daniela

trzeba urządzić z tej okazji imprezę. daniel może zaklepać jakiś termin z tygodnia paryskich imprez xd.
susanne czuła rzeczywiście szybkie bicie jego serca, bo dajmy na to ująwszy jej dłoń położył ją właśnie na swoim sercu. jej zresztą niewiele od tego rytmu odbiegało. sama susanne zaś poczuła, że robi jej się ciepło, ba! gorąco toteż jeszcze mocniej ścisnęła daniela ignorując nawet fakt, że jego gips wpija jej się boleśnie w nogę, bo właśnie powiedział, że ją kocha. słyszała to wyznanie już parokrotnie w ciągu swojego osiemnastoletniego życia: w przedszkolu (xd). podstawówce, gimnazjum, liceum, na studiach też od adama zresztą, ale nigdy przenigdy nie brzmiało to tak szczerze jak z ust daniela xdxdxdxd. no proszę, zakochane gołąbki.
-ja ciebie też, danny. ja ciebie też.. - wyszeptała w końcu w jego łopatkę i przymknęła oczy.

odwrócił się, starając się jej nie poturbować swoim gipsem. zaklął trochę, bo znalazł się na chwilę w zajebiście niewygodnej pozycji, także noga prawie odpadła mu z bólu, ale za chwilę już przytulił ją do siebie, całując ją delikatnie. czuł się jak w niebie, całkowicie spełniony, oddalał od siebie wszystkie zmartwienia i w ogóle.

oglądałam wczoraj polowanie na druhny i tam była taka nawiedzona ruda dziewczyna, która zakochała się w głównym bohaterze i tak sobie teraz myślę, że dobrze iż susanne była zupełnie inna.
-kawa ci wystygnie - mruknęła nie chcąc się jednak ruszać, ani tym bardziej podnosić kiedy daniel, znowu chciałam napisać adam! obejmował ją tak silnie i czule zarazem. trzeba będzie założyć adama, kiedy zrobi się zbyt cukierkowo tak sobie myślę. doherty będzie na niego idealny, żarcik! xd - kochanie - znowu na jej twarzy wystąpiły dołeczki, kiedy uśmiechnęła się do niego cała w skowronkach, bo z pewnością mogę w ten sposób określić jej stan.

oja, polowanie na druhny to zajebiście głupi film i główny bohater jest nie mniej zajebiście brzydki. uśmiechnął się teraz szeroko i szczerze.
- rany, jesteś dla mnie zbyt dobra, jakbyś miała jakiś dzień dobroci dla zwierząt czy coś - powiedział i sięgnął po kawę, której łyka zaraz upił. podciągnął się na poduszce, by teraz oprzeć się plecami o ramę łóżka i siegnąć po talerz z kanapkami.

-zakochane dziewczyny tak już mają - wymruczała i przysiadła obok niego, podkuliwszy pod siebie nogi no wiesz o co chodzi, wiem że wiesz. gładziła go wierzchem dłoni po nieogolonym policzku i tak sobie teraz wnioskuję, że to co powiedziała było wybitnie słodkie tak samo jak ich kwitnący urokliwy związek. zabrała jedną kanapkę z jakimś almette i pomidorem, która z założenia była dla niej i zapewne starczy jej aż do kolacji, bo susanne myśląc że jest za gruba nie jadła zbyt wiele, jeśli mam być szczera.

- mhm - udało mu się mruknąć, kiedy to przeżuwał już drugą kanapkę, jako, że dan był facetem, a faceci dużo jedzą, szczególnie ci, którym dziewczyny przynoszą sniadanie do łóżka! spojrzał na nią z ukosa, na jego zdaniem idealne ciało, by teraz czułym ruchem odgarnąć kilka niesfornych kosmyków jej włosów za ucho, mówiąc coś o tym, że będzie miała całe włosy w almette, mru.

-nieważne - mruknęła, przeciągając się na łóżku jak rasowa kotka, bo zjadła już kanapkę i teraz obserwowała tylko jak dan konsumuje śniadanie, które pracowicie mu przyrządziła. była z siebie dumna i czuła się spełniona, bo w końcu miała się kim opiekować na pełny etat. pewnie jej kot będzie zazdrosny, no ale trudno. jakoś się z danem polubią. jeżeli pojadą do jej rodzinnej rezydencji, prawda. bo tam przebywał. chyba piszę o niczym, trudno. tak więc susanne założyła ręce za głowę i zamknęła oczy, machając stopą opartą na zgiętej nodze.

