremu do rąk właśnie, bo ma miłe i gładkie, chociaż nie fajniejsze od jej dłoni.

bo jest milionerem i ludzi od dłoni-mam czterdzieści pięć lat i szereg operacji za sobą. musieli wyciąc mi sutki, żeby to się jakoś trzymało. chociaż nie wiem co to ma do rzeczy. studiuję japonistykę-wzruszył ramionami, pałaszując swoje naleśniki, bo przyzwyczajony do całożyciowego jedzenia kalmarów i ślimaków, gdy tylko wyrwal się na swoje zaczął jadać normalnie. też tak zrobię.

- pokaż. nie masz sutków? - spytała wielce tym zaintrygowana. chyba nawet bardziej niż faktem, iż studiuje japonistykę, sori. dopiero potem uznała, że to pewnie nieprawda z tym jego wiekiem. - i umiesz mówić po japońsku?

nie rozejrzał się nawet i podwinął koszulkę, na koszulce notabene miał grzeczny sweterek, z którego wystawał dół koszulki i kołnierzyk też, bo to było polo-okej, wydalo się-znaczy że kłamał. znowu wzruszył ramionami i dokończył naleśniki-aha, i tak, umiem mówić po japońsku-przedrzeźnił ją nieco.

- łał, fajnie - stwierdziła niemal tak mądrze jak kesi i uśmiechnęła się równie fajnie jak ona, próbując zdrapać z kubeczka uroczy kwiatowy wzorek, zrobiony najpewniej przez chińczyków, chociaż dla niej równie dobrze mogli to być japończycy. nachyliła się nad stolikiem, by zaraz powiedzieć do niego półgłosem co następuje: - to dobrze, że jednak masz sutki. oba!

knock nosił się przez chwilę z zamiarem wypalenia 'chcesz possać?' ale uznał, że to jednak nie jest zbyt poważne jak na tutejsze warunki, odsunął więc tylko od siebie talerz i uśmiechnął miło, nie pokazując jednak w uśmiechu zębów, bo to był naprawdę miły uśmiech knocka, numer sto dwanaście.
- ja też się cieszę. mój kolega przyczepiał sobie do sutków kolczyki z łańcuszkami i grał na nich odę do radości.
lepsze to niż 'chcesz possać?'.

chociaż butterfly pewnie wolałaby to pierwsze, osobiście nie przepadała za odą do radości, o czym jednak go nie poinformowała.
za to odgarnęła włosy za ucho, naprawdę powinna iść do fryzjera, bo nie dość, że włosy były już za długie jak na jej przyzwyczajenia, to jeszcze końcówki zaczynały się rozdwajać, od codziennego suszenia włosów suszarką!
- to musiało być fascynujące. też grasz na eee sutkach? czy może na czymś innym? - bo podejrzewała, że skoro był na japonistyce, to musiał się uczyć gry na jakichś dziwnych instrumentach, zupełnie jak gejsze.

- zero umiejętności manualnych. poza kilkoma, e.. zabawami palcami, na przykład.. daj swoją dłoń. - tymczasem wyciągnął swoją, przez stolik. oblizał usta też.

- powinnam się bać? - uniosła prawą brew, lata praktyki i podała mu swoją dłoń, ciesząc się, że dopiero co pomalowała paznokcie. co prawda nie poszła z tego wszystkiego na wykłady, ale mówi się trudno.

- nie. masz ładne dłonie. - nie znał żadnych sztuczek z dłońmi, więc znowu się uśmiechnął i gwałtownie wstał. - czas na nas, chodź.

- dziękuję. chcesz mnie gdzieś porwać, pluto? - spytała wstając. zasunęła za sobą grzecznie krzesełko, bo lubiła okazyjnie pomagać ludziom, którzy nie mają tak dobrze, jak ona i muszą ciężko pracować. podniosła torebkę, która spała sobie najlepsze obok krzesła, w międzyczasie włosy znów powpadały jej do oczu, więc jednym ruchem je odgarnęła, patrząc pytająco na knocka. - to znaczy, knock.

- wlasnie. nie mow do mnie pluto, bo urwe ci brwi i skrece kark. - pociagnal ja do wyjscia, nie zapominajac zostawic napiwku. zlapal nawet swoja kurtke, koloru ladnego brazu. gdy wyszedl to usmiechnal sie, kladac sobie jej dlonie na ledzwiach mniej wiecej. - zartuje, jestem na takie cos zbyt wrazliwy. ale i tak nie mow pluto.

- nie da się urwać brwi, ściemniasz - zmarszczyła czoło, jednakże nie była specjalnie zła, czy coś, wręcz przeciwnie. - jesteś wrażliwym chłopcem? ojej, to urocze - stwierdziła i pozwoliła sobie podrapać go po brzuchu, drapiąc się stopą po łydce, bo nie lubiła stać w jednym miejscu dłużej niż pięć sekund.

przyszła i usiadła przy stoliku i zamówiła latte i ciastko truskawkowe

- wszystko sie da, motylku, jezeli tylko masz odpowiednia ilosc zer na koncie. - typowa gadka rozpieszczonego szczeniaka, aczkolwiek Knock byl z siebie dumny i takze. podszedl wiec do niej i objal ja w pasie, zeby ja przytrzymac i przylozyl palce do jej brwi, ujal je nawet lekko za wloski, ale nie pociagnal. - nasmarowalbym ci jakims eksperymentalnym plynem na porost wlosow i bym wyrwal. zmienmy temat.

dmuchnęła w jego stronę, pewnie gdzieś w okolicę jego szyi, bo nie miała ochoty stawać na palcach, co zaszkodziłoby jej bucikom, z tego co pamiętam trampkom. - w porządku, porozmawiajmy o pogodzie - zaproponowała, chociaż pogoda bynajmniej jej nie interesowała. chyba już bardziej chciałaby wiedzieć, jakiego knock szamponu używa, niż jaka pogoda jest w szanghaju.

piła to swoje latte dość wolno, od czasu do czasu ugryzała ciastko "nudno" pomyślała po czym dokończyła latte i ciastko i poszła sobie do domu.

- wygladam ci na pogodynke? - uniosl rozbawiony brwi, a jej dlon do ust i pocalowal jej kostki, wszystkie po kolei, a gdy skonczyl to nadal je trzymal. - masz malutkie dlonie, wiesz.

- bo jak byłam mała to bawiłam się radioaktywnymi odpadami. małe dłonie, to dobrze? twoje są duże. podobają mi się. - tak, chyba nie mniej niż jego usta i nos, który jej zdaniem był trochę krzywy, ale i tak uroczy. uśmiechnęła się z tego wszystkiego i przymknęła oczy, by nie wypalić mu nimi dziury w głowie.

- taka mala maria sklodowska kiri, huh. - ugryzl ja z tego wszystkiego w te dlon, sprawdzajac jedrnosc. - i zimne, zimno ci? moge cie odprowadzic. wszyscy zli tego miasta przede mna drza!
niezupelnie.

- hoho, nie wątpię! dłonie zimne mam zawsze, ale możesz mnie odprowadzić. o ile dasz się zaprosić na gorącą czekoladę, czy inną kaloryczną bombę. - i tu stanęła na palcach, by dosięgnąć do jego ucha, do którego przysunęła swoje usta pachnące kawą. - mam świetne ciastka z czekoladą - szepnęła, bo to był jej sekred.

- mowilem juz, ze nie lubie ciastek? - mruknal, bo jest czarujacy niesamowicie, jezeli chodzi o klamstwa i klamstewka drobne i nieco wieksze. pocalowal ja w sam czubek nosa, mial na to ochote od samego poczatku, kiedy ja tylko zobaczyl. fetysz nosow? niech bedzie.

zachichotała, wspominając coś o tym, że ma pamięć złotej rybki i w ogóle, zawirowało jej w głowie, chociaz niedosłownie, bo mózg był na swoim miejscu cały czas (przypomniał mi się ten mózg z hanibala ._.). - w takim razie będę mogła zrobić ci jakąś kanapkę, skończyłam szkołę kucharską. - taka ściema, bo po prostu przeszła całe kuking akademi i żyła w przekonaniu, że to się odbije jakoś na jej zdolnościach kucharskich.

mozg z hanibala to nic w porownaniu do takiego nedznego czesia.

zacznij.

przyszla na wieczorna herbate z cytrynka. pusto bylo, moze to nawet dobrze, przynajmniej jin mogla rozlozyc sie ze swoimi ksiazkami. bo lubila. dziwne, nie?

i tutaj poszla spac ale nie chce mi sie przelogowywac

Harold zamówił dwie kawy na zapiętnaścieminut, a tymczasem zajął miły i wygodny stolik, nucąc pod nosem jołjołjołniktniepokonakosmokwaków i wyciągnął nogi i doszedł do wniosku że jest głodny więc zamówił sobie jeszcze ciastkoo

I tak się nie uczesała, do diaska, czemu zawsze musiała gdzieś wrzucić swoją ulubioną szczotkę z Heloł Kiti, tak że kiedy była potrzebna, to nie mogła jej za nic znaleźć! Pomachała do kelnerki w kusej spódniczce, którą kiedyś poznała na zakupach, czy czymkolwiek. Znaczy kelnerkę, nie spódniczkę. Znalazła Knocka i usiadła obok niego, lub też naprzeciw i westchnęła ciężko. - Cześć!

-Cześć. Zamówiłem ci kawę - pochwalił się i podrapał po sucie, bo tak jakoś mi się napisało, a skoro się napisało to niech będzie, powiem ci też w tajemnicy że uśmiechnął się na jej widok aczkolwiek nie wpadł na pomysł wstania i odsunięcia jej krzesła. - Dawno cię nie widziałem, tak myślę.