- wracając do twojej wczorajszej prozpozycji, żebym się do ciebie wprowadził, to hm, myślę, że możemy spróbować - powiedział wspaniałomyślnie. - zobaczymy, czy uda nam sie wytrzymać ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę - dodał, odkładając już opróżniony talerz na tacę i wyciągając się teraz na łóżku.

ucieszyła się, czego odzwierciedleniem było soczyste ucałowanie go prosto w usta.
-nie jestem zbyt problematyczną osobą, tak myślę - zapewniła go z uśmiechem nie schodzącym jej z ust. no wiesz, to jej pierwszy chłopak z którym miała zamieszkać, toteż czuła się w związku z tym cholernie podekscytowana i w ogóle.

- wcale - powiedział z ironią, przypominając się, że wczoraj obraziła się na niego trzy razy w ciągu jednej godziny, nie mając ku temu zbyt wielu powodów nawet. poczochrał się trochę po włosach, uznając, że w końcu fajnie byłoby się ubrać, tak więc powędrował do szafy, by wyjąc z niej parę dżinsów, rurek niestety nie mógł nosić i to było dla niego straszne.

niech nosi spódnice, będzie mógł się wtedy sam ubierać xd!
susanne zeskoczyła z łóżka, ciągle pozostając zawinięta w jego puchaty szlafrok z monogramem i mruknęła dobrodusznie, że może mu z tymi spodniami pomóc czy tak czy nie i patrzyła wyczekująco na seksownego daniela, który aktualnie krzywił się do pary nie będących rurkami levisów.

- poradzę sobie - powiedział, bo czuł się już naprawdę jak jakiś mały przedszkolak, kiedy to najpierw zrobiła mu śniadanie do łóżka, a teraz chciała mu pomagać ze spodniami. wiedział, że to po prostu jej dobroduszność i w ogóle przewspaniała bezinteresowność, ale dan to tylko facet, facet z dumą facetowską. usiadł na łóżku i zaczął wciągać nogawkę na gips, po kilku niezdarnych próbach w końcu mu sie udało, więc uśmiechnął się z zazdowoleniem, by teraz wstać i naciągnąć spodnie na tyłek, jakże seksowny tyłek.

-hrr - zamruczała, podchodząc do niego od tyłu i podszczypując w ten właśnie seksowny tyłek, bo faceci to lubią. wspięła się też na palce i objęła go pod pachami, czyli jej ręce były splecione gdzieś pomiędzy jego sutkami. łotewa - kiedy ci go zdejmą, inwalido? - zapytała w domyśle o gips, miała jednak nadzieję, że dan jest bystrym chłopcem z facetową dumą, spodobało mi się to określenie .

- nie mów do mnie inwalido - parsknął, udając oburzonego. wyswobodził się z jej objęć, by wciągnąć swoje polo przez głowę, bo nie przez nogi i odwrócić się w jej stronę. - chyba za miesiąc, jeśli dobrze pójdzie - miał nadzieję, oczywiiście, że pójdzie dobrze i nie będzie się musiał męczyć z gipsem dłużej, niż planował. za miesiąc o tej porze będę pewnie siedziała w szkole, do cholery.

nic mi nie mów, drugi liceum to najgorsze co może się człowiekowi przytrafić -,-
-jak mam do ciebie nie mówić inwalido, skoro nim jesteś, danny - droczyła się z nim, co sprawiało jej przyjemność, bo kiedy się obrażał był jeszcze bardziej seksowny. wzruszyła w każdym razie ramionami i udała się do łazienki w celu wzięcia szybkiego prysznica. w normalnych okolicznościach rozkazałaby jechać danielowi po jakieś jej ubrania na rue de rivioli, ale jakoś nie była w stanie wyobrazić go sobie za kierownicą. westchnęła więc, na myśl o tym że będzie musiała tłuc się przez pół miasta we wczorajszej koszulce, albo chodzić w niej cały dzień.

- nie jestem inwalidą. jestem sprawny. mniej więcej - wzruszył ramionami. ej, ale naprawdę był mniej więcej sprawny, skoro wczoraj uprawiali seks, to chyba mówi samo za siebie, przyjemność życiowa zawsze, wszędzie i w każdej sytuacji, ot co. zamrugał kilka razy oczami, sypialnia była pogrążona w mroku, tak więc odsunął żaluzje czy co tam wisiało u niego w oknach. sięgnąl pod łóżko po walizkę, żeby się spakować, a jakżeby inaczej, napalił się już na wspólne mieszkanie z susą.
susą, którą kochał!

-ale mniej niż więcej - stwierdziła, stając teraz w drzwiach jego łazienki już w swoich czarnych rurkach i jedynie staniku, z rękami skrzyżowanymi na piersi - pożyczysz mi jakiś swój tyszyrt, czy coś? - przechyliła głowę i spuściła wzrok na swoje paznokcie pomalowane na fioletowo o czym chyba już wspominałam. zarówno u rąk jak i nóg.

nie pamiętam, żebyś wspominała, ale ogólnie to przymulam od trzech dni, hehe.
- nie, nie pożyczę - powiedział z przekąsem, ale oczywiście żartował, bo jak dla niego spytała niesamowicie oficjalnie. podniósł się do pozycji wyprostowanej, bo wcześniej pochylał się na dwalizką, by wybrać swoje miłe, zielone polo i jej podać. uważał, że susą do twarzy będzie w zieleni.

znalazł się drugi yves saint laurent, czy inny lacroix xd.
zanim wciągnęła na siebie polo, przytuliła je do twarzy jak na reklamach proszków do prania, wdychając zapach daniela, który jak najbardziej jej odpowiadał. w końcu jednak zdecydowała się ubrać i okazało się sympatycznie, że jego polo sięga jej niemalże do tyłka, na co jednak nie zwróciła większej uwagi, patrząc tylko na daniela z uśmiechem i przybierając pozy modelek na wybiegu.
-i jak się w niej prezentuję?

- do twarzy ci w zielieni - uśmiechnął się. wyglądała w jego oczach komicznie, prześmiesznie, ale i słodko, bo była taka drobna, że topiła się wręcz w jego koszulce. sratata, spakował wszystko co trzeba i teraz zapiął zamek. z żalem żegnał się z mieszkaniem, które uwielbiał, bo na przykład lubił kolor ścian w sypialni, które były granatowe i miał też sentyment do kanapy, nie wiem, dlaczego, po prostu.

bo może tylko zapewniał na prawo i lewo, że jest prawiczkiem a tak naprawdę co wieczór sprowadzał inną pannę do mieszkania gdzie rżnął ją ostro na tej właśnie kanapie, do której to miał sentyment. tylko taka sugestia nieśmiała. susanne wyszczerzyła się całkiem głupkowato i miała na końcu języka pytanie czy sobie poradzi, ale ostatecznie się rozmyśliła, nie chciała już deptać po jego facetowej dumie <3 toteż tylko stała z rękami skrzyżowanymi na piersi, mnąc lekko jego polo ralpha laurena i czekając na przedstawienie, w którym to daniel będzie transportował swoją walizkę do windy. bawiła się jakimś posążkiem boga płodności, który znalazła na regale.

ale torba daniela była kochana, bo na kółeczkach, także teraz daniel uśmiechnął się do susą bezczelnie, podejrzewając trafnie, o czym myślała, tak bacznie go obserwując. chwycił za kulę, drugą ręką za rączkę torby i pokuśtykał do drzwi, mając nadzieję, że pójdzie za nim. tam założył butki, kurtkę i teraz już czekał, aż jego dziewczę sie ubierze. to znaczy, nic nie ustalali, ale on po prostu brał za oczywiste, że są razem. w vive jest pytanie: jakiej część ciała nie ma majkel dżekson?
a) ucha
b) oka
c) nosa
xdddddddddddddddddddddddddddddddddddd

oka!!!! no przecież, że oka!
susanne podreptała za nim, kładąc rękę na szerokim barku i szepcząc danielowi do ucha, że dzielny z niego inwalida. po czym pocałowała go jeszcze w to ucho właśnie, bo daniel miał ucho & oko, a nawet nos! proszę państwa i odsunęła się wciskając guzik wzywający windę. chyba miała jakieś adhd, bo ponownie naciskała go z dosyć dużą częstotliwością.

co daniel skwitował jedynie nieznacznym uśmiechem, bo on nie był tak złośliwy jak ona i nie komentował, ahaha.
- ostrzegam, że mieszkanie ze mną to piekło! - powiedział, obejmując ją jakimś dziwnym sposobem w talii, kiedy już wtłoczyli się do windy razem z jego nogą, kulą i walizką, jakie to svveet.

nie, no co ty? nogę zostawili w domu, po co im ona na nowej drodze życia? xdxdxd
-ah tak? to samo mogę powiedzieć odnośnie mieszkania ze mną - uniosła brwi i spojrzała na niego figlarnie, bo jak już mówiłam na nowo pokochałam to słowo. wcale nie na nogo, cicho! susanne postanowiła być wredna, lub jakaś w tym rodzaju i nie obejmowała daniela tylko siebie, taka z niej egoistka, ale chyba złapałam dobry humor i w ogóle. tak więc jechali w milczeniu i tylko na siebie zerkali.