- Wspaniale, nie piłam jeszcze dzisiaj kawy! - Bo zepsuł jej się ekspres. Znaczy zepsuł go jakiś głupi znajomy jej mamy, który jako że był chwilowo w mieście i nie miał się gdzie zatrzymać, to wpadł do niej, bo był również jej znajomym. - Stwierdzam, że ja ciebie też dawno nie widziałam. Tęskniłeś za mną? Zmizerniałeś, albo to te światło. Mam ochotę na watę cukrową. - I mini lajonki, ale to tak swoją drogą.

- BF, wczoraj oglądałem na Fashion TV jakichś projektantów świateł, może powinnaś się tym zainteresować, bo znowu mówisz o mnie i o świetle, mogę być twoim modelem w razie czego, chociaż nigdy tego nie próbowałem, w każdym razie nie cierpię waty cukrowej - bo ona chyba nie wie, ile to kalorii, przyszła kelnerka i dała mu ciastko i kawy dwie nawet, wspominal już coś na ten temat, że nie lubi ciastek? E tam.

nieważne...

Cześć, Sid.
Od razu złapała swoją kawę, rzuciła okiem na filiżankę i ledwo się powstrzymała od przewrócenia jej do góry nogami, by sprawdzić, jakiej jest marki, my z mamą tak zawsze robimy, ale z pustymi. - Nie, to chyba byłoby głupie. Ja też nie znoszę, ale to nic nie szkodzi - machnęła ręką, tę bez filiżanki. - Masz ciastko - stwierdziła, to taka delikatna aluzja, że niby ma jej dać trochę.

-Mam ciastko - powtórzył bynajmniej nie jak wczoraj te dzieciaki w Zaklinaczu Duchów które były w transie bo hipnotyzowały je te duchy co ten facet duch był seksowny naewt mimo że taki blady i tak dalej, ale to nieważne, RP też jest przystojny z bladym makijażem i BH też. Skubnął ciastko i spojrzał na nią, dziwnie sie czuł gdy tak patrzyła na jego............. ciastko. - Zamówić ci też? - Yo.

- Nie tam, nie musisz... To znaczy, tak. - Napiła się dużo kawy i oblizała usta, przyglądając się mu wciąż, bo jakoś tak wyszło, że nie było nic ciekawszego, na co mogłaby patrzeć. - Ubrudziłeś się, Knock. - Tylko trochę, na policzku, ale i tak ją to denerwowało.

-To zaraz...... - bo kelnerka wydawała się być zajęta chichotaniem z rubasznym panem kilogramów osiem tysięcy i pół i garniturem D&G, tymczasem, nadużywam tymczasem, Knock nachylił się nad stolikiem, opierając się łokciami o blat i tak mocno się nachylił i daleko też!!!! - Gdzie?

- Tutaj - powiedziała i też się nachyliła trochę, ale nie musiała aż tak bardzo, bo on się mocno przecież wychylił! Przekrzywiła głowę i wytarła kciukiem trochę kremu z ciastka, bo powiedzmy, że to z kremem, czy czymkolwiek, co to miał na policzku prawym i powiedziała, ze już jest czysty.

Dziewczyna przyszla razem z Suri do Kawiarni sobie zamówiła kawe a Suri herbate i eklerka

-Świetnie! - przy okazji pociągnął ją za brzeg koszuli żakietu czycotokurwajest i pocałował, w usta, przyciskając mocno swoje do jej.

Powoli zaczela rozglądac sie za jakims wolnym miescem z daleka zauwazayla jakas przemilną pare wzieła malutą na ręce i podeszła
-Przepraszam macie wolne miesce?-zapytała patrzac uważnie na nich

'Oderwał się' od BF i przysunął sobie bliżej krzesełko, zerknął na Ardgomedę, potem na jej dziecko i uniósł brwi. - Aha, jasne.

Dziewczyna usiadła i posadziła sobie Suri na kolanach
-Jestem Argomeda-powiedziała uśmiechajac się lekko- ale mówcie mi Argo-powiedziała opserwując mała i przysunela jej bliżej owego eklerka

Ona w międzyczasie oblizała usta, spojrzała na Argomedę, przewróciła oczy na widok jej butów z zeszłego sezonu, ale uśmiechnęła się i tak. - Butterfly. Tak mam na imię, to znaczy.

-Dziwne imię, jesteś z władcy pierścienia? - odruchowo zerknął na jej palce, czy ma jakieś pierścionki. Nie pwoiedział, jak ma na imię, nie wiem czemu.

-ładne-powiedziała uśmiechając się lekko-takie orginalne...-powiedziała do dziewczyny poczym spojrzała na chłopaka-Mama miała fantacje-zaśmiała się

- Fantazja rodziców czasami jest naprawdę zabójcza - stwierdziła, uśmiechając się trochę. Tak, tak, równie zabójcza co uśmiechy Rowerto..

-Racja. Jak w ogóle można mieć na imię Butterfly - wzdrygnął się, mieszając swoją kawę, a potem zrobił dużego łyka, nawet się nie poparzył co było fajne.

Zaśmiała się lekko patrzac na nich I zobaczyła suri całą uświnioną kremem i czekoladą...
-cudownie-mruknela wyciagajac z torby husteczki i zaczela czyścić jej buziola