- no to trudno, jakoś będę musiał to przeżyć - westchnął ciężko dosyć, a potem tej, dojechali, wytoczyli się z jego kulą, nogą, walizką i ze sobą ogólnie. boże, rozruszajmy ich trochę, bo się nudni robią powooli.

no właśnie chciałam to napisać. takie małżeństwo z 27423535459856349 letnim stażem. w takim razie wyszli z budynku i zacznij gdzieś.

daniel wcale nie leżał na łóżku, nie płakał ani nic. nie użalał się nad swoim życiem aż tak bardzo jak by mógł. po prostu myślał o tym wszystkim, w ramach tego bałaganu, jaki miał w głowie, kupił sobie plejboja. burdel w mej głowie jak w damskiej torebce, kocham hepisad <3.

w pierwszym odruchu chciała do niego zadzwonić, ale uznała że i tak pewnie nie odbierze jej telefonu. stała więc teraz przemoczona i zmarznięta przed drzwiami mieszkania daniela i zastanawiała się czy zapukać, czy może lepiej nie. a może zadzwoni i ucieknie? bez sensu... trzęsły jej się nogi, ale nie miała pojęcia czy to z powodu zimna jakie ją ogarniało czy zdenerwowania spotkaniem z danielem właśnie. chciało jej się płakać i krzyczeć jednocześnie. i zabić adama, albo siebie albo wszystkich naokoło. w końcu się przemogła i nacisnęła dzwonek.

daniel miał dość już kobiet, doszedł właśnie do tego wniosku, kiedy z głębokiego rozmysłu wybił go dzownek do drzwi. odrzucił plejboja <3 na ławę, by podejsć leniwym krokiem do drzwi i je otworzyć. a potem, hihi, kiedy zobaczył, że to susą, zwyczajnie zamknął je z powrotem, nie chciał mieć z nią do czynienia, czuł się już wystarczającym śmieciem! nic mu nie wmówi, nie ma szans, przecież widział, że odwzajemniała pocałunek.

pociągnęła nosem i objęła się ramionami, stojąc chwilę tuż przed zamkniętymi drzwiami, żeby po chwili znowu zadzwonić. przynajmniej spróbuje. może kiedy się stąd nie ruszy daniel w końcu wyjdzie z mieszkania i siłą rzeczy z nią porozmawia. przeczesała mokre włosy palcami i czekała.

oparł się o drzwi, mając świadomość, że nie więcej niż pół metra od niego stoi susą. zmoknięta i zmarznięta susą, a korytarz jest zimny, więc może się przeziębić! autentycznie tak pomyślał i to nie żadne żarty. przymknął oczy, policzył do dziesięciu, chwycił za klamkę i otworzył drzwi ponownie. spojrzał na nią wyczekująco, otwierając drzwi szerzej, tak, żeby mogła wejść do środka. nic nie mówił, zaciskał wargi, na wszelki wypadek.

ona też nic nie mówiła tylko cała zimna, mokra i drżąca padła mu w ramiona głośno płacząc. generalnie od wczoraj była w kompletnej rozsypce co objawiło się obejrzeniem pełnometrażowego filmu o sponge bobie i spaniu dzisiejszego dnia do około pierwszej z przyczyn jasnych: nie miała siły, ani ochoty na konfrontację ze światem, który był dla niej zbyt okropny żeby w ogóle się z nim użerać. stała więc teraz z policzkiem przyciśniętym do ciepłego torsu daniela i nie chciała go puszczać, mając jednak świadomość, że zaraz sam ją od siebie odepchnie, bo jest zimna i mokra też.

w pierwszym odruchu, który śmiało możemy nazwać odruchem czułości, przytulił ją do siebie, myśląc, że chyba jednak powinien jej zaufać, ale zaraz nasunęło mu się mnóstwo złych myśli, które przeważyły nad tymi dobrymi! westchnął cicho, by złapać ją za ramiona i odsunąć ją na długość ramion.
- susą, nie płacz...
ta, jasne, sam miał ochotę się rozpłakać.

-to chyba silniejsze ode mnie - pociągnęła nosem i spojrzała na niego z cieniem uśmiechu. po chwili kichnęła, na szczęście nie obsmarkała przy tym daniela i jego mieszkania - danny to wszystko tylko tak wyglądało - zaczęła cicho, spoglądając na jego dłonie na jej chudych ramionach. starała się nad sobą zapanować, oddychając głęboko. nawet nieźle jej to wychodziło.

puścił ją, cały czas patrząc się intensywnie w jej oczy. boże, hepisad mnie weneuje zajebiście! wsunął dłonie do kieszeni, ale za chwilę jednak skrzyżował je na klacie, bo wydało mu się niegrzecznym trzymanie dłoni w kieszonkach.
- ach tak? - uniósł jedną brew do góry, niespecjalnie przekonany. wyglądało jednak na to, że mówiła prawdę, w końcu z adamem przedstawili mu wczoraj tę samą wersję... pokręcił aż głową, a raczej tak gwałtownie, żeby pozbyć się myśli. ale mu się to nie udało!

zaryzykowała i przysunęła się do niego, nieśmiało splatając ręce na wysokości jego nerek. nie wiem jak był ubrany, może w dresik, albo był nagi w każdym razie susanne oparła brodę na jego klatce piersiowej i patrząc w górę szepnęła jedno magiczne słowo, ale nie 'proszę'.
-tak.

to go naprawdę przerastałao, chciał ją odtrącić, chciał mieć to z głowy, ale teraz, kiedy czuł jej ciepło, jej ufny wzrok, widział jej przeszklone oczy, mógł jej dotykać, mógł powąchać nawet jej włosy pachnące zdecydowanie zbyt intensywnie, ale to dobrze raczej.
- nawet jeśłi to on cię pocałował, a nie ty jego, to co robiliście na dywanie z dwoma piwami? - zapytał, odsuwając ją od siebie znów i cofając się o krok. o nie, z danem nie ma żartów, nie pójdzie jej zbyt łatwo.

westchnęła i złapała się za głowę. było jej potwornie zimno, ale wolała nic na ten temat nie mówić, tkwiąc dalej w przemoczonym swetrze w jego przedpokoju.
-zadzwonił do mnie, mówiąc że jest w paryżu - powiedziała w końcu, siląc się na spokojny ton. nie to, żeby chciała na niego krzyczeć, po prostu napływała kolejna fala płaczu, którą za wszelką cenę chciała opanować. wyjaśni mu, jeżeli nie zrozumie, trudno. przez kolejny tydzień będzie siedzieć w domu i płakać, a potem jakoś się pozbiera, może nawet z pomocą adama... nie wróć. nie miała zamiaru znowu go niańczyć podczas narkotykowych ekscesów. pozdro doherty - zapytał, czy może wpaść. daniel, spotkanie ze znajomym z uniwersytetu to chyba jeszcze nie zbrodnia? - zapytała, bo jakby połączyć to z owym, nie zrobiła przecież nic nadzwyczaj karygodnego. był przewrażliwiony - to nie moja wina, że ubzdurał sobie, że wrócę do niego kiedy pocałuje mnie podczas przyjacielskiej rozmowy - przyjacielskiej ledwo przeszło jej przez gardło. nienawidziła adama, kiedy pospiesznie opuszczała uczelnię, a w tym momencie nienawiść była zbyt błahym ku temu określeniem. podniosła na niego wzrok, czując jak pieką ją oczy. od płaczu, a jakże.

uniósł dłoń, by położyć ją na jej mokrym policzku i teraz pogładzić go kciukiem.
- wierzę ci - powiedział w końcu. jak mógłby jej nie wierzyć, kochał ją, miłość idzie w parze z zaufaniem, a jeśli nie idzie, to nie ma miłości, przynajmniej jego zdaniem. a on ją kochał, zapewniał ją o tym i tego będzie się trzymał. uśmiechnął się nawet blado, przyciągając ją do siebie delikatnym ruchem.

uśmiechnęła się do niego nieśmiało i przysunęła bliżej, masując plecy daniela ukryte pod bawełnianą koszulką
-to dobrze - wyszeptała w końcu z wyczuwalną ulgą. wpadła dziewczyna jak mucha w kompot i nic nie mogła poradzić na to, że daniel stawał się z każdą minutą ważniejszy. był kimś kto zajmował całe jej serce i nie miała zamiaru tego zmieniać. miała daniela, więc po co jej do szczęścia ktokolwiek inny - to dobrze.

- susą, susą - wyszeptał, trochę kręcąc głową, jakby był zmęczony życiem i w ogóle. nie zamierzał jej nigdy powiedzieć o tym, jak bardzo czuł się wykorzystany, właściwie ten epizod z nią, choć upozorowany, to jednak zawsze istniejący, sprawił, że nieświadomie zaczął zamykać się w sobie. tak więc nic nigdy na dłuższą metę nie będzie z nim takie samo ;c.

biedny daniel. jak tak dalej pójdzie, umrze ze zgryzoty czy czegoś podobnego jeszcze przed trzydziestką!
susanne nic nie mówiąc, tuliła się do niego z przyjemnością stwierdziła, że nie jest jej już tak potwornie zimno. nie trzęsła się, a mokry sweter przestał ją obchodzić. ponownie kichnęła, bo tak sobie myślę, że nie ma możliwości, żeby się nie przeziębiła. potarła lodowaty nos lewą dłonią i odsunęła się od daniela, szukając w torbie chusteczek. a ja kupiłam sobie zajebisty ryżowo waniliowy balsam, czy tam masło do ciała <3. jest hot!

zjadłabym sobie mleka z ryżem ;c
- przeziębisz się - stwierdził, stanowczym ruchem pozbawiając jej swetra. - zaraz dam ci jakiś mój polar, dobrze? - chciał się nią teraz zaopiekować i w ogóle, czuł się wręcz w obowiązku, by to robić! jego mała, biedna susą...!

-hej, bez paniki nie umieram, ani nic to tylko - znowu kichnęła - drobny katar, nic więcej - podreptała za nim, mając teraz takie zboczenie na tym punkcie. bała się, że daniel wylezie przez jakieś okno, nawet z tą nogą w gipsie!! i tyle będzie go widziała, bo ucieknie przed nią na drugi koniec świata. susanne bowiem ciągle miała kaca moralnego z powodu tego co miało miejsce, mimo, że między nią a danielem już teoretycznie wszystko było w porządku.

wydobył ze swojej szafy jakiś miły polar plus swoje nowe polo, jeszcze nienoszone, więc niestety, nie pachnące nim. ale polar pachniał, więc było fajnie, czyż nie?
- masz tutaj i się przebierz, naprawdę nie chcę, żebyś była chora - istotnie, nie chciał, chociaż wizja tego, że miałby się nią opiekować i w ogóle była całkiem kusząca.

-jesteś pierwszym opiekuńczym facetem, na jakiego trafiłam. nawet mój ojciec się mną tak nie przejmuje, danny - uśmiechnęła się, obejmując go jedną ręką w pasie i wspinając się na palce, żeby pocałować go w czubek nosa. następnie wzięła ubrania i nie krępując się jakoś strasznie, ściągnęła swoje przemoczone do suchej nitki, rzucając je póki co na panele i ubrała to co przygotował jej ojciec-daniel, hyy. zapięła się pod samą brodę w jego polarze, który tak przyjemnie pachniał, że aż robiło jej się cieplej od samego faktu, że należy do daniela.

- ktoś musi - rzucił, wychodząc z sypialni i udając, że nie specjalnie się troszczy o to, czy pójdzie zanim czy też nie, chociaż w głębi duszy o wiele bardziej wolał, żeby poszła za nim, taki zonk. przyczłapał do kuchni, gdzie nastawił wody na herbatę miętową, specjalnie dla susą, w ramach opiekuńczości właśnie.

nie poszła za nim jednak, ciekawa tego jak jej daniel mieszka/mieszkał do tej pory. przechadzała się więc powoli po jego pokoju w którym to powiedzmy była i wdychając przyjemny zapach jego perfum lacoste, oglądała różne gadżety w tym scyzoryk, zippo i jakieś książki. nie wiedziała, że daniel pali. palił w ogóle? nie zastanawiałam się nad tym wcześniej, nie mam też pojęcia jak jest w przypadku sus.

daniel palił, kiedy się denerwował. a, że dzisiaj i wczoraj miał okazję denerwować się aż zanad to, mogła sobie podziwiać dwie paczki malboro, jedną pustą, drugą zaczętą, plus zwykłą, czerwoną zapalniczkę z malboro, kupioną w kiosku pod blokiem, że się tak wyrażę. zrobił więc tej herbaty i teraz postawił dwa kubki na stole kuchennym, by usiąść na jednym z krzeseł i wyciągnąć się przez cały stół, by włączyć radio, bo wydawało mu się, że zrobiło sie jakoś cicho